PANTIP.COM : W6836435 นาฬิกาเรือนใหม่ [เรื่องสั้น]

นาฬิกาเรือนใหม่

นาฬิกาเรือนใหม่

ราส์ส กิโลหก

ประมาณ ปี พ.ศ. 2519

สมชายเซ็นชื่อรับเงินเดือนและเบี้ยเลี้ยง จากเจ้าหน้าที่การเงิน เขานับจำนวนเงินแล้วถูกต้อง จัดการพับเงินให้เรียบร้อย ก่อนเอามันยัดใส่กระเป๋ากางเกง...ตัวที่ใหม่ที่สุดที่เขามี แต่มันเก่ามากในสายตาของร้านขายเสื้อผ้า..

วันนี้วันดี เงินตุงกระเป๋า เกือบ 2000 บาท “ เดี๋ยวไป ฟาดเป็ดพะโล้กับแม่โขงซักแบน ร้านอ้ายโกตลาดโต้รุ่ง....เปรี้ยวปากมาหลายวันแล้ว ขอให้สมอยากซักวันเถอะ วะ! ซัดแต่เหล้าขาวกับมะขาม จนปากบวมหมดแล้ว” น้ำลายทำท่าจะล้นออกมานอกปาก เพราะกลิ่นเป็ดพะโล้ลอยมาแต่ไกล .ภาพของเหล้าบางๆโซดาเย็นๆ ลอยไปลอยมา

เขาเดินลัดเลาะผ่านตลาด โดยตลาดนี้มีห้องแถวอยู่ประมาณ 10 คูหา ถ้าเดินพ้นตลาดนี้ไปก็จะเป็นร้านเป็ดพะโล้ อ้ายโก ขายอยู่ในตลาดโต้รุ่ง ขณะกำลังจะผ่านร้านขายนาฬิกา เงินในกระเป๋า เต้นตุ๊บๆเมื่อสายตาไปเห็นนาฬิกา โชว์อยู่หน้าร้าน แถมมีใบบอกราคาเสร็จสรรพ เป็นเรือนเหล็กยี่ห้อดัง “ ลิงโก้” ซะด้วย มีพรายน้ำดูเวลาในที่มืดได้ ระบบออโตเมติกไม่ต้องไขลาน. น่าสน น่าสน !

“ราคา 600 บาท ตั้ง 600 เอาไงดี ? อยากได้ก็อยาก แพงก็แพง แต่ เพื่อสนับสนุนในการเป็นผู้ต้องตรงต่อเวลา ฉะนั้นเราต้องมีเวลาเป็นของตนเอง” เขาตัดสินใจครั้งสำคัญ คือซื้อ !

นาฬิกาเรือนสวยสรวมเข้าที่ข้อมือสมชายพร้อมกับเงินที่บินจากกระเป๋าไป ข้อมือข้างที่ใส่นาฬิกาดูเหมือนจะเป็นที่สนใจจากเจ้าของอยู่ตลอดเวลา ยกขึ้นมามองแล้วเล็งๆเอียงซ้ายเอียงขวาดูนั่นดูนี่ แล้วที่บ่อยๆคือยกดูเวลาทุกๆ 5 นาทีไม่รู้จะดูกันไปถึงไหน

นั่งละเลียดเหล้ากับโซดาบางๆ พร้อมเคี้ยวเอื้องเป็ดพะโล้ จนอิ่ม ความร้อนแรงจากเหล้า 40 ดีกรีทำเอาสมชายตึงๆไปเหมือนกัน

อ้ายโกมาเคลียร์พื้นที่ พูดยังกับท่องจำ

“ เหล้าแบน โซดา 2 แข็ง 2 ป๋อง เป็ดครึ่ง”(หมายถึงครึ่งตัว) มันถือสมุดฉีกเล่มเล็กๆมาด้วย จดลงในกระดาษยุกๆยิกๆ สักพักเอามือฉีกกระดาษ พรืด !

เอาบิลล์เถื่อนวางบนโต๊ะ “ 49 บาท เฮีย!” มือไม่ชักกลับแบรอเงิน..!

สมชายเดินออกมาพร้อมคว้าไม้จิ้มฟันเสียบคาปาก ยกข้อมือดูเวลาเป็นครั้งที่ 100 พรายน้ำชี้ไปที่เวลา ภาษาชาวบ้านคือ 1 ทุ่มยี่สิบห้า

เขามายืนรอรถสามล้อถีบรับจ้างเพื่อกลับที่พัก อัตราค่าสามล้อกลับที่พัก 2-3 บาทเพราะระยะทางห่างไปประมาณ 800 เมตร โต้รุ่งคนยังแยะเพราะเป็นช่วงหัวค่ำ

ที่ริมถนนมีหญิงแก่ อายุประมาณ 60 ปีถือของพะรุงพะรัง ดูสภาพก็รู้ว่าเป็นแม่ค้ามาขายของที่ตลาดโต้รุ่ง คงขายของหมดแล้วรอเรียกรถสามล้อกลับบ้าน

พอสมชายเดินไปถึง แกมองสมชายแล้วก็มองไปที่ถนน เป็นอย่างนี้อยู่สามสี่ครั้งจนในที่สุดก็เดินมาหาสมชาย พลางชี้ไปที่ข้อมือถามว่า

“เท่าไหร่ ล่ะ นั่นน่ะ ! ” แกชี้มือไปที่นาฬิกาสมชาย..

อ๋อ ! นึกว่ามีอะไร สมชายขยับนาฬิกาใหม่ที่ข้อมือให้เข้าที่เข้าทาง แล้วยื่นมือให้ยายดู

เอาไม้จิ้มฟันออกจากปาก ตาเป็นประกาย “รุ่นนี้ รุ่นใหม่ มีเกือบทุกอย่าง 600 บาท น่ะยาย ใช้ดีนะ” ....

แกทำท่า งง! เอามือเกาหัว ยิกๆ

“ ข้าไม่ได้ถามราคา ข้าอยากรู้ว่า ตอนนี้มันกี่โมง กี่ ยาม นัดให้ลูกชายมารับ มันไม่มาซักที ไม่รู้หายหัวไปไหน ?” ยายทำหน้าแปลกๆ...

แต่หน้าสมชายตอนนี้ แปลกกว่าหน้ายาย !!!

จากคุณ : สวนดอก - [ 27 ก.ค. 51 17:54:29 ]