ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่! ยอดไม่ใช่คนแบบนั้น” หล้าลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ จ้องหน้าชายหนุ่มร่างสูงด้วยความโกรธและผิดหวัง “พี่อุตส่าห์เชื่อใจ แต่ในที่สุด คุณมันก็ไม่ได้ต่างจากพวกตำรวจแถวนี้ที่ดีแต่ปรักปรำผู้บริสุทธิ์ให้คดีมันเสร็จ ๆ ไปเหมือนกัน... แล้วไอ้ที่คุณบอกพี่ว่า คุณเชื่อว่ายอดไม่ได้ทำความผิด เป็นเรื่องโกหกทั้งเพ และที่คุณบอกว่าคุณเชื่อว่าพี่ไม่ได้ทำอะไรน้าคำ ก็เป็นคำพูดพล่อย ๆ เพื่อให้พี่ไว้ใจคุณเท่านั้นใช่ไหมล่ะ”   “ผมไม่เข้าใจว่าพี่หล้าจะปกป้องคนที่ไม่ใส่ใจความรู้สึกของพี่หล้าไปทำไมกัน” ประณตย้อนเหมือนไม่สนใจจะแก้ข้อกล่าวหาที่เธอนำมาต่อว่าเขา “ที่พี่หล้าพูดกับคนอื่น ๆ หลังเกิดเรื่องว่า ยอดเป็นลูกทรพี ลูกอกตัญญูคงไม่ใช่พูดออกมาลอย ๆ เออออไปกับข้อสันนิษฐานของหมอศิโรตม์เท่านั้นหรอกกระมังครับ แต่เป็นเพราะพี่หล้าหลุดปากเพราะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรต่างหาก” “คำตอบเกี่ยวกับอาหารที่เอาไปให้ที่บ้านน้าคำไม่เหมือนกันสักครั้ง...” เขาบอก “ครั้งแรกที่ให้การกับตำรวจ พี่หล้าบอกว่าเอาอาหารขึ้นไปให้ แต่ตอนที่พี่วินิจถามว่ามีอาหารอะไรเหลืออยู่พอให้ผมกินได้บ้างไหม พี่หล้าตอบว่า ไม่มี เพราะไม่ได้ทำ และครั้งล่าสุดที่ผมถามว่า พี่หล้าถืออะไรขึ้นบ้านน้าคำหรือไม่ พี่หล้าตอบผมว่า ไม่ได้ถืออะไรขึ้นไปและไม่ได้เอาอะไรกลับลงมา” คำถามว่าถืออะไรขึ้นไปและถืออะไรกลับลงมาเป็นคำถามเดียวกันกับคำถามว่า เธอเอาอาหารอะไรไปให้และเมื่อพบว่ามีคนตายอยู่ในบ้าน เธอทำอย่างไรกับอาหารนั้น ซึ่งถ้าเธอเอาอาหารขึ้นไปให้จริง คำตอบทุกครั้งควรจะเป็นไปในทิศทางเดียวกัน แต่นี่ มีเพียงปากคำครั้งแรกเท่านั้นที่ต่างออกไปจากคำตอบที่เธอตอบคำถามโดยไม่ทันคิด ซึ่งอย่างหลังนี้ น่าจะเป็นคำตอบที่น่าเชื่อถือมากกว่า และยังมีข้อพิรุธอีกประการหนึ่งที่เขานึกเอะใจมาตั้งแต่แรกอ่านสำนวนการสอบสวนของตำรวจท้องที่แล้ว และแน่ใจว่าข้อสังเกตของเขาน่าจะถูกต้อง... เธอพูดถึงสิ่งที่นำไปที่บ้านของสองพ่อลูกว่า ‘อาหาร’ อย่างกว้าง ๆ ซึ่งไม่เฉพาะเจาะจง ทั้งที่เมื่อพูดถึงสิ่งที่นำไปให้เมื่อวานซืน เธอกลับระบุได้ว่าเป็น ‘ปลาทอด’ และยังเติมคำในช่องว่างที่เขาทอดเสียงไว้ด้วย... เรื่องนี้อาจจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยผ่านตาไป และสิ่งที่เขาไม่ได้ละเลยก็ได้รับการพิสูจน์แล้ว   “ความจริงแล้ว เมื่อวานนี้ พี่หล้าไม่ได้ทำอาหารขึ้นไปให้บ้านนั้น เพราะทราบอยู่แล้วว่าไม่จำเป็นต้องทำ และนอกจากเรื่องอาหารแล้ว ที่พี่หล้าทราบว่าน้าคำตายแล้วและสร้อยคอหายไป เพราะพี่หล้าทราบอยู่ก่อนแล้วว่า น้าคำตายแล้ว สิ่งที่พี่หล้าทำจริง ๆ คือ การโทรศัพท์แจ้งตำรวจว่า พบศพน้าคำอยู่ในบ้านตอนเอากับข้าวไปให้ตามปกติใช่ไหมล่ะครับ” เขามองตรงเข้าไปในดวงตาของหญิงสาวเจ้าของบ้าน และเธอสนองตอบเขาโดยการหลบตา “ผมว่ายอดคงไม่ได้มาซ่อมก๊อกน้ำอย่างที่พี่หล้าบอกจริง ๆ หรอก แต่เขาคงมาหาพี่หล้าเพื่อปรึกษาว่าควรทำอย่างไรดีหลังจากพลั้งมือฆ่าพ่อ เพราะความไม่พอใจที่พ่อทำตัววุ่นวายให้เขาเดือดร้อนใจ บันดาลโทสะจับพ่อนอนคว่ำ กดหน้าลงกับหมอนจนขาดใจตาย ดึงเอาสร้อยคอออกไป เผื่อไว้ขายแลกเป็นเงินระหว่างการหลบหนี แล้วพี่หล้าก็คงหาทางช่วยปกป้องเขาที่หลบหนีไป โดยบอกเราว่าเขามาที่บ้านซ่อมก๊อกน้ำ จากนั้นเขาก็ไปที่ไหนก็ไม่รู้ และที่บอกตำรวจว่าพบศพตอนเอาอาหารขึ้นไปให้เมื่อวาน ก็คงทำเพื่อปกป้องยอดจากข้อหาฆ่าคนตาย...”   เป็นไปไม่ได้ ความจริงที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดแน่... ชลทิชานึกอยู่ในใจ... ข้อหาร้ายกาจที่ประณตปรักปรำยอดอย่างไม่ปรานีปราศรัยมีรายละเอียดบางประการที่ทำให้เธอสะดุดใจ และมีบางอย่างในน้ำเสียงของเขาที่บอกว่า เขาเกลียดการกระทำของตนเองในยามนี้อยู่เหลือเกิน เธอเชื่อเหลือเกินว่า เขามองยอดด้วยสายตาที่ไม่ต่างจากเธอ หากการที่เขาทำเช่นนี้ย่อมมีเหตุผลพิเศษ และเธอก็ได้รับคำตอบสำหรับการกระทำของเขาในไม่ช้า “ไม่จริง! ยอดไม่ใช่คนร้ายอย่างที่ผู้หมวดกล่าวหา เขาอยู่กับพี่ตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงเย็น” หล้าตะโกนลั่นใส่หน้านายตำรวจหนุ่มซึ่งยังคงนั่งนิ่ง วางหน้าเฉย และเลิกคิ้วน้อย ๆ ราวกับไม่อยากเชื่อคำพูดของเธอนัก “ถึงเย็น?” เขาทวนข้อความสุดท้ายของเธอ “กี่โมงครับ” “พี่ไม่รู้” เธอตวัดเสียงใส่เขา “พี่ออกนอกบ้านไปตอนสี่โมงกว่า พอสี่โมงเกือบ ๆ ครึ่งพี่กลับเข้ามาโทรศัพท์เขาก็ไม่อยู่แล้ว” “มันจะไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ... ถ้าสมมุติว่า เขาไม่ได้เป็นคนฆ่าน้าคำ และเป็นคนที่ห่วงพ่อ ไม่ยอมปล่อยให้คลาดสายตาจริง เขาก็ไม่ควรจะทิ้งพ่อมาอยู่กับพี่หล้าเป็นเวลานานขนาดนั้น ยกเว้นแต่มีใครสักคนที่ไว้ใจได้ไปเฝ้าอยู่ โดยเฉพาะเมื่อมีเรื่องเกิดขึ้นกับพ่อของตัวเองมาก่อนหน้านั้นไม่นาน” สายตาที่เคยมองเขาอย่างเป็นมิตรแปรเปลี่ยนเป็นตรงกันข้ามชนิดหน้ามือเป็นหลังมือหลังจากเขากล่าวกระทบถูกชายหนุ่มผู้ตกเป็นผู้ต้องสงสัยในข้อหาฆาตกรรมในทางร้าย “ไม่ต้องสมมุติเลย ผู้หมวด... ยอดเป็นคนอย่างที่ผู้หมวดพูดนั่นแหละ” เธอกล่าวแก้ พยายามข่มใจตอบเขาไปด้วยน้ำเสียงปกติ หากความสั่นไหวน้อย ๆ ที่แฝงอยู่บางเบาสะท้อนให้เห็นอารมณ์ที่แท้จริงซึ่งกำลังคุกรุ่นอยู่ภายใน “เขาห่วงพ่อของตัวเองยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ห่วงกว่าตัวเอง ห่วงจนมองไม่เห็นความห่วงใยที่คนอื่นมีสำหรับเขา ห่วงถึงขนาดระหว่างทำงานซ่อมประปาอยู่ในบ้านพี่อยู่แค่ครึ่งชั่วโมง งานยังไม่เสร็จดี เขายังออกปากขอพี่ให้ไปดูพ่อเขาที่บ้านให้หน่อย ถ้าพี่ไม่ไปและไม่กลับมาบอกเขาว่าน้าคำนอนหลับอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วง เขาคงไม่ยอมอยู่กับพี่ตลอดช่วงบ่ายเมื่อวาน... แต่ในที่สุดพี่ก็รั้งเขาไว้ไม่อยู่ พอพี่ออกบ้านไป เขาตื่นขึ้นมาช่วงนั้นพอดีก็คงรีบตรงกลับบ้านไปเจอเหตุการณ์ที่ทำให้เขากลายเป็นผู้ต้องสงสัย เป็นคนผิดในสายตาตำรวจอย่างพวกคุณอยู่อย่างวันนี้นี่ไง” หล้าแค่นยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างเยาะหยัน “เหตุผลนี้พอจะฟังขึ้นไหมล่ะว่าเพราะอะไรยอดถึงได้ยอมทิ้งคนที่เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างมาอยู่กับพี่ได้ และเชื่อได้หรือยังว่า ยอดไม่ใช่ฆาตกร” ครั้นสิ้นเสียงประโยคนั้น เธอกลับต้องประหลาดใจกับคำตอบที่มาพร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของบุคคลตรงหน้า “ผมไม่คิดว่า ยอดเป็นฆาตกรฆ่าพ่อของตัวเองมาตั้งแต่แรกแล้ว...” ดวงตาหลังเลนส์กระจกที่เคยดุดันตลอดเวลาการจู่โจมเธอด้วยคำถามต่าง ๆ อย่างไม่หยุดหย่อนกลับหม่นแสงลงจนทำให้คนที่มองเห็นอดใจหายตามไปด้วยไม่ได้ ชลทิชาเอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังของเพื่อนรักเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ...   การระบุตัวอาชญากรในชีวิตจริงไม่สนุก ตื่นเต้นเหมือนกับการทายตัวคนร้ายในนิยายนักสืบ เพราะการชี้ตัวละครในนิยายไม่ต้องลำบากใจ ไม่ต้องรับรู้ความรู้สึกเจ็บปวด ผิดหวัง เสียใจ และหลากหลายอารมณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้า ไม่ว่าจากฝ่ายใด ประณตหันมายิ้มให้เธอแทนคำขอบคุณแวบหนึ่ง ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนหันไปเผชิญหน้ากับหญิงร่างท้วมเบื้องหน้า “น้าคำอาจอยู่ในสภาพที่เราเห็นกันอยู่เพราะอุบัติเหตุ แต่ผมสงสัยว่าคนที่เป็นสาเหตุให้น้าคำต้องตายอาจเป็นพี่หล้า...” (มีต่อค่ะ) ความต่างของแผลถลอกกับรอยการถูกรัดคอ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ก.ค. 51 03:01:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สิ้นคำสุดท้ายของเขานำมาซึ่งความเงียบนานนับนาที ก่อนที่ความเงียบนั้นจะถูกทำลายลงโดยบุคคลที่ถูกเขาตั้งข้อสงสัย “ไหนผู้หมวดบอกว่าเชื่อพี่... เชื่อว่าพี่ไม่ได้แตะต้องตัวหน้าคำเลยแม้แต่นิดเดียว” เธอส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว “พี่สาบานได้ว่า พี่ไม่ได้แตะต้องตัวน้าคำเลยแม้แต่นิดเดียว พี่เข้าบ้านไปเจอน้าคำนอนอยู่เมื่อวานเย็น มองเห็นจากประตูว่านอนนิ่งผิดปกติ พี่เลยคิดว่าน้าคำน่าจะตายไปแล้ว แถมไม่เห็นแสงสะท้อนจากสร้อยด้วย ทำให้พี่คิดว่าสร้อยคงหายไป ต่อให้ตอนนั้นน้าคำยังไม่ตาย พี่ก็ไม่มีทางเข้าไปแตะต้อง ทำร้ายอะไรเขาแน่” “ผมเชื่อในสิ่งที่พี่หล้าขอให้ผมเชื่อ เชื่อในคำสาบานของพี่หล้า” นายตำรวจหนุ่มเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “แต่สิ่งที่พี่หล้าขอให้ผมเชื่อมันกลับกลายเป็นพิรุธเสียเอง...” หล้านิ่งตะลึงด้วยความงุนงงและไม่ทันตั้งตัว “ทำไม...” “สิ่งแรกที่คนทั่วไปมักจะทำเมื่อเห็นคนที่เรารู้จักดูผิดปกติไปจากที่เคยเห็นคืออะไรกันครับ... เข้าไปหาเขา ถามไถ่ จับต้องเนื้อตัวดูอาการ หรือยืนมองเฉย ๆ แค่นั้น แล้วคาดเดาเอาเองว่าเขาเป็นอะไร” ใบหน้าของคนที่ยืนตรงหน้าซีดเผือด มือทั้งสองข้างกำแน่น สายตาที่จ้องเขม็งยังเขาฉายแววตระหนก หากยังพยายามคุมสติของตนเอาไว้ให้อยู่กับตัว ทว่าไม่อาจเอ่ยคำอะไรออกมาได้อีกต่อไปแล้ว “พี่หล้าสังเกตไหมครับว่า ตอนผมเข้ามาที่นี่ พอทิชาเห็นสีหน้าผมดูผิดปกติแล้ว เธอทำยังไง... เธอลุกขึ้นมาหาผม ถามอาการ สำรวจว่าเป็นอะไรมากกว่าที่พูดไหม” เขากล่าวต่อ “มันไม่แปลกไปหน่อยหรือครับ ที่เราจะไม่เข้าไปดูอาการหรือสำรวจความผิดปกติของคนที่เรารู้จักทั้งที่เราเห็นแล้ว รู้แล้วว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา เพราะอย่างน้อยที่สุด เราจะได้แน่ใจว่า เขาไม่เป็นอะไรจริง ๆ หรืออย่างน้อยที่สุดก็จะได้ช่วยเขาได้” “แล้วเรื่องศพกับสร้อยของน้าคำนั่นอีก... ทั้งที่พี่หล้าพูดเองว่า บ้านนั้นมืด แล้วพี่หล้าเองก็ได้ยินจากคุณหมอแล้วว่า ในห้องมืดสลัวอย่างนั้น คนเป็นหมอเองก็ยังบอกได้ยากว่าคนที่นอนอยู่เหมือนคนนอนหลับตรงนั้นเป็นหรือตาย แล้วทำไมพี่หล้ายืนยันกับผมได้เต็มปากว่าเห็นแกนอนนิ่งอยู่และเห็นสร้อยหายไปอีกล่ะครับ” “ผมตกใจนะครับ ตอนแรกที่ได้ยินพี่หล้ายืนยันว่า น้าคำน่าจะฆ่าตัวตาย และความคิดที่ว่า น้าคำเป็นภาระของยอด ทำให้ยอดไม่มีความสุข แต่ผมก็พยายามบอกตัวเองว่า ถ้าพี่หล้าตอบผมว่า พี่หล้าเข้าไปดูน้าคำและเห็นว่าน้าคำตายไปแล้ว ผมก็จะเลิกสงสัยในตัวพี่หล้า ทั้งที่คำให้การกับตำรวจและคำตอบที่พี่หล้าให้ผมมันต่างกันมาก... แต่พี่หล้ากลับยังยืนยันกับผมว่า พี่หล้ารู้ว่าน้าคำตายแล้วทั้งที่ไม่ได้เข้าไปในบ้าน ไม่ได้แตะต้องตัวน้าคำ ซึ่งตรงนี้เป็นสิ่งที่ดูไม่สมเหตุสมผลเลย” “หวังว่าพี่หล้าคงจะไม่ลืมนะครับว่า พี่หล้าพูดกับผมเกี่ยวกับการขึ้นไปพบน้าคำบนบ้านไว้ว่าอย่างไร” เขาย้อนความให้อีกครั้ง “เราทุกคนที่นี้ได้ยินว่า พี่หล้าไม่ได้ขึ้นไปบนบ้านน้าคำแค่หนเดียวตอนช่วงสี่โมงเย็น แต่พี่หล้าไปที่บ้านน้าคำก่อนหน้านั้น ตามคำของยอด ซึ่งก็น่าจะเป็นเวลาเกือบ ๆ บ่ายสองโมง ซึ่งอยู่ในช่วงที่น้าคำน่าจะยังมีชีวิตอยู่ เพราะในช่วงเวลาที่คุณหมอมาตรวจศพของน้าคำเป็นเวลาประมาณห้าโมงเย็น และสันนิษฐานว่า น้าคำน่าจะเสียชีวิตมาเป็นเวลาประมาณ 3-4 ชั่วโมง ซึ่งก็คือ น่าจะเสียชีวิตในช่วงเวลาบ่ายโมงถึงบ่ายสองโมง และเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับเวลาที่พี่หล้าไปถึงบ้านน้าคำพอดี” “พี่หล้าอาจจะไม่ได้วางแผนนี้มาตั้งแต่แรก แต่บังเอิญไปประสบเหตุที่เกิดขึ้นกับน้าคำพอดี  พี่หล้าคงเห็นแล้วว่า น้าคำนอนคว่ำหน้าจมอยู่กับหมอน อาจจะเข้าไปดูใกล้ ๆ จนเห็นว่า สร้อยที่แกสวมอยู่หายไป และอาจจะเห็นไปถึงรอยแผลบนปลายนิ้วแกด้วย แต่ด้วยความคิดว่า คนพิการที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ไหวอย่างน้าคำอาจจะฆ่าตัวตายให้ตัเองพ้นทรมานไปก็ได้ และถ้าแกตายไป ยอดจะได้เป็นอิสระจากพันธะที่ฉุดชีวิตของเขาไว้เสียที ทำให้พี่หล้าตัดสินใจที่จะปล่อยน้าคำไว้แบบนั้น ทั้งที่รู้ว่าแกอาจขาดอากาศหายใจจนตายได้ หรือคาดหมายว่า แกน่าจะขาดอากาศหายใจจนตาย” เขาหยุดพักหายใจชั่วครู่ เหลือบมองหญิงสาวที่ทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมของตนอย่างหมดเรี่ยวแรง “ที่พี่หล้าไม่ทำอาหารไปที่บ้านนั้น เพราะทราบดีอยู่แล้วว่าไม่มีความจำเป็นอะไรเลย ในเมื่อจะไม่มีคนอยู่กินอีกต่อไปแล้ว และแม้แต่ตัวยอดเองก็ หากทราบข่าวร้ายนี้แล้วก็คงไม่เหลืออารมณ์ที่จะกินแน่” “และแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า น้าคำเสียชีวิตเพราะอะไร แต่ด้วยความผิดหวังที่คนที่พี่หล้าอยากใช้เวลาอยู่กับเขา อยากทำให้เขามีความสุขเลือกที่จะกลับไปหาสิ่งที่พี่หล้าอาจจะมองว่าเป็นภาระหนักของเขาโดยไม่บอกกล่าวอาจทำให้พี่หล้านึกอยากแก้แค้นเขาขึ้นมา จึงได้พูดว่า ยอดเป็นลูกอกตัญญู ทำไปตามน้ำ ตามการคาดเดาของหมอและตำรวจไปอย่างนั้นเอง” ถึงจะแสดงออกคล้ายไม่ยินดียินร้ายต่ออารมณ์ของบุคคลที่เขากล่าวหา แต่ในใจของไม่ได้เย็นชาเหมือนการกระทำ... หากสังเกตให้ดี ตลอดเวลาที่พูดนั้น เขาแทบไม่ได้มองหน้าของอีกฝ่ายเลย โดยมองได้เพียงแวบเดียวก็ต้องเบือนหน้าหนี ทนทำใจแข็งเอ่ยปากต่อไปจนจบ “ข้อสันนิษฐานเกี่ยวกับยอดที่ผมพูดให้พี่หล้าฟังก่อนหน้านี้เป็นความเท็จทั้งหมด ผมทำเพราะรู้ว่าพี่หล้ารักและหวังดีกับยอดมาขนาดไหน และคงไม่อยู่เฉยแน่ ถ้าผมทำร้ายคนที่พี่หล้ารัก... ส่วนข้อสันนิษฐานเกี่ยวกับพี่หล้าที่ผมพูดไปเมื่อครู่นี้ คงไม่ผิดจากความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้มากเกินไปหรอกนะครับ” สิ้นคำสุดท้ายของเขานำมาซึ่งความเงียบนานนับนาที ก่อนที่ความเงียบนั้นจะถูกทำลายลงโดยบุคคลที่เขาตั้งข้อกล่าวหา “ใช่ค่ะ... ผู้หมวดพูดไม่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว พี่ทำอย่างที่ผู้หมวดบอกจริง ๆ” เสียงที่เปล่งออกมายากที่จะบอกว่าเจือด้วยเสียงสะอื้นหรือหัวเราะ “พี่อยากทำให้เขาเป็นอิสระจากภาระที่เขามีอยู่ด้วยการตัดสิ่งเป็นพันธะที่คอยรั้งเขาไว้ออกไปเท่านั้นเอง” หล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา “แต่ในเมื่อพี่ไม่ได้แตะต้องตัวน้าคำ ไม่ได้ทำร้ายเขา พี่จะมีความผิดฐานฆ่าคนตายได้ยังไงกัน ผู้หมวดทำอะไรพี่ไม่ได้หรอก” ประณตส่ายหน้าช้า ๆ “การฆ่าคนตายในทางกฎหมาย ไม่ได้หมายความแค่การทำร้าย หรือจับอาวุธไปฆ่าคนอื่นอย่างเดียวเท่านั้นนะครับ แต่การไม่ทำอะไรบางอย่างด้วยเจตนาให้ผู้อื่นตาย อย่างการปล่อยให้คนที่อยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ตายไป หรือ แค่จับคนขังไว้ให้อดตายไปเองก็ถือเป็นการฆ่าผู้อื่นแล้ว” “หรือแม้แต่การไม่ยอมให้ความช่วยเหลือคนที่ตกอยู่ในอันตรายทั้งที่เราสามารถช่วยได้ โดยที่เราไม่เป็นอันตราย แล้วทำให้เขาเป็นอันตรายถึงชีวิต คนที่ไม่ยอมให้ความช่วยเหลือนั้น ก็มีความผิดทางอาญาแล้ว” เขาพยักหน้ายืนยันคำกล่าวของตนเอง และมองหญิงสาวที่ขบริมฝีปากของตนเองแน่นอย่างสลดใจ “พี่ทำเพื่อเขาด้วยความหวังดีแท้ ๆ ... แต่ทำไมมันต้องจบลงแบบนี้” เธอพึมพำแผ่วเบา “ถ้าเขาเข้าใจพี่บ้าง เรื่องมันคงไม่เป็นอย่างนี้” “แล้วพี่หล้าล่ะครับ เคยถามตัวเองว่า เข้าใจยอดมากขนาดไหน เคยทราบบ้างหรือเปล่าว่า” เขาถามกลับ “การที่ยอดปฏิเสธที่จะตอบคำถามสำคัญที่อาจช่วยให้เขารอดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัย และหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงพี่หล้า ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า พี่หล้ามีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้หรือเปล่า หรือมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเขากับพี่หล้าและเป็นสิ่งที่ไม่สามารถเปิดเผยกับใครได้ หรือแค่เขาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงพี่หล้าเพราะไม่ต้องการให้คนที่เขารักต้องมาเกี่ยวข้องกับคดีนี้” ประโยคสุดท้ายของเขาทำให้คนฟังถึงกับชะงัก   “คนที่เขารัก...” นายตำรวจหนุ่มพยักหน้ารับ “จากประสบการณ์ที่มีอยู่บ้าง ผมสังเกตเห็นว่า ผู้กระทำความผิดส่วนใหญ่ล้วนแต่พยายามจะกล่าวอ้างถึงคนนั้นคนนี้เป็นพยานเพื่อแก้ข้อกล่าวหาให้ตัวเองพ้นผิด และมีแต่คนที่พยายามจะออกรับแทนคนอื่น เช่น พ่อแม่ ลูก คนรัก หรือคนที่มีบุญคุณกับตัวเองเท่านั้นที่ยอมรับผิดเอง และกันคนที่มีความสำคัญกับตัวเองออกไปให้พ้นเรื่องร้าย” “ถึงจะหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงพี่หล้าขนาดไหน แต่น้ำเสียงและสายตาของคนที่ถามตรงตอบตรงอย่างยอดเวลาที่ได้ยินชื่อของพี่หล้าบอกผมว่า พี่หล้ามีความหมายกับเขามากนะครับ” “ผู้หมวดทราบได้ยังไง” ปลายเสียงของเธอสั่นไหวน้อย ๆ ประณตพยายามยิ้มให้ แต่ทำได้เพียงแวบเดียวเท่านั้น “ผมเคยคบกับคนที่อายุมากกว่า พอเข้าใจว่า สายตาของคนที่กำลังพูดถึงคนที่ตัวเองรักเป็นแบบไหน และทราบว่าสายตาของคนบางคนที่มองผู้หญิงที่คบกับผู้ชายอายุน้อยกว่าทำให้เธอกังวลได้มากขนาดไหน” “ผมคิดว่า ยอดคงไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นกับน้าคำว่า แท้จริงแล้ว มันมีเหตุจากอะไร และไม่เคยคิดสงสัยพี่หล้าแม้แต่นิดเดียว เพราะเขาเฝ้าแต่โทษตัวเองว่า เขาเป็นสาเหตุที่ทำให้น้าคำต้องตาย ซึ่งคงจะหมายความว่า เขาเลือกจะใช้เวลาอยู่กับคนที่เขารัก แล้วปล่อยพ่อของเขาทิ้งไว้ โดยไม่โทษพี่หล้าเลยว่า เป็นคนขอร้องให้เขาอยู่และทิ้งให้พ่อต้องอยู่ตามลำพัง” “พี่หล้าคิดว่ายอดจะดีใจหรือครับ ที่ผลตอบแทนที่ได้รับจากคนที่ตัวเองรักกลายเป็นความสูญเสียที่เขาพยายามป้องกันไม่ให้มันเกิดขึ้นมาตลอด” สิ้นคำถามนั้น หล้าก็ซบหน้าลงกับมือทั้งสอง และร้องไห้... (มีต่ออีกนิดค่ะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ก.ค. 51 03:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทส่งท้าย “ทำแบบนี้มันจะดีหรือ” วินิจเปรย ขณะรอให้สิบเวรจัดการนำตัวยอดออกมาจากห้องขัง และมอง นพ. ศิโรตม์พาหล้าเข้าพบ พ.ต.อ. ชุมพล ผู้กำกับการสถานี พร้อมอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทราบ ไม่ว่าจะเป็นอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับคำ และสิ่งที่หล้าได้กระทำลงไป “ให้หมอศิโรตม์รับชอบไปทั้งหมดน่ะ” ชลทิชายิ้ม และตอบคำถามนั้นแทนเพื่อน “เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะค่ะ ให้โอกาสหมอศิโรตม์ได้แก้ตัวบ้าง แล้วอีกอย่างหนึ่ง ณตคงไม่อยากให้ผู้กำกับชุมพลเสียหน้า เพราะมารู้ทีหลังว่า คนที่ตัวเองโมเมเอาว่าเป็นเด็กฝึกงานของทิชา ต่อมาอีกทีก็เป็นหมอ เป็นตำรวจเหมือนกัน แล้วน้ำหนักคำพูดของตำรวจยศต่ำกว่าก็มีน้ำหนักไม่เท่ากับน้ำหนักคำพูดของหมอแน่นอนค่ะ ให้หมอพูดจะดูน่าเชื่อถือกว่า”   “ใช่ไหม ณต” เธอถามคนตัวสูงที่ยืนพิงผนัง มองไปข้างหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาสะดุ้งเล็กน้อย แต่เมื่อรู้ตัวก็หันมายิ้มรับ “ยังไม่ลืมเรื่องพี่กานต์อีกเหรอ ณต” กิริยาของเขาทำให้เธอเอื้อมมือไปบีบมือเพื่อนรักเบา ๆ เจ้าของชื่อเคยเป็นคนพิเศษของเขา หากทุกอย่างจบลงมานานแล้ว โดยที่เขากับเธอคนนั้นกลายเป็นแค่พี่สาวกับน้องชาย สิ่งที่เคยพานพบนี้อาจทำให้เขามองเห็นสายใยความสัมพันธ์ระหว่างหล้ากับยอดก่อนใคร ในขณะเดียวกันก็คงฟื้นเอาเรื่องเก่าที่เคยเกิดขึ้นกลับมากวนใจเขาอีก อย่างที่เขาเผลอหลุดปากพูดออกมาว่า เสียดายที่เข้าใจเรื่องดังกล่าวช้าไป ชายหนุ่มตบหลังมือเธอตอบเบา ๆ “แค่ได้ยินพี่หล้าพูดแล้วก็อดคิดไม่ได้น่ะ... แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วละ อย่าห่วงเลย” “ณตสงสัยว่า คดีนี้เป็นคดีฆาตกรรม และสงสัยว่าพี่หล้าเป็นคนทำมาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม” ปลัดองค์การบริหารส่วนตำบลถามเปลี่ยนประเด็นการสนทนาไปไม่ให้รุ่นน้องต้องนึกถึงเรื่องที่อาจไม่อยากนึกถึงอีก “ครับ พี่วินิจ” ประณตรับ “เทียบคำให้การของพี่หล้ากับภาพในแฟ้มที่พี่วินิจส่งมาให้ทิชาแล้วก็เอะใจน่ะครับเพราะภาพของน้าคำดูสงบนิ่งเกินไป ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนย้ายจับต้องอะไรเลย ประกอบกับคำให้การเกี่ยวกับอาหาร และระยะทางระหว่างพี่หล้ากับศพที่อยู่ในห้องด้วย เป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นั้นเอง จนกระทั่งได้รวบรวมข้อมูลเข้าด้วยกัน ปะติดปะต่ออะไรได้มากขึ้น ถึงค่อยแน่ใจ” รุ่นพี่ของเขาพยักหน้าแทนคำตอบว่าเข้าใจ “แต่ยังไงพี่ก็ต้องขอบใจทั้งสองคนมากนะ ถ้าไม่ได้พวกเรามาช่วย ยอดคงไม่มีวันนี้หรอก” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่วินิจ” ทนายความสาวบอก แต่แล้วก็อดถอนใจไม่ได้ “น่าสงสารยอดนะคะ อุตส่าห์ช่วยให้รอดออกมาได้แล้ว แต่ก็ต้องสูญเสียคนที่ตัวเองรักมากไปถึงสองคน คนหนึ่งเป็นพ่อ ที่เขาไม่เคยมองว่าท่านเป็นพันธะของตัวเองเลย ส่วนอีกคนเป็นคนที่พยายามตัดสิ่งที่คิดว่าเป็นเครื่องพันธนาการเขาไว้ ด้วยความหวังดี แต่ในวิธีการที่ไม่ถูกต้อง” “นั่นสินะ” วินิจเห็นด้วย ทอดสายตาผ่านประตูเหล็กของห้องขังไปยังชายหนุ่มร่างเล็กที่เดินออกมาพร้อมกับตำรวจชั้นประทวน “พี่ควรจะบอกเขายังไงดี ไม่ให้เขาเสียใจ และรู้สึกไม่ดีกับพี่หล้า” รุ่นน้องทั้งสองของเขาสบตากันแวบหนึ่ง ก่อนที่ประณตจะเป็นคนให้คำตอบ “บอกเขาว่า น้าคำประสบอุบัติเหตุระหว่างพยายามพลิกตัวเองให้ได้ บอกเขาว่าอย่าโทษตัวเอง แต่ให้ดีใจที่พ่อของเขาได้พยายามทำลายความพิการที่เป็นเหมือนเครื่องผูกมัดตัวเองให้ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ได้สำเร็จแล้ว และถ้าน้าคำยังอยู่เขาคงจะดีใจ ถ้าหากลูกชายยินดีกับการช่วยเหลือตัวเองของเขาในครั้งนี้ได้” “ส่วนเรื่องของพี่หล้า... บอกเขาแค่ว่า พี่หล้าขึ้นไปดูน้าคำจริง แต่ไม่ทันเอะใจว่า น้าคำเป็นอะไรหรือเปล่า แต่การที่เธอไม่ได้ช่วยเหลือน้าคำอาจเป็นความผิดตามกฎหมาย ทำให้ตำรวจต้องดำเนินการสืบสวนสอบสวนหาความจริง ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร” นายตำรวจหนุ่มยิ้ม “ตอนนี้ คงต้องอย่างนี้ไปก่อน ให้ยอดมีเวลาทำใจบ้าง แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อยเองครับ ผมเชื่ออย่างนั้น” “ที่จริง คนเรามีเรื่องที่ต้องรับภาระ มีสิ่งที่ผูกพันเราไว้อย่างหนีไม่พ้นอยู่ทุกคนนั่นแหละครับ การหนีหรือการตัดพันธะนั่นเสียเลย ไม่ใช่คำตอบ ที่ร้ายไปกว่านั้น การตัดพันธะหนึ่งอาจเป็นการก่ออีกพันธะหนึ่งที่หนักหนากว่าเดิมอีกก็ได้” เขาเอ่ยเหมือนรำพึงกับตัวเอง “การอยู่กับสิ่งที่ผูกมัดเราอยู่ให้ได้ และรับผิดชอบมันให้ได้ มองมันว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่พันธนาการเราไว้ก็น่าจะเป็นทางแก้ที่ดีที่สุด” ว่าแล้วเขาก็หัวเราะเบา ๆ หันไปหาชลทิชา “เสียใจไหมเนี่ยที่อุตส่าห์มาตั้งไกล แต่ในที่สุดก็อดได้ลูกความ” ทนายความสาวยิ้ม “ไม่หรอก ดีแล้วละ นาน ๆ ทีได้กลับไปโดยไม่มีภาระผูกพันก็ดีเหมือนกัน... แต่นายจะว่าอะไรไหมถ้าเราจะอยู่ฟังสวดพระอภิธรรมคืนสุดท้ายของน้าคำกัน นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำให้ได้สำหรับวันนี้แล้วละ” และเธอก็ได้รับรอยยิ้มจากเขาเป็นคำตอบ... เป็นรอยยิ้มที่สบายใจที่สุดเท่าที่ได้เห็นมา ******************************************* (จบ) ********************************************************** ตอนก่อน ๆ ตอนที่ 1 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6580092/W6580092.html ตอนที่ 2 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6607286/W6607286.html ตอนที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6629985/W6629985.html ตอนที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6659043/W6659043.html ตอนที่ 5 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6684821/W6684821.html ตอนที่ 6 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6703556/W6703556.html ตอนที่ 7 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6727664/W6727664.html ตอนที่ 8 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6758766/W6758766.html -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ANS # 8 ขอบคุณทุกท่านที่กรุณาสละเวลามาอ่านนะคะ ^ ^ มีข้อเสนอแนะอย่างไร หรือพบข้อผิดพลาดประการใด ก็บอกกล่าวกันได้ ยินดีรับไปปรับปรุงด้วยความขอบคุณยิ่งค่ะ ขออภัยด้วยจริง ๆ ค่ะที่เอามาแปะช้ามากมาย จริง ๆ อยากจะแปะไวกว่านี้ แต่มีเหตุที่ PC ป่วย ต้องยกไปซ่อมที่ร้าน ตอนนี้ได้คืนมาแล้ว ก็ค่อยยังชั่วหน่อย แล้วก็ได้ฤกษ์เอาตอนจบมาลงซะที ว่าแล้วเราก็มาคุยกัน คุณ teansri : เป็นสี่คำถามที่คนต้องตอบไม่ค่อยอยากตอบเลยละค่ะ คุณ tiki_ทิกิ : ขอบคุณที่แวะมาค่ะ   คุณลำบากใจจัง~เกิดมาหน้าตาดี : ปรากฏว่าเป็นพี่หล้าค่ะ แหะ ๆ กิฟท์ (waidhaya) : หัวเราะได้น่ารัดคอให้ขาดใจตายมาก ๆ -  -‘   คุณ สีน้ำน้อย (Sugarhut): ขอบคุณที่แวะมาช่วยกันลุ้นค่ะ ^ ^ ตอนนี้ได้คำตอบแล้ว ตรงกับที่คิดไว้บ้างไหมคะ คุณพีทคุง (พิธันดร) : ทั้งไม่ตรง ทั้งตอบไม่ได้เลยละค่ะ (พี่หล้าอาการหนักเชียวแหละ) ส่วนเรื่องที่ประณตบอกว่า เข้าใจช้าไป ก็เป็นเรื่องเก่าของเจ้าตัวน่ะค่ะ คุณโยษิตา : ที่บอกว่า 14 เปอร์เซ็นต์ไม่มั่นใจว่าพี่หล้าเป็นคนทำ อีก 86 เปอร์เซ็นต์นี่มั่นใจว่าพี่หล้าเป็นคนทำใช่ไหมคะ ^ ^ คุณ scottie : เรื่องกับข้าวกับปลาทอดเคยโผล่มาหนนึงแล้ว ตอนกลาง ๆ ของตอนแรกเลยค่า   คุณบุปผาหยกไร้ใจ : จบแล้ว... ได้คำตอบตรงกับที่คาดไว้ไหมคะ ^ ^ อ่า ไม่เคยไปเฮือนใจ๋ยองเลยค่ะ เพราะปกติจะทำอาหารเมืองกินเองที่บ้านมากกว่า คำว่า ‘ยวน’ ในที่นี้  มาจากคำว่า ‘โยนก’ คือ คนทางเชียงใหม่ ล้านนาเรานี่ละค่ะ คุณลูนาติก: พี่หล้าไม่มีสลิง ไม่มีตัวแสดงแทน เอ๊ย ไม่ได้แตะต้อง และไม่มีอุปกรณ์เสริมจริง ๆ ค่ะ คุณชายยอดนักทดลอง : ขอบคุณค่ะ คุณโยเกิตมะนาว : คุณโยเกิร์ตมะนาวทายถูกค่า เป็นพี่หล้าจริง ๆ นั่นแหละ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ แล้วจะเข้ามาคุยด้วยเรื่อย ๆ นะคะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ค. 51 20:51:03 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ก.ค. 51 03:04:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 และแล้ว..ดิฉันก็เดาถูก เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : teansri - [ 21 ก.ค. 51 03:10:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งเข้ามาอ่านตอนจบค่ะ จบน่าสนใจมากเลยค่ะ ลงชื่อไว้ก่อน จะย้อนไปอ่านตั้งแต่ตอนแรกค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 21 ก.ค. 51 03:21:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เราก็ทายถูกด้วย เย้ .. จากคุณ : scottie - [ 21 ก.ค. 51 03:32:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บิงโก! พี่หล้าไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆ กร๊าก ไม่ได้ท้ำ ไม่ได้ทำ เนอะแก เนอะ จากคุณ : waidhaya - [ 21 ก.ค. 51 10:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แอบเศร้านิดนึงนะครับเนี่ย เป็นพันธะ-ฆาต ที่บาดความรู้สึกคนที่เกี่ยวข้อง แท้เชียว เฮ้อ... ป.ล. ไม่ได้ทาย เพราะทายไม่เป็น เอิ๊ก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ก.ค. 51 19:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ทายถูกด้วย เย้ๆๆๆ แต่ถูกไม่หมดแหะๆ เห็นด้วยกับคุณพีทคุงค่ะ บาดความรู้สึกจริงๆด้วยหากเราต้องเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้นจริง บางทีคนเราก็รักมากเกินไป มากจนลืมไปว่าความสุขที่แท้จริงของคนที่เรารักนั้นอยู่ที่ไหน จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 21 ก.ค. 51 19:56:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ว พี่หล้าาาาา พูดอีกก็ถูกอีกค่ะพี่ พี่ไม่ได้ทำอาไรเลยยยยย จริงๆๆๆ -*- เศร้าแทน ทั้งยอดทั้งพี่หล้า ไม่น่าเลยนะคะ เฮ้ออออ มาปักหลักปูเสื่อรอเรื่องต่อไปเลยค่า ชอบแนวนี้มากๆ เขียนมาบ่อยๆ น้าค้า ^^ จากคุณ : โยษิตา - [ 22 ก.ค. 51 00:37:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาคุยด้วยแล้วค่ะ มีคนทายถูกเยอะแยะเลย ดีจัง ^ ^ คุณเทียนสี (teansri) : เย้ ๆ ดีใจด้วยค่า ^___^ คุณกุลธิดา (kdunagin) : ขอบคุณที่แวะมานะคะ ถ้าอ่านจบแล้ว มีความเห็นอย่างไร ก็มาคุยกันอีกได้นะคะ คุณ scottie : เย้ มีคนทายถูกอีกคนแล้ว เรื่องนี้ยาวจริง แต่ทายตัวคนร้ายได้ไม่ยากเลยเนอะ กิฟท์ (waidhaya) : ช่ายยย ไม่ได้ท้ำ ไม่ได้ทำ เหอ ๆ คุณพีทคุง (พิธันดร) : แหะ ๆ ตอนจบเศร้าไปหน่อย (เพราะคนเขียนใจร้าย อิอิ) เจอสถานการณ์แบบนี้เป็นใครก็คงทำใจลำบากจริง ๆ  ^ ^" ป.ล. ทายไม่ได้ หรือไม่ได้ทายก็ไม่เป็นไร แค่มาอ่านก็ขอบคุณแล้วค่ะ คุณบุปผาหยกไร้ใจ : ทายถูก ถึงไม่หมด แต่ก็ถือว่าทายถูกค่ะ :) นั่นสิคะ ความรักกับความเห็นแก่ตัวมันแบ่งแยกกันยากเหมือนกันนิ คุณโยษิตา : พี่หล้าไม่ได้อะไรเล้ยยยย จริง ๆ ค่า ยืนยัน ๆ ฮี่ ๆ ดีใจที่ชอบเรื่องแนวนี้นะคะ แต่คนเขียนเขียนได้ไม่บ่อย แหะ ๆ แต่จะพยายามก็แล้วกันค่ะ ^ ^ ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 22 ก.ค. 51 18:10:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เย้ๆ  ตอบถูกแล้วจะมีรางวัลมั๊ยคะ จบแบบนี้ก็เศร้าเหมือนกันนะ ทำเพราะความหวังดี ต่างคนต่างปกป้องกัน จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 22 ก.ค. 51 20:03:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 คุณโยเกิตมะนาว : มาอีกหนึ่ง เย้... คำชมหรือเรื่องสั้น ๆ อีกสักเรื่องจะถือเป็นรางวัลได้หรือเปล่าคะ ^ ^ งือ การปกป้อง ความหวังดีต่อกันทำได้หลายทาง อันนี้ ออกแนวหวังดี แต่ผิดวิธีการไปหน่อยค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 23 ก.ค. 51 13:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 23 ก.ค. 51 16:19:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณชายยอดนักทดลอง : ขอบคุณค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ก.ค. 51 20:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ทายถูกด้วย ^ ^ ขอถามถึงเรื่องฟางเส้นสุดท้ายนิดนึงนะคะ ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ post จนจบหรือยังคะ หรือว่ารวมเล่มไปแล้วคะ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ 26 ก.ค. 51 23:48:31 ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณกั๊ดจัง : มีคนทายถูกอีกคนแล้ว แสดงว่าคราวนี้ไม่ยาก ^ ^ เรื่องฟางเส้นสุดท้ายยังลงไม่จบค่ะ แต่เผอิญลงแบบทิ้งช่วงไปนาน ก็เลยตัดสินใจว่ารีไรท์อีกรอบแล้ว เอามาลงรวดเดียวให้จบเลยดีกว่า จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 27 ก.ค. 51 17:40:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แวะมาอ่านคุณปิยะรักษ์ตอบทู้เจ๋ยๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ก.ค. 51 20:33:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มาตอบกระทู้คุณพีทเฉย ๆ ด้วย :) (เราเล่นอะไรกันอยู่คะเนี่ย แหะ ๆ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 17:19:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 งั้นจะรอฉบับรีไรท์นะคะ ^ ^ จากคุณ : กั๊ดจัง - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 20:33:54 ]