PANTIP.COM : W6796351 จดหมายจากเมืองไทย ฉบับที่สี่ [งานประพันธ์อื่นๆ]

ความคิดเห็นที่ 3

เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ นางฟ้าของผมที่ทำให้ผมเจ็บแสบ ทรมานร้าวลงไปที่ทรวงอกเพราะไม่เคยคิดว่าฝ่ายหญิงจะนอกใจ เฝ้าถนอมความรักและหักห้ามใจตัวเอง เมื่อเห็นสาวๆคนอื่นๆทอดสะพานให้ แต่แล้วคนที่เปลี่ยนไปคือคูก้า เธอทำได้อย่างไร? แล้วตอนนี้จะมีประโยชน์อะไรที่จะอ้อนวอน ขอโอกาสจากผม จะถนอมน้ำใจกันไปเพื่ออะไร?

ผมเดินออกจากห้องไปชั้นล่างทันทีพร้อมๆกับคูก้าที่วิ่งตามลงมา อาม่าเงยหน้าขึ้นและตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นผม ภาพของหญิงชราในยามนั้น เหมือนน้ำฝนมาดับไฟในทรวงให้กับผมได้ซาลงไปบ้าง ผมแนะนำตัวเองว่าเป็นคนรักของคูก้า ดูอาม่าตกใจขึ้นมาอีกครั้งและไม่พอใจผม อาม่าเงยหน้าถามลูกสาวเป็นภาษาจีน ผมฟังไม่ออก แต่รู้ว่าคงไม่พอใจและไม่ต้อนรับผมนัก คูก้าดึงแขนผมออกไปคุยหน้าบ้าน บอกให้กลับบ้านไปก่อน พร้อมๆกับน้ำตาของเธอ

ผมอยากบอกว่านั่นคือจุดอ่อนของผมจริงๆ และมันคงเป็นจุดอ่อนของผู้ชายหลายคนเช่นกันที่เห็นน้ำตาของผู้หญิงไม่ได้ ความพยายามทำตัวเองให้เข้มแข็งใกล้จะหมดลง ความคิดที่จะให้โอกาสความรักของเราทั้งสองคนเริ่มแล่นเข้ามาในสมองของผม

“ไอ้หยำฉา ลื้อออกไปจากบ้านอั๊วเลยนะ ไม่งั้นจะให้ตำรวจมาจับลื้อ”

เสียงอาม่าของเธอดังออกมาจากด้านใน ผมหันกลับไปมองด้วยความฉุนเฉียว ความโมโหแล่นเข้ามาอีกครั้ง เดินกลับเข้าไปประจันหน้ากับหญิงชราอย่างไม่เคารพยำเกรง

“ก็เอาสิ!! เรื่องของผัวๆเมียๆ ตำรวจจะมาจับข้อหาอะไรไม่ทราบครับ?”
ผมเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถือไพ่เหนือกว่า แม้ลึกๆจะกลัวอยู่บ้างก็ตาม

“อ้ายหย๋า!!”

เสียงอาม่าอุทานอย่างตกใจ หันไปส่งภาษาจีนกันโฉงเฉงกับลูกสาวอีกครั้ง แม้ผมจะฟังไม่รู้เรื่องแต่ผมก็พอจะเข้าใจและเดาออกว่า ผมเป็นสามีของคูก้าจริงหรือเปล่า? ยิ่งเห็นคูก้าส่ายหน้า ปฎิเสธไม่รับรู้ใดๆทั้งนั้นก็เหมือนน้ำมันสาดใส่กองเพลิงที่ถาโถมในใจผมยิ่งขึ้น

ผมหยิบกระเป๋าใส่เงินใบเล็กๆออกมาจากกางเกงพร้อมกับโยน
“ถุงยางอนามัย”
ลงกลางพื้นบ้านตรงหน้าทั้งสองคน อย่างบ้าคลั่ง อาม่าหันไปยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา คงกดเรียก 191 จริงๆ ผมมองคูก้าอย่าอาฆาต

“ถ้าลื้ออยากได้ลูกสาวอั๊ว ลื้อก็เอาเงินมาแสนนึง น้ำหน้าอย่างลื้อมีปัญญาหรือเปล่า?” อาม่าชี้นิ้วมาทางผม เวลานั้นทั้งโกรธและทั้งกลัว เปล่า?ผมไม่ได้กลัวอาม่าของเธอ แต่ผมกลัวตำรวจจะแห่มาที่นี่มากกว่า เพราะเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว อีกอย่างผมอาจจะโดนข้อหาบุกรุกในยามวิกาลก็เป็นได้ ผมเดินออกมาหน้าบ้านพร้อมตะโกนโหวกเหวกเสียงดัง ตลอดซอยบ้านจัดสรรนั้น ด่าทอหญิงสาวอันเป็นที่รักและแม่ผู้บังเกิดเกล้าของเธอว่าขายลูกสาวกิน ทั้งๆที่ผมเองก็มีศักดิ์เป็นสามีแล้ว

แต่ในขณะเดียวกันผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย ผมไม่รู้จริงๆว่าความรู้สึกตอนนั้นเป็นอย่างไร? เสียใจ หรือว่าโกรธแค้น เพราะมันมีน้ำหนักเท่าๆกัน ปากที่พร่ำตะโกนด่าทอนั้น มันเป็นความเจ็บปวดที่ออกมาจากหัวใจลึกๆ คำว่าหัวใจที่แตกสลายนั้นเป็นเช่นนี้เองหรือ? ผมเงยหน้าขึ้นไปมองตามบ้านเรือนของผู้คนระแวกนั้นที่เปิดหน้าต่างออกมามองดู บ้างก็ปิดไฟในบ้านแต่ก็แอบมองลอดหน้าต่างออกมา

ผมไม่มีความรู้สึกอับอายเลยสักนิด แต่กลับยิ่งบ้าคลั่งหนักกว่าเดิม เมื่อมองกลับไปยังทางเดิมที่ไร้วี่แววของ คูก้า ใช่!!.ในใจผมยังหวังว่าเธอจะวิ่งมางอนง้อขอโทษผม แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้เลยสักนิดเดียว

จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 14 ก.ค. 51 14:02:33 A:203.152.25.69 X: TicketID:181299 ]