ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องราวต่อจากฉบับที่แล้วครับ ขอโทษนะครับที่ไม่ได้โพสต่อๆกัน ความเดิมจากตอนที่แล้ว (คริ-คริ ทำอย่างกับละครหลังข่าว..) ผมไม่อยากติดต่อกับปีเตอร์ (หว๋ายๆ!!โอโม่ซังต่างหากล่ะ!!คริ-คริขี้ตู่ชะมัด) โอโม่ซังก็โอโม่ซัง!! หลังจากนั้นก็นั่งเปิดเนต เข้ากระทู้ไปเรื่อยเปื่อย จแม้จะมีข้อความของผู้อ่านที่แนะนำข้อคิดเห็นบางอย่างเข้ามาก็ตาม แบบว่าเล่นตัว หล่อเลือกได้ประมาณนั้น!! แท้จริงแล้วทิฐิมากกว่ามั๊ง!! ก็เลยได้มีโอกาสติดตามข่าวสารบ้านเมือง...จนมีเรื่องราวหนึ่งที่ทำให้โอโม่ซังลืมพ่อดอกซากุระจากแดนไกลได้บ้าง เรื่องนั้นก็คือ.... เพราะผมเบี่ยงประเด็นความสนใจไปกับสถานการณ์รุนแรงของสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ มันไม่ใช่ข่าวใหม่สำหรับประชาชนชาวไทย ที่มีการลงข่าวหน้าหนึ่งทุกวันๆความรุนแรงกลายเป็นความชาชินสายตาและความรู้สึกไปเสียแล้ว แต่ทว่าข่าวที่ผมให้ความสนใจนั้นมันสร้างความรู้สึกที่ครบรส ครบอารมณ์ทีเดียว หากเปรียบเป็นละครก็ต้องเป็นละครแห่งปีที่ยอดเยี่ยมมากๆ ผมกำลังจะกล่าวถึงการเสียชีวิตของ “หมวดตี้” หรือร้อยตำรวจตรีกฤตติกุล บุญลือ ลูกชายคนเดียวของคุณนรินทร์ และคุณพิมพ์ลักษณ์ บุญลือ ที่เสียชีวิตกับเหตุการณ์ปะทะกับกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบในพื้นที่ ขณะออกหน่วยลาดตะเวนกับเจ้าหน้าที่อื่นๆอีกหลายนาย หมวดตี้ได้จากไปในวันคล้ายวันเกิดของตัวเอง “ความตาย” ที่หลายคนต่างหวาดกลัวและไม่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวเอง และไม่มีใครหนีพ้นไปได้สักคนก็ตาม จะมีสักกี่คนที่ถึงคราวตาย จะตายอย่างสมเกียรติ ตายให้คนสรรเสริญ แต่หากผมจะกล่าวว่าหมวดตี้ผู้นี้เป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาความตายด้วยตัวเองก็คงไม่ผิดนัก และความตายของหมวดตี้ก็ได้ครบอย่างที่ผมกล่าวข้างต้นจริงๆ เพราะหมวดตี้เลือกที่จะปฎิบัติหน้าที่ปกป้องพื้นแผ่นดินไทย จังหวัดยะลา หนึ่งในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่ร้อนระอุเป็นไฟ ยิ่งผมได้อ่านประโยคหนึ่งของหมวดตี้ก็ได้เห็นถึงความมุ่งมั่นสานต่อเจตนารมณ์อันแน่วแน่กับรุ่นพี่อย่าง “ผู้กองแคน” หรือร้อยตำรวจเอก ธรนิศ ศรีสุข ที่เคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาโดยตลอด แต่แล้วรุ่นพี่ท่านนี้ ก็ถูกลอบสังหารเสียชีวิตเมื่อปี 2550 ที่ผ่านมา มีใจความประมาณว่า “ จะปกป้องด้ามขวานบนผืนแผ่นดินไทย แม้กรวดทรายเพียงเม็ดเดียวก็ไม่ให้ใครครอบครอง” มันไม่ใช่บทละคร มันไม่ได้มีอยู่ในไดอะล็อกไหน แต่มันคือจิตใต้สำนึกของคนไทยคนหนึ่งที่รักและหวงแหนแผ่นดิน (ขอโทษนะ!!หมวดตี้นายจะว่าอะไรไหม? หากผู้ชายคนนี้จะร้องไห้ให้กับนาย...มันกลั้นไว้ไม่ไหวจริงๆว่ะ!! นายแน่มาก...) อีกหนึ่งอย่างนั่นคือ ความกตัญญูต่อผู้ให้กำเนิด จะมีลูกวัย ยี่สิบต้นๆสักกี่คนที่หายใจเข้า-หายใจออก ตระหนักถึงความยากลำบากของผู้เป็นพ่อและแม่ กว่าเลี้ยงดูให้เติบโตเป็นผู้เป็นคนขึ้นมา อย่างเช่นวันคล้ายวันเกิดของเขา ที่เป็นวันเดียวกับผู้เป็นแม่ และใครจะไปรู้ว่าจะเป็นตายของเขาอีกในไม่กี่นาที หลังจากที่นั่งเขียนไดอารี่ไว้ในหน้าหนึ่ง กล่าวขอบคุณ แม่ผู้ให้กำเนิดใจความว่า จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 25 ก.ค. 51 09:03:40 A:203.152.25.69 X: TicketID:181299 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “วันเกิดเจ้าเกือบคล้าย วันตายแม่ เจ็บท้องแท้ เท่าไหร่แม่ไม่บ่น กว่าจะเกิด กว่าจะคลอด รอดเป็นคน เติบโตจน ป่านนี้ นี่เพราะใคร แม่เจ็บเจียน ขาดใจ ในวันนั้น กลับเป็นวันลูกฉลอง กันผ่องใส ได้ชีวิตแล้วก็หลง ระเริงใจ ลืมผู้ให้ ชีวิต อนิจจา ” ผมไม่อยากคิดว่ามันคือลางร้ายที่จงใจจะบอกบางอย่างกลายๆให้กับผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้รับรู้ เมื่อบทความหนึ่งในบรรทัดต่อมาของไดอะรี่ที่เขาเขียนไว้ในวันเกิดใจความว่า... “แม่จ๋า วันเกิดลูกไม่ได้ไปฉลองที่ไหนจริงๆนะแม่ แถวนี้ไม่มีที่ให้ฉลองอะ แค่ลูกรอดกลับมาได้ก็พอใจแระ เดี๋ยวรอกลับไปฉลองกับเด็จแม่ที่บ้านเรา เนอะๆ ไม่ได้กลับไปหาเด็จแม่นานแล้วด้วย คิดถึ้งงงคิดถึงว่าจะไปหาเด็จแม่ ไปขอตังค์ 555 วันเกิดเด็จแม่ เด็จลูกก็ขอให้เด็จแม่แข็งแรงเน้อ อยู่กะลูกไปนานๆให้ถึงวันลูกติดนายพลเลยนะแม่นะ และก็ ขอให้เด็จแม่มีลูกสะใภ้คนโตสวยๆน่ารักๆนิสัยดีๆ (อันนี้ออกแนวหวังผลกะตัวเอง 55) .” หลายประโยคที่ผมอ่านทวนซ้ำกลับไปกลับมา ไรขนตามร่างกายลุกชันขึ้นมา มันไม่ใช่ความกลัวแต่มันสะเทือนใจผมยิ่งนัก มันกินใจด้วยคำที่กลั่นกรองออกมาถึงความรัก ความผูกพันของลูกที่มีต่อผู้ให้กำเนิด เป็นสายใยรักจากครอบครัวจริงๆ แม้ภายนอกของผมจะดูมาดแมนแสนชาตรีเยี่ยงชายชาตินักรบ (อืมส์อันนี้สงสัยจะอินกับสถานการณ์สามจังหวัดชายแดนภาคใต้เกินไปแล้ว แหม!!มันน่าจะไปนั่งเล่าเรื่องอยู่ที่ภาคใต้นัก โอโม่ซังเอ๊ย!!) ยิ่งติดตามเรื่องราวต่อไปแล้ว น้ำตาก็พาลไหลลงมาอย่างไม่อายใคร...ใครหนอ?ช่างกล้าว่า...ผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น จากคุณ : โอโม่ซัง - [ 25 ก.ค. 51 09:08:32 A:203.152.25.69 X: TicketID:181299 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จ๊าก!! ขอโทษครับ ผมขอโทษที่กระทู้ซ้อนกัน ผมเพิ่งเห็น ผมไม่ได้ตั้งใจครับ เห็นไหม?ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับการพิมพ์ข้อความลงในวันนี้ (ไม่ได้แกล้งจริงๆนะ) มันติดๆขัดๆขาดๆเกินๆอย่างไรไม่รู้ ผมขอโทษครับไม่ได้มีเจตนาไม่ดีใดๆทั้งสิ้นครับ รบกวนผู้ดูแล รบกระทู้หัวข้อของ"โอโม่ซัง"ที่ซ้อนกันด้วยนะครับ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 25 ก.ค. 51 09:14:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "....ฮื่อ ฮือ ฮื้อ.... เหนื่อยพอแล้ว เจ็บพอแล้ว สิ่งเลวร้ายให้แล้วล่วงไปเป็นเพียงแค่ฝัน จะกอดเธอไว้ จวบจนสิ้นแสงจันทร์ จากนี้เธอไม่มีวัน...เดียวดาย ......" ความตายไม่ใช่สิ่งน่ากลัวหรือยากเย็นใดๆ อยู่แห่งหนใดก็ไม่อาจหนีมันได้...แต่จะมีสักกี่คนที่ไม่เคย"ตาย" จากความทรงจำของผู้คน หมวดตี้คือหนึ่งในนั้น หลับให้สบายนะครับ วีรบุรุษผู้กล้าของชาวไทย จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 25 ก.ค. 51 09:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ทันทีที่การส่งข่าวมาถึงว่าต้องคุมชุดลาดตระเวนดูแลความปลอดภัยให้กับประชาชนในพื้นที่ เขาก็ลุกจากไดอะรี่เล่นนั้น พร้อมข้อความสั้นๆว่า “งานเข้าแต่เช้า” และในเวลา 11.23 นาฬิกาของวันที่ 20 มิถุนายน 2551 มัจจุราชก็ได้พลากชีวิตของเขาไป ทิ้งร่างที่ไร้ลมหายใจนอนจมกองเลือดที่ไหลกลบเม็ดทรายบนผืนแผ่นดิน ไปเป็นของขวัญวันเกิดให้กับครอบครัว “บุญลือ” เปล่า!! ผมไม่ได้หมายถึงความตายนั้น จะเป็นของขวัญให้กับวันคล้ายวันเกิดของคุณพิมพ์ลักษณ์ บุญลือ ผู้เป็นแม่ ให้สมความปรารถนา   แต่ผมกำลังจะกล่าวสรรเสริญความเสียสละ ความรักชาติ หวงแหนเกียรติภูมิ ของประเทศ ที่ตามมา หลังจากการพลีชีพครานี้ เพื่อให้ประเทศคงอยู่สืบไปต่างหาก ไม่เพียงแค่ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกเช่นนี้ แต่เชื่อว่ายังมีคนไทยอีกมากมายที่ยืนบนผืนแผ่นดินนี้จะกล่าวสรรเสริญดวงวิญญาณ วีรบุรุษผู้กล้าที่เสียสละชีวิตเพื่อชาวไทย และหลั่งน้ำตาต่อการจากไปของเขาอย่างแท้จริง “ถึงตัวจะตายก็ช่างมัน มิเคยคำนึงถึงชีวัน เข้าประจันเหล่าร้ายเพื่อประชา” นี่คือคำกล่าวในบทเพลงมาร์ชที่หมวดตี้ระลึกอยู่เสมอๆ เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจในการปฎิบัติหน้าที่รักษาดินแดน อันเป็นที่รักและหวงแหนยิ่งชีพ ....หลับเถอะนะ แก้วตาจงนอนหลับไหล จะอยู่ตรงนี้ ไม่จากไปไหน หลับตาพักวางดวงใจ ไว้กับฉัน เหนื่อยพอแล้ว เจ็บพอแล้ว สิ่งเลวร้ายให้แล้วล่วงไปเป็นเพียงแค่ฝัน จะกอดเธอไว้ จวบจนสิ้นแสงจันทร์ จากนี้เธอไม่มีวันเดียวดาย หลับให้สุขชั่วนิรันดร์เถิด วีรบุรุษผู้กล้าหาญของผม จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 25 ก.ค. 51 09:44:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณโอโม่ซังคะ ตอนไหนมาดูกระทู้ตัวเองแล้ว รบกวนไปตอบกระทู้ของคุณคุณพระนายไวยวงศาด้วยนะคะ เผื่อมีอะไรเข้าใจไม่ตรงกัน จะได้แก้กันได้ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6829855/W6829855.html จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 51 00:56:50 ]