จดหมายจากเมืองไทย : จดหมายที่กล้าประจานด้านมืดของตัวเอง ได้กลับมาอ่านอีกครั้งแล้วละอายใจเหลือเกิน
ตอนนั้นยิ่งกว่ามิวสิคเพลงรัก ผมจำได้ดีว่าฝนแรกของปีนี้เริ่มโปรยปรายลงมา เหมือนรู้จังหวะ ประหนึ่งว่าช่วยดับไฟร้อนของผมให้ดับลง และน้ำฝนที่ทิ้งตัวลงมาจากท้องฟ้ามืดคลื้มนั้น คงร้องไห้ให้กับความผิดหวังของผมให้สาแก่ใจ
คืนนั้นไม่มีอะไรตกถึงท้อง ไม่รู้สึกหิว ไม่มีความรู้สึกใดๆ ดวงตาที่เบิกโพลงไปยังพัดลมเพดานตัวใหญ่ที่หมุนคว้ากลางอากาศ หัวใจผมก็ยิ่งกว่าที่หมุนคว้าไร้จุดยืนเช่นกัน ไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ ผมหยิบโทรศัพท์มือถือยี่ห้อ SAMSUNG เก่าๆขึ้นมา แต่มันเป็นเครื่องแรกที่ผมหาซื้อมันด้วยน้ำพักน้ำแรง ตอนที่คบกันใหม่ๆ เพื่อจะได้ติดต่อสื่อสารกันในยามที่โลกของเราเป็นสีชมพู พูดคุยกันทุกที่ ทุกเวลาในขณะที่หัวใจของเราจูนตรงกัน
ผมหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง มองอย่างขมขื่น ก่อนโทรศัพท์ไปหาคูก้า และกระหน่ำโทรทั้งคืน จนเธอปิดเครื่อง
เช้าของอีกวัน ผมพยายามโทรศัพท์หาเธออีกครั้ง มันคงเป็นครั้งที่ร้อยหรือที่ล้านผมไม่อาจนับได้ คูก้ารับสายคงเพราะตัดความรำคาญมากกว่า เธอบอกให้ผมตัดใจ ให้เราทั้งสองคนจากกันด้วยดี ทำไมมันง่ายและรวดเร็วแบบนี้ เธอเองต่างหากที่ต้องการจากผมไป ไม่ใช่ผม และไม่ใช่ เรา
ผมขอเวลาทำใจสักวันสองวันขอให้คูก้าอยู่กับผม แต่เธอไม่ยอม ผมเข้าใจดี เป็นใครก็ไม่กล้ามาหาผมในยามที่อารมณ์ขึ้นๆลงๆแบบนี้อย่างแน่นอน วันนั้นผมไม่ได้ไปทำงาน ไม่คิดจะไป หรือเพราะมันไม่มีเรี่ยวแรงจะไปมากกว่า
ตลอดเวลาผมได้แต่กดโทรศัพท์อ้อนวอนให้คูก้าเปลี่ยนใจกลับมารักกันเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เป็นผล จากคืนวันผ่านไปเป็นสัปดาห์ ที่ผมปิดประตูขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาอาหารไม่ตกถึงท้อง ผมอยู่ได้ด้วยความหวัง รอคอยว่าคูก้าจะใจอ่อน เปลี่ยนใจคืนดีและกลับมาหาผม
แต่แล้วทุกอย่างก็เลวร้ายกว่าเดิม เมื่อผมได้รับโทรศัพท์ของคูก้า
วินาทีนั้นแทนที่โลกสีหม่นของผมจะแปลเปลี่ยนเป็นสีชมพูเหมือนอย่างที่รอคอย แต่มันกลับทำให้ความหวังที่เหลือของผมในโลกสีหม่นนั้น แตกดับในทันที
ก้า ก้ายกโทษให้ผมแล้วใช่ไหมครับ ผมขอโทษนะ
ผมรีบกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ น้ำเสียงรนรานดีใจ อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดังตอบกลับมา มันสะท้านกึกก้องผ่านโสตประสาทหูร้าวรานเข้าถึงทรวงใน
มรึงหยุดพร่ำซะ แล้วอย่ามายุ่งกับน้องสาวกู ไม่อย่างนั้นมรึงเจอดีกับกูแน่ อย่าคิดว่ากูจะปล่อยมรึงไป
เสียงพี่ชายของคูก้าขู่ผมฟอดๆมาตามสาย วินาทีนั้นผมยอมรับว่ากลัวมากกว่ากล้า เพราะผมพักคนเดียวและตัวคนเดียวอยู่ในกรุงเทพฯ หากเกิดอะไรขึ้นมาคงลำบาก
ไม่มีเสียงตอบจากผม ทันทีที่ผมตัดสายนั้นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว เสียงโฮก็ดังออกมาจากหัวใจที่แตกสลาย ผมรักคูก้ามากเหลือเกิน ผมทำผิดอะไร ทำไมตอบแทนความรัก ความซื่อสัตย์ที่มี่อความรักของเราได้สาหัส เจ็บปวดเพียงนี้ ไม่เกิดขึ้นกับใคร คนๆนั้นคงไม่รู้สึกหรอกว่า
ความรักมันเปลี่ยนคนดีให้กลายเป็นคนเลวได้ และทำให้คนเลว กลายเป็นคนดีได้
จากคุณ :
โอโม่ซัง
- [
16 ก.ค. 51 10:51:40
A:203.152.25.69 X: TicketID:181299
]
จดหมายจากเมืองไทย ฉบับที่ห้า
