จดหมายจากเมืองไทย :
26 มิถุนายน 2551
ผมเปิดเมลล์ตามปกติหลังจากที่ไม่ได้สัมผัสโน๊ตบุ๊คมาหลายวัน แม้มีบ้างที่ท่องเที่ยวในเวปต่างๆ ผมรู้ว่าตอนนี้ต้องมีเมลล์ของปีเตอร์อยู่ใน In Box อย่างแน่นอน ผมกลัวแพ้ใจของตัวเอง
ก็แหม!!ไม่ใช่วันสองวันที่เราได้พูดคุยกัน แม้ฝ่ายนั้นจะไม่เคยเห็นหน้าผมเลยสักครั้งก็ตาม ทันทีที่ผมเข้าเมลล์ได้ ก็ตกใจไม่น้อย เพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้นมีเมลล์เข้ามาหาผมถึง ยี่สิบเจ็ดฉบับ โอ้โห!! มันเยอะมากๆ เยอะเกินที่ผมคาดไว้เสียอีก แต่แล้วความแปลกใจของผมก็กระจ่าง เมื่อมีเมลล์ขออนุญาตเป็นเพื่อนทาง Hi 5 เสียเก้าฉบับ เฮ่อ!!ผมไม่รู้สึกดีใจสักนิดกับการมีข้อความที่เข้ามาขอเป็นเพื่อนลักษณะแบบนี้ แม้จะตอบยอมรับไปแต่ก็นั่นแหละ ไม่เห็นมีใครสักคนเข้ามาทักทายกัน มันก็เป็นเหมือนการล่าแต้มเพิ่มจำนวนเพื่อนเท่านั้น หาได้มีความจริงใจต่อกันสักนิด ผมเคยเข้าไปใน Hi 5 ของผมเองมีเพื่อนกว่า 50 คน อาจจะน้อยสำหรับบางคน แต่สำหรับผมมันมีจำนวนที่มากเกินความจำเป็นเสียด้วยซ้ำ เพราะมันเป็นแค่จำนวนตัวเลข แต่ไม่มีสักคนที่จะติดต่อพูดคุยกัน นี่แหละที่เขาว่ากันว่า เพื่อนดีมีเพียงหนึ่งถึงจะน้อย ดีกว่ามีเป็นร้อยที่คิด คอยอิจฉา
พิมพ์ไปก็คิดถึงปีเตอร์ไป สายตาของผมเห็นเมลล์ของปีเตอร์หลายฉบับมาก พยายามหักห้ามใจไม่คลิ๊กเปิดอ่าน สายตาละผ่านไปที่เมลล์ฉบับอื่นๆเพื่อเปิดอ่านจนเหลือเพียงฉบับสุดท้ายที่ไม่คุ้นชื่อนัก ที่เหลือเป็นฉบับของปีเตอร์ทั้งหมด ผมคลิ๊กไปอ่านฉบับที่ไม่คุ้นตานั้น
สวัสดีค่ะน้องโอโม่ซัง
ไม่ต้องแปลกใจนะคะ พี่ติดตามอ่านจดหมายจากเมืองไทยของน้องโอโม่ซังทุกฉบับ (ขอเรียกตามปีเตอร์นะคะ) ขอบอกว่าสนุกและน่าติดตามจริงๆ ลีลาการเขียนเรื่อง นึกภาพออกเลยเหมือนน้องโอโม่ซังมานั่งเล่าให้ฟังตรงหน้า ไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง หรือว่าเรื่องแต่งขึ้นมา แต่พี่ก็เดาว่าเป็นเรื่องจริงนะก็น้องโอโม่ซังเอารูปลงประกอบซะขนาดนั้น ถ้าเป็นเรื่องจริงพี่ก็อยากแนะนำว่าที่ปีเตอร์ถามไปแบบนั้นอาจไม่คิดอะไรก็ได้ แต่น้องโอโม่ซังวู่วามไปเอง ใจเย็นๆสิคะ น้องพูดเองไม่ใช่เหรอว่าการมีเพื่อนดีๆไม่ยากแต่การรักษาเพื่อนดีๆไว้ยากกว่า พี่เคยอ่านผ่านๆตาในจดหมายฉบับที่น้องโอโม่ซังเขียนตอบกับคุณพีธคุงในความคิดเห็นไง (ถ้าจำไม่ผิด) พี่เอาใจช่วยนะและก็อยากอ่านจดหมายฉบับต่อๆไปของน้องโอโม่ซังกับปีเตอร์ อีกเรื่องอยากบอกว่าพี่เข้าไปดูบล็อคของน้องโอโม่ซังแล้วนะที่ใช้ชื่อออมสินไตตั้น เรื่องสยามแห่งรักสนุกดี ถึงว่าสิ น้องปีเตอร์เขาถึงอยากรู้จักคนเขียน
จากแฟนคลับรุ่นป้า......
ผมเงยหน้าขึ้นกลับไปอ่านข้อความในจดหมายนั้นอีกครั้ง ราวกลับมีมนต์สะกด ผมดีใจนะที่ได้มีจดหมายฉบับนี้ รู้สึกดีใจกับข้อความในจดหมายก็ส่วนหนึ่ง แต่ลึกๆแล้วสิ่งที่ผมเขียนลงเวปพันทิป ในถนนนักเขียนก็เพื่อความสบายใจ ได้ระบายความรู้สึกบ้าๆบอๆ ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครผ่านมาอ่านและสนใจงานเขียนของตัวเอง
แต่จดหมายฉบับนี้ที่ชื่อว่า แฟนคลับรุ่นป้า ทำให้ผมรู้สึกไม่ได้อยู่คนเดียวในโลกแห่งความเหงา เรื่องราวบ้าๆบอๆดูไร้สาระ อาจเป็นกำลังใจและเป็นความสุขของใครอีกหลายคนที่นั่งจมกับความเหงา และรอคอยจดหมายฉบับต่อๆไปของผมอยู่ ขอบคุณครับ ขอบคุณสำหรับผู้ที่ติดตามอ่านเรื่องราวของ โอโม่ซัง
จากคุณ :
โอโม่ซัง
- [
24 ก.ค. 51 11:13:55
A:203.152.25.69 X: TicketID:181299
]
ปีเตอร์คุง แอนด์ โอโม่ซัง
