ความคิดเห็นที่ 1 ทุกคนพร้อมสนุกกับภารกิจสุดท้ายกันแล้ว อ้นนั่งเบาะด้านหน้าคู่กับผม ดูอ้นไม่ค่อยกล้าสบสายตากับผมสักเท่าไหร่ ทั้งที่ผมพยายามชวนคุยตามปกติ หลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่เราต้องเดินทางกลับจุดหมายปลายทางนั่นคือระยอง “พี่แจ๊ค” “ เอก” และ “ไนท์” เลือกที่จะขึ้นรถประจำทางจากอำเภออรัญประเทศเข้ากรุงเทพฯเลย ส่วน “แชมป์”และ “อ้น” เดินทางกลับระยองพร้อมกับผม และการจัดทริปเล็กๆก็เสร็จสิ้นลงด้วยความประทับใจของทุกคน ที่สำคัญทริปนี้ดู “พี่แจ๊ค”จะมีความสุขมากกว่าคนอื่นๆ เพราะพี่แจ๊คยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ เช่นเดียวกับ “เอก” แถมยังได้เป็น Buddy กันอีก ทั้งสองบอกว่าการมาครั้งนี้เหมือนสวรรค์ลิขิตไว้แล้ว และต่างจะเรียนรู้ความต้องการของหัวใจตัวเอง จะไม่ยับยั้งสิทธิ์ของหัวใจที่จะรักใครสักคนอีกแล้ว ต่อไปนี้ทั้งพี่แจ๊คและเอกจะขอทิ้งความเหงาเอาไว้ที่จังหวัดสระแก้ว แล้วจะดูแล “ความรัก” ที่เข้ามาทดแทนความเหงานั้นอย่างดีตลอดไป ให้นานที่สุด ตราบที่คนสองคนจะทำได้ ทันทีที่ผมกลับมาถึงที่พัก ก็รีบเปิดโน๊ตบุ๊คแล้วจัดแจงเชื่อมต่อเนตทันที ในใจของผมตอนนี้นึกถึงแต่ปีเตอร์ ผมรู้ว่าปีเตอร์เองก็กำลังรอผมแน่นอน ขณะที่สายตาจดจ่อที่หน้าจอ ผมก็ไม่เห็นวี่แววว่าปีเตอร์จะออนไลน์ หรือว่าผมเข้าข้างตัวเองมากไป สิ่งที่ผมควรทำในตอนนี้คือพยายามควบคุมความรู้สึกตัวเองใหม่อีกครั้ง ไม่สิ!!มันไม่ใช่เพียงแค่ตอนนี้ แต่มันควรเป็น “ต่อจากนี้”ต่างหาก เมื่อควบคุมความรู้สึกของตัวเองให้อยู่กับความเป็นจริงแล้ว ผมลุกขึ้นจัดแจงเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ โดยไม่ทันสังเกตว่ามีข้อความของปีเตอร์ส่งเข้ามาทักทาย เกือบครึ่งชั่วโมงที่ผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำ จริงสิ!! จะว่าไปแล้วนั้น เวลาที่ผมมีความสุขที่สุดในแต่ละวันก็คือการได้เปลือยกาย ยืนท่ามกลางสายน้ำจากฝักบัวเล็กๆที่ติดอยู่ด้านบนผนังของห้องน้ำ ความเย็นฉ่ำของสายน้ำละอองเล็กๆนั้นช่วยให้เลือดลมในร่างกายของผมสูบฉีดไหลเวียนได้ดี ยิ่งถ้าวันไหนได้สระผมด้วยแล้ว ผมจะใช้เวลานั้นเกือบชั่วโมง แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่อาจสลัดภาพของปีเตอร์หลุดออกไปจากความคิดได้ แล้วจู่ๆผมก็ปิดน้ำก๊อกที่ต่อเข้าฝักบัว เดินไปดูที่หน้าจอเสียดื้อๆ ทั้งที่มีหยดน้ำเกาะตามร่างกาย “Omosan konbanwa” “ ” “Omosan wa imasen ka” ข้อความสองสามประโยคที่ปีเตอร์ส่งเข้ามาทักทายผม สงสัยคงเข้ามาทักนานแล้วแน่ๆถึงได้มีหลายประโยคแบบนี้ ผมพอจะเข้าใจในประโยคแรกซึ่งเป็นคำทักทายกันในตอนเย็น “สวัสดีตอนเย็นครับ นายโอโม่ซัง” อะไรทำนองนั้น ส่วนประโยคที่สองสำหรับผู้ที่แชทบ่อยคงเข้าใจว่าเป็นอาการแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่มีการตอบรับนั่นเอง แต่ประโยคที่สามนี่สิ ไม่รู้ว่าปีเตอร์เขียนมาว่าอย่างไร? แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับการรีบตอบอะไรกลับไปก็ได้ ให้เร็วที่สุดเพื่อปีเตอร์จะได้ไม่เสียเวลารอนาน “ปีเตอร์!! ขอโทษนะที่ให้รอนาน” “โอโม่ซัง นายทำอะไรอยู่?” ปีเตอร์ตอบกลับมาทันทีเช่นกัน ผมแทบไม่ต้องเสียเวลารอนาน “เราเพิ่งอาบน้ำเสร็จ” “ถ้าเรากลับเมืองไทย ให้เราอาบให้นะ” “บ้า!! ไม่เอ๊า!!” ผมตอบแบบนั้นจริงๆครับ ถ้าเป็นการพูดคุยกันปกติจะทราบว่าเสียงผมสูงปรี๊ดขนาดไหน? ไม่ใช่ตกใจกับความกล้าหาญชาญชัยของนายปีเตอร์หรอกนะครับ แต่เพราะผมอายต่างหากเมื่อคิดภาพนั้นขึ้นมา โถ!!นอกจาก “ผู้หญิงคนนั้น”แล้ว ผมก็ไม่เคยจะเปลื้องผ้าต่อหน้าใครหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ปีเตอร์เขาจะทราบไหมนะ? ว่าผมกำลังเปลือยกายอยู่หน้าเขา ไม่มีแม้แต่ผ้าเช็ดตัวจะห่อหุ้มไว้ ดีนะที่ไม่ได้ต่อกล้องคุยกัน “อายเหรอ? ผู้ชายเหมือนกัน” โห!!ปีเตอร์ นายนี่ก็ช่างตื้อเสียจริงเชียว จะรู้มั้ยเนี๊ยว่า “กรูอายเฟ้ย!!” “ก็เพราะผู้ชายเหมือนกันนี่แหละ ไม่ควรอย่างยิ่ง เดี๋ยวฟ้าผ่า!! ว่าแต่นายเถอะ!!ปีเตอร์ เรากลับมาแล้วมีอะไรจะถามเรา เราอยากรู้” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทันที และเป็นเรื่องที่ค้างคาในหัวผมตลอดเวลา นี่แหละมั้ง!!ที่เป็นสาเหตุให้ผมคิดถึงปีเตอร์ “นายต้องส่งรูปที่ไปเที่ยวให้ดูก่อน” ปีเตอร์เล่นแง่ มีต่อรองกันแบบนี้ได้เลยครับ ออมสินจะจัดให้!! อย่างน้อยๆผมก็เคยรับปากกับปีเตอร์ไว้แล้ว “งั้นสักครู่นะ ขอโหลดภาพสักครู่” จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 22 ก.ค. 51 10:43:46 A:203.152.25.69 X: TicketID:181299 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมจัดแจงนำกล้องมาต่อเข้าเครื่องโน๊ตบุ๊คแล้วโหลดภาพทันที ขณะเดียวกันก็แว๊บเข้าห้องไปจัดแจงใส่เสื้อผ้าทันที ไม่ไหวแน่ๆหากยังฝืนนั่งคุยกับปีเตอร์แบบนี้ ก็ยุงตาถั่วนะสิ!!กัดเสียจนก้นลายหมดแล้ว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็จัดแจงเลือกภาพต่างๆส่งให้ปีเตอร์ทาง E-mail ไม่น้อยกว่าสิบภาพ แต่ในภาพนั้นไม่มีผมปรากฎแม้แต่ใบเดียว ก็ด้วยเหตุผลเดิม นั่นเพราะผมไม่มั่นใจหน้าตาตัวเอง หรือผมอาจจะคาดหวังหน้าตาของปีเตอร์มากเกินไป “เชคเมลล์หรือยังปีเตอร์?” “สักครู่ครับ” ผมนั่งรอให้ปีเตอร์ดูภาพนั้นพร้อมๆกับลุกไปหยิบซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเอามาเคี้ยวรองท้อง หรือมันอาจจะเป็นมื้อเย็นไปเลยก็ได้ถ้าผมดื่มน้ำร้อนตามลงไป อันนี้แค่ขำๆนะครับ “โอโม่ซัง!! น่าสนุกดีนะ เราอยากไปทัวร์ของนายแล้วสิ เล่าให้ฟังบ้างได้มั้ย?” ปีเตอร์ตอบกลับมา หลังจากใช้เวลาอยู่นานพอสมควร ไม่รู้ว่าปีเตอร์เสียเวลาโหลดภาพ หรือว่าชื่นชมกับกิจกรรมต่างๆในภาพที่ส่งให้ดูกันแน่ “ทั้งหมดที่เห็นนั่น เป็นสมาชิกทริปของเรา มีแชมป์ - อ้น- ไนท์- เอก และพี่แจ๊ค มีบางรูปที่ถ่ายหน้าป้ายอุทธยานแห่งชาติปางสีดา นายเห็นหรือเปล่า? และก็รูปการเดินป่าเป็นการสังเกตธรรมชาติ และเรียนรู้การช่วยเหลือกัน ปีเตอร์รู้มั้ยว่าสมาชิกที่ชื่ออ้น เขานิสัยน่ารักมากเลยนะ ตอนที่ทำกิจกรรมเดินป่ากัน เขาปีนขึ้นไปเก็บผลไม้ป่าให้พวกเรากิน ตอนแรกก็ไม่มีใครกล้ากิน อ้นบอกว่ากินได้พร้อมๆกับชี้ให้ดูซากผลไม้และเมล็ดที่ร่วงแถวๆนั้น เพราะเหลือจากพวกสัตว์ป่าและฝูงนกที่มากิน ถ้าสัตว์กินได้ มนุษย์ก็กินได้ เฉลียวฉลาดแบบนี้สุดท้าย นายอ้นก็เลยคว้าถ้วยรางวัลตำแหน่งขวัญใจเพื่อนร่วมทริปไปครอง อีกเรื่องที่ประทับใจเรานะ คือพี่แจ๊คเขาสารภาพรักกับเอก หวานแหว๋วกันมากจนนึกว่าเราไปร่วมฮันนีมูนกันเลย ” “แต่เขาเป็นผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เหรอ?” ปีเตอร์คงสงสัยเมื่อดูจากรูปภาพที่ไม่ปรากฎสุภาพสตรีรวมอยู่ด้วยสักคน “เขาเป็นเกย์!! พี่แจ๊คกับเอกเขาเป็นเกย์” “ดีใจกับเขาด้วย ความรักเกิดขึ้นกับทุกเพศ แต่สังคมตีกรอบให้เพศหญิงต้องรักเพศชายเท่านั้น” “ปีเตอร์ นายพูดเหมือนนายไม่รักผู้หญิง!!” “อยากรู้ไหม?เมื่อนายกลับมาเราจะถามอะไรนาย” จู่ๆปีเตอร์ก็อยากจะบอกผมขึ้นมาเสียดื้อๆ จริงสิ!!ก็ผมคุยเรื่องจัดทริปกันเสียเพลิน มองดูนาฬิกาที่หน้าจอ นี่ก็เกือบสามทุ่มแล้ว ถ้าเป็นประเทศญี่ปุ่นคงเกือบๆห้าทุ่มแล้วเช่นกัน เพราะเวลาที่เมืองไทยจะช้ากว่าที่นั่นร่วมสองชั่วโมง “ก็เราส่งรูปให้ดูแล้วนี่นา ถามมาได้เลยปีเตอร์ สำหรับนายเรายินดีตอบทุกคำถาม” “นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า? บอกกันตรงๆนะ เราอยากรู้” โห!! ปีเตอร์ คำถามของนายแบบนี้ ผมโกรธมากเลยนะ มันหมายความว่าอย่างไรกัน ตลอดเวลานายคิดว่าผมไม่ใช่ผู้ชายเลยใช่ไหม? ผมเป็นเกย์งั้นหรือ? ก็ได้ปีเตอร์ถ้าการที่ผมคุยกับผู้ชายด้วยกันแล้วสรุปว่าต้องเป็นเกย์ผมจะไม่คุยกับคุณอีก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างและความรู้สึกดีๆที่มีต่อกัน ผมไม่ตอบคำถามใดๆกลับไปนอกจากคลิ๊กเครื่องหมายกากบาทที่อยู่ด้านขวามือออกและปิดเครื่องทันที เรื่องของผมคงจบลงเพียงเท่านี้ ผมตอบไม่ได้ว่าเพราะอะไร? รู้เพียงว่าผมโกรธและไม่พอใจกับคำถามนั้น ผมมานั่งคิดนอนคิดดู เวลาที่ผ่านมาเรื่องราวของผมกับปีเตอร์ แม้มันไม่ใช่ความบังเอิญได้รู้จักกัน แต่มันก็แค่ความรู้สึกดีๆของคนที่เหงาๆของผู้ชายคนหนึ่งอย่างผมเท่านั้นเอง ที่สร้างความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา และเรียกมันว่า “ความรู้สึกดีๆ” ที่มาทดแทนความเหงา สร้างขึ้นมาเพื่อหลีกหนีจากความเศร้าจาก “ผู้หญิงคนนั้น” ทำไมหล่ะ!!ผมมีความสุขที่คุยกับคุณ ผมสนิทสนมกับคุณซึ่งเป็นผู้ชายเหมือนๆกัน ผมเป็นเกย์เหรอ? อะไรที่แสดงออกว่าผมชอบคุณ ผมยังไม่เคยพูดหรือบอกคุณเลยนะปีเตอร์ นี่ผมมาตัดพ้อต่อว่าและเอาเรื่องราวนี้ใส่สมองได้อย่างไร?จนเป็นเรื่องเป็นราว พอที!! พอกันที!! “Sayonara-ลาก่อนพ่อดอกซากุระ” จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 22 ก.ค. 51 10:49:16 A:203.152.25.69 X: TicketID:181299 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณสำหรับวันวาน จากคุณ : โอโม่ซัง (ออมสินไตตั้น) - [ 22 ก.ค. 51 15:51:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณสำหรับวันวาน :ซากุระ_บอย จากคุณ : โอโม่ซัง (ออมสินไตตั้น) - [ 22 ก.ค. 51 15:54:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ้าว... บอกให้เขาถาม เขาก็ถามแล้วหนิคร้าบ ปิดจอหนีแบบนี้ คนถามก็ น้อยใจแย่เลยนา จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ก.ค. 51 09:25:47 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความทรงจำเมื่อครั้งได้รู้จักกัน จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 23 ก.ค. 51 13:27:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นช่วงเวลาดึงความรู้สึกของโอโม่ซังได้ใกล้ชิดกับปีเตอร์ ในห้วงอารมณ์ของความ "คิดถึง" จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 23 ก.ค. 51 13:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มองภาพนี้แล้วจะคิดเหมือนกันไหม?ปีเตอร์ รูปของ...พี่แจ๊คกับเอก เขามีความรู้สึกดีๆต่อกันในทริปที่โอโม่ซังจัดขึ้น มันคงจะดีนะถ้าหากว่าเปลี่ยนจากคนในรูปนี้เป็น... จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 23 ก.ค. 51 13:33:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอตบท้ายเรื่องราวทั้งหมด ด้วยอาหารที่เพื่อนๆสมาชิกร่วมทริปต่างบอกว่าอร่อยมาก หากปีเตอร์เบื่ออาหาร"ญี่ปุ่น"แล้ว ลองมาทานอาหารนี้ดูบ้างนะครับ โชคดี...ปีเตอร์ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 23 ก.ค. 51 13:36:22 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตกลงจบแค่นี้เหรอครับ งงเล็กน้อย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ก.ค. 51 15:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เหมือนพวกรูปภาพ กับ หน้าจอ msn จะเฟคเอานะ แค่รู้สึกเฉยๆ ขอโทษที ไม่ได้มีเจตนาขัดคอ พอดีตามอ่านอยู่ จากคุณ : ปีเตอร์แพน - [ 25 ก.ค. 51 12:31:33 A:58.8.126.145 X: TicketID:005506 ]