ความคิดเห็นที่ 1 19. ล้มอสูรใต้ดิน (ครี่งแรก) “ระวัง!” คาชาตะโกนแข่งกับลมที่พัดมาปะทะ เสียงขลุ่ยดังกรีดแหลมสูงราวกับเสียงร้องของสตรี รามิตตอบรับเพียงแค่พยักหน้า เขาร่ายเวทลงบนเชือกบาศก์จากนั้นมันจึงเรืองแสงสีฟ้าทั้งขด แต่ถึงกระนั้นมันก็ยังไม่รวดเร็วพอที่จะป้องกันการโจมตีจากผีเสื้อยักษ์ คาชาพลันคว้าเอาอาวุธสั้นที่เหน็บไว้ข้างกายเขวี้ยงเข้าใส่กลางลำตัวของมัน  อาการสะบัดมีดนั้นรวดเร็วและแม่นยำราวกับนักขว้างมีดผู้ชำนาญการ ปลายมีดปักฉึกเข้าที่รอยต่อของเกล็ดพอดิบพอดี อาวุธของคาชาจึงทะลุผ่านเข้าไปจนเกือบมิดด้าม  อาการเล่นงานโดยมิทันได้ตั้งตัวทำให้รากษสผงะนิ่งชั่วครู่คล้ายนึกไม่ถึง ด้วยมันเองก็เคยจับกินทั้งมังกรและผู้บังคับมังกรในเหมืองมานับต่อนับ แต่ไม่เคยเลยที่จะโดนเล่นงานกลับ... ทว่าผีเสื้อน้ำตนนี้เป็นสัตว์บริวารของเจ้าแม่แห่งวังบาดาล จึงไม่สามารถปลิดชีพโดยมีดเล่มเดียว เพียงแต่ช่วยประวิงเวลาเท่านั้น คาชาร้องบอกต่อคนด้านหลัง “เอาไงต่อ?” สาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสลุกขึ้นยืนทรงตัวบนหลังมังกร ขาข้างหนึ่งเกี่ยวพันสายรัดนิรภัยไว้อย่างถนัดก่อนจะหมุนสายบาศเป็นวงและขว้างออกไปคล้องคอมันอีกครั้ง เมื่อได้สัมผัสกับบ่วงนักล่าที่มีฝีมือ รากษสมีปฏิกิริยาโต้ตอบกลับโดยในทันที ด้วยเพราะมันจดจำในความร้ายกาจของคู่ต่อสู้ได้ ผีเสื้อน้ำก็เฉกเช่นจระเข้ใหญ่ที่โดนลูบคมถึงถิ่น ความที่เคยยิ่งใหญ่ในบึงน้ำใต้ดินมาก่อนทำให้เกิดแรงพลังต้านกลับมหาศาล มันออกอาการสะบัดหัวหางในทันที เสียงขลุ่ยกรีดแหลมอีกครั้งทำให้รากษสขยับปีกและพุ่งผ่านอากาศอย่างรวดเร็ว รามิตทำท่าจะฝืน หากทันใดนั้นคาชาตะโกนห้าม “เดี๋ยว! ปล่อยไปก่อน! นั่งลงและจับไว้ให้มั่น!” เสียงร้องห้ามอย่างไม่มีอะไรแอบแฝงนั้นทำให้รามิตยอมทำตาม จากนั้นนายพ่อค้า จับมากุมบังเหียนมังกรทั้งสองมือ ผีเสื้อน้ำจึงบินวกกลับมาทำร้าย คาชากระตุ้นมังกรเพียงครั้งเดียว มังกรบินก็หุบปีกบินต่ำลงอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ผีเสื้อยักษ์บินเลยเป้าหมายออกไปไกล เจ้ามังกรถึงกับหันมามองอย่างคาดไม่ถึง อาการขับขี่มังกรบินอย่างชำนาญนี้ ราวกับเคยเป็นอัศวินบาดาลมาก่อน บอกเป็นนัยได้ว่าพ่อค้ามังกรผู้นี้ มิได้มีฝีมือไว้คุยเพียงอย่างเดียว... จากคุณ : run saya - [ 13 ก.ค. 51 00:08:22 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “รอให้มันหมดแรง” คาชากล่าว “แต่ต้องระวังอย่าให้มันบินไปถึงบึงน้ำ ถ้าจะให้ดี รอสัญญาณจากข้า” ว่าจบคาชาก็หยิบเชือกนิรภัยออกมาพันรอบตัวอย่างทะมัดทะแมง และถือสายบังเหียนด้วยมือเพียงข้างเดียว “ท่านทำอะไร?” รามิตถามด้วยความประหลาดใจ เพราะเห็นอีกฝ่ายค่อยๆ ผ่อนเชือกให้ยาวยิ่งขึ้นกว่าเดิม อีกครั้งที่เขาตอบไม่ตรงคำถาม “สมัยเด็กข้าเคยทำไร่เลี้ยงสัตว์บนเขาสูง เจอพวกหมาป่าขี้ขโมยบุกรุกเป็นประจำ” นายพ่อค้าใหญ่เอ่ยขึ้น “เอาเถอะน่า...” คาชาตบไปที่ไหล่ของรามิต “ไอ้นี่ก็เหมือนหมาตัวโตๆ นั่นแหละ” เด็กหนุ่มทำท่าจะเถียงแต่สุดท้ายกลับเลือกที่จะทำฟังแผนของคาชา ถ้ารอดไปได้ ข้าคงมีเรื่องเล่าให้บุษบรรณฟังเยอะแน่ๆ ***** ในขณะที่รามิตและคาชากำลังตกลงวางแผนจัดการกับผีเสื้อน้ำด้านบน ทางด้านล่างหัสรังสี มัสลินและพวกของอุรุ ก็ต้องต่อกร กับทหารเมืองมาตี ซึ่งดูราวกับจะไม่มีวันหมดสิ้นราวกับฝูงปลวก และเจ้าอังกาที่เริ่มหัวเสียที่ล่าจับอะไรไม่ได้เลย ก็เลยชักโมโหหิว เจ้าสัตว์สายตาสั้นจึงทำได้แต่บุกตะลุยตามแรงสั่นสะเทือนของคลื่นเสียง ซึ่งต้นกำเนิดนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน... “ย้าก! ย้าก! ย้าก!” ทุกครั้งหัสรังสีกระโดดฟันฉับเข้าที่ทหารเมืองมาตี ปากของทายาทเทพตะวันออกก็พลันตะโกนร้องลั่นไปด้วย อันเป็นสาเหตุทำให้เจ้าอังการีบเคลื่อนตัวมาหาต้นกำเนิดเสียงดังนั้น “ไอ้หนุ่มนั่นมีชีวิตรอดอยู่จนถึงบัดนี้ได้อย่างไรกันน่ะ?” คาชาถามขึ้นด้วยความสงสัย สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำยักษ์ดึกดำบรรพ์ย่างสามขุมเข้าหากลุ่มของหัสรังสีด้วยอาการหิวโหย แม้เขาจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั่นแลเป็นต้นเหตุในการชักนำสัตว์ยักษ์มาหาพรรคพวก แต่อย่างน้อยว่าที่จ้าวแดนตะวันออกหนุ่มก็มิได้แสดงอาการขลาดเขลาให้เห็น “สัตว์นรก! ข้าขอแลกชีวิตกับแกในวันนี้” อังกาตอบรับคำท้าของว่าที่จ้าวแดนตะวันออกด้วยเสียงร้องคำรามลั่นจนสะเทือนไปทั้งเมือง มันย่างสามขุมเข้าหาต้นกำเนิดเสียงอย่างไม่รั้งรอ ขณะที่หัสรังสีกระโดดเข้าหาโดยไม่หวั่นอันตรายด้วยเคยชินกับฤทธานุภาพที่มีแต่กำเนิดของตน หากทว่าในแดนใต้ผืนพิภพนั้น อย่าว่าแต่พลังเวทของนายน้อยแห่งวังสุริยันยังไม่บรรลุถึงจุดสูงสุด กระทั่งแม้เป็นจ้าวเทวาทิศเองก็ยังยากที่จะเรียกพลังตะวันออกมาใช้ได้คล่องนัก จากคุณ : run saya - [ 13 ก.ค. 51 00:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ดังนั้นดาบของหัสรังสีจึงไม่ได้มีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะฟันเกล็ดหนาของเจ้าอังกายักษ์ ทว่ายิ่งกลับกลายเป็นการกระตุ้นให้สัตว์ยักษ์อาละวาดมากขึ้น อังกาคำรามลั่น อุรุรีบสะบัดจากทหารมาตีทำทีจะกระโดดมาช่วย หากมันคงจะรีบร้อนเกินไปจนทำให้เจ้าอังกาสังเกตเห็นความเคลื่อนไหว กว่าที่อุรุจะทำหนีได้ทัน ขาหน้าที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อมโหฬารและเกล็ดมันเหลื่อมของอังกาก็กระแทกเข้าใส่ร่างของจัณฑบาท มันลอยหวือไปอัดกับกำแพงสนามด้านหลัง ส่วนพวกของมันอีกสองตัวเมื่อเห็นอุรุโดนฟาดจนกระเด็นกลับไม่ถอยหนี มันทั้งสองพลันกระโดดเข้าหาสัตว์ยักษ์แห่งบาดาลราวกับต้องการแก้มือให้แก่พวกเดียวกัน แต่ลำพังเขี้ยวของจัณฑบาทไหนเลยจะทำอันตรายบริวารของเจ้าแม่นีรนาทได้ ในทันใดนั้นเพียงแค่อังกาสะบัดข้อเท้าฟาดจัณฑบาททั้งสองตัวที่กำลังกระโดดเข้าหาร่วงลงพื้นด้วยเสียงอันหนักหน่วง และตัวหนึ่งกลิ้งไปจนอยู่ใต้อุ้งเท้ายักษ์ ในวินาทีนั้นแม้แต่หัสรังสีก็ไม่รู้ว่าตนทำไปได้อย่างไร... ทายาทแห่งวังตะวันออกใช้ดาบทั้งสองเล่มแทงเข้าที่ต้นขาของมันเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ การณ์นั้นได้ผลเกินคาด...หัสรังสีรู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมาจนเปรอะเปื้อนแขนทั้งสองข้าง เจ้าอังการ้องลั่น หดขากลับมา จัณฑบาทดวงดีตัวนั้นจึงรอดไปอย่างหวุดหวิด ร่างของหัสรังสีเย็นวาบเมื่อหัวขนาดมหึมาเต็มไปด้วยคมเขี้ยวและน้ำลายเหนอะหนะ พุ่งมาทางเขาอย่างรวดเร็ว ในทันใดนั้นนายน้อยแห่งตะวันออกรู้สึกถึงลมจากปีกมหึมาไหววูบขึ้นเหนือศีรษะ โสตประสาทคล้ายจะได้ยินเสียงร้องตะโกนของใครบางคนดังมาแว่วๆ หากสติของเขาในขณะนั้นไม่สามารถจับความใดๆ ได้ สายบาศเส้นหนึ่งถูกเขวี้ยงเข้ารัดที่ขากรรไกรบนของสัตว์ยักษ์แล้วอ้อมพันไปติดอยู่กับเขี้ยวหน้า จากนั้นเมื่อปลายเชือกถูกดึงรั้งให้ตึงและอ้อมดึงรั้งที่ขากรรไกรล่างอีกครั้ง ปากมโหฬารของสัตว์ยักษ์ดึกดำบรรพ์จึงถูกมัดติดกันในทันใด แต่เจ้าอังกาหรือจะสิ้นฤทธิ์ มันผงกหัวมหึมาขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด เดินส่ายไปมาฟาดหัวฟาดหางไปทั่วจนลานประหารสะเทือน คาชาบังคับมังกรบินลงต่ำจนเกือบเรี่ยพื้น รามิตกระโดดลงมาจากอานมังกร พร้อมกับถือปลายเชือกที่ผูกรั้งเข้ากับขากรรไกรของสัตว์ยักษ์ “หัสรังสี! ถือไว้!” โดยไม่รอคำตอบรามิตโยนปลายเชือกให้แก่จ้าววังสุริยัน แล้วจึงวิ่งอ้อมไปอีกด้านหนึ่งพลางเป่าปากส่งสัญญาณกับผู้ที่บินอยู่ด้านบน เทพตะวันออกรับเชือกบาศตามสัญชาตญาณ แต่เมื่อทำไปแล้วจึงค่อยรู้สึกตัว “แก! บังอาจอย่ามาสั่งให้ข้า...” ไม่พูดเปล่าทำทีจะโยนทิ้ง แต่แล้วก็ต้องหยุดการกระทำของตนทันใดเนื่องจากมัสลินคว้าสายบาศไว้โดยไม่มีการลังเล “ต่อไปให้ทำอย่างไร” เธอตะโกนถาม แก้ไขเมื่อ 13 ก.ค. 51 00:12:23 จากคุณ : run saya - [ 13 ก.ค. 51 00:11:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ดึงหัวมันไว้อย่าให้มันหันมาทางข้าน่ะสิ!” รามิตร้องบอกเสียงดัง ก่อนจะวิ่งขนานไปที่กลางลำตัวของสัตว์ยักษ์ ใช้เชือกอีกขดหนึ่งที่ถ่วงปลายเชือกไว้ด้วยศิลาก้อนเพื่อให้มีน้ำหนักแล้วจึงออกแรงขว้างข้ามตัวอังกาไปยังอีกฟากหนึ่ง สายบาศพุ่งแหวกอากาศอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ปลายเชือกจะตกลงมันก็ถูกคว้าจับโดยอุ้งเท้าของอุดากันที่บินมาเข้าทางอย่างแม่นยำราวกับนัดแนะกันไว้ก่อน คาชาร้องออกมาอย่างถูกใจก่อนจะเร่งมังกรบินตรงมายังอังกา ในขณะเดียวกัน รามิตใช้ปลายเชือกพันกับไว้กับโคนเสา แทบจะเป็นเวลาเดียวกันกับคาชาบังคับมังกรบินลอดผ่านใต้ท้องอังกาแล้วย้อนบินขึ้นในทันที วาระนั้นเจ้าอังกาจึงถูกมัดพันไว้กับเสาอย่างหนีไปไหนไม่รอด ฝ่ายหัสรังสีเมื่อเห็นมัสลินช่วยรามิตขนาดนั้น แม้ใจหนึ่งเขาจะเริ่มไม่ชอบใจนักหากในที่สุดเขาก็ยอมลดทิฐิมานะหันมาช่วยรั้งสายบาศที่มัดรอบไว้กับปากมโหฬารเพื่อไม่ให้อังกาสะบัดหัวมาทำร้ายรามิตได้ เมื่อเห็นอังกาถูกทำร้ายเสียทีนีรนาทไม่รอช้า เรียกใช้มนตราเรียกวิญญาณเพื่อบังคับใช้สัตว์บริวารในทันใด ผีเสื้อน้ำตอบรับคำสั่งโดยการบินต่ำลงมาในทันที คาชาเห็นแล้วว่าเจ้าผีเสื้อยักษ์กำลังบนมาโจมตี และพวกเขาทั้งหมดไม่อาจผละไปจากตำแหน่งของตนไม่เช่นนั้นอังกาจะหลุดออกจากบ่วงบาศทันที แม้ว่าเมื่อเทียบกันแล้วอุดากันจะมีขนาดเล็กกว่าสัตว์โบราณแห่งบาดาลนี้แต่อย่างน้อยหากไร้กำลังของมังกรบินไหนเลยจะทนกับแรงฉุดรั้งของอังกาได้ ส่วนด้านหัสรังสีและมัสลินนั้นก็แทบจะปล่อยมือไม่ได้ คนเดียวตอนนี้ที่ยังพอเคลื่อนไหวได้มีเพียงคนเดียว... “รามิต! มันมาแล้ว” คาชาตะโกนลงมาจากหลังมังกร สาวกดำเหลือบตามองสถานการณ์ปราดเดียว เขาใช้วินาทีนั้นตัดสินใจหยิบก้อนหินใกล้มือเล็งไปที่เป้าหมายที่ใหญ่ที่สุด เมื่อก้อนหินกระทบถูกแผลเก่าที่ดวงตาของมัน รากษสจึงหยุดเปลี่ยนทิศทางหันมามองผู้ที่ทำร้ายมันในทันใด มันกระพือปีกจนบังเกิดเป็นลมแรงราวกับพายุพุ่งตรงมาหารามิตบนพื้นดิน บัดนี้ศิษย์เอกแห่งจอมเทพไร้ซึ่งอาวุธใดๆ ในมือ แล้วเขาจะใช้สิ่งใดต่อกรกับสัตว์บริวาร? ทันใดนั้นคล้ายขาทั้งสองของรามิตถูกตรึงแน่นกับพื้น และมิได้ร่ายเวทใดๆ ดูเผินๆ ราวกับยินยอมฆ่าตัวตายเพื่อเพื่อนพ้อง หากผู้ที่เคยร่วมเดินทางกับรามิตมาแล้วย่อมรู้ว่าเด็กหนุ่มไม่ใช่ผู้ที่ยอมแพ้ได้ง่ายๆ เสียงกรีดแหลมของขลุ่ยดังระรัว รามิตยังคงยืนประจันหน้ากับรากษส ผีเสื้อน้ำเตรียมอ้าคมเขี้ยวเข้าหาเหยื่อ แม้แต่คาชายังเผลอร้องลั่นเสียงหลง เมื่อผีเสื้อน้ำพุ่งตัวไปหาเด็กหนุ่มด้วยท่าทีดุร้าย ***** ตีท้ายบท : ช่วงครึ่งหลังหมดม้วนแน่ๆ เจ้าค่ะ, ขอตัดเป็นมือกรรไกรอย่างนี้แล...! คราวหน้ามาต่อกันยาวๆ ค่ะ ปล. ไปดูสามก๊กมาแว้ว...ใครเป็นแฟนเรื่องนี้ไม่น่าพลาดด้วยประการทั้งปวง จากคุณ : run saya - [ 13 ก.ค. 51 00:19:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ล๊อกอินไม่ได้ อ่ะ กำลังสนุกจบแบบนี้ ค้างคาใจนะ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 13 ก.ค. 51 07:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้ไม่ได้มาอ่านหลายอาทิตย์เลย อ่า~กำลังสู้กันมันๆเลยสิเนี่ย ต้องกลับไปอ่านตอนเก่าๆก่อนหุหุ มาคนที่2เลยเรา ป.ล.ไม่เจอกันนานสบายดีนะค่ะพี่รัน^^ จากคุณ : เคย์ (kailia) - [ 13 ก.ค. 51 10:05:20 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอตีมือคนถือกรรไกรหน่อย  ตัดมาได้กำลังมัน  เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 13 ก.ค. 51 11:39:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คาชาต้องเก่งแน่นอน ไม่งั้นป๋าคงไม่เรียกใช้บ่อย แต่ว่าบุษบรรณก็ลงมาด้วยไม่ใช่หรอ ใช่มั้ยๆ จากคุณ : scottie - [ 13 ก.ค. 51 13:59:06 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านต่อค่ะ ตอนหน้ารามิตจะโชว์เทพอีกแล้ว (หรือเปล่า) จากคุณ : ป๋าอยู่ไส T T (Ezel) - [ 13 ก.ค. 51 14:42:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ง่า .. มาต่อเร็วๆๆ จบแบบนี้ทำร้ายคนอ่าน จากคุณ : Hexi - [ 13 ก.ค. 51 16:21:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตาซาข่านนี่ยิ่งนานไปแกยิ่งมีทีเด็ดออกมาแบบไม่คาดไม่ถีง เก่งกว่าที่คิดอีกต่างหาก หัสรังสี ก็มีอะไรให้อมยิ้มถึงหัวเราะได้อยู่เช่นเคย เช่น ตอนนี้ที่เขาสู้ไปร้องไปนี่นึกภาพแล้วอดหัวเราะไม่ได้ครับ (อ้อ...ที่ว่าเขาออกมารๆหมายถึงพฤติกรรมห่ามๆของเขาน่ะครับ  ฮ่ะๆ) จากคุณ : GTW - [ 19 ก.ค. 51 12:21:40 ]