PANTIP.COM : W6811884 เคย...ตอนเด็กๆ [บทกวี]

ความคิดเห็นที่ 5

นึกออกละค่ะ อันที่พอจำได้ ครูให้ท่อง - -

ปางนั้นสมเด็จพระบรมโพธิสัตว์ ตรัสได้ทรงฟังพระลูกน้อย ทรงกันแสงทูลละห้อยวันนั้น กลั้นพระโศกมิได้ ละอายพระทัยแก่เทพยดา ปัณะสาลังประวิสิตวา ซบพระพักตราทรงพระแสงสะอื้นไห้ ว่าโอ้เจ้าดวงใจของพ่อเอ๋ย กระไรจะต้องมาตกเข็ญใจไร้ยากอนาถา ให้พราหมณ์ชราร่างร้ายกาจตะแกมาทำสีหนาทโพยโบยตี โอเวลาปานฉะนี้ก็สายัญ คนทั้งหลายเขาเรียกกันกินอาหาร บ้างก็เล้าโลมลูกหลานให้อาบน้ำแล้วหลับนอน แต่สองบังอรของพ่อนี้ใครจะปราณีให้นมน้ำ ก็จะตรากตรำลำบากใจ ที่ไหนจะเดินได้ด้วยพระบาทเปล่า ทั้งไอแดดจะแผดเผาให้พุพองจ ะชอกช้ำคล้ำเป็นหนองลงลามไหล สุดอาลัยของพ่อแล้วที่จะติดตาม จะบ่ายหน้าไปหาพราหมณ์เมื่อยามเย็น เฒ่า[^_^]ไหนเลยจะเห็นด้วยสองเจ้า มีแต่จะรุกเร้าคำรามตี ทชีเอ่ย กระไรเลยไม่เกรงขามเราบ้างเมื่อยามจน .......... บังเกิดอวิชามาห่อหุ้ม โทโสเข้าซ้ำส่งให้เกิดวิหิงสาขึ้นทันที ธุจาปังคเหตวา ก็ทรงพระแสงธนูศรกระสันมั่นกับมือ ฆ่าพราหมณ์ผู้นี้เสียเถิดหรือ ท้าวเธอก็ยึดยื้ออยู่แต่ในพระทัย ....ภายหลังจึงตั้งจิตพิจารณาด้วยพระปัญญาบารมีหน่อพุทธางกูรว่า .... เสมือนหนึ่งพรานเบ็ดมาตีปลาที่หน้าไซ บรรดาปลาจะเข้าไปให้แตกฉาน อันตัวเราผู้ทำทานเหมือนตัวปลา พระโพธิญาณในภายหน้านั้นคือไซ ปรารถนาจะเข้าไปจึ่งยกพระลูกให้เป็นทานบารมี พระลูกรักทั้งสองศรีดังกระแสสินธ์ พราหมณ์ประมาทหมิ่นมาด่าตี เสมือนกระทุ่มวารีให้ปลาตื่น ..........

55 มีผิดแน่ๆ จำได้เท่านี้แฮะ - - ใครรู้วานเสริมทีค่ะ ไม่มีหนังสือแร้ว

จากคุณ : Life's for Rent - [ 19 ก.ค. 51 20:16:32 ]