ความคิดเห็นที่ 1 ‘อ้อ มานั่งสิยายกุล พี่เขาจะมาลาเราก่อนขึ้นเหนือไปรับญาติผู้ใหญ่ลงมาแน่ะ คุยกันไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวพ่อจะเข้าไปดูแม่เขาหน่อยว่าทำอะไรอยู่’ นายพลการุณย์บอกกับบุตรสาวก่อนจะขยับลุกขึ้นเพื่อให้หนุ่มสาวได้คุยกันเองสะดวกขึ้น หากก็ยังคงให้สาวใช้คอยอยู่เป็นหูเป็นตาให้อยู่ห่างๆ ‘ค่ะ คุณพ่อ’ กุลยาตอบรับเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มกับชายหนุ่ม ซึ่งทันทีที่ร่างของผู้เป็นบิดาของเธอลับสายตาไปเขาก็ตรงเข้ามาจับมือเธอทันที ราวกับคนรักที่ไม่พบหน้ากันมานานทั้งๆ ที่เขาก็มาหาเธออยู่ทุกวัน ‘พี่จะขึ้นเหนือไปรับคุณตาคุณยายมางานแต่งงานของเรานะจ๊ะ แล้วพี่จะรีบกลับมา’ ชาตรีบอกอย่างอ่อนหวาน ถ้าเป็นไปได้และจะไม่เป็นการทำให้หญิงสาวต้องเสื่อมเสีย เขาก็อยากคว้าร่างบอบบางนี้มากอดแน่นๆ สักครั้งก่อนจะจากไป หากเมื่อทำไม่ได้ชายหนุ่มจึงได้แต่กุมมือหญิงสาวเอาไว้ ‘ค่ะ แล้วกุลจะรอนะคะ’ ชายหนุ่มประคองมือขาวบางขึ้นแล้วบรรจงจุมพิตอย่างแผ่วเบา สายลมเย็นพัดหอบเอากลิ่นดอกไม้หอมระรื่นที่บานอยู่บริเวณสวนเบื้องล่างให้ลอยขึ้นมาอบอวลไปทั่วบริเวณ ราวกับดอกไม้เหล่านั้นต่างพร้อมใจกันเป็นพยานในคำมั่นสัญญาแห่งความรักระหว่างคนทั้งสอง... ชาตรีเดินทางไปถึงเชียงรายในเช้าวันต่อมา หลังจากเข้าไปที่บ้านของคุณตาคุณยายแล้ว ชายหนุ่มก็แวะไปหาสหายเก่าของเขาเพื่อชวนให้ลงมาร่วมงานแต่งงานของเขาที่กรุงเทพฯ ด้วยกัน แต่ทุกอย่างมิได้จบลงแค่การบอกข่าวเท่านั้น เมื่อเพื่อนๆ ต่างพากันคะยั้นคะยอพาเขาไปเที่ยวเป็นการทิ้งทวนชีวิตหนุ่มโสดเป็นครั้งสุดท้าย แม้จะลังเลอยู่บ้าง หากเมื่อสิ่งที่เพื่อนๆ ชักชวนเป็นสิ่งที่เขาเองก็คุ้นเคยดีอยู่แล้วและครั้งนี้ก็คงเป็นครั้งสุดท้าย ชาตรีจึงตอบตกลงเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจเพื่อนในที่สุด อากาศอันหนาวเย็นและอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรงปลุกให้ชายหนุ่มค่อยๆ รู้สึกตัวขึ้น เปลือกตาทั้งสองข้างหนักอึ้งจนแทบลืมไม่ขึ้น หากเสียงนกร้องและเสียงอันไม่คุ้นเคยที่ดังแว่วอยู่ไกลๆ ให้ได้ยิน ก็ทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นเพื่อมองให้ชัดว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ที่ใดกันแน่ ชาตรีผวาลุกขึ้นทันทีเมื่อเห็นแขนเรียวของใครคนหนึ่งกอดก่ายอยู่บนร่างของเขา ซึ่งมีเพียงผ้าห่มคลุมอยู่เท่านั้น หาได้มีอาภรณ์ชิ้นอื่นใดอยู่อีกไม่ ‘อ้าว ตื่นแล้วเหรอคะ? ทำไมรีบตื่นจังล่ะคะยังเช้าอยู่เลยนอนต่อก่อนเถอะค่ะ’ หญิงสาวร่างเล็กบางที่นอนทอดกายเคียงข้างอยู่รีบขยับลุกขึ้นตามแล้วเอนกายซบร่างสูงพลางพยายามจะเอนกายอีกฝ่ายให้ล้มลงนอนไปด้วยกันอีกครั้ง หากชายหนุ่มกลับผลักร่างของเธอออกห่าง แล้วรีบขยับกายลุกขึ้นพลางมองหาเครื่องแต่งกายของตนเองทันที ‘เธอเป็นใคร? แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’ ชาตรีถามพลางกวาดตามองไปรอบกาย หรือว่าที่นี่จะเป็นสถานบริการที่เพื่อนเขาพามาสั่งลาชีวิตโสดเป็นครั้งสุดท้ายกัน ‘คุณชาตรีจำเอื้องไม่ได้เหรอคะ? เอื้องเป็นน้องสาวพี่อ้นเพื่อนคุณมานพที่เป็นเพื่อนคุณชาตรีไงคะ’ ชาตรีพยายามคิดตามที่หญิงสาวบอก ใช่...เมื่อคืนนี้มานพเพื่อนของเขาแนะนำให้รู้จักกับอ้นและเอื้อง 2 พี่น้องชาวเขาที่เข้าไปเรียนในตัวเมือง หลังจากนั้นพวกเขาก็ดื่มกินกันในร้านอาหารแห่งหนึ่ง แต่มาจบอยู่บนเตียงแบบนี้ได้อย่างไรเขาเองยังนึกไม่ออก ‘แล้วผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง’ ‘แหม คุณชาตรีน่ะ’ หญิงสาวทำท่ากระเง้ากระงอดพลางลุกขึ้นมาเกาะแขนชายหนุ่มด้วยทีท่าเอียงอาย ‘ใจร้ายจัง เรื่องแบบนี้จะให้เอื้องเป็นคนพูดได้ยังไงล่ะคะ’ สาวเจ้าตัดพ้อให้อย่างมีจริต หากเมื่อชายหนุ่มยังคงทำหน้าไม่เข้าใจจริงๆ เธอจึงให้ความกระจ่างแก่เขา ‘ก็เมื่อคืนนี้คุณบอกเองนี่คะ ว่าเบื่อไม่อยากกลับไปแต่งงาน แต่อยากมาบ้านเอื้องมากกว่าเอื้องก็เลยพาคุณมาที่นี่ไงคะ’ ‘เป็นไปไม่ได้’ ชาตรียืนกรานเสียงแข็ง บ้าแล้ว ต้องบ้าแน่ๆ เพราะไม่มีทางที่เขาจะไม่อยากกลับไปแต่งงานในเมื่อเขารอวันที่จะได้อยู่ร่วมกับกุลยาอย่างมีความสุขมาตลอด... ชายหนุ่มรีบคว้าเสื้อผ้าที่กองระเกะระกะอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังประตู มานพและเพื่อนคนอื่นของเขาจะต้องยังอยู่ที่นี่ด้วยแน่ หากเมื่อเปิดประตูออกมาคนที่เขาพบเป็นคนแรกคือ อ้นพี่ชายของหญิงสาวที่รีบวิ่งตามเขาออกมาและเกาะแขนเขาเอาไว้แน่น เบื้องหลังชายหนุ่มร่างสัดทัดที่แต่งกายด้วยชุดพื้นเมือง คือชายร่างกำยำอีก 4 คนที่มองตรงมายังหนุ่มชาวกรุงเขม็ง ‘ตื่นแล้วเหรอครับคุณชาตรี? นี่ผมกำลังว่าจะมาปลุกไปรับอาหารเช้าพอดี’ ‘ขอบคุณครับ แต่ผมต้องรีบกลับแล้ว วันนี้ผมต้องพาคุณตาคุณยายไปที่กรุงเทพฯ ผมต้องรีบกลับไปช่วยว่าที่เจ้าสาวของผมเตรียมงานแต่งงาน’ ชาตรีพยายามบอกด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่สุดที่เขาจะต้องรีบไป แม้จะรู้สึกไม่ชอบมาพากลก็ตาม ‘คุณจะไปทั้งที่ได้น้องสาวผมแล้วแบบนี้น่ะหรือ?’ ชาตรีเกือบจะยิ้มนิดๆ ด้วยซ้ำเมื่อได้ยินประโยคนั้น ในชีวิตของเขาผ่านผู้หญิงมามากมายและไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนจะจับเขาไว้ได้หากเขาไม่ยินยอม โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้หญิงที่เขาแน่ใจว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเธอเลย ‘ผมจะรับในสิ่งที่ผมทำเท่านั้น และเมื่อผมบอกว่าจะกลับคุณก็ห้ามผมไม่ได้หรอก’ ‘แล้วคุณคิดว่าผมจะยอมปล่อยให้คุณออกไปจากหมู่บ้านของผมง่ายๆ อย่างนั้นหรือ?’ รอยยิ้มของคนพูดมีรอยกึ่งเยาะและติดจะเหี้ยมเกรียมเสียด้วยซ้ำ ตอนนี้เองที่ชาตรีเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาได้หลงเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านที่แวดล้อมไปด้วยคนของ 2 พี่น้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และถึงตอนนี้เขายังมองไม่เห็นเพื่อนๆ ของตนเอง ‘มานพกับเพื่อนๆ คนอื่นของผมอยู่ที่ไหน?’ ‘คุณมานพกับเพื่อนๆ ของคุณไม่ได้มาที่นี่ด้วย แต่ไม่ต้องห่วงผมจะให้คนของผมไปส่งข่าวให้เพื่อนของคุณรีบแจ้งไปยังบ้านของคุณที่กรุงเทพฯ เอง ว่าคุณจะอยู่แต่งงานและใช้ชีวิตกับน้องสาวผมอยู่ที่นี่’ ‘ไม่มีทาง ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องกลับไปแต่งงานกับกุลยาให้ได้’ ‘ลูกสาวนายพลคนนั้นน่ะหรือเธอไม่เหมาะกับคนอย่างคุณหรอก แต่อย่าห่วงเลยยายเอื้องน้องสาวของผมก็เป็นถึงลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านของเรา แกได้รับการสั่งสอนให้เป็นกุลสตรีที่ดีพร้อมทุกอย่าง’ ชาตรีปลดแขนหญิงสาวที่เกาะเขาแน่นออก แล้วมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าก่อนจะแค่นยิ้มหยัน ‘หึ กุลสตรีที่ดีงั้นหรือ? งั้นคุณช่วยบอกผมหน่อยสิว่าผู้หญิงดีๆ แบบไหนกันที่กล้านอนกับผู้ชายแล้วบังคับให้แต่งงานด้วยแบบนี้’ น้ำเสียงของชายหนุ่มแสดงความดูถูกและรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง หมัดหนักๆ เสยเข้าปลายคางอย่างจังทำให้ชาตรีถึงกับล้มลงไปกองกับพื้น เลือดสีแดงสดซึมออกมาจากรอยแตกทันที ‘มันเป็นเพราะแกไอ้ชาติชั่ว ถ้าแกไม่หลอกน้องสาวฉันตอนที่ยายเอื้องไปเที่ยวกรุงเทพฯ ฉันก็คงไม่ต้องทำเรื่องไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ แกต้องรับผิดชอบในสิ่งที่แกเคยทำ ฉันจะไม่ยอมให้แกไปทำร้ายผู้หญิงคนไหนได้อีก แกต้องอยู่ที่นี่กับยายเอื้องไปตลอดชีวิต’ ชายหนุ่มลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านหันไปส่งสัญญาณกับชายร่างกำยำให้หิ้วปีกชาตรีกลับเข้าไปในห้อง ‘อยู่ที่นี่ดีๆ สงบสติอารมณ์ทบทวนดูดีๆซะ อ้อ แล้วก็อย่าได้คิดหนีเลยที่นี่น่ะอยู่บนเขาโอบล้อมไปด้วยป่า ผมไม่อยากตามเข้าไปเก็บซากศพน้องเขยตัวเอง เพราะสัตว์ป่าน่ะมันมักจะรุมกัดกินกันจนไม่เหลือสภาพเดิมเลยล่ะ’ ประตูถูกปิดลงตามด้วยเสียงโซ่ที่คงล่ามหน้าประตูเอาไว้อย่างแน่นหนา ชาตรีทิ้งร่างตัวเองลงนั่งอย่างหมดแรง ในที่สุดเรื่องเลวร้ายที่เขาเคยก่อไว้ก็ตามมาเล่นงานเขาจนได้ แถมยังเป็นในเวลาที่เขาต้องรีบกลับไปหากุลยาอีกด้วย ชายหนุ่มขยับลุกขึ้นพยายามมองลอดช่องไม้ที่เป็นส่วนของผนังออกไป แต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากแสงแดดที่ทอลอดช่องเล็กๆ เข้ามาเท่านั้น รอบด้านปิดสนิทไม่มีทางให้ปีนหนีออกไปได้ และเขาก็มีเพียงมือเปล่าไม่มีอุปกรณ์ทุ่นแรงเลยแม้แต่อย่างเดียว ‘โธ่เว้ย!!!’ ชาตรีแทบอยากจะบ้า ก่อนที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่ข้างเตียงนอนที่อยู่กลางห้อง จะถูกผลักให้ล้มลงอย่างแรงจนขวดและแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะหล่นกระจาย ก่อนจะถูกเตะซ้ำจนกระเด็นไปกระแทกกับประตู ใบหน้าคมแดงคล้ำไปด้วยเพลิงโทสะ แล้วกำปั้นหนักๆ ก็กระแทกเข้ากับข้างผนังเต็มแรงจนเลือดซิบและสั่นสะท้าน เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้วันที่เท่าไรแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องหาทางหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้ ชาตรีพยายามหาทางหนีหลายต่อหลายครั้งหากก็ไม่เคยประสบสำเร็จ จนมาถึงวันงานประเพณีอย่างหนึ่งของหมู่บ้าน เสียงเพลงพื้นเมืองถูกบรรเลงดังสนั่นไปทั่ว แม้แต่ยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็พลอยเมามายไปกับเหล้าหมักที่ถูกลักลอบเข้ามาดื่มกินกัน ชายหนุ่มจึงอาศัยช่วงจังหวะที่เป็นเวลาอาหารทุบท้ายทอยร่างของคนที่นำถาดอาหารเข้ามาให้จนสลบแล้วรีบหลบหนีออกไปโดยไม่มีใครทันสังเกตเห็น หากความมืดและไม่คุ้นเคยกับสถานที่รวมถึงอากาศที่หนาวเย็นก็ทำให้เขาหลงป่าและจับไข้จนพลัดตกลาดเขาไปจนขาหัก  โชคดีที่มีนายพรานนำนักท่องเที่ยวผ่านมาพอดีเขาจึงได้รับการช่วยเหลือให้ออกไปจากป่าได้สำเร็จ ทว่าไข้ป่าก็เล่นงานเขาอย่างหนัก ชายหนุ่มต้องใช้เวลารักษาตัวอยู่โรงเรียนร่วมเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ รวมเวลาแล้วเขาต้องอยู่ที่เชียงรายนานเกือบ 4 เดือนเต็ม ชาตรีติดต่อเพื่อนๆ ของเขาได้ในที่สุดแต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาโดน 2 พี่น้องจับตัวไป และยังไม่มีใครแจ้งข่าวใดๆ ไปยังบ้านของเขาที่กรุงเทพฯ ชายหนุ่มจึงยิ่งเบาใจว่าเขายังพอมีทางอธิบายให้ท่านนายพลและคุณหญิงรวมถึงกุลยาเข้าใจได้ว่าทำไมเขาถึงได้หายมานานแบบนี้ ชายหนุ่มรีบกลับบ้านที่กรุงเทพฯ ทันที เพื่อเตรียมตัวจะไปขอขมาท่านพลและคุณหญิง แต่เมื่อไปถึงเขาก็ได้พบพ่อและแม่ของตนเองในชุดดำหน้าตาหมองคล้ำเดินออกมาและกำลังจะไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ‘พ่อ แม่จะไปไหนกัน? มีใครเป็นอะไรเหรอครับ?’ จากคุณ : นารีจำศีล (นารีจำศีล) - [ 26 ก.ค. 51 22:04:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คำตอบที่ชายหนุ่มได้รับคือหมัดหนักๆ จากผู้เป็นพ่อ ‘ไอ้ลูกไม่รักดี แกยังมีหน้ากลับมาให้ฉันเห็นอีกเรอะ’ พ่อกำนันบอกเสียงกร้าวและติดจะมามีรอยขื่น ส่วนแม่ของเขานั้นเอาแต่ร้องไห้ หรือว่าจะมีใครส่งข่าวมาบอกให้ทางบ้านของเขารู้แล้ว ‘ผมรู้พ่อ ผมรู้ว่าผมผิดแต่นี่ไง ผมกำลังจะมาชวนพ่อกับแม่ไปบ้านท่านพล ไปขอโทษท่านอยู่นี่ไง’ ‘มันสายไปแล้วชาตรี แกกลับมาช้าเกินไป หนูกุลยา...เธอตรอมใจตายไปแล้ว’ คำตอบของพ่อเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจเขา ชาตรีรู้สึกราวกับหัวใจของกลายเป็นก้อนน้ำแข็งเลือดในกายทุกหยดเหือดแห้งไปจากร่าง วินาทีถัดมาเขาคลุ้มคลั่งราวกับคนบ้า ในสมองได้ยินเสียงตัวเองก้องสะท้อนไปมา ...ไม่จริง ในเมื่อเพื่อนๆ ของเขายืนยันว่ายังไม่มีใครส่งข่าวอะไรมาบอกคนทางนี้ แล้วกุลยาตรอมใจตายได้อย่างไร ชายหนุ่มถูกลากตัวขึ้นรถระหว่างทางไปวัดแม่เล่าทั้งน้ำตาว่า คนของอ้นส่งข่าวมาบอกท่านพลและคุณหญิงว่าเขาเข้าพิธีแต่งงานกับเอื้องไปแล้ว และข่าวนี้ก็กระจายไปเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง ว่าที่เจ้าสาวเป็นหม้ายขันหมากเพราะเจ้าบ่าวหนีไปแต่งงานกับผู้หญิงอื่นถึงเมืองเหนือ กุลยาทั้งเสียใจและอับอายจนล้มป่วยลงจนในที่สุดเธอก็เสียชีวิตลงก่อนเขาจะกลับมาถึงเพียง 2 วัน เมื่อไปถึงที่วัดสายตาหลายสิบคู่ที่มองมายังชาตรีนั้นราวกับชายหนุ่มเป็นตัวประหลาดอันน่ารังเกียจ หากที่ยังไม่มีใครกล้าไล่เขาออกไปก็เพราะเกรงใจพ่อและแม่ของเขา ในศาลาสวดศพนั้นร่างสูงไม่พบแม้แต่เงาท่านนายพลและคุณหญิงกุลนัดดา หูของเขาจับความได้เพียงแว่วๆ ว่าคุณหญิงนั้นร้องไห้จนเป็นลมล้มพับไปจนถูกพยุงเข้าไปพักอีกที่หนึ่งโดยมีท่านนายพลตามไปดูแล ชาตรีรู้สึกว่าร่างของเขาเบาหวิวและไร้เรี่ยวแรง พื้นที่เหยียบอยู่คล้ายกับจะโคลงเคลงไปมา และในที่สุดขาทั้ง 2 ข้างก็หยุดลงที่หน้ากรอบรูปของหญิงสาว ชายหนุ่มปล่อยน้ำตาหยดแรกให้ไหลลงอาบแก้ม ก่อนจะผวาเข้าไปกอดโลงที่บรรจุร่างของหญิงสาวที่รักเอาไว้แน่น แล้วปล่อยเสียงร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร ในเวลานี้ความรู้สึกหลายอย่างประดังเข้าใส่เขาราวกับพายุที่โหมกระหน่ำ ทั้งโกรธ เกลียด เคียดแค้น เจ็บปวด และเสียใจที่สุดในชีวิต เขาแทบอยากจะฆ่า 2 พี่น้องคู่นั้นให้แหลกคามือ หากที่เขาอยากจะทำร้ายที่สุดคือตัวเอง ให้เขาตายไปเองเสียยังจะดีกว่า ที่จะต้องอยู่มองคนที่รักสุดหัวใจตายจากไปแบบนี้ จากไปทั้งที่เขายังไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอฟังเลย จากไปทั้งที่เรายังไม่เข้าใจกันเลย... รวิดามองชายหนุ่มตรงหน้าทั้งน้ำตา ก่อนจะโผเข้ากอดเขาแน่นแล้วปล่อยเสียงร้องไห้โฮ ไม่ต่างไปจากเสียงร้องไห้คร่ำครวญที่ครั้งหนึ่งชาตรีเคยร้องเพื่อกุลยามาแล้ว ร่างนี้จะเป็นกุลยาหรือภูบดีก็ช่าง จะจำเธอหรือเขาได้หรือไม่ก็ตาม หากนี่ก็คือดวงวิญญาณดวงเดียวกันของคนที่ชาตรีรักยิ่งกว่าชีวิต หลังจากนั้นภาพของรุ่นน้องปี 1 ที่เป็นลมล้มพับไปในงานรับน้อง และโผเข้ากอดชายหนุ่มพี่รหัสของตัวเองพลางร้องไห้โฮก็ดังกระฉ่อนไปทั่วมหาวิทยาลัย หากเป็นไปในทางที่ไม่ค่อยดีนักโดยเฉพาะกับฝ่ายชายอย่างภูบดี ชายหนุ่มจึงพยายามไม่เข้าใกล้รวิดาอีกเพื่อไม่ให้เกิดความเข้าใจผิด หากไม่ว่าเขาจะเดินอยู่ส่วนไหนของมหาวิทยาลัยก็ตาม ภูบดีก็จะรู้สึกได้ถึงสายตาอันแสดงความรู้สึกอันลึกซึ้งของรวิดาคอยเฝ้าติดตามเขาไปทุกที่อยู่เสมอ ซึ่งนั่นทำให้ชายหนุ่มรุ่นพี่อดที่จะหวาดๆ ไม่ได้ และเหมือนความรู้สึกนี้จะเป็นดังกระแสจิตที่ส่งตรงไปยังรวิดาด้วยเช่นกัน หญิงสาวจึงไม่กล้าที่จะเข้าใกล้พี่รหัสของเธออีก ได้แต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ โดยไม่ให้เขารู้ตัว และหมดอาลัยตายอยากเมื่อไม่สามารถเข้าไปอธิบายเรื่องต่างๆ ให้เขาฟังได้ “เออ จริงสิพี่ธร หรือว่ารวิจะไปดักที่บ้านของน้องกุลดี หรือว่า...” รวิดายังพูดไม่ทันจบ คนที่อดทนฟังมาตลอดก็ขัดขึ้นอย่างทนไม่ได้อีกต่อไป “พอได้แล้วรวิ อดีตชาติอะไรน่ะช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้วตอนนี้รวิไม่ใช่นายชาตรีอีกแล้ว ไม่ใช่คนเดิมอย่างที่เคยเป็นอีกแล้ว ทุกอย่างมันจบไปหมดแล้ว” น้ำเสียงของนัทธรดังราวกับจะเรียกสติของหญิงสาวให้กลับคืนมา เพราะหลังจากที่เธอจำอดีตชาติของตัวเองได้ นิสัยของรวิดาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเด็กสาวที่อ่อนหวาน โรแมนติกและช่างฝัน กลายเป็นสาวห้าวนิสัยนักเลงกล้าได้กล้าเสีย ใจร้อน หุนหันพลันแล่น โดยไม่คิดหน้าคิดหลังกับอะไรทั้งสิ้น เธอพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ภูบดีจำอดีตได้ ทั้งไปดักรอเขาที่หน้าคณะ คอยแอบตามเขาไปทุกที่ และนี่ยังจะไปดักรอที่บ้านเขาอีก ถ้าไม่รีบห้ามไว้ก่อนต่อไปเธอจะทำอะไรอีกบ้างก็ไม่รู้ นัทธรคิดว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของหญิงสาวดี ว่าเธอร้อนใจแต่สิ่งที่เธอทำลงไปทั้งหมดนั้นมีแต่จะทำให้ถูกมองในแง่ลบมากขึ้นเท่านั้น ไม่มีใครเชื่อเรื่องการระลึกชาติที่เกิดขึ้นง่ายดายเพียงปลายนิ้วสัมผัสกันแบบนี้แน่ แม้แต่ตัวเขาเองยังยากที่จะทำใจให้เชื่อได้ หากเมื่อรวิดายืนยันหนักแน่นเขาก็อยากที่จะลองเชื่อดูสักครั้ง จนต้องรับหน้าที่เป็นที่ปรึกษาให้กับหญิงสาวอยู่แบบนี้ “พี่ธรไม่เข้าใจ รวิไม่อยากให้มันจบลงแบบเดิมอีก จบลงทั้งๆ ที่เรายังไม่เข้าใจกันเลย รวิยังไม่ได้ขอโทษน้องกุลเลยสักคำ ยังไม่มีโอกาสบอกกุลยาเลยว่าชาตรีเสียใจกับสิ่งที่เขาทำลงไปมากแค่ไหน รวิแค่อยากขอโทษอยากชดเชยต่อความผิดที่เคยทำไว้เท่านั้นเอง” รวิดาบอกอย่างขมขื่น และดูเหมือนน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ายังไม่เพียงพอที่จะบอกได้ถึงความเศร้าอันลึกซึ้งที่มีอยู่ในหัวใจได้หมด จะเพราะแสงแดดยามบ่ายคล้อยที่สาดส่องลงมาในเวลานั้นทำให้เขาตาพร่า หรือด้วยอุปทานไปเองก็ตาม หากภาพของคนตรงหน้าที่นัทธรมองเห็นก็คล้ายกับจะถูกซ้อนทับไว้ด้วยภาพของชายหนึ่งคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจอยู่เช่นกัน  จนชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้ว่า แล้วตัวเขาเองล่ะ? เคยผูกพันกับเธอมาตั้งแต่ชาติปางก่อนหรือเปล่านะ? “รวิอยากจะให้ภูบดีเขาจำอดีตได้จริงๆ น่ะเหรอ?” ประโยคนั้นทำให้เสียงสะอื้นขาดหายไปทันที จำได้...จำได้ถึงอดีตที่มีแต่ความเจ็บปวดและเสียใจน่ะหรือ? คำถามที่ถามตัวเองในใจนั้นทำให้รวิดายิ่งร้องไห้หนักขึ้น ชายหนุ่มจึงได้แต่ขยับกายเข้าไปใกล้เพื่อจะโอบไหล่เล็กๆ ที่กำลังสั่นเทาด้วยแรงสะอื้นนั้นเข้ามาหาตัวอย่างปลอบประโลม หากแล้วก็ต้องชะงักปล่อยให้แขนที่กำลังจะยกขึ้น ถอยกลับมายังที่เดิมอย่างรู้สึกถึงความควรไม่ควร “ใจเย็นๆ เถอะรวิเรื่องแบบนี้จะทำให้คนอื่นเชื่อง่ายๆ น่ะไม่ได้หรอกนะ ดูแต่เรื่องราวในชาตินี้คนเรายังจำกันไม่ค่อยจะได้เลย แล้วจะเอาอะไรกับเรื่องราวในชาติก่อน” ประโยคท้ายๆ ของชายหนุ่มคล้ายกับจะเน้นทุกคำอย่างชัดเจน เพราะเรื่องราวบางอย่างที่เกิดขึ้นมาแล้วกับตัวเขาเอง แต่ดูเหมือนประโยคเหล่านั้นจะไม่เข้าหูคนฟังแม้แต่น้อยเพราะหยดน้ำตาใสๆ ยังไหลออกมาไม่หยุด ที่สุดคนมองก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้ “พี่จะหาทางช่วยรวิเอง” ประโยคนี้ของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหันมามองเขาตาใสทั้งน้ำตาเลยทันที “แต่รวิต้องอย่าพยายามไปเล่าเรื่องอดีตชาติก่อนหรือทำอะไรให้ภูบดีเขาตกใจอีก ตกลงไหม?” “ตกลงค่ะ แล้วพี่ธรจะรวิทำยังไงคะ? ต้องทำยังไงพี่ธรบอกรวิมาเลย” รวิดาถามด้วยความอยากรู้เต็มที่ นัทธรพยักหน้ารับยิ้มๆ นิสัยขี้แยกับท่าทางแบบนี้ทำให้ร่างเล็กบางค่อยดูเหมือนรวิดาคนเก่าที่เขาเคยรู้จักหน่อย “วิธีน่ะมีแน่ แต่ตอนนี้ยังไม่รู้เพราะยังไม่ได้คิด” ตอบพลางเอื้อมมือไปเช็ดหยาดน้ำตาบนแก้มใสให้อย่างเบามือ กิริยานั้นอ่อนโยนและทะนุถนอมราวกับพี่ชายกำลังปลอบน้องสาวคนเล็ก แต่ร่างเล็กกลับปัดมือใหญ่นั้นออกอย่างงอนๆ เพราะคำตอบนั้นดับความหวังของเธอลงอย่างสิ้นเชิง “โธ่ มาพูดให้อยาก (รู้) แล้วจากไปนี่แบบนี้ ไอ้เรารึก็นึกว่ามีวิธีดีๆ แล้วซะอีก” หญิงสาวบ่นพลางทำหน้าทั้งยุ่งทั้งยับ จนคนมองอยากจะหาเตารีดมารีดเสียใหม่ให้เรียบ “พี่ชักจะสงสัยแล้วสิว่าชาติที่แล้ว เคยเจอกับรวิมาก่อนหรือเปล่า? ถึงได้ใช้ได้ใช้เอาแบบนี้” นัทธรว่าพลางขยี้มือไปบนศีรษะเล็กที่ปกคลุมด้วยเรือนผมดำขลับที่เกล้าสูงไว้เป็นหางม้าของร่างเล็กกว่าอย่างหมั่นเขี้ยว “ไม่รู้สิ แต่ถ้าให้เดานะพี่ธรต้องเป็น 1 ในสาวๆ ที่แอบมาหลงรักรวิแน่ๆ เพราะรวิน่ะเป็นหนุ่มหล่อเนื้อหอมประจำหมู่บ้านเลยนะ” รวิดาเล่าพลางยืดอกอย่างภาคภูมิ นัทธรได้แต่ฟังและมองภาพนั้นอย่างขันๆ แกมเอ็นดู โดยไม่รู้สึกเชื่อถือสิ่งที่หญิงสาวว่ามาแม้แต่น้อย  แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้จากที่รวิดาเล่าให้ฟังก็คือ หลังจากที่กุลยาตายจากไปแล้ว ชาตรีก็ไปขอขมาต่อท่านนายพลและคุณหญิงแม้ว่าจะไม่ได้รับการให้อภัยก็ตาม ต่อมาเขาก็ไปบวชอยู่ที่วัดซึ่งเป็นที่เก็บกระดูกของกุลยาเอาไว้เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆ กับคนที่รักไปจนตลอดชีวิต ส่วนอ้นและเอื้องเมื่อรู้ว่ากุลยาเสียชีวิตและชาตรีออกบวชไปแล้ว ก็ตัดใจไม่มายุ่งวุ่นวายด้วยอีก “แต่ป่านนี้แล้วทำไมเมย์ยังไม่มานะ” นัทธรเอ่ยพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาซึ่งตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว “อ๋อ ใช่รวิลืมบอกพี่ธรไปว่า วันนี้เมย์เขาไปบ้านเพื่อนก็เลยกลับไปก่อนแล้ว” “เพื่อน? เพื่อนคนไหน? ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที “ผู้ชาย หล่อมากเลยด้วยนะ” รวิดาตอบหน้าตายและพยายามซ่อนรอยยิ้มซุกซนในสีหน้าและแววตาเอาไว้ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นร่างสูงทำหน้าทั้งหวงทั้งห่วงเมทินีจนออกนอกหน้า “โธ่ พี่ธร รวิล้อเล่นหรอกน่า อย่างเมย์น่ะเหรอจะกล้าไปไหนกับผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่ธรได้ เพื่อนผู้หญิงค่ะ สนิทๆ กันทั้งนั้นไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก เอ...แต่จะว่าไปเมย์นี่ก็สวยน่ารักดีเหมือนกันนะ” รวิดาเย้าต่อด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มพร้อมกับแววตาเจ้าชู้ในแบบที่ชายหนุ่มไม่เคยเห็นมาก่อน “เฮ้ย อย่ามาคิดอะไรเพี้ยนๆ เชียวนะ” นัทธรว่าอย่างชักไม่ไว้ใจหญิงสาวที่เป็นชาติปัจจุบันของนายชาตรีขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน “ล้อเล่นหรอกน่า ทำเป็นหวงไปได้ ยังไงๆ ผู้หญิงที่สวยที่สุดสำหรับรวิก็มีแต่น้องกุลคนเดียวเท่านั้นแหละ” “งั้นก็นั่งฝันถึงน้องกุลคนสวยไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะไปเอารถมารับ” “ครับผม”รวิดาทำเสียงขึงขังเป็นเชิงล้อ พลางมองตามหลังร่างสูงของชายหนุ่มที่เธอรู้จักมาตั้งแต่เด็กไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะถอนหายใจยาวเมื่อคิดถึงเรื่องราวในอดีตที่ยังคั่งค้างอยู่ในใจ กุลยา พี่จะทำอย่างไรดีนะ? บนท้องถนนในเย็นวันนั้นค่อนข้างว่างไม่ติดขัดเหมือนดังเช่นทุกวัน หากถึงกระนั้นนัทธรก็ยังคงขับรถให้แล่นไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อนนัก ไม่สนใจว่ารถคันไหนจะวิ่งแซงหน้าเขาไปบ้างผิดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดต่อความเรื่อยเฉื่อยนี้ จากคุณ : นารีจำศีล (นารีจำศีล) - [ 26 ก.ค. 51 22:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “โอ๊ย พี่ธรน่ะทำไมขับรถช้าจัง คันอื่นเขาแซงขึ้นหน้าไปหมดแล้วเห็นไหม?” รวิดาบ่นออกมาอย่างทนไม่ได้ในที่สุด “อ้าว ก็รถพี่มันรถเต่านิ แถมเป็นเต่าโบราณซะด้วยมันก็ต้องช้าหน่อยสิ” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงทุ้มนุ่มอันเรียบเรื่อยตามประสาคนใจเย็นอยู่เป็นนิจ “ยังไงนี่ก็ยังไม่ค่ำพี่ว่าเราไม่ต้องรีบร้อนนักก็ได้ จะแวะไปดูหนังกันก่อนสักเรื่องก็ยังไหว รวิสนใจไหม? ช่วงนี้พี่เห็นรวิมีแต่เรื่องเครียดๆ ทุกวัน แล้วตอนนี้ก็มีหนังรักโรแมนติกที่รวิชอบเข้าโรงหลายเรื่องเลยนะ” น้ำเสียงนั้นบอกอย่างอ่อนโยนเอาใจ และยังบอกให้รู้อีกว่าคนพูดได้คอยสังเกตอีกฝ่ายหนึ่งอย่างห่วงใยมาโดยตลอด แต่ดูเหมือนคนฟังจะไม่ทันรู้สึก เพราะเพียงแค่ได้ยินคำว่า ‘หนังรักโรแมนติก’ รวิดาก็ทำหน้าปูเลี่ยนขึ้นมาทันที “ยี้ หนังรักโรแมนติกเหรอ? รวิไม่เห็นอยากดูเลยเดี๋ยวจะนั่งหลับซะเปล่าๆ พวกบู๊ แอ็คชั่น มันดุเดือดน่ะไม่มีบ้างเหรอ? รวิเคยได้ยินชื่อหนังเรื่องหนึ่งเรื่อง พ่อครับ อัดให้ยับเลยพ่อ แหม เขาช่างตั้งชื่อได้มันสะใจดีจริงๆ หรือไม่ก็พวกผีชีวะจะได้ยิงซอมบี้กันให้มันไปเลย” คนพูดพลางทำท่าสะใจอย่างมันในอารมณ์ไปด้วย ขณะที่คนฟังได้แต่นิ่งฟังทำตาปริบๆ อย่างยังไม่ชินกับอุปนิสัยที่เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือของเจ้าหล่อน และดูท่าว่ารวิดาสาวน้อยโรแมนติกช่างฝันคนเก่าของเขาจะได้อันตรธานหายไปแล้วจริงๆ หากก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ตอบรับอะไรออกไป เขาก็ต้องรีบเหยียบเบรกอย่างกะทันหันเมื่ออยู่ๆ รถคันหนึ่งก็เปลี่ยนเลนส์มายังเลนส์ที่เขาขับอยู่เอาดื้อๆ และถ้าหากเขาขับรถเร็วกว่านี้ก็คงเบรกไม่ทันและชนกันไปแล้ว “เป็นไรไหมรวิ?” นัทธรหันมาถามร่างเล็กบางที่นั่งอยู่ข้างๆ มือข้างหนึ่งของเขาวาดมากั้นร่างเธอเอาไว้อย่างห่วงใยแม้จะช่วยคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอไว้ตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วก็ตาม “เฮ้ย มันขับรถภาษาอะไรของมันวะ พี่ธรเร่งเครื่องตามไปเลย อย่างนี้มันต้องลุยกันให้รู้เรื่องบวกเป็นบวกสิ เอ้า อย่าคิดว่าจะมาแหยมกันได้ง่ายๆ นะเฟ้ย” อดีตสาวน้อยช่างฝันบอกเสียงดังอย่างเอาเรื่อง ถ้าแย่งพวงมาลัยมาขับเองได้เธอคงทำแล้ว แต่เมื่อทำไม่ได้จึงได้แต่นั่งแท่นเป็นผู้บัญชาการรบกับชายหนุ่มพลางทำท่าถลกแขนเสื้อนักศึกษาขึ้นอย่างเตรียมพร้อมจะวางมวยเต็มที่ ร้อนถึงชายหนุ่มที่ต้องคอยเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปใหญ่โตกว่านี้ เพราะหลังจากที่จำอดีตชาติของตัวเองได้ เพียงแค่มีใครมาผิวปากแซวหน่อยรวิดาก็แทบจะถลาเข้าไปคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายถามอย่างเอาเรื่องทันที เขาซึ่งเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องในชาติก่อนของหญิงสาว จึงต้องคอยอยู่ใกล้ๆ เพื่อห้ามปรามไม่ให้เธอไปมีเรื่องกับใครได้ “ไม่เอาน่ารวิ นี่ไม่ใช่สนามมวยหรือสนามแข่งรถนะ ถ้าเขาทำผิดเดี๋ยวก็โดนตำรวจเรียกเองนั่นแหละ” แล้วก็เป็นอย่างที่ชายหนุ่มว่าจริงๆ เพราะเมื่อขับรถตามไปก็ทันได้เห็นรถคู่กรณีถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจเรียกให้จอดข้างทางจริงๆ แม้สิ่งที่เห็นจะทำให้โทสะของอดีตนักเลงเก่าค่อยลดลงไปกว่าครึ่ง หากอีกครึ่งที่เหลือก็ยังกรุ่นๆ เพราะอยากลงไปสั่งสอนคู่กรณีด้วยตัวเองมากกว่า หญิงสาวจึงได้แต่ฮึดฮัดด้วยความคันไม้คันมือไปตลอดทาง ขณะที่ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ราวกับอ่อนใจระคนขบขัน ...ยังไม่ทิ้งลายนักเลงเก่าจริงๆ สินะ “รวิลงไปซื้อบัตรเติมเงินให้พี่หน่อยได้ไหม? พี่จะได้โทรไปหาเมย์ก่อนว่าจะให้ไปรับที่บ้านเพื่อนหรือเปล่า?” ชายหนุ่มบอกพลางจอดรถเต่าทองสีเขียวอ่อนของเขาที่หน้าร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่ง ก่อนจะหยิบธนบัตรใบละ 1000 บาทส่งให้กับหญิงสาวเพื่อซื้อบัตรเติมเงินโทรศัพท์มือถือของเขาที่เงินในบัญชีหมดไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว และนี่ก็เป็นเงินที่เขาเพิ่งได้มาจากการทำงานพิเศษออกแบบปกหนังสือได้เป็นชิ้นแรก ภายในร้านสะดวกซื้อแห่งนั้นไม่มีสิ่งใดสะดุดตาเป็นพิเศษ แต่จังหวะในหัวใจของรวิดากลับเต้นรัวเป็นกลองขึ้นด้วยความยินดีเมื่อได้เห็นร่างสูงของภูบดีที่ยืนอยู่บริเวณด้านหน้าเคาท์เตอร์เซอร์วิสสำหรับชำระค่าใช้จ่ายต่างๆ หญิงสาวจึงค่อยๆ เลียบๆ เคียงๆ เข้าไปใกล้และก็ทันได้ยินว่าชายหนุ่มกำลังมีปัญหาเพราะนำเงินมาไม่พอชำระค่าไฟฟ้าอยู่พอดี “เอาเงินนี่ไปใช้ก่อนสิคะ” รวิดาบอกด้วยรอยยิ้มพลางยื่นเงินในมือไปตรงหน้าชายหนุ่ม ไม่สนใจอาการสะดุ้งน้อยๆ ของเขาเมื่อได้เห็นหน้าเธอ “เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก” ภูบดีตอบแทบจะทันทีโดยไม่ต้องคิด เพราะเจอหน้าน้องรหัสของเขาคนนี้ทีไร เขามีอันต้องตกเป็นข่าวฉาวทุกที นี่ยังดีนะที่ไม่ได้อยู่ในมหาวิทยาลัย “รับไว้เถอะค่ะ ยังไงข้อมูลก็ถูกสแกนไปไว้ในเครื่องแล้ว พี่พนักงานเขาจะได้ไม่ลำบากในการแก้ไขข้อมูลด้วยไงคะ” รวิดาให้เหตุผลพลางหันไปยิ้มหวานกับพนักงานสาวหวังจะดึงมาเป็นพวกและก็ได้ผล “จริงด้วยค่ะ ถ้ารู้จักกันก็รับไว้ก่อนเถอะค่ะ แก้ข้อมูลน่ะมันค่อนข้างยุ่งยากแล้วช่วงเย็นแบบนี้ลูกค้าก็จะเยอะด้วยนะคะ” พนักงานสาวรีบช่วยกล่อมลูกค้าหนุ่มที่ยังลังเลต่อทันที ภูบดีนิ่งคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ก็ได้ครับ” ภูบดีตกลงใจยอมรับเงินจากหญิงสาวมาอย่างจำใจนักหนา แต่เขาไม่มีทางเลือกนี่นา และด้านหลังของเขาก็มีคนต่อแถวยืนรอใช้บริการอยู่อีกหลายคน แต่พอเหลือบไปมองใบหน้ายิ้มแย้มของร่างเล็กบางที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เขาก็ยิ่งไม่เข้าใจว่ารุ่นน้องคนนี้คิดอะไรกับเขากันแน่ “เอ่อ ขอบคุณมากนะครับ น้อง...?” ภูบดีถามเมื่อถอยออกมาจากหน้าเคาท์เตอร์แคชเชียร์แล้ว “รวิดาค่ะ เรียกรวิก็ได้ค่ะพี่ภู” รวิดาบอกเสียงใสอย่างใจเย็น เธอต้องไม่กระโตกกระตากให้เหยื่อตื่นตูมหนีไปซะก่อน “ครับ รวิยังไงพี่จะเอาเงินมาคืนให้พรุ่งนี้นะครับ” ภูบดีบอกพลางแอบสังเกตปฏิกิริยาของหญิงสาว จะว่าไปวันนี้ก็ดูปกติดีนิ แล้วไอ้ช่วงที่ผ่านๆ มานั่นองค์ลงเจ้าหล่อนหรือไงนะ “ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ หรือจะไม่ต้องคืนเลยก็ยังได้” หญิงสาวบอกอย่างใจป้ำเพราะลืมไปแล้วว่านี่ไม่ใช่เงินของตัวเอง แต่เพื่อกุลยาแล้วเรื่องอื่นก็ดูจะไม่สำคัญอีก รวิดามองสบตาชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาลึกซึ้ง ราวกับดวงตาคู่นั้นจะเป็นดวงตาคู่เดียวกับที่ชาตรีเคยสบตากับกุลยาเป็นครั้งแรกที่ร้ายขายผ้าเมื่อนานแสนนานมาแล้ว... ‘รับเงินนี่ไว้เถอะครับ มันไม่ได้มากมายอะไรเลย’ ชาตรีรีบบอกเมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทางอิดเอื้อนอย่างลำบากใจ ความจริงเขาแอบมองกุลยาอย่างถูกตาต้องใจมานานแล้ว นับแต่ได้เห็นเพียงแวบเรียกที่หน้าวัดแห่งหนึ่งในวันพระใหญ่เมื่อเดือนที่แล้ว หลังจากนั้นเขาก็เพียรพยายามสืบหาว่าเธอเป็นใคร? บ้านอยู่ช่องที่ไหน? และเป็นลูกเต้าเหล่าใคร จนเมื่อลูกน้องคนสนิทของเขามาบอกว่ากุลยาเป็นลูกสาวของท่านนายพล และสาวใช้คนสนิทของหญิงสาวก็เป็นคู่รักของลูกน้องของเขานี่เอง   ชายหนุ่มจึงเริ่มวางแผนมาดักพบหญิงสาวเมื่อรู้ว่าเธอต้องมาซื้อผ้าใหม่ไปตัดเสื้อในวันนี้เพื่อใช้สำหรับใส่ไปในงานเลี้ยงวันเกิดของท่านทูตท่านหนึ่ง โดยสั่งให้ลูกน้องของเขาพาสาวใช้ของกุลยาให้แยกไปเสียอีกทาง ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุให้กุลยาไม่มีเงินชำระค่าผ้าที่เลือกและสั่งให้ตัดไปแล้ว เพราะกระเป๋าเงินของเธอนั้นให้สาวใช้สนิทเป็นคนถือไว้ เขาจึงได้แสดงตัวออกมาเพื่อช่วยเหลือหญิงสาวในทันที ‘อย่าดีกว่าค่ะ เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ดิฉันเกรงว่าอาจจะไม่เหมาะ อีกอย่างดิฉันก็มาซื้อผ้าร้านนี้บ่อยๆ คงพอคุยกันได้ เดี๋ยวพอเจอคนของดิฉันค่อยเอามาจ่ายเจ้าของร้านคงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ’ ‘ถ้าอย่างนั้นไว้เจอคนของคุณแล้วค่อยคืนผมก็ได้นี่ครับ’ ชาตรีบอกพลางส่งเงินค่าผ้าให้กับแขกขายผ้าซึ่งเป็นเจ้าของร้าน ที่รับเงินของเขาไปอย่างง่ายดาย เพราะเขาเองได้แอบมาคุยและมอบเงินเป็นสินน้ำใจเอาไว้ให้ก่อนหน้านี้แล้ว ‘เอ่อ...’ กุลยาขยับจะค้านแต่ชายร่างใหญ่โพกผ้าทรงกลมไว้บนศีรษะก็เดินยิ้มหายเข้าไปหลังร้านเสียแล้ว และเมื่อหันกลับมาก็ได้เห็นชายหนุ่มยืนยิ้มแต้ในมือถือถุงผ้าเอาไว้ให้อย่างเรียบร้อย ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยอะไรออกมา เธอก็เหลือบไปเห็นสาวใช้ของตนเองเดินมาพร้อมกับชายคนหนึ่งด้วยท่าทางสนิทสนม ‘ไปไหนมากันน้อย ฉันหาเสียแทบแย่’ เสียงหวานนั้นค่อนข้างเข้ม ขณะที่ดวงตาก็เหลือบมองไปยังชายอีกคนหนึ่งที่เดินมาพร้อมกัน ‘อ้าว รู้จักกันเหรอ?’ ชาตรีแสร้งตีหน้าซื่อ(แต่ใจคด)ถามขึ้นกับลูกน้องคนสนิทของเขาเช่นกัน และเมื่อได้ยินคำตอบจากลูกน้องคนสนิท ชายหนุ่มก็รีบดำเนินการตามแผนต่อทันที ‘ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องคืนเงินให้ผมแล้วล่ะครับ เพราะเป็นคนกันเองทั้งนั้น’ เขารีบเหมาเอาตัวเองเข้าเป็นคนกันเองกับหญิงสาวเสร็จสรรพ และรีบพูดต่อก่อนที่เธอจะได้มีโอกาสแย้ง ‘ถือเสียว่าเป็นของขวัญในการพบกันครั้งแรกของเราก็แล้วกัน’ ชาตรีบอกพลางส่งถุงผ้าให้กับสาวใช้ของหญิงสาว ‘แต่ดิฉันว่า...’ กุลยายังพูดไม่ทันจบ เขาก็รีบขัดขึ้นอีกอย่างไม่กลัวจะเสียมารยาท เพราะกลัวจะเสียโอกาสทำคะแนนมากกว่า ‘อย่าปฏิเสธเลยครับ อีกอย่างผ้าชิ้นนี้สวยมาก ผมเชื่อว่าพอตัดชุดออกมาแล้วต้องเหมาะกับคุณมากแน่ๆ อ้อ ผมชาตรีครับ’ หญิงสาวถอนใจยาวราวกับจะอ่อนใจกับความดื้อรั้นของชายหนุ่ม ‘กุลยาค่ะ ’ ‘แล้วพบกันในงานเลี้ยงของท่านทูตนะครับ’ ชาตรีบอกกึ่งนัดหมายกับหญิงสาวก่อนจะขอตัวจากไป เพราะแผนขั้นแรกของเขาสำเร็จลงแล้วด้วยดี คราวนี้ก็เหลือแค่สานต่อในวันงานเท่านั้น ซึ่งก็นับว่าโชคดีที่พ่อของเขาเป็นเพื่อนเรียนหนังสือมากับท่านทูตท่านนี้ เขาจึงมีโอกาสที่จะได้ไปร่วมในงานครั้งนี้ด้วย ชายหนุ่มได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจกับความสำเร็จที่ได้มาอย่างง่ายดาย โดยไม่ทันได้คาดคิดเลยว่า ในอนาคตข้างหน้าเขาจะได้เรียนรู้คำว่า เสียใจที่สุดในชีวิตจากความรักครั้งนี้... เสียงเมโลดี้ที่ดังขึ้นจากประตูเลื่อนของร้านสะดวกซื้อ เรียกหญิงสาวให้ตื่นขึ้นจากอดีตที่นับวันก็ยิ่งชัดเจนขึ้นตามลำดับ ไม่ว่ากาลเวลาจะผ่านผันมานานสักเท่าไร  หากใจดวงนี้ก็ยังฝันถึงเรื่องเดิมๆ อยู่เสมอ ถึงตอนนี้รวิดาได้แต่เสียใจและนึกถึงอะไรไม่ออกอีก นอกจากคำว่า เวรกรรม อย่างเดียว เพราะคนที่ไม่เคยรักใครจริงจังมาก่อนอย่างชาตรี ได้แต่เที่ยวหลอกหว่านเสน่ห์กับสาวไปทั่ว ครั้นพอจะคิดรักใครขึ้นมาจริงๆ สักคนจึงมีอันต้องพลัดพรากจากกันอย่างไม่วันหวนคืน ...ต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน กี่ชาติกี่ภพเขาถึงจะลบล้างความผิดที่ตัวเองได้เคยก่อไว้ได้หมด จากคุณ : นารีจำศีล - [ 26 ก.ค. 51 22:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ไม่ได้หรอกครับ ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่หน้าคณะตอนเที่ยงแล้วกันนะครับ” ภูบดีรีบนัดแนะเวลาและสถานที่เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป ก่อนจะชวนรวิดาให้เดินออกไปนอกร้านพร้อมกันแล้วเขาก็แยกกับเธอตรงนั้นเอง “แล้วพบกันนะครับ” แม้ว่าร่างสูงจะเดินลับหายไปจากสายตาแล้ว แต่หญิงสาวก็ยังคงมองตามไปด้วยหัวใจที่พองฟู  ในที่สุดเธอก็ได้มีโอกาสทำอะไรเพื่อกุลยาบ้างแล้ว เขายอมคุยกับเธอ ไม่วิ่งหนีเธออีกแล้ว และพรุ่งนี้เธอก็จะได้พบกับเขาอีก หนทางที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบทอดยาวมาสู่เบื้องหน้าของเธอแล้ว หากก่อนที่หญิงสาวจะได้ฝันไปไกลกว่านั้น ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่ในรถก็บีบแตรขึ้นเรียก เธอจึงรีบกลับไปที่รถทันทีด้วยใบหน้าบานแฉ่งอย่างดีใจราวกับสาวแก่ทึนทึกที่ได้ก้าวลงจากคานอย่างไรอย่างนั้น “เมื่อกี้พี่เห็นรวิเดินออกมากับภูบดีนี่ เจอเขาในร้านเหรอ?” นัทธรรีบถามขึ้นอย่างเป็นห่วงกลัวว่าหญิงสาวจะไปทำอะไรให้อีกฝ่ายตกใจอีก “ช่าย ที่พี่ธรบอกว่าจะหาทางช่วยรวิน่ะได้ผลแล้วนะคะ” รวิดาเล่าเสียงสั่นด้วยความตื่นเต้นจนแทบจะควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่ นี่ถ้าไม่ติดว่าใครจะเข้าใจผิดไปว่าเธอร้อนจนเพี้ยนหญิงสาวคงร้องกรี๊ดดดดด...ออกมาดังๆ แล้ว “ได้ผลยังไงจ๊ะ?” นัทธรถามอย่างไม่เข้าใจ ก็เขายังไม่ได้ทำอะไรเลยนี่นา “เงินที่พี่ธรให้รวิไปน่ะ ช่วยสร้างโอกาสให้รวิทำให้รวิได้มีโอกาสสานต่อความสัมพันธ์กับน้องกุลแล้วนะคะ” รวิดารีบเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านสะดวกซื้อในชายหนุ่มฟังทันทีอย่างละเอียด แม้จะแอบแต้มสีเติมสันไปเองบ้างอย่างอดไม่ได้ก็ตาม แม้เรื่องราวทั้งหมดจะมีอยู่เพียงนิดเดียว แต่หญิงสาวก็เล่าซ้ำไปซ้ำมาฉากแล้วฉากเล่าราวกับไม่รู้สึกเบื่อหน่าย เพราะไม่ว่าจะพูดไปเท่าไหร่ แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าภาพเหตุการณ์ทั้งหมดยังอัดแน่นจนล้นปรี่อยู่ในหัวใจของเธออยู่เลย กว่าจะมารู้สึกตัวก็เมื่อเห็นชายหนุ่มเงียบไปไม่ได้พูดจาแสดงความคิดเห็นอะไรกับเธอเลยเหมือนอย่างทุกครั้ง รวิดาจึงค่อยมารำลึกได้เอาตอนนี้เองว่า เงินที่เธอให้ภูบดีไปนั้น ไม่ใช่เงินของเธอแต่เป็นเงินของนัทธรที่ให้เธอไปซื้อบัตรเติมเงินให้เขาต่างหาก “โธ่ พี่ธรคะ รวิขอโทษไว้เดี๋ยวถึงบ้านแล้วรวิจะรีบเอาเงินออกมาคืนให้พี่ธรเลยค่ะ” รวิดาบอกด้วยน้ำเสียงของน้องสาวที่กำลังออดอ้อนพี่ชายเต็มที่ พลางกอดแขนร่างสูงซบหน้าลงแนบไหล่กว้างอย่างประจบ เพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มไม่เคยโกรธเธอได้นานเกิน 5 นาที “พี่ธรจะโทรศัพท์หาเมย์ก็ใช้โทรศัพท์รวิโทรฯ ก่อนก็ได้ เป็นเบอร์ของรวิรับรองว่ายายเมย์ไม่มีทางเข้าใจว่าเป็นเบอร์ของสาวที่ไหนแน่ ส่วนหนังน่ะรวิไม่ดูแล้วก็ได้ค่ะ แค่ได้คุยกับน้องกุลรวิก็ตื้นตันจนไม่อยากจะดูอะไรอีกแล้ว” นัทธรมองใบหน้าบานแฉ่งอย่างมีความสุขของรวิดาด้วยรอยยิ้มบางๆ เขาอยากจะบอกเธอว่าเขาไม่ได้เสียดายเงินเลยแม้แต่น้อย และเขาก็ดีใจที่เงินของเขามีส่วนช่วยสร้างโอกาสดีๆ ให้กับเธอ แต่ความกังวลบางอย่างที่เกิดขึ้นในใจนั้นก็ยากที่จะอธิบายให้หญิงสาวเข้าใจได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่เอื้อมมือไปแตะมือเล็กของร่างที่กำลังกอดแขนเขาเอาไว้ก่อนจะตบที่หลังมือเบาๆ แทนคำพูดทั้งหมด ก่อนจะขับให้รถให้เคลื่อนต่อไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ วันนี้นับตั้งแต่ตื่นเช้าขึ้นมาจนกระทั่งเดินทางมาถึงมหาวิทยาลัยและระหว่างอยู่ในชั่วโมงเรียน หัวใจของรวิดาดูเหมือนจะพะวงถึงแต่เวลาพักเที่ยงที่เธอได้นัดกับภูบดีเอาไว้ หญิงสาวสำรวจดูตนเองทั้งเสื้อผ้า หน้า ผม ครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะเดินไปยังเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะอันเป็นสถานที่นัดพบ และเมื่อไปถึงเธอก็พบว่าชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่เป็นพี่รหัสของเธอได้มานั่งคอยอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว กุลยา...ราวกับเสียงของชาตรีจะดังเรียกขึ้นอยู่ในใจ “พี่ภูคะ” หญิงสาวทักเสียงใสด้วยรอยยิ้มหวาน “พี่ภูมารอนานหรือยังคะ? รวิมาช้าขอโทษนะคะ” “อ๋อ ไม่หรอกครับ พอดีวันนี้พี่ไม่มีเรียนตอนเช้าเลยมาถึงก่อนเวลาน่ะ” ภูบดีบอกพลางขยับลุกขึ้นยืนเพื่อขยับที่นั่งให้หญิงสาว หากก่อนที่เธอและเขาจะได้นั่ง เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นที่ด้านหลังอย่างยั่วเย้า “เฮ้ย ภูระวังนะเว้ย มานั่งคุยกันแบบนี้เดี๋ยวก็เป็นข่าวขึ้นมาอีกหรอก” คนพูดปรายตามองไปทางหญิงสาวด้วยแววตาแฝงเลศนัยบางอย่าง ที่ทำให้คนถูกมองถึงกับฉุนกึก อุบ๊ะ ไอ้หมอนี่ท่าทางมันไม่อยากแก่ตายซะแล้ว รวิดาคิดพลางขยับจะย่างสามขุมเข้าไปหาคู่กรณี แต่ยังช้ากว่าร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอที่ก้าวเข้าไปหาเพื่อนปากเสียของเขาก่อน “นายพูดอย่างนี้น่ะน้องเขาเสียหายนะ” ภูบดีเตือนด้วยน้ำเสียงและแววตานิ่งลึก ที่ผู้เป็นเพื่อนรู้ดีว่าหากชายหนุ่มมีน้ำเสียงและแววตาแบบนี้เมื่อไหร่ นั่นหมายความควรถอยออกมาให้ห่างไว้จะปลอดภัยที่สุด เขาจึงได้แต่ยักไหล่เพื่อรักษามาดของตัวเองเอาไว้ก่อนจะยอมล่าถอยออกมาแต่โดยดี รวิดาเกือบจะเผลอตบมือร้องกรี๊ดออกมาดังๆ ให้กับมาดเท่ห์ๆ สุขุมนุ่มลึกอันกินขาดของชายหนุ่ม  เรียกได้ว่าดาราหนุ่มคนไหนที่สาวกรี๊ดเป็นอันต้องตกขอบไปเมื่อเจอพี่รหัสคนนี้ของเธอ  ตอนเป็นกุลยาในชาติก่อนเธอก็ว่าน่ารักแล้ว พอมาเกิดใหม่เป็นภูบดีก็ยังเท่ห์อีก ยิ่งคิดรวิดาก็ยิ่งปลื้มใจในตัวอดีตคนรักของเธอ “พี่ต้องขอโทษรวิแทนเพื่อนพี่ด้วยนะครับ มันก็ปากเสียแบบนี้แหละอย่าไปสนใจมันเลย” ภูบดีหันมาบอกรุ่นน้องของเขาอย่างเกรงใจ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาอาจจะเป็นกังวลใจหากต้องอยู่ใกล้กับรวิดา แต่วันนี้เธอและเขาพบกันด้วยความบริสุทธิ์ใจ ซึ่งนั่นก็มาจากความมีน้ำใจของเธอที่มีต่อเขาด้วย และที่ยิ่งไปกว่านั้นคือนับจากวินาทีแรกที่สบตากันเขาก็รู้สึกคุ้นเคยกับแววตาคู่นั้นของเธออย่างประหลาด แววตาที่เหมือนจะคอยเฝ้ามองเขาอยู่เสมอนับจากวันแรกที่ได้พบกัน “ไม่เป็นไรค่ะ” รวิดาบอกพลางมองอีกฝ่ายอย่างตื้นตัน ...ภูบดีปกป้องเธอ ทั้งที่เธอทำให้เขาต้องเดือดร้อนเพราะข่าวลือในแง่ลบตลอดช่วงเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา นี่หมายความว่าเขาหายโกรธเธอแล้วใช่ไหม? กุลยา เธอให้อภัยพี่แล้วใช่ไหม? “รวิต่างหากล่ะคะที่ต้องขอโทษพี่ภู ขอโทษนะคะ” กุลยา...พี่ขอโทษ ถ้าเป็นไปได้และจะไม่ทำให้ภูบดีต้องตกใจ เธอก็อยากจะคุกเข่าลงไปเพื่อขอขมาเขาเสียด้วยซ้ำ “รวิขอโทษนะคะ ที่ทำให้พี่ภูต้องเดือดร้อน ตกใจและก็เสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษจริงๆ ค่ะ” น้ำเสียงนั้นบอกถึงความรู้สึกผิดออกมาจากส่วนลึกของหัวใจและจิตวิญญาณ ภูบดีมองท่าทางของหญิงสาวอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ถ้าเรื่องเดือดร้อนกับตกใจล่ะก็เขาพอเข้าใจ แต่เรื่องเสียใจนี่สิ มันเรื่องอะไรกันล่ะ? แต่ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งและยังเป็นรุ่นพี่ด้วยเขาจะไปถือสากับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ได้อย่างไร “ช่างมันเถอะครับ เรื่องมันแล้วไปแล้วอย่าไปสนใจมันเลย” “พี่ภูไม่โกรธรวิแล้วใช่ไหมคะ? พี่ภูให้อภัยกับสิ่งที่รวิเคยทำแล้วใช่ไหมคะ?” “เอ่อ ครับ” ภูบดีตอบมองท่าทางลุกลนของหญิงสาวอย่างประหลาดใจ “ขอบคุณมากค่ะ ดีใจจังเลย งั้นต่อไปนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะ” สวรรค์อาจจะทำให้เธอระลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตได้เพราะต้องการให้โอกาสเธอ...ให้เธอได้พิสูจน์ความจริงใจอีกครั้ง ว่าเธอยังคงรักและปรารถนาดีกับเขาไม่เปลี่ยนแปลง วันเวลาเก่าๆ รวมถึงความเจ็บปวดและเสียใจได้เคลื่อนผ่านไปแล้ว แต่ทุกๆ อย่างต่อจากนี้ไป รวิดาสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าเธอจะไม่มีวันยอมให้ซ้ำรอยเดิมได้อีก “อ่า ครับ เออ ว่าแต่รวิทานอะไรมาหรือยังครับ? ถ้ายังไงวันนี้พี่ขอเลี้ยงตอบแทนสักมื้อนะครับ ไปทานกันที่ไหนก็ได้พี่ให้รวิเลือกได้เองตามใจชอบเลย” ภูบดีรีบบอกเพราะคิดว่าถ้านั่งทานกันในมหาวิทยาลัยก็คงไม่สะดวกนัก “ขอบคุณค่ะ” ที่มุมหนึ่งโดยไม่มีใครสังเกตเห็น นัทธรยืนมองตามร่างทั้ง 2 ที่เดินเคียงข้างกันไป ด้วยสายตาที่คล้ายกับจะเห็นเป็นเงาซ้อนของกุลยาและชาตรี ไม่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้จะมีผลกระทบอะไรตามมาบ้างก็ตาม หากเขาก็ยังคงคอยเอาใจช่วยผู้ชายที่กำลังสำนึกผิดคนนั้น “พี่ธรยืนมองอะไรอยู่หรือคะ?” เสียงใสๆ จากหญิงสาวร่างบางอีกคนหนึ่งที่ดังทักขึ้นเบื้องหลังทำให้คนที่ยืนเหม่อนิ่งมองไปข้างหน้าอยู่ถึงกับสะดุ้งนิดๆ  ดวงตากลมโตมองตามสายตาของชายหนุ่มไปด้วยความอยากรู้ แต่เมื่อไม่เห็นใครหรืออะไรที่น่าสนใจเธอจึงหันกลับมาที่ร่างสูงอีกครั้งอย่างสงสัย “ไม่มีอะไรหรอก เมย์เรียนเสร็จแล้วเหรอ?” เขาถามพลางเอื้อมมือไปช่วยถือหนังสือที่เมทินีหอบมาด้วยในอ้อมแขน “ค่ะ เมย์หิวจังเลยอ่ะพี่ธร ไปหาอะไรทานกันเถอะค่ะ วันนี้เมย์อยากกินอาหารญี่ปุ่นแล้วก็ไอติมด้วย” เมทินีบอกพลางเข้าไปควงแขนอีกข้างที่ว่างอยู่ชายหนุ่มขณะเดินไปด้วยกัน พลางเล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายฟังตามประสาคนช่างพูดไปตลอดทาง ภายในร้านไอศกรีมชื่อดังภายในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัยมีลูกค้าเข้ามาอุดหนุนกันอย่างหนาตาจนโต๊ะที่เตรียมไว้เกือบจะไม่พอรองรับ รวิดาเดินนำหน้าชายหนุ่มที่เป็นพี่รหัสของเธอเข้ามาในร้านอย่างมีความสุข เพราะหลังจากที่เขาเลี้ยงข้าวกลางวันเธอแล้ว หญิงสาวก็เสนอที่จะเลี้ยงไอศกรีมเป็นการตอบแทนเขาบ้าง แม้ภูบดีจะขอเป็นคนออกเงินเองเพราะเขาเป็นผู้ชาย แต่ท้ายที่สุดเขาก็ต้องยอมให้หญิงสาวเป็นคนเลี้ยงเพราะทนลูกตื๊อบวกลูกอ้อนของเธอไม่ไหว ท่ามกลางเหล่าลูกค้าที่ดูเหมือนจะพร้อมใจกันมากินไอศกรีมพร้อมกันในวันนั้น ร่างสูงของชายหนุ่มกับร่างเล็กบางของหญิงอีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้านใน ก็ทำให้รวิดาถึงกับชะงักเพราะไม่คิดว่าจะมาเจอบุคคลทั้ง 2 ที่นี่ และโดยไม่ต้องคิดเธอก็เดินนำภูบดีไปยังโต๊ะที่นัทธรและเมทินีนั่งอยู่ทันที “พี่ธร เมย์” รวิดาทักเสียงใส ทั้งที่ตาขุ่นคู่นั้นเป็นประกายวับๆ ราวกับจะบอกอีกฝ่ายว่า จะมากินไอติมก็ไม่ชวนกันบ้างเลยนะ “นั่งด้วยกันสิรวิ เชิญครับ” นัทธรมองข้ามประกายตาวับๆ นั้นไป แล้วหันไปยิ้มทักกับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้วย จากคุณ : นารีจำศีล - [ 26 ก.ค. 51 22:20:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “พี่ภูคะ นี่พี่นัทธรกับเมทินีค่ะ เป็นเพื่อนของรวิเอง แล้วก็นี่พี่ภูบดีพี่รหัสของรวิค่ะ” รวิดารีบแนะนำหลังจากที่นั่งลงและสั่งไอศกรีมกับพนักงานไปแล้ว “สวัสดีค่ะพี่ภู เรียกเมย์ก็ได้นะคะ” เมทินีส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่เป็นรุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัยของเธอเพราะทั้งเธอและรวิดาเรียนอยู่คนละคณะกัน แต่ในช่วงปี 1 ก็ได้เรียนร่วมกันบ้างในวิชาที่มีการเรียนรวม ขณะที่นัทธรก้มศีรษะนิดหนึ่งเป็นการทำความรู้จักกับอีกฝ่ายอย่างเป็นทางการ เพราะเขาเองก็เรียนต่างคณะกับอีกฝ่ายเช่นกัน “สวัสดีครับ” ภูบดียิ้มตอบดวงตาเป็นประกายขึ้นมาอย่างยินดี ก่อนจะรับถ้วยไอศกรีมจากพนักงานแล้วส่งต่อไปยังผู้ร่วมโต๊ะที่เหลือ “พี่ธรรสนี้ไม่อร่อยเลย เปรี้ยวจัง” เมทินีบ่นหน้าแหยตั้งแต่คำแรกที่ได้ชิมไอศกรีมรสมะนาวที่เธอลองสั่งมาทานดู “อ้าว เหรอ แต่เมย์เป็นคนเลือกเองนี่” “แต่มันเปรี้ยวจริงๆ นะ กินเปรี้ยวมากๆ เดี๋ยวสเปิร์มตายหมดพอดี” เมทินียกเหตุผลที่ตัวเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่าแต่ชอบเอามาพูดกันในหมู่เพื่อนสาวๆ ขึ้นมาอ้าง   “ถ้าพี่ธรไม่เชื่อก็ลองชิมดูสิ” ไม่พูดเปล่าหญิงสาวยังตักไอศกรีมสีเขียวแกมเหลืองในถ้วยของเธอป้อนให้ชายหนุ่มลองชิมดูอีกด้วยเพื่อเป็นการยืนยัน นัทธรอึกอักนิดนึงก่อนจะยอมอ้าปากรับอย่างจำใจ เขามองหญิงสาวด้วยสายตาเข้มงวดมากขึ้นราวกับจะเป็นการตักเตือนนิสัยเด็กเอาแต่ใจที่ไม่รู้จักโตนั้น ก่อนจะถอนใจยาวเมื่อมันไม่ได้ผลแม้แต่น้อย ครั้นจะสั่งให้ใหม่เจ้าหล่อนก็ไม่เอาอีก สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแลกไอศกรีมถ้วยของตนเองกับเมทินีตามที่อีกฝ่ายร้องขอ รวิดามองภาพตรงหน้าอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่เธอเห็นบ่อยจนชินตา ขณะที่ภูบดีซึ่งเพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกแอบจับตามองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก พลางอดนึกสงสัยไปถึงความสัมพันธ์ของคนทั้ง 2 ไม่ได้ หนุ่มสาวทั้ง 2 คู่ต่างแยกกันที่ลานจอดรถเพราะชายหนุ่มทั้ง 2 คนต่างขับรถส่วนตัวมาด้วยกันทั้งคู่ ภูบดีมองตามรถเต่าทองของนัทธรและเมทินีที่แล่นจากไปก่อนจนลับสายตา ก่อนจะหันมาทางหญิงสาวที่จะเดินทางกลับไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับเขา “จะดีเหรอรวิ ที่ให้นัทธรเขาเป็นคนออกเงินค่าไอศกรีมคนเดียวแบบนี้” ภูบดีถามขึ้นอย่างไม่สบายใจนัก เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายและควรจะมีส่วนในการช่วยจ่ายด้วย รวิดาอาจจะไม่คิดอะไร แต่เมทินีล่ะ? เธอจะคิดอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ “ดีสิคะ ก็อยากแอบหนีมากินกัน 2 คนไม่ชวนกันบ้างเลยแบบนี้ ก็ต้องให้เลี้ยงซะให้เข็ด” น้ำเสียงของหญิงสาวยังขุ่นนิดๆ เมื่อพูดถึงคนที่แอบหนีมากินไอศกรีมโดยไม่ชวนเธอสักคำ แต่เมื่อเห็นชายหนุ่มยังมีสีหน้ากังวลใจ เธอจึงเอ่ยต่อไปว่า “พี่ภูอย่าคิดมากเลยค่ะ รวิรู้จักพี่ธรมานานแล้ว พี่ธรน่ะเขาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยหรอกค่ะ แต่เป็นคนที่ใจดีแล้วก็ใจเย็นที่สุดเท่าที่รวิเคยรู้จักมาเลย รวิไม่เคยเห็นพี่ธรโกรธใครจริงๆ จังๆ เลยสักทีหรือถ้าโกรธก็ไม่เกิน 5 นาที เพราะฉะนั้นกับเรื่องแค่นี้เขาไม่ใส่ใจหรอกค่ะ” “ดูรวิรู้จักนัทธรเขาดีจังเลยนะครับ รู้จักกันมานานแล้วหรือครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามระหว่างทางที่กำลังเดินตรงไปยังรถยนต์ของตนเองที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก “อ๋อ ก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะค่ะ ทั้งเมย์ทั้งพี่ธรเพราะบ้านอยู่ใกล้ๆ กัน คุณพ่อคุณแม่ก็รู้จักกัน เมย์น่ะเขาเป็นลูกคนเล็กค่ะเลยนิสัยขี้อ้อนสุด ส่วนพี่ธรน่ะก็เป็นผู้ชายที่ไม่เคยขัดใจอะไรเลยเหมือนกัน” “ท่าทางเขาจะสนิทสนมกันดีนะครับ” “ค่ะ พี่ธรกับเมย์เขาก็รักใคร่กันดีอย่างนี้มานานแล้วล่ะค่ะ” ภูบดีพยักหน้ารับช้าๆ ราวกับกำลังครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่าง จนไม่ทันระวังรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นมาจากทางด้านหลัง “ระวังค่ะ” รวิดาบอกเสียงดังอย่างตกใจพลางดึงร่างชายหนุ่มให้หลบเข้ามาได้ทันอย่างหวุดหวิด ...ชาตินี้ทั้งชาติเธอจะไม่ยอมให้กุลยาต้องเจ็บปวดอีกเป็นอันขาด... “ขอบคุณครับ พอดีพี่มัวแต่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง” “คิดอะไรเหรอคะ? หรือว่าพี่ภูมีเรื่องอะไรไม่สบายใจให้รวิช่วยก็ได้นะคะ” รวิดาไม่รอช้าที่จะรีบเสนอตัว ภูบดีนิ่งมองหน้าหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งอย่างตัดสินใจ “พี่มีเรื่องบางอย่างที่สงสัยอยู่และอยากจะถามจากรวิให้มันชัดเจนลงไปน่ะครับ และบางทีพี่ก็อาจจะมีเรื่องรบกวนให้รวิช่วยด้วย” “ได้สิคะ ได้ทุกเรื่องเลยค่ะ” รวิดาตอบรับอย่างเต็มใจและยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะอะไรก็ตามที่เธอจะช่วยแบ่งเบาจากเขาได้ และมันจะทำให้เขามีความสุข ก็เท่ากับเป็นความสุขของเธอด้วย “ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะคะ?” ภายในรถอีกคันหนึ่ง เมทินีเหลือบมองชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดตั้งแต่ออกมาจากห้างสรรพสินค้า หรือว่าเขาจะโกรธที่เธอเอาแต่ใจตัวเองต่อหน้าคนอื่นก็ไม่รู้ แต่เท่าที่จำได้นัทธรไม่เคยโกรธเธอเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้มาก่อนเลยนี่นา หรือจะเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เธอเองก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกัน ในที่สุดหญิงสาวก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น “พี่ธรคะ ตกลงว่ารวิกับพี่ภูนี่เขายังไงกันเหรอคะ?” เมทินีลองเลียบๆ เคียงๆ ถามเรื่องของคนอื่นขึ้นก่อน แต่เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เธอสงสัยอยู่เหมือนกัน หากคำตอบที่เมทินีได้รับคือความเงียบ เพราะนัทธรเองก็ไม่รู้จะตอบหญิงสาวว่าอย่างไรดีเหมือนกัน เสียงถอนหายใจหนักๆ ดังขึ้นหลายครั้ง กว่าที่ชายหนุ่มจะสามารถรวบรวมสมาธิของตนเองให้ออกจากเรื่องที่วนเวียนอยู่ในใจให้มาสนใจกับหนังสือที่กำลังเปิดค้างไว้อยู่ตรงหน้าได้ แต่เพียงครู่เดียวสมาธิทั้งหมดก็ถูกทำลายลงอีกเมื่อหนังสือเล่มหนาที่ถูกวางลงตรงหน้าบนโต๊ะ ทำให้เขาต้องเงยหน้าจากหนังสือที่ตนเองกำลังอ่านอยู่ขึ้นมอง ผู้ที่ก้าวเข้ามาใหม่คือหญิงสาวร่างเล็กในชุดนักศึกษา ผมดำยาวตรงนั้นเกล้าขึ้นสูงเป็นทรงหางม้า ดวงหน้าขาวอมชมพูเพราะความร้อนจากไอแดดยามบ่าย หากก็ดูสดชื่นแจ่มใสขึ้นกว่าเมื่อหลายวันก่อนอย่างเห็นได้ชัด “มานั่งรอเมย์เหรอคะ? พี่ธร” รวิดาทักขึ้นเมื่อพบชายหนุ่มนั่งอยู่ที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มไม้บริเวณคณะของเธอ “อืมม์ รวิเรียนเสร็จแล้วเหรอวันนี้?” นัทธรถามพลางปิดหนังสือตรงหน้าลง เพราะอย่างไรเสียเขาก็คงไม่มีสมาธิจะอ่านอีกแล้ว ก่อนจะเอ่ยถามต่อเมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับ “แล้ววันนี้จะกลับพร้อมกันไหม? พี่จะได้ไปส่งที่บ้าน” บ้านของเขาและรวิดาอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน อีกทั้งพ่อแม่ของเธอก็ไว้ใจเขาซึ่งเป็นคนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นเขาจึงเข้านอกออกในบ้านรวิดาได้เป็นปกติ “พี่ธรกลับกับเมย์เถอะค่ะ วันนี้รวินัดพี่ภูเอาไว้น่ะ” รวิดาตอบ หลังจากเหตุการณ์ในร้านสะดวกซื้อวันนั้นเธอก็สนิทกับภูบดีมากขึ้น และนัทธรเองก็เริ่มสังเกตเห็นว่าหญิงสาวไม่ค่อยเรียกภูบดีว่ากุลยาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว นั่นอาจจะหมายความเธอยอมรับในตัวตนที่เป็นชาติปัจจุบันของเขาแล้วก็ได้ “ท่าทางภูบดีเขาคงจะเข้าใจรวิแล้วสินะ” “ใช่ค่ะ ตอนแรกนะรวิคิดว่าพี่ภูเขาจะโกรธรวิจนไม่อยากมองหน้ารวิแล้วซะอีก เหมือนกับที่กุลยาก็คงตายจากไปด้วยความรู้สึกทั้งเสียใจแล้วก็โกรธแค้นชาตรีแน่ๆ” ประโยคสุดท้ายอ่อนเศร้าลงจนคนฟังยังรู้สึก มือใหญ่จึงเอื้อมมาแตะหลังมือเล็กกว่าเบาๆ ราวกับจะปลอบประโลม “คนที่รักกันน่ะ เขาไม่โกรธแค้นกันง่ายๆ หรอก ต่อให้เรื่องนั้นเป็นเรื่องร้ายแรงขนาดไหนก็ตาม กุลยาอาจจะตายไปพร้อมกับความโกรธและเสียใจอย่างที่รวิว่าจริง แต่พี่เชื่อว่าเธอคงไม่เคยแค้นเคืองชาตรีจนถึงขั้นผูกใจเจ็บข้ามภพข้ามชาติหรอก” ดวงตาอ่อนโยนทั้งคู่นั้นสบลึกเข้าไปในดวงตาของหญิงสาว จริงสินะ กุลยาที่ชาตรีเคยรู้จักนั้นเธอเป็นกุลสตรีที่งามพร้อมทั้งกายและใจ เขายังจำได้ดีเมื่อก่อนนั้นทุกครั้งที่หญิงสาวไปวัด เธอก็จะให้สาวใช้คนสนิทนำอาหารไปเลี้ยงสัตว์ที่ถูกนำมาปล่อยไว้ที่วัดด้วยทุกครั้ง ผิดกับตัวเขาเองที่นอกจากจะไม่เคยเข้าวัดแล้ว หากเดินๆ อยู่แล้วมีสุนัขตัวไหนบังอาจเสนอหน้ามาขวางทางมันยังโดนเขาเตะจนกระเจิงทุกครั้ง เรียกได้ว่าก่อนจะพบกับกุลยา ชีวิตเขาไม่เคยทำอะไรดีๆ สักอย่าง แม้แต่ในชาตินี้เมื่อเป็นภูบดี เขาก็ยังเป็นคนมีน้ำใจและใจบุญไม่เปลี่ยนแปลง เพราะชายหนุ่มมักจะซื้อข้าวและขนมมาเลี้ยงบรรดาสุนัขที่อยู่ในมหาวิทยาลัยบ่อยๆ เหมือนกัน จนไม่ว่าจะเดินไปทางไหนหากมีสุนัขอยู่แถวนั้นล่ะก็ พวกมันเป็นต้องเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังเขาอย่างประจบทันที และพี่รหัสของเธอคนนี้ก็ยังเป็นชายหนุ่มที่มีดีทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยใจคอ จนสาวๆ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะและนอกคณะแอบปลื้มกันเป็นแถวอีกด้วย รวิดาคิดแล้วก็เงยหน้าขึ้นเพ่งพิศคนตรงหน้า นัทธรเองก็เป็นชายหนุ่มที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ ในมหาวิทยาลัยเหมือนกัน จากความเป็นคนหน้าตาดี สุภาพ นุ่มนวล แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก แต่ทั้งๆ ที่เนื้อหอมออกปานนี้หากก็ยังไม่เคยมีสาวคนไหนสามารถเข้าถึงตัวชายหนุ่มได้เลย อาจจะเป็นเพราะข้างกายเขามีเมทินีอยู่ด้วยเป็นประจำก็ได้ “ขอบคุณค่ะ พี่ธรรู้ไหมว่าพี่ธรน่ะเป็นคนที่รวิคุยด้วยแล้วสบายใจที่สุดเลยล่ะ” รวิดาบอกแล้วก็นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกไว้วางใจนัทธรมากกว่าคนอื่น เธอไม่เคยปิดบังเรื่องทุกเรื่องกับเขา และเขาเองก็ทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาชั้นดีของเธอเสมอ คอยช่วยเหลือเธอในทุกๆ เรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็ตาม แต่บางครั้งเธอก็รู้สึกคล้ายกับว่าเธอลืมบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากไป ...แต่...เรื่องของกุลยาเธอก็จำได้แล้วนี่นา แล้วยังจะมีเรื่องอะไรที่เป็นเรื่องสำคัญให้เธอต้องนึกให้ออกกันอีกนะ รวิดาได้แต่ครุ่นคิดกับตัวเองถึงคำถามที่เธอยังหาคำตอบไม่ได้ จากคุณ : นารีจำศีล - [ 26 ก.ค. 51 22:22:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นัทธรไม่ได้ตอบอะไรอีกฝ่าย นอกจากใช้มือใหญ่กว่าของเขาจับศีรษะของหญิงสาวโยกไปมาเบาๆ พร้อมกับยิ้มน้อยๆ ตามแบบฉบับของเขา “ใกล้วาเลนไทน์แล้วนะ” รวิดาฟังประโยคที่เอ่ยขึ้นลอยๆ อย่างไม่มีที่มาที่ไปนั้นอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนดวงตากลมใสจะเบิกกว้างขึ้นนิดหนึ่งอย่างนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จริงด้วยสิคะ วันวาเลนไทน์” “หือม์?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างสงสัยขึ้นมาบ้าง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่ธรไม่ต้องห่วงนะคะ ชาตินี้ทั้งชาติรวิจะไม่เดินเหยียบย่ำซ้ำลงไปบนรอยเดิมอีกแล้ว ทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนไปค่ะ” หญิงสาวบอกด้วยประกายเด็ดเดี่ยวที่หมายมั่นกับสิ่งที่เอ่ยออกมาอย่างเต็มเปี่ยม และก็เป็นอีกครั้งที่นัทธรรู้สึกว่าคนที่กำลังนั่งอยู่เบื้องหน้าเขาคนนี้คือ ชาตรี “ได้เวลานัดแล้วเดี๋ยวรวิต้องไปก่อนล่ะค่ะ” รวิดาบอกพลางขยับลุกขึ้น หากก่อนจะจากไปหญิงสาวยังไม่ลืมที่จะหันมาหาชายหนุ่มอีกครั้ง “พี่ธรคะ กุลยาเป็นคนดีค่ะ ถึงมาเกิดใหม่เป็นภูบดีก็ยังเป็นคนดี เรื่องนี้พี่ธรแน่ใจได้เลยค่ะ” นัทธรมองตามร่างเล็กไปอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่เธอพูดทิ้งท้ายเอาไว้ วันวาเลนไทน์กับเรื่องที่กุลยาและภูบดีเป็นคนดีเกี่ยวข้องอะไรกัน แล้วรวิดามาบอกเรื่องนี้กับเขาทำไม? หรือว่าเธอตัดสินใจได้แล้ว... รวิดามองเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะของเธออย่างเซ็งๆ เพราะวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอไม่ได้เห็นร่างสูงอันคุ้นตานั่งอยู่ตรงนี้เหมือนกับที่ผ่านมา หลังจากวันนั้นแล้วเธอก็ยังไม่มีโอกาสพูดคุยกับนัทธรอย่างเป็นเรื่องเป็นราวอีกเลย พอโทรศัพท์ไปหาเขาก็ไม่ว่างพอที่จะคุยกับเธอ เรื่องที่เธออยากจะบอกเขาจึงยังไม่ได้บอก ดูเหมือนว่าระยะหลังมานี้ชายหนุ่มจะมีเรื่องราวและธุระสำคัญให้ทำวุ่นวายไปหมดทุกวัน จนไม่มีเวลาแม้แต่จะแวะมาหาเธอที่คณะเพื่อรับเธอกลับบ้านเหมือนอย่างเคย ยังดีที่ภูบดีอาสาขับรถไปส่งให้เธอที่บ้านทุกวัน แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจก็คือ นัทธรไม่ว่างจริงๆ หรือว่าเขากำลังหลบหน้าเธออยู่กันแน่? บรรยากาศหน้าห้างสรรพสินค้าในวันวาเลนไทน์นั้นถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยไฟหลากสีที่เรียงตัวกันเป็นรูปหัวใจ และยังอบอวลไปด้วยสีสันของการแสดงความรักของหนุ่มสาวที่เดินผ่านไปเป็นคู่ๆ อีกทั้งวันวาเลนไทน์ในปีนี้ตรงกับวันหยุดพอดี ผู้คนจึงหนาตามาตั้งแต่ช่วงเช้า ในท่ามกลางผู้คนมากมายดอกกุหลาบสีแดงสดช่อแล้วช่อเล่าที่มีคนถือเดินผ่านหน้าไป ทำให้นัทธรยิ่งรู้สึกเหงาลึกในใจตนเอง ในชีวิตเขาเคยผ่านวันแห่งความรักมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ทำให้เขารู้สึกว่างเปล่าอย่างที่เป็นอยู่ในเวลานี้   ชายหนุ่มชะงักก่อนจะหันขวับกลับไปมองทันที เมื่อหญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งที่เดินสวนทางกับเขาไปนั้นมองดูคุ้นตา หากเพียงแค่ได้เห็นผมหางม้ายาวที่ดูเหมือนกับใครคนหนึ่งทางด้านหลัง นัทธรก็รู้ได้ทันว่าเธอคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับที่ทำให้เขาสับสนวุ่นวายใจมาตลอดหลายวันที่ผ่านมา ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ตอนนี้ ทุ่มเศษๆ แล้ว แต่ว่าเขายังไม่อยากกลับบ้านในเวลานี้ เพราะกลัวว่าเมื่อขับรถผ่านบ้านของรวิดาเขาจะอดไม่ได้ที่จะแวะเข้าไปหาเธอ แล้วที่เขาพยายามหลบหน้าเธอก็คงสูญเปล่า รวิดารักภูบดี เหมือนกับที่ ชาตรีรักกุลยา เธอและเขาคนนั้นกลับมาพบกันอีกครั้งเพื่อสานต่อความรักที่ต้องจบลงอย่างไม่สมหวังในชาติก่อน แต่ในชาตินี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะทั้ง 2 คนต่างเกิดมาเพื่อกันและกัน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาควรจะรู้ดีที่สุด และคนนอกอย่างเขาก็ควรจะถอยห่างออกมาจากเธอได้แล้ว... นัทธรได้แต่ตอกย้ำความจริงข้อนี้กับตัวเองอย่างเจ็บปวด ร่างสูงได้แต่พาร่างที่ดูเหมือนจะหนักอึ้งด้วยความรู้สึกภายในใจให้เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย ก่อนร่างทั้งร่างจะหยุดนิ่งแข็งค้างเมื่อเหลือบไปเห็นภาพหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนักเข้า ...ที่ตรงนั้นภูบดีกำลังมอบดอกไม้สีแดงสดช่อใหญ่ให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง โดยมีรวิดายืนป้ายน้ำตาอยู่ข้างๆ และที่ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ผู้หญิงคนนั้นคือ เมทินีน้องสาวเพียงคนเดียวของเขาเอง นัทธรพุ่งตรงเข้าไปหาภูบดีด้วยความเร็วราวกับพายุทอร์นาโดที่พร้อมจะกวาดทุกอย่างตรงหน้าให้พินาศย่อยยับลงในพริบตา โดยไม่หยุดคิดหรือพิจารณาอะไรอีกแม้แต่วินาทีเดียว ความยับยั้งชั่งใจใดๆ ที่สมองเคยใช้สั่งการไม่มีอิทธิพลเหนืออารมณ์โกรธอันพลุ่งพล่านของหัวใจในเวลานี้ได้อีก แล้วหมัดหนักๆ ก็กระแทกเข้าที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรงจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของหญิงสาวทั้ง 2 คนและผู้คนที่เดินผ่านไปมา “มันหมายความว่ายังไงกันภูบดี คุณทำอย่างนี้กับรวิได้ยังไง?” ชายหนุ่มถามเสียงกร้าว ขณะมือใหญ่ตามไปคว้ากระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างเอาเรื่อง ดวงตาลุกเรืองราวกับเปลวเพลิงที่ต้องการจะแผดเผาคนตรงหน้าให้กลายเป็นจุณ ความรู้สึกทั้งหมดที่มีอยู่ในใจพวยพุ่งขึ้นมาพร้อมกันราวกับลาวาเดือนพล่านในปล่องภูเขาที่ได้ระเบิดออกแล้ว เขาอาจจะยอมเจ็บปวด...ยอมทุกข์ทรมาน แม้แต่กรีดเนื้อเฉือนหัวใจตัวเองเขาก็ทำได้ เพื่อความสุขของคนที่เขารัก แต่จะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำให้รวิดาต้องเสียใจ ไม่มีวันยอมให้ใครมาทำให้เธอต้องร้องไห้เป็นอันขาด... “ดะ...เดี๋ยวค่ะ พี่ธรปล่อยก่อนค่ะ นี่มันเรื่องอะไรกันรวิงงไปหมดแล้ว” รวิดารีบเข้ามาดึงตัวชายหนุ่มให้แยกออกมา ขณะที่เมทินีก็รีบเข้าไปประคองภูบดีให้ถอยห่างออกมาจากพี่ชายตัวเองเช่นกัน เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หญิงสาวทั้ง 2 คนได้เห็นคนใจเย็นมาตลอดอย่างนัทธรโกรธจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้ แต่มันเพราะอะไรกันล่ะ? “รวิถอยไป พี่จะไม่ยอมให้ใครทำร้ายจิตใจของรวิเป็นอันขาด เมย์ด้วยกลับมานี่เดี๋ยวนี้” เขาสั่งเสียงดังอย่างเฉียบขาด จนคนเป็นน้องถึงกลับสะดุ้ง รวิดากำลังจะอ้าปากอธิบายเมื่อรู้สึกว่าชายหนุ่มได้เข้าใจผิดไปใหญ่โตแล้ว หากก็ยังช้ากว่าภูบดีที่ก้าวเข้ามาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว “ใจเย็นๆ ครับ ผมรู้ว่าคุณหวงน้องสาวแต่ผมจริงใจกับน้องเมย์นะครับ และรวิก็เพียงแต่ต้องการจะช่วยผมเท่านั้น คุณอย่าดุพวกเธอเลย ถ้าจะโทษก็โทษผมแล้วกัน” ภูบดีบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำ ถึงตอนนี้ถ้านัทธรจะชกหน้าเขาอีกเขาก็จะยอม ในเมื่อเขาไปหลงรักน้องสาวของอีกฝ่ายเข้าอย่างหมดหัวใจแล้วนี่ ...และแบบนี้จะให้เขากล้าหือกับพี่แฟนในอนาคตได้ยังไง นัทธรนิ่งงันไปทันทีราวกับต้องให้เวลาสมองในการประมวลผลของสิ่งที่เขาได้ยินว่าเขาไม่ได้หูฝาดหรือเข้าใจผิดไปเอง “หมายความว่ารวิเป็นแม่สื่อให้กับ...” เขาเอ่ยถามขึ้นเบาๆ ราวกับไม่แน่ใจนัก พลางมองไปทางน้องสาวของตนเองและชายหนุ่มอีกคนหนึ่งสลับกัน “ก็ใช่น่ะสิ รวิพยายามจะหาทางบอกพี่ธรตั้งหลายครั้งแล้ว แต่พี่ธรก็ไม่เคยว่างฟังรวิเลย แล้วก็มาเข้าใจผิดเอาเองแบบนี้ แถมยังใช้กำลังอีกด้วย รวิไม่อยากจะคุยกับพี่ธรแล้ว” รวิดาบอกอย่างโกรธๆ ก่อนจะเดินหนีไปจากที่นั่น ชายหนุ่มขยับจะตามไปทันที หากก็ไม่ลืมที่หันมากำชับกับชายหนุ่มอีกคนที่หนึ่งที่ยืนเคียงข้างอยู่กับน้องสาวของเขา “ภูบดี...ผมฝากน้องสาวด้วย” นัทธรบอกสั้นๆ แต่แววตานั้นสื่อความหมายว่า ถ้าเกิดอะไรเสียหายขึ้นกับน้องสาวข้าแม้แต่ปลายก้อย เอ็งก็เตรียมตัวลงไปกองกับพื้นอีกครั้งได้เลย “ได้ครับ” ภูบดีรับคำเสียงดังอย่างแข็งขันให้กับร่างที่วิ่งออกไปแล้ว ก่อนจะหันมายิ้มกับหญิงสาวที่ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะกุลีกุจอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเลือดจากบาดแผลที่มุมปากให้เขา “เจ็บไหมคะ?” เมทินีถามหน้าแหย ใครจะคิดล่ะว่าอยู่ดีๆ พี่ชายเธอจะลุกขึ้นมาเล่นบทบู๊หวงน้องสาวแบบนี้ เอ...หรือว่าความจริงไม่ใช่เพราะเธอแต่เป็นเพราะรวิดาต่างหาก แต่เอาเถอะไม่ว่าจะเพราะใครแต่ตอนนี้ดูเหมือนเรื่องของเธอกับภูบดีจะผ่านไปได้ด้วยดีแล้ว “ไม่หรอกครับ ปากแตกแค่นี้นับว่าคุ้มเชียวล่ะ” ภูบดีส่งยิ้มหวานให้กับหญิงสาวที่เบือนหน้าหลบอย่างเอียงอาย และก็หันไปเห็นกลุ่มคนที่มามุงดูเหตุการณ์เมื่อครู่นี้พากันยิ้มให้แก่กัน ก่อนจะแยกย้ายกันเดินจากไป เมื่อเรื่องราวที่เหมือนจะเป็นเรื่องร้ายได้กลายเป็นเรื่องรักฉลองค่ำคืนวาเลนไทน์ไปเรียบร้อยแล้ว “รวิเดี๋ยวก่อน...ฟังพี่ก่อน...” นัทธรตะโกนบอกกับหญิงสาว เมื่อวิ่งตามมาจนทันที่มุมหนึ่งของห้างสรรพสินค้า บริเวณนั้นพลุกพล่านไปด้วยผู้คนและหลายคนก็หันมามองเขาเป็นตาเดียว หากชายหนุ่มไม่สนใจ เขาคว้าข้อมือของหญิงสาวได้ที่หน้าต้นไม้ต้นหนึ่ง ซึ่งสว่างไสวไปด้วยแสงไฟหลากสีที่แขวนประดับเป็นรูปหัวใจอยู่บนต้นไม้ที่ตัดแต่งไว้เป็นพุ่มอย่างน่ารัก “ไม่ฟัง พี่ธรปล่อยรวิเลยนะ รวิไม่อยากคุยกับคนที่ดีแต่ใช้กำลังอย่างพี่ธรอีกแล้ว” หญิงสาวพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากมือใหญ่ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล “ก็พี่ทนไม่ได้นี่ที่เห็นรวิร้องไห้ เพราะพี่รู้ว่ารวิรักภูบดีมากแค่ไหน” “รวิร้องเพราะดีใจต่างหากล่ะ ที่สามารถช่วยให้พี่ภูกับยายเมย์ลงเอยกันได้ ไม่ได้ร้องเพราะเสียใจสักหน่อย นี่น่ะเหรอที่พี่ธรว่ารู้ใจรวิดีน่ะ” รวิดาตัดพ้อชายหนุ่มด้วยใบหน้างอง้ำ และน้ำเสียงงอนๆ อย่างยังไม่หายโกรธ “แต่รวิรักกุลยา...ไม่ใช่เหรอ?” ร่างสูงยังย้ำตามความเข้าใจของตนเอง “ชาตรีค่ะ ชาตรีต่างหากที่รักกุลยา” หญิงสาวรีบบอกเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจไปแบบนั้นได้ แต่เมื่อเห็นร่างสูงยังทำหน้าไม่เข้าใจนัก เธอจึงเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ “ทำไมคะ? ถ้าเคยรักกันในชาติที่แล้ว หมายความว่าชาตินี้เราก็ต้องกลับมารักกันอีกอย่างนั้นหรือคะ? รวิว่าเราไม่เห็นจำเป็นที่จะต้องผูกมัดกันแบบนั้นเลย เรื่องที่พี่ธรเข้าใจมันอาจจะเป็นไปได้ถ้าทั้งพี่ภูกับรวิไม่ได้รักคนอื่นอยู่แล้ว” ประโยคสุดท้ายของหญิงสาวเบาลง พลางหันหน้าหนีไปอีกทางเพื่อซ่อนใบหน้าที่เริ่มระเรื่อขึ้นให้พ้นจากสายตาที่กำลังมองตรงมาของชายหนุ่ม นัทธรนิ่งไปคล้ายกับงงงันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนมือใหญ่ที่จับข้อมือเล็กอยู่ ค่อยๆ เลื่อนขึ้นไปที่ต้นแขนบางอย่างทะนุถนอมเพื่อหมุนร่างเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง “เอาเป็นว่าพี่รู้แล้วว่าภูบดีรักใคร แต่รวิล่ะ? ยังไม่ได้บอกพี่เลยว่ารวิรักใคร?” ดวงหน้าคมนั้นอ่อนโยน ขณะที่ดวงตาเป็นประกายวาบวับด้วยความอยากรู้อย่างอ่อนหวาน รอยยิ้มกรุ้มกริ่มวาดขึ้นบนริมฝีปากได้รูปอย่างที่ไม่เคยมีให้กับใครมาก่อน “พี่ธรจำได้ไหม? ที่รวิเคยบอกว่าชาตินี้รวิจะไม่เดินเหยียบย่ำซ้ำลงไปบนรอยเดิมอีกแล้ว” จากคุณ : นารีจำศีล - [ 26 ก.ค. 51 22:25:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มันมีตอนก่อนหน้านี้มั้ยคะ เหมือนขาดๆ ไป จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 51 22:27:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “จำได้สิ” เขาจำได้ทุกคำทุกประโยคที่เธอเคยพูดนั่นแหละ ไม่ว่าเธอจะพูดในฐานะที่เป็น ‘ชาตรี’ หรือ ‘รวิดา’ ก็ตาม เขาก็จำได้เสมอ...ไม่เคยลืม “เพราะฉะนั้นรวิจะไม่ทำให้คนที่รักรวิ แล้วรวิเองก็...รัก...เขา ต้องเสียใจอีกแล้ว” หญิงสาวบอกด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวขึ้นมาจนแดงระเรื่อ ความมาดมั่นอย่างแมนๆ ที่เคยมีอยู่ไม่รู้ว่าตอนนี้มันหล่นหายไปไหนหมด “รวิจำได้แล้วเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มเปลี่ยนเป็นลุกลนขึ้น เมื่อคิดว่าหญิงสาวจำได้แล้วว่าเธอและเขาเคยรักกันมาก่อน จนถึงขั้นให้ผู้ใหญ่ทั้ง 2 ฝ่ายได้พูดจาทาบทามกันเอาไว้ว่าจะให้แต่งงานกันเมื่อเรียนจบ จนเมื่อเธอได้พบกับภูบดีและจำเรื่องราวในชาติก่อนของตนเองได้ รวิดาก็ลืมเรื่องความรักของเขาและเธอไปจนหมดสิ้น ราวกับว่าทั้งหัวใจและความทรงจำของเธอจะเหลือไว้เพื่อกุลยาเพียงคนเดียวเท่านั้น “เรื่องอะไรเหรอคะ?” หญิงสาวถามกลับอย่างไม่เข้าใจ “เอ่อ เปล่าหรอก ช่างเถอะ” เขาบอกปัดยิ้มๆ ขณะที่ดวงตาวับคู่นั้นหม่นแสงลงอย่างผิดหวัง รวิดานิ่งมองชายหนุ่มตรงหน้าเธอด้วยความรู้สึกลึกซึ้งในใจอย่างประหลาด ...ผู้ชายคนนี้ช่างดีกับเธอเหลือเกิน ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็เป็นฝ่ายให้เธอเสมอ ทั้งให้ความรักและให้อภัยในทุกความผิดพลาดของเธอ เขาจะเสียใจแค่ไหนกันนะตอนที่คิดว่าเธอรักภูบดีไปแล้ว หากเขาก็ยังใจกว้างพอที่จะทำทุกอย่างเพื่อความสุขของเธอ โดยไม่คิดถึงแม้แต่ความรู้สึกของตัวเองอีก ก็น่าอยู่หรอกที่เมทินีจะว่าเธอเพี้ยนที่ดันลืมความรักที่เขาเคยมีต่อเธอไปเสียได้ “เมย์เขามาต่อว่ารวิมายกใหญ่เลย เขาหาว่ารวิน่ะเป็นลมหัวฟาดพื้นในวันรับน้องจนประสาทกลับ ถึงได้ลืมเรื่องสำคัญที่มีกับพี่ชายเขาไปจนหมด แถมยังโกรธที่เห็นรวิไปสนิทสนมกับพี่ภูอีกด้วย รวิก็เลยรู้ว่าจริงๆ แล้วน่ะ นอกจากยัยเมย์จะโกรธรวิแทนพี่ธรแล้ว ตัวเองก็แอบสนใจพี่ภูเหมือนกันตั้งแต่ตอนเจอกันครั้งแรกที่ร้านไอติมแล้ว หน้าที่แม่สื่อของรวิที่รับปากพี่ภูมาก็เลยง่ายยิ่งกว่าปอกกล้วยให้ลิงกินซะอีก” ถึงตอนนี้นัทธรเข้าใจแล้วว่า ทำไมรวิดาต้องบอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าภูบดีเป็นคนดีอย่างนั้นอย่างนี้ ที่แท้ก็เพื่อจะให้เขายอมปล่อยให้น้องสาวคบหากับพี่รหัสของตัวเองนั่นเอง “แต่พี่ธรรู้ไหมคะ? ถึงรวิจะจำไม่ได้ แต่รวิก็รู้สึกได้นะว่าพี่ธรน่ะคอยทำเพื่อรวิมาตลอด พี่ธรบอกให้รวิแน่ใจอีกครั้งได้ไหมคะ? ว่าที่พี่ธรทำลงไปทั้งหมดนั้นเพื่ออะไร?” ดวงตาของหญิงสาวพราวด้วยความอยากรู้ขึ้นมาบ้าง ดวงตาของชายหนุ่มที่มองตอบกลับอ่อนหวาน เต็มไปด้วยความรู้สึกรักใคร่อย่างลึกซึ้ง ราวกับผู้เป็นเจ้าของจะใช้เป็นสื่อแทนความหมายในใจทั้งหมดที่เขามี “สำหรับชาตรีน่ะ พี่ทำเพราะอยากช่วยเขา แต่สำหรับรวิดา...พี่ทำเพราะ...อยากให้เรากลับมารักกัน” เมื่อเห็นอีกฝ่ายเอียงคอมองมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก เขาจึงพูดต่อด้วยแววตาเอ็นดู “ก็รวิเคยบอกพี่เองไม่ใช่เหรอ? ว่าแค่อยากขอโทษกุลยาเท่านั้น พี่ถึงได้พยายามช่วยให้รวิได้ทำจนสำเร็จ เพื่อที่ว่ารวิจะได้กลับมาหาพี่สักทีไงล่ะ” “แล้วพี่ธรไม่กลัวรวิจะไปรักพี่ภูเข้าจริงๆ บ้างเหรอคะ?” “ตอนแรกพี่คิดว่าถ้ามันเป็นการตัดสินใจของรวิพี่ก็จะยอมรับ แต่พอเอาเข้าจริงๆ พี่ก็ทนไม่ได้ เพราะฉะนั้นต่อแต่นี้ไปถึงรวิจะเปลี่ยนใจพี่ก็ไม่ยอมปล่อยรวิให้ภูบดีง่ายๆ แน่” ตอนนี้เขารู้แล้วว่าชีวิตที่ต้องอยู่โดยปราศจากคนที่รักนั้นทรมานเพียงใด และบางทีเขาก็อาจจะอ่อนแอเกินไป ที่จะยอมมอบหญิงสาวให้กับภูบดีไปง่ายๆ โดยไม่ยอมลุกขึ้นมาต่อสู้เพื่อหัวใจของตัวเองเลย แต่ต่อจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว เขาจะไม่มีวันยอมมอบรวิดาให้กับใครอีกเป็นอันขาด ต่อให้ใครคนนั้นจะเป็นคู่ของเธอในชาติไหนๆ อีกก็ตาม รวิดาฟังแล้วได้แต่หัวเราะคิกกับท่าทางฮึดฮัดเอาจริงของชายหนุ่ม ขณะที่หัวใจหวานรื่นไปด้วยความสุข หญิงสาวรู้สึกยิ่งกว่าได้โลกทั้งใบมาอยู่ในมือ เพราะโลกทั้งใบก็ยังไม่มีความหมายยิ่งไปกว่าความรักจากชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเธอคนนี้ “รวิขอโทษนะคะ ที่ลืมเรื่องของเราไป แต่ตอนนี้รวิรู้แล้วค่ะว่าเรื่องที่รวิลืมไปน่ะมันสำคัญมากขนาดไหน” มากพอๆ กับเรื่องอดีตที่เธอจำได้ หรือบางทีอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ “พี่ธรโกรธรวิหรือเปล่าคะ?” “พี่เคยบอกรวิแล้วไง ว่าคนที่รักกันน่ะ เขาไม่โกรธแค้นกันง่ายๆ หรอก ต่อให้เรื่องนั้นเป็นเรื่องร้ายแรงขนาดไหนก็ตาม พี่อาจจะเคยน้อยใจบ้าง แต่ไม่เคยโกรธ” “ดีค่ะ งั้นต่อจากนี้ไปไม่ว่ามีเรื่องอะไรเราจะมาเปิดอกคุยกันอย่างแมนๆ เลยดีกว่า” “หา!! แมนเนี่ยนะ” นัทธรว่าพลางยิ้มขันๆ “แล้วตกลงว่าคนที่คุยอยู่กับพี่ตอนนี้คือใครล่ะ? รวิดา หรือ ชาตรี” “ก็ต้องรวิดาซี่” หญิงสาวยืนยันหนักแน่น “แล้วคุณชาตรีเขาไปไหนแล้วล่ะ?” “เขาก็กลับไปอดีตของเขาแล้วน่ะสิ เพราะเขาทำหน้าที่ของเขาสำเร็จแล้ว” หน้าที่ของชาตรีหมดลงแล้ว เพราะเขาได้ทำให้กุลยาได้พบกับความสุขในชาติใหม่ของเธอแล้ว เมทินีเป็นคนดี เป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับภูบดีทุกประการ และที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เขาและเธอรักกัน แม้ในชาตินี้ทั้งชาตรีและกุลยาจะไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นคู่กันอีก  แต่เขาก็ยังปรารถนาให้เธอมีความสุข   เขาได้ขอโทษเธอแล้ว...ได้พยายามชดเชยความผิดทุกอย่างเท่าที่สามารถทำได้แล้ว เรื่องราวในอดีตชาตินั้นจะเป็นอย่างไรก็ช่างเถิด  เพราะเวลาได้ผันผ่านมาเนิ่นนานแล้ว แต่ต่อจากนี้ไปชีวิตของรวิดาและภูบดีจะมีเพียงปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น รวิดามองใบหน้าคมคายของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอเต็มตาอีกครั้ง ด้วยความอิ่มเอมในหัวใจ หากก็ยังอดใจหายไปไม่ได้ เพราะเกือบไปแล้ว...ถ้าเธอรู้ใจตัวเองช้ากว่านี้ เธอคงต้องเดินย่ำซ้ำลงไปบนรอยเดิมอีกแน่ๆ “พี่เชื่อแล้ว เพราะขี้แยแบบนี้ต้องเป็นรวิดาแน่ๆ “ นัทธรบอกด้วยน้ำเสียงล้อๆ พลางมือใหญ่ก็ค่อยๆ ยกขึ้นกรีดหยดน้ำใสที่เอ่อคลอดวงตาให้หญิงสาวอย่างทะนุถนอมราวกับกำลังสัมผัสอัญมณีใสอันเปราะบาง ก่อนริมฝีปากอุ่นจะประทับลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา ในท่ามกลางบรรยากาศอันหอมหวานนั้น ชายหนุ่มและหญิงสาวสบตากันด้วยรอยยิ้ม ก่อนวงแขนแข็งแรงอันอบอุ่นและมั่นคง จะรวบร่างบางเข้าไปกอดไว้แนบอก ริมฝีปากที่แตะลงบนไรผมของหญิงสาวอ่อนโยน ดวงตาเต็มไปด้วยประกายแห่งความสุขอย่างชัดเจน “จากนี้ไปเราก็มาช่วยกันสร้างคืนวันที่จะกลายเป็นอดีตที่สวยงามของเรากันบ้างเถอะนะ” “ค่ะ” น้ำเสียงของหญิงสาวสั่นสะท้านด้วยความตื้นตันในหัวใจ ศีรษะเล็กขยับพยักหน้ารับอยู่ในอ้อมอกกว้างอันอบอุ่น และอ้อมแขนนี้เองที่ให้ความรักและเป็นที่พักพิงอันเข้มแข็งตลอดมา แม้แต่ในยามที่เธอจดจำได้ว่าตัวเองเคยรักใครมาก่อนและลืมเลือนเรื่องของชายหนุ่มไป รวิดาก็ยังโหยหาความอบอุ่นอันลึกซึ้งของอ้อมกอดนี้อยู่ในส่วนลึก แม้อดีตอันขมขื่นจะกลับไปเริ่มต้นใหม่เพื่อแก้ไขให้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมไม่ได้อีกแล้ว หากรวิดาก็มั่นใจว่า เธอยังมีวันนี้... วันที่มีใครคนหนึ่งซึ่งเป็นคนสำคัญที่สุดคอยอยู่เคียงข้างกับเธอ เพื่อช่วยกันสร้างวันคืนที่จะกลายเป็นอดีตที่มีแต่ความสุขร่วมกัน อดีตที่จะไม่มีวันย้อนกลับไปซ้ำบนรอยเดิมได้อีกอย่างแน่นอน ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินสวนทางผ่านไปมา หากเวลาและสรรพสิ่งรอบกายนั้นคล้ายจะหยุดลง เพื่อเพียงหัวใจ 2 ดวงให้ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นแห่งกันและกันเท่านั้น บนท้องฟ้าสว่างไปด้วยหมู่ดวงดาวที่เปล่งแสงระยิบระยับพราวพร่างไปทั่วผืนนภาสีกำมะหยี่เข้มจัด ราวกับกำลังร่วมเป็นสักขีพยานให้กับความรักแท้ของทุกคู่ที่ได้เริ่มต้นขึ้นในค่ำคืนนี้ สายลมเย็นในค่ำคืนแห่งความรักพัดผ่านมาอย่างอ่อนหวาน และนำมาซึ่งเสียงเพลงรักเพลงหนึ่งให้ได้ยินแว่วๆ อยู่ไกลๆ... เอื้อมมือไปได้เจอแต่ความว่างเปล่า เมื่อมองไปได้เจอแต่เงาเท่านั้น ได้ยินเสียงตัวเองก้องหัวใจ กระซิบว่ายังต้องการ เธอคนนั้นที่เคยรักกัน... เอื้อมมือไปต้องการจับมือของเธอ เมื่อมองไปต้องการสบตาคู่นั้น อยากให้ภาพทรงจำที่แสนดี กลับมาที่เดิมของมัน แต่วันนั้นจะนานเท่าไร... นัทธรกระชับร่างในอ้อมแขนแน่นขึ้น วันเวลาแห่งการรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว ในวันนี้เมื่อเอื้อมมือไปเขาไม่ได้พบแต่ความว่างเปล่าอีก เสียงกระซิบที่ดังก้องอยู่ในหัวใจมาตลอด ได้ถ่ายทอดข้อความไปสู่หัวใจอีกดวงให้ได้รับรู้แล้ว  ชายหนุ่มคลายวงแขนลงเพื่อสบตากับหญิงสาว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจับมือเล็กไว้มั่นแล้วพาเดินเคียงไปด้วยกัน  ด้วยความเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยมว่าเส้นทางแห่งความทรงจำอันแสนดีที่เคยขาดหายไปชั่วระยะหนึ่ง ได้มีคนมีพิเศษคนเดิมที่สำคัญที่สุดมาช่วยกันสานต่อแล้วทั้งจากนี้และตลอดไป.. ขอบคุณทุกท่านที่มาอ่านจนจบค่ะ นารีจำศีล แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 51 22:30:03 จากคุณ : นารีจำศีล - [ 26 ก.ค. 51 22:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอบคุณscottie ค่ะ ไม่มีตอนก่อนหน้านี้นะคะ เป็นเรื่องสั้นแบบเล่าย้อนความน่ะค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่มาอ่าน คอมเม้นท์มาได้ค่ะ จะได้นำไปปรับปรุงในเรื่องต่อๆ ไปค่ะ ผิดพลาดประการใดให้อภัยมือใหม่ด้วยนะคะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ค. 51 22:33:45 จากคุณ : นารีจำศีล - [ 26 ก.ค. 51 22:32:32 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็เป็นเล่าแบบคาดหวังให้ผู้อ่าน ต้องเข้าใจความสัมพันธ์ของตัวละครมากไปค่ะ น่าจะต้องบรรยายเพิ่มหน่อย อย่างรวิดากับนัทธร ทั้งชาตินี้ (มีนิดนึง) และชาติที่แล้ว จากคุณ : scottie - [ 26 ก.ค. 51 23:22:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ลุ้นนัทธรน่าดูมาตั้งแต่ต้น ดีใจที่นัทธรสมหวังครับ เรื่องสนุกดีนะครับ ชวนใจหายใจคว่ำหลายตลบเชียว  มีความเห็นเพิ่มเติม นิดนึงครับ (1) ตอนรวิดาระลึกชาติได้ บุคลิกเปลี่ยนมากขนาดนั้น ไม่แน่ใจว่าในบรรดา คนระลึกชาติเขาเป็นกันรึเปล่า แต่อ่านรู้สึกมันหน้ามือหลังมือไปหน่อยน่ะ ครับ  อ่านแล้วหวาดๆ ยิ่งตอนไปกินไอติม เจอหนุ่มสาวอีกคู่แล้วตาเขียวนี่ เลยสงสัยว่า รวิดาจะชอบผู้หญิง (คือเมย์) หรือเปล่าเนี่ย (2) เห็นด้วยกับคุณสก๊อตตี้เรื่องการปูพื้นตรงรวิดากับนัทธรน่ะครับ คือ ถ้า สองคน "รัก" กันมากขนาดที่นัทธรมานึกถึงทีหลัง มันต้องมีเค้าลางบาง อย่างอยู่ในช่วงต้นบ้าง  แม้นัทธรจะเปรยๆ เรื่องขนาดชาตินี้ยังลืมกันได้ แต่ พอมาดูสิ่งที่สองคนปฏิบัติต่อกัน คุยกัน มันเห็นแต่ภาพนัทธรรักรวิดาข้าง เดียว  จริงอยู่ว่ารวิดากำลังหมกมุ่นเรื่องกุลยา แต่ส่วนสำคัญมันหายไป จน รู้สึกว่าคนเขียน "จงใจ" ซ่อนไว้ เพื่อมาเป็นไคลแมกซ์สำหรับหักมุมเฉลย แต่พอคนอ่านเจอตรงนี้ ก็อาจรู้สึกว่า มันไม่สอดรับกับสิ่งที่ปูไว้แต่ต้น ไม่ สอดคล้องกับการให้ภาพรวิดาน่ะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 27 ก.ค. 51 14:41:54 ]