ความคิดเห็นที่ 1 คุณฝนตกหนักติดตามสถานการณ์ได้อย่างลึกซึ้งน่านับถือครับ มาลงชื่อรับทราบและร่วมอ่าน จะพูดอะไรก็คงไม่ถนัด เพราะผมเองก็มีส่วน เกี่ยวข้องในกรณีที่ยกมาเป็นตัวอย่างถึงสองกรณี ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ก.ค. 51 09:35:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมเป็นคนไม่อ่านนิยายยาว อ่านแต่เรื่องสั้น เพราะเป็คนขี้ลืม จำชื่อตัวละคร และเนื้อหาไม่แม่น ถ้าอ่านนิยายพร้อมกันหลายเรื่อง จะสับสนครับ แต่ผมสงสัยประโยคนี้จัง เพราะคนในถนนฯไม่ค่อยเม้นท์นิยายกันจนมีความรู้สึกเหมือนไม่มีคนอ่าน เป็นความจริงหรือครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 28 ก.ค. 51 12:14:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จริงๆนักเขียนหรือนิยายที่หายไปจากถนนไม่ได้มีแค่ที่คุณ ฝนตกหนักฯ ลิสต์มานะคะ มีอีกเยอะ แล้วก็ไม่ได้เกิดเพราะสาเหตุการขัดแย้งเสมอไปด้วยค่ะ การป้องกันนี่ .... ยังนึกไม่ออกค่ะ เนื่องจากสาเหตุมันเยอะ ประการหลักๆเลย คือ ระยะหลังกระทู้ในถนนมันเยอะมาก จนหล่นลงคลังไว พอหล่นแล้วก็จัดการอะไรไม่ได้ต้องรอทีมงาน(ซึ่งนาน) นักเขียนจำนวนหนึ่งที่ค่อนข้างมั่นใจว่าเรื่องได้ตีพิมพ์แน่ๆ ก็เลยอพยพไปแปะตามบล็อกหรือเว็บตัวเองที่สามารถจัดการเก็บไฟล์หลังจากได้ตีพิมพ์แล้วง่ายหน่อยค่ะ ประการที่สองคือ เว็บที่เป็นโคลนนิ่งของถนนนักเขียนมันมีหลายอยู่ ทั้งจาก RSS Feed และพวกเว็บคู่ขนานที่ดึงข้อมูลไปเก็บไว้ก็เยอะ ทำให้การจัดการไฟล์หลังได้เซ็นสัญญาเป็นไปด้วยความลำบาก เลยไม่เอามาลงกัน ประการที่สาม คนเขียนกลัวโดนลอก ซึ่งอันนี้จริงๆไม่ใช่ว่าไม่ลงถนนแล้วจะไม่โดน จริงๆเคยคิดว่าลงถนนเนี่ยอาจจะดีกว่าเพราะคนอ่านเยอะ เป็นหูเป็นตาได้มากกว่า แต่ก็เป็นประการหนึ่งที่ทำให้นิยายกับนักเขียนหายไปค่ะ ข้อต่อมา ถนนแปะนิยายยาก เงื่อนไขเยอะ จะทั้งใส่รูปตามต้องการไม่ค่อยได้ จัดหน้ายากหรือจะตั้งกระทู้แยกๆก็ไม่ได้อีก นักเขียนหลายท่านอาจจะรู้สึกว่ามันยุ่งยากเกินไปเลยไม่เอามาลงค่ะ เรื่องการจัดหน้านี่ปกติจะมีคนอ่านบอกถ้ามันอ่านแล้วปวดตาไป ส่วนแยกกระทู้นี่ก็มีเหตุผลอีกเหมือนกันและก็จะเตือนกันด้วยไมตรีนะคะ (จริงๆนะ) ประการต่อมา คนเขียนเสียกำลังใจจากการติติงของคนอ่าน ถ้าจะให้ป้องกันโดยคอมเม้นแบบถนอมน้ำใจ ก็ขอบอกว่าปัจจุบันก็ทำอยู่ค่ะ และจะทำไปจนกว่าจะทนไม่ไหว ^ ^" ถ้าอ่านแล้วมีจุดขัดแย้งความรู้สึกในเรื่องที่ประเด็นค่อนข้างใหญ่ ก็คงทำใจปล่อยผ่านไม่ไหวเหมือนกันค่ะ ส่วนตัวคิดว่า บอกแต่เนิ่นๆดีกว่าปล่อยผ่านไปจนเกินแก้ น่ะค่ะ อีกอย่างคือระยะหลังรู้สึกเหมือนได้อ่านนิยายแบบ first draft* บ่อยขึ้นยังไงก็ไม่รู้ด้วยค่ะ (*แปลว่าเป็นนิยายที่แทบยังไม่ได้ผ่านกระบวนการใดๆ พิมพ์สดๆเลยว่างั้น คำผิดไม่เช็ค ข้อมูลในนิยายไม่หา ความต่อเนื่องบางทีก็กระโดดๆ ประมาณนี้น่ะค่ะ) และคิดว่าเพราะสาเหตุนี้ด้วยที่ทำให้พอมีคนติงเรื่องข้อมูลในนิยายแล้วคนเขียนเลยขอกลับไปรีไรท์ ประการต่อมา คนลงความเห็นน้อย อันนี้ใช่ค่ะ แถวนี้นักอ่านเงาเยอะ แบบทั้งไม่รู้จะทักทายอะไร และทั้งอ่านแล้วไม่อยากเม้นกลัวคนเขียนหาย (กำลังเป็นอยู่ ฮา) ข้อนี้จริงๆก็ช่วยๆกันได้ เป็นคนเขียนก็เป็นคนอ่านได้นิ อย่างคุณฝนตกฯ ก็อ่านแล้วคอมเม้นไว้สิคะ คนเขียนจะได้มีกำลังใจ ^ ^ (อ๊ะ หรือปกติก็เม้นอยู่แต่เราไม่ได้ไปอ่านเรื่องนั้นเองเลยไม่เจอกัน แหะๆ) แต่จะว่าไปอย่างน้อยที่สุดก็มีคุณสก๊อตตี้หนึ่งคนล่ะค่ะ ที่อ่านแน่ๆ (อิ_อิ) ข้อต่อมา เกิดความขัดแย้ง ส่วนมากเป็นเรื่องลอก กับเรื่องกฏระเบียบของถนน ที่อาจจะต่างจากที่อื่นๆอยู่บ้าง จริงๆแล้วประเด็นนี้ ก็พูดยาก จริงๆมันก็เรื่องของคนสองคน แต่จะว่าแค่สองคนก็ไม่เชิง (งงแหะ) เพราะ ประเด็นเรื่องลอกมันเกี่ยวพันกับจริยธรรมของนักเขียนโดยตรง ซึ่งก็เป็นการดีถ้าคนที่อ่านกระทู้เหล่านั้นแล้วกรองสาระมาคิดได้ว่า การกระทำใดควรหรือไม่ควรทำในฐานะนักเขียนค่ะ แต่เท่าที่เห็นเหตุการณ์มา คนอ่านส่วนมากก็เป็นคนกลาง ไม่ได้เข้าข้างฝ่ายใด นะคะ คนอ่านไม่น่าจะเป็นเหตุให้คนเขียนที่เป็นคู่กรณีเลิกลงนิยายต่อได้ จริงๆมันมีสาเหตุอีกเป็นร้อย แต่เดี๋ยวจะยาว ยิ่งเป็นพวกเขียนยาวๆแล้วสับสนในชีวิตอยู่ด้วย แต่สุดท้ายนี้ขอบอกอย่างจริงใจมากๆว่ายังรออ่านทุกเรื่องที่เคยอ่านค้างไว้อยู่นะคะ ปล. ทั้งหมดนี้อาจจะเหมือนคิดเห็นแย้งกับคุณฝนตกฯไปบ้าง แต่ไม่ได้คิดว่าใครผิดนะคะ ถือเป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันเนอะ จากคุณ : จริง - [ 28 ก.ค. 51 12:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาคุยด้วยในฐานะคน (อยาก) เขียนค่ะ และคน (อยาก) อ่านค่ะ ฐานะคน (อยาก) อ่าน: มีหลายเรื่องที่เราเข้าไปแนะนำทั้งหลังบ้านหน้าบ้าน (เอ๊ะ? ยังไง?) เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ (มัก) จะหายหน้าหายตาไปเลย ทำไมก็ไม่รู้...เราว่าเราไม่เคยแนะนำอะไรแรงๆ นะ ซ้ำยังบอกทางแก้ไขให้ด้วย เจ้าของเรื่องบางคนก็ใจดี แอบมาหลังไมค์ว่าจะหยุดอัฟไปสักพักเนื่องจากภารกิจส่วนตัว แต่ส่วนมากหาย...ค่ะ เอ...เสียดายจัง พอบ่อยครั้งเข้าก็เลย...ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวจะหายตัวกันไปหมด สรุปคือ ตอนนี้เลยทำตัวเป็นนักอ่านเงาดีกว่าค่ะ ปล. อ่านความเห็นของคุณจริง ข้างบนแล้ว เกิดคำถามค่ะ เจ้า RSS Feed กับเว็บคู่ขนานนี่ทำงานอย่างไรหรือคะ? จากคุณ : run (run saya) - [ 28 ก.ค. 51 22:29:52 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ค่อยสันทัดด้านเทคโนนะคะ แต่เหมือน rss feed จะเป็นลักษณะการตั้งคีย์เวิร์ดสักคำนึงแล้วระบบจะสแกนหาบทความที่มีคำๆนั้นมารวมๆกันไว้ ปกติจะใช้กับการหาข่าวน่ะค่ะ แบบข่าวเดียวกันเอามารวมๆกันจะได้อ่านง่าย แต่นิยายเนี่ยบางที่มันก็มีคำที่เอี่ยวกันโดยไม่ได้ตั้งใจก็มีค่ะ (กระทู้ด้านล่างๆก็มีที่คุณลวิตต์มาสงสัยอยู่เหมือนกันค่ะ) ส่วนเว็บคู่ขนาน ไม่รู้เค้าเรียกว่าอะไรแน่เหมือนกันค่ะ แต่จะมีเว็บที่เก็บข้อมูลทุกอย่างที่มีในพันทิปไว้หมดค่ะ(น่าจะมีของเว็บอื่นๆด้วย) แต่ถ้าสมมติลบกระทู้ในถนนไปแล้ว ไปหาในเว็บเหล่านั้น ก็จะหาตัวเนื้อเรื่องมาได้น่ะค่ะ (จำเว็บบ่ได้แล้วเน้อ แหะๆ สมัยก่อนเคยเอาไว้หานิยายอ่านเวลาอ่านไม่ทัน แต่เดี๋ยวนี้อ่านในเว็บไม่ไหวปวดตาเลยซื้อเป็นเล่มๆง่ายกว่า) ปล. เป็นเหมือนกันเลยค่ะ แนะนำเรื่องไหนไป ไม่ค่อยได้อ่านต่อจนเริ่มกลัวๆไม่กล้าออกความเห็นในนิยายเหมือนกัน จากคุณ : จริง - [ 28 ก.ค. 51 22:56:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บางครั้งก็มีคนไม่ลงเรื่องต่อ เพราะไม่มีคนให้ความเห็นไว้เลย ขณะเดียวกัน ก็คนเขียนเขียนไปลงไป สักพักก็ไม่มีเวลาเขียน ก็ไม่เขียนต่อ ถ้าผู้เขียนถ้าได้เขียนจนจบเรื่องแล้ว มีเวลาได้อ่านทวนแล้ว ส่วนมากเขาลงเรื่องต่อจนจบนั่นแหละค่ะ ความเห็นคนอ่านที่นี่ เอาไว้สำหรับขัดเกลาเพิ่มเติมเท่านั้น ดิฉันเป็นคนแรกๆ ที่บอกคุณ SRINUAN เรื่องคุกคามทางเพศ คำแนะนำที่บอก ก็บอกแค่ว่าคงไม่ติดตามต่อแค่นั้นเอง เจ้าของเรื่องนั้นเขียนไว้ชัดเจนตอนมาบอกงดลงเรื่องต่อ ว่าไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องสะท้อนภาพแบบนั้น จึงขอเอาเรื่องไปทบทวนดูใหม่ ถ้าเสียงดิฉันเสียงเดียว เธออาจจะไม่เอาไปทบทวนใหม่หรอก แต่เพราะมีหลายเสียงที่บอกเธอเช่นนั้น ประเด็นคุณพัธโนกันตร์ จุดเริ่มต้นคือประเด็นที่เขาไม่เข้าใจคำอธิบายของคนอื่น ที่มาพูดเรื่องการขอโหวตค่ะ จะว่าไปก็ไม่เสียพื้นที่แนะนำหรอกนะ เพราะน่าจะทำให้คนพอเห็นว่าพื้นที่แนะนำเป็นพื้นที่มีค่า มักจะเป็นประเด็นร้อน ส่วนกรณีคุณออมสินไตตั้น ดิฉันว่าไม่มีความคิดเห็นไหนที่เข้าข่ายถือข้างกันเลยนะ และที่คนเข้าไปร่วมในกระทู้นั้น (ไม่น่าจะเรียกว่ามุง เพราะคนเข้าไปลงความเห็นน้อยมาก) เพราะเป็นประเด็นที่เป็นเรื่องใหญ่ คือ การลอกงานค่ะ มองอีกมุม ก็มีนักเขียนหลายคนที่แม้จะสามารถขายงานล่วงหน้าได้แล้ว ก็ยังยินดีจะกลับมาลงงานที่นี่ เพราะผูกพันกับคนที่ทิ้งความเห็นไว้ ระหว่างทางที่เขาเขียนผลงานชิ้นแรกๆ ของเขาค่ะ โดยลักษณะพื้นที่ถนนนักเขียนแล้ว คนจะไม่มาลงเรื่องต่อ ก็เป็นการตัดสินใจของผู้เขียนล้วนๆ นี่นา ว่าแต่ .. สรุปแล้ว กระทู้นี้เขียนเพื่อรวบรวมกรณีไว้ หรือว่าอย่างไรคะ อ่านแล้วไม่ค่อยแน่ใจ (ไม่ค่อยคุ้นนามแฝงนี้เลยค่ะ หรือว่าให้ความเห็นเฉพาะตอนจบเรื่องเนี่ย) จากคุณ : scottie - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 00:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มามุงอีกรอบครับ ^^  (ที่จริงมามุงทุกวันเลย อิๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 08:59:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาดูด้วยค่ะ คิดคล้ายๆ หลายๆ คนรวมกัน เพราะงั้นไม่เล่าละ (อ้าว) เอาหน่อยก็ได้ คิดว่าสาเหตุที่หลายคนหายไป 1) สำหรับคนที่มีตำแหน่งทั่วไปเป็นพนักงานเงินเดือน เขียนไปเขียนมาเกิด งานประจำยุ่งจัด เขียนไม่จบไปซะงั้นเลยไม่มาแปะเรื่องต่อ (อาจใช้คำว่า ดองข้ามปีข้ามชาติ พอเน่าก็โละทิ้ง) อันนี้กำลังหวาดๆ ว่าอาจเกิดกับตัวเองได้ในเร็ววัน 2) สำหรับคนทำงานอาชีพอิสระ เขียนไปเขียนมาอารมณ์ติสไม่เกิดเลยพา กันเตลิดเลิกเขียนไป ก็เลยเอามาวางต่อไม่ได้ (ก็มันไม่มีให้วาง) 3) สำหรับวัยกำลังศึกษา ลาไปอ่านหนังสือสอบ พอสอบเสร็จเกิดติดใจการ ไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งเขียน เริ่งร่าท้าลมไปแล้ว หรือไม่ก็อาจจะสอบ เสร็จไปเที่ยวสนุกสนานหาประสบการณ์มาเขียนเรื่องใหม่ (ไว้ดองต่อ) 4) นอกเหนือจากสามข้อแรก เกิดน้อยใจในคอมเม้นท์ จิตอ่อน สะบัดก้นหนี ออกไปอย่างแพ้ภัยตนเอง 5) นอกเหนือไปจากสามข้อแรกและข้อสี่ ได้รับความเห็นที่เป็นประโยชน์ล้น พ้น ทนไม่ได้ต้องกลับไปแก้นิยายใหม่ยกชุด หายไปสองสามเดือน เดี๋ยวก็ กลับมาใหม่ (แต่ไม่รับประกันว่าจะมาได้อีกนานแค่ไหนนะ) 6) นอกเหนือไปจากข้อหนึ่งถึงสามและสี่ กับห้า แบบว่าคนคอมเม้นท์น้อย ไม่มัน ไม่ได้ใจ เลยหนีไปแปะที่เวปอื่นๆ 7) นอกเหนือจากข้างต้นทั้งหมด แค่เอามันในการทดลองแปะ แปะไปแปะมา ว้า...ขี้เกียจซะแระ! ทั้งนี้ทั้งนั้นมันเป็นข้อสันนิษฐาน มาเล่าให้อ่านเฉยๆ ค่ะ ไม่มีวิธีป้องกันหรือ ทางแก้ใดๆ จะมานำเสนอ ปล. ทำไมคราวนี้คุณพีทเขียนสั้นจัง? *มาแก้ย่อหน้าค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 51 10:01:35 จากคุณ : BestChild - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 09:59:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 1) สำหรับคนที่มีตำแหน่งทั่วไปเป็นพนักงานเงินเดือน เขียนไปเขียนมาเกิด งานประจำยุ่งจัด เขียนไม่จบไปซะงั้นเลยไม่มาแปะเรื่องต่อ (อาจใช้คำว่า ดองข้ามปีข้ามชาติ พอเน่าก็โละทิ้ง) กลัวเหมือนกันครับว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกส่วนตัว* ถนนนักเขียนนี่น่าจะมีนักอ่านเงาเยอะครับ (ผมก็เขียนป็นหนึ่งในนั้น) จากคุณ : Cryptomnesia - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 13:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 นักเขียนที่หาย นิยายที่สูญ ไม่รู้สิ ในฐานะคนอ่าน ไม่กังวลเรื่องนักเขียนที่หายเท่าไร เพราะเวทีนี้เป็นเวทีเปิด (ไม่ใช่สำนักพิมพ์) ใครๆก็เข้ามาลงได้ ไม่ว่าคนเขียนจะหายไปด้วยเหตุใด มันก็เป็นแค่กระบวนการคัดเลือกตามธรรมชาติ คนอยากเป็นนักเขียนร้อยคน ไม่จำเป็นต้องเขียนนิยายได้จนจบทั้งร้อยคนนี่ จริงๆคนที่จากไปด้วยประเด็นไม่ร้อน มีมากกว่า แต่คนย่อมจำประเด็นร้อนๆได้ฝังใจกว่า ส่วนนิยายที่สูญมันก็ต่อเนื่องจากนักเขียนนั่นแหละ ตัวคนเขียนหาย เรื่องมันก็ตามไปด้วย แล้วก็น่าจะมีอีกหลายเรื่องที่คนเขียนไม่ได้หาย แต่ด้วยเหตุหลายประการ (เช่นที่คุณ BestChild ยกตัวอย่างมา) นิยายบางเรื่องก็เลยยังไม่ปรากฏตัว จากคุณ : Deckard - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 13:22:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ^ อ่านแล้วคิดอะไรได้อย่าง ถ้าคนเขียนหาย นิยายไม่หายยังมีให้อ่านต่อ นี่น่ากลัวจะร้อนจัดเลยนะคะเนี่ย ฮา เท่าที่เคยเห็นมานักเขียนที่มุ่งมั่นอยากเป็นนักเขียนจริงๆ ถึงมีอุปสรรคอะไร ลงไปแล้วรอบ(สองรอบสามรอบก็มี) แต่คิดว่าควรรีไรท์เพิ่มเติม ...สักวันหนึ่งเค้าก็จะกลับมาแปะนิยายให้อ่านต่อกันทุกคนเลยนะคะ ส่วนคนอ่านก็คอยต่อไป ลุ้นไป ทวงไป เนอะ จากคุณ : จริง - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 15:50:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มามุงด้วยคน เห็นด้วยกับทุกคนข้างบนค่ะ ขอเพิ่มเติมข้อสามของคุณเบสต์นิดนึงนะคะ เพราะเราก็อยู่ในวัยกำลังศึกษาเหมือนกัน... แต่ศึกษาหลังปริญญาตรี เขียนนิยายไปด้วย เรียนไปด้วย ต้องเก็บข้อมูลไปด้วย เขียนงานวิจัยไปด้วย เขียนงานวิจัยมันสาหัสกว่านิยาย เพราะต้องแก้แล้ว แก้อีก บางทีก็รับงานมือปืนรับจ้างเอาไว้ ก็ต้องทำงานตรงนั้นก่อน เลยต้องพักเรื่องนิยายที่ต้องแก้แล้ว แก้อีกพอกันเอาไว้ชั่วคราว ส่วนเรื่องสั้นที่เอามาลงเป็นระยะ เป็นเรื่องที่เกิดจากความเซ็ง คิดอะไรไม่ออก เขียนวิจัยไม่ได้ ก็เลยเปลี่ยนบรรยากาศมาเขียนอย่างอื่น สรุป ในฐานะของคนที่ดองนิยายไว้เรื่องหนึ่ง ไม่เอามาลงต่อเหมือนกัน ว่า สาเหตุของการไม่เอามาลงต่อมาจากตัวคนเขียนเองเป็นปัจจัยหลักค่ะ ส่วนปัจจัยภายนอกอื่น ๆ เช่น มีคนอ่านน้อย ถูกวิจารณ์มาก ถูกติ ถ้ามองย้อนกลับไป ก็ไปตกอยู่ที่ตัวคนเขียนเองอีกนั่นละ เพราะบางคนยิ่งถูกติก็ยิ่งฮึดเขียนให้ดีขึ้น ในขณะที่บางคนก็หายไปเลย หรือบางคนก็เลือกไปรีไรท์ให้ดีขึ้น เพราะเขาเห็นว่า ควรต้องทำจริง ๆ อย่างเช่น คุณ SRINUAN ที่เขียนเรื่องเล่ห์หงส์ ตัวเองเข้าไปอ่าน แต่ไม่ได้ออกความเห็นอะไร เพราะไม่ชอบเรื่องที่พระเอกมีพฤติกรรมล่วงละเมิดทางเพศกับนางเอก มาอ่านอีกทีก็พบว่าคุณ SRINUAN เอากลับไปรีไรท์ เพราะเห็นปัญหาจุดนี้ ก็นึกชื่นชมเขาในใจ... ไม่ใช่ชื่นชมเรื่องที่เขาใจดีเอากลับไปแก้ตามคำแนะ แต่ชื่นชมในเรื่องที่เขาเก็บเอาความคิดเห็นของคนอ่านไปพิจารณา และดีใจที่คนเขียนรับผิดชอบต่อสังคม ไม่ได้ดีใจที่คนเขียนเอาใจคนอ่าน เพราะคนอ่านร้อยคนความคิดก็ร้อยอย่าง เราเอาใจคนอ่านไม่ได้ คนอ่านก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนเขียนจะเอาใจ แต่ถ้าสามารถแก้ไขในเรื่องที่เห็นตรงกันว่าเหมาะสมได้ ย่อมเป็นเรื่องดี สำหรับเรื่องการติชมทีดียวตอนจบนี่ ในกรณีของถนนนักเขียนนี่จัดว่าเป็นเรื่องยาก และไม่เอื้อให้เป็นแบบนั้นค่ะ เพราะผู้เขียนต้องเอามาลงทีละตอน ก็ต้องออกความเห็นกันทีละตอนไป สมมติว่า ติชมหนเดียวตอนจบเรื่องเลย แล้วคนเขียนเจอแต่คำว่า "มาอ่านค่ะ" อยู่ทุกตอน หรือ ไม่มีใครมาอ่านเลยรอติชมตอนจบทีเดียว (อันนี้อาจจะให้ความเห็นแบบสุดขั้วไปหน่อย) คนเขียนเห็นว่าไม่มีคนอ่าน ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็อาจน้อยใจหายไปอีก หรือถูกกระหน่ำด้วยความเห็นสารพัดอย่างตอนจบทั้งดี ทั้งร้าย แบบนี้บางคนอาจจะตั้งตัวไม่ติด เสียศูนย์ จิตตกไปเลยก็เป็นได้ บางที การทยอยติชมไปเรื่อย ๆ ก็อาจเป็นการสร้างภูมิคุ้มกันที่ดีสำหรับ นักอยากเขียน หรือ คนที่จะเป็นนักเขียนในอนาคตก็ได้นะคะ ปกติ ทำตัวเป็นนักอ่านเงา ไม่ค่อยออกความเห็นเท่าไหร่ ยกเว้นว่าเรื่องนั้นมีเหตุให้สะดุดใจเอามาก ๆ หรือชอบจริง ๆ ถึงจะพูด สำหรับกรณีกระทู้ร้อน ๆ ที่เป็นประเด็นทั้งหลาย ปกติจะไม่ค่อยมุงเท่าไหร่ โดยเฉพาะกรณีที่บอกว่าลอก ๆ กัน และไม่เคยกดโหวตให้ด้วยซ้ำ (จะโหวตให้เฉพาะเรื่องดี ๆ กับเหตุจำเป็น) การออกความเห็นในกระทู้ร้อนแต่ละหน เป็นกรณีที่นาน ๆ ถึงทำสักที แต่บังเอิญช่วงนี้มีเหตุให้ออกความเห็นบ่อยสักหน่อยเท่านั้นเอง สำหรับการออกความเห็นแบบอ้อม ๆ เป็นเพราะไม่แน่ใจว่าแต่ละคนจะมีความสามารถในการรับฟังความคิดเห็น ของคนอื่นมากน้อยขนาดไหน บางคนไม่ชอบฟังคำติ หรืออาจจิตตกกับคำติ แต่บางคนก็เข้มแข็งพอ และใจกว้างพอที่จะฟังเสียงสองด้าน ก็เลยเลือกพูดแบบอ้อม ๆ หรือพูดแบบกลาง ๆ เอาไว้ก่อนนั่นแหละ ยอมรับว่า บางทีการพูดไม่ตรงก็เป็นเหตุให้ตีความเป็นอื่นไปได้เหมือนกัน คิดเข้าข้างตัวเองนิดหน่อยว่า ถ้าพูดอ้อมแล้วถนอมน้ำใจคนอื่นไว้ก่อน เพื่อที่จะได้พูดคุยกันต่อได้อีกในวันข้างหน้า ซึ่งไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องร้อนก็ได้ ไม่ใช่พูดอ้อมแบบจงใจประชดหรือตำหนิแบบไม่มีเหตุผล เอาสะใจไปอย่างนั้น น่าจะเป็นเรื่องที่ดีกว่ามาหักหาญน้ำใจกันตั้งแต่ต้น แล้วพูดกันไม่ได้อีกเลย พูดในฐานะคนเขียน (ที่มีงานดองไว้) และในฐานะคนอ่าน จริง ๆ แล้ว คนเขียนอาจจะไม่จำเป็นต้องแก้ตามใจคนอ่านก็ได้ ถ้ามีเหตุผลที่รับฟังได้มาอธิบายสักหน่อย คนอ่านยินดีรับฟังเสมอค่ะ ป.ล. มาแก้ไขคำผิดค่ะ (วันนี้เป็นวันภาษาไทยแห่งชาติ ต้องเขียนให้ถูก) แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 51 16:15:11 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 16:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมามุงค่ะ จากประสบการณ์ เคยลงไป 4 เรื่อง(มั่งคะ) โดยไม่มีคอมเม้นท์เลย (555 ก็ยังบ้าลงไปได้ตั้ง 4 เรื่อง) บังเอิญเวบที่ไปลงนั้นมีการนับจำนวนคนเข้าไปอ่านค่ะ เลย เอาน่า มีคนเข้ามาอ่าน ลงไปเรื่อยๆ ลงไปก็เริ่มคิด ทำไมไม่มีคอมเม้นท์ แต่มีคนอ่าน มันก็เหมือนการท้าทายอย่างหนึ่ง ว่าเราจะเขียนให้มีคนมาลงคอมเม้นท์ได้หรือไม่ แต่ที่เริ่มลงในพันทิพย์นี่ได้รับการตอบรับด้วยดีค่ะ ทั้งคำผิด ท้วงเนื้อเรื่อง ซึ่งถือเป็นประสบการณ์ที่ดีที่หาไม่ได้ง่ายๆ จำได้ว่าเคยอ่านกระทู้เกี่ยวกับการคอมเม้นท์ อย่างน้อยเมื่อเข้าไปอ่านควรจะขอบคุณที่เข้าไปอ่านงานของเขาบ้าง แต่โดยนิสัยคนไทยคงขี้อายเกินไปมั่งค่ะ ส่วนใหญ่ถึงเป็นนักอ่านเงา ปกติถ้าเข้าไปอ่าน จะคอมเม้นท์ตามความชอบ หรืออย่างน้อย แปะว่า เข้ามาอ่านแล้ว หลังๆ นี่เริ่มห่างหายค่ะ อ่าน แปะบ้างไม่แปะชื่อบ้าง (นิสัยแย่ลง) สำหรับเรื่องหาย ไม่ว่าโดยสาเหตุใดๆ ก็ตาม โดยส่วนตัวเชื่อเสมอว่า คนที่ชอบเขียน ให้ห่างหายไปนานแค่ไหน เดี๋ยวก็อดใจไม่ได้ กลับมาเขียนอีกอยู่ดีค่ะ จากคุณ : pajan - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 21:02:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยคนบนถนนฯจะเม้นต์กันหนักไปจริงๆนะคะนี่ ดูสิ ขนาดคุณฝนตกหนักฯ(ขออนุญาตย่อค่ะ)ที่ไม่ได้ลงนิยายและสัญญาว่าจะมาต่อยังหายไปเลย (ฮา) หนมจีนเห็นกระทู้นี้หลายวันแล้ว แต่รีๆรอๆอยู่ เพราะอ่านไม่ค่อยเข้าใจน่ะค่ะว่าคุณฝนตกหนักฯต้องการอะไร? แต่เมื่อคุณฝนตกหนักฯไม่ได้มาต่อ หนมจีนเลยต้องเดาว่าคงเป็นกรณีใดกรณีหนึ่งระหว่าง 1. รวบรวมคดีที่ร้อนและเกือบร้อนไว้เป็นอุทาหรณ์ 2. หาสาเหตุและวิธีแก้ไขกรณีที่นักเขียนลงนิยายค้างไว้แล้วหายตัวไป 3. ตำหนิพฤติกรรมคอมเมนต์ของนักอ่าน ถ้าเป็นกรณีแรก หนมจีนขอยืนดูแล้วกันค่ะ เพราะตัวหนมจีนเองก็ยังรออยู่อีกหลายๆเรื่องเหมือนกัน และยืนยันว่าจะรอต่อไป หรือถ้าเป็นกรณีที่สอง หนมจีนขอยกคำตอบข้างบนมาแล้วกันค่ะ เพราะเห็นด้วยค่อนข้างมาก แต่ถ้าเป็นกรณีที่สาม เห็นจะต้องขออนุญาตแสดงความเห็นแย้งอีกสักนิด ประเด็นแรกเรื่องคอมเมนต์จนทำให้นักเขียนต้องกลับไปรีไรท์ใหม่ หนมจีนเห็นว่า นักอ่านที่นี่ก็พยายามทำหน้าที่อย่างเดียวกับคุณฝนตกหนักฯนะคะ คือพยายามเป็นกระจกสะท้อนให้นักเขียนเห็นภาพของนิยายที่ตัวเองกำลังเขียน แม้ว่าเราจะเคารพสิทธิของนักเขียนเต็มที่ว่าเขามีอิสระทางความคิดที่จะเขียนให้นิยายเดินไปอย่างไรก็ได้ แต่ถ้ามันเริ่มล้ำเส้นเมื่อไหร่ ก็คงจะปล่อยให้ผ่านเลยไปไม่ได้เช่นกัน อย่างเช่นกรณีคุกคามทางเพศ หรือกรณีที่มีพฤติกรรมที่ไม่สมเหตุสมผลต่อพื้นฐานตัวละคร ทั้งนี้ทั้งนั้น หลังจากเราทำหน้าที่ของเราแล้ว ก็ขึ้นกับนักเขียนล่ะค่ะว่าจะทำต่อไปอย่างไร ถ้านักเขียนทำอย่างที่คุณฝนตกหนักฯบอก คือนำกลับไปรีไรท์ใหม่เฉพาะเวอร์ชั่นถนนฯ หนมจีนคิดว่านักอ่านที่นี่คงเสียใจมาก เพราะเราคอมเม้นต์เพื่อให้เขาพัฒนางานเขียนและเปิดกว้างทางความคิด ไม่ได้คอมเมนต์เพื่อให้ตัวเองได้อ่านนิยายที่มีโครงเรื่องอย่างที่เราอยากให้เป็น ส่วนที่คุณฝนตกหนักฯแนะนำให้คอมเม้นต์ตอนท้ายเรื่อง ก็เป็นความคิดเห็นที่ไม่เลวค่ะ แต่หนมจีนขอใช้ความคิดเห็นส่วนตัวตอบนะคะว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยากมากทีเดียว เพราะลักษณะการลงนิยายที่นี่ ลงเป็นตอนๆ ถ้าหากรอให้นิยายจบก่อนความจำอาจเริ่มเลือนไปค่ะ ไม่นับว่าจะเอาเนื้อเรื่องหรือตัวละครไปตีกับเรื่องอื่นของนักเขียนท่านอื่นที่ติดตามค้างไว้อยู่อีก (เห็นได้ง่ายๆจากการที่หนมจีนเคยปล่อยไก่ไว้ในคอมเม้นต์นิยายหลายๆเรื่อง)และอีกเหตุผลที่สำคัญคือ นอกจากหนมจีนจะเคารพสิทธิและความคิดของนักเขียนแล้ว หนมจีนก็ยังเคารพสิทธิและความคิดของเพื่อนนักอ่านด้วยกันด้วยค่ะ หากนักอ่านเห็นว่ามาถึงขีดสุด และไม่สามารถติดตามเรื่องนั้นต่อไปได้จริงๆ นักอ่านควรจะมีสิทธิแสดงความคิดของตัวเองและให้เหตุผลว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นไม่ใช่หรือคะ แต่กรณีหลังนี้หากนักเขียนเห็นว่าเป็นการติเรือทั้งโกลน นักเขียนสามารถออกมาชี้แจงกับนักอ่านได้เสมอ หนมจีนเชื่อว่านักคอมเม้นต์ที่นี่ยินดีรับฟังและรออ่านช่วงตอบคอมเม้นต์เสมอเช่นกันค่ะ ประเด็นเรื่องคุณพัธโนกันต์ (ขออภัยที่ต้องเอ่ยอ้างอีกครั้งค่ะ) ต้องยอมรับว่าเรื่องนี้เราอ้อมค้อมจริงๆค่ะ เพราะอย่างตัวหนมจีนเอง กว่าจะคอมเม้นต์แต่ละครั้ง(รวมทั้งในกระทู้ดังกล่าวและกระทู้นี้ด้วย)ต้องคิดแล้วคิดอีกว่า คนอ่านจะรู้สึกอย่างไรกับคอมเม้นต์ของเรา ถ้าทำลุ่นๆชนิด 'บอกแกไปแต่แรก' แม้เรื่องจะ'อาจลงเอยไปนานแล้ว ไม่เสียพื้นที่แนะนำ' แต่มันคงจะไม่ต่างอะไรกับเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วเอาปืนจ่อยิง นอกจากจะคนจะตายไปคนนึงแล้ว ยังอาจจะก่อเหตุชุลมุนหลังจากนั้นด้วยสิคะ หนมจีนคิดว่าเรายินดีที่จะเห็นเรื่องที่จบลงอย่างอ้อมค้อมสักนิดมากกว่าค่ะ และยืนยันด้วยว่า หากคุณพัธโนกันต์กลับมาเขียนเรื่องที่นี่ใหม่ อย่างน้อยก็จะมีหนมจีนคนนึงล่ะที่เข้าไปอ่าน (ยังจำได้ถึงกระทู้แซวที่ว่าทำอย่างไรให้เรื่องคุณติดชาร์ต เขียนได้น่าติดตามพอดู) ประเด็นเรื่องนักอ่านไม่คอมเม้นต์ กรณีที่คุณฝนตกหนักฯคาดว่าที่นักเขียนหายตัวไปทั้งที่ลงนิยายค้่่างไว้เกิดจากการที่นักอ่านไม่คอมเมนต์ หนมจีนคงตอบได้เพียงว่า หากคนเขียนต้องการ'ปริมาณ'มากกว่า'คุณภาพ'คอมเม้นต์ล่ะก็ ถนนฯอาจจะไม่ใช่ที่ที่ลงนิยายที่เหมาะสมเท่าไหร่ เพราะยังไง หนมจีนก็คงทำใจไม่ได้กับคอมเมนต์ประเภท... 'แค่อ่านก็รู้สึกดี แวะไปอ่านของเราด้วยน้า' (แต่คนเขียนลงนิยายประเภทตีแผ่ด้านมืดสังคม)ได้ ส่วนตัวแล้วรู้สึกว่าคอมเมนต์ประเภทนั้นไม่ได้สร้างพัฒนาการให้กับนักเขียนสักเท่าไหร่ ประเด็นเรื่องคุณโอโม่ซัง(ขออภัยที่ต้องอ้างถึงค่ะ) หนมจีนคิดว่าเป็นกรณีที่นักอ่านและนักเขียนแถวนี้ตื่นตัวกันเป็นพิเศษ เพราะมันเกี่ยวกับเรื่อง'ลอกเลียนผลงาน'เสียมากกว่า ไม่ใช่ว่าชอบเข้าไป'มุง'หรือ'ถือข้าง'ใครหรอกค่ะ เพียงแต่เราอยากให้เรื่องจบลงอย่างที่ถูกที่ควร เพื่อป้องกันและรักษาสิทธิให้กับผู้เสียหาย ไม่ว่าผู้เสียหายจะเป็นผู้กล่าวหาหรือผู้ถูกกล่าวหาก็ตาม ทั้งหมดนี้ ถ้ากล่าวผิดไป ก็ขออภัย นึกเสียว่าหนมจีนป็นกระจกอีกบานหนึ่งส่องให้ถนนฯและคุณฝนตกหนักฯแล้วกันค่ะ ถ้าหากคุณฝนตกหนักฯมีความเห็นเป็นอย่างอื่น หรืออยากทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้กับถนนฯ ไม่ลองเริ่มจากคอมเม้นต์งานเขียนในกระทู้เพื่อให้กำลังใจนักเขียนและป้องกันกรณีนักเขียนหนีไปเพราะลงงานที่นี่ไม่สนุกดูล่ะคะ? จากคุณ : หนมจีน - [ 30 ก.ค. 51 13:16:35 A:58.41.140.12 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอโทษค่ะ ที่เข้ามาดูช้า ว่าจะคุยต่อประเด็นเดิม แต่เมื่ออ่านความคิดเห็นของสมาชิกท่านอื่นแล้ว ยังมีเข้าใจไม่ตรงกันค่ะ เลยขอเคลียร์นิดนึง เพราะเดี๋ยวถ้าคุยต่ออีก ความไม่เข้าใจจะพอกพูนไปกว่านี้ เช่น ความคิดเห็นที่ 12 ที่พูดถึงเรื่องการติชมทีเดียวตอนจบ ซึ่งดิฉันไม่ได้ต้องการสื่ออย่างนั้น ที่ดิฉันเขียน คือ ความจริงรอให้จบเล่มก่อนแล้วเราค่อย "ติชมเนื้อเรื่องทั้งหมด" (-- ขออนุญาตเพิ่มเครื่องหมายคำพูดคร่อม) เพื่อสื่อว่า ติชมประเด็นอื่นระหว่างตอนได้อยู่ค่ะ แต่อย่าถึงกับติเรือทั้งโกลน หรือแนะให้ผู้แต่งเปลี่ยนคาแรกเตอร์ตัวละคร หรือจะเลิกอ่าน เพราะตอนนี้ไม่ชอบแล้ว เพราะมันก็เหมือนกับว่าคุณลุกออกจากโรงไปทั้งที่ยังดูหนังไม่จบ เคยมีเรื่องหนึ่งที่คุณพ่อเล่าให้ฟังว่าน่าเบื่อมากจนอยากลุกหนีเมื่อดูไปได้ครึ่งเรื่อง (ถ้าจำไม่ผิดเรื่อง No Way Out เควิน คอสเนอร์เล่น) แต่เมื่อดูจนจบแล้ว ท่านบอกว่าคุ้มมากๆ (อาจจะยกตัวอย่างไม่ดีเท่าไหร่ ท่านอาจไม่ลุกไปเพราะเสียดายเงินก็ได้ ..ฮ่า) ส่วนในถนนนี่อ่านฟรี แต่ถ้านึกถึงใจคนเขียนว่าอาจใช้เวลาเป็นอาทิตย์กว่าจะเขียนได้ 1 ตอนให้เราอ่านแค่ 3 นาที ก็แล้วแต่ค่ะ ส่วนความเห็นที่ 6 ที่แย้งว่า "กรณีคุณออมสินไตตั้น ไม่มีความคิดเห็นไหนที่เข้าข่ายถือข้างกันเลยนะ และที่คนเข้าไปร่วมในกระทู้นั้น (ไม่น่าจะเรียกว่ามุง เพราะคนเข้าไปลงความเห็นน้อยมาก)" ก็เป็นจุดหนึ่งที่ดิฉันคงสื่อสารไม่ดี เพราะจริงๆไม่ต้องการให้มองแค่เคสใดเคสหนึ่ง แต่อยากให้มองในภาพรวม ถ้าดิฉันไปแย้งว่า ก็ความเห็นที่ 9 ใน W6833521นั่นไง (อันนี้แค่ยกตัวอย่างค่ะเพราะมันไม่ใช่กระทู้เริ่มต้น) มันก็จะกลายเป็นว่าไปต่อความยาวกันในเรื่องที่ไม่ใช่ประเด็นหลัก รวมทั้งคำว่า มุงดู ก็ต้องการสื่อถึงจำนวนคนอ่านด้วยนะค่ะ ไม่ได้นับจำนวนคนที่ลงความเห็นเท่านั้น ความจริงยังมีจุดอื่นๆอีกเล็กน้อย ที่บางท่านเข้าใจไม่ตรงกับที่ดิฉันต้องการสื่อ หากความสามารถในการสื่อความหมายของดิฉันไม่ดีนัก ทำให้เนื้อหากระทู้ไม่ค่อยมีประโยชน์ ดิฉันต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่า แต่ที่มาตั้งกระทู้นี่ ไม่ต้องการจะฟื้นฝอยใดๆนะคะ ด้วยความหวังดีค่ะ จากคุณ : ฝนตกหนัก ฉันจึงไปไหนไม่ได้ - [ 30 ก.ค. 51 20:03:28 A:70.85.179.186 X: ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นคุณฝนตกหนักบอกว่า เพื่อนที่ร่วมคุยเข้าใจไม่ค่อยตรงกับที่ต้องการสื่อ เท่าไหร่  ยังไงช่วยสรุปให้นิดนึงได้มั้ยครับ ว่าต้องการสื่อว่าอะไรชัดๆ จะได้ ร่วมคุยได้ตรงประเด็นน่ะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 ก.ค. 51 20:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 17 อืม อ่านที่จขกท.กลับมาอธิบายเพิ่มเติม 3 รอบเลยค่ะ แต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี ประเด็นแรก คุณฝนตกหนัก ฉันจึงไปไหนไม่ได้ (นามแฝงยาวจัง) บอกว่าไม่ควรแนะให้ผู้แต่งเปลี่ยนคาแรกเตอร์ตัวละคร หรือจะเลิกอ่าน เพราะตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ถ้ามีความเห็นคนอ่านที่บอกว่าควรจะเปลี่ยนคาแรกเตอร์ เท่าที่พบคือเมื่อการปูพื้นกับการแสดงออกบางสถานการณ์ขัดกัน เช่นเขียนว่าอดทน สุภาพ แต่คนเดินชน ด่าคนชนเลย อย่างนี้แนะเพื่อให้สอดคล้องกับที่บรรยาย แต่ถ้าหมายถึงกรณีอื่น ขออนุญาตยกกระทู้คุณ SRINUAN เพื่อให้เข้าใจตรงกัน คนอ่าน(บางคนอย่างดิฉัน)ไม่ได้บอกว่าต้องเปลี่ยน ส่วนเรื่องการเสพงานนั้น ผู้เขียนมีสิทธิ์จะเขียนอย่างไรก็ได้ ผู้อ่านก็มีสิทธิ์จะเลือกเสพงานเหมือนกัน สำหรับดิฉัน คือไม่อยากอ่านงานที่ตัวเอกชายกระทำการไม่ดีต่อผู้หญิง ที่ไม่ใช่คนคุ้นเคยกัน โดยที่ฝ่ายชายไม่ได้รับผลตอบแทน จริงอยู่การไปบอกว่าจะไม่อ่านต่อแล้ว คงจะบั่นทอนกำลังใจผู้เขียน แต่สำหรับดิฉัน ซึ่งลงชื่อแสดงตัวว่าอ่านเสมอ ก็รู้สึกว่าถ้าจะไม่อ่าน จะหายหน้าไป ก็แจ้งให้คนเขียนทราบ เนื่องจากโดนคนเขียนหลังไมค์ตามให้ไปอ่านงานเสมอ (โดนตั้งกระทู้เรียกหายังมีมาแล้ว) เรื่องการแก้ไขงานนั้น ผู้เขียนมีสิทธิ์เต็มที่เลยค่ะ มีตั้งหลายเรื่องที่ดิฉันบอกว่าไม่ติดตามต่อเพราะไม่ใช่แนว ผู้เขียนก็ยังลงเรื่องต่อตั้งหลายคน ดูหนังจนจบ แล้วพบว่ามีอะไรมากกว่าที่คิดตอนต้น ก็มี ดูหนังจนจบ แล้วพบว่าไม่น่าเสียเวลาดู ก็มี บังเอิญ สำหรับดิฉัน พบกรณีหลังบ่อยกว่า และนับเนื่องไปถึงนิยายที่อ่านในถนนด้วย (กรณีเขียนได้น่าอ่าน ชวนติดตามแต่ต้นอยู่แล้ว ไม่นับ) แต่ดิฉันจะเอากลับไปคิดให้หนักๆ เลยค่ะ ว่าถ้าไม่อยากติดตามงานเรื่องไหนต่อ จะเขียนบอกดีไหม หรือจะหายเงียบไปเลย ส่วนประเด็นที่สอง เรื่องความเห็นเข้าข้างกันของกระทู้คุณออมสิน อ่าน 3 รอบก็ยังไม่มั่นใจว่าจขกท.จะสื่ออะไร เพราะ 1) ความเห็น 9 ที่ยกมา อ่านยังไงก็ไม่ใช่การเข้าข้าง เขากำลังเรียกร้องให้ออกมาชี้แจง (นามแฝงในความคิดเห็นนั้น ดิฉันก็ไม่คุ้น) ส่วนที่ว่า 2) มุงไม่ได้หมายถึงจำนวนความเห็น แต่หมายถึงจำนวนคนอ่าน แต่ว่ากระทู้ของพันทิปไม่ได้แสดงว่ามีคนอ่านกี่คนนี่คะ กระทู้นี้ไม่ไร้ประโยชน์หรอก แต่ถ้ากระทู้คุยกันแล้วไม่เข้าใจอีกฝ่าย ก็คงเรียกว่าไม่คืบหน้าค่ะ แลกเปลี่ยนให้อย่างน้อยเข้าใจว่าอีกฝ่ายจะสื่ออะไรดีกว่าเนอะ คนเราแตกต่างกันได้ ในฐานะคนอ่านที่ทิ้งความเห็นให้กับทุกเรื่องที่อ่าน ก็จะเก็บคำแนะนำไปพิจารณาค่ะ ขณะเดียวกัน ก็อยากเห็นความเห็นจขกท.ในกระทู้งานเขียนของคนอื่นด้วย เพราะเข้าใจว่าจขกท.ก็กำลังเรียกร้องให้ลงความเห็นให้กำลังใจผู้เขียน หรือดิฉันเข้าใจผิด .. จากคุณ : scottie - [ 30 ก.ค. 51 21:24:48 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อู๊ย หม่าม้าเป็นคนหนึ่งที่หายจ้อยค่ะ หลังจากหมดบันทึก โรงเรียน ฮ นกฮูกแล้ว เพราะยังนึกไม่ออกว่าจะมีอะไรเขียนเพิ่มอีก บางที ถ้ายังไม่มีอะไรที่มีคุณค่าพอ (ในความเห็นของตัวเอง) ก็อยู่เงียบๆรอให้ทุกสิ่งทุกอย่างรวมตัวเป็นมวลสารแล้วบ่มก่อนดีกว่าค่ะ การตกตะกอนความนึกคิดให้นิ่งๆก็เป็นการทำงานของสมองอย่างหนึ่ง พอๆกับการกวนความคิดให้ฟุ้ง กระจาย คุณ scottie สบายดีนะคะ หม่าม้ารุ้งพลบค่ะ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 30 ก.ค. 51 22:26:06 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ความจริงจะตั้งใจเข้ามาขอบคุณคุณจริง (ความเห็นที่ 5) เรื่องเจ้า RSS feed ที่ถามไปค่ะ และไปตามเก็บกระทู้ของคุณลิวิตร์ที่แนะนำแล้วด้วยค่ะ (คนนี้เป็นนักเขียนคนโปรดแอบกร๊๊ดของเราด้วย....) แต่พออ่านลงมาเห็นนักอ่านคนโปรดแอบกรี๊ดของเราอีกคนหนึ่ง คือ คุณ Scottie เขียนมายาวๆ เช่นนี้เลยต้องแวะมาคุยต่อค่ะ คุณ สก็อตตี้ หากไม่มีคุณในนี้...มันก็ไม่ใช่ถนนนักเขียนสิคะ ไม่แปลกเลยที่จะถูกตั้งกระทู้ถามหากัน เอาเป็นว่าขนาดเราที่ไม่เห็้นชื่อคุณในท้ายความเห็นหลังจากที่ลงเรื่องแล้วสักสองสามวัน เราก็คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว (ยังเคยถามเลยว่าไม่สบายหรือเปล่า?) และพานคิดไปเรื่อย (ตามประสาคนจิตตก) ว่าสงสัยฟอร์มตก...เขียนไม่สนุก.. อือ... ส่วนเรื่องใดในถนนฯ ที่คุณสก็อตตี้เห็นว่าไม่เข้าทาง (ไม่ใช่หมายความว่าเรื่องไม่ดี หรือไม่สนุกนะคะ) นั้นควรแจ้งให้เจ้าของเรื่องทราบหรือไม่ ว่าจะเลิกอ่าน สำหรับเราเห็นว่าบอกดีกว่าไม่บอกค่ะ จะหลังไมต์หน้าไมค์ได้ทั้งนั้นดีกว่าหายไปเลย มันจริงใจดี... ส่วนเราคงไม่หายไปไหน จนกว่าจะมีใครมาไล่ ปล. ถึงไล่ก็ไม่ไป ฮ่า...ฮ่า... จากคุณ : run (run saya) - [ 30 ก.ค. 51 22:59:06 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พยายามตีความค่ะ อย่าเพิ่งวิจารณ์พล็อตหรือโครงเรื่องจนกว่าจะได้อ่านทั้งหมดก่อน เพราะตอนแรกอาจจะดูไม่ดี แต่ตอนหลังอาจจะดี ส่วนรายละเอียดอื่น ๆ จะวิจารณ์ระหว่างที่ลงเรื่องไม่จบก็ทำได้... เรื่องไม่อยากให้วิจารณ์ก่อนที่เรื่องจะจบนี่มีความหมายอย่างนี้หรือเปล่า ไม่เคยบอกให้ผู้เขียนเปลี่ยนคาแรกเตอร์ตัวละครค่ะ อย่างดีก็แค่บ่นเรื่องพฤติกรรมของตัวละครที่รู้สึกไม่ชอบ หรือดูไม่เข้าท่า ส่วนคนเขียนจะนำกลับไปปรับปรุงหรือไม่ จะเอาไปรีไรท์หรือไม่ เป็นสิทธิโดยชอบธรรมของคนเขียนที่คนอ่านต้องเคารพ ถ้านำไปแก้ไข หรือรีไรท์แล้วดูดีขึ้น มีความสมเหตุสมผลมากขึ้น นั่นเป็นเรื่องที่ดี และคนอ่านเองก็ดีใจด้วยที่เสียงของเรามีความหมาย ในฐานะที่เป็นคนอ่านและคนเขียน คิดว่าคนอ่านมีสิทธิในการวิจารณ์งานเขียนของผู้เขียนเท่ากันกับ ที่ผู้เขียนมีสิทธิที่จะคิด เขียน และปรับปรุงแก้ไขงานของตัวเองค่ะ การแก้ไข รีไรท์งาน ไม่ได้อยู่ที่ตัวผู้อ่าน แต่เป็นที่ตัวผู้เขียนเองต่างหาก คนอ่านเปลี่ยนความคิดเราไม่ได้ จับมือเราเขียนไม่ได้ มีแต่ตัวเราเองนั่นแหละค่ะที่เป็นคนตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร จากมุมมองของคนเขียนคนหนึ่ง ความคิดเห็นของคนอ่าน แม้จะเป็นคำติเพียงคำเดียวก็มีค่ามาก เพราะเป็นภาพสะท้อนความรู้สึกของคนอ่านได้ว่าคิดกับเรื่องของเราอย่างไร เรื่องของเรามีจุดดี จุดด้อยตรงไหน สมเหตุสมผลพอหรือยัง แทนที่จะน้อยใจว่า ทำไมคนอ่านไม่เข้าใจเราเลย เราควรจะถามตัวเองมากกว่าว่า เราเขียนดีพอ ชัดเจนพอ มีเหตุผลพอหรือยัง และเมื่อมีคนตั้งคำถาม การตอบคำถามให้ตรงคำถามและอธิบาย บนพื้นฐานของการเคารพความเห็นของคนอื่นเป็นเรื่องสำคัญที่สุด ไม่มีใครเขียนหนังสือเรื่องแรกแล้วดีเลย หรือเขียนเป็นเรื่องที่ร้อย มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องมีจุดบกพร่องให้เห็นอยู่จนได้ การมีคนช่วยอ่านให้เป็นเรื่องดีนะคะ เวลาที่ใช้ไปในการเขียนอาจนานร่วมสัปดาห์หรือเป็นเดือน ๆ ไม่นับการค้นคว้าข้อมูลเพื่อนำมาประกอบการเขียนอีก (และบางที รวมระยะเวลาในการคิดพล็อตไปด้วย อาจจะนานเป็นปี) ก็จริง แต่การที่คนอ่านใช้เวลาอ่านไม่เท่ากับที่เราเขียนแล้วมีคำติมาหนึ่งคำ ส่วนตัวถือว่าคุ้มค่ะ และต้องขอบคุณคนอ่านด้วยซ้ำ ที่เสียสละเวลามาช่วยอ่านงานของเรา และยิ่งต้องขอบคุณที่เขากรุณาชี้จุดดี จุดด้วยในเรื่องของเราให้ เพราะถ้าลองคิดในมุมกลับดู เขาไม่จำเป็นเลยที่จะต้องมาเสียเวลาวิจารณ์งานให้ใครก็ไม่รู้ ค่าตอบแทนก็ไม่ได้ (เผลอ ๆ โดนคนเขียนเคืองเอาอีกต่างหาก) และ การที่เขาติเราได้ แสดงว่า เขาตั้งใจอ่านงานของเราจนมองเห็นจุดที่จะติได้ คิดอย่างนี้ค่ะ ส่วนเรื่องคุณออมสินกับคุณพัทธโนกันตร์ละไว้ก็แล้วกันนะคะ อืม... ความเห็นคุณ  run saya น่าคิดเหมือนกันเนอะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 ก.ค. 51 23:17:56 ]

ความคิดเห็นที่ 21 สำหรับอิฉันแล้ว การเอานิยายมาโพสที่ถนนฯ เจตนาคือ "อยากได้คอมเม้นท์" จริงๆ ค่ะ ถ้าชมก็ดีใจเป็นธรรมดา แต่คำติติงนี่ดิฉันถือว่ามีค่ามากเลยนะคะ เพราะบางทีเราเขียนไปเรื่อยๆ เราก็เข้าใจของเราคนเดียว ไม่รู้คนอื่นจะรู้เรื่องเหมือนเราไหม ก็จึงต้องเอามาโพสในนี้ซึ่งความเห็นส่วนใหญ่จะมาจากการได้อ่านเรื่องแล้วจริงๆ ไม่ใช่การตอบเอาใจ อย่างเรื่องใหม่ที่เพิ่งไปได้ตอนเดียว (แล้วก็เสียวๆ ว่าจะหายไปเหมือนกัน) นี่ อิฉันสารภาพว่าเอามาลงเพราะไม่มั่นใจว่ามันจะสมเหตุสมผลพอรึเปล่าน่ะค่ะ เลยต้องหาคนช่วยอ่าน เผื่อคนอ่านเห็นตรงไหนยังบอดยังกลวงอยู่ จะได้ช่วยแนะนำ แล้วเราจะได้เห็นมุมมองที่ต่างออกไปจากของเราคนเดียว แล้วงานของเราจะได้แน่นขึ้น (แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น อิฉันมี plot มีประเด็นของตัวเองอยู่แล้ว จะแก้ไขอย่างไร ก็ยังขอตั้งอยู่บนพื้นฐานของตัวเองค่ะ---นอกจากว่า จะมีคนอ่านเห็นว่ามันไม่ได้จริงๆ นั่นแหล่ะ) ไม่รู้ที่ว่ามาข้างบนนี่จะเกี่ยวกับประเด็นของ จขกท. ไหมนะคะ แต่เป็นความคิดเห็นของอิฉัน แหะๆ (เขียนมาเรื่องเดียว มีคนอ่านก็ดีใจมากแล้วค่ะ) ส่วนนิยายหลายๆ เรื่องที่คุณฝนตกหนักฯ ยกมา อิฉันตามอ่านเรื่อง ปฏิบัติการรักต้องแย่ง ฉบับสาวไฮโซ อยู่นะ หายไปก็คิดถึง อีกเรื่องคือเรื่อง ปิ๊งรักหนุ่มนักร้อง อันนี้ก็หายไปเหมือนกัน คิดถึงๆ ส่วนคุณพัทธโนกันต์ ยังเห็นแวะไปอ่านเรื่องของอิฉันอยู่นะคะ คิดว่าคงไม่หายไปเลยหรอกค่ะ เพราะเขาบอกเองว่า รอสักพักเดี๋ยวเขาจะกลับมาโพสอีกที อิฉันก็ยังรออ่านอยู่เหมือนกันค่ะ ส่วนคุณ SRINUAN อิฉันเคยเข้าไปอ่านๆ อยู่บ้างเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยชอบแนวทางของพระเอกเท่าไหร่เลยไม่ได้คอมเมนต์ แต่เห็นคุณ SRINUAN เองก็เห็นตามหลายๆ ความเห็นที่ได้ให้ไว้จึงกลับไปรีไรท์ใหม่ เพราะฉะนั้น ถ้าคุณ SRINUAN กลับมาโพส ก็จะลองกลับไปอ่านอีกทีหนึ่งค่ะ อ้อ ขอแสดงความคิดเห็นเรื่องคอมเม้นท์แรงหรือไม่แรงไว้สักหน่อย จากมุมมองส่วนตัว อิฉันเคยรู้สึกจิตตกกับบางคอมเมนท์เหมือนกัน แต่ว่าพอกลับมาอ่านอีกหลายๆ รอบ อาการจิตตกมันก็จะหายไปเองค่ะ คิดว่าการสื่อสารทางตัวอักษร มันอาจจะสื่ออารมณ์ความรู้สึกยากไปสักหน่อย เลยเหมือนจะห้วนและแรง (นอกจากจะใส่ ^^ ให้ซะหน่อย) อิฉันก็เลยคิดเอาง่ายๆ ว่า อย่างน้อยเขาก็อ่านจนจบนี่นะ แถมยังอุตส่าห์ทิ้งคอมเมนต์ให้เราซะด้วย เป็นคนอ่านที่น่ารักดีออกค่ะ เอ่อ...ที่ว่ามาเสียยาวนี่ ตรงประเด็นไหมนะ (เกาหัวแกรกๆ ออกไปจากกระทู้ ^^' ) จากคุณ : ชญาลี - [ 31 ก.ค. 51 01:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 22 จากมุมมองของคนเขียนที่เขียนนิยายมาอยู่ที่นี่นานแล้ว ขอแชร์ความคิดเห็น บ้างนะคะ อาจจะเห็นต่างจากเจ้าของกระทู้ไปบ้างในบางประเด็น ต้องขออภัยล่วงหน้านะคะ ตัวเองเคยเป็นนักเขียนในประเภทที่เจ้าของกระทู้จั่วหัวไว้ด้านบนค่ะ คือ หายไปในระยะเวลานาน และมีนิยายที่สูญไปจากถนนฯ ด้วย เหตุผลที่หายไปในระยะเวลานานนั้น เกิดเนื่องจากเหตุผลส่วนตัวล้วนๆ ซึ่งก่อนคือ งานประจำที่ไม่เอื้ออำนวย และปัจจัยสำคัญคือ ประสบการณ์ ในการเขียนที่มีอยู่ค่อนข้างจำกัด จึงทำให้เกิดอาการมุกตัน เขียนไม่ออกขึ้น มากะทันหันค่ะ ก็เลยจำเป็นต้องหายสาปสูญจากถนนนักเขียนไประยะหนึ่ง (หนึ่งปีกว่าๆ รึเปล่าคะพี่น้อง?) แต่เมื่อปัจจัยต่างๆ พร้อมแล้ว ก็กลับมาลงนิยายใหม่อีกรอบจนจบค่ะ (ได้ข่าวว่าคนแถวนี้ดีใจถึงขั้นจะเลี้ยงกาแฟ 555) ส่วนเรื่องการโดนคอมเม้นท์ หรือ คอมเม้นท์ที่มีน้อยนั้น โดยส่วนตัวมองเช่นนี้ค่ะ การเขียนนิยายแต่ละเรื่องไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะต้องต่อสู้กับตัวเองที่จะตั้งสมาธิ ไม่ให้วอกแวก และอดทนจนกว่าจะเขียนจบให้ได้ พอเอามาลงอินเตอร์เน็ต ถ้าหน้าใหม่หน่อยก็อาจจะเคอะๆ เขินๆ บ้างในการลงเรื่อง บางครั้งเห็น คอมเม้นท์น้อยๆ ก็แอบใจแป้วมาบ้าง คอมเม้นท์ไหนที่จี้ตรงจุดที่เรา บกพร่องก็ทำเอาจิตตกได้เหมือนกัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ถือว่าเป็นข้อพิสูจน์สำหรับนักอยากเขียนหลายๆ คนว่าจะ สามารถอดทนต่อสิ่งที่บั่นทอนกำลังใจเหล่านี้ไปได้หรือไม่ และอยากบอก เหลือเกินว่าคอมเม้นท์ที่สามารถชี้จุดบกพร่องของงานเราได้นั้นมีค่ามาก ยิ่งกว่าคำว่า "ก็สนุกดีค่ะ แล้วอย่าลืมไปอ่านเรื่องของเรื่องบ้างนะ ที่..." เห็นด้วยกับคอนเม้นท์ด้านบนว่า ถ้าหากท่านอยากได้ปริมาณของคอมเม้นท์ หรือการแสดงจำนวนผู้เข้ามาอ่าน ที่นี่อาจจะไม่เหมาะสมนัก แต่ถ้าหากอยาก ได้คอมเม้นท์แบบที่มี 'คุณภาพ' ก็ต้องอดทนและเปิดใจรับฟังคำติชมค่ะ เพราะคอมเม้นท์ของเพื่อนสมาชิกในถนนนักเขียนทำให้นักอยากเขียนหลาย คนแจ้งเกิดมามากมาย (รวมถึงตัวดิฉันเองด้วย) ส่วนเรื่องคุณพันธโนกันต์ และคุณออมสินฯ นั้น พอดีไม่ค่อยได้เข้าไปเกี่ยว ข้องกับเหตุการณ์มากนักเลยขอละไว้ไม่กล่าวถึงนะคะ จากคุณ : ตัว(Z) - [ 31 ก.ค. 51 05:24:21 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ในการลงคอมเม้นท์ในเรื่องที่อ่าน ขอสารภาพตรงๆ ว่าอ่านเรื่องในอินเตอร์เนตค่อนข้างน้อย ช่วงเขียนแทบไม่อ่านเลย ในการให้คำวิจารณ์ อยากจะให้เป็นสองช่วง คือ 1 ในตอนที่ลงนั้น 2 เมื่อเนื้อเรื่องจบแล้ว อย่างนั้นใช่ไหมค่ะ เท่าที่เห็น ก็มักจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือค่ะ ในระหว่างตอน มีอะไรที่คนอ่านสงสัย ข้องใจ แปลกใจ หรือแม้กระทั่ง บอกมาตรงๆ ว่า ยอมรับพฤติกรรมตัวละครไม่ไหวแล้ว ดิฉันให้คะแนนคนอ่านที่กล้าเข้ามาบอกตรงๆ ว่าฉันเกลียดพระเอกของเธอ...มันช่างโดนใจ(แกมโหด)มากค่ะ เคยโดนกับตัวเองมาหนึ่งรอบ กลับไปนอนโมโหแทนพระเอกอยู่หลายวัน แล้วก็ ปั้นมาอย่างนี้นี่หว่า ทำใจแล้วก็เขียนต่อไป สำหรับคนเขียน คุณสามารถเลือกได้ว่าจะยังคงสภาพของตัวละครไว้ต่อไป หรือว่าจะปรับเปลี่ยนไปบ้างถ้าคุณรู้สึกว่าสิ่งที่เขียนมันออกจะเกินไป (เวลาเขียนเมามัน บางที่มันก็เขียนเกินกว่าที่ตั้งใจไปได้ อยากให้ดุ กลายเป็นใจร้ายเสียเลย) หรือตัวละครมีเหตุผลอะไรที่เป็นอย่างนี้ ที่จะกล่าวอ้างในตอนหลังๆ หรือมีอะไรที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมตัวละครให้ดีขึ้น ก็มาแง้มๆ บอกคนอ่านได้นี่คะ เพราะคิดว่าการที่คนอ่านเข้ามาอ่านนี่ แสดงว่าเขาชอบอ่านแนวนี้อยู่แล้ว คงไม่ทิ้งไปเลยถ้าทนไม่ไหวจริงๆ ในการให้ความเห็นสรุปทั้งเรื่องเมื่อลงจบ ขอบอกว่านับถือมากๆ ที่อ่านหลายๆ เรื่องที่ลงกันยาวข้ามปีแล้วจำเนื้อเรื่องได้ทั้งหมดมาสรุปได้ ซึ่งก็เห็นมีเหมือนกันนะคะ ส่วนเรื่อง 2 เรื่องที่งดลงไปนั้น ไม่ได้อ่านทั้งสองเรื่องค่ะ คงตอบอะไรไม่ได้ ฮือม์ ไม่ทราบจะตอบตรงเรื่องไหม จากคุณ : pajan (pajan) - [ 31 ก.ค. 51 06:35:14 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอเข้ามาอีกครั้งหลังอ่านคอมเม้นท์ต่อของหลายๆ คน ไม่รู้ว่าที่กำลังจะถาม ต่อไปนี้มันจะตรงเกินไปหรือเปล่า แต่อยากเข้าใจจริงๆ ค่ะ อันนี้ขอถามคุณ(นามแฝงว่า)ฝนตกหนัก ฉันจึงไปไหนไม่ได้ นิดนึงว่า สิ่งที่ กำลังต้องการบอกใช่ตามนี้หรือเปล่า อาจแค่บางข้อ หรืออาจทุกข้อ 1) อยากให้คนอ่านเลิกคอมเม้นท์แบบติติง หรือบั่นทอนกำลังใจคนเขียน 2) ถ้าคนอ่านอ่านแล้วไม่ชอบใจช่วยเก็บไว้จนกว่าจะถึงตอนจบเพื่อบอก ทีเดียว คนเขียนจะได้ลงเรื่องของตัวเองต่อไปโดยไม่หายไปไหน 3) อยากให้คนอ่านไม่ต้องไป"มุง" กระทู้ที่เขาคุยกันให้เรื่องยาว ถ้าเป็นได้ ให้เข้าไปบอกสั้นๆ ง่ายๆ ว่ากรุณาไปคุยกันที่อื่น คิดว่าถ้าออกมาชัดๆ น่าจะไปต่อได้ตรงประเด็นมากขึ้น **ต่อจากนี้จะเป็นการเสียนิสัยของตัวเองค่ะ ถ้าไม่อยากเสียเวลาอ่าน ก็ข้ามไปที่ความเห็นถัดไปได้เลย** ถ้าเป็นข้อใดข้อหนึ่งหรือสองหรือสามข้อก็ขอเล่าความเห็นตัวเองต่อเลย ก็แล้วกันนะคะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับใคร แต่เอาเรื่องตัวเองมาแฉล้วนๆ ความรู้สึกต่อข้อ 1) เคยเจอติติงค่ะ แต่อาจไม่แรงเท่าไร ไม่ได้รู้สึกว่าต้องพับผ้าหนีหายออกไป เพราะใจแป้ว แต่ถามว่าบั่นทอนไหม ยอมรับว่ามีนิดนึง แต่กลายเป็นว่าเรา โชคดีที่มีคนช่วยบอกอะไรที่เรานึกไม่ถึง ผลคือเราได้กลับไปทบทวนงาน ของตัวเองอีกครั้ง ขยายผลไปจุดอื่นที่ไม่โดนท้วงด้วยนะ แต่จะแก้หรือไม่ มันก็แล้วแต่การตัดสินใจของคนเขียนเอง ต้นฉบับและอำนาจการแก้กระทู้ งานเขียนมันอยู่ในมือเจ้าของงานอยู่แล้วนี่นะ หากจะให้มาลงชื่ออ่านพร้อมด้วยวาจาหวานๆ อย่างเดียวทั้งหมดหกสิบเก้า ความเห็น (ตัวเลขสมมติ ชอบเลข 69) แน่ใจหรือว่าคนเขียนจะไม่เติบโตมา เป็นผู้ใหญ่มีปัญหา เกิดเจอเรื่องสะเทือนใจขึ้นมาจะรับไม่ได้ อาการอย่างนี้ เท่าที่ตัวเองตีความมักเกิดขึ้นกับเด็กที่ถูกเลี้ยงมาด้วยความรักและหลงใน แบบที่เรียกว่า "โอ๋" พอโตมามักอยู่ในสังคมไม่ได้ แพ้ภัยตัวเองไปเสมอ ความรู้สึกต่อข้อ 2) การเก็บไว้ไม่ยอมบอกแล้วมาเฉลยทีหลังว่าจริงๆ แล้วมีเรื่องอยากท้วง ติติง อาจเปรียบได้กับถูก(คนที่คิดว่าเป็น) แฟนสาวเดินมาบอกในวันที่ขอเธอแต่งงาน ว่า "ไม่แต่งค่ะ ฉันไม่ได้รักคุณสักหน่อย อันที่จริงฉันไม่ชอบคุณหรอก แต่ไม่กล้าบอกแต่แรก กลัวเสียใจ" เป็นไง...พังครืนเลยนะ เดินน้ำตานองไปยกเลิกงานแต่งนี่คงบีบคั้นจิตใจ น่าดูชม แต่หากคิดอีกแบบ ความเห็นอาจน้อยเลขหลักหน่วย คนเขียนเลยหมดกำลัง ใจว่าไม่มีคนอ่าน สุดท้ายเลยไม่มาวางเรื่องต่อก็เป็นได้ กลายเป็นอีกกรณี ไปเสีย สำหรับตัวเองก็เคยมีความเห็นน้อยมากๆ ตอนลงเรื่องแรกหน้าใหม่ แต่ยังนั่ง แปะเรื่องต่อไป โดนติงก็เคย (แต่ไม่เข็ด) พอตอนจบก็มีคนมาเผยตัวกันว่า มาอ่านแล้วแต่ไม่ลงชื่อ ไม่คอมเม้นท์ กลัวใจแป้วไม่ลงเรื่องต่อ เอ้อ...เพิ่ง นึกได้แฮะ แบบนี้เราก็เคยเจอนี่นา (ในใจยังแอบคิดเลยว่า ออกมาเม้นท์ เถอะ รับได้ไม่ได้ก็จะรับ) ความรู้สึกต่อข้อ 3) อันนี้ไม่ค่อยมีความเห็นแฮะ ด้วยไม่เคยไปตั้งกระทู้คุยกับใครให้ใครมามุง แต่ก็เคยเป็นประเภทเข้าไปมุงพร้อมลงชื่อ ลงความเห็นกะเขาอยู่เหมือนกัน น่ะนะ โดยความเข้าใจคิดว่าคนตั้งกระทู้คงตั้งใจให้คนอื่นมามุงโจมตีอีกฝ่าย ใน ขณะที่อีกฝ่ายอาจไม่อยาก เอ๊ะ...หรืออาจจะอยากให้มีคนเข้ามาดูด้วยกัน เยอะๆ อันนี้พูดยาก ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกฝ่ายอื่นเท่าไหร่ แต่ตัวเองเข้าไปลงชื่อ ออกความเห็นไว้เพราะอยากสื่อสารกับเจ้าของกระทู้มากกว่าอยากสื่อสาร กับอีกฝ่ายที่ถูกเจ้าของกระทู้กล่าวถึงนะ สรุปแล้วก็แค่เอาความเข้าใจตัวเองมาลงแสดงความเห็นค่ะ ก็นี่มันเป็นสื่อ อินเตอร์เน็ตประเภทเวปบอร์ดนี่นะ ทุกคนมีสิทธิออกความคิดเห็นได้ไม่ จำกัด หากมันผิดมารยาทผิดกฎใดๆ มันก็จะมีกลไกทีทำให้ความเห็นนั้นหาย ไปเอง ยาว...อู้งานมานั่งตอบกระทู้ เจ้านายรู้คงมีเฮ - -" ------------------------------------------------------------------------------ ปล. "ถ้า" (เน้นว่า ถ้า) เรื่องของตัวเองที่ค้างเติ่งอยู่ตอนนี้จะหายไปก็ไม่ได้เกิดจาก แพ้คอมเม้นท์นะคะ เกิดจากความห่อเหี่ยวจากงานประจำอันเป็นรายได้เลี้ยงปาก เลี้ยงท้องมันบีบบังคับต่างหากนะ *มาแก้ย่อหน้าและเพิ่ม ปล. **แก้ย่อหน้าอีกรอบ -*- ***แก้คำสะกดผิด (โว้!) แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 51 11:00:43 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 51 10:56:16 แก้ไขเมื่อ 31 ก.ค. 51 10:55:21 จากคุณ : BestChild - [ 31 ก.ค. 51 10:47:48 ]

ความคิดเห็นที่ 25 คห. นี้ไม่เกี่ยวกับกระทู้ กรุณาอ่านข้ามไปโลด แค่จะแวะมาบอกคุณ Bestฯ เฉยๆ ว่า ไม่รู้เป็นไง แต่อ่านคห. คุณ Bestฯ แค่ 2-3 บรรทัด โดยไม่ได้เลื่อนลงมาดูชื่อ log in ก็รู้ได้เลยทันทีว่าเป็นคุณ Bestฯ ^^ สงสัยใจเราจะสื่อถึงกันแหล่ะ ^^ อิอิ ปล. คิดถึงคุณแทนจังน้อ จากคุณ : ชญาลี - [ 31 ก.ค. 51 18:55:02 ]

ความคิดเห็นที่ 26 นักเขียน+นิยาย ก็จากถนนกันไปทุกๆวันอยู่แล้วนี่ คนเก่าไปคนใหม่ก็มา วนเวียนอย่างงี้ อย่าไปซีเครียสกับมันนักเลยน่ะ ใครจาไปนั่งหลังคดหลังแข็งเขียนนิยายที่นี่ได้ทั้งปี ก็ต้องไปทำมาหาเลี้ยงชีพกันทั้งน้าน จากคุณ : ญ.หญิงที่ไม่อดทน - [ 31 ก.ค. 51 19:51:21 A:216.40.234.146 X: ]

ความคิดเห็นที่ 27 แหม...คุณชญาลีก้อ... จากคุณ : BestChild - [ 31 ก.ค. 51 20:20:57 ]

ความคิดเห็นที่ 28 โดยส่วนตัวติดตามอ่านนิยายและงานเขียนที่ถนนอยู่สักพัก และก็เขียนนิยายลงจบไปเรื่องหนึ่งแล้ว (ภูมิใจที่สุดค่ะ) ส่วนเรื่องเม้นท์นั้น จะเม้นท์ให้แบบที่เรารู้สึกค่ะ แต่ถ้าให้วิจารณ์เป็นจริงเป็นจังเหมือนนักวิจารณ์นิยาย บอกตรง ๆ ไม่ถนัด แต่ก็มีบ้างที่บางจุดทักติงคนเขียน แต่คนเขียนจะฟังหรือเปล่าก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขาค่ะ นักเขียนแต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกันค่ะ บางคนใจกว้างเปิดใจรับ และรับฟัง บางคนใจแคบ ไม่ฟังความคิดเห็นคนอื่น และยืนยันความคิดเห็นตัวเองอยู่ตลอด บางจุดเราผ่านประสบการณ์ตรงนั้นมา เคยมีผู้ใหญ่ชี้แนะและช่วยเหลือ เราก็อยากเอาประสบการณ์ตรงนี้ไปช่วยคนอื่น ๆบ้าง แต่ถ้าน้ำใจที่แบ่งปันไปให้กลับไม่มีคุณค่า ก็จะลืม ๆ ไป วันหน้าก็จะไม่เม้นท์ให้ค่ะ ส่วนเรื่องคอมเม้นท์ต่าง ๆ ในห้องถนนนี้ สำหรับยีนส์แล้ว .... ทุก ๆ คอมเม้นท์ที่ทุกท่านมอบให้ยีนส์นั้น พวกเขาเป็นอาจารย์ของยีนส์ค่ะ  ยีนส์นับถือน้ำใจของพวกเขาเหล่านี้มากค่ะ เพราะเวลาที่ยีนส์เขียนนิยายไม่เคยมีคนสอนเลย ส่วนใหญ่ยีนส์จะเขียนและเรี่ยนรู้จากคอมเม้นท์ของทุกท่านที่อ่านค่ะ และรู้สึกขอบคุณน้ำใจแต่ละท่านมาตลอดค่ะ ส่วนเรื่องนิยายสูญ นักเขียนหายนั้น ยีนส์ไม่ได้คิดว่าเป็นประเด็นสำคัญสำหรับถนนนักเขียน เพราะทุกชีวิตมีเหตุผลที่แตกต่างกัน เขาอยากลง.....ก็ลงนิยายต่อ ถ้าเขาไม่อยากลง.....ก็เหตุผลของเขา สำหรับเรื่องที่บางท่านมีปัญหากันนั้น ยีนส์ก็เป็นคนหนึ่งที่เข้าไปให้กำลังใจ แต่ยอมรับไม่เข้าข้างใครอยู่แล้ว และก็พยายามให้คำแนะนำที่ดีที่สุด ถ้าเขาทำตามคำแนะนำของเราก็เรื่องของเขา แต่ถ้าเขาไม่ทำตามที่เราแนะนำ ....เราก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เหมือนกัน เพราะคน ๆ นั้นเลือกที่จะเป็นอย่างนั้นเอง ทั้งนี้ทั้งนั้น ขอบอกจากใจเลยว่า ยีนส์ชอบถนนนักเขียนฯ ค่ะ ชอบคอเม้นท์ของคุณ พีท คุณ Scottie คุณ Crypฯ พี่กุลธิดา พี่เทียนสี คุณโก้ มากค่ะ เพราะทุกท่านเหล่านี้เป็นแรงผลักดันที่ช่วยให้ยีนส์ได้เรียนรู้และปรับปรุงงานเขียนตัวเองมาตลอดค่ะ ส่วนนักอ่านเงาท่านอื่นๆ ที่ไม่ได้หยิบยกชื่อมานั้น ก็ต้องขอบคุณไว้ ณ ที่นี่ด้วยนะคะ จากคุณ : roslita - [ 2 ส.ค. 51 03:18:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 คุณฝนตกหนัก ยกกรณีมาได้แค่นี้เองเหรอคะ ที่อ่านมา คนอื่นๆ เค้ายกตัวอย่างดีๆในนี้มาได้ตั้งมากมายหลายข้อ มันหักลบ กลบกันได้ท่วมท้น สังคมไทยที่นี่จึงดีอยู่แล้ว ไม่เห็นมีปัญหาอะไรต้องให้แก้ไขเลย จะไปก็ไป ไม่ได้แคร์ ไม่ใช่พวกใช่พัอง ไม่รู้จักมักจี่กันสักหน่อย และคนที่มาตั้งกะทู้นี้ก็คงไม่ใช่นักเขียนจริงหรอก เพราะถ้าจริง คงไม่เสียเวลามาทู่ซี้สาธยายแบบค้างเติ่งอย่างงี้หรอกค่ะ จากคุณ : neverbackdown - [ 2 ส.ค. 51 17:30:53 A:91.121.102.64 X: ]

ความคิดเห็นที่ 30 ติดตามอ่านทุกวัน แต่มาลงชื่อเป็นระยะๆ ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 3 ส.ค. 51 11:59:38 ]

ความคิดเห็นที่ 31 กระโดดเกาะหลังคุณพีทมา ไม่มีความคิดเห็นค้าบ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 3 ส.ค. 51 12:44:55 ]

ความคิดเห็นที่ 32 อ้าว คุณโพด มิน่า ว่าวันนี้หนักๆ แหะๆ  (แว้ก พากันออกอ่าวอีกแล้ว) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 3 ส.ค. 51 14:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 33 เป็นนักเขียนที่หายไปจากถนนฯนานพอสมควรในช่วงที่การลอกงานกำลังบูม และมีนิยายเรื่องหนึ่งที่หายไปจากถนนฯด้วยค่ะ ในฐานะที่เป็นทั้งคนเขียนและคนอ่าน (หนักไปทางเขียนมากกว่า) ในฐานะคนเขียน : >>> “นักเขียนทุกคนก็มีโครงเรื่องของตัวเอง เขาไม่น่าจะรีไรท์ให้ตามแต่ละคนชอบได้” ที่คุณพูดมาเราเห็นด้วยค่ะ ก่อนที่เราจะเขียนเรื่องเราจะมีโครงเรื่องมีบทเริ่มต้นและรู้จุดจบของเรื่องอยู่แล้ว(บางเรื่องนึกฉากจบ นึกบรรทัดสุดท้ายของบทส่งท้ายได้แล้วด้วยซ้ำ) ในระหว่างทางที่เขียนข้อเสนอแนะของคนอ่านจะทำให้เรากลับมามองงานของเราว่าพลาดตรงไหนตกหล่นตรงไหนบ้าง โดยเฉพาะคำผิดที่รอดหูรอดตาช่วยได้มากในการแก้ต้นฉบับก่อนส่งค่ะ อย่างที่คุณว่าช่วยขัดเกลาสำนวน คอยจับไก่ที่นักเขียนปล่อย ส่วนข้อเสนอแนะหลังเรื่องจบทำให้เราย้อนกลับมาดูมุมมองโดยรวม   คนอ่านๆจบแล้วรู้สึกอย่างไรกับเรื่องตรงกับที่คนเขียนต้องการสื่อไหม ตรงนี้ต่างหากที่เราคิดว่าเป็นความสำเร็จของนักเขียนไม่ใช่จำนวนคนอ่านค่ะ ถ้าเราจะรีไรท์เรื่องสักเรื่องทั้งๆที่ลงไปแล้วนั่นเพราะเราคิดว่าโครงเรื่องไม่สมบูรณ์พบข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นในตอนที่เคยลงไปแล้วหรือมีปัญหาเรื่องข้อมูล และกลับมาใหม่พร้อมกับท่องคาถาให้ลืมเรื่องที่เคยอ่านไปเสีย(นักอ่านก็ช่างความจำดีเลิศไม่ลืมอีกต่างหาก 555) ไม่ใช่เพราะรีไรท์เพื่อตามใจคนอ่าน ไม่เช่นนั้นก็ต้องรีไรท์กันหลายสิบหนเพราะมีคนอ่านหลายคนและแต่ละคนคงชอบไม่เหมือนกัน >>>  การไม่มีคอมเม้นต์เลยแล้วหาย หรือมีคอมเม้นต์ติติง (รุนแรง)แล้วหาย ครั้งแรกที่นำเรื่องมาลงที่นี่เป็นบทความสั้นๆมีคนเข้ามาอ่านสองคน คือคุณscottie และคุณ GTW แค่มีคนเข้ามาอ่านไม่ว่ากี่คนเราก็ดีใจแล้วล่ะค่ะ ลงเรื่องต่อๆมาก็เริ่มมีคนเข้ามาอ่านมากขึ้นพร้อมข้อเสนอแนะที่ทั้งให้กำลังใจ และตักเตือนข้อผิดพลาด มีพี่ที่รู้จักคนหนึ่งเคยบอกไว้ประมาณว่า(จริงๆพี่เขาพูดได้ลึกซึ้งกินใจกว่านี้) "เมื่อเรานำงานของเรามาเปิดเผยในที่สาธารณะเราต้องพร้อมที่จะรับคำวิจารณ์ไม่ว่าในด้านดีหรือไม่ดี"  มีคนอ่านหลายท่านที่ไม่เคยคอมเม้นต์เลย แต่ในบทสุดท้ายเรากลับเห็นชื่อแปลกๆที่ไม่เคยเห็น บางชื่อจะเห็นในตอนกลางเรื่อง บางชื่อจะเห็นในยามที่เราลงข้อมูลผิดพลาด เราไม่ได้เก่งกาจมากมายหรือดีเลิศกว่าคนอื่นแค่อยากจะบอกนักเขียนที่หายไปเพราะเหตุผลนี้ว่า คุณต้องรู้จักอดทนและรอคอยค่ะ บางคอมเม้นต์ทำให้เราต้องคิดหนักมากๆ ใจแป้ว แต่ความรู้สึกที่ว่าโกรธโมโหคนคอมเม้นต์ไม่มีค่ะ (ขอสร้างภาพหน่อยนะ 555) ถามว่าท้อไหม...คนทำงานรู้สึกท้อทุกคนแหละค่ะ แต่ท้อแล้วสู้ต่อไหมต่างหากล่ะ เราเคยคิดจะทิ้ง “นภานุภาพ” ที่ลงถึงตอนที่ ๗ ไว้แล้วหายจ้อยไปกับเครื่องบินเพราะท้อในการหาข้อมูล แต่สุดท้ายก็ฮึดสู้ค่ะให้มันรู้ไปว่าทำไม่ได้ นอกจากนี้เรายังเชื่อว่านักเขียนบางท่านที่หายไปจากถนนฯ สาเหตุส่วนหนึ่งอาจมาจากการทนต่อคำวิจารณ์ไม่ได้ เกิดความรู้สึกท้อและบางครั้งอาจพาลโกรธตัวเองด้วยว่างานไม่ดีพอแล้วพิพากษาตนเองเสร็จสรรพว่าควรพาตนเองหายไปอย่างเงียบๆดีกว่า ที่คิดอย่างนี้เพราะเราเชื่อว่าคนที่ต้องใช้จินตนาการในการทำงานมีความอ่อนไหวในตัวเอง >>> นอกจากเหตุผลที่เอ่ยมาแล้วเราคิดว่าคงเป็นปัญหาสุขภาพ หน้าที่การงานที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้หายหน้าไปจากถนนนักเขียน เราตีความ “ถนนนักเขียน” ว่า “ถนนที่นำไปสู่ความเป็นนักเขียน” (เราเป็นคนหนึ่งที่เดินเตาะแตะอยู่บนถนนสายนี้และถนนเส้นนี้ก็ทำให้เราเป็นนักเขียน แม้นว่าจะเป็นนักเขียนตัวเล็กๆไม่ถึงขั้นมืออาชีพ มีชื่อเสียงโด่งดังคับฟ้าก็ตาม) อยากให้คนเขียนทุกคนที่เดินบนถนนสายนี้ นึกภาพตัวเองกำลังเดินโซซัดโซเซอยู่ในถนนเส้นหนึ่ง มีคนอ่านหลายคนที่ยืนอยู่ข้างถนน ยามคุณกระหายน้ำเขายื่นให้คุณดื่ม ยามหิวเขายื่นอาหารให้ ยามล้มเขาตะโกนเชียร์ให้ลุกขึ้นแล้วเดินต่อ นึกถึงด้านดีๆไว้สิคะ อย่ามัวแต่ระแวดระวังว่าคนที่ยืนอยู่ข้างถนนจะยื่นไม้มาตีให้บาดเจ็บ จะขัดขาให้ล้มและไปต่อไม่ได้ คิดบวกค่ะ ต้องคิดบวก ไม่ได้สวยระดับนางงามจักรวาลอย่างนาตาลีหรือใช้เครื่องสำอางบางยี่ห้อก็คิดบวกได้ค่ะ ในฐานะคนอ่าน : เราไม่ค่อยได้ตามอ่านงานของเพื่อนๆในถนนฯมากนัก เพราะหน้าที่การงาน เพราะเวลาที่จำกัด (จริงๆก็จำกัดทุกคนนะ วันละ ๒๔ ชั่วโมงเท่ากัน แฮ่ๆ) เวลาที่อ่านเรามักจะท้วงติงในเรื่องรายละเอียดกรณีเป็นข้อมูลที่เรารู้และคนเขียนเข้าใจผิด หรืออาจมีแก้คำผิดให้ เพราะเราได้รับประโยชน์ในข้อนี้จากการเป็นคนเขียน เราจึงคิดว่าเวลาที่เราอ่านงานของใครสักคนเราก็ควรให้คืนในสิ่งที่เราได้รับมา เป็นความปรารถนาดีที่มีต่อเพื่อนในถนนฯ ไม่เคยคิดลงดาบฟาดฟันให้ตายคาถนนฯเลยสักนิดค่ะ ที่คุณฝนตกหนัก ฉันจึงไปไหนไม่ได้บอกว่า “ใครคิดถึงเรื่องไหนได้จะช่วยลงต่อให้ด้วยก็ดี” หมายถึงนิยายและคนเขียนที่หายไปใช่ไหมคะ ตอนแรกคิดได้เรื่องหนึ่งแต่พอลองคลิกเข้าไปกระทู้ล่าสุด เธอยังเข้ามาตอบอยู่ เห็นเธอไม่ลงตอนใหม่สักทีนึกว่าเธอหาย 555 ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะกลัวว่าจะไม่ได้อ่านจนจบ ฮี่ๆ ช่วยไม่ได้จริงๆค่ะคุณฝนตกหนัก ฉันจึงไปไหนไม่ได้เพราะหลังๆมานี่เราไม่ค่อยได้ตามอ่านงานของใครสักเท่าไหร่ จากคุณ : อุณากรรณ - [ 5 ส.ค. 51 23:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 34 โอ้ แต่ละเม้นท์ ยาวได้ใจจริงๆ แถมคุณ scottie เม้นยาวที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นมาเลยนะเนี้ยะ ส่วนตัวตอนนี้เรียนจบแล้ว ทำงานแล้วไม่ค่อยมีเวลาว่างมาอ่านเท่าไหร่นัก แถมสงสัยเริ่มแก่ จำชื่อเรื่องไม่ได้ซะงั้น เลยไม่ได้อ่านประติดประต่อ บางเรื่องผมอ่านแค่ตอนแรก คือเจ้าของเรื่องคงลงจนจบอ่ะแหล่ะ แต่ผมจำชื่อเรื่องไม่ได้ เลยไม่ได้อ่าน แต่ถ้าเรื่องไหนอ่าน แล้ว ไม่มีคอมเม้นท์อะไรเลย ผมจะใส่ตัวอีโมชั่นเอาไว้ว่าน่ะ ครับ แสดงว่า แวะมาเยี่ยม อะไรแบบนี้นะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 7 ส.ค. 51 01:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 35 สวัสดีค่ะ  มาขอสารภาพว่าเป็นคนหนึ่งที่สาบสูญไป เพิ่งหาทางกลับบ้านเจอ เพราะงานทำให้ไม่มีเวลามาลง พอหายยุ่งเวลาก็ผ่านไปนานแล้ว จะนำมาลงใหม่ก็ดูไม่เหมาะสมเพราะทิ้งเรื่องไปกลางคันนานหลายเดือน อีกทั้งเรื่องที่ลงไป 2 ตอนก็รีไรท์เพิ่มนิดหน่อย สัก 20% เลยจดๆจ้องๆว่า จะเอาไงดี กลัวๆกล้าเพราะมาลงทีไร มักทำพลาดบางอย่างทุ๊กที รู้สึกเช่นกันว่า ไม่รับผิดชอบเลย มาขอโทษค่ะ แล้วจะนำมาลงต่อนะคะ นำหน้าปกหนังสือ นักสืบสาววิมลินที่เคยลงแล้วมาฝากค่ะ ขอบคุณที่นี่ที่เป็นถนนเปิดทาง และย้ำค่ะ ขอโทษคุณ จขกท ด้วยค่ะ ยังคิดถึงคุณพีทคุงและคุณ Scottie และท่านอื่นๆ ที่เป็นดั่งอาจารย์ทำให้ระมัดระวังในการเขียนขึ้นมาก แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 11:49:14 จากคุณ : สาริสา (สาวช่างถาม) - [ 7 ส.ค. 51 11:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 36 :) จากคุณ : ธามาดา (ธามาดา) - [ 10 ส.ค. 51 20:59:50 ]

ความคิดเห็นที่ 37 แหะๆๆ เป็นอีกคนที่หายไปเกือบศตวรรษ คิดว่าโดนลืมไปแล้ว ก็เลยไม่ค่อยได้แวะมาอีก จุดนี้ก็เป็นอีกจุดหนึ่งเหมือนกัน คือความรู้สึกแปลกถิ่น หลังจากหายไปนาน ทำให้กล้าๆกลัวๆ ไม่ค่อยได้มาโพสต์อีกค่ะ ^__^ จากคุณ : kjb - [ 2 ก.ย. 51 21:14:43 ]