ความคิดเห็นที่ 1 รถม้าแล่นโคลงเคลงมุ่งไปข้างหน้าอยู่บนถนนดินเหลือง ภายในตัวรถที่สะเทือนขึ้นลงไม่ได้หยุด พิงถิงได้ลืมตาขึ้นในที่สุด อากาศร้อนอบอ้าว หยาดเหงื่อไหลรินลงมาตามลำคอ ดูเหมือนนัยน์ตาที่เพิ่งลืมขึ้นจะยังไม่สามารถปรับตัวให้ชินกับแสงสว่าง จึงหรี่ลงเล็กน้อย ท้ายทอยปวดตุบๆ อาการหัวหมุนตาลายพุ่งเข้าใส่เป็นระลอกๆ เหมือนเกลียวคลื่นที่ซัดเข้าปะทะหมายให้ล้มคว่ำลง ...ที่นี่คือที่ไหน ?... หญิงสาวถามตัวเองอย่างกังขา จวบจนเมื่อมองเห็นสภาพรอบกายชัดตา สัญชาตญาณระแวงภัยได้กระตุ้นให้สติของนางตื่นเต็มที่ในทันทีพร้อมกับที่นัยน์ตากลมโตสีดำขลับตัดกับเนื้อตาสีขาวสะอาดอย่างชัดเจนพลันเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ภาพเปลวไฟลุกท่วมฟ้าและเสียงฆ่าฟันอย่างดุเดือดซึ่งอยู่ในความทรงจำได้หวนคืนมาในบัดดล “พิงถิง เจ้ารออยู่ที่นอกเมืองนี่ พวกข้าจะย้อนกลับเข้าไปทำให้สถานการณ์ชุลมุนหนักขึ้นอีกหน่อยประสานกับพวกท่านพ่อ” “อย่างนั้น...นายน้อย เนินเขานอกเมืองที่พวกเราไปกันบ่อยๆ ลูกนั้น ข้าจะไปรออยู่ที่นั่นก่อนฟ้าสาง” หวางเยี่ย(๑)เล่า ? นายน้อยเล่า ? แล้วยังเจ้าตงจั๋วจอมทะลึ่งชอบก่อเรื่องอยู่เรื่อยนั่นเล่า อยู่ที่ใด ? จำได้ว่าหลังจากนัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว นางก็ออกเดินทางตรงไปยังเนินเขานอกเมืองทันที ความทรงจำสุดท้ายสะดุดอยู่แค่ตอนที่เพิ่งจะมองเห็นเนินเขาจุดนัดพบปรากฏขึ้นในสายตา ตอนนั้นท้ายทอยของนางปวดแปลบ แล้วภาพตรงหน้าก็มืดวูบ... <>::<>::<> “ฟื้นแล้วเรอะ ?” ม่านรถถูกเลิกเปิดออกกะทันหันพร้อมกับที่ใบหน้าของชายฉกรรจ์ผู้หนึ่งโผล่มาให้เห็น “น่าจะฟื้นได้ตั้งนานแล้ว นี่ถ้ายังไม่ฟื้นอีกละก็ เหลาจื่อมีหวังนึกว่าไม้เดียวนั่นทุบหัวเจ้าตายไปซะแล้ว” พ่อค้ามนุษย์หรือ ? พิงถิงพินิจมองชายฉกรรจ์อย่างระแวดระวัง อย่าบอกนะว่าในช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดนี้ ในช่วงเวลาที่นายน้อยไม่อาจขาดนางตามไปคอยรับใช้มากที่สุด นางกลับมาถูกพ่อค้ามนุษย์จับตัวเสียได้ ? สวรรค์ช่างไร้เหตุผลสิ้นดี ! ตั้งแต่เล็กจนโต จำนวนครั้งที่นาง...ป๋ายพิงถิง(๒)...ออกจากวังเพียงลำพังมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย มาคราวนี้นางเพิ่งจะอยู่ตามลำพังเป็นครั้งแรกเท่านั้น ก็ดันมาเจอะพ่อค้ามนุษย์เข้าให้เสียแล้ว “เอาล่ะ ตอนนี้เหลาจื่อจะถามคำถามเจ้าละ” ชายฉกรรจ์เข้ามานั่งในรถม้า ดึงผ้าขี้ริ้วที่ยัดใส่ปากหญิงสาวเพื่อป้องกันนางร้องตะโกนขอความช่วยเหลือออก แล้วขู่ว่า “ข้าถามอะไรเจ้าก็ตอบมาตามตรงซะ ถ้ากล้าไม่ตอบตามความเป็นจริงละก็ ข้าจะจับเจ้าไปให้หมาป่ากิน !” ครั้นได้ยินคำขู่เหมือนหลอกให้เด็กกลัวเช่นนี้ พิงถิงก็แทบจะเผลอหัวเราะคิก หญิงสาวติดตามรับใช้เสี่ยวจิ้งอานหวางเหอเสีย(๓)มาตั้งแต่เล็ก เป็นสตรีเพียงผู้เดียวที่ได้รับอนุญาตให้ติดตามเหอเสียออกรบ แม้นางจะอายุยังน้อย แต่ก็เคยได้รู้เห็นฉากประหัตประหารฆ่าฟันในสมรภูมิมามากพอตัว คำขู่แค่ประโยคเดียวมีหรือจะทำให้นางหวาดกลัวได้ ? หญิงสาวชิงเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนโดยไม่รอให้ชายฉกรรจ์ทันได้เอ่ยถาม “เจ้าจับข้าได้ที่นอกประตูเมืองออกไปประมาณสองหลี่(๔)สินะ ?” ชายฉกรรจ์ถูกการชิงเป็นฝ่ายถามของนางทำเอาตกตะลึง ยิ่งเมื่อเห็นท่าทีเรียบเรื่อยมั่นใจ ในรอยยิ้มละไมดูน่าครั่นคร้ามแม้มิกราดเกรี้ยว(๕) ก็ต้องพยักหน้าพูดตอบอย่างลืมตัว “ใช่” “ข้าหลับไปกี่วัน ?” “สองวันครึ่ง” ครั้นได้ยินคำตอบ พิงถิงก็หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อยทันที ลอบร้องในใจว่าไม่ได้การ หากนางหมดสติไปสองวันเต็มจริงๆ ละก็ ทหารที่ต้าหวางส่งมาตามไล่ล่าจะต้องเริ่มขยายวงไปค้นหาละแวกรอบๆ เคอหลงแล้วอย่างแน่นอน เช่นนั้นพวกนายน้อยก็จะไม่สามารถรั้งอยู่ที่เนินเขาซึ่งเป็นจุดนัดพบกับนางต่อไปได้ คิดถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ให้ร้อนใจขึ้นมาทันที และถามต่อว่า “เจ้าจะพาข้าไปขายที่ใด ?” “ไป......” ชายฉกรรจ์ที่เผลอตอบไปสองคำถามติดๆ กันเพิ่งจะรู้สึกตัวถึงความผิดปกติอย่างกะทันหัน จึงอุทานอย่างงุนงง “เฮ้ย ? ข้าควรต้องเป็นฝ่ายถามเจ้าชัดๆ นี่นา ไหงเจ้าถึงกลายมาเป็นฝ่ายถามข้าไปได้ ?” จากนั้นปั้นหน้าเหี้ยมทันที คำรามเสียงต่ำว่า “เจ้าเป็นเมียแอบหนีของเศรษฐีบ้านใด ? แล้วบ้านอยู่ที่ไหน ?” เมียแอบหนี ? พิงถิงตะลึง ก้มลงมองตัวเอง แล้วจึงเข้าใจในทันที แม้นางจะเป็นสาวใช้ในวังเจ้า แต่เนื่องจากเป็นที่รักใคร่เอ็นดูของเจ้านายมาตั้งแต่เล็ก ข้าวของเครื่องใช้ของนางจึงเป็นของที่ทำอย่างละเอียดประณีตยิ่งเสียกว่าข้าวของเครื่องใช้ของคุณหนูบ้านคนธรรมดาทั่วไปอยู่หลายส่วน แล้วตัวนางที่สวมชุดตัดจากผ้าไหมเนื้อดีเลิศทั้งชุดกลับมาเดินโต๋เต๋เพียงลำพังที่นอกเมืองในยามฟ้าสาง ก็สมควรอยู่หรอกที่จะถูกพ่อค้ามนุษย์เข้าใจผิดคิดว่าเป็นภรรยาแอบหนีของเศรษฐีคนใดสักคน มิน่าเล่าพ่อค้ามนุษย์คนนี้ถึงได้ใจดียอมให้นางนอนหมดสติอยู่ได้ถึงสองวันโดยไม่พาไปโยนทิ้ง ที่แท้ก็เป็นเพราะเห็นนางเป็นตัวประกันใช้เรียกค่าไถ่ได้นี่เอง หญิงสาวยิ้มหวาน แล้วส่ายศีรษะ “ข้าเป็นแค่สาวใช้เท่านั้น ไม่ใช่ภรรยาแอบหนีของเศรษฐีที่ไหน” “หึ สาวใช้น่ะรึจะมีปัญญาใส่เสื้อไหมเนื้อดีเลิศแบบนี้ได้ ?” พิงถิงคิดในใจ ...เกรงว่าต้าหวางคงจะออกคำสั่งจับกุมตัวคนของวังจิ้งอานหวางไปทั่วแคว้นแล้วเป็นแน่ ข้าจะแพร่งพรายฐานะของตัวเองไม่ได้เด็ดขาด... นัยน์ตากลมโตกลอกไปมาอย่างขบคิดหนึ่งรอบ ก่อนจะตอบว่า “ข้าคิดจะลอบออกจากเมืองไปพบชายคนรักน่ะ แล้วเพราะรักสวยรักงาม ข้าจึงขโมยเสื้อผ้าของคุณหนูมาสวม” ธรรมเนียมของแคว้นกุยเล่อค่อนข้างปล่อยตัว เรื่องจำพวกหญิงสาวลอบนัดพบชายคนรักจึงมีให้เห็นอยู่ไม่ใช่น้อยจริงๆ ชายฉกรรจ์ฟังแล้วขมวดคิ้วฉับ หันไปเลิกม่านหน้าต่างรถม้าตวาดออกไปข้างนอกเสียงดังลั่น “เหล่าจาง(๖) เข้ามานี่เดี๋ยวนี้ !” “มาแล้ว !” เสียงขานรับดังมาจากด้านนอกรถม้าทันควัน ดูเหมือนพ่อค้ามนุษย์จะไม่ได้มีแค่คนเดียว โดยที่อีกคนอยู่บนรถม้าคันอื่น ครู่สั้นๆ ให้หลัง ใบหน้าอวบอูมกลมแป้นก็ชะโงกผ่านม่านหน้าต่างรถเข้ามาถามว่า “ฝูเอ้อร์เกอ มีอะไรจะสั่งรึ ?” ที่แท้ชายฉกรรจ์ที่คุยกับพิงถิงในตอนแรกชื่อ “ฝูเอ้อร์เกอ” นี่เอง “สั่งกับผีน่ะสิ ! เจ้าบอกเหลาจื่อเองไม่ใช่เรอะว่าหญิงคนนี้ดูเหมือนเมียแอบหนีของเศรษฐี ต้องใช้แลกเงินได้เยอะมากแน่ๆ น่ะ ?” ฝูเอ้อร์เกอถลึงตาชี้มาที่พิงถิง “นางเป็นสาวใช้โว้ย ! :-)ๆ ! ดันอุตส่าห์เลี้ยงเสียเปล่ามาได้ตั้งสองวัน” เหล่าจางทำคอย่น หันมามองพิงถิงที่นั่งหุบปากเงียบ แล้วรีบยิ้มประจบทันที “ฝูเอ้อร์เกออย่าเพิ่งโมโหน่า ไหนๆ ก็จับมาแล้ว ต่อให้ไม่ใช่เมียเศรษฐี อย่างน้อยก็ขายได้เงินบ้างหรอกน่า” “หน้าตาแบบนี้จะขายได้สักกี่อีแปะกันวะ ?” นิ้วอวบอ้วนชี้มาที่จมูกพิงถิงอย่างไม่มีการเกรงอกเกรงใจแม้แต่น้อย ก็จริงนั่นแหละ หน้าตาของพิงถิงไม่ได้จัดว่างดงามอะไร ต่อให้เป็นในวังจิ้งอานหวาง อย่างดีหน้าตาของนางก็พอจะฝืนใจจัดให้อยู่ในระดับปานกลางโดยได้รับคำวิจารณ์ว่า “หน้าตาหมดจดเกลี้ยงเกลาดี” เท่านั้น แต่ทั่วทั้งวังจิ้งอานหวาง ไม่มีผู้ใดไม่ทราบถึงความสำคัญของพิงถิงแม้แต่คนเดียว... นึกไม่ถึงเลยว่ามาวันนี้นางจะถูกพ่อค้ามนุษย์ชี้หน้าบอกว่านางไม่มีค่า ทำเอาหญิงสาวต้องค้อนขวับอย่างอดไม่อยู่ หลังจากตะคอกใส่เหล่าจางจบ ฝูเอ้อร์เกอก็ทำสีหน้าจำใจยอมรับชะตากรรมแต่โดยดี “ช่างเถอะ อย่างน้อยก็ขายมันสักห้าสิบอีแปะก็แล้วกัน สาวใช้บัดซบที่ขโมยเสื้อผ้าคุณหนูมาใส่นี่ทำเอาเหลาจื่อหลงนึกว่าได้ของดีมาเสียอีก แถมยังดันหลงให้นั่งสบายๆ ในรถม้าส่วนตัวของเหลาจื่อตั้งสองวัน ไปไป๊ เอาตัวนางไปที่รถม้าคันหลังให้ไปอยู่รวมกับคนอื่นๆ ซะ” <>::<>::<> ๑. หวางเยี่ย (wangye) สรรพนามเรียกเจ้าชายที่ได้รับพระราชทานราชทินนามจากต้าหวางแล้วภายในเรื่องนี้ ; หวาง เป็นบรรดาศักดิ์ แปลว่า เจ้าชาย ; เหยีย แปลว่า นายท่าน เป็นคำเรียกต่อท้ายตำแหน่งหรือบรรดาศักดิ์เพื่อแสดงความเคารพ (เมื่ออยู่ท้ายคำ “หวาง” เสียงอ่านจะเปลี่ยนจาก “เหยีย” เป็น “เยี่ย” ) ๒. ป๋ายพิงถิง (Baipingting) แซ่ป๋าย ชื่อพิงถิง แปลว่า (หญิงผู้มี) ท่วงทีกิริยางาม ๓. เหอเสีย (Hexia) แซ่เหอ ชื่อเสีย แปลว่าผู้กล้า ๔. หลี่ (li : ลี้) หน่วยวัดระยะทางของจีนโบราณ 1 หลี่ = 500 เมตร ๕. น่าครั่นคร้ามแม้มิกราดเกรี้ยว (bunuziwei : ปู๋นู่จื้อเวย) หมายถึง ดูมีอำนาจน่าครั่นคร้ามยำเกรงโดยไม่ต้องแสดงอาการโกรธเกรี้ยวออกมาเป็นการข่มขวัญ ๖. เหล่าจาง : จาง (Zhang) เป็นแซ่ ; เหล่า (lao) เป็นคำใช้เรียกผู้ที่แก่วัยกว่าหรืออายุเท่ากันด้วยความสนิทสนม <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 26 ก.ค. 51 16:45:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทันทีที่เข้าไปในรถม้าคันหลัง กลิ่นเหม็นก็พุ่งมาปะทะจมูก ทำให้พิงถิงเข้าใจในบัดดลว่าทำไมฝูเอ้อร์เกอถึงบอกว่าสองวันแรกนางได้รับการปฏิบัติอย่างดี เมื่อเทียบกับรถม้าคันเมื่อครู่ รถม้าคันนี้ทั้งโทรมและแออัดกว่ากันมาก แล้วยังทั้งสกปรกและร้อนอบอ้าว บนรถม้ามีเด็กสาวนั่งเบียดกันอยู่ประมาณ 7-8 คน ทุกคนต่างถูกมัดสองมือไพล่หลังและมีก้อนผ้าขี้ริ้วอุดปากเหมือนพิงถิง สายตาแต่ละคนบอกความหวาดผวา ครั้นเห็นว่ามีเด็กสาวร่วมชะตากรรมอีกคนถูกจับยัดเข้ามา ทุกคนก็พากันมองมาที่พิงถิงด้วยสายตาเห็นใจ “เบียดๆ กันเข้าไปข้างในหน่อย มาเพิ่มอีกคนแล้ว” เหล่าจางผลักพิงถิงเข้าไปในรถม้า จากนั้นดึงก้อนผ้าขี้ริ้วที่อุดปากเด็กสาวในรถออกทีละคน “มาถึงทุ่งร้างไม่มีคนแล้ว ไม่ต้องอุดปากพวกเจ้าแล้วก็ได้  ไม่งั้นอากาศร้อนๆ แบบนี้มีหวังได้ขาดใจตายกันสักคนสองคนแน่ จงว่าง่ายๆ ยอมอยู่นิ่งๆ ซะ ได้ยินแล้วนะ !” หลังจากตะคอกจบ เหล่าจางก็ออกจากรถม้าไป คาดว่าคงจะไปขับรถม้าต่อ พิงถิงถูกเหล่าจางผลักจนเซถลาไปชั่วขณะ กว่าจะหามุมว่างนั่งลงได้ รถม้าโคลงเคลงจนน่ากลัว หญิงสาวรู้สึกคันคอขึ้นมากะทันหันจนต้องไอออกมาแรงๆ “แค่กแค่ก......แค่ก......” อาการครั่นเนื้อครั่นตัววูบขึ้นทันที อาการป่วยที่ไปติดมาตอนตามนายน้อยไปออกรบครั้งนี้ยังไม่หายดีอีกหรือ ?... หญิงสาวขมวดคิ้ว หลับตาลงพิงศีรษะกับผนังไม้แข็งกระด้างของรถม้า ค่อยรู้สึกสบายขึ้นหน่อย...ว่าแล้วก็อดใจไม่ไหวเริ่มใช้สมองขบคิดด้วยความเคยชิน วังจิ้งอานหวาง...วังจิ้งอานหวางที่นางอยู่มาตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่...คงจะกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้วกระมัง ? องค์ชายซู่(๑)...ไม่ใช่สิ...เขาเป็นต้าหวางคนใหม่ที่เพิ่งจะขึ้นครองราชย์ไปแล้ว...ต้าหวางได้ทวีความหวาดระแวงต่อวังจิ้งอานหวางที่กุมอำนาจทหารในมือมากขึ้นทุกวัน ก่อนหน้านี้ไม่นานนายน้อยได้สร้างความชอบจากการรบอีกครั้ง ทำให้ต้าหวางสะกดกลั้นใจไว้ไม่อยู่ในที่สุด และวางแผนร้ายใส่ความนายน้อยว่าคิดก่อการกบฏในคืนของวันที่นายน้อยยกทัพที่ได้รับชัยชนะกลับมาถึงเคอหลง...เมืองหลวงแห่งแคว้น โชคดีที่วังจิ้งอานหวางพอจะมีการป้องกันความคิดนี้ของต้าหวางอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่ถึงกับหมดทางตอบโต้โดยสิ้นเชิง ตอนนี้นายน้อยน่าจะวางแผนเส้นทางหลบหนีเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่าพวกนายน้อยจะลอบหลบหนีไปที่ใด แต่เดาไม่ออกก็ดีเหมือนกัน เพราะหนทางที่ดีที่สุดสำหรับการหลบหนีคือ...หนีไปยังที่ซึ่งไม่ว่าใครก็เดาไม่ถูก เพราะแบบนั้นทหารที่ตามไล่ล่าจะได้หาพวกเขาไม่พบ รอบด้านเริ่มมีเสียงสะอึกสะอื้นดังมา เหล่าเด็กสาวที่ถูกเอาเศษผ้าอุดปากออกเมื่อครู่พากันร้องไห้เบาๆ ให้แก่ความโชคร้ายของตัวเอง พิงถิงลืมตาขึ้น กวาดมองไปรอบด้านอย่างแช่มช้า ถูกต้อง...เด็กสาวแต่ละคนล้วนแต่งดงามอย่างยิ่งทั้งสิ้นจริงๆ  นี่นางคงจะขี้เหร่ที่สุดในกลุ่มแล้วกระมัง ? ปกติพ่อค้ามนุษย์มักจะเลือกลงมือจับแต่เด็กสาวหน้าตาดีไปขายเป็นอนุภรรยาให้ขุนนางคหบดี จะได้โก่งราคาได้สูงลิบ เมื่อนึกถึงว่าฝูเอ้อร์เกอตั้งราคาให้นางที่ห้าสิบอีแปะ พิงถิงก็คลี่ยิ้ม เพราะอย่าว่าแต่อะไรเลย ลำพังแค่รางวัลที่นายน้อยมอบให้นาง ก็มากพอให้ฝูเอ้อร์เกอถูกกองเงินท่วมตายได้แล้ว หากฝูเอ้อร์เกอรู้ว่าตัวเองจับพลัดจับผลูจับตัวใครมาได้ละก็ ไม่ทราบจะทำหน้าอย่างไร “พี่สาวท่านนี้......” เด็กสาวท่าทางขลาดกลัวที่นั่งอยู่ข้างๆ แตะไหล่พิงถิงเบาๆ “พี่ก็ถูกพวกนั้นจับตัวมาขายเหมือนกันหรือ ?” ...ช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูแท้ๆ  มิน่าเล่าถึงไปสะดุดตาพ่อค้ามนุษย์เข้า... พิงถิงคิดในใจขณะพยักหน้า “อืมม์” “พี่สาวกลัวหรือเปล่า ?” “ไม่กลัว” เด็กสาวมองหน้าพิงถิงอย่างตกตะลึง “ไม่กลัวหรือ ?” เมื่อเห็นว่าเด็กสาวอ้าปากทำท่าจะพูดต่อ พิงถิงที่เริ่มจะปวดศีรษะตุบๆ ก็ชิงถามขัดขึ้นก่อนว่า “เจ้าชื่ออะไรหรือ ?” “ข้า......ข้าชื่อเสี่ยวชิง(๒) พี่สาวล่ะ ?” “ข้าชื่อเสี่ยวหง(๓)” พิงถิงตั้งชื่อใหม่ให้ตัวเองเสร็จสรรพ เพราะถึงอย่างไรนางย่อมจะปล่อยให้ตัวเองถูกขายในชื่อ “ป๋ายพิงถิง” ที่ถึงจะไม่ได้โด่งดังอะไร แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครรู้จักเลยไม่ได้อยู่แล้ว “พี่สาว ถ้าอย่างนั้น......” “รู้หรือเปล่าว่าตอนนี้พวกเรากำลังถูกพาตัวไปที่ไหน ?” หญิงสาวชิงถามขัดจังหวะเสี่ยวชิงอีกครั้ง นางต้องรีบรู้สถานการณ์ของตัวเองให้กระจ่างโดยเร็วที่สุด นางไม่กลัว เพียงแต่รู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้าง เหมือนตอนที่นางติดตามนายน้อยออกรบและช่วยนายน้อยคิดแผนทำลายทัพศัตรู ต่างกันแค่ตอนนี้นางต้องออกรบด้วยตัวเองเพียงลำพังเท่านั้น “ฟังจากที่คนอ้วนๆ นั่นกับคนหน้าดุๆ นั่นคุยกัน ดูเหมือนจะพาพวกเราไปขายที่ตงหลินนะ” ...แคว้นศัตรูหรือ ?... คิ้วพิงถิงขมวดลึกกว่าเดิม ทัพที่นายน้อยตีพ่ายไปที่ชายแดนในครั้งนี้คือทัพตงหลินนี่ล่ะ แผนล่อศัตรูเข้าไปในภูเขา แล้วเปิดทางแม่น้ำมาท่วมถนนของนาง ส่งผลให้ทัพตงหลินพ่ายแพ้อย่างอนาถจนต้องถอนทัพกลับไปทั้งหมด ตอนนั้นนายน้อยยังพูดยิ้มๆ ว่า “ตอนนี้ทั้งกองทัพรู้กันหมดแล้วว่าพวกเรามีเสนาธิการหญิงอยู่ กลับไปถึงเคอหลงเมื่อไร ข้าจะให้ท่านพ่อตกรางวัลเจ้าอย่างงามเลยทีเดียว บอกมาสิ ครั้งนี้เจ้าอยากจะได้อะไร ?” หากฐานะของนางถูกเปิดโปงในตงหลินละก็ ผลลัพธ์มีหวัง... ดูท่าแผนอาศัยรถม้าของพ่อค้ามนุษย์หลบหนีการไล่ล่าของต้าหวางจะใช้การไม่ได้เสียแล้ว ต้องรอดูก่อนว่าเมื่อไรถึงจะมีโอกาสให้หนีได้ จะได้ไปจากรถม้านี่ แล้วค่อยอาศัยสองเท้าของตัวเองดั้นด้นไปเสาะหาร่องรอยของนายน้อย หลังจากคิดแผนเสร็จสรรพ ขมับก็เกิดอาการปวดตุบๆ  ปวดมากเสียจนเหมือนเส้นประสาทถูกกระตุกดึง อาการอ่อนล้าจู่โจมไปทั่วร่างโดยพลัน ช่วงชิงพละกำลังทั้งหมดไปจนสิ้น หญิงสาวเริ่มไอออกมาอีกครั้ง “แค่กๆ......” “พี่สาว......” เสี่ยวชิงมองนางอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไร” พิงถิงเอ่ยเมื่ออาการไอค่อยหยุดลงจนได้ แต่กลับพบว่าในคอมีกลิ่นคาววูบขึ้น ส่งผลให้ใจหญิงสาวเครียดเขม็งทันที ...หรือจะไอออกมาเป็นเลือดอีกแล้ว ?... ...แล้วแบบนี้จะหนีได้อย่างไรกัน ?... ความจริงร่างกายของนางไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิด เพียงแต่ตอนออกรบครั้งล่าสุดนี้นางได้ไปติดอาการป่วยเล็กๆ น้อยๆ จากในท้องที่ออกรบมา แล้วตอนออกรบ นางก็พยายามฝืนข่มอาการปิดบังเอาไว้ไม่ยอมบอก เพราะไม่อยากให้นายน้อยเป็นกังวล อีกทั้งหลังจากนำทัพที่ได้รับชัยชนะเดินทางสะเทือนโคลงเคลงตลอดทางจนกลับมาถึงเมืองหลวง ในคืนแรกที่กลับมาถึงยังเกิดเหตุเปลี่ยนแปลงขึ้นเสียอีก ในระหว่างช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์สารพัดอย่างนี้ มีเรื่องให้นางต้องเปลืองสมองขบคิดจนอ่อนล้าอยู่ไม่ใช่น้อยเสียด้วย มิน่าเล่าอาการป่วยถึงได้ทรุดหนักลง หญิงสาวนิ่งคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ “ตงหลินก็ตงหลิน” นางตัดสินใจแล้วว่าจะติดตามพ่อค้ามนุษย์ไปตงหลินชั่วคราว ถึงอย่างไรราชโองการประกาศจับคนในวังจิ้งอานหวางก็ประกาศอยู่แต่ในเขตแดนของกุยเล่อเท่านั้น แคว้นศัตรู...ก็ถือเป็นทางเลือกที่ไม่เลวอยู่เหมือนกัน......ขอเพียงฐานะไม่ถูกล่วงรู้ละก็ <>::<>::<> ไม่กี่วันต่อมา ขบวนรถก็มาถึงภายในเขตแดนของแคว้นตงหลิน พ่อค้ามนุษย์ย่อมไม่มีทางเอาคนที่จับมาร้องตะโกนขายในชนบทห่างไกลที่มีแต่คนยากคนจนอยู่แล้ว และเร่งเดินทางต่อไปอีกหลายวัน จนเข้าสู่เมืองหลวงของแคว้นตงหลิน...เมืองม่อเอิน จึงค่อยไล่เหล่าเด็กสาวที่จับตัวมาลงจากรถ พาไปอาบน้ำแต่งตัวและเปลี่ยนไปสวมเสื้อผ้าสะอาดๆ ในโรงเตี๊ยม ยามแต่ละแคว้นทำสงครามรบพุ่งกัน การซื้อขายมนุษย์กล่าวได้ว่าเป็นเรื่องที่พบเห็นได้บ่อยจนชินตา แทบทุกเมืองใหญ่ต่างมีตลาดสำหรับซื้อขายมนุษย์โดยเฉพาะ พวกพิงถิงถูกพ่อค้ามนุษย์พาไปที่ตลาดนี้ แล้วถูกสั่งให้ขึ้นไปยืนบนแท่นทีละคนๆ เพื่อให้ผู้ซื้อได้มองเห็นชัดๆ พิงถิงหน้าตาไม่สะดุดตาที่สุดในกลุ่ม จึงถูกพาไปยืนอยู่ด้านหลังสุด ทำให้รอดตัวจากความรู้สึกอึดอัดเพราะถูกผู้ที่มาซื้อจ้องมองไปโดยปริยาย ชุดผ้าไหมที่หญิงสาวสวมตอนถูกจับตัวมาได้ถูกพ่อค้ามนุษย์ลอกคราบออกไปให้เสี่ยวชิงสวมเพื่อยกระดับราคาของเสี่ยวชิงให้สูงลิบลิ่วยิ่งขึ้นไปแล้ว “สาวงามจากแคว้นกุยเล่อ ! สาวงามจากแคว้นกุยเล่อขอรับ !” เมื่อนึกถึงว่าตัวนางเป็นถึงสาวใช้อันดับหนึ่งแห่งวังจิ้งอานหวางแท้ๆ  แต่กลับถูกนำมาป่าวร้องขายที่นี่เสียได้ พิงถิงก็ต้องยิ้มเฝื่อนๆ และส่ายหน้า มิน่าเล่าถึงได้มีผู้กล่าวว่า ชีวิตคนเปลี่ยนแปรสุดหยั่งคาด หลังจากยืนอยู่บนแท่นประกาศขายได้พักใหญ่ เหล่าเด็กสาวที่ถูกจับตัวมาพร้อมกันต่างก็มีคนมาซื้อตัวไปจนหมด ผู้ที่ซื้อเสี่ยวชิงไปเป็นนักศึกษา(๔)ท่าทางสุภาพ ดูเป็นคนใจดี แต่งกายอย่างบุตรหลานคหบดีมีฐานะ เสี่ยวชิงใจเสาะมากจริงๆ  ก่อนจะถูกพาตัวไป เด็กสาวเอาแต่กรีดร้องว่า “พี่สาว ! พี่สาว !” แล้วคว้ามือของพิงถิงเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แต่พิงถิงทราบดีว่าการที่เด็กสาวจากครอบครัวยากจนซึ่งหน้าตาท่าทางดูดีอย่างเสี่ยวชิงมีโอกาสได้เข้าไปเป็นสาวใช้ในบ้านคหบดีนั้น ถือว่าโชคดีมากแล้ว ตัวนางเองหากไม่ใช่เพราะได้จิ้งอานหวางเยี่ยพากลับวังเมื่อตอนยังเด็กละก็ เกรงว่าคงจะอดตายอยู่ข้างทางไปนานแล้ว “ไปเถอะ ไม่ต้องกลัว” พิงถิงตบมือเสี่ยวชิงเบาๆ  แล้วมองส่งเด็กสาวถูกพาจากไป ผู้ที่ถูกขายเป็นคนสุดท้ายก็คือพิงถิงเอง ดูท่าทางหน้าตาไม่ดีพอนี่ขายไม่ออกจริงๆ ด้วย พ่อค้ามนุษย์พยายามพูดแล้วพูดอีกจนคอแหบคอแห้ง กว่าจะได้พ่อบ้านที่กำลังต้องการสาวใช้สำหรับทำงานหนักสักคนยอมซื้อพิงถิงไปในราคาสี่สิบอีแปะ สี่สิบอีแปะ...หากนายน้อยทราบว่าราคาของนางต่ำขนาดนี้ละก็...มีหวังได้หัวเราะงอหายเป็นแน่ <>::<>::<> ๑. องค์ชาย (wangzi : หวางจื่อ) หมายถึง เจ้าชายที่ยังไม่ได้รับพระราชทานราชทินนามจากต้าหวางภายในเรื่องนี้ เนื่องจากเหอซู่เป็นรัชทายาทซึ่งจะขึ้นครองราชย์เป็นต้าหวางต่อไป จึงไม่ได้รับพระราชทานราชทินนาม ๒. เสี่ยวชิง (xiaoqing) เป็นชื่อทั้งสองพยางค์ ; “ชิง” แปลว่า สีเขียว ; “เสี่ยว” แปลว่า น้อย , เล็ก ปกติมักเป็นสรรพนามนำหน้าชื่อใช้เรียกผู้ซึ่งอายุน้อยกว่าหรือเท่ากันอย่างสนิทสนม แต่ในที่นี้เป็นส่วนหนึ่งของชื่อ เป็นการตั้งให้ฟังดูน่ารัก แปลได้เป็น น้องชิง หนูชิง ชิงน้อย เป็นต้น ๓. เสี่ยวหง (xiaohong) เป็นชื่อทั้งสองพยางค์ ; “หง” แปลว่า สีแดง ; “เสี่ยว” มีความหมายเดียวกับคำ “เสี่ยว” ของ “เสี่ยวชิง” ข้างบน ๔. คำว่า “นักศึกษา” ในที่นี้หมายถึงผู้ที่เล่าเรียนหาความรู้เพื่อเตรียมเข้าสอบรับราชการเป็นขุนนางบุ๋น <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 26 ก.ค. 51 16:49:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่คือประตูใหญ่ จำที่ได้แล้วนะ ?” พ่อบ้านตระกูลฮัวพาพิงถิงมาที่หน้าประตูบานใหญ่โอ่อ่างดงามแห่งหนึ่ง จากนั้นชี้ไปที่ป้ายขวางแผ่นใหญ่เหนือประตู “สาวใช้แรงงานอย่างพวกเจ้าต้องเข้าทางประตูเล็กด้านข้างเท่านั้น รู้หรือเปล่า ?” พิงถิงเงยหน้าขึ้นอ่านอักษรตัวใหญ่บนแผ่นป้ายเหนือประตู “คฤหาสน์ตระกูลฮัว” โชคดีนะที่ไม่ใช่ “วังเจิ้นเป่ยหวาง”  ไม่อย่างนั้นนางมีหวังชักเท้าเผ่นหนีในทันทีแน่นอน เจิ้นเป่ยหวาง ฉูเป่ยเจี๋ย(๑) อนุชาร่วมอุทรผู้เลื่องชื่อลือชาของต้าหวางแห่งตงหลิน(๒) ขุนพลพยัคฆ์อันดับหนึ่งแห่งตงหลินผู้นี้......คือผู้ที่ยกทัพไปรุกรานชายแดนกุยเล่อและถูกนายน้อยตีแตกพ่ายกลับไปในการรบครั้งล่าสุดนั่นเอง “อืมม์ ไม่เลวนี่ อ่านหนังสือออกกับเขานิดหน่อยเหมือนกัน” พ่อบ้านฮัว(๓)พยักหน้า แล้วพาหญิงสาวไปที่ประตูเล็กซึ่งเอ่ยถึงเมื่อครู่ “ต่อไปนี้ที่นี่จะเป็นบ้านหลังใหม่ของเจ้า นายท่านและคุณหนูของพวกเราเป็นคนใจดีมาก เจ้าจงตั้งใจทำงานให้ดีๆ แล้วจะไม่ต้องอยู่อย่างคับใจแน่นอน” ด้วยเหตุนี้คฤหาสน์ตระกูลฮัวจึงมีสาวใช้ธรรมดาๆ เพิ่มมาหนึ่งคน หน้าที่ของพิงถิงคือซักผ้า ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า นางก็มีวันที่ต้องซักผ้าจำนวนมหาศาลขนาดนี้กับเขาด้วย เมื่อสมัยอยู่ที่วังจิ้งอานหวาง แม้นางจะมีฐานะเป็นสาวใช้ แต่ฐานะจริงๆ นั้นแทบไม่ต่างอะไรกับเป็นน้องสาวของนายน้อย ปกตินอกจากยกน้ำชาหรือโบกพัดให้นายน้อยนิดๆ หน่อยๆ แล้ว นางก็มีหน้าที่เรียนหนังสือ วาดภาพ และดีดพิณเป็นเพื่อนนายน้อย มีหรือจะเคยต้องซักผ้า แม้แต่เสื้อผ้าของนางเองยังส่งไปให้สาวใช้ระดับล่างกว่าลงไปเป็นคนซักให้เสียด้วยซ้ำ “ซักเสร็จจนได้” หญิงสาวนำเสื้อผ้าที่ซักอยู่นานมากกว่าจะเสร็จไปตากที่ลานแจ้งกลางบ้าน(๔) นิ้วมือทั้งสิบที่ปกติถนอมอย่างดีจนนุ่มนิ่มมาบัดนี้เหี่ยวซีดเพราะแช่น้ำนานเกินไป คิ้วเรียวได้รูปขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แล้วคลายออกอย่างรวดเร็ว “พิงถิงเอ๋ยพิงถิง ใครใช้ให้ที่ผ่านมาเจ้าดันไม่รู้จักทำงานเล่า ? ตอนนี้คงจะรู้สำนึกถึงฐานะของสาวใช้แล้วสินะ เจ้าจะได้กลับมาเท้าติดดินเสียที” หลังจากเอ่ยเยาะตัวเองแล้ว ใบหน้ากลมมนก็ปรากฏลักยิ้มบุ๋มลึกน่าเอ็นดูขึ้นสองรอย นัยน์ตากลมโตดำขลับทอแสงพราวระยับ ราศีซึ่งแฝงเร้นอยู่ภายในได้เปล่งประกายออกมาโดยไม่รู้ตัว แม้จะปราศจากเครื่องหน้าอันงดงามไร้ที่ติ ทว่าความงดงามเป็นเอกสุดที่ผู้ใดจะทัดเทียมกลับแผ่ซ่านออกมาให้ได้เห็นอย่างเลือนราง หากฝูเอ้อร์เกอมาเห็นพิงถิงในเวลานี้ละก็ มีหวังได้ตีอกชกหัวด้วยความเจ็บใจที่ขายนางในราคาเพียงสี่สิบอีแปะเป็นแน่ คฤหาสน์ตระกูลฮัวดีต่อคนรับใช้ไม่ใช่น้อยจริงๆ เมื่อพ่อบ้านฮัวทราบว่าพิงถิงมักจะไออยู่บ่อยๆ  ก็นำยามาให้นางเล็กน้อย แม้ว่านั่นจะไม่ใช่ยาล้ำค่าหายากอะไร แต่หลังจากดื่มลงไปได้สองครั้ง ก็พอจะออกฤทธิ์เห็นผลขึ้นมาบ้างอยู่เหมือนกัน หญิงสาวลอบวางแผนว่ารอให้ร่างกายแข็งแรงกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยลอบหนีจากไป แต่แล้วเรื่องเล็กๆ เรื่องหนึ่งก็ได้ขัดขวางแผนการนี้ของนาง <>::<>::<>::<>::<>::<> ๑. เจิ้นเป่ยหวาง (Zhenbeiwang) เจ้าชายสยบอุดร ; ฉูเป่ยเจี๋ย (Chubeijie) แซ่ฉู่ ชื่อเป่ยเจี๋ย แปลว่า ชนะศึกอุดร (หลักการอ่านเสียงภาษาจีนกลาง เมื่อคำที่มีเสียงเอกสองคำอยู่ติดกัน คำเสียงเอกคำแรกจะเปลี่ยนเป็นเสียงจัตวา ดังนั้น “ฉูเป่ยเจี๋ย” จึงอ่านเป็น "ฉูเป่ยเจี๋ย” ด้วยเหตุนี้) ๒. ต้าหวางแห่งตงหลิน คือ พระราชาของแคว้นตงหลิน ต้าหวาง คือคำเรียกพระราชาของแคว้น ๓. พ่อบ้านฮัว (ฮัวก่วนเจีย) ฮัว คือแซ่ หากไม่สนิทกัน คนจีนจะนิยมเรียกด้วย แซ่ + คำสรรพนามยกย่อง หรือ แซ่ + อาชีพ , ตำแหน่ง ๔. ลานแจ้งกลางบ้าน ภาษาจีนเรียกว่า “เทียนจิ่ง” แปลว่า บ่อสวรรค์  ภายในบ้านคนจีนสมัยก่อนจะมีบริเวณที่เจาะเป็นช่องไม่มีหลังคาเอาไว้ตากผ้าหรือทำกิจกรรมอื่นๆ ที่ต้องอาศัยแสงแดดโดยไม่ต้องออกไปนอกตัวบ้าน <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 26 ก.ค. 51 16:52:02 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหม ท่าทางว่าที่จอมนางจะเผยตัวแล้ว แต่ว่าใครเป็นเจ้าบัลลังก์ล่ะ จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 51 22:36:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะคุณ scottie ^^ พระเอกคือ เจิ้นเป่ยหวาง ฉูเป่ยเจี๋ย ค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่บรรยายความรักระหว่างพระเอกกับนางเอกได้อย่างลึกซึ้งจนต้องทึ่งเลยแหละค่ะ จากคุณ : Linmou - [ 26 ก.ค. 51 22:56:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ดดด นิยายใหม่ของพี่หลินโหม่ว >.< คิดถึงจังค่ะ ยืนยันด้วยคนว่า...เดือนเจ็ดที่นี่ ร้อนได้ใจจริงๆ ร้อนจนหนมจีนอยากหนีกลับบ้านเลย Y^Y ว่าแต่... พระเอกตอนรู้ความจริงจะทำหน้ายังไงน้า ที่รบแพ้เพราะแผนนางเอกที่ตอนนี้เป็นสาวใช้ในบ้านน่ะ? ปล.หนมจีนรบกวนฝากความคิดถึงถึงเฟรานกับเมราสด้วยได้มั้ยคะ ^^a จากคุณ : หนมจีน - [ 27 ก.ค. 51 00:00:41 A:58.41.39.47 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นี่นับเดือนอยู่ค่ะ ว่าอีกไม่กี่เดือนจะได้กลับไปอ่านราชาแห่งราชัน เล่มห้า ต่อที่เมืองไทยเสียที ตอนมา นี่ออกแค่เล่มสี่ จะให้เพื่อนที่ได้กลับบ้านก่อนหอบที่เหลือกลับมาให้ก็เกรงใจ เพราะได้ยินว่าทั้งชุดมีถึงสิบเอ็ดเล่ม ก็เลยค้างคาจนถึงป่านนี้ แล้วเรื่องนี้จะออกจนจบก่อนธันวาหรือเปล่าคะ ถ้าหลัง คงต้องรอข้ามปีอีกเรื่อง จากคุณ : Deckard - [ 27 ก.ค. 51 02:37:32 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หนมจีน @ นางเอกไม่ได้เป็นสาวใช้ในบ้านพระเอกค่ะ นั่นมันบ้านเศรษฐีสามัญชน ไม่ใช่วังพระเอก นางเอกจะได้ "เจอหน้า" พระเอกในตอนที่ 3 ค่ะ ^^" Deckard @ เรื่องนี้ฉบับไทย 4 เล่มจบค่ะ เล่มจบออกมีนาปีหน้า แนะนำให้เพื่อนซื้อส่งไปให้จะดีกว่าค่ะสำหรับเล่มนี้ เพราะมันทำคนอ่านลงแดงยิ่งกว่าราชาแห่งราชันอีก ดูจากปฏิกิริยาของคนอ่านในเว็บที่ลงให้อ่านไปถึงตอนที่ 11 แล้ว ^^" แล้วนิยายเรื่องนี้ยังเป็นนิยายที่เนื้อเรื่องเดินเร็วมากๆ แถมไม่ได้อ่านแค่ตอนเดียว ตรงนั้นจะแหว่งไปเลย เพราะไม่มีการเกริ่นกล่าวถึงแบบเห็นภาพในตอนอื่นว่าตรงที่แหว่งไปนั้นเนื้อหามันเป็นยังไงด้วยค่ะ -_-" จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 05:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 2 วันนี้อากาศค่อยยังชั่วขึ้นบ้าง ดวงตะวันอันร้อนแรงถูกบดบังอยู่หลังม่านเมฆ ทำให้ไม่ร้อนจัดเช่นเมื่อไม่กี่วันก่อน พิงถิงเพิ่งจะซักผ้าที่ต้องซักเสร็จ จึงเช็ดเหงื่อและเตรียมจะนำผ้าไปตาก แต่เฉินมามา(๑)ได้เดินเข้ามาในลานกลางแจ้งเสียก่อน “เสี่ยวหง ยุ่งอยู่หรือ ?” เฉินมามาทักเรียกพิงถิงที่ยกกะละมังขึ้นเตรียมจะเดินไปยังราวตากผ้า “เพิ่งซักผ้าเสร็จเจ้าค่ะ เฉินมามาจะรีบเอาหรือ ? ของเมื่อวานนี้แห้งแล้ว ข้าเก็บหมดแล้วแต่ยังไม่ได้พับ......” เฉินมามาพูดยิ้มๆ “ไม่รีบหรอก วางผ้าลงก่อนเถอะ ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้าหน่อย” หญิงสาววางกะละมังลงตามที่อีกฝ่ายขอ “มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ ?” “สองวันก่อนรูขาดสองรูบนเสื้อของข้านั่น เจ้าเป็นคนชุนให้หรือ ?” “ข้าเห็นมันขาดนิดหน่อย จึงหาด้ายกับเข็มมาชุนให้ เฉินมามาเห็นแล้วพอจะใช้ได้ไหมเจ้าคะ ?” เฉินมามาจุปาก “แค่พอใช้ได้ที่ไหนกัน ข้าแทบมองไม่ออกด้วยซ้ำว่ารูขาดอยู่ตรงไหน เจ้านี่ฝีมือดีมากจริงๆ” นางรวบมือของพิงถิงขึ้นมาดูพลางถอนหายใจ แล้วเงยหน้าขึ้นพูดว่า “เสี่ยวหงเอ๊ย เจ้ามีฝีมือด้านนี้แล้วทำไมถึงไม่รีบบอกเล่า ? ข้าจะบอกให้นะ งานมงคลของคุณหนูน่ะใกล้เข้ามาแล้ว ตอนนี้กำลังเร่งปักชุดกันอยู่เลยละ แต่ทั้งคฤหาสน์กลับมีสาวใช้ที่ปักผ้าเป็นมาช่วยเร่งปักให้ได้อยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น ข้าน่ะกลัวว่าจะปักไม่ทันอยู่เชียว นับจากวันนี้ไปเจ้าไม่ต้องทำงานหนักพวกนี้แล้วนะ ให้ย้ายเข้าไปปักผ้าที่ด้านในแทน” นางเป็นแม่นมของคุณหนูฮัว เมื่อเอ่ยถึงงานมงคลของคุณหนู จึงกระตือรือร้นยิ่งกว่าใครทั้งหมด “เอ้อ......” พิงถิงอึกอัก ระยะนี้ร่างกายของนางแข็งแรงขึ้นมากแล้ว จึงกำลังคิดหาโอกาสลอบหนีจากไปอยู่พอดี การเป็นสาวใช้แรงงานอยู่ที่ตัวเรือนด้านนอกยังพอจะหนีได้ง่ายโดยไม่ทิ้งร่องรอยหน่อย แต่หากเข้าไปอยู่ที่ตัวเรือนด้านในละก็ ความยากในการลอบหนีจากไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยมีหวังเพิ่มขึ้นมากอย่างแน่นอน “เอ้ออะไรรึ ? อย่าบอกนะว่าเจ้ายังคิดจะเป็นแค่สาวใช้แรงงานอยู่น่ะ ?” เฉินมามาตบมือหญิงสาวเบาๆ “เป็นอันว่าตามนี้ล่ะนะ ด้านพ่อบ้านฮัวนั่นข้าจะไปพูดให้เอง เจ้าเข้าไปข้างในวันนี้เลย แล้วรับผิดชอบเฉพาะเรื่องปักผ้าเรื่องเดียว เรื่องจุกจิกอื่นๆ ไม่ต้องไปทำทั้งนั้น” พูดจบเฉินมามาก็จากไปอย่างร่าเริงโดยไม่รอให้พิงถิงเอ่ยปาก พิงถิงหมดทางเลือก จึงได้แต่เก็บข้าวของย้ายเข้าไปอยู่ที่เขตตัวเรือนด้านในของคฤหาสน์แต่โดยดี ตระกูลฮัวเป็นตระกูลพ่อค้าที่มีชื่อเสียงตระกูลหนึ่งในเมืองหลวงม่อเอิน เน้นค้าขายผ้าไหมโดยเฉพาะ นายท่านแห่งบ้านตระกูลฮัวมีบุตรสาวเพียงคนเดียว งานแต่งของบุตรสาวคนเดียวนี้จึงยิ่งใหญ่โตมากเท่าไรก็ยิ่งดีมากเท่านั้นเป็นธรรมดา ลำพังชุดวิวาห์ของเจ้าสาวเพียงอย่างเดียวก็สั่งให้สาวใช้ที่ถนัดงานเย็บปักถึง 4-5 คนมาช่วยกันปักให้แล้ว จากสาวใช้แรงงานในตัวเรือนด้านนอกย้ายมาเป็นสาวใช้ปักผ้าในตัวเรือนด้านใน อาหารการกินและเสื้อผ้าที่ได้สวมใส่ล้วนแต่เป็นของดีกว่าเดิมมาก ทว่าตั้งแต่เด็กมา พิงถิงก็อาศัยอยู่ในวังจิ้งอานหวางและได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากนายน้อยเป็นอย่างมากอยู่แล้ว ดังนั้นมีหรือจะเห็นของพวกนี้อยู่ในสายตา โชคดีที่หญิงสาวเป็นคนปรับตัวง่าย แม้ชีวิตความเป็นอยู่ในตอนนี้จะแย่กว่าเมื่อสมัยอยู่ในวังจิ้งอานหวางอย่างเทียบกันไม่ติด นางก็ไม่ได้คิดมากอะไร ไม่ทราบเพราะเหตุใด สาวใช้ที่รับผิดชอบปักชุดวิวาห์ถึงได้ถูกจัดให้อยู่ที่ห้องด้านข้างของเรือนพักหลังเล็กซึ่งเป็นเรือนพักของคุณหนูฮัวกันทั้งหมด ภายในห้อง สาวใช้แต่ละนางต่างนั่งก้มหน้าก้มตาหยิบเข็มจับด้ายมาปักผ้าอยู่ในมุมของตน จวบจนเริ่มจะล้า จึงค่อยเอ่ยปากชวนกันสนทนาเป็นการผ่อนคลาย “ช่างเป็นผ้าไหมที่สวยอะไรอย่างนี้ นี่ถ้าตอนแต่งงานข้ามีโอกาสได้ใส่ชุดสวยๆ แบบนี้ละก็ ไม่รู้ว่าจะงามขนาดไหน” สาวใช้นางหนึ่งถอนหายใจพูดขึ้น “อย่าฝันหวานไปหน่อยเลย อย่างเจ้าน่ะรึจะวาสนาดีขนาดนั้น ?” สาวใช้ที่ถอนหายใจพูดขึ้นคนแรกคือ รั่วเอ๋อร์ ซึ่งถูกเลือกเข้ามาเป็นสาวใช้ปักผ้าที่เขตตัวเรือนด้านในนี้พร้อมกันกับพิงถิง นางมีหน้าตางดงามคมขำ เมื่อได้ยินสาวใช้นามว่า จื่อฮัว พูดเหน็บนางอย่างนั้น ก็ทำเสียงฮึอย่างไม่พอใจและโต้กลับว่า “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าไม่มีวาสนาจะใส่ชุดแบบนี้น่ะ ?” “พอได้แล้ว ! รีบๆ ทำงานเข้าซะ” เฉินมามาเงยหน้าขึ้นห้ามทัพ นางเองก็นั่งก้มหน้าก้มตาปักผ้าอยู่ในห้องนี้ด้วยเช่นกัน จังหวะที่เงยหน้าขึ้นนี้ หญิงสูงวัยบังเอิญมองเห็นว่าพิงถิงนั่งตั้งอกตั้งใจปักผ้าอยู่ที่มุมของตัวเองเงียบๆ จึงวางงานในมือลงแล้วย่องเข้าไปดูอย่างอดไม่ได้ “อุ๊ย ! ฝีมือปักดีจริงเชียว !” เฉินมามาโพล่งชมอย่างปุบปับเสียงดังจนพิงถิงสะดุ้ง เข็มในมือแทบจะพลาดทิ่มลงใส่นิ้ว “เสี่ยวหงคนดี เจ้านี่ฝีมือดีจริงๆ” หญิงสูงวัยว่าพลางฉวยเสื้อในมือพิงถิงมาส่องกับแสงสว่าง แล้วหรี่ตาพินิจมองหงส์สีรุ้งบนตัวเสื้อที่ปักได้งดงามราวกับมีชีวิตอย่างละเอียดถี่ถ้วน นางเป็นแม่บ้านคุมงานในคฤหาสน์ตระกูลฮัวมานานหลายปี จึงมีความรู้ด้านการเย็บปักอย่างลึกซึ้ง หลังจากพินิจฝีเข็มของพิงถิงแล้ว นางก็โพล่งถามขึ้นอย่างกังขาว่า “ฝีมือระดับนี้ เกรงว่าในตงหลินเรามีไม่ถึงสองคนด้วยซ้ำกระมัง เอ...ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าฝีเข็มที่ปักปีกของหงส์นี่ดูไม่เหมือนวิธีปักของตงหลินกันนะ แต่ออกจะดูเหมือน......” พิงถิงใจกระตุกวูบ แล้วยิ้มพลางดึงเสื้อที่ปักค้างอยู่กลับคืนมาก้มหน้าก้มตาปักต่อพร้อมกับพูดกลบเกลื่อนว่า “วิธีปักของที่นี่ที่โน่นอะไรกัน เฉินมามารู้มากก็เลยคิดมากไปเองหรอกเจ้าค่ะ ข้าก็แค่ปักไปตามที่รู้สึกว่าสวยดีก็เท่านั้น” ฝีมือปักผ้าของนางถือว่าเป็นเอกในแคว้นกุยเล่อเช่นกัน ถึงแม้วังจิ้งอานหวางจะไม่เคยเผยแพร่งานปักของนางสู่ภายนอกก็ตาม แต่ก็มักจะมีเหล่าขุนนางที่ไปมาหาสู่กับทางวังอย่างสนิทสนมและนิยมชมชอบในฝีมือปักของนางฝากคนมาขอให้ช่วยปักให้สักชิ้นอยู่เสมอ หญิงสาวเป็นคนไม่ค่อยกระตือรือร้นจะหยิบจับทำการฝีมืออะไรนักเสียด้วย ปกตินอกจากปักข้าวของเครื่องใช้สำหรับพกติดตัวให้นายน้อยเพียงไม่กี่ชิ้นแล้ว นางก็ไม่ยอมกระดิกนิ้วปักอะไรอีก ผลคือกลายเป็นเกิดคำเล่าลือผิดๆ ว่างานปักของพิงถิงกูเหนี่ยง(๒)แห่งวังจิ้งอานหวางล้ำค่ามากจนพันตำลึงทองมิอาจซื้อได้ไปเสียนี่ พิงถิงฉวยโอกาสที่เฉินมามาไม่ทันสังเกตเลาะปีกหงส์ที่ปักเสร็จไปแล้วออกปักใหม่ทั้งหมด เวลานี้นางอยู่ในที่ซึ่งไม่อาจคาดการณ์ล่วงหน้าได้ ดังนั้นจึงจะประมาทปล่อยให้ฐานะของตัวเองถูกเปิดเผยไม่ได้เป็นอันขาด ในที่สุดก็ปักปีกหงส์ที่เลาะออกเสร็จจนได้ ขณะที่หญิงสาวกำลังคิดจะพักสายตาสักครู่ ม่านประตูก็ถูกเลิกเปิดออก จากนั้นสาวน้อยหน้าตางดงามผู้หนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง เป็นเด็กสาวที่มีรูปร่างอรชรสมส่วน นัยน์ตาทอประกายสุกใส และจมูกโด่งเล็กได้รูป นางสวมชุดปักลวดลายสีม่วงอ่อน รอบคอสวมสร้อยไข่มุกทอประกายนวลใย ครั้นเฉินมามาหันมาเห็นสาวน้อยผู้นี้เข้า ก็รีบลุกขึ้นยืน แล้วยิ้มพลางร้องทักเสียงดัง “ทำไมถึงแวะมาได้ล่ะเจ้าคะคุณหนู ?” ที่แท้สาวน้อยผู้นี้ก็คือคุณหนูฮัวนี่เอง ก่อนหน้านี้พิงถิงทำแต่งานใช้แรงที่ด้านนอก จึงเพิ่งจะเคยได้เห็นคุณหนูเป็นครั้งแรกก็วันนี้ เหล่าสาวใช้ภายในห้องพากันลุกขึ้นยืนทันที “แม่นมก็อยู่ด้วยหรือ ?” สาวน้อยทักอย่างไม่สนใจนัก “แน่นอนสิเจ้าคะ ก็ชุดวิวาห์ของคุณหนูทั้งที ข้าจะไม่คอยดูแลว่าทำกันไปถึงไหนแล้วได้อย่างไร ? คุณหนูดูแผงประดับนี่สิเจ้าคะ นี่น่ะข้าเย็บเข้าไปเองทีละชิ้นๆ......” ดูเหมือนคุณหนูฮัวจะไม่ค่อยชอบฟังเฉินมามากล่าวพล่ามเท่าไรนัก นางเหลือบสายตามองชุดวิวาห์ผ้าไหมสีแดงเปล่งประกายความเป็นมงคลเจิดจ้าแวบหนึ่ง นัยน์ตาทอประกายรังเกียจวาบขึ้น ก่อนจะเบนสายตามายังเหล่าสาวใช้ที่รับผิดชอบงานปักผ้าทั้งหลายราวกับกำลังมองหาใครสักคน หลังจากพินิจมองสาวใช้ไปทีละคนๆ  สุดท้ายสายตาของคุณหนูก็มาหยุดลงที่ตัวพิงถิง “เจ้าแน่ะ มากับข้าหน่อยสิ” คุณหนูฮัวพูดขึ้นพร้อมกับชี้มาที่พิงถิง จากนั้นหันกายเดินจากไปโดยไม่รอดูปฏิกิริยาของหญิงสาว “ข้าหรือ ?” พิงถิงชี้ตัวเองอย่างตกตะลึง หันไปมองเฉินมามา “คุณหนูเรียกให้เจ้าไปไงเล่า ยังจะมัวยืนงงอะไรอยู่อีก ? รีบไปซะสิ” เฉินมามาผลักไหล่พิงถิงเบาๆ ...คุณหนูฮัวเรียกข้าไปทำไมกันนะ ? คงไม่ใช่ว่ารู้เบื้องหลังของข้าแล้วหรอกนะ ?... พิงถิงนึกคาดเดาอยู่ในใจขณะที่มือเลิกม่านประตูเดินออกจากห้องตามหลังคุณหนูเข้าไปในห้องใหญ่ของเรือนหลังเล็กแห่งนี้ กลิ่นหอมเย็นชวนปลอดโปร่งรวยรินมากระทบจมูกทันที พิงถิงสูดกลิ่นนี้เข้าไปลึกๆ แล้วคิดในใจ ...นายท่านฮัวนี่ใจดีกับบุตรสาวตัวเองไม่ใช่น้อยจริงๆ  น้ำหอมเย็นที่ผลิตจากเขตหนาวจัดนี้แพงมากเลยทีเดียว มีแต่พวกเจ้านายในรั้วในวังเท่านั้นที่มีปัญญาซื้อไหว แต่นายท่านฮัวกลับซื้อน้ำหอมนี้มาให้บุตรสาวของตัวเองใช้ด้วย... เมื่อคุณหนูฮัวเห็นว่าพิงถิงเข้ามาในห้องแล้ว ก็กวักมือเรียก “มานี่สิ” พิงถิงเดินไปที่ข้างหน้าสาวน้อยตามคำสั่ง คุณหนูฮัวจัดแจงปิดประตู แล้วโยนชุดให้พิงถิงชุดหนึ่งพร้อมกับสั่งว่า “เปลี่ยนมาสวมชุดนี้ซะ” เนื้อผ้าของชุดที่คุณหนูฮัวโยนมาให้เป็นผ้าชั้นดีซึ่งตัดอย่างประณีต เพียงมองก็ทราบได้ในทันทีว่าเป็นชุดของคุณหนูฮัวเอง ครั้นเห็นพิงถิงหยิบชุดขึ้นมามองอย่างครุ่นคิดด้วยสีหน้ากังขา มุมปากคุณหนูฮัวก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้าดูแล้วเห็นว่ามีแต่เจ้านี่ล่ะที่รูปร่างคล้ายข้ามากที่สุด เฮ้อ...เดิมทีน่ะข้าไม่ได้คิดจะหาคนใหม่หรอก แต่ยายตงเอ๋อร์บ้าดันมาป่วยเอาวันนี้พอดีนี่สิ ข้าถึงจำใจต้องหาคนมาทำหน้าที่แทนแบบกะทันหัน” หลังจากบังคับให้พิงถิงเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย คุณหนูฮัวก็ร้องชมว่า “สวยจริงๆ !” จากนั้นเดินวนรอบตัวพิงถิงหนึ่งรอบด้วยท่าทางเหมือนกับดีใจอย่างมาก นัยน์ตาทอประกายพราวระยับ พูดต่ออย่างตื่นเต้น “นึกไม่ถึงเลยว่ารูปร่างของเจ้าจะเหมือนกับข้าจริงๆ ด้วย นี่หากไม่มองหน้าละก็ จะต้องนึกว่าเจ้าเป็นสาวงามแน่ๆ” เนื่องจากนางเป็นคนไร้เดียงสาไม่ค่อยรู้กาลเทศะ จึงพูดออกมาโดยไม่รู้จักระวังปาก พิงถิงยิ้มบางๆ โดยไม่ถือสาคำพูดของนาง “เจ้าชื่ออะไรหรือ ?” คุณหนูฮัวถาม “เสี่ยวหงเจ้าค่ะ” _________________________ ๑. เฉินมามา (Chenmama) มามา ปกติแปลว่า แม่ แต่ในที่นี้เป็นภาษาถิ่น ใช้เรียกสตรีมีอายุอย่างให้เกียรติ ๒. กูเหนี่ยง (guniang) คำเรียกผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงาน จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 08:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “เสี่ยวหง ข้าจะให้เจ้าทำงานชิ้นหนึ่ง” สีหน้าคุณหนูฮัวเปลี่ยนไปในทันที ลดเสียงเบาลงพูดต่อว่า “หากเจ้าทำได้ดีละก็ ข้าจะตกรางวัลเจ้าอย่างงาม แต่ถ้าทำพลาดละก็......ข้าจะลงโทษเจ้าอย่างหนัก แล้วก็เรื่องนี้จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด หากเจ้าพูดออกไปให้ใครรู้ละก็ ข้าจะให้พ่อบ้านฮัวเอาแส้เฆี่ยนเจ้า !” แม้นางจะกล่าวอย่างดุดัน แต่กลับไม่ให้ความรู้สึกคุกคามน่าหวั่นเกรงแม้แต่น้อย พิงถิงอดรู้สึกขำไม่ได้ และแกล้งทำเป็นกลัวจนหัวหด “คุณหนูเจ้าขา ข้าไม่มีทางบอกใครแน่นอนเจ้าค่ะ ข้าจะเชื่อฟังคำสั่งของคุณหนูอย่างเคร่งครัดเชียวเจ้าค่ะ” “อืมม์ อย่างนั้นแหละดีแล้ว เจ้าไม่ต้องกลัว ความจริงข้าน่ะไม่ดุหรอกนะ” คุณหนูฮัวย้อนกลับมาเป็นฝ่ายปลอบใจพิงถิง จากนั้นอธิบายว่า “ข้าจะให้เจ้าไปไหว้พระที่วัดป้านซานนอกประตูเมืองเป็นเพื่อนข้าในวันนี้ รอจนไปถึงที่วัดแล้ว ข้าจะให้เจ้าสวมชุดของข้านั่งดีดพิณอยู่ในหอสงบใจ จริงสิ ! เจ้าดีดพิณเป็นหรือเปล่า ?” สะเพร่าจริงเชียว ! ดันเพิ่งจะมานึกถึงปัญหาสำคัญนี้ขึ้นได้เอาตอนนี้สิน่า พิงถิงเห็นเด็กสาวมองมาด้วยท่าทางกระวนกระวาย ก็พยักหน้าเล็กน้อย “พอเป็นอยู่บ้างเจ้าค่ะ......” “เป็นก็ดีแล้วล่ะ” คุณหนูฮัวทำท่าโล่งอก ก่อนจะเข้ามากระซิบสั่งที่ข้างหู แล้วย้ำตรงจุดที่สำคัญๆ ไป 3-4 รอบ สุดท้ายพูดว่า “ไม่ต้องกลัวนะ ทุกอย่างข้าจะรับผิดชอบเอง !” พร้อมกับตบหน้าอกตัวเองและขยิบตา ดูแล้วน่ารักน่าเอ็นดูอย่างมาก แม้ไม่ต้องถามพิงถิงก็ทราบว่าเด็กสาวคิดจะไปลอบนัดพบชายคนรัก สาวน้อยที่ทั้งใจกล้าและตรงไปตรงมาแบบนี้นี่ นางเห็นแล้วอดทอดถอนใจแทนว่าที่บ้านสามีของเด็กสาวไม่ได้จริงๆ <>::<>::<> ถึงเวลาเที่ยง เกี้ยวพร้อมด้วยบ่าวหามเกี้ยวซึ่งจะติดตามร่วมขบวนไปด้วยและพ่อบ้านฮัวได้รอที่ประตูคฤหาสน์อยู่ก่อนแล้ว แม้คุณหนูฮัวจะถูกท่านพ่อรักและตามใจ แต่เนื่องจากนางเกิดมาเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ โอกาสที่จะได้ออกจากบ้านจึงมีน้อยมาก ทุกครั้งที่ได้ออกจากบ้านจึงเป็นโอกาสงามอันหายากยิ่งที่จะได้นัดพบชายคนรัก นางจึงทั้งตื่นเต้นยินดีและหวาดหวั่นกระวนกระวายเป็นธรรมดา เมื่อออกมาถึงหน้าประตู คุณหนูฮัวก็ประกาศว่า “เสี่ยวหงจะนั่งเกี้ยวไปกับข้าด้วย” จากนั้นจูงมือพิงถิงเข้าไปนั่งในเกี้ยวด้วยกัน เนื่องจากนางถูกรักและตามใจจนเคยตัวมาแต่เด็ก ประกอบกับคำสั่งของนางมักเป็นคำสั่งประหลาดๆ เสียส่วนมาก ดังนั้นเมื่ออยู่ๆ นางก็ร้องประกาศว่าจะพาสาวใช้ที่รับผิดชอบงานปักผ้าไปไหว้พระกับนางด้วย จึงย่อมไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากถามไถ่ด้วยเหตุนี้ พิงถิงยังคงสวมชุดที่สวมอยู่ทุกวันตามปกติ ส่วนเสื้อผ้าที่คุณหนูฮัวต้องการให้หญิงสาวเปลี่ยนอยู่ในห่อผ้าที่ถือติดมือมาด้วย เมื่อสมัยยังอยู่ที่วังจิ้งอานหวาง หญิงสาวมักจะเล่นซุกซนก่อเรื่องก่อราวอย่างไม่มีการหวั่นเกรงร่วมกับนายน้อยอยู่เสมอมาแต่เด็ก มาตอนนี้นางเห็นว่าคุณหนูฮัวดูไร้เดียงสาน่ารักดี จึงอดรู้สึกกระตือรือร้นอยากที่จะช่วยอีกฝ่ายอย่างเต็มกำลังไม่ได้ โชคดีที่เกี้ยวใหญ่มาก เด็กสาวสองคนนั่งด้วยกันจึงไม่เบียดแม้แต่น้อย “เมื่อก่อนข้าไม่เคยเห็นเจ้าเลยนะ” คุณหนูฮัวชวนคุย พิงถิงลูบผมเบาๆ  เอ่ยตอบว่า “ก็ก่อนหน้านี้ข้าซักผ้าอยู่แต่ที่ด้านนอก คุณหนูจะเห็นข้าได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ” “ซักผ้า ? เหนื่อยแย่เลยนะ” คุณหนูฮัวขยับตะแคงตัวไปอีกด้านหนึ่ง แล้วหยิบขนมกุ้ยฮัวกาว(๑)ชิ้นเล็กนิดด้วยปลายนิ้วมาใส่ปาก จากนั้นหยิบขึ้นมาอีกชิ้น หันมาถามพิงถิงว่า “เจ้าจะเอาด้วยไหม ?” พิงถิงก็ชอบขนมหวานเช่นกัน ทุกครั้งเวลามีขนมหวานอร่อยๆ  หวางเยี่ยมักจะสั่งให้คนรับใช้เหลือเอาไว้ให้นางหนึ่งชุดเสมอ มาตอนนี้เมื่อได้เห็นขนมกุ้ยฮัวกาว หญิงสาวจึงพยักหน้า “เอาเจ้าค่ะ” คุณหนูฮัวหัวเราะเสียงใสเบาๆ  แล้วส่งขนมในมือให้พิงถิงถึงปาก ขนมกุ้ยฮัวกาวเข้าปากก็ละลายทันที กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกกุ้ยฮัวแผ่ซ่านอยู่ที่ปลายลิ้น พิงถิงทำงานเป็นสาวใช้มาสองเดือนเต็ม มีหรือจะมีโอกาสได้ลิ้มรสขนมหวานที่ทำอย่างประณีตเช่นนี้ได้ สีหน้าจึงเปล่งประกายเคลิบเคลิ้ม จุปากชมว่า “อร่อยจริงๆ” สาวน้อยทั้งสองนั่งสนทนากันในเกี้ยวจนเริ่มค่อยๆ คุ้นเคยกันทีละน้อย ไม่นานต่อมา ทั้งขบวนก็ออกพ้นจากประตูเมืองไป <>::<>::<> ในที่สุดเกี้ยวก็ทิ้งตัวลงแตะพื้น พ่อบ้านฮัวพูดขึ้นอย่างนอบน้อมที่ด้านนอกเกี้ยวว่า “คุณหนู ถึงแล้วขอรับ” คุณหนูฮัวร้องรับ แล้วจูงพิงถิงออกจากเกี้ยว ด้านนอกเกี้ยว หลวงจีนของทางวัดได้ออกมารอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว และเชิญคุณหนูฮัวเข้าไปที่หอสงบใจ(จิ้งซือโหลว) ดูท่าทางตระกูลฮัวคงจะเป็นทายก(๒)รายใหญ่ของวัดนี้ พ่อบ้านฮัวและบ่าวหามเกี้ยวต่างไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในหอสงบใจ หลังจากคุณหนูฮัวและพิงถิงเข้าไปในหอสงบใจแล้ว ก็ลงกลอนประตูตามหลังทันที “บางทีพ่อบ้านฮัวจะมองมาแต่ไกลผ่านทางร่องหน้าต่างนะ” คุณหนูฮัวชี้ไปยังหน้าต่างไม้แกะสลักบานคู่หนึ่งในสองบานของห้องซึ่งเวลานี้เปิดแง้มอยู่ครึ่งหนึ่งจนเปิดช่องให้มองจากด้านนอกเข้ามาข้างในเพียงร่องเล็กๆ “เจ้าสวมชุดของข้าเสีย แล้วไปนั่งดีดพิณที่ตรงโน้น” คุณหนูฮัวสั่ง “จำเอาไว้ล่ะว่า เสียงพิณจะหยุดนานเกินไปไม่ได้ เพราะถ้าไม่ได้ยินเสียงพิณ พวกซือฟู่(๓)กับพ่อบ้านฮัวอาจจะเข้ามาตรวจดูก็ได้” ระหว่างที่พูด เด็สาวก็รีบเปลี่ยนไปสวมชุดนักศึกษาที่เตรียมเอาไว้พร้อมอยู่ก่อนแล้ว ตามด้วยลบเครื่องประทินโฉมบนหน้าออกจนหมด ก็กลายร่างเป็นคุณชายรูปงามไปในทันที จากนั้นจึงขยิบตาให้พิงถิงที่กำลังเปลี่ยนชุดอยู่เหมือนกัน ความเคลื่อนไหวของเด็กสาวเป็นไปอย่างคล่องแคล่วมาก ดูท่าทางคงเคยทำเรื่องแบบนี้มาไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้งแล้ว... “ข้าไปล่ะนะ ถึงเวลาเมื่อไรแล้วจะกลับมา” คุณหนูฮัวพูดพลางมุดเข้าไปตรงมุมห้อง แล้วเคลื่อนกลไกที่ไม่ทราบว่าหาพบได้อย่างไรเปิดประตูลับออก จากนั้นหันมาบอกพิงถิงอย่างภาคภูมิใจ “ประตูลับนี่นอกจากข้ากับเขาแล้ว ไม่มีใครรู้ทั้งสิ้น” ตอนอยู่ในวังเจ้า พิงถิงเคยเห็นกลไกและประตูลับมามากมายอยู่ก่อนแล้ว เพราะของพวกนี้คฤหาสน์หลังใหญ่ต่างก็มีกันแทบทุกหลัง จึงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด เมื่อเห็นว่าเงาร่างของคุณหนูฮัวผู้ตื่นเต้นยินดีลับหายไปในประตูลับแล้ว หญิงสาวก็ยิ้มออกมาพร้อมกับส่ายหน้า พิงถิงไปนั่งลงตรงหน้าพิณตามที่คุณหนูฮัวได้กำชับไว้ แล้วเอามือลูบพิณเบาๆ ความรู้สึกที่นิ้วทั้งห้าแตะสัมผัสสายพิณส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาในทันใด นางชอบดีดพิณเป็นอย่างยิ่ง ยามเมื่อนิ้วพรมดีดอยู่บนสายพิณอย่างรวดเร็วนั้น ให้ความรู้สึกประหนึ่งยอดสุราบริสุทธิ์เข้มข้นที่ทำให้เคลิบเคลิ้มมึนเมาอย่างมิอาจหักห้ามใจ พิงถิงกูเหนี่ยงแห่งวังจิ้งอานหวางผู้เป็นประดุจตำนาน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เคยเห็นใบหน้าของนาง แต่ทุกคนล้วนทราบกิตติศัพท์ด้านความเฉลียวฉลาด ความสามารถด้านปักผ้า และความเลิศล้ำด้านฝีมือดีดพิณของนางเป็นอย่างดี แม้แต่ต้าหวางก็ยังอิจฉาที่จิ้งอานหวางเยี่ย(๔)มีสาวใช้ซึ่งเก่งกาจเลิศล้ำไปหมดทุกด้านเช่นนาง ติ๊ง... ดังหนึ่งพลันพบอาหารเลิศล้ำวางเต็มโต๊ะ จึงเริ่มลิ้มชิมจากอาหารเรียกน้ำย่อยคำเล็กๆ กระนั้น หญิงสาวดีดสายพิณเบาๆ  เกิดเป็นเสียงต่ำอ่อนจางแผ่วเลือน หนักแน่นแต่ไม่ยืดยาด แผ่วจางแต่เปี่ยมน้ำหนัก หลังเสียงแผ่วต่ำผ่านพ้น กลับกลายเป็นเสียงสูงก้องติดต่อกันหลายเสียง ประหนึ่งยามฟ้าสางที่ฝูงนกยางพากันกระพือปีกบินออกจากป่าอย่างปุบปับด้วยตกใจต่อจตุบาทที่ย่างกรายผ่าน พิงถิงอมยิ้มมุมปาก นิ้วเรียวงามประดุจหยกพรมดีดขึ้นลงอยู่บนสายพิณ เสียงพิณกังวานสดใสทอดสูงอ้อมคานขึ้นไป ฟังแล้วจิตใจปลอดโปร่งโล่งสบายจนต้องทอดถอนอย่างชื่นชม ดีดจบไปหนึ่งเพลง หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับเหงื่อที่ซึมออกมาบางๆ บนหน้าผาก เมื่อนึกถึงที่คุณหนูฮัวกำชับเอาไว้ว่าอย่าให้เสียงพิณหยุดนานนัก หญิงสาวก็ต้องฝืนยิ้ม “ถ้าจะให้ดีดพิณแบบไม่หยุดละก็ มือมิต้องหักกันพอดีหรอกหรือ เห็นได้ชัดเลยเชียวว่าคุณหนูดีดพิณไม่เป็น” ทันใดนั้นเสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งได้ดังขึ้นที่ด้านนอกประตูว่า “ในชั่วชีวิตนี้จ้ายเซี่ย(๕)ไม่เคยได้ยินเสียงที่เป็นประดุจเสียงดนตรีจากสวรรค์เช่นนี้มาก่อน ไม่ทราบว่าจ้ายเซี่ยจะมีวาสนาได้ยลโฉมของคุณหนูสักคราหรือไม่ ?” น้ำเสียงกังวานสดใสและสุภาพ ฟังแล้วรู้สึกถูกชะตาด้วยอย่างบอกไม่ถูก คนผู้นี้คงจะยืนที่หน้าประตูอยู่ก่อนแล้ว และรอจนนางดีดจบเพลงจึงค่อยเอ่ยขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้รู้สำเนียง(๖)ผู้หนึ่ง เมื่อได้ยินว่าที่นอกประตูมีคนอยู่ พิงถิงก็ใจหายวูบ อดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ที่ดันลืมตัวเผลอแสดงฝีมือดีดพิณออกไปเสียเต็มที่ ...พิงถิงเอ๋ยพิงถิง ตัวอยู่ในแคว้นศัตรูแท้ๆ ยังจะอวดฝีมือไปไย ? เวลานี้คุณหนูกำลังนัดพบอยู่กับชายคนรัก เกิดคนผู้นี้ผลักประตูเข้ามาละก็ ทุกอย่างมีหวังถูกเปิดโปงกันพอดี... นิ้วก้อยของหญิงสาวดีดสายพิณเบาๆ  ขณะเตรียมจะเอ่ยปากปฏิเสธ ชายหนุ่มที่นอกประตูก็พลันกล่าวขึ้นก่อนว่า “เสียงพิณของคุณหนูแฝงกระแสเสียใจ ดูท่าวันนี้คงไม่ประสงค์ให้พบหน้า เช่นนั้นคงได้แต่รอวันที่จะมีวาสนาเสียแล้ว” ...ช่างเป็นคุณชายที่รู้ใจอะไรอย่างนี้... พิงถิงนึกชมอยู่ในใจ แล้วตั้งใจฟังเสียงความเคลื่อนไหวที่ด้านนอกประตู ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ดังมาแว่วๆ  จากนั้นก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นใดอีก หญิงสาวจึงย่องไปยังริมหน้าต่างบานที่อยู่ข้างประตู ลอบมองออกไปข้างนอก ระเบียงที่นอกหน้าต่างว่างเปล่าไม่มีใครอยู่ทั้งสิ้น ...ไปแล้วหรือ ?... ความรู้สึกกังวลค่อยผ่อนคลายลง ทว่านัยน์ตากลมโตกลับทอประกายเสียดายวูบขึ้นรางๆ หญิงสาวยืนลังเลที่หน้าต่างอยู่ชั่วอึดใจ จนกระทั่งมองเห็นจากหน้าต่างอีกบานว่าพ่อบ้านฮัวซึ่งยืนอยู่ใต้ต้นหวย ต้นใหญ่ไกลออกไปกำลังสอดส่ายสายตามองมาทางนี้ จึงรีบหดศีรษะกลับเข้ามาในห้องทันควัน <>::<>::<> ____________________________ ๑. กุ้ยฮัวกาว (guihuagao) ขนมทำจากแป้งข้าวเหนียวใส่ดอกกุ้ยฮัว ๒. ทายก คือ ผู้ถวายจตุปัจจัยแก่ภิกษุสามเณร ถ้าเป็นเพศหญิงเรียกว่า ทายิกา ๓. ซือฟู่ (shifu) คำเรียกหลวงจีน เป็นคำที่ใช้เรียกอาจารย์ด้วยเช่นกัน ๔. จิ้งอานหวางเยี่ย (เจ้าชายเทิดสันติ) หมายถึงท่านพ่อของเหอเสีย ๕. จ้ายเซี่ย (zaixia) แปลว่า “ผู้อยู่ต่ำกว่า” เป็นสรรพนามเรียกตัวเองอย่างถ่อมตัวของคนจีนโบราณ ปัจจุบันไม่ใช้แล้ว ๖. ผู้รู้สำเนียง หมายถึง ผู้เข้าใจในเสียงเพลงที่บรรเลงออกมาตามที่ผู้บรรเลงเสียงเพลงต้องการสื่อ จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 08:34:29 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถึงยามโพล้เพล้ คุณหนูฮัวก็กลับมาทางช่องลับตรงตามเวลาจริงๆ  สีหน้าของเด็กสาวดูเปล่งปลั่งร่าเริง พวงแก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ เห็นได้ชัดว่าใช้เวลาทั้งวันอย่างมีความสุขมาก คุณหนูฮัวกับพิงถิงต่างเปลี่ยนกลับไปสวมชุดเดิม เสร็จแล้วจึงร้องเรียกพ่อบ้านฮัวมานำเบิกทางกลับบ้าน หลังจากขึ้นไปนั่งบนเกี้ยว คุณหนูฮัวก็เล่าจ๋อยๆ ถึงเรื่องที่ตัวนางกับชายคนรักอยู่ด้วยกันในวันนี้ให้พิงถิงฟังไม่ได้หยุด ยิ่งเมื่อเล่าถึงตอนที่ชอบใจเป็นพิเศษ เด็กสาวก็เอามือปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างอดใจไม่อยู่ พิงถิงเห็นคุณหนูฮัวร่าเริงถึงเพียงนี้ ก็อดนึกดีใจไปกับเด็กสาวด้วยไม่ได้ “เฮ้อ...แต่เวลาหนึ่งวันก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน” เมื่อเล่าไปจนถึงตอนท้าย คุณหนูฮัวก็ถอนหายใจ “ถ้าไม่ต้องแต่งงานได้จะดีแค่ไหนหนอ” พิงถิงเองนึกประหลาดใจอยู่เหมือนกัน “นายท่านรักคุณหนูออกปานนี้ แล้วเหตุใดจึงยกคุณหนูให้แต่งกับบ้านสกุลเฉินโดยไม่สนใจความต้องการของคุณหนูเล่าเจ้าคะ ?” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องแต่งงาน สีหน้าคุณหนูฮัวก็หมองลงทันที “ถึงเตียเตีย(๑)จะรักข้า แต่ก็เป็นศัตรูทางการค้ากับตระกูลสวี่ ท่านมีหรือจะยอมยกข้าให้แต่งงานกับบุตรชายของคนที่ท่านเกลียดที่สุด เรื่องนี้อย่าให้เตียเตียรู้เข้าเป็นอันขาดเชียวนะ ไม่อย่างนั้นท่านมีหวังจับข้าแต่งงานออกไปโดยเร็วที่สุดเป็นแน่” “คุณหนูเจ้าคะ งานแต่งของคุณหนูน่ะใกล้เข้ามาแล้วนะ ถึงจะเลี่ยงยังไงก็เลี่ยงได้อีกไม่นานหรอกเจ้าค่ะ” “เรื่องนี้ข้าเองก็รู้ดี......” คุณหนูฮัวหน้าเศร้า นางหันมามองพิงถิง แล้วเหมือนจะนึกวิธีใดออกอย่างปุบปับ จึงฉวยมือของหญิงสาวหมับแล้วเบิกตากว้าง “เสี่ยวหง ! ขอแค่เจ้าไม่ปักชุดเจ้าสาวของข้าให้เสร็จ ข้าก็ไม่ต้องแต่งงานน่ะสิจริงไหม ? เยี่ยมมากๆ ! เจ้าแอบไปทำรูขาดเล็กๆ บนชุดเจ้าสาวของข้าทุกวันก็แล้วกันนะ แล้วให้พวกเฉินมามาหัวปั่นทำงานกันไปดีไหม ?” กล่าวจบก็ขยิบตาให้อย่างภูมิใจมากกับความคิดของตัวเอง พิงถิงร้องลั่นในใจว่าคิดอะไรตื้นเขินเกินไปแล้ว และอดไม่ได้ต้องค้อนขวับจนตาคว่ำ ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากบอกคุณหนูฮัวว่าวิธีนี้ไม่เข้าท่าเอาเสียเลยนั่นเอง ด้านนอกเกี้ยวก็มีเสียงเอะอะดังมา กลุ่มชายขี่ม้าซึ่งไม่ทราบว่ามาจากที่ใดกลุ่มหนึ่งได้กระจายตัวออกล้อมขบวนเกี้ยวของพวกนางเอาไว้อย่างแน่นหนา จากนั้นม้าที่อยู่กระจายกันสิบกว่าตัวทางด้านหน้าก็ค่อยๆ คุกคามเข้ามาใกล้ทีละน้อย คนเหล่านี้ต่างสวมชุดชาวบ้านธรรมดา แต่สีหน้าท่าทางของแต่ละคนกลับดูเหี้ยมหาญบึกบึน ความเคลื่อนไหวเป็นระเบียบพร้อมเพรียง ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทา ขบวนเกี้ยวของบ้านตระกูลฮัวยังไม่ทันได้เข้าประตูเมือง ทั้งบนถนนยังปราศจากผู้คนสัญจรไปมา บ่าวหามเกี้ยวนึกว่าพวกตนเจอะฝูงโจรกลุ่มใหญ่เข้าให้แล้ว จึงพากันย่อตัวลงนั่งหลบตรงมุมหนึ่งโดยไม่ต่อต้านขัดขืน เป็นการแสดงความหมายว่ายอมแพ้เพื่อรักษาชีวิต ส่วนพ่อบ้านฮัวยังพอจะนับว่ามีความจงรักภักดีอยู่บ้าง ใบหน้าอ้วนกลมกระตุกวูบขณะที่ฝืนใจยืนขวางอยู่ข้างหน้าเกี้ยว ประสานมือคารวะกล่าวกับชายหนุ่มท่าทางเหมือนเป็นหัวหน้ากลุ่มซึ่งลงจากหลังม้าเดินโอบพิณตรงเข้ามาหาว่า “นายท่านท่านนี้ คนในเกี้ยวคือคุณหนูของพวกข้า วันนี้พวกเราออกมาไหว้พระกัน เงินที่พกติดตัวมาจึงบริจาคให้ทางวัดไปหมดแล้ว มีเหลืออยู่ก็แค่ไม่มาก......” ชายหนุ่มหน้าตาคมคายซึ่งเดินตรงเข้ามาหามองพ่อบ้านฮัวพูดตะกุกตะกักอยู่พักใหญ่จนจบประโยค แล้วจึงยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “ท่านพ่อบ้านเข้าใจผิดแล้วขอรับ ข้ามาส่งของกำนัลแทนเจ้านายของข้าต่างหาก” กล่าวจบก็หันไปทางเกี้ยว ประสานมือน้อมกายคารวะให้ กล่าวเสียงดังกังวานว่า “เหล่าลูกน้องเสียมรรยาท ทำให้คุณหนูต้องตื่นตระหนกแล้ว” คุณหนูฮัวถูกเลี้ยงมาแบบตามใจจนเคยตัว จึงไม่เคยรู้จักภยันตรายใดๆ ทั้งสิ้น นางรู้สึกแต่เพียงเรื่องนี้น่าสนใจอย่างยิ่ง จึงร้องถามผ่านม่านเกี้ยวไปว่า “เจ้าจะส่งของขวัญอะไรให้ข้าหรือ ?” “ฝีมือพิณของคุณหนูเป็นหนึ่งไม่มีสอง เจ้านายจึงสั่งให้ข้านำพิณโบราณตัวนี้มากำนัลแด่คุณหนูขอรับ” “เอ๊ะ ?” พิงถิงอุทานออกมาเบาๆ  นึกถึงชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอกประตูและขอพบหน้านางในวันนี้ขึ้นมาทันที จึงเอนกายเข้าไปกระซิบเล่าที่ข้างหูของคุณหนูฮัว หลังจากฟังที่พิงถิงกระซิบเล่าจบ คุณหนูฮัวก็ถามชายหนุ่มที่นอกเกี้ยวว่า “เจ้านายของเจ้าคือผู้ใด ?” ชายหนุ่มที่นอกเกี้ยวเอ่ยตอบอย่างสุภาพว่า “คุณหนูโปรดอภัยด้วยเถิด เจ้านายมิได้อนุญาตให้ข้าเอ่ยนามของท่าน แต่เจ้านายบอกว่า วันหน้าหากมีวาสนา จะต้องไปเยือนถึงคฤหาสน์อย่างแน่นอน” กล่าวจบก็น้อมกายคารวะอีกครั้ง จากนั้นมอบพิณโบราณที่โอบอยู่กับอกให้พ่อบ้านฮัวอย่างระมัดระวัง แล้วจึงขึ้นขี่ม้าจากไป ชายขี่ม้าคนอื่นๆ ที่เหลือเห็นชายหนุ่มผู้นี้จากไป ก็พากันสลายตัวต่างคนต่างไปด้วยเช่นกัน เมื่อพ่อบ้านฮัวเห็นเหล่าชายขี่ม้าพากันจากไปจริงๆ  ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และยื่นพิณโบราณเข้าไปให้ในเกี้ยว พูดปนหอบหายใจหนักๆ ว่า “วันนี้ทำเอาข้าตกใจแทบแย่เชียวขอรับ ฮึฮึ นี่ต้องเป็นเพราะคุณชายร่ำรวยคนนี้บังเอิญได้ยินเสียงพิณที่คุณหนูดีดตอนอยู่ในหอสงบใจเป็นแน่ ข้าเองก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันขอรับว่าวันนี้คุณหนูดีดพิณได้ไพเราะมาก แม้แต่ข้าเองยังฟังเสียเคลิ้มเชียว” คุณหนูฮัวหันมาหลิ่วตาให้พิงถิง พูดเบาๆ ว่า “ที่แท้เจ้าก็ดีดพิณเก่งถึงเพียงนี้เชียว ข้ามองไม่ยักออกเลยนะ” พิงถิงก้มหน้าลงมองพิณโบราณตัวนั้น ตัวพิณทำจากไม้ถงแก่(๒) เมื่อนางลองงอนิ้วเคาะตัวพิณเบาๆ เสียงเนื้อไม้ก็ดังกังวานใส พิงถิงหน้าเปลี่ยนสีทันที “พิณเฟิ่งถง(พิณไม้ถงหงส์)หรือนี่ ?” พิณเฟิ่งถงเป็นพิณที่หาได้ยากมาก นายน้อยเคยพยายามหาซื้อโดยให้ราคาถึงพันตำลึงทอง ก็ยังหาซื้อไม่ได้ ไม่ทราบว่าเจ้านายของชายหนุ่มผู้นั้นมีศักดิ์ฐานะใดกันจึงสามารถมอบของขวัญที่ล้ำค่ามากถึงเพียงนี้ให้ผู้อื่นอย่างง่ายดายได้ “ยอดพิณกำนัลแด่ยอดพธู(๓)อย่างไรเล่า นึกไม่ถึงเลยว่าข้าจะกลายเป็นแม่สื่อไปโดยไม่ได้ตั้งใจ น่าสนุกดีจริงๆ” คุณหนูฮัวหันมาพูดกับพิงถิงอย่างร่าเริง “ชายคนนั้นบอกว่าเจ้านายของเขาจะมาเยือนถึงคฤหาสน์หากมีวาสนา ข้าว่าเขาต้องสนใจเจ้าแน่ๆ เลยละ” ทั้งกุยเล่อและตงหลินต่างเป็นแคว้นที่มีธรรมเนียมในเรื่องระหว่างหญิงชายค่อนข้างปล่อยตัว ยามสตรีเอ่ยถึงเรื่องรักใคร่ จึงสามารถเอ่ยอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่มีทีท่าเหนียมอายแม้แต่น้อย ...สนใจข้าน่ะหรือ ?... พิงถิงคิดในใจขณะพินิจมองพิณอยู่เงียบๆ บึงใจ...ประหนึ่งถูกสายลมอ่อนจางที่พัดมากะทันหันรำเพยผ่าน...จนเกิดระลอกเบาบางโดยไม่รู้ตัว อีกฝ่ายดำเนินการเคลื่อนไหวอย่างเด็ดขาดและเหมาะเจาะพอดี ไม่รีบร้อนหรือเชื่องช้าจนเกินไป เริ่มโดยหยุดยืนฟังเสียงพิณที่หน้าประตู แล้วเอ่ยปากขอพบหน้า เมื่อไม่อนุญาตก็กล่าวลาอย่างสง่างาม จากนั้นค่อยส่งคนมามอบพิณให้อย่างเอิกเกริกสะดุดตา ทุกย่างก้าวล้วนแต่แฝงความหมายลึกล้ำ ต้องตามหลักพิชัยยุทธ์อยู่กลายๆ แม้จะยังไม่เคยพบหน้า แต่กลับสามารถกระตุ้นให้หญิงสาวรู้สึกสนใจอย่างมากได้แล้ว “เสี่ยวหง” คุณหนูฮัวดันไหล่พิงถิงเบาๆ พลางพูดยิ้มๆ “ดูเจ้าสิ เอาแต่เหม่อมองพิณนี่อยู่ได้” พิงถิงค่อยรู้สึกตัวและเผยอยิ้มให้เก้อๆ  ทว่าสายตายังคงไม่ละจากพิณโบราณตรงหน้า ตงหลินไม่ใช่สถานที่ปลอดภัย ควรระวังตัวทุกฝีก้าวเอาไว้จะดีกว่า <>::<>::<>::<>::<>::<> ๑. เตีย (die) คำเรียกพ่อของคนจีน ๒. ไม้ถง หรือ ไม้จากต้นอู๋ถง (wutong) เป็นไม้ยืนต้นผลัดใบชนิดหนึ่งของจีน ใบมี 3-5 แฉกแล้วแต่ชนิด ชนิดที่ใบมี 5 แฉกจะดูคล้ายดาวมาก เนื้อไม้มีสีขาว น้ำหนักเบาแต่แข็งมาก นิยมนำมาใช้ทำเป็นเครื่องดนตรี ๓. พธู แปลว่า ผู้หญิง จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 08:36:27 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ... จะใช่'เขา'รึเปล่าน้า? (ตอนหน้าลงใรกระทู้นี้อีกรึเปล่าคะ? หนมจีนจะได้ตามถูก ^^) จากคุณ : หนมจีน - [ 27 ก.ค. 51 08:48:54 A:58.41.141.214 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ก็ดุน่ะค่ะว่าถ้าไม่มีคนตั้งกระทู้ใหม่คั่นกลางมากพอ ก็จะลงในกระทู้นี้ต่อ จะได้ไม่ไปกินเนื้อที่กระทู้ของคนอื่นเขา ^^ นี่ภาพพระเอกกับนางเอกค่ะ . จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 09:01:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 3 นับตั้งแต่ไปไหว้พระด้วยกันกับพิงถิง คุณหนูฮัวดูจะถูกใจพิงถิงเพิ่มขึ้นมาก เด็กสาวเหมือนมีเรื่องให้คุยกับพิงถิงได้อย่างไม่รู้จบ ถึงขนาดรู้สึกสนิทกับพิงถิงยิ่งกว่าสาวใช้ที่ติดตามรับใช้ใกล้ชิดนางมานานหลายปีเสียอีก ประจวบกับอาการป่วยของตงเอ๋อร์ สาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูฮัวทรุดหนักลงเรื่อยๆ จนต้องส่งกลับบ้านไปให้พ่อแม่ดูแล คุณหนูฮัวจึงตัดสินใจระบุให้พิงถิงมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวคอยรับใช้ใกล้ชิดนางแทนตงเอ๋อร์เสียเลย เมื่อเป็นเช่นนี้พิงถิงจึงได้เลื่อนอันดับแบบก้าวกระโดดติดต่อกันสองครั้งรวดจากสาวใช้แรงงานมาเป็นสาวใช้ปักผ้า และจากสาวใช้ปักผ้ามาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนู จนเป็นที่อิจฉาของเหล่าสาวใช้คนอื่นๆ ไปตามๆ กัน เดือนเก้า แม้จะไม่ใช่คิมหันต์อันร้อนระอุ สารทพยัคฆ์(๑)ก็ดุร้ายไม่ใช่น้อยอยู่ดี สาวน้อยสองนางนั่งหลบร้อนอยู่ใต้ร่มไม้ตรงลานหน้าเรือนพัก ข้างกายวางผลไม้สดอยู่ 2-3 ผล เสียงหัวเราะสดใสแผ่วเบาแว่วมาจากทั้งสองเป็นระยะๆ “แบบนี้หรือ ?” “ไม่ใช่เจ้าค่ะ” “งั้นแบบนี้หรือ ?” “ไม่ใช่เจ้าค่ะ” หลังจากพยายามปักเข็มอยู่เป็นนานสองนานโดยไม่สามารถจับหลักได้เสียที คุณหนูฮัวก็โยนสะดึงในมือทิ้งอย่างมีโมโห “ไม่เรียนแล้ว ! ไม่สนุกเลยสักนิด ! ดูสิ นิ้วข้าถูกเข็มตำจนเลือดออกตั้งหลายรอยแล้วเนี่ย” พิงถิงหัวเราะ “ข้าก็บอกคุณหนูตั้งแต่แรกแล้วอย่างไรเล่าเจ้าคะว่ามันไม่สนุก ตอนที่ข้าเพิ่งหัดเรียนเจ้านี่น่ะ นิ้วข้าถูกเข็มตำจนบวมเป่งทั้งสิบนิ้วเชียวนะเจ้าคะ คุณหนูถูกเข็มตำแค่ไม่กี่ทีเท่านี้ถือว่าเล็กน้อยมากแล้วล่ะเจ้าค่ะ” ความจริงนางควรจะลอบหนีจากไปตั้งนานแล้วเสียด้วยซ้ำ แต่เป็นเพราะยังไม่สามารถสืบข่าวคราวของนายน้อยและผู้คนในวังได้เสียที ทำให้ต่อให้ลอบหนีจากไป ก็ไม่ทราบว่าควรจะมุ่งหน้าไปที่ใดอยู่ดี ส่วนพิณโบราณตัวนั้น เนื่องจากได้มาอย่างประหลาดเกินไป แม้หญิงสาวจะชอบมันมากก็ตาม แต่ก็กลับขอร้องให้วางมันเอาไว้ในห้องของคุณหนูฮัว เพราะว่ากันตามตรงแล้ว นี่เป็นพิณที่คนให้ระบุมาอย่างชัดเจนว่า “กำนัลแด่คุณหนูแห่งคฤหาสน์ตระกูลฮัว” “ก็ข้าอยากจะปักอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้เขาด้วยมือข้าเองบ้างนี่นา......” คุณหนูฮัวอุบอิบ “เขา” ที่เด็กสาวเอ่ยถึง ย่อมจะเป็นชายคนรักของเด็กสาวนั่นเอง... “คุณหนูขอรับ...” เสียงพ่อบ้านฮัวดังขัดจังหวะการสนทนาของสองสาวพร้อมกับก้าวเข้ามาในเขตเรือนพักหลังเล็กด้วยท่าทางเหมือนกำลังมองหาใครอยู่ ครั้นเงยหน้าขึ้นเห็นคุณหนูฮัวกับพิงถิง พ่อบ้านก็รีบยิ้มพลางพูดว่า “คุณหนูอยู่ที่นี่เองหรือขอรับ ข้าตามหาเสียแทบแย่ ที่ด้านนอกมีแขกมาขอพบคุณหนูขอรับ” “ใครกันหรือที่มาขอพบข้า ?” “เป็นคุณชายหนุ่มแน่นรูปงามผู้หนึ่งขอรับ มีชายหนุ่มคนที่ครั้งก่อนรั้งเกี้ยวมอบพิณให้กลางทางติดตามมาด้วย คุณชายที่มาขอพบบอกว่าชื่อ ตงติ้งหนาน(๒) ขอรับ” พิงถิงหน้าผิดสีเล็กน้อยทันที คิดในใจว่า ...มาเยือนถึงบ้านจริงๆ เสียด้วย... “ไปเชิญเขามาที่ด้านในนี่เถอะ” คุณหนูฮัวสั่งพ่อบ้าน แล้วหันมากุมสองมือของพิงถิงอย่างตื่นเต้น พูดด้วยดวงตาพราวระยับ “เป็นยังไง ข้าทายถูกใช่ไหมล่ะ ? เขามาหาเจ้าจริงๆ ด้วย !” พิงถิงพูดยิ้มๆ “เขามาหาคุณหนูต่างหากเจ้าค่ะ ไม่ได้มาหาข้าสักหน่อย” คุณหนูฮัวว่าอย่างนึกหมั่นไส้ “ไม่ต้องเลยนะ เวลาแบบนี้ยังจะมากระบิดกระบวนอะไรอยู่อีก ? ตามข้ามาสิ” คุณหนูฮัวจูงพิงถิงเข้ามาในห้อง เพิ่งจะนั่งลงที่ด้านหลังม่านมู่ลี่กันเรียบร้อย พ่อบ้านฮัวก็เดินนำแขกเข้ามาในห้องพอดี “คุณหนู คุณชายตงมาแล้วขอรับ” “รู้แล้วล่ะ พ่อบ้านฮัวออกไปก่อนนะ” คุณหนูฮัวสั่ง ขณะที่นางกับพิงถิงพากันแอบมองผ่านม่านมู่ลี่ หลังจากพ่อบ้านฮัวหันกายกลับออกไป ภายในห้องก็เหลือชายหนุ่มผู้เป็นแขกยืนอยู่เพียงลำพัง แม้ชุดที่สวมจะไม่หรูหรา แต่กลับดูสูงศักดิ์ เนื้อผ้าเป็นผ้าไหมชั้นหนึ่ง คิ้วเข้มดกดำ นัยน์ตาทอประกายเจิดจ้าทรงอำนาจ ท่วงทีกิริยาองอาจผึ่งผาย ทุกความเคลื่อนไหวแฝงบุคลิกราชัน ทั้งยังเป็นชายหนุ่มรูปงามมากอย่างหาได้ยากยิ่งอีกด้วย คุณหนูฮัวตกตะลึง ก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของพิงถิง “ดูท่าทางดีดพิณเป็นนี่ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ เพราะดึงให้ชายหนุ่มรูปงามถึงเพียงนี้มาหาได้ด้วย” พิงถิงเองก็ตกตะลึงเช่นเดียวกับคุณหนูฮัว แต่สิ่งที่ทำให้นางตกตะลึงนั้นเป็นอีกเรื่อง เนื่องจากหญิงสาวโตมาในวังเจ้า จึงรู้เห็นอะไรกว้างขวาง เพียงมองปราดเดียวก็ดูออกทันทีว่าสีหน้ากิริยาของคุณชายตงติ้งหนานผู้นี้ในความสูงศักดิ์แฝงความหยิ่งผยองอยู่รางๆ  จึงไม่มีทางเป็นบุตรหลานเศรษฐีผู้มีอันจะกินธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน หรือคนผู้นี้จะเป็นขุนนางใหญ่ของตงหลิน ? หรือบางที...อาจจะเป็นราชนิกุล ? ความเป็นไปได้ใช่ว่าจะไม่มี เพราะที่นี่คือเมืองหลวงม่อเอิน เป็นแหล่งรวมเหล่าผู้มีอำนาจราชศักดิ์ของตงหลิน และวิธีการที่คุณชายตงติ้งหนานส่งลูกน้องมากำนัลพิณรวมทั้งความใจกว้างในการกำนัลของขวัญ ยิ่งทำให้น่าสงสัยเข้าไปใหญ่ว่าจะเป็นจริงดังที่นางสันนิษฐาน ตงติ้งหนานก้าวเข้ามาในห้อง ครั้นเห็นม่านมู่ลี่ทิ้งตัวลงกางกั้นอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มก็ทราบทันทีว่ายอดพธูจะต้องกำลังลอบมองเขาอยู่ที่ด้านหลังม่านอย่างแน่นอน ตัวเขามั่นใจในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยมเสมอมา จึงประสานมือคารวะ เอ่ยเสียงดังกังวานไปยังด้านหลังม่าน “จ้ายเซี่ยตงติ้งหนาน ขอเสียมารยาทมาเยือนคุณหนูอย่างกะทันหัน” จบคำก็คลี่ยิ้มอย่างสง่างาม ความจริงชายหนุ่มไม่ได้แซ่ตง และไม่ได้ชื่อติ้งหนาน แต่มีนามว่า ฉูเป่ยเจี๋ย อนุชาร่วมอุทรของต้าหวางแห่งตงหลินคนปัจจุบัน เขายกทัพออกรบอยู่ภายนอกมานานหลายปีจนเคยชินกับการวางแผนชิงไหวชิงพริบและกลิ่นคาวเลือดที่สาดกระเซ็นไปทั่วในสนามรบ เมื่อต้องกลับมายังเมืองหลวงอันโอ่อ่าหรูหราอย่างกะทันหัน จึงรู้สึกอึดอัดใจสุดประมาณ สองวันก่อนเขานำผู้ติดตามไปเดินเล่นผ่อนคลายที่วัดนอกเขตเมือง แล้วพลันได้ยินเสียงพิณซึ่งไพเราะอย่างมากเข้าโดยบังเอิญ เป็นเสียงพิณที่ฟังแล้วจิตใจปลอดโปร่ง ร่างกายเบาสบายอย่างบอกไม่ถูก ยอดพธูเช่นนี้ เขามีหรือจะยอมพลาดโอกาสทำความรู้จัก ? ด้วยเหตุนี้อนุชาร่วมอุทรของต้าหวางแห่งตงหลิน...หวางเยี่ยอันดับหนึ่งแห่งตงหลิน...เจิ้นเป่ยหวาง...จึงดำเนินการเปิดฉากจู่โจมในทันที วางแผนเคลื่อนไหวเพื่อบรรลุเป้าหมาย เริ่มจากขอพบหน้า กำนัลพิณ ตรวจสอบเรื่องทั้งหมดของตระกูลฮัว สุดท้ายจึงค่อยมาเยือนถึงคฤหาสน์ <>::<>::<> คุณหนูฮัวเห็นพิงถิงนิ่งมองออกไปที่ด้านนอกมู่ลี่โดยไม่เอ่ยอะไรทั้งสิ้น ก็นึกว่านางชอบอีกฝ่ายมากเสียจนไม่ทราบจะพูดอะไรดี จึงกลอกตาอย่างนึกสนุก แล้วพูดเสียงดังว่า “ในเมื่อท่านทราบว่าตัวเองเสียมารยาท แล้วไยจึงยังจะขอพบคุณหนูของพวกข้าอีกเล่า ? คุณหนูของพวกข้าน่ะไม่พบหน้าคนนอกหรอกนะ” พิงถิงขมวดคิ้วมองคุณหนูฮัว คุณหนูฮัวหลิ่วตามองตอบกลับมาด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เสียงพิณตราตรึงใจ จึงวาดหวังใคร่ได้ฟังอีกเพลง เพื่อบรรลุปรารถนา” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยตอบอย่างรวบรัดชัดเจน องอาจผ่าเผย พิงถิงกำลังพยายามเค้นสมองครุ่นคิดถึงที่มาของตงติ้งหนาน แต่แม้จะเค้นสมองคิดจนสุดความสามารถ ก็ยังนึกไม่ออกอยู่นั่นเองว่าในตงหลินมีตระกูลผู้ดีแซ่ตงอยู่ด้วย จึงคิดในใจว่า ...คนผู้นี้ใช้ชื่อปลอม หากเขาสืบรู้ที่มาของข้าเข้าละก็ มีหวังไม่ได้การแน่... หญิงสาวหันไปเห็นว่าคุณหนูฮัวทำท่าจะพูดต่อ ก็รีบโบกมือเบาๆ เป็นเชิงห้าม แล้วเอ่ยปากถามตงติ้งหนานว่า “คุณชายมาเพื่อขอฟังเพลงจริงๆ หรือ ?” “ถูกต้อง” “คุณชายกำนัลพิณเฟิ่งถงซึ่งพันตำลึงทองยากซื้อหา เป็นเพราะประสงค์จะให้ข้าใช้พิณนี้ดีดเพลงให้คุณชายฟังหนึ่งเพลงกระมัง ?” “มิผิด” หญิงสาวก้มหน้านิ่งเงียบงันอยู่ชั่วครู่ แล้วนั่งลงตรงหน้าพิณ ขยับนิ้วดีดเบาๆ เสียงพิณแผ่วเบาใสเสนาะลอดผ่านม่านมู่ลี่ออกมา ดั่งน้ำพุกลางภูก่อเกิดจากชั้นศิลา ไหลระเรื่อยลงมาตามแนวเขา เนิ่นนานตราตรึงใจ... รอบด้านเงียบสงัด ดังหนึ่งทุกผู้คนต่างกลั้นหายใจ เสียงพิณค่อยๆ แปรเปลี่ยนจากเรียบเรื่อยเป็นเร่งร้อน ก่อนจะซึมซาบความนุ่มนวลหวานล้ำเข้าเจือปนทีละน้อย จวบกระทั่งสุดท้ายจึงจบบทเพลงลงด้วยเสียงสูงสั่นสะท้าน เมื่อหนึ่งเพลงจบไป หญิงสาวจึงเอ่ยว่า “เสียงพิณพลิ้วหายตามสายลม เพียงปรากฏก็สาบสูญ หลังหนึ่งเพลงนี้ คุณชายจะขอฟังอีกเพลงหรือไม่ ?” ชายหนุ่มกล่าวอย่างยินดี “คุณหนูช่างรู้ใจนัก ติ้งหนานคิดใคร่ขอฟังอีกหนึ่งเพลงจริงๆ” “ด้วยมารยาทที่คุณชายกำนัลพิณ หนึ่งเพลงซึ่งข้าดีดเมื่อครู่ได้ทดแทนไปแล้ว” น้ำเสียงหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเย็นชายามเอ่ยต่อว่า “เดิมทีดีดพิณนั้นเรื่องเล็ก แต่การดีดให้ผู้ซึ่งแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนามก็ยังปิดบังนี่สิที่ไม่น่าพิสมัยอย่างยิ่ง” ชายหนุ่มตะลึงเล็กน้อย ประสานมือถามว่า “ไยคุณหนูจึงคิดว่าข้าใช้นามปลอมเล่า ?” หญิงสาวทราบว่าตนทายถูกจริงๆ ใบหน้าจึงปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นยามเอ่ยว่า “คุณชายอย่าได้ถามเลยว่าไยข้าจึงคิดเช่นนั้น เพียงบอกมาก็พอว่าข้าทายถูกหรือไม่ ?” นัยน์ตาฉูเป่ยเจี๋ยทอประกายกล้า มองตรงมายังด้านหลังม่านแน่วนิ่ง เขานึกว่าคุณหนูบ้านสกุลฮัวเป็นเพียงยอดพธูที่ฝีมือดีดพิณเป็นเอกเสียอีก มาตอนนี้ดูท่าทางจะเป็นผู้ที่ฉลาดเฉลียวอย่างหาตัวจับยากเสียแล้ว ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงหนักว่า “คุณหนูร้ายกาจนัก ตงติ้งหนานเป็นนามปลอมของข้าจริง นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกคุณหนูมองออกได้ในปราดเดียว” “ไยคุณชายจึงต้องใช้นามปลอมเล่า ?” _____________________________________ ๑. คิมหันต์ แปลว่า ฤดูร้อน ; สารท (สา – ระ – ทะ) แปลว่า ฤดูใบไม้ร่วง ๒. ตงติ้งหนาน (Dongdingnan) แซ่ตง แปลว่าฤดูหนาว ชื่อติ้งหนาน แปลว่าสยบทิศใต้ จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 14:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฉูเป่ยเจี๋ยเผชิญหน้ากับหญิงสาวผ่านม่านมู่ลี่กั้น ชายหนุ่มรู้สึกว่าสตรีซึ่งอยู่หลังม่านฉลาดปราดเปรื่องนัก การสนทนากับนางให้ความรู้สึกตื่นเต้นดุจประจันหน้ากับศัตรูในสมรภูมิอย่างประหลาด จึงรีบเก็บความคิดอ่อนน้อมถ่อมตนด้วยความรู้สึกชื่นชมอีกฝ่ายในฐานะยอดพธูโดยพลัน แล้วยิ้มบางๆ  เอ่ยโต้กลับไปว่า “แล้วไยคุณหนูจึงต้องพบแขกผ่านม่านกั้นเล่า ?” “การพบหน้าสำคัญมากหรือ ?” “แล้วนามนั้นสำคัญมากหรือ ?” “คุณชายเปรียบเช่นนี้ได้อย่างไร คุณชายมาเพื่อฟังเพลง มีข้อร้องขอต่อข้า จึงควรที่จะแสดงความจริงใจด้วยการบอกชื่อจริงออกมา” ฉูเป่ยเจี๋ยนั่งลงข้างโต๊ะน้ำชา จิบน้ำชาที่ค่อนข้างเย็นเล็กน้อยหนึ่งคำ แล้วย้อนถามว่า “หรือคุณหนูไม่ได้มีข้อร้องขอต่อข้า ?” “อ้อ ?” พิงถิงขมวดคิ้ว “ข้าร้องขอสิ่งใดหรือ ?” “สิ่งที่คุณหนูร้องขอ คือผู้รู้สำเนียงอย่างไรเล่า” จบคำเสียงหัวเราะแผ่วเบาก็ลอดผ่านลำคอออกมา พิงถิงลอบร้องในใจว่าคนผู้นี้จัดการยากจริงๆ  แต่ก็มิอาจไม่ยอมรับว่าอีกฝ่ายมีเสน่ห์ของความมั่นใจในตัวเอง โดยทำให้ผู้อื่นรู้สึกว่าเขาหยิ่งผยองได้อย่างสมควรแก่เหตุผล หัวใจหญิงสาวเต้นระทึก แล้วอดลุกขึ้นเดินไปจนชิดมู่ลี่ลอบมองออกไปข้างนอกไม่ได้ ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังนั่งอยู่อย่างโอ่อ่าผ่าเผย สายตาทอประกายกล้าที่มองตรงมายังหลังม่านแสดงความหมายชัดเจนราวกับกล่าวออกมาให้ได้ยินว่า “ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังแอบมองอยู่” สายตาของพิงถิงจับจ้องที่ดวงหน้างดงามคมคายประหนึ่งสวรรค์บรรจงรังสรรค์อยู่ชั่วแล่น ก่อนจะเลื่อนลงมาหยุดยังแผ่นหยกประดับซึ่งห้อยอยู่ข้างเอวของชายหนุ่ม ครั้นแล้วร่างอรชรสมส่วนที่หลังม่านก็สะท้านเล็กน้อยทันที หยกประดับเปล่งประกายสุกใส เพียงมองก็ทราบว่าเป็นของชั้นเลิศ และที่สะดุดตายิ่งกว่านั้นคือ บนหยกมีตราสัญลักษณ์ของราชวงศ์ตงหลินอยู่ด้วย เขาต้องเป็นราชนิกุลของตงหลินอย่างแน่นอน นัยน์ตาพิงถิงเปล่งประกายวาบ นางระหกระเหินมาอยู่ในตงหลินได้หลายเดือนแล้ว แต่คฤหาสน์ตระกูลฮัวปิดกั้นโลกภายนอกสนิทแน่นจนนางไม่ได้ทราบข่าวคราวของวังจิ้งอานหวางแม้แต่น้อย ไยจึงไม่ฉวยโอกาสนี้สืบข่าวจากชายหนุ่มนาม “ตงติ้งหนาน” ตรงหน้าซึ่งดูแล้วน่าจะมีอิทธิพลอยู่พอตัวเล่า ? นึกถึงตรงนี้ นัยน์ตาดำขลับของหญิงสาวก็ปรากฏประกายเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น “ในเมื่อคุณชายคือผู้รู้สำเนียง เช่นนั้นไม่ทราบว่ามีความรู้สึกอย่างไรกับบทเพลงที่บรรเลงเมื่อครู่ ?” “ความรู้สึก ?” ชายหนุ่มจ้องม่านมู่ลี่เขม็ง มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มหยิ่งผยอง เอ่ยเนิบช้าว่า “บทเพลงเมื่อครู่ดุจกระเรียนเทพพุ่งบินสูงทะลุเมฆา และดั่งพญาอินทรีทอดตามองผืนปฐพี เห็นได้ชัดว่าคุณหนูมีความสนใจอย่างไร้ที่สิ้นสุดต่อทุกสรรพสิ่งในโลกนี้ และมิใช่ผู้ซึ่งยินดีเก็บตัวอยู่แต่ในห้องหอ ความองอาจฮึกเหิมยังเหนือล้ำกว่าบุรุษเสียอีก” ร่างบอบบางของพิงถิงสะท้านเยือก นึกไม่ถึงว่าตงติ้งหนานผู้นี้จะร้ายกาจปานนี้ ถึงกับสามารถมองนิสัยของนางออกอย่างทะลุปรุโปร่งด้วยบทเพลงเพียงเพลงเดียวจริงๆ เสียด้วย ขณะที่ระฆังเตือนภัยส่งเสียงดังก้องภายในใจ หญิงสาวก็อดรู้สึกนับถือชายหนุ่มผู้องอาจสง่างามตรงหน้าไม่ได้ พิงถิงถอนหายใจกล่าวว่า “คุณชายช่างร้ายกาจนัก น่าเสียดายที่ข้าไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงไม่อาจท่องทะยานไปทั่วหล้าเช่นดั่งบุรุษได้ โลกภายนอกจะต้องกว้างใหญ่ไพศาลและงดงามอย่างมากเป็นแน่” คำกล่าวนี้ตรงกับความในใจของสตรีทุกนางที่ถูกโชคชะตาพันธนาการเอาไว้ คุณหนูฮัวซึ่งนั่งฟังคนทั้งสองสนทนากันอยู่ข้างๆ รีบพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที พิงถิงถอนหายใจอีกครั้ง เอ่ยต่อว่า “ได้ยินว่า......ด้านข้างของตงหลิน...คือแคว้นกุยเล่อซึ่งมีทิวทัศน์งดงามเหนือธรรมดา ทุกผู้คนล้วนนิยมขับร้อง...ใช่หรือไม่ ?” “มิผิด แคว้นกุยเล่อมีขุนเขาสูงชันอยู่มากมาย ชาวแคว้นนิยมร้องรำทำเพลง แต่สิ่งที่มีค่ามากที่สุดของแคว้นกุยเล่อ คือแร่ทองแดงที่ขุดได้ไม่มีวันหมดสิ้น แร่ทองแดงที่แคว้นกุยเล่อผลิตได้ในหนึ่งปีมีปริมาณเท่ากับที่ตงหลินผลิตได้ในสามปี” เมื่อเอ่ยถึงกุยเล่อ ความกระตือรือร้นของฉูเป่ยเจี๋ยก็ถูกกระตุ้นให้ลุกโชนทันที ชายหนุ่มทุ่มเทจิตใจกับแคว้นกุยเล่อมาเนิ่นนานหลายปี โดยแทบจะทุ่มแรงกายและแรงใจทั้งหมดนั่งดูแผนที่แคว้นกุยเล่อทั้งแคว้นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ยามนี้จึงได้เล่าถึงการผลิตแร่ของแคว้นกุยเล่อออกมาอย่างไม่ได้นึกระแวงใดๆ ทั้งสิ้น “มิน่าเล่าใครต่อใครถึงได้พูดกันว่าแคว้นกุยเล่อร่ำรวย ที่แท้เป็นเพราะมีแร่ทองแดงมากมายถึงเพียงนี้นี่เอง” “แม้จะร่ำรวยก็จริงอยู่ แต่ความร่ำรวยนี้กลับสร้างธรรมเนียมไม่เห็นใครอื่นอยู่ในสายตาให้แก่ชาวแคว้น เหล่าราชนิกุลและชนชั้นสูงรวมถึงต้าหวางล้วนแต่ไม่รู้จักเตรียมตัวป้องกันภัย และมุ่งแต่ลอบประหัตประหารกันเองเพียงถ่ายเดียว” ชายหนุ่มวิจารณ์ได้ตรงจุดอย่างยิ่ง โดยระบุข้อเสียที่ใหญ่หลวงที่สุดของราชสำนักกุยเล่อออกมาอย่างชัดเจน พิงถิงอดนึกทอดถอนในใจไม่ได้ เดิมทีวังจิ้งอานหวางกุมอำนาจใหญ่โตอย่างมากในราชสำนักกุยเล่อ หญิงสาวอยู่ในวังจิ้งอานหวางมาตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่ สิ่งที่ได้รู้เห็นจึงมีมากมายกว่าผู้คนทั่วไป และทราบเรื่องการแก่งแย่งชิงดีสารพัดรูปแบบทั้งในที่แจ้งและที่ลับภายในราชสำนักกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ(๑) หากไม่ใช่เพราะต้าหวางเกิดความหวาดระแวงต่อวังจิ้งอานหวางและลอบวางแผนให้ร้ายเล่นงานละก็ วังจิ้งอานหวางซึ่งโด่งดังเลื่องลือไปไกลมาร่วมร้อยปีมีหรือจะกลายเป็นทะเลเพลิงในเวลาเพียงชั่วข้ามคืน ? เมื่อวันนี้มาได้ยิน “ศัตรู” ตรงหน้าเอ่ยถึงจุดตายของกุยเล่อออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สมใดๆ ทั้งสิ้น นางมีหรือไม่ถอนหายใจได้ ? หญิงสาวกดตัวพิณเบาๆ  ถามต่อว่า “หรือในแคว้นกุยเล่อไม่มีขุนนางราชนิกุลที่คำนึงถึงสถานการณ์ส่วนรวมอยู่เลย ?” “มี จิ้งอานหวางเยี่ยคือขุนนางผู้ใหญ่คนสำคัญของกุยเล่อ กุมอำนาจทหารมานานปี ช่วยกุยเล่อขจัดเหล่าขุนนางชั่ว ปราบภัยชายแดน” รอยยิ้มราบเรียบสง่างามของฉูเป่ยเจี๋ยปรากฏแววพอใจวาบขึ้นยามเอ่ยต่อว่า “แต่อำนาจคุมทัพที่มากเกินไปของวังจิ้งอานหวางได้สร้างความหวาดระแวงให้แก่ต้าหวางคนใหม่ของกุยเล่อเช่นเดียวกัน วังจิ้งอานหวางจึงถูกกวาดล้างจนราบคาบในเวลาเพียงชั่วข้ามคืนไปแล้ว” “โธ่ !” ด้านหลังม่านปรากฏเสียงอุทานด้วยความตกใจดังลอดมา “คุณชายบอกไม่ใช่หรือว่าคนในวังจิ้งอานหวางเป็นคนดี ? อย่างนั้นต้าหวางของกุยเล่อออกจะไร้สติเกินไปแล้ว” ฉูเป่ยเจี๋ยยืดกายนั่งตัวตรง สีหน้าปรากฏแววฮึกหาญดั่งพญาอินทรีทอดตามองผืนปฐพี คลี่ยิ้มน้อยๆ เอ่ยว่า “แม้วังจิ้งอานหวางจะจงรักภักดีต่อกุยเล่อ แต่กลับถือเป็นหนามยอกอกของตงหลินเรา มาบัดนี้เมื่อวังจิ้งอานหวางได้สูญสลายไป กุยเล่อก็ไม่มียอดขุนพลเหลืออยู่อีก ต้าหวางของเราปรีชาสามารถ การจะยึดครองแคว้นกุยเล่อนั้นง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ” พิงถิงนึกโกรธวูบในใจทันที แต่น้ำเสียงที่พูดออกไปกลับชื่นชมยินดีสุดประมาณ “หากเป็นเช่นนี้จริง อย่างนั้นตงหลินของพวกเราก็จะแข็งแกร่งร่ำรวยยิ่งขึ้นน่ะสิ แต่ว่า......คนของวังจิ้งอานหวางไม่มีใครหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียวเลยหรือ ?” “คนของวังจิ้งอานหวางนั้นเจ้าเล่ห์นัก โดยเฉพาะเหอเสีย ส้าวหวางเยี่ย(๒)ของพวกนั้น ได้ยินว่าพวกนั้นรู้ข่าวตั้งแต่ก่อนแผนลอบเล่นงานจะเริ่มดำเนินการ และสุดท้ายได้พากันหลบหนีออกไปจากเคอหลง...เมืองหลวงของกุยเล่อหมดทั้งวัง เวลานี้เหอซู่กำลังประกาศราชโองการจับกุมตัวอยู่เชียว น่าเสียดายจริงๆ” แน่นอนว่าคำว่า “น่าเสียดาย” ท้ายประโยค ย่อมจะหมายถึงน่าเสียดายที่คนของวังจิ้งอานหวางไม่ได้ถูกเหอซู่เข่นฆ่าจนหมดสิ้น... ในที่สุดพิงถิงก็ได้ทราบว่าตอนนี้พวกนายน้อยยังไม่ถูกต้าหวางจับตัวได้ จึงค่อยสงบใจลงบ้าง พวกนายน้อยคงจะกำลังซ่อนตัวอยู่ในที่ปลอดภัยลอบสืบเสาะความเคลื่อนไหวของสถานการณ์อยู่เป็นแน่ หากนางออกไปตามหานายน้อยในตอนนี้ เกรงว่าคงไม่มีเป้าหมายให้สืบหาได้ มิสู้รั้งอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณหนูฮัวปักผ้าสนทนาเล่นไปก่อน  จากนั้นอาศัยราชนิกุลตงหลินผู้นี้สืบข่าวคราวของนายน้อยไปด้วย เพื่อจะได้เป็นประโยชน์ในกาลต่อไปน่าจะดีกว่ากระมัง นึกถึงตรงนี้ นิ้วชี้ของหญิงสาวก็ดีดเบาๆ ฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งนั่งอยู่นอกม่านได้ยินเสียงพิณกังวานใสดังขึ้นอย่างกะทันหัน ท่วงทำนองแผ่วพลิ้วนุ่มนวล ไหลระเรื่อยออกมาจากหลังม่านดั่งสายน้ำ เทียบกับบทเพลงเมื่อครู่แล้ว ความฮึกเหิมมิได้ลดทอน ทั้งยังเพิ่มความอ่อนหวานของสาวน้อยในห้องหออย่างเบาบางอีกด้วย ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ถอนหายใจชมเชย เสียงเอื้อนใสเสนาะก็ค่อยๆ ดังขึ้นคลอไปกับทำนองพิณ “ด้วยกลียุค จึ่งเกิดวีรชน ด้วยวีรชน จึ่งมียอดพธู สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ......” กังวานเสียงพลิ้วไหวนุ่มนวลระรื่นโสต ประหนึ่งคีตสวรรค์ก็ไม่ปาน ชายหนุ่มถูกเสียงเพลงที่ดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวนี้รบกวนจนจิตใจสั่นสะท้าน แม้จะอายุเพียงยี่สิบปี ทว่าเขาเรียนรู้คัมภีร์และตำราพิชัยสงครามต่างๆ จนเจนจบมาแต่เด็ก ความรู้ความสามารถล้วนเหนือล้ำกว่าผู้คนทั่วไป ทั้งยังพบเจอเหล่าสาวงามในวังหลวงมามากมาย ตอนแรกที่ได้เห็นสาวงามเหล่านั้น ตัวเขาก็รู้สึกว่างดงามต้องตาดีอยู่หรอก แต่หลังจากได้เห็นมากเข้า ก็อดค่อยๆ เบื่อหน่ายรำคาญสาวงามที่มีดีแต่รูปลักษณ์เหล่านั้นไม่ได้ นับแต่นั้นมาชายหนุ่มก็เลิกสนใจเหล่าสาวงามที่มีดีแต่รูป และตั้งปณิธานว่าจะเสาะหายอดพธูอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดินที่แท้จริงมาเคียงคู่ให้จงได้ หญิงสาวที่หลังม่าน ฝีมือพิณเป็นเอกไร้ผู้ทัดเทียมในแคว้น เจรจาพาทีเลิศล้ำไม่พื้นเพ แม้แต่เสียงขับร้องยังไพเราะตรึงใจเหนือธรรมดา แม้จะยังไม่เคยพบเห็นหน้ากับตาตัวเอง แต่ภาพเหมือนที่ลูกน้องใต้สังกัดส่งมาให้ดูก็งดงามน่าตะลึงหลงอยู่ ดูท่าทางยอดพธูที่คู่ควรให้อยู่ร่วมจนแก่เฒ่า เห็นจะเป็นนางแน่แล้ว... เสียงเอื้อนขับขานคำแล้วคำเล่าได้เคาะจู่โจมเข้าใส่หัวใจของผู้ฟัง ดังหนึ่งไข่มุกหยกร่วงพรูลงกระทบจาน ก่อนจะพลันแปรเป็นกระหวัดรัดอย่างอ่อนโยน หลังจากร้องซ้ำที่วลี “สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ” อยู่ 2-3 ครั้ง เสียงพิณก็พลันเปลี่ยนจากเสียงสูงพุ่งดิ่งเป็นเสียงต่ำอย่างปุบปับ แล้วจึงค่อยๆ เงียบหายไป _______________________________________ ๑. ทราบกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ (liaoruzhizhang : เหลี่ยวหรูจื๋อจ่าง) หมายถึงรู้กระจ่างเหมือนรู้จักมือของตัวเอง ๒. ส้าวหวางเยี่ย (shaowangye) เจ้าชายน้อย ว่าที่หวางเยี่ย จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 14:25:49 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ชายหนุ่มหลับตาซึมซับเสียงเพลงอันแสนไพเราะนี้อยู่ครู่ใหญ่ จึงค่อยเรียกสติกลับคืนมาและเอ่ยชมว่า “คำ ‘สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ’ นี้เดิมทีเป็นการบอกถึงความจนใจและปวดร้าวของยอดพธู แต่ยามเมื่อร้องออกจากปากของคุณหนู กลับฟังดูเพิ่มความฮึกหาญ พร่องอารมณ์จนใจและปวดร้าว” “คุณชายชมเกินไปแล้ว” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเบาๆ  สีหน้าปรากฏแววอ่อนล้า การดีดพิณและขับร้องถือเป็นเรื่องที่สิ้นเปลืองพลังกายและพลังสมาธิอย่างมากสำหรับนาง แต่เพื่อคงความสนใจของชายหนุ่มนามว่าตงติ้งหนานตรงหน้า นางได้แต่จำต้องยอมฝืนตัวเอง “คุณชาย เรื่องของคุณชายเหอเสียแห่งวังจิ้งอานหวาง ข้าเองก็เคยได้ยินมาเช่นกัน ใครต่อใครต่างบอกว่าเขาคือยอดขุนพลอันดับหนึ่งแห่งกุยเล่อ ใช่หรือไม่ ?” “ถูกต้อง” “ถ้าเช่นนั้น......เจิ้นเป่ยหวางผู้เรืองนามของตงหลินเราเทียบกับเขาแล้ว...ผู้ใดเหนือกว่ากัน ?” ครั้นได้ยินยอดพธูเอ่ยถึงตัวเอง มุมปากฉูเป่ยเจี๋ยก็โค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มบางเบา กล่าวด้วยสีหน้าไร้รอยพิรุธ “ในความเห็นของคุณหนูเล่า ?” “ข้าอยู่แต่ในเรือน มีหรือจะทราบได้ ? แต่...ได้ยินข่าวที่ญาติห่างๆ ของผู้รับใช้ในบ้านนำมากล่าวว่า เหอเสียเคยรบประจัญกับเจิ้นเป่ยหวางที่ชายแดนกุยเล่อมาแล้ว” “อืมม์” “ศึกนี้...ไม่ทราบว่าผู้ใดชนะหรือ ?” พิงถิงย่อมจะทราบดีว่าฝ่ายที่ชนะคือนายน้อยของนาง แต่นางมักรู้สึกเสมอว่าชัยชนะของศึกครั้งนี้มันน่าจะมีเงื่อนงำแฝงอยู่ เพราะด้วยกำลังทหารของเจิ้นเป่ยหวางในตอนนั้น แม้จะถูกนางวางแผนเอาชนะเล็กๆ น้อยๆ ได้หนึ่งยก ก็ไม่น่าที่จะยอมแพ้และถอยทัพกลับในทันที หลังจากที่เจิ้นเป่ยหวางฉูเป่ยเจี๋ยผู้นั้นกลับมาถึงม่อเอินแล้ว ได้โดนปฏิบัติอย่างเย็นชาเพราะรบศึกพ่ายแพ้หรือเปล่าหนอ ? หากตงหลินหวาง(๑)ทอนอำนาจคุมทัพของฉูเป่ยเจี๋ยก็ดีน่ะสิ เพราะจะเท่ากับว่าช่วยกุยเล่อกำจัดหนามยอกอกทิ้งไปเลยทีเดียว “เหอเสียชนะ” ฉูเป่ยเจี๋ยตอบอย่างเฉยสนิท “เช่นนี้แปลว่า...เจิ้นเป่ยหวางแพ้หรือ ?” “มิได้ เจิ้นเป่ยหวางก็ชนะเช่นกัน” “อ้อ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยคลี่ยิ้มแฝงเลศนัย “เหอเสียชนะศึกเล็ก เจิ้นเป่ยหวางชนะศึกใหญ่” คำพูดนี้คนอื่นอาจจะฟังความนัยอะไรไม่ออก แต่พิงถิงฟังแล้วถึงกับสะท้านเฮือกทันที นางเข้าใจศึกชายแดนครั้งนี้ลึกซึ้งอย่างยิ่งเชียวละ ชายแดนถูกรุกรานเป็นเวลาถึงสองปีเต็ม โดยในตอนแรกนั้น ต้าหวางยืนกรานไม่ยอมส่งนายน้อยไปรับศึก จวบกระทั่งทัพของฝ่ายนางใกล้จะแตกพ่ายเต็มที ต้าหวางถึงได้รีบร้อนออกคำสั่งส่งนายน้อยไปคุมทัพ ทั้งยังสั่งนายน้อยเป็นคำขาดว่าจะต้องป้องกันเมืองชายแดนเอาไว้ให้จงได้ อาการบาดเจ็บและโรคภัยของทหาร การขาดแคลนเสบียง อากาศที่ร้อนจัด ทัพทหารฝ่ายตรงข้ามที่เข้มงวดมีระเบียบ ปัจจัยเหล่านี้ล้วนแล้วแต่คุกคามความอยู่รอดของกองทัพฝ่ายนางทั้งสิ้น เหตุใดถึงชนะ ? หญิงสาวเคยตั้งสมมุติฐานต่อคำถามนี้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง และคำตอบของตงติ้งหนานก็ได้ยืนยันความถูกต้องของข้อสันนิษฐานซึ่งนางไม่มุ่งหวังจะให้เป็นความจริงมากที่สุด การที่เจิ้นเป่ยหวางจงใจถอยทัพ ก็เพื่อที่จะกระตุ้นต้าหวาง ทำให้ต้าหวางจำต้องตัดสินใจลงมือกับวังจิ้งอานหวาง เมื่อเป็นเช่นนี้ กุยเล่อที่สูญเสียวังจิ้งอานหวางไปก็จะต้องตกอยู่ในกำมือของตงหลินอย่างแน่นอน “เหตุใดคุณหนูจึงไม่เอ่ยอะไรเล่า ?” เสียงถามทุ้มต่ำดังมาจากด้านนอกม่าน พิงถิงนิ่งเงียบงันอย่างอัดอั้นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจเอ่ยว่า “โลกหล้ารบราไม่จบสิ้น ช่างน่าทุกข์ใจนัก” ฉูเป่ยเจี๋ยฟังออกว่าหญิงสาวไม่สบายใจ แต่ไม่เข้าใจสาเหตุความนัย จึงกล่าวว่า “กิจของแคว้นหนักจิตใจ คุณหนูไยต้องไปกังวลกับเรื่องเหล่านี้ด้วย ? มิสู้สนทนาในเรื่องที่เจริญใจจะดีกว่า” “ก็ดีเหมือนกัน สนทนาเรื่องทิวทัศน์งามตาต้นไม้ใบหญ้ากันจะดีกว่า” พิงถิงไม่อยากให้อีกฝ่ายเกิดความระแวงสงสัย จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเป็นเรื่องภาพอักษรและภาพวาดตามที่อีกฝ่ายต้องการ ขณะเดียวกันในใจก็ลอบนึกกังวลว่าหากเผลอแสดงภูมิรู้มากเกินไป จะเป็นการแพร่งพรายที่มาของตัวเองได้ จึงไม่ยอมเอ่ยอะไรมากนัก และเน้นใช้คำพูดเชิงอยากรู้อยากเห็นเอ่ยขอความรู้ด้านธรรมเนียมและความคิดจิตใจของผู้คนในแต่ละท้องถิ่นจากชายหนุ่ม ฉูเป่ยเจี๋ยได้รับโอกาสอันดีเลิศในการแสดงภูมิรู้ของตน แต่กลับไม่วางท่าโอ้อวดแม้แต่น้อย ชายหนุ่มกล่าวถึงธรรมเนียมของแต่ละท้องถิ่นอย่างตรงไปตรงมา กระนั้นเนื่องจากในตัวของเขามีสายเลือดราชนิกุลไหลเวียนอยู่ จึงมักไม่ลืมที่จะขยายเนื้อหาซึ่งกำลังกล่าวถึงอยู่ตลอด เช่นเมื่อกล่าวถึงธรรมเนียมประเพณี ประเดี๋ยวก็จะเปลี่ยนไปพูดถึงสภาพภูมิประเทศของท้องที่นั้น จากนั้นหัวข้อสนทนาก็จะเบนไปอีก กลายเป็นกล่าวถึงว่าหากคิดยกทัพเข้าบุกโจมตี ควรจะใช้วิธีการใด เหตุใดจึงต้องบุกโจมตีโดยหักโหม เหตุใดจึงต้องซุ่มโจมตี หลังจากบุกโจมตีแล้ว ควรจะปลอบใจชาวประชาในท้องที่นั้นให้สงบด้วยวิธีใด ควรจะใช้วิธีปกครองโดยกำราบให้เกรงกลัว หรือปกครองโดยวิธีละมุนละม่อม เหล่านี้ชายหนุ่มล้วนแต่กล่าวได้อย่างสมเหตุสมผลทั้งสิ้น เมื่อพบว่าที่ด้านหลังม่านมู่ลี่มีแต่ความเงียบสงัดมาได้พักใหญ่ ชายหนุ่มจึงค่อยยิ้มเก้อๆ อย่างเพิ่งจะรู้สึกตัว “คำกล่าวไร้รสชาติ ดันเผลอพูดถึงเรื่องรบทัพจับศึกอีกแล้วสิน่า” ที่หลังม่าน พิงถิงกำลังนั่งฟังเพลินจนนึกนับถือทั้งปากและใจอยู่พอดี พร้อมกับนึกในใจว่าคนผู้นี้ต้องเป็นยอดขุนพลของแคว้นศัตรูเป็นแน่ จากนั้นจึงเริ่มสงสัยระคนตื่นตระหนก ...หรือคนผู้นี้ก็คือเจิ้นเป่ยหวาง ?... ...ไม่หรอกน่า มันจะมีเรื่องบังเอิญถึงเพียงนี้อยู่ด้วยหรือ ?... หญิงสาวสะบัดศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านนี้ แล้วกล่าวกับชายหนุ่มที่นอกม่านเบาๆ “คุณชายมีความเห็นสูงส่ง ข้าเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่ง จึงไม่เข้าใจเรื่องเหล่านี้แต่อย่างใด” ทั้งสองสนทนากันผ่านม่านมู่ลี่เช่นนี้นานตลอดทั้งบ่ายเลยทีเดียว จวบจนฟ้าใกล้มืด ประตูห้องก็ถูกเคาะเบาๆ สองครั้ง จากนั้นชายหนุ่มซึ่งครั้งก่อนนำพิณมามอบให้ก็ก้าวเข้ามาในห้องโดยไร้ซุ่มเสียง และก้มศีรษะลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของฉูเป่ยเจี๋ย พิงถิงมองความเคลื่อนไหวของคนทั้งสองอยู่เงียบๆ  ในใจอดคาดเดาไม่ได้ว่าคนทั้งสองน่าจะกำลังสนทนาถึงข่าวสารด้านการทหารกันอยู่ ไม่แน่ว่าอาจจะมีข่าวของนายน้อยกับคนของทางวังอยู่ด้วยก็เป็นได้ จึงให้นึกร้อนใจขึ้นมาทันที น่าแค้นนักที่นางนั่งอยู่ห่างเกินไป หนำซ้ำคนทั้งสองยังสนทนากันด้วยเสียงกระซิบอีกด้วย นางจึงไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียว หลังจากได้ฟังที่ลูกน้องใต้สังกัดรายงาน มุมปากฉูเป่ยเจี๋ยก็โค้งขึ้นเล็กน้อย แล้วนั่งตัวตรงประสานมือคารวะมาทางม่านมู่ลี่ เอ่ยเสียงนุ่มว่า “วันนี้ได้สนทนาอย่างเพลิดเพลินกับคุณหนู ทั้งยังได้ฟังเสียงขับร้องอันไพเราะถึงเพียงนี้ ติ้งหนานรู้สึกเบิกบานทั้งกายและใจยิ่งนัก และเห็นจะมิกล้ารบกวนคุณหนูนานไปกว่านี้ ติ้งหนานต้องขอตัวก่อน อีกไม่กี่วันให้หลังจะมาเยี่ยมเยือนขอพบอีกครั้ง” อีกฝ่ายบอกขอตัวเร็วเช่นนี้ พิงถิงยิ่งรู้สึกรางๆ ว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับนายน้อยเป็นแน่ จึงกล่าวโดยเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเย็นชาว่า “เกรงว่าคงมีคุณหนูจากบ้านอื่นมาเยือนคุณชายตงกระมัง” น้ำเสียงและท่าทีของนางต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิงจนฉูเป่ยเจี๋ยอดตะลึงไม่ได้ และรู้สึกว่าอีกฝ่ายออกจะไร้มารยาทเกินไปเสียแล้ว พร้อมกันนี้คุณค่าของนางในใจเขาได้ลดฮวบลงอย่างมากทันที แต่แล้วขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยตอบ เสียงหัวเราะคิกของหญิงสาวก็พลันดังมาจากด้านหลังม่าน ตามด้วยกล่าวเสียงใสว่า “ข้าทราบดอกน่าว่าเรื่องที่ดึงดูดใจคุณชายตงได้ไม่มีทางเป็นเรื่องของอิสตรี เพราะมีแต่เรื่องการทหารเอยการศึกเอยเท่านั้นที่คุณชายนิยมชมชอบมากที่สุด ในเมื่อคุณชายมีเรื่องน่าสนุกถึงเพียงนั้นรออยู่ ตัวข้าทางด้านนี้ย่อมไม่อาจรั้งตัวคุณชายเอาไว้ได้เป็นธรรมดา” เสียงหัวเราะอันนุ่มนวลของนางระรื่นไหลออกมาจากด้านหลังม่านดั่งสายน้ำ ฉูเป่ยเจี๋ยรู้สึกว่าปลายนิ้วกระตุกเบาๆ  นัยน์ตาทอประกายยิ้มละไม เอ่ยตอบอย่างลืมตัวว่า “เสี่ยวจิ้งอานหวางแห่งกุยเล่อที่คุณหนูเพิ่งเอ่ยถึงเมื่อครู่ ไม่แน่ว่าอาจจะได้พบภายในไม่กี่วันนี้ก็เป็นได้” คำพูดนี้ประดุจสายฟ้าฟาดเปรี้ยงลงกลางศีรษะของพิงถิงอย่างฉับพลัน มือของหญิงสาวกระตุกวูบจนแทบจะเผลอปัดถ้วยน้ำชาที่วางอยู่ข้างๆ พลิกคว่ำ ...หรือนายน้อยจะถูกทหารของตงหลินหาตัวพบ ไม่ก็ถูกจับตัวได้เสียแล้ว และกำลังถูกคุมตัวมาที่ม่อเอินนี่ ?... ขณะที่นางคิดจะเอ่ยปากถามต่อ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ลุกขึ้นยืนอย่างผึ่งผาย และประสานมือคารวะกล่าวว่า “ไม่อาจรั้งอยู่นานไปกว่านี้ได้แล้วจริงๆ  ต้องขอตัวก่อน” พิงถิงพยายามฝืนซ่อนความรู้สึกตื่นตระหนกในน้ำเสียงอย่างยากเย็นและร้องเรียกว่า “คุณชายโปรดชะงักเท้า !” ทว่าดูเหมือนชายหนุ่มจะมีธุระด่วนเกี่ยวกับเรื่องการทหารจริงๆ เพราะเพียงแต่ประสานมือให้นางอีกครั้ง ก่อนจะเร่งก้าวเท้ายาวๆ เดินลิ่วๆ จากไปอย่างรวดเร็ว <>::<>::<>::<>::<>::<> _____________________________ ๑. ตงหลินหวาง (Donglinwang) ต้าหวางแห่งตงหลิน หรือ พระราชาแห่งตงหลิน พี่ชายของฉูเป่ยเจี๋ย จากคุณ : Linmou - [ 27 ก.ค. 51 14:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 17 โห.... เขาจีบกันน่ารักจัง แต่เนื้อเรื่องเดินเร็วจริงๆเสียด้วยค่ะ จากคุณ : หนมจีน - [ 28 ก.ค. 51 12:12:10 A:58.41.215.85 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หนมจีน @ เนื้อเรื่องเดินเร็วมากเลยเนอะ ^^" จากคุณ : Linmou - [ 28 ก.ค. 51 14:29:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สนุกจังเลยค่ะ จะมารออ่านต่อนะคะ จากคุณ : ธิดามังกรน้อย - [ 31 ก.ค. 51 20:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 1 ส.ค. 51 13:10:39 ]