ความคิดเห็นที่ 1 ...ทุ่งสัมฤทธิ์... ฉันอยู่ที่ไหน ไม่ใช่ในห้องนอนในคอนโดหรู ซื้อโอนเป็นชื่อฉันเรียบร้อย โง่มาก่อนฉลาด เมื่อก่อนอะไรก็ได้ ขอให้มีกิน จากผู้อุปถัมภ์คนแล้วคนเล่า ฉัน ฉลาดขึ้น ตามวัยที่มากขึ้น เสน่ห์ของสาวน้อยที่ลดลง ฉันเพิ่มค่าตัวด้วยความสามารถทางอื่นที่ตอนนี้ ท่านไม่กล้าให้ห่าง แล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน  ผู้หญิงที่เขย่าแขนฉัน ช่าง...แสนจะบ้านนอก ผ้าแถบสีตุ่นๆ ที่เจ้าหล่อนห่มปิดป้องของสงวนด้วยวัยแล้ว ยังน้อยเกินกว่าจะห่มผ้าแถบ สมัยนี้เขาใส่เสื้อคอกระเช้ากันแล้วย่ะ แม่คนนี้ไปหลงอยู่ที่ไหนมา นี่ยังไม่นับผ้าโจงกระเบน เขาเลิกนุ่งกันตั้งแต่สมัยไหนแล้ว กินหมากอีก คนสุดท้ายที่ฉันเห็นแต่งตัวอย่างนี้ ยายฉันเองที่ตายไปตอนฉันอายุได้ไม่ถึงสิบขวบด้วยซ้ำ “ตื่นมาหุงข้าว” ฉันลุกตามไปแต่โดยดี ผจญโลกมานาน โลกสอนให้ฉันต้องดูสถานการณ์ก่อนล่ะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น เมื่อขยับตัวลุกตามฉันเพิ่งรู้สึกว่าฉันเองก็ห่มผ้าแถบ นุ่งโจงกระเบน อวดผิวผ่องทรวดทรงสะพรั่งอย่างสาวใหญ่ “มาลัย หาผ้าคลุมไว้ ยังไม่ถึงเวลา” เวลาอะไร ถึงจะคิดอย่างนั้น ฉันก็คว้าผ้าผวยที่คนว่าฉันปามาให้ คลี่คลุมไหล่ไว้มิดชิด อากาศเย็นยะเยือก เอาผ้าคลุมไว้ก็ดี ระหว่างหุงข้าวฉันได้ยินเสียงซุบซิบ ถึงจำนวนหลาวที่แอบซ่อนไว้ ฉันได้แต่หัวเราะในใจ เอาหลาวไปทำอะไร แทงปลาอย่างนั้นหรือ ฉันได้ยินเสียงกระซิบสั่งให้ถ่วงเวลาไว้ “เอ็งทำใจได้หรือยัง” เสียงถามมาพร้อมกับหญิงสาวที่ก้าวมานั่งข้างๆ ถาม เธอหยิบตับปลามาอุ่นข้างเตาไฟที่หุงข้าว ทำใจเรื่องอะไร ฉันชำเลืองมอง หญิงสาววัยกำดัด ถึงผิวคล้ำก็เปล่งปลั่งด้วยเลือดฝาดสมวัยสาวดวงหน้าคมสวย ลูกคางบึกบึน อีสาวคนนี้ใจเด็ด ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองคนที่ถามฉัน รูปทรงระหง คะเนอายุห้าสิบไปแล้ว ดวงตามีอำนาจ ฉันพนมมือไหว้ไว้ก่อนไม่กล้าตอบว่าอะไร หญิงสูงวัยที่ถามฉัน ถอนหายใจเบาๆ “ระงับใจไว้ก่อนนะเอ็ง รอถึงคืนพรุ่งเทอญ จะถึงเวลาเอาคืน” ฉันรอจนหญิงสูงวัยผ่านไปแล้วจริงกระซิบถามแม่สาวน้อยที่อยู่ข้างๆ “เวลาอะไรหรือ” “พี่มาลัยไม่รู้หรือ พรุ่งนี้เราจะไม่เป็นเชลยให้มันกวาดต้อนไปอีกแล้ว คุณหญิงท่านวางแผนไว้แล้ว” “อะไรนะ คุณหญิงอะไร” ฉันย้อนถามอย่างงงๆ เด็กสาวหันมามองหน้า “พี่มาลัยนี่กระไร จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คุณหญิงโมซิ คุณหญิงของพระยาปลัดทองคำ” ฉันตัวชาดิก คุณหญิงโม ท่านท้าวสุรนารีน่ะหรือ นี่ฉันย้อนมาอยู่ในสมัยโบราณหรือไร ตัวสั่นระริกโดยไม่ได้แกล้งทำ โอ้ แล้วฉันจะได้กลับไปโลกปัจจุบันไหม แล้วก็อดด่าตัวเองไม่ได้ ที่ไม่รีบใช้ชีวิตให้คุ้ม แม่สาวน้อยเห็นฉันตัวสั่นจึงพูดปลอบมา “อย่างมากก็แค่ตายดีกว่าเป็นเชลยนะพี่มาลัย เหมือนพี่กล้าผัวพี่ “ “พี่กล้า” สาวน้อยคนงามพยักหน้า “พี่กล้าสู้มันตอนมันมาริบอาวุธเลยโดนฆ่าตาย” วันนั้นหลังยกอาหารให้พวกทหาร ตัวล่ำถืออาวุธ ฟังคำแทะโลม ฉันก็เดินข้างๆ เกวียนที่บรรทุกข้าวปลาอาหาร และซ่อนเหล้าหมักสาโทเอาไว้ ยังมีไม้เสี้ยมปลายแหลม ซุกอยู่ในกองฝืนที่กองซุ้มอยู่ในเกวียน ฝ่าเท้าบางๆ ที่ไม่ได้สัมผัสดินมาแสนนานของฉัน กลับมีรอยด้าน เดินเหยียบไปตามทางเกวียนได้  ฉันเหลียวมองไปรอบๆ กองเกวียนส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง ถ้าจำไม่ผิด พวกผู้ชายที่เป็นทหารถูกเกณฑ์ไปห้ามการวิวาทที่เมืองขุขันธ์ (อยู่ในจังหวัดศรีษะเกษ) เมืองขุขันธ์อยู่ไกลไหมนะ “อีมาลัย” เสียงเรียก ฉันเงยหน้ามองเห็นมือที่กวักเรียก จึ่งเดินไปใกล้ “เอ็งจะช่วยข้าไหม” คุณหญิงถาม “ข้าเรียกเอ็งมาเพราะเอ็งเป็นม่ายผัวตายแต่ยังสาว ไม่มีลูก” แค่เกริ่นมาฉันก็พอรู้ว่าจะให้ทำอะไร ฉันพอจะจำได้ คุณหญิงโมใช้มารยาหญิงลวงทหาร “มีแม่สาวๆ ใจเด็ดหลายคน ข้าจะให้ยกสำรับไปให้เพี้ยราม ส่วนนอกๆ ข้าต้องอาศัยพวกเอ็ง เอ็งจะเต็มใจไหม” “จ้ะ” ฉันรับคำ ให้อยู่เขตเมืองไทยฉันคงหาทางกลับไปยุคปัจจุบันได้ ถ้าโดนต้อนข้ามโขงไป ฉันคงหาทางกลับลำบาก ถ้าเกิดตายไป ก็ยังดีกว่าเป็นเชลยต่างเมืองนัก เท่าที่อ่านข่าวเชลยไม่ต่างจากทาสสักเท่าไร ฉันนิ่งฟังแผนของท่าน  ยามเย็นให้รีบหุงหาอาหาร ท่านจะพาสาวๆ ยกสำรับไปให้ตัวหัวหน้าพร้อมสาโทที่กำลังได้ที่ ขออนุญาตให้แจกจ่ายเหล้าที่หมักเองตอบแทนน้ำใจนายทหารที่ไม่ได้ฉุดคร่า และยังยอมให้ยืมมีดพร้าออกไปหาอาหาร ขุดหน่อไม้มาเลี้ยงกัน “มันเมาลวนลามเอ็งบ้างเอ็งก็ต้องยอม” ฉันเห็นท่านนิ่งสันกรามขึ้นเห็นชัด ท่านเป็นลูกผู้หญิงคงสะเทือนใจที่จำต้องขอให้แม่สาวๆ ยอมสละตัวเช่นนั้น “เอ็งต้องใจเย็นไว้ มอมเหล้ามันให้หนัก หยิบอาวุธมาแอบซ่อน แล้วมาพาคนของเราไปฆ่ามันเสีย คนของคุณพระปลัดซุ่มรออยู่ข้างนอก เรามีคนอยู่ 50 มันมี 2000“ท่านถอนหายใจ ”นี่ข้าแก่แล้วมันไม่มอง ได้แต่ออกหัวคิดให้พวกเอ็งทำเรื่องที่-“ ฉันจับมือขึ้นเส้นของคุณหญิงมาแนบแก้ม “คุณหญิงทำถูกแล้วจ้ะ แล้วจะให้ฉันทำยังไงต่อจ้ะ” คุณหญิงลูบศีรษะฉันอย่างปรานี “ถ้าเอ็งใจแข็งพอเชือดมันซะ แล้วทำทีว่ามันหลับ คุมเชิงอยู่ อย่าให้คนอื่นผิดสังเกต ถ้าเอ็งใจไม่แข็ง ออกมาตามคนของเราไปจัดการ” ท่านยังกำชับ “อีมาลัย หลังงานนี้ ถ้าเราทำสำเร็จ ชีวิตเอ็งมีปัญหา ใครๆ เขารังเกลียดว่าเอ็งผ่านมือพวกฝั่งโน้น เอ็งงมาหาข้า” คุณหญิงบอก ฉันเห็นแวววาวๆ ในตาของท่าน มันคงเหมือนในดวงตาของฉัน ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครห่วงฉันอย่างนี้ ท่านเงียบไปครู่ก่อนบอกต่อมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างคนใจแข็ง “พอได้เวลานัดเห็นสัญญาณคุณพระขี่ม้าเข้าค่ายให้เอ็งห่มผ้าไพล่ไปผูกไว้ข้างหลังให้แน่นหนา หาอาวุธ ฆ่ามันให้หมด ใกล้ม้าปล่อยม้า ใกล้คนฆ่าคน” ท่านเอื้อมมือมารวบผมยาวๆ ของฉัน “ตัดมันเสียให้เหมือนผู้ชาย มันจะได้ไม่รู้ว่าเรามีทหารมาช่วยอีกเท่าไร” “จ้ะ” ฉันรับคำเด็ดเดี่ยว ผมแค่นี้ ถ้ารอดไปได้ จะไว้ยาวอีกเมื่อไรก็ได้ น้ำใจน้ำคำที่ท่านให้ ฉันไม่เคยได้รับจากใคร เพื่อนๆ ร่วมกองเกวียนที่ไม่รู้อนาคตยามข้ามไปฝั่งโน้น เมื่อถึงบ้านถึงเมืองเขาแล้ว เขาจะทำอะไรกับเราก็ได้ ทำให้ฉันตัดสินใจร่วมมือกับคุณหญิงโม แทนที่จะคาบข่าวไปบอกหัวหน้าทหารแลกกับความสุขสบายส่วนตัวที่อาจจะไม่กี่วัน ข้ามไปฝั่งโน้นชะตาชีวิตของฉันจะเป็นอย่างไร อย่างดีก็แค่ตาย ตายเป็นผีเฝ้าแผ่นดินเรา เดินมาจนเหนื่อยล้า ใกล้บึง ขอไปจับปลา สาวสายบัว หักฝักบัว เก็บผักที่กินได้ สาวๆ ปล่อยผ้าเปียกแนบเนื้อชม้อยชม้ายชายตาให้ทหารที่หมายตาจะกุดหัวมัน ใกล้ค่ำถึงที่กว้าง หยุดพักกองเกวียน สาวๆ พากันหุงหาอาหาร บ้างก็เข้าป่า หาฟืน หาผักหญ้ามาเพิ่ม กองเกวียนข้างหลังมาสมทบ คนบ้านเดียวกันต่างตะโกนทักทายเสียงดัง  แอบกระซิบกระซาบแผนคืนนี้ ตระเตรียมอาหารเสร็จ  คุณหญิงเรียกสาวๆ หน้าแฉล้มสามสี่คนมายกสำรับ ในจำนวนนั้นมีเด็กสาวที่เคยคุยกับฉัน ฉันเห็นแววตากร้าวของเธอ “นี่ อย่าทำตาเหมือนจะไปฆ่าอย่างนั้น” คุณหญิงได้ยินที่ฉันพูด ท่านหันมามองตาของบรรดาสาวๆ  ก่อนพยักหน้าเห็นด้วย สีหน้าของคุณหญิง ทำให้ฉันกล้าพูดต่อ “คิดถึงคนรัก-“ฉันได้สายตาทิ่มแทงมาหลายคู่ “-เอ่อ บ้านที่เธออยากกลับ ก็ได้” คุณหญิงพยักหน้า “คิดถึงบ้านไว้” แววตาสาวน้อยเริ่มอ่อนโยนขึ้น ท่านพยักหน้าขอบใจให้ฉัน เรียกให้สาวๆ ยกสำรับ และไหเหล้าตามท่านไป หลังจากคุณหญิงออกจากกระโจมโดยไม่มีสาวๆ ติดตามออกมา ฉัน และสาวๆ หลายนางเริ่มยกสำรับและไหเหล้าไปตามกลุ่มทหารที่ล้อมรอบอยู่ข้างนอก “พี่ ฉันเห็นว่า กับข้าวแห้งๆ มันฝืดคอนัก เหล้าหมักได้ที่เลยเอามาฝาก” “จะดีหรือ นางเดี๋ยวท่านเพี้ยราม-” ทหารชายตาไปทางกระโจมที่กางไว้ของหัวหน้า “แหมพี่” ฉันขยับผ้าแถบให้ร่นลงไปอีก “น้องสาวข้ายกเหล้าเข้าไปตั้งสองสามไห ก็เห็นว่าน้องข้าไม่ได้ออกมา” ฉันวางไหเหล้าลง ทิ้งตัวนั่งแทบจะเกยลงไปบนตัก สาวๆ เหล้ายา จะมีอะไร “อูยพี่มันบาดฉัน” ฉันเขี่ยเลื่อนดาบให้ออกห่าง ทหารไม่ได้สนใจอาวุธ เดินทัพมาหลายวัน อดอยากปากแห้ง คิดถึงแต่สวรรค์จำลองข้างหน้า เดี๋ยวเถอะสวรรค์จริงๆ รออยู่ไม่ห่างหรอก ฉันเขี่ยร่างที่นอนหอบหายใจ ฟืดฟาด มือกำความว่างเปล่า ถึงมีดาบฉันคงไม่กล้าเชือดอย่างที่คุณหญิงแนะนำ   “เดี๋ยวอีน้อง ขออ้ายพักหนำ” “จ้า พักให้สบายเถอะอ้าย” ฉันขยับผ้าไปผูกหลังคอให้แน่นกระชับขยับมุ่นมวยผม ก่อนเอาผ้าโพกให้แน่นหนา โบกมือให้สัญญาณคนของคุณปลัดมาจัดการ เอื้อมมือไปคว้าไม้ไผ่ที่เสี้ยมปลายแหลมมาถือไว้ เดินลัดเลาะไปทางกลางค่าย ฉันอดห่วงแม่สาวน้อยที่ฉันพบไม่ได้ จำเรื่องที่อ่านได้เล่าๆ ว่าเพี้ยรามไม่ได้เมาจนหลับ ได้เวลาที่คุณหญิงท่านนัดหมายเสียงโห่ร้อง และเสียงร้องเจ็บปวดดังไปทั่ว ฉันเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น   แสงจากกองไฟส่องให้เห็น ชายคนหนึ่งถือดาบไล่ฟันสาวน้อยร่างบางออกมา เธอพอมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ทานแรงของผู้ชายไม่ได้ โดนแรงฟันล้มลง  ฉันถัดเข้าไป หลาวไม้ไผ่ยาวในมือทำให้ฝ่ายโน้นต้องถอยห่าง “เป็นยังไงบ้าง” ฉันถาม จ่อไม้ไผ่เสี้ยมปลายแหลมตรงไปที่ชายถือดาบระวังระไว เขาชะงัก เซไปมาจากฤทธิ์เหล้า “ตายหมดแล้ว” เสียงสาวน้อยข้างกายเจือสะอื้น ยันตัวลุกขึ้น แต่มือบอบบางยังกำดาบแน่น “อย่า” เสียงตะโกนของผู้ชายตรงหน้าทำให้ฉันขวับกลับมามอง ก่อนรู้สึกเจ็บแปลบ ชาดิก ภาพสุดท้ายในสายตาของฉันที่ค่อยๆทรุดลง ผู้ชายที่ฉันขวางไม่ได้ วิ่งตามสาวน้อยที่ทิ้งดาบในมือฉวยฟืนติดไฟลุกโพล่ง วิ่งเข้าหากองเกวียน ฉันควานมือไปรอบๆ พบไม้ท่อนหนึ่ง อาศัยแรงเฮือกสุดท้ายขว้างออกไป มันปักดิ่งลงที่ท่อนขา ถ่วงให้เขาช้าลง เพี้ยราม ดึงมันออกก่อนขว้างมันกลับมา ปักตรงหน้า จะตรงไหนก็ช่าง ฉันขยับมือไปจับเหลือแรงแค่ขยับถอนมากลิ้งอยู่ข้างๆ ปลายไม้หุ้มเหล็กแหลม นี่มันไม้ที่ฉันได้เฉพาะส่วนปลายมาจากร้านขายของเก่านี่  ฉันมองตามชายหญิงที่วิ่งไล่กันไป บาดแผลที่ขาถ่วงให้ฝ่ายชายช้าลง ความทรงจำสุดท้าย แม่บุญเหลือสละชีพ ฉวยฟืนติดไฟเข้าไปจุดดินปืนในเกวียน เสียงระเบิดดังกึกก้อง จากคุณ : pajan - [ 15 ก.ค. 51 06:36:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉันยกมือขึ้นบังตาฝุ่นแดงกรรโชกเข้าใส่จนมองไม่เห็นอะไร ลมแรงจนต้องคู้ตัวลงต่ำขยับถอยเข้าศาลาหาที่บังลม เสียงลมสงบ ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้น เห็นมือตัวเองเอื้อมไปข้างหน้าเหมือนจะหยิบอะไร ชายแขนเสื้อเนื้อบางสีกุหลาบ ค่อยๆ ยันตัวขึ้นนั่งอย่างงงๆ ฉันกลับมาสู่ยุคปัจจุบันแล้ว ตรงนี้ ฉันล้มลงตรงนี้ ไม้ที่ฉันใช้ขว้างถ่วงเวลาให้แม่บุญเหลือ กลิ้งอยู่ตรงหน้า มันเหลือเพียงด้ามสั้นๆ ฉันเงยหน้าขึ้น เมื่อไม่กี่นาทีก่อน มันเป็นกองเกวียนบรรทุกดินระเบิด แสงจากกองไฟส่องให้เห็นเงาร่างสองร่างวิ่งตามกันไป ยามนี้เบื้องหน้าฉัน รูปแม่บุญเหลือยืนเด่น เหมือนจะมีเสียงแว่วมา ...พี่มาลัยช่วยฉัน แล้วตอนนี้พี่มาลัยทำอะไร ส่งคนไทยไปเป็นทาสอย่างนั้นหรือ...ฉันลุกขึ้นหยิบท่อนไม้มาเก็บอย่างถนอม จุดธูปเทียนบูชา ผู้หญิง ไม่เฉพาะผู้หญิงหรอก ทุกๆ คน ผู้หญิงผู้ชาย เด็กคนแก่ที่ลุกขึ้นสู้เพื่ออิสรภาพของเขา หน้าที่ต่อบ้านเกิดเมืองนอนไม่จำกัดเฉพาะกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง เราทุกคนต้องลุกขึ้นต่อสู้ เราต้องเสียสละเพื่อชนส่วนใหญ่ ฉันย้อนถามตัวเอง ฉันได้ทำอะไรลงไปบ้างไหมที่จะช่วยให้ชาติมั่นคง ฉันทำลายชาติ ส่งคนกลุ่มหนึ่งให้ตกเป็นทาส รีดเร้นทุกอย่าง สุดท้ายก็ชีวิต สาวๆ อีกกี่คนที่ฉันชักชวนให้...โอ้ ฉันทำอะไรลงไป ปากหนึ่งท้องหนึ่งจะกินจะใช้สักเท่าไร ชีวิตในอดีตที่ฉันไปสัมผัสมาแม้เพียงห้วงฝัน สอนให้ฉันรู้ว่า ฉันนี้อ่อนแอเกินไป หวังพระเจ้าเงินตราจะช่วยได้ แล้วอย่างไร ฉัน ตกเป็นทาส อยู่ในห้องนอนให้เขาช่วงใช้อยู่ดี ฉันดึงเอาไม้ท่อนเก่าแก่วางลงแทบเท้าแม่บุญเหลือ...ขอบใจ...ฉันได้แต่อธิษฐานในใจ...ขอบใจแม่บุญเหลือที่มาเตือนพี่... ... จากคุณ : pajan - [ 15 ก.ค. 51 06:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ...ร้านของเก่า ร่างสูงในชุดยาวสีดำรินน้ำชาลงถ้วย ก่อนเทลงถ้วยชาจิ๋วๆ ของเล่นวางลงตรงหน้าตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ ชุดกระโปรงฟูฟ่อง ชายที่ไร้วัยเดินไปวางด้ามไม้ยาวเพียงคืบลงบนที่ว่างข้างผนัง ลูบเบาๆ อย่างถนอม ก่อนเดินกลับมานั่งจิบน้ำชา เสียงโทรทัศน์รายงานข่าวการมอบตัวของสายขายยาเสพติด พร้อมรายชื่อและหลักฐานของเอเย่นต์ใหญ่ และคนขายคนอื่น ชายเจ้าของร้านมองหญิงสาวในภาพข่าวที่สงบอย่างยิ่ง ตอบคำถามอย่างสุภาพใจเย็น สีหน้าของเธอมีความอิ่มใจเมื่อได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง การขายยาเสพติดก็ไม่ต่างจากการพาคนไปเป็นทาส เช่นกัน แหล่งข้อมูล http://www.moc.go.th/opscenter/nm/Province/Yamo1.htm จากคุณ : pajan - [ 15 ก.ค. 51 06:38:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ปล...อนุสรณ์สถานที่ทุ่งสัมฤทธิ์ เปลี่ยนไปมาก มีการก่อสร้างที่เป็นถาวรวัตถุมากขึ้น ต่างจากความทรงจำครั้งแรกที่ใช้ในการเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ จากคุณ : pajan - [ 15 ก.ค. 51 06:40:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทุกปี ในวันฉลองชัยชนะ การแสดงที่ขาดไม่ได้ คือการแสดงการต่อสู้ จากคุณ : pajan - [ 15 ก.ค. 51 06:41:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นไม้แห่งความทรงจำจริง ๆ ว่าแต่แม่มาลัยมีอาชีพอะไรอ่ะในยุคปัจจุบัน จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 15 ก.ค. 51 10:15:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขนลุกเกรียว !!! สมกับที่คิดถึงคุณ pajan จากคุณ : Toodmeeh - [ 15 ก.ค. 51 11:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบแนวการเขียนจังเลยค่ะ ย้อนยุคอิงประวัติศาสตร์แถมเล่าเรื่องได้สนุก บอกจากใจ....อยากย้อนยุคได้แบบนี้จังเลยค่ะ อยากรู้ว่าคนสมัยโบราณเขาทำอะไรบ้าง โดยเฉพาะการย้อนยุคที่คนขอมสร้างปราสาทหินนะคะ ^ - ^ จากคุณ : roslita - [ 15 ก.ค. 51 14:38:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่า คุณ : โก้ (เซโก้4)  อาชีพแม่มาลัยมีเล่าในเรื่องแล้วนะคะ คุณ : Toodmeeh ชื่ออิฉันกลายเป็นโลโก้เรื่องสยองไปแล้วหรือไร ถึงขั้น "ขนลุกเกรียว !!!" ^___^ คุณ : roslita ขอบคุณค่า...ฮือม์ ย้อนยุกไปสมัยขอมสร้างปราสาท มีนิยายหลายเรื่องของนักเขียนมีชื่อและฝีมือดีๆ หลายท่านเขียนแล้วนะคะ นู๋เขียน ตาม นู๋ก็ มลายหายไปสิ้น ดังมิเคยมีอยู่ในโลกาซิเจ้าคะ ฮือม์ ถ้าหากจะเป็นเพียงแค่หินก้อนน้อยๆ ที่เป็นรากเป็นฐานปราสาท ส่งให้ตั้งเด่นเป็นสง่าล่ะพอไหว ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน มาติชม กันค่ะ การเขียนเรื่องสั้นนี่ยากไม่ใช่เล่นสำหรับคนที่ชอบเขียนเรื่องยาว (ที่ไม่ค่อยจะยาวเท่าไรอีกต่างหาก) พยายามฝึกหัดอยู่ค่ะ จะได้นำประสบการณ์ตรงนี้ไปใช้กับเรื่องยาว ที่ชักจะออกทะเลไม่กลับมาเสียที กระพริบไฟที่ชายหาด ทั้งหัวค่ำ ย่ำเที่ยงคืนหรือยามเช้า เมื่อไรจะกลับมาเสียทีหนอ จากคุณ : pajan - [ 15 ก.ค. 51 16:53:46 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขนลุกด้วยคนครับ  ตกลงคุณลุงขายของเป็นพระเอกนะเนี่ย ชักพาแม่มาลัย ไปพบอดีต พบแม่บุญเหลือ ทำให้กลับใจได้ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ก.ค. 51 18:47:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบจัง แอบขัดนิดนึง เดี๋ยวนี้เขาต้องใส่สายเดี่ยวแล้วค่ะ ไม่ใช่คอกระเช้า อิอิ จากคุณ : scottie - [ 15 ก.ค. 51 21:15:01 ]

ความคิดเห็นที่ 12 หน้าตา(ของจริง)เป็นยังไงไม่รู้เพราะเคยเห็นแต่ในรูป ฉันรอจนหญิงสูงวัยผ่านไปแล้วจริง(จึง)กระซิบถามแม่สาวน้อยที่อยู่ข้างๆ ใครๆ เขารังเกลียดว่าเอ็งผ่านมือพวกฝั่งโน้น เอ็งง(เอ็ง)มาหาข้า” คุณหญิงบอก ....... ... อ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตาไหลค่ะ..... พลอยนึกถึงเขาวิหาร.... สมัยก่อนผู้หญิงต้องยอมตัวเพื่อรักษาแผ่นดิน.... สมัยนี้ผู้ชายยอมตัวและศักดิ์ศรีความเป็นไทยเพื่อขายแผ่นดิน.... ....... แล้วลูกหลานเราอีกหน่อยจะเหลืออะไรให้กินให้ใช้บ้าง....เขตแดนทางทะเลที่มีแหล่งก๊าซก็จะถูกยกให้ชาติอื่นแล้วเพื่อแลกผลประโยชน์ส่วนตัว.....แค่คนๆเดียวอยากรวยที่สุดในโลก..อยากได้สัมปทานก๊าซเป็นของตัว..ยอมขายชาติ......พวกผู้รับใช้ทั้งหลายของเค้าก็เห็นแต่เงินมองไม่เห็นประเทศชาติแล้ว ........ อิอิ....555...ชวนออกทะเลไปไกลเย....อยากบอกว่า...แค้นใจแต่ไร้แรงจะต้านค่ะ.....เกลียด...หมูหมัก....ที่สุด จากคุณ : บาร์บี้girl - [ 16 ก.ค. 51 15:28:08 A:58.97.60.3 X: TicketID:109907 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วทุ่งสัมฤทธิ์ อยู่ส่วนใหนของโคราชคะ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 16 ก.ค. 51 15:54:03 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ : คุณพีทคุง  ขอบคุณค่ะ (คนที่เขียน ..คุณลุง..ขายของเก่า  หากแวะผ่านมา ไปเขียนเสียที นะเจ้าคะ) คุณ : scottie  อา สายเดี่ยว พูดไม่ออกเลยนะคะนั่น คุณ : บาร์บี้girl ขอบคุณค่า ที่ช่วยหาอีกแล้ว พึ่งพาตลอดเลย ลองมาแนวที่แตกต่างออกไปบ้างค่ะ คุณ : ดาด๊าดา ทุ่งสัมฤทธิ์ อยุ่ระหว่างตัวเมืองอำเภอเมืองและอำเภอพิมายค่ะ ถ้าจะไปเที่ยว ถ้าฝั่งเข้าเมืองจะอยู่ทาง ซ้ายมือ มีป้ายบอกทางค่ะ มีมุกขำๆ ว่า จากกรุงเทพจะถึงโคราชหรือนครราชสีมาก่อน คำตอบคือ โคราชค่ะ ตัวเมืองเก่าที่เรียกว่าโคราชจะอยู่ประมาณอำเภอสูงเนิน (ถ้าจำไม่ผิดนะคะ) และมีเรื่องเล่าอีกแล้ว ระหว่างเมือง โคราช กับเมืองเสมา ที่มารวมกันเป็นเมือง นครราชสีมา แก้ไขเมื่อ 16 ก.ค. 51 21:17:05 จากคุณ : pajan - [ 16 ก.ค. 51 16:39:12 ]