ครั้งสุดท้าย..!!!

ราส์ส กิโลหก

                     
นิสา...เงยหน้าขึ้นมองไปยังอพาตเม้นต์ชั้นที่ 20 ตาจับไปที่นอกชานของห้องที่ 201 ซึ่งห้องนี้เป็นรังรักของ นิสากับวินัยแฟนหนุ่ม...เป็นห้องที่ชายหนุ่มเช่าเอาไว้และนิสาจะไปมาเป็นครั้งคราว เพราะทั้งคู่ยังไม่ได้อยู่กินกันฉันท์สามี-ภรรยา เนื่องจากยังเรียนหนังสือด้วยกันทั้งสองคน...

                           
มันเป็นเหมือนวิมานบนดินของนิสา   เพียงแต่เมื่อ 2 วันก่อนทั้งสองคนทะเลาะกันอย่างรุนแรงจนถึงขั้นที่วินัย  จะขอเลิกคบกับนิสา  มันเป็นเรื่องที่นิสารับไม่ได้หากเธอต้องเสียวินัยไป  เพราะเธอรักและหวงเขามาก  เธอเคยตั้งใจไว้ว่าให้เธอตายเสียดีกว่าต้องเสียเขาไป..ความรักของนิสาเป็นความรักครั้งแรก  เป็นความรักที่ลึกเข้าไปในหัวใจเธอมากๆ     จนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว......

                           
นิสาเป็นเด็กผิวขาว เหมือนแม่ หน้าตาคมเข้มเหมือนพ่อ..ตอนเด็กๆใครพบเห็นต่างก็ชมว่าโตขึ้นเอาไปประกวดนางสาวไทยได้สบาย  พ่อแม่เลี้ยง นิสา อย่างทะนุถนอมเหมือนเป็นแก้วตาและดวงใจ เพราะมีนิสาเป็นลูกสาวคนเดียว  เธอโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นครบถ้วนด้วยสมบัติผู้ดี  เนื่องด้วยอาชีพ พ่อเป็นผู้พิพากษา และแม่ก็ไม่น้อยหน้าเป็นข้าราชการระดับอธิบดี  

                               
สถานที่เล่าเรียนก็สมฐานะของ ผู้เป็น พ่อ-แม่  คือโรงเรียนสาธิตของมหาวิทยาลัยดังของประเทศ  การเรียนก็อยู่ในระดับแนวหน้าไม่เป็นรองใครผลการเรียนมักอยู่ในลำดับต้นๆเสมอ...  ชีวิตของ นิสาเป็นชีวิตที่สดใส สวยงาม เส้นทางล้วนโปรยด้วยดอกไม้นานาชนิด..น้อยคนนักที่จะมาเทียบได้..

                                 
การเติบโตในวัยเยาว์....ชีวิตของนิสาจะมีแต่ พ่อและแม่เคียงข้างตลอดเธอ  ไม่เคยไปไหนแต่เพียงลำพัง ถึงแม้ชีวิตจะก้าวเข้าสู่วัยรุ่น  
                                 
                                 
จากผลการเรียนที่ผ่านมา   จึงไม่ยากเย็นอะไรในการเอนทรานส์เข้าเรียนต่อระดับอุดมศึกษา ในคณะยอดนิยมของมหาวิทยาลัย ชั้นนำของประเทศ..    และด้วยคุณสมบัติที่เพียบพร้อมนิสากลายเป็นดาวของมหาวิทยาลัย….ในเวลาอีกไม่นาน..

                                   
ปีนี้ นิสาขึ้นเรียนชั้นปีที่ 4 แล้ว ถือว่าเป็นปีสุดท้ายของหลักสูตรระดับปริญญาตรี...แน่ละ!ผลการเรียนที่สะสมมา... อนาคตเกียรตินิยมแน่นอน...

                                   
วันหนึ่งนั่งเรียนฟังบรรยายจนหมดเวลาช่วงเช้า  ...และช่วงบ่ายไม่มีวิชาเรียน..ก่อนกลับบ้านนิสา  ตั้งใจว่าจะแวะดูหนังซักเรื่องมองหาเพื่อนที่สนิทกันเพื่อชวนไป  แต่วันนี้ไม่มีใครว่างเลยด้วยความตั้งใจจะดู  นิสาตัดสินใจไปดูคนเดียว

                                     
“ขอโทษครับ เลขที่ A 25 ตรงนี้  น่าจะเป็นที่  นั่งของผมหรือเปล่าครับ ?” ชายหนุ่มแต่งตัวสุภาพ มือถือถุงของกินต่างๆ..

                                     
นิสาขยับตัว พลางหยิบตั๋วภาพยนตร์ของเธอ ออกมาตรวจสอบ  ...ปรากฎเป็นตามที่ชายหนุ่มทักท้วง  แต่ก่อนที่ นิสาจะทำอะไร เสียงชายหนุ่ม เอ่ยขึ้นมาอีก ว่า

                                       
 “ ไม่เป็นไรครับ   แค่เลขที่นั่งสับกันเท่านั้น ผมนั่งที่เก้าอี้หมายเลขนี้ก็ได้ ครับ..” ชายหนุ่มก้มตัวลงนั่งทันที...

                                         
วินัยเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี อายุอานามไล่เลี่ยกับนิสา  ที่สำคัญเขาเรียนสถาบันเดียวกับนิสา แต่ต่างคณะกัน..  ทำให้ทั้งคู่สนิทกันอย่างรวดเร็ว  ด้วยรูปร่างหน้าตาอันเป็นรูปสมบัติ
                                       

                               .
ใช้เวลาไม่นาน ต้นรักเจริญเติบโตจนถึงขีดสุด  นิสาก็ตกเป็นของวินัย ด้วยความเต็มใจ ณ หอพักแห่งนี้ หลังจากนั้น เธอหลงใหลวินัยมาก   มากจนน่ากลัว...

                                         
นิสาเคยได้รับความรักจากพ่อ-แม่ มาแต่เด็ก   และเธอไม่เคยขาดความอบอุ่นจากพ่อ-แม่ เธอมีพร้อมทุกอย่าง  แต่สำหรับวินัยเป็นความรักที่แตกต่างจากความรักที่ได้รับจากพ่อ-แม่..มันเป็นความสุขผสมกับความรักความหลงใหลที่อธิบายไม่ได้  

                                         
ช่วงที่คบกับวินัย  เธอแทบจะลืมพ่อ-แม่..เธอให้ความสำคัญต่อวินัยมากกว่า พ่อ-แม่ เหมือนในโลกนี้มี วินัยอยู่คนเดียวเท่านั้นสำหรับเธอ และที่สำคัญเธอขาดเขาไม่ได้  ขาดไม่ได้จริงๆ..

                                         
เธอมารอเพื่อจะพบกับวินัย  แต่ก็ผิดหวังเพราะไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา นิสาตั้งใจว่าวันนี้ต้องพบเขาให้ได้  นิสารอมา 2 วันแล้ว..

                                         
นิสา   คิดถึงเหตุการณ์อดีตที่ผ่านมาเปรียบเหมือนว่าเธอได้เดินทางเกือบสุดเส้นทางแล้ว  แต่ไม่ยอมเดินให้สุดเพราะบังเอิญไปสะดุดกับวินัยนี่เอง  เส้นทางเลยเปลี่ยนไป ใช่ ? นิสาหลงทางเพราะวินัย  เส้นอนาคตของเธอขาดสะบั้นลงไปอย่างช่วยไม่ได้  

                                           
ตอนนี้เธอเป็นแค่คนมือสอง ความภาคภูมิและมั่นใจไม่มีเหลืออีกแล้ว นิสาสงสารพ่อ-แม่ ท่านยังไม่รู้เรื่องของนิสากับวินัย ถ้ารู้ท่านคงจะเสียใจมาก  ภาพของนิสาในสายตาของ พ่อ-แม่ คือเด็กไร้เดียงสา น่ารักสดใส มีอนาคตที่ยาวไกล

                                           
พอนึกถึงพ่อกับแม่  น้ำตาไม่รู้มาจากไหนอาบเต็มสองแก้ม พ่อกับแม่ ไม่ผิดอะไรเลยนิสารู้ว่าท่านหวังในตัวนิสามากที่สุด  และเป็นสิ่งมีค่าสำหรับท่าน    

                                           
พ่อจ๋า  แม่จ๋า  นิสาไม่รู้ว่าทำไมนิสาถึงทำอย่างนี้  นิสาสงสารพ่อ กับแม่ที่สุด  และไม่รู้จะกลับไปสู้หน้าท่านได้ยังไง  นิสาไม่เข้าใจว่าทำไมนิสาถึงให้ความสำคัญกับ วินัยมากกว่า พ่อกับแม่  ทำไม? นิสารัก วินัย มากกว่า พ่อกับแม่  นิสาสับสนไปหมดคงเป็นเวรกรรมของนิสาจากชาติก่อน  ยามนี้นิสาพึ่งใครไม่ได้  วินัยใจร้ายกับนิสาเหลือเกิน

                                             
นิสาจำได้ตอนเด็กๆ นิสาไม่สบาย พ่อกับแม่ พานิสาไปหาหมอ  พอจะฉีดยานิสาไม่ยอม  คุณหมอปลอบว่าเจ็บนิดเดียวเดี๋ยวก็จะสบาย  แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คุณหมอบอก นิสายอมฉีดยาเจ็บ นิดเดียวกลับมาบ้าน นิสาหายจากไข้และก็สบายตัว  

                                           
ดึกมากแล้วซินะ  ค่ำคืนนี้สวยงามจริงๆแม้เป็นคืนเดือนมืด  วินัยเธอใจร้ายกับนิสามากเลย แต่เล็กจนโตนิสาไม่เคยโกหกพ่อกับแม่  แต่เพื่อวินัยนิสายอมให้ทุกอย่าง  นิสาไม่ได้นอนมา 2 คืนแล้ว นิสาเหนื่อยเหลือเกิน พ่อจ๋า  แม่จ๋า นิสาขอเรียก “เป็นครั้งสุดท้าย” ลาก่อนทุกอย่าง.......................................

..........................................................................................................................................................................
                                             นิสาลุกขึ้นยืนอย่างไม่ยากเย็น  เจ็บนิดเดียวจริงๆ  ตอนนี้นิสาสบายแล้ว  เธอหันไปมองสภาพเหมือนกองเนื้อที่เลอะไปด้วยเลือด แขนขาบิดเบี้ยวจนผิดรูป  เธอยิ้มกับซากของตัวเองด้วยความสบายใจ....สบายเสียที.!! พร้อมเงยหน้ามองขึ้นไปที่..นอกชานห้อง 201 ชั้น ที่ 20.