 |
รอยน้ำค้าง
ร่องรอยแห่งความชื่นสุข
ไร้ทุกข์เปี่ยมเต็มสีสัน
รอยต่อระหว่างคืนวัน
ช่วงผันของกาลเวลา
...
แดดเช้าอบอุ่นสดใส
แดดไหววาววามนักหนา
เช้าชื่นคืนสุขอุรา
สายมาไยทุกข์ระทม
...
จัดจ้าเร่าร้อนแรงฤทธิ์
แผดพิษพ่นความขื่นขม
หมดความงดงามน่าชม
รอลมพัดคลายพรายเงา
...
กาลผันเปลี่ยนไปครบรอบ
คำตอบที่แสนเงียบเหงา
ยืนอยู่ระหว่างสองเรา
เปลี่ยวเปล่าร้าวร้างรักลา
...
ฉันนั่งมองคราบน้ำตาเปื้อนแก้มของตัวเองในกระจก
ใครบอกว่าผืนน้ำสะท้อนเงาคล้ายกระจก ไม่จริงเลย
เวลาน้ำตาหยดลงผิวน้ำ มีแค่คลื่นรอยเล็กๆ กระเพื่อม
หาได้เห็นรอยเปื้อนความเค็มบนผืนหน้าก็หาไม่
...
กลางวันผ่านไป จนกระทั่งถึงกลางคืน
ความเย็นเยียบเข้ามาเกาะกุมหัวใจ
เย็นยิ่งกว่าอากาศ ที่กำลังสัมผัสได้โดยรอบ
ไอดินระอุอุ่น หลังจากโดนแดดแผดเผามาทั่งวัน
สุดท้ายความเย็นปะทะความร้อน ฟากฟ้าก็กลั่นน้ำตาออกมา
เป็นหยาดน้ำค้างพร่างพรม จากฟ้าสู่ดิน
...
น้ำค้างเกาะบนยอดหญ้า ต้นอ้อระริกระรี้พลิ้วไหว
เริงร่าไปกับสายลม และความชุ่มฉ่ำของหยดน้ำ
ไม่นานกาลเวลาก็ถึงคราวเปลี่ยนผัน จากคืนสู่วันอีกหน
น้ำค้างแสนชุ่มฉ่ำ ละเหยหาย เหลือเพียงคราบฝุ่น
และความร้อนระอุ ที่มากับเปลวแดด เล็มเลียทุกอย่าง
หญ้า ต้นอ้อ ต้นสน ต้นไม้ทุกต้นร้าวระทม
รอคอยคืนวันที่จะหวนคืนมา ราตรีที่แสนรัก
หยาดน้ำค้างที่กำลังรอคอย ในรุ่งสาง
...
ความรัก ก็คงเป็นเช่นกัน สุขทุกข์หมุนเวียนกันไป
แต่ไม่เคยหายไปจากโลกนี้ กว่าฟ้าดินจะสลาย
ฉันนั่งมองคราบน้ำตาของตัวเองข้ามวันข้ามคืน
สุดท้ายแล้ว...มันก็หมุนเวียนวน ตามกาลเวลา
โธ่เจ้ารอยน้ำค้าง น้ำค้างบนใบหน้า ที่แท้ก็คือตัวแทนแห่งรัก
----------------------------------------------------------------
ภาพประกอบจาก internet
จากคุณ :
sugarhut  
- [
22 ก.ค. 51 15:43:18
]
|
|
|
|
|
|
