ความคิดเห็นที่ 1 นัยน์ตากลมโตดำขลับกลอกไปมาอย่างปราดเปรียว ดูเหมือนหญิงสาวจะนึกคำตอบออกแล้ว จึงพึมพำว่า “หากนายน้อยพ่ายศึก ต้าหวางก็จะกล่าวตำหนิ และฉวยโอกาสทอนอำนาจในการคุมทัพของวังจิ้งอานหวางไปกว่าครึ่ง นายน้อยเจ้าคะ ต้าหวางคงจะไม่ประหารนายน้อยเพียงเพราะพ่ายศึกแค่ครั้งเดียวหรอกใช่ไหม ?” เหอเสียส่ายหน้า “ย่อมจะไม่ประหารอยู่แล้ว เพราะวังจิ้งอานหวางเป็นขุนนางใหญ่ที่สำคัญของกุยเล่อมาทุกชั่วคน หากต้าหวางประหารข้าอย่างไม่มีการไว้ไมตรีละก็ จะต้องก่อให้เกิดความปั่นป่วนวุ่นวายอย่างแน่นอน” “แล้วสมมุติว่านายน้อยชนะศึกกลับมาเล่า ต้าหวางจะต้องปูนบำเหน็จรางวัลให้แก่นายน้อยใช่หรือไม่ ?” “ทำศึกได้ชัย ต้าหวางย่อมต้องบำเหน็จรางวัลอยู่แล้ว” เหอเสียเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าไม่สนใจรางวัลหรอก แต่ในฐานะต้าหวาง จำเป็นต้องบำเหน็จและลงโทษอย่างกระจ่างชัดเจน จึงจะเป็นที่ยอมรับนับถือของทวยราษฎร์” “นายน้อยชนะศึกกลับเมืองหลวง ทวยราษฎร์จะรักใคร่นับถือนายน้อยมากยิ่งขึ้น แม้ต้าหวางจะมิอาจไม่บำเหน็จรางวัลแก่นายน้อย แต่ก็ต้องลอบหวาดระแวงวังจิ้งอานหวางมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเป็นแน่ เมื่อเป็นเช่นนี้วังจิ้งอานหวางจะอันตรายอย่างมาก” “เมื่อเป็นเช่นนี้ ต้าหวางจะต้องลงมือกำจัดวังจิ้งอานหวางอย่างแน่นอน” เหอเสียเสริมเสียงหนัก “เมื่อสูญเสียวังจิ้งอานหวางไป ฐานหลักของแคว้นกุยเล่อก็จะโยกคลอน แล้วตงหลินก็จะฉวยโอกาสมารุกราน หึหึ...จิตทะเยอทะยานของฉูเป่ยเจี๋ยช่างใหญ่หลวงนัก ที่เขาต้องการไม่ใช่แค่เมืองชายแดนเพียงไม่กี่เมือง หากแต่เป็นแคว้นกุยเล่อของพวกเราทั้งแคว้นต่างหาก !” “อย่างนั้นก็ถูกต้องแล้ว !” พิงถิงปรบมือ นัยน์ตาดำขลับงดงามทอประกายภูมิใจอย่างน่าเอ็นดู ยามนี้นางได้เปลี่ยนจากเสนาธิการผู้เพิ่งจะชี้แนะหนทางลวงให้ประจักษ์กลับมาเป็นสาวใช้ผู้ร่าเริงน่ารักอย่างปุบปับ หญิงสาวหันกลับไปยิ้มกว้างให้ผู้เป็นนาย ใบหน้ากลมมนปรากฏรอยลักยิ้มบุ๋มลึกสองรอย “นายน้อยนี่ร้ายกาจจริงๆ เจ้าค่ะ ความคิดของเจิ้นเป่ยหวางอะไรนั่นถูกนายน้อยคิดแค่นิดเดียวก็เดาได้แล้ว” เหอเสียอดยิ้มไม่ได้ “ผู้ที่เก่งกาจที่สุดคือท่านเสนาธิการป๋ายของพวกเราต่างหากเล่า หากเจ้าเป็นบุรุษละก็ ข้ามีหรือจะยังนั่งอยู่ในตำแหน่งจอมทัพนี่ได้ ?” คนทั้งสองพูดจาหัวร่อต่อกระซิกกันไปตลอดทาง แม้เสียงหัวเราะจะดังอย่างไม่ขาดสาย แต่ความจริงนั้นในใจของทั้งสองต่างหนักอึ้งด้วยกันทั้งคู่ ทรายเหลืองฟุ้งตลบ ทางข้างหน้าลำบากนัก แม้จะเตรียมใจเอาไว้ก่อนแล้ว ทั้งสองก็ยังนึกไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าสถานการณ์จะพลิกผันจนไม่อาจเหนี่ยวรั้งในเวลาเพียงชั่วพริบตาเช่นนี้... <>::<>::<> ใช้เวลาห้าวันในการเดินทัพกลับ กองทัพก็บรรลุถึงเคอหลง...เมืองหลวงแห่งกุยเล่อในที่สุด เหอซู่ ต้าหวางแห่งกุยเล่อได้ออกมาต้อนรับการหวนคืนของกองทัพด้วยตัวเองถึงประตูเมือง ครั้นราษฎรภายในเมืองทราบว่าเสี่ยวจิ้งอานหวางผู้กระเดื่องเรืองนามได้นำชัยชนะหวนคืนสู่ราชสำนัก ก็รีบแห่กันมาชมดูจากทั่วทุกสารทิศอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ด้านหลังของแถวทหารถือดาบสีหน้าเคร่งครัดน่าเกรงขามสองแถวเต็มไปด้วยชาวเมืองที่มาเบียดเสียดกันอยู่จนแน่นขนัด ชาวเมืองแต่ละคนต่างพยายามทำคอยืดคอยาวกันอย่างสุดความสามารถ “คนไหนคือเสี่ยวจิ้งอานหวางหรือ ?” “ไม่ได้ความเลยนะ ! กระทั่งเสี่ยวจิ้งอานหวางก็ยังไม่เคยเห็นรึ ?” เสียงชาวบ้านคนหนึ่งพูดติ ก่อนจะบอกว่า “คนที่ดูองอาจห้าวหาญที่อยู่ด้านหน้าสุดของกองทัพนั่นไง ในเคอหลงมีใครบ้างไม่รู้จักเสี่ยวจิ้งอานหวาง ?” “แหะๆ ก็ข้าเพิ่งจะมาเยี่ยมญาติที่เคอหลงเป็นครั้งแรกนี่นา นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีวาสนาได้เห็นเสี่ยวจิ้งอานหวางผู้โด่งดังกับตาตัวเอง กลับไปคราวนี้ได้มีเรื่องให้เล่าแล้ว !” ระหว่างที่เหล่าชาวเมืองพากันกระซิบกระซาบดังเซ็งแซ่ กองทัพก็ได้มาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าประตูเมืองแล้ว เหอเสียลงจากหลังม้ามากราบลงกับพื้นทันที กล่าวเสียงดังกังวาน “ขอต้าหวางจงทรงพระเจริญหมื่นปี เหอเสียโชคดีได้ชัย ได้รุกไล่โจรตงหลินกลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เหอซู่สวมชุดคลุมสีเหลืองอันเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกถึงศักดิ์ฐานะสูงสุด ศีรษะสวมมงกุฎห้อยสายไข่มุก สายตาคมกริบประดุจเหยี่ยวซึ่งถูกซ่อนเร้นอยู่ด้านหลังม่านไข่มุกที่สั่นไหวไปมาปรากฏประกายเย็นชาวูบผ่าน ก่อนที่มุมปากจะโค้งขึ้นเล็กน้อย รีบประคองเหอเสียให้ลุกขึ้นยืน “อ้ายชิง(๑)โปรดลุกขึ้นเถิด เจ้าอุตส่าห์ช่วยคลี่คลายปัญหายากยิ่งให้แก่กั่วเหริน(๒)ไปอีกเปลาะหนึ่งเทียวนะ แคว้นกุยเล่อมีวังจิ้งอานหวางอยู่ ก็ไม่ต้องหวั่นเกรงศัตรูใดๆ แล้ว” กล่าวจบก็จูงมือเหอเสียให้เดินไปด้วยกันอย่างสนิทสนม “ดูสิ คนนั้นไง !” “เสี่ยวจิ้งอานหวาง !” ในหมู่ทวยราษฎร์ที่มามุงดูเกิดความปั่นป่วนขึ้นทันที เหอซู่หันมาเอ่ยยิ้มๆ “อ้ายชิงเป็นที่รักใคร่ของทวยราษฎร์อย่างมาก กั่วเหรินปลาบปลื้มใจนัก” จากนั้นก้าวขึ้นไปบนแท่นสูงซึ่งเตรียมเอาไว้พร้อมอยู่ก่อนแล้ว และประคองยอดสุราซึ่งขันทีรับใช้ส่งมาให้ เอ่ยเสียงดังกังวาน “ทุกท่านโปรดฟัง โจรตงหลินรุกรานชายแดนของเรามาสองปีกว่า วันนี้ทายาทแห่งจิ้งอานหวาง เหอเสีย ได้นำชัยชนะกลับมา เป็นการสร้างคุณความชอบครั้งใหญ่เพื่อกั่วเหรินอีกครั้ง กั่วเหรินจึงจะปูนบำเหน็จรางวัลแก่เขาให้ถึงขนาด” ทุกผู้คนต่างเงยหน้าขึ้นมองและคาดเดาว่าต้าหวางจะปูนบำเหน็จสิ่งใดแก่เหอเสีย เหอเสียคุกเข่าลงประสานมือกล่าวว่า “ที่ชนะศึกล้วนแต่เป็นเพราะต้าหวางบัญชาการได้ถูกต้องเหมาะสมทั้งสิ้น เหอเสียเพียงแต่ดำเนินการตามคำบัญชาของต้าหวางเท่านั้น จึงมิกล้าขอให้ต้าหวางปูนบำเหน็จใดๆ พ่ะย่ะค่ะ” “ไม่ๆ  เจ้าคือยอดขุนพลอันดับหนึ่งของกุยเล่อ ความชอบด้านการศึกเป็นที่ลือเลื่องจนทุกผู้คนต่างก็ทราบกันดี กั่วเหรินจะไม่ปูนบำเหน็จได้อย่างไร ?” เหอซู่กล่าว “กั่วเหรินจะปูนบำเหน็จเจ้าสามอย่าง อย่างแรก กั่วเหรินปูนบำเหน็จสุราเจ้าหนึ่งจอก” ด้านหลังของเหอเสียปรากฏขันทียื่นยอดสุราให้หนึ่งจอกทันที ชายหนุ่มรับสุรามา เงยหน้ามองต้าหวาง เหอซู่แหงนหน้าดื่มสุราในจอกลงไปก่อน จากนั้นยกมือขึ้นบอกความหมายพร้อมกับกล่าวว่า “ดื่มเถิด” หลังจากยืนดูเหอเสียดื่มยอดสุราในจอกลงไปจนหมดแล้ว เหอซู่จึงกล่าวอย่างยินดีว่า “อย่างที่สอง กั่วเหรินจะบำเหน็จยอดกระบี่แห่งแผ่นดินแก่เจ้า ใครก็ได้ ส่งรางวัลมาซิ” ท้ายประโยคหันไปสั่งขันทีรับใช้ ถาดสี่เหลี่ยมคลุมด้วยผ้าไหมสีแดงถูกยื่นมาตรงหน้าเหอเสียทันที เหอเสียกำลังลอบนึกปวดศีรษะกับสถานการณ์ประดักประเดิดจนน่าหวาดระแวงอยู่พอดี ตอนนี้จึงยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ว่าต้าหวางคิดจะมาไม้ไหนกันแน่ และได้แต่ประสานมือกล่าวว่า “เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ” จบคำก็ดึงผ้าไหมออกอย่างเบามือ จากนั้นนัยน์ตาของจอมทัพหนุ่มจึงเบิกกว้างอย่างฉับพลัน ร้องอุทานว่า “โอ๊ะ !” ใต้ผ้าไหมวางยอดกระบี่อยู่เล่มหนึ่ง เป็นกระบี่ซึ่งไร้ฝัก ตัวกระบี่มีสีดำมะเมื่อม ปรากฏว่านี่คือ กระบี่เฮยม่อ(๓) ยอดกระบี่ซึ่งหายสาบสูญไปนานปีนั่นเอง... เล่าลือกันว่ากระบี่เล่มนี้คมกล้าสุดเปรียบปาน ทั้งยังมีจุดเด่นประการหนึ่ง นั่นคือหากถูกกระบี่เล่มนี้ทำร้าย ไม่ว่าบาดแผลจะเล็กมากเพียงใด รอยแผลก็จะกลายเป็นสีดำทั้งแถบอย่างน่าเกลียดไปตลอดกาล เหอเสียถือกำเนิดในตระกูลสูงศักดิ์ทรงอิทธิพล จึงไม่เคยเห็นแก้วแหวนเงินทองอยู่ในสายตามาแต่ไหนแต่ไร จะชื่นชมเป็นพิเศษก็เพียงยอดศาสตราเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เมื่อได้มาเห็นกระบี่เฮยม่ออย่างกะทันหัน ชายหนุ่มจึงอดร้องโพล่งออกมาอย่างลืมตัวไม่ได้ เหอซู่ยืนอมยิ้มอย่างปรานีอยู่บนแท่นสูง เอ่ยเบาๆ ว่า “เป็นอย่างไร ถูกใจหรือไม่ ?” “กระบี่นี้ล้ำค่าสุดเปรียบปาน ต้าหวางไยจึง......” “เพราะล้ำค่าอย่างไรเล่าจึงได้บำเหน็จให้แก่เจ้า กั่วเหรินทราบดีว่าเจ้านิยมยอดศาสตรามากที่สุด จงรับเอาไว้เถิด” เหอเสียทั้งตระหนกและยินดี นัยน์ตาทั้งคู่ทอประกายวาววับขณะเอ่ยว่า “เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ !” จากนั้นรับถาดวางกระบี่มาด้วยมือตัวเอง แล้วหันกายไปเหลียวหาใครบางคน พิงถิงก้าวออกมาจากด้านหลังทันที ยื่นสองมือไปรับถาดมา ขณะที่ทำท่าจะก้าวถอยกลับนั่นเอง หญิงสาวก็ได้ยินเหอซู่เอ่ยขึ้นปุบปับอย่างประหลาดใจว่า “นั่นมันพิงถิงไม่ใช่หรือน่ะ ?” เท้าก้าวลงจากแท่นพร้อมกับคลี่ยิ้มให้ “ไหงถึงตามเหอเสียไปออกรบอีกแล้วล่ะนี่ ?” พิงถิงก้มศีรษะถวายบังคมโดยที่สองมือยังคงถือถาดวางกระบี่ “ถวายบังคมเพคะ” “ไม่ต้องมากมารยาทดอก กาลก่อนตอนที่เจ้าปรนนิบัติเรียนหนังสือเป็นเพื่อนเหอเสีย เจ้ายังท่องตำราได้คล่องแคล่วยิ่งกว่าพวกข้าเสียอีก ถือเป็นยอดหญิงที่พวกข้าต่างพร้อมใจกันยอมรับเทียวนะ กั่วเหรินขึ้นครองราชย์มาหนึ่งปี ก็มักจะอยู่แต่ในวังหลวง ในนั้นน่ะมีหญิงงามอยู่ไม่ใช่น้อย แต่ไม่มีเลยสักนางที่เฉลียวฉลาดได้เท่าเจ้า เหอเสีย เจ้ามีวาสนายิ่งกว่าข้าเสียอีก” เหอซู่หันไปยิ้มให้อดีตสหายร่วมเรียน “บำเหน็จอย่างที่สามพื้นเพมาก ก็ยังเป็นพวกแก้วแหวนเงินทอง สารพัดเพชรนิลจินดาอยู่ดี ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ชอบดูของพวกนั้น จึงสั่งให้ขันทีในวังนำไปส่งให้ที่วังจิ้งอานหวางอยู่ก่อนแล้ว” “เป็นพระกรุณาพ่ะย่ะค่ะ !” “พวกเราโตมาด้วยกัน เป็นเหมือนพี่น้องกันแท้ๆ ไยต้องมากมารยาท ?” เหอซู่กล่าวอย่างสนิทสนม ครั้นหันไปเห็นว่าพิงถิงกำลังทำท่าจะล่าถอยจากไป  ก็เรียกเอาไว้ว่า “พิงถิง” พิงถิงเดินทางกระเทือนมาตลอดทาง จึงปวดเมื่อยไปทั้งตัว และกำลังคิดจะแอบปลีกตัวกลับไปพักผ่อนที่รถม้าพอดี มิคาดเหอซู่กลับตาไวเรียกนางเอาไว้เสียก่อน จึงได้แต่หันกายมาถามเบาๆ “ต้าหวางมีสิ่งใดจะบัญชาหรือเพคะ ?” แม้จะไม่งดงาม แต่เสียงของหญิงสาวไพเราะอย่างมาก ทุกพยางค์ที่เปล่งผ่านปลายลิ้นออกมาล้วนเย็นรื่นตราตรึงใจประดุจมุกน้ำแข็ง _____________________________________ ๑. อ้ายชิง (aiqing) ขุนนางที่รัก เป็นคำเรียกขุนนางผู้ใหญ่ที่มีความสำคัญด้วยความให้เกียรติของฮ่องเต้หรือต้าหวาง ๒. กั่วเหริน ย่อมาจาก “กูเจียกั่วเหริน” (gujiaguaren) แปลว่า “ตัวข้าผู้โดดเดี่ยว” หมายถึง ผู้ซึ่งอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงผู้เดียวเหนือคนอื่นทุกคน หรือก็คือ “กษัตริย์” นั่นเอง เป็นคำที่เหล่าเจ้าผู้ครองแคว้น หรือก็คือ “กษัตริย์” ของแต่ละแคว้นในยุคชุนชิวจ้านกั๋วของจีน (227 ก่อนพุทธกาล - พ.ศ. 323) ใช้เรียกแทนตัวเอง ๓. กระบี่เฮยม่อ (heimo) กระบี่หมึกดำ จากคุณ : Linmou - [ 28 ก.ค. 51 08:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหอซู่นิ่งมองศีรษะที่ก้มต่ำของหญิงสาวอยู่ชั่วครู่ราวกับกำลังเผลอเหม่อลอย “ต้าหวางเพคะ ?” พิงถิงเอ่ยเรียกซ้ำอย่างฉงน “หือ ?” เหอซู่ได้สติ ริมฝีปากขยับโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม โบกมือกล่าวว่า “ไปเถิด” พิงถิงฉวยโอกาสปลีกตัวถอยจากไป จากนั้นส่งถาดที่ประคองเอาไว้จนเมื่อยมือไปให้คนอื่นพร้อมกับกำชับว่า “ดูแลให้ดีๆ ล่ะ นายน้อยให้ความสำคัญกับเจ้าของดำมิดหมีนี่มากเชียวนะ” นางมีความรู้กว้างขวางเหนือธรรมดา จึงย่อมจะทราบดีว่านี่คือกระบี่เฮยม่อ เพียงแต่พื้นนิสัยนางไม่ค่อยชอบอาวุธเท่าไรนัก จึงมักจะเรียกบรรดายอดศาสตราที่เหอเสียรักถนอมนักหนาราวกับลูกในไส้ว่า “เจ้าของนี่” ไปเสียทุกชิ้น <>::<>::<> คืนนั้น วังจิ้งอานหวางจุดโคมสว่างไสวและมีการตกแต่งประดับประดาไปทั่วทั้งวัง เหล่าผู้รับใช้ต่างยิ้มแย้มหน้าบานกันทั่วทุกคน นายน้อยชนะศึกกลับมา ทั้งต้าหวางยังปูนบำเหน็จรางวัลให้เป็นจำนวนมาก พวกเขาก็ย่อมจะพลอยได้รับส่วนแบ่งรางวัลเล็กๆ น้อยๆ ด้วยเช่นกัน เหล่าขุนนางที่มาร่วมแสดงความยินดีนั่งกันเต็มสิบสองโต๊ะ ท่านประมุขวัง จิ้งอานหวาง เหอม่อ นั่งอยู่ที่โต๊ะตรงกลางซึ่งเป็นโต๊ะเจ้าภาพ ฟังผู้คนรอบข้างพากันกล่าวยกย่องชมเชยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเบิกบาน เหอเสียเองก็คารวะสุราไปทั่ว เมื่อลองคำนวณดู ชายหนุ่มได้ดื่มไปแล้วถึงสามขวดเต็มๆ ข้างพิงถิงซึ่งพอจะนับได้ว่าเป็นหัวหน้าพ่อบ้านและแม่บ้านของวังจิ้งอานหวาง วันนี้กลับไม่ได้รั้งอยู่คุมสถานการณ์แต่อย่างใด ในเรือนหลังเล็กอันเป็นเรือนพักส่วนตัว ดูเหมือนเสียงเอะอะอึกทึกจะอยู่ห่างออกไปไกลมากแล้ว ดวงจันทร์ลอยอยู่ ณ ขอบฟ้า แสงจันทร์ใสกระจ่างสะอาดนวลตา พิงถิงจุดตะเกียงภายในห้อง บนกระดาษบุหน้าต่างปรากฏรูปเงาดูบอบบางสูงศักดิ์ทอทาบในทันที “พิงถิง ?” เหอเสียร้องเรียกพร้อมกับเลี้ยวเข้ามาในห้อง หญิงสาววางเข็มและด้ายในมือลง เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ “ข้างนอกมีแขกเหรื่อมากมายออกปานนี้ ไยนายน้อยจึงมาที่นี่เล่า ?” “มาดูเจ้าน่ะสิ” เหอเสียหยิบภาพนกยวนยาง(๑)ที่เพิ่งจะปักไปได้เพียงครึ่งเดียวขึ้นมาดู เอ่ยชมว่า “ใครต่อใครต่างบอกว่าโลกนี้ไม่มีผู้ใดสมบูรณ์แบบ แต่ข้าว่าไม่เห็นจะจริงเลย เพราะเจ้าทำเป็นไปหมดทุกอย่าง ไม่ใช่แค่โคลงกลอน อักษรศาสตร์ หรือกลศึก ล้วนไม่ได้ด้อยไปกว่าบุรุษเท่านั้น แม้แต่ปักผ้าก็ยังทำได้เลิศล้ำเหนือธรรมชาติรังสรรค์(๒)” พิงถิงหัวเราะคิก “พูดออกมาได้ยังไงว่า ‘เลิศล้ำเหนือธรรมชาติรังสรรค์’ มีใครเขาเอ่ยถึงงานปักผ้าแบบนี้กันบ้าง ? ใช้สำนวนเปะปะนี่นา” หญิงสาวหยิบผ้าปักกลับมาจากมือของผู้เป็นนาย ปักต่อไปได้สองเข็มก็ชะงักมือ ถอนหายใจเบาๆ “พิงถิง ท่านพ่อพูดกับเจ้าแล้วสินะ ?” เหอเสียถามเสียงขรึม “เจ้าค่ะ” “เรื่องนี้...ข้าเองก็เพิ่งจะได้ยินตงจั๋วบอกมาหยกๆ เมื่อกี้นี้” เหอเสียมองสีหน้าปราศจากระลอกบ่งบอกความคิดของสาวใช้คนสนิท แล้วเลือกนั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตัวหนึ่ง “ท่านพ่อนี่ก็จริงๆ เลย ไม่ยอมมาถามข้าก่อนสักคำ !” “หวางเยี่ยหวังดีต่อข้าหรอกเจ้าค่ะ ท่านบอกข้าแล้วว่า แม้ข้าจะไม่ใช่พระชายา แต่ศักดิ์ฐานะจะเป็นเช่นเดียวกับพระชายา ในวันหน้านอกจากพระชายาของนายน้อยแล้ว คนอื่นๆ ที่แต่งเข้ามาต่างต้องเรียกข้าว่าพี่สาวทั้งสิ้น” ชายหนุ่มเห็นสาวใช้ตัวน้อยพูดออกมาเนิบๆ ดังนี้ ก็ให้ตื้อตันอยู่ในใจทันที จึงขัดขึ้นว่า “พิงถิง เจ้าอยากแต่งงานกับข้าจริงๆ หรือ ?” “ข้าไม่คู่ควรหรือ ?” หญิงสาวมองผู้เป็นนายด้วยดวงตาใสกระจ่าง “เหลวไหล !” เหอเสียส่ายหน้าโดยแรง แล้วลุกพรวดขึ้นเดินวนไปมาที่ข้างโต๊ะอย่างหงุดหงิด “ข้ารู้อยู่แก่ใจดีว่าแม้หลายปีมานี้ เราสองคนจะเรียนหนังสือด้วยกัน เล่นด้วยกัน หรือแม้กระทั่งขี่ม้าออกรบร่วมเป็นร่วมตายด้วยกัน แต่เจ้าก็เห็นข้าเป็นเพียงพี่ชายเท่านั้น ส่วนข้าเองก็เห็นเจ้าเป็นเพียงน้องสาวเช่นกัน หากเจ้าแต่งงานกับข้าทั้งอย่างนี้ เจ้าจะไม่ทุกข์ใจหรือ ?” ครั้นเห็นว่าสาวใช้ตัวน้อยยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่หวั่นไหว ชายหนุ่มก็หันกลับมาเอามือหนึ่งค้ำโต๊ะ พูดอย่างร้อนใจว่า “เจ้าแตกต่างจากหญิงทั่วไป เจ้ามีความคิดของตัวเอง มีปณิธานของเจ้าเอง ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาทนทุกข์กับเรื่องนี้เลยจริงๆ” หลังจากเงียบงันไปครู่ใหญ่ หญิงสาวจึงค่อยเอ่ยเบาๆ “นี่เป็นความต้องการของหวางเยี่ย ข้าจะทำอย่างไรได้ ? นายน้อยก็ทราบดีนี่เจ้าคะว่าหวางเยี่ยเป็นผู้เก็บพิงถิงจากริมทางนำมาเลี้ยงดูดั่งบุตรสาวแท้ๆ ในเวลาหลายปีที่ผ่านมา หวางเยี่ยมีบุญคุณใหญ่หลวงดั่งขุนเขาต่อพิงถิง ดังนั้นอย่าว่าแต่จะให้พิงถิงเป็นอนุภรรยาของนายน้อยเลย ต่อให้หวางเยี่ยต้องการชีวิตของพิงถิง พิงถิงก็ยินดีมอบให้” ชายหนุ่มถูกท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวของสาวใช้คนสนิททำเอาโมโหจนต้องถอนหายใจเฮือก ตบโต๊ะดังปังๆ พูดเสียงแข็งว่า “เมื่อตอนนั้นน่ะใครกันที่บอกว่าจะต้องหาชายที่ถูกใจที่สุดให้พบให้จงได้ ไม่อย่างนั้นจะขอยอมอยู่เป็นโสดเพียงลำพังจนแก่เฒ่า ?” ยายเด็กนี่ปกติเห็นฉลาดออกจะตาย มาวันนี้ทำไมถึงได้คร่ำครึแบบนี้กันนะ ? ระหว่างที่ทั้งสองกำลังถกเถียงกันนั่นเอง ตงจั๋วก็วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับบอกว่า “นายน้อย รีบไปรับราชโองการที่เรือนด้านหน้าเถอะขอรับ แล้วก็ทูตที่ต้าหวางส่งมายังบอกด้วยว่า พิงถิงก็ต้องไปด้วย” เหอเสียกล่าวอย่างประหลาดใจ “ราชโองการกับพิงถิงเกี่ยวอะไรกันด้วย ?” “ไม่ต้องถามแล้วขอรับ ไปถึงก็ทราบเองนั่นแหละ” <>::<>::<> คนทั้งสามต่างตรงไปยังเรือนด้านหน้าอย่างรีบร้อน เรือนด้านหน้าไม่ได้คึกคักเช่นเมื่อครู่อีก เพราะยามนี้วิกาลดึกมากแล้ว เหล่าแขกเหรื่อที่มาร่วมอวยพรจึงลากลับกันไปเสีย 7-8 ส่วน ผู้ที่ยังเหลืออยู่ส่วนใหญ่ต่างก็เมามายอย่างหนัก มีบางคนถึงขนาดฟุบหลับกรนสนั่นอยู่กับโต๊ะ ในเรือนด้านหน้ามีผู้ซึ่งสวมเครื่องแบบขันทีรับใช้กำลังยืนประคองราชโองการรออยู่ ครั้นเห็นพวกเหอเสียมาถึง ขันทีผู้นี้ก็เอ่ยเสียงดังกังวานว่า “รับราชโองการต้าหวาง ขอเชิญทายาทจิ้งอานหวางและพิงถิงกูเหนี่ยงเข้าไปในวังหลวง” หลังจากอ่านประกาศราชโองการจบ ขันทีผู้นี้ก็เอียงหน้าเข้ามาใกล้ แล้วพูดยิ้มๆ “ขอเชิญท่านทายาทจิ้งอานหวางนำยอดกระบี่เฮยม่อที่ต้าหวางพระราชทานในวันนี้ไปด้วยนะขอรับ นี่เป็นคำบัญชาที่ต้าหวางทรงกำชับในตอนที่ผู้น้อยกำลังจะจากมาน่ะขอรับ” เหอเสียถามอย่างประหลาดใจ “เหตุใดดึกดื่นป่านนี้แล้ว ต้าหวางยังจะเรียกพวกข้าเข้าไปในวังอีกเล่า ?” “เรื่องนี้ผู้น้อยบังเอิญทราบพอดีขอรับ” ทูตอัญเชิญราชโองการพูดกลั้วหัวเราะ “คืนนี้ตอนที่ต้าหวางและหวางโฮ่ว(๓)กำลังเสวยพระกระยาหารค่ำ ทั้งสองพระองค์ได้สนทนากันว่าในคืนนี้วังจิ้งอานหวางคงจะคึกคักอย่างมากเป็นแน่ จากนั้นไม่ทราบว่าหวางโฮ่วตรัสว่าอะไร ต้าหวางจึงได้เอ่ยถึงฝีมือกระบี่ของท่านทายาทฯ โดยบอกว่ากาลก่อนตอนที่เรียนหนังสือด้วยกันนั้น พระองค์เคยทอดพระเนตรท่านทายาทฯฝึกกระบี่อยู่เนืองๆ  ท่ากระบี่ของท่านทายาทฯทรงอานุภาพสยบแปดทิศ ยังมีพิงถิงกูเหนี่ยงที่อยู่เคียงข้างคอยรับใช้ท่านทายาทฯก็เป็นยอดหญิงที่เฉลียวฉลาดอย่างมากจนยากจะพบเห็นได้ในแผ่นดินนี้” “ฮ่า คืนนี้ต้าหวางตรัสชมพวกเรากันถ้วนหน้าเลยเชียวนะ” “ขอรับๆ เพราะฉะนั้นท่านดูเอาเถิดว่า เมื่อต้าหวางตรัสชมถึงเพียงนี้ จะมิทำให้หวางโฮ่วเกิดนึกกังขาขึ้นมาหรอกหรือ ? หวางโฮ่วได้ร่ำร้องอยากจะชมท่านทายาทฯรำกระบี่และอยากจะฟังพิงถิงกูเหนี่ยงดีดพิณ ท่านทายาทฯเองก็ทราบดีนี่ขอรับว่าต้าหวางทรงตามใจหวางโฮ่วมากเพียงใด ดังนั้นจึงได้มีราชโองการเชิญท่านทั้งสองเข้าวังขอรับ” ทูตอัญเชิญราชโองการกล่าวเพิ่มเติมว่า “ต้าหวางยังตรัสอีกด้วยว่า แม้ตอนนี้จะดึกมากแล้ว แต่จันทร์กำลังเต็มดวง จะได้ร่วมชมจันทร์และร่วมชมตะวันเบิกฟ้าด้วยกันพอดี” เหอเสียพยักหน้าเล็กน้อย “เช่นนี้นี่เอง” จากนั้นหันไปสั่งพิงถิงว่า “หวางโฮ่วอยากจะฟังเจ้าดีดพิณ เจ้านำพิณชั้นเลิศในบ้านตัวนั้นไปด้วยก็แล้วกัน” พิงถิงเดินกลับเข้าไปในตัวเรือนตามคำสั่ง ไม่นานก็โอบพิณตัวหนึ่งออกมาด้วย ส่วนใบหน้าได้เพิ่มผ้าผืนบางปิดคลุมเอาไว้ เหอเสียพาผู้ติดตามห้าคนพร้อมด้วยพิงถิงกับตงจั๋วออกจากประตูวัง คนทั้งหมดล้วนไม่นั่งเกี้ยว แต่ละคนต่างขี่ม้ากันคนละตัว ร้านรวงสองข้างทางต่างปิดประตู ทั้งกระดาษบุหน้าต่างยังปราศจากแสงสว่างสาดลอดมากระทบให้ได้เห็นแม้แต่น้อย บ่งบอกชัดว่าผู้คนหลับสนิทกันหมดแล้ว __________________________________ ๑. นกยวนยาง (yuanyang) คือ เป็ดแมนดาริน (Aix galericulata) เป็นนกเป็ดน้ำพันธุ์หนึ่ง บางความเชื่อกล่าวว่าตัวผู้เรียกว่า “ยวน” ตัวเมียเรียกว่า “ยาง” ชาวจีนโบราณเชื่อว่าธรรมชาติของนกยวนยางจะมีคู่เดียวไปตลอดชีวิตจนแก่ตาย แม้คู่ของมันจะตายจากไปก่อน ตัวผู้หรือตัวเมียที่เหลืออยู่ก็จะอยู่ตัวเดียวไปจนตายโดยไม่หาคู่ใหม่ ดังนั้นคนจีนโบราณจึงถือว่า “นกยวนยาง” เป็นสัญลักษณ์ของสามีภรรยาที่รักใคร่ปรองดองกันไปจนแก่เฒ่า ๒. เลิศล้ำเหนือธรรมชาติรังสรรค์ (qiaoduotiangong : เฉี่ยวตั๋วเทียนกง) หมายถึง ทำได้ประณีตสวยงามยิ่งกว่าธรรมชาติสร้างสรรค์ ๓. หวางโฮ่ว (wanghou) ราชินีของต้าหวาง หรือก็คือมเหสีเอกของต้าหวาง จากคุณ : Linmou - [ 28 ก.ค. 51 08:31:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฝีเท้าม้าย่ำลงบนพื้นถนนปูหินในยามดึกสงัดเกิดเป็นเสียงดังกึงๆ อย่างมีจังหวะจะโคน พิงถิงมองขบวนของทูตอัญเชิญราชโองการเดินกันไปช้าๆ ที่เบื้องหน้าห่างออกไปไม่ไกลนัก แล้วกระตุ้นม้าเข้าไปใกล้ผู้เป็นนาย กระซิบว่า “นายน้อย ต้าหวางจะลงมือแล้ว” “ข้าเองก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลเหมือนกัน” เหอเสียสังเกตดูเงาร่างของกลุ่มคนที่เดินอยู่เบื้องหน้า “เจ้าดูสิว่าพวกองครักษ์ที่ทูตอัญเชิญราชโองการพามาเป็นยอดฝีมือกันทั้งนั้น” “ต้าหวางต้องการให้นายน้อยนำกระบี่เฮยม่อเข้าไปในวัง แต่กลับสั่งให้ทูตเป็นคนถ่ายทอดคำพูดนี้โดยไม่บอกกล่าวให้ชัดเจนในราชโองการ เห็นได้ชัดว่ามีแผนร้ายอย่างแน่นอน” ม้าซึ่งกำลังทอดฝีเท้าเดินอย่างแช่มช้าเหมือนจะรู้สึกได้ถึงภยันตรายที่ซุ่มซ่อนอยู่ จึงก้าวเฉออกนอกทางไปหนึ่งก้าวอย่างกระสับกระส่าย พิงถิงรีบรั้งบังเหียนเอ่ยปลอบม้า แล้วพูดต่อว่า “ข้ากลัวแต่ว่าต้าหวางจะใช้กระบี่เฮยม่อเป็นข้ออ้างใส่ร้ายนายน้อยว่าพกกระบี่เข้าไปในวังโดยพลการเพื่อมุ่งหมายลอบปลงพระชนม์ ถึงตอนนั้นเหล่าทหารที่ซุ่มรออยู่จะฮือกันออกมาทันที ส่วนพวกเราถึงมีร้อยปากก็ยากจะกล่าวแก้ตัว” เหอเสียหันมองไปโดยรอบ แล้วเอียงศีรษะมากล่าวว่า “บนถนนสายนี้ก็มีทหารซุ่มอยู่ หากพวกเรามีความเคลื่อนไหวใดผิดปกติละก็ ทหารที่ซุ่มรอจะฮือกันออกมาเข่นฆ่าทันที” ตงจั๋วซึ่งฟังคนทั้งสองปรึกษากันแล้วเครียดจัดจนกำบังเหียนแน่นมาได้พักใหญ่สอดคำขึ้นว่า “ถูกแล้ว มีจิตสังหารอยู่ !” อย่างไรเขาก็ติดตามเหอเสียออกรบมาแล้วหลายครั้ง จึงพอจะเริ่มมีสัญชาตญาณในด้านนี้ขึ้นมาบ้าง เหล่าผู้ติดตามของเหอเสียต่างรวบรวมสมาธิจับตามองไปรอบด้าน เวลานี้ยังห่างจากวังหลวงอีกครึ่งทาง หากเหอซู่มีจิตคิดลอบทำร้ายจริงๆ ละก็ เข้าไปในวังหลวงเมื่อไรพวกเขามีหวังได้ตายสถานเดียว “ตอนนี้ควรทำอย่างไรกันดี ?” เหอเสียถาม พิงถิงเม้มปาก แล้วกล่าวว่า “เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้าตัวเรือนด้านในไปหยิบพิณ ข้าได้บอกข้อสงสัยของข้าต่อหวางเยี่ยแล้วเจ้าค่ะ ในวังมีคนอยู่กันมาก แม้เกิดเหตุเปลี่ยนแปลงกะทันหันก็ไม่มีทางเสียท่าอยู่แล้ว ต่อให้สู้ไม่ได้ก็ยังพอจะฉวยโอกาสอาศัยความมืดหลบหนีออกนอกเมืองได้ ส่วนทางด้านพวกเรา......” ฝ่ามือขาวสะอาดแบออก เผยให้เห็นลูกเหล็กสีดำมะเมื่อมจำนวน 4-5 ลูก สิ่งนี้คืออะไร เหอเสียย่อมทราบดีอยู่แล้ว “เยี่ยม !” ชายหนุ่มเอ่ยชมเสียงหนัก แล้วมองหน้าหญิงสาว ยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ พิงถิงตะโกนเสียงดังลั่นขึ้นอย่างปุบปับว่า “ท่านกงกง(๑)ข้างหน้าโปรดชะงักเท้าด้วยเจ้าค่ะ !” ขันทีอัญเชิญราชโองการที่เดินนำอยู่ข้างหน้าและเหล่าองครักษ์ผู้ติดตามได้หันกายกลับมาดังที่ร้องขอจริงๆ พิงถิงจับจังหวะเหมาะเจาะ แล้วเหวี่ยงมือออกไปทันควัน เสียงเปรี้ยงๆ ดังสนั่นสะเทือนติดๆ กัน 2-3 เสียงในบัดดล บนถนนปรากฏเปลวไฟพุ่งสูงเสียดฟ้าสกัดขวางพวกเหอเสียกับขบวนทูตอัญเชิญราชโองการออกจากกันในพริบตา เช้ง ! กระบี่เฮยม่อถูกชักออกจากฝัก <>::<>::<>::<>::<>::<> ๑. กงกง (gonggong) เป็นคำเรียกขันทีอย่างให้เกียรติ จากคุณ : Linmou - [ 28 ก.ค. 51 08:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 งือ.... ค้างคาอย่างแรงค่ะ ถึงจะเป็นเรื่องในอดีต แต่ก็อยากรู้จริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงพลัดจากกันได้ แล้วยังข่าวที่ส่งมาถึงพระเอกอีก งือ... หนมจีนเข้าใจแล้วสิคะ ที่ว่าอ่านเรื่องนี้แล้วจะติดพัน Y^Y จากคุณ : หนมจีน - [ 28 ก.ค. 51 12:20:53 A:58.41.215.85 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นี่ยังไม่ถึงจุดที่จะอ่านแล้วติดพันจริงๆ เลยนะ ^^" <>::<>::<> บทที่ 5 “ต้าหวางให้ร้ายขุนนางสร้างความชอบ ! พวกเราตะลุยฆ่าออกไป !” ตงจั๋วร้องตะโกนเสียงดังลั่น ไม่ผิดจากที่คาดเอาไว้จริงๆ  ทันทีที่เกิดเหตุเปลี่ยนแปลง สองข้างทางซึ่งเดิมเงียบสงัดได้ปรากฏทหารที่ดักซุ่มอยู่ฮือกันออกมาในบัดดล เสียงฆ่าฟันสะท้านฟ้าอุบัติขึ้นในพริบตา “ฆ่า !” “ลุย ! อย่าให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียว !” “ต้าหวางมีบัญชา จับเป็นเหอเสียกับหญิงคนนั้น !” พิงถิงเงยหน้าขึ้นดู ครั้นเห็นว่าจำนวนของทหารที่ดักซุ่มมีไม่มากนัก ก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูท่าเหอซู่คงนึกว่าพวกเขาต้องหลงกลอย่างแน่นอน ประกอบกับเพื่อไม่ให้แผนการรั่วไหล จึงไม่ได้ส่งกองทัพหลักมาแต่อย่างใด ซึ่งก็สมควรอยู่หรอก เพราะวังจิ้งอานหวางกุมอำนาจกองทัพมานานปี หากเหอซู่ใช้กองทัพมาลอบทำร้ายพวกเขา มีหรือไม่กลัวว่าเหล่าทหารจะหันอาวุธกลับ บุกฆ่าเข้าไปในวังหลวงแทน ? “ฆ่า !” ผู้ติดตามที่เหอเสียพามานั้นนอกจากพิงถิงแล้ว ล้วนแต่เป็นนักรบชั้นหนึ่งซึ่งผ่านศึกมาอย่างโชกโชนทั้งสิ้น ยิ่งเมื่อชิงเป็นฝ่ายรุกควบคุมสถานการณ์เอาไว้ได้เช่นนี้ ยิ่งไม่มีผู้ใดทาบติด หลังจากรุกไล่ฆ่าฟันติดต่อกันเพียงไม่ถึงอึดใจ ก็สามารถฝ่าวงล้อมออกไปได้สำเร็จ “วังจิ้งอานหวางก่อกบฏแล้ว !” “ต้าหวางใส่ร้ายตงฉิน(๑) ! ต้าหวางใส่ร้ายตงฉิน !” “เหอเสียคิดก่อการกบฏ !” “วังจิ้งอานหวางจะถูกประหารล้างโคตรแล้ว !” ในเสียงฆ่าฟันดังสนั่นฟ้า เลือดร้อนระอุสาดกระเซ็นต้องใบหน้า ทั้งสองฝ่ายกลับยังไม่ลืมที่จะร้องตะโกนประกาศยืนยันความบริสุทธิ์ของฝ่ายตน พิงถิงไม่มีวิชายุทธ์ ตอนที่เริ่มปะทะกันจึงทิ้งม้าของตัวเองย้ายไปนั่งที่ด้านหลังเหอเสีย เพื่อที่เหอเสียจะได้คุ้มครองนางได้สะดวก หญิงสาวคอยซัดระเบิดสายฟ้าจุดไฟให้เกิดเพลิงไหม้เป็นครั้งคราว เพราะหากทั่วทั้งเมืองหลวงเกิดความสับสนอลหม่าน โอกาสที่คนของวังจิ้งอานหวางจะฝ่าออกไปจากเมืองได้ก็ยิ่งสูง หลังจากพิงถิงซัดระเบิดสายฟ้าในมือออกไปจนหมด พวกเหอเสียก็บุกฝ่าออกจากเมืองได้สำเร็จ แต่ละคนล้วนอาบเลือดโซมกาย ตงจั๋วถูกฟันไปสองดาบ แต่โชคดีที่ไม่ได้สาหัสอะไร หลังฝ่าออกจากประตูเมืองไปได้ การต่อสู้ทางด้านนี้ก็สิ้นสุดลง ในความมืดของยามดึกหลงเหลือเพียงเสียงหอบหายใจอย่างหนักหน่วงของม้าศึก พิงถิงทอดตามองไปไกล แล้วชี้ไปยังแสงไฟตรงตำแหน่งหนึ่ง ร้องว่า “นายน้อยรีบดูเร็วเข้า ในวังเริ่มลงมือกันแล้ว ! หวังว่าพวกหวางเยี่ยจะไม่เสียท่านะเจ้าคะ ข้าคิดว่าต้าหวางคงนึกว่าจะสามารถจับตัวพวกเราไปบีบบังคับหวางเยี่ยได้เป็นแน่ จึงน่าจะส่งกำลังคนไปล้อมที่วังไม่มากนัก” เหอเสียมองไปทางทิศที่ตั้งของวังจิ้งอานหวางตามที่หญิงสาวชี้ แล้วอดเป็นห่วงผู้ให้กำเนิดไม่ได้ จึงสั่งว่า “พิงถิง เจ้ารออยู่ที่นอกเมืองนี่ พวกข้าจะย้อนกลับเข้าไปทำให้สถานการณ์ชุลมุนหนักขึ้นอีกหน่อย ประสานกับพวกท่านพ่อ” พิงถิงทราบดีเช่นกันว่าตัวเองไม่เป็นวิชายุทธ์ ในเวลาแบบนี้จะเป็นได้ก็แค่ตัวถ่วงเท่านั้น จึงกระโดดลงจากหลังม้าพร้อมกับบอกว่า “อย่างนั้น...นายน้อย เนินเขานอกเมืองที่พวกเราไปกันบ่อยๆ ลูกนั้น ข้าจะไปรออยู่ที่นั่นก่อนฟ้าสาง” “ตกลง !” เหอเสียพยักหน้าร้องรับ จากนั้นนำพวกตงจั๋วย้อนกลับเข้าไปในเมืองอีกครั้ง พิงถิงมองชายหนุ่มผู้เป็นประดุจพี่ชายแท้ๆ ขี่ม้าจากไปจนไกล แล้วลอบใคร่ครวญในใจ ...แม้เหอซู่จะเป็นถึงต้าหวาง การทำเรื่องชั่วช้าแบบนี้ก็กล้าใช้แต่คนสนิทจริงๆ เท่านั้นช่วยทำให้อยู่ดี เมื่อเป็นเช่นนี้ อย่างน้อยก่อนที่ฟ้าจะสาง และก่อนที่สถานการณ์ปั่นป่วนชุลมุนนี้จะสงบลง กองทัพในเมืองจะยังคงรักษาสถานะเป็นกลางเอาไว้ และขอเพียงกองทัพรักษาสถานะเป็นกลาง การหลบหนีของคนในวังจิ้งอานหวางก็จะไม่ถูกสกัดขวางมากมายอะไรนัก ส่วนเรื่องหลังจากที่ฟ้าสางแล้วเหอซู่จะยัดเยียดข้อหาอะไรให้พวกเขาเพื่อจะได้เคลื่อนไหวกองทัพรุกไล่ตามฆ่า ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป เพราะกว่าจะถึงเวลานั้น คนของวังจิ้งอานหวางจะหนีจากไปจนไร้ร่องรอยเสียนานแล้ว... หลังจากตั้งสมาธิคิดทบทวนไป 2-3 รอบจนรู้สึกว่าไม่มีจุดใดผิดพลาด หญิงสาวจึงค่อยวางใจลงได้และหันกายเดินมุ่งหน้าไปยังเนินเขาอันเป็นจุดนัดพบอย่างไม่รีบร้อน เนินเขาอยู่ห่างจากประตูเมืองออกไปสี่หลี่(๒) ปกตินางขี่ม้าเพียงครู่เดียวก็ไปถึง มาเวลานี้ต้องอาศัยสองเท้าเดินไป จึงออกจะลำบากอยู่บ้าง หญิงสาวเดินไปได้ประมาณหนึ่งเค่อ(๓) ก็มองเห็นเนินเขาโผล่ยอดแหลมขึ้นมารำไรเหนือเส้นขอบฟ้าที่เริ่มปรากฏแสงเงิน(๔)เรื่อๆ  จึงหยุดลูบปอยผมยุ่งที่ข้างหูเล็กน้อย ขณะจะก้าวเดินต่อ ก็พลันได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวผิดปกติดังขึ้นที่ด้านหลัง...... <>::<>::<> นอกหน้าต่างปรากฏเสียงร้องเหมียวดังขึ้นอย่างปุบปับปลุกพิงถิงให้ตื่นจากภวังค์ หญิงสาวลืมตาขึ้นเผยดวงตาซึ่งทอประกายสุกสกาวท่ามกลางความมืดมิด แล้วส่งยิ้มออกไปที่นอกหน้าต่าง พึมพำว่า “เจ้าเหมียวที่น่าชังนี่ พรุ่งนี้ต้องนึกหาวิธีมาแกล้งเจ้าเล่นให้ได้” จบคำก็หัวเราะเสียงใสดั่งระฆังแก้ว แต่แล้วพลันนึกถึงสถานการณ์ของผู้คนในวังจิ้งอานหวางขึ้นได้ ลักยิ้มงามน่ารักบนสองแก้มนวลจึงสลายไปในทันที “จะทำอย่างไรดี ?” วิกาลดึกสงัดวังเวง หญิงสาวลุกจากเตียง คลำเปะปะไปถึงโต๊ะ ดื่มน้ำชาเย็นชืดไปหนึ่งถ้วย แล้วอดที่จะกลัดกลุ้มกังวลไม่ได้ หากไม่ถูกพ่อค้ามนุษย์จับตัวมาละก็ ตอนนี้นางน่าจะยังอยู่ข้างกายนายน้อย และไม่ต้องมาคอยนึกกังวลถึงความปลอดภัยของนายน้อยอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ตงจั๋วอยู่นิ่งไม่เป็นแล้วยังขี้เล่นอีก หวังว่าจะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อนอะไรให้นายน้อยนะ หากไปจากที่นี่ในวันพรุ่งนี้ละก็ จะไปตามหานายน้อยได้ที่ใดหนอ ? แม้จะเฉลียวฉลาดเพียงใด นางก็ยังอายุน้อยอยู่ดี เมื่อต้องมาตกอยู่ตามลำพังโดยไร้ที่พึ่งพิงเช่นนี้ ก็ได้แต่รู้สึกว่ากำลังของตนคนเดียวช่างกระจ้อยร่อยเสียเหลือเกิน... ฉับพลันนั้นใบหน้างามสง่าคมคายของ “ตงติ้งหนาน” ได้ผุดขึ้นในห้วงคำนึง นัยน์ตาคมกริบปราดเปรื่องคู่นั้นดั่งสามารถมองทะลุไปถึงวิญญาณได้ในชั่วพริบตาก็ไม่ปาน “จะเชิญคุณชายตงตัวปลอมนั่นมาหยั่งถามข่าวอีกสักครั้งดีไหมนะ ?” ในใจของหญิงสาวซ่อนเร้นความระแวงสงสัยว่า “ตงติ้งหนาน” อาจจะเป็นฉูเป่ยเจี๋ยอยู่ จึงอดรู้สึกหวาดหวั่นกระวนกระวายไม่ได้ “ถ้าเกิดความแตกละก็......” ภาพใบหน้าในห้วงคำนึงไหววูบ เปลี่ยนเป็นภาพพิณเฟิ่งถงผุดขึ้นมาแทนที่อย่างฉับพลัน หัวใจหญิงสาวเต้นระทึกเหมือนเช่นตอนที่ได้เห็นพิณเฟิ่งถงเป็นครั้งแรกทันที นึกถึงถ้อยเจรจาของ “ตงติ้งหนาน”...นึกถึงความรอบรู้ของ “ตงติ้งหนาน”...นึกถึงท่วงทีกิริยาองอาจผึ่งผายและสูงศักดิ์ทรงอำนาจของ “ตงติ้งหนาน”......ไม่ทราบเพราะเหตุใดใบหน้านวลจึงร้อนผ่าวราวจับไข้ขึ้นมาอย่างฉับพลัน หญิงสาวกระทืบเท้าเบาๆ  เอามือลูบใบหน้าตำหนิตัวเองเสียงขุ่น “พิงถิง เจ้าคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่ ? เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้คือตามหานายน้อยนะ !” ระหว่างที่มัวแต่คิดโน่นคิดนี่เปะปะไปหมด ท้องฟ้าก็ใกล้จะสว่างแล้ว <>::<>::<> หลังจากล้างหน้าหวีผมเสร็จเรียบร้อย หญิงสาวก็เข้าไปปรนนิบัติคุณหนูฮัวที่ในห้อง เมื่อเห็นหน้านาง คุณหนูฮัวก็ปรบมือพูดล้อขึ้นทันที “เมื่อคืนเจ้ารีบเข้านอนจนแม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่ได้ทานแท้ๆ แล้วทำไมขอบตาถึงออกมาคล้ำแบบนี้ได้เล่า ? ข้าว่าเจ้าคงเอาแต่คิดถึงชายในดวงใจทั้งคืนล่ะสิท่า ?” พิงถิงหันไปมองหากระจก ก็พบว่าใต้ขอบตาทั้งสองข้างมีวงสีคล้ำจริงๆ  ใบหน้าจึงซับสีเรื่อเล็กน้อย กล่าวอย่างไม่พอใจ “คุณหนูพูดเหลวไหลอะไรกันเจ้าคะ ? ถ้ายังจะพูดแบบนี้อีกละก็ ข้าจะไม่รับใช้คุณหนูแล้วนะ” ตอนอยู่ในวังจิ้งอานหวาง นางก็พูดอย่างนี้กับนายน้อยมาแต่เล็ก จึงไม่รู้สึกว่าเป็นการไม่เคารพแต่อย่างใด ส่วนคุณหนูฮัวก็บังเอิญถูกผู้คนยกยอปอปั้นมาเสียมากจนเบื่อหน่าย จึงนึกถูกใจนิสัยนี้ของพิงถิงไม่ใช่น้อย และยอมกลั้นยิ้มง้อว่า “อย่าโมโหเลยน่า ข้าเข้าใจหรอก ก็เมื่อตอนที่ข้าได้พบเขาเป็นครั้งแรกน่ะ ข้านอนไม่ค่อยหลับไปหลายคืนเลยเชียวละ” เดิมทีพิงถิงไม่ได้มีความคิดนี้อยู่ในศีรษะ แต่ครั้นคุณหนูฮัวเอ่ยขึ้นมาดังนี้ หัวใจหญิงสาวกลับเต้นโครมครามในทันที จึงก้มหน้าลงพูดเสียงจริงจังว่า “รีบให้ข้าช่วยล้างหน้าหวีผมให้เถิดเจ้าค่ะ น้ำเย็นหมดแล้วนะ” “ไม่เอาหรอก เจ้าน่ะมือเท้าเก้งก้างจะตาย ข้าล้างหน้าหวีผมเองดีกว่า” เด็กสาวพูดพลางแย่งผ้าขนหนูซึ่งบิดหมาดเรียบร้อยในมือพิงถิงมา “เจ้าน่ะไม่เหมาะจะทำหน้าที่ปรนนิบัติรับใช้คนอื่นเลยสักนิด” “ข้าน่ะหรือเจ้าคะไม่เหมาะจะทำหน้าที่ปรนนิบัติรับใช้คนอื่น ?” พิงถิงเบิกตากว้าง นางทำหน้าที่ปรนนิบัติรับใช้นายน้อยที่ซุกซนร้ายกาจยากจะรับใช้ให้ถูกใจได้มากที่สุดมาแต่เล็กแต่น้อยโดยมีแต่คนชมว่านางทำได้ดีมาก ไม่เคยมีใครบอกสักคำว่านางทำได้แย่ ไม่ว่าจะพิณ หมากล้อม อักษร ภาพวาด สนทนาสารพัดเรื่อง แล้วยังรู้ใจเจ้านายดี เรื่องพวกนี้มีใครบ้างเก่งกาจยิ่งไปกว่านาง ? พิงถิงรู้สึกเสียศักดิ์ศรีอย่างมากที่ถูกคุณหนูฮัวว่าเช่นนี้ จึงท้วงว่า “ข้าก็แค่ทำผมคุณหนูขาดไปไม่กี่เส้นตอนหวีผมให้เมื่อวันก่อนเท่านั้นเอง” “เจ้าต้องไม่เคยหวีผมให้ใครมาก่อนแน่ๆ” คุณหนูฮัวว่า และนางก็ทายได้ถูกต้อง... สมัยอยู่ในวังจิ้งอานหวาง พิงถิงมีสาวใช้ส่วนตัวคอยรับใช้ ดังนั้นอย่าว่าแต่หวีผมให้คนอื่นเลย แม้แต่ผมของตัวเองหญิงสาวก็ไม่ค่อยได้หวีเองเสียด้วยซ้ำ มีแค่นานๆ ครั้งที่นางบังเอิญนึกสนุกขึ้นมา ก็จะจับนายน้อยมานั่งแล้วช่วยหวีผมให้ แน่นอนว่าถึงเหอเสียจะถูกหวีจนผมขาดศีรษะเจ็บแปลบๆ ก็ย่อมจะไม่ปริปากบ่นแต่อย่างใด ___________________________________ ๑. ตงฉิน หมายถึง ขุนนางที่ดีและจงรักภักดี ภาษาจีนกลางอ่านว่า “จงเฉิน” (zhongchen) ตรงกันข้ามกับ กังฉิน (เจียนเฉิน) ซึ่งแปลว่าขุนนางชั่ว ๒. 4 หลี่ = 2 กิโลเมตร ๓. เค่อ (ke) วิธีนับเวลาของคนจีนโบราณ หนึ่งวันจะมี 100 เค่อ ดังนั้น 1 เค่อ จะประมาณ 15 นาที ๔. แสงเงิน มาจากคำเต็มว่า แสงเงินแสงทอง หมายถึง แสงที่ปรากฏบนขอบฟ้าทางทิศตะวันออกเมื่อเวลาจะรุ่งสว่าง เมื่อแรกเป็นสีขาวเรียกว่า แสงเงิน แล้วแปรเป็นสีแดง เรียกว่า แสงทอง จากคุณ : Linmou - [ 28 ก.ค. 51 14:23:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากล้างหน้าหวีผมเสร็จเรียบร้อย พิงถิงก็ถูกคุณหนูฮัวรบเร้าให้ช่วยสอนปักผ้าให้ แต่เพิ่งจะสอนไปได้เพียงครู่เดียว นิ้วเรียวๆ ทั้งสิบนิ้วของเด็กสาวก็ถูกเข็มตำไปนิ้วละหลายเข็มจนต้องร้องโอดครวญอีกจนได้ พิงถิงกล่าวอย่างอ่อนใจ “ก็บอกแล้วอย่างไรเล่าเจ้าคะว่าเรียนเจ้านี่น่ะมันทรมาน คุณหนูก็ยังดันทุรังจะเรียน เอาแต่รบเร้าให้ข้าสอน พอสอนแล้วก็มาโอดครวญอีก คุณหนูไม่เบื่อบ้างหรือเจ้าคะ ?” เด็กสาวถอนหายใจ เอามือเท้าแก้ม ตามองผ้าที่ขึงอยู่บนสะดึงพลางพูดอย่างเบื่อหน่าย “ทำยังไงได้ล่ะ เดี๋ยวข้าก็นึกถึงเขา อยากจะปักอะไรให้เขา อีกเดี๋ยวพอนิ้วเจ็บ ข้าก็โมโหเขา ว่าเป็นเพราะเขาแท้ๆ ข้าถึงได้เจ็บตัวแบบนี้ แล้วต่อมาเมื่อนึกถึงว่าข้าปักผ้าเพื่อเขาอยู่ที่บ้านนี่โดยที่เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ข้าก็อดปวดแปลบในใจไม่ได้......” พิงถิงเห็นเด็กสาวหลงอีกฝ่ายถึงเพียงนี้ ตอนแรกก็คิดจะหัวเราะ แต่กลับหัวเราะไม่ออก จึงก้มหน้าลงจดจ่อกับงานปักในมือตัวเอง อยู่ๆ เงาร่างของ “ตงติ้งหนาน” ก็ผุดวาบขึ้นตรงหน้ารบกวนจิตใจเอาในเวลานี้พอดี ผลคือเข็มได้พลาดตำลงใส่นิ้วเข้าให้เต็มแรง “โอ๊ย !” พิงถิงร้องอุทานลั่น คุณหนูฮัวปรบมือเสียงดัง เอียงคอพูดกลั้วหัวเราะ “ในที่สุดเจ้าก็โดนตำเข้าบ้างจนได้ ข้ากำลังจะว่าอยู่เชียวว่าเจ้าเข็มนี่มันลำเอียงหรือเปล่า ถึงได้ตำแต่นิ้วของข้าคนเดียว” หญิงสาวทั้งสองคุยเล่นกันอยู่พักใหญ่ ดูเผินๆ พิงถิงเหมือนร่าเริงกระตือรือร้นดี แต่ความจริงในใจหญิงสาวกำลังร้อนใจอย่างมาก เพราะเดิมทีนางคิดว่าวันนี้ “ตงติ้งหนาน” น่าจะมาหา อย่างนั้นนางจะได้หยั่งถามข่าวคราวของนายน้อยจากเขาได้พอดี แต่เวลานี้ดวงอาทิตย์ได้เคลื่อนคล้อยจากทิศตะวันออกไปทิศตะวันตกแล้ว ก็ยังไม่มีผู้ใดมาเยือนเลยสักคน ท่าทางร้อนรนของพิงถิงอยู่ในสายตาของคุณหนูฮัวตลอดเวลา มุมปากเด็กสาวจึงโค้งขึ้นเล็กน้อย พูดปลอบกึ่งหยอกเย้าว่า “ไม่ต้องร้อนใจไปหรอก เขาต้องมาภายในสามวันนี้แน่นอน หากผ่านไปสามวันแล้วเขายังไม่มาละก็ พวกเราก็ไม่ต้องไปสนใจเขาอีก” เด็กสาวไม่ได้รู้ความจริงว่าในใจพิงถิงกำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้ายามที่พูดจึงมีแต่ประกายเย้าแหย่เพียงอย่างเดียว <>::<>::<> ตกค่ำ ขณะที่สาวน้อยทั้งสองนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกันในห้อง พ่อบ้านฮัวก็มาหาอย่างรีบร้อน และยืนบอกที่หน้าประตูว่า “คุณหนู มีคนมาขอพบขอรับ” พิงถิงเงยหน้าขึ้นทันควัน ส่วนคุณหนูฮัวรีบสั่งเสียงดัง “รีบเชิญเข้ามาเร็ว” หลังจากปล่อยมู่ลี่ลง หัวใจพิงถิงก็เต้นระทึก ตาจ้องไปที่ประตูเขม็ง เพียงครู่สั้นๆ ให้หลัง เสียงฝีเท้าหนักแน่นมั่นคงก็ดังมา ตรงประตูมีเงาคนไหววูบ ครั้นแล้วร่างสูงเพรียวทว่ากำยำร่างหนึ่งจึงปรากฏขึ้น ร่างนั้นเพิ่งก้าวเข้ามาในห้อง ก็โค้งคารวะมาทางม่านมู่ลี่อย่างสุภาพยิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงดังกังวาน “น้อมพบคุณหนู เสี่ยวเหริน(๑)ฉู่ม่อหราน(๒) รับคำสั่งนำของขวัญมากำนัลอีกครั้งขอรับ” ที่แท้ก็ไม่ใช่ “ตงติ้งหนาน”  แต่เป็นลูกน้องของเขาต่างหาก พิงถิงรู้สึกผิดหวังอย่างที่สุดเหมือนเปลวไฟที่ลุกโชติช่วงถูกน้ำเย็นสาดเข้าใส่โครมใหญ่กะทันหัน ฉู่ม่อหรานกล่าวยิ้มๆ อย่างสุภาพ “นี่คือภาชนะทองเหลืองซึ่งหลอมสร้างในกุยเล่อ แม้ไม่ได้ล้ำค่าอะไร แต่ฝีมือหลอมสร้างยังพอจะใช้ได้อยู่ขอรับ” พิงถิงมองลอดผ่านร่องมู่ลี่ออกไป สายตาของหญิงสาวคมกล้าอย่างมาก เพียงมองปราดเดียวก็ทราบว่าภาชนะทองเหลืองที่ฉู่ม่อหรานนำมามอบให้ด้วยมือตัวเองไม่เพียงแต่ล้ำค่าอย่างยิ่งเท่านั้น หากยังหลอมสร้างจากฝีมือของปรมาจารย์ด้านหลอมโลหะทองเหลืองลั่วปินแห่งกุยเล่อซึ่งเสียชีวิตไปแล้วเมื่อสามสิบปีก่อนอีกด้วย ภาชนะทองเหลืองนี้หลอมเป็นภาพสาวน้อยกำลังนั่งดีดพิณขับร้องอยู่กลางขุนเขา สีหน้ากิริยาของสาวน้อยในภาพดูมีชีวิตชีวาเหมือนจริงอย่างมาก ทำให้เห็นแล้วนึกชอบจนไม่อยากวางมือเลยทีเดียว คิดว่า “ตงติ้งหนาน” คงจงใจใช้ของล้ำค่ายิ่งแห่งยุคชิ้นนี้มายกยอฝีมือดีดพิณของนางเป็นแน่ หญิงสาวทั้งตกใจในความเจ้าบุญทุ่มและนึกชมเชยความเฉียบแหลมช่างคิดเหนือธรรมดาของ “ตงติ้งหนาน” แต่ปากกลับเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ของกำนัลชิ้นใหญ่เช่นนี้ ข้ามิกล้ารับเอาไว้โดยพลการ โปรดนำของชิ้นนี้กลับไปเถิด” ฉู่ม่อหรานตกตะลึง “คุณหนูฮัวขอรับ นี่เป็นของที่เจ้านายของข้า......” “ครั้งก่อนเป็นพิณโบราณ วันนี้เป็นภาชนะทองเหลือง แล้วพรุ่งนี้เล่าจะเป็นอะไร ?” เสียงไพเราะดั่งไข่มุกร่วงพรูกระทบพื้นดังผ่านมู่ลี่ออกไปอย่างแจ่มชัด “หากคิดใช้ของแลกของ ข้าสตรีเพียงคนเดียว ไม่มีของใดจะมอบตอบแทนให้ได้ แต่หากคิดจะใช้ของเหล่านี้แลกกับสิ่งอื่นละก็...ไม่ง่ายดายปานนั้นเช่นกัน” คุณหนูฮัวฟังที่พิงถิงพูดจบก็รีบร้องเสริมเสียงดังทันทีอย่างหัวไว “เอาแต่สั่งให้คนส่งของกำนัลมาให้ แล้วเจ้าตัวเล่าทำไมถึงไม่ยอมมาให้เห็น ? ไม่มีความจริงใจให้กันอย่างนี้จะมาโทษว่าคุณหนูของพวกข้าไม่พอใจไม่ได้นะ” เด็กสาวพยายามกลั้นยิ้มขณะร้องเรียกเสียงดัง “พ่อบ้านฮัว ส่งแขก !” ฉู่ม่อหรานรีบกล่าวอย่างกระวนกระวาย “คุณหนูขอรับ โปรดฟังม่อหรานอธิบายก่อน ความจริงแล้ว......” คุณหนูฮัวตัดบทอย่างไร้เยื่อใย “ไม่ฟังๆ พวกเจ้าเหล่าบุรุษรู้จักแต่ทำร้ายจิตใจสตรีกันทั้งนั้น” ไม่ทราบเป็นเพราะนางคิดถึงชายคนรักว่าไม่รู้เวลานี้กำลังทำอะไรอยู่ใช่หรือไม่ ถึงได้นึกโมโหจนฉวยโอกาสพาลระบายโทสะใส่ฉู่ม่อหรานเสียเลย แล้วร้องตะโกนเรียกให้พ่อบ้านฮัวส่งแขกอีกหลายครั้ง ฉู่ม่อหรานยังไม่ทันได้มีโอกาสอธิบาย พ่อบ้านฮัวก็มาถึงเสียก่อน “ท่านอาคันตุกะอย่าได้โทษว่ากันเลยขอรับ คุณหนูของพวกข้าเหนื่อยแล้ว จึงต้องการพักผ่อน ท่านดูเอาเถิด นี่ก็มืดแล้วด้วย” พ่อบ้านฮัวประสานมือคารวะให้ชายหนุ่ม จากนั้นผายมือเป็นความหมายเชิญเขากลับไปได้ แล้วส่งทั้งฉู่ม่อหรานกับภาชนะทองเหลืองจากกุยเล่อออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลฮัวพร้อมกัน <>::<>::<> นับตั้งแต่ทำงานให้เจิ้นเป่ยหวางมา ฉู่ม่อหรานยังไม่เคยต้องขายหน้าเช่นนี้มาก่อนเลย เนื่องจากมีข้อกริ่งเกรงตรงที่คุณหนูฮัวคือผู้ที่เจ้านายของเขาปักใจรัก ชายหนุ่มจึงไม่อาจทำตัวเสียมารยาทตอนอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฮัว และได้แต่กลับมายังวังเจิ้นเป่ยหวางรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อฉูเป่ยเจี๋ยอย่างละเอียดตั้งแต่ต้นจนจบ ชายหนุ่มทั้งเจนงานและฉลาดรู้อยู่เสมอมา หลังจากรายงานจบก็หุบปากเงียบ พร้อมกับวางภาชนะทองเหลืองลงบนโต๊ะอย่างนอบน้อม ระหว่างที่ฉู่ม่อหรานรายงาน ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังก้มหน้าจดจ่ออยู่กับการลงนามในหนังสือราชการ หลังจากฟังรายงานจบ ชายหนุ่มก็ลงนามในเอกสารทั้งตั้งเสร็จพอดี จึงเงยหน้าขึ้นหัวเราะก้อง “นึกไม่ถึงเลยว่านางจะเด็ดขาดปานนี้ หากนางเป็นชายละก็ ข้าจะต้องให้นางมาเป็นแม่ทัพใต้สังกัดของข้าอย่างแน่นอน คนแบบนี้แหละที่สามารถนำทัพหมื่นม้าได้” กล่าวจบนัยน์ตาคมกริบก็หรี่ลงครึ่งหนึ่ง เอ่ยเนิบๆ “หมากล้อมพบคู่มือ(๓) ดูท่าข้าจะประมาทศัตรูไม่ได้เสียแล้ว” ฉู่ม่อหรานกล่าวเบาๆ “ยอดหญิงเช่นนี้ รูปโฉมงดงาม ฝีมือพิณเป็นเอก ทั้งยังรอบรู้กว้างขวาง หากท่านแม่ทัพโปรดปราน พรุ่งนี้ชูธงเจิ้นเป่ยหวางไปสู่ขอถึงเรือนเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ ?” “ไม่” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเสียงหนัก “นางไม่เหมือนพวกนกสีฉูดฉาดในวังหลวงเหล่านั้น นางคือหงส์ ฉะนั้นข้าจะปฏิบัติต่อนางด้วยธรรมเนียมของหงส์” จบคำก็ลุกขึ้นยืน สะบัดผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ขึ้นพาดไหล่ “ไปกันเถิด...ไปแสดงความจริงใจของข้ากัน” “ตอนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ......?” <>::<>::<>::<>::<>::<> ๑. เสี่ยวเหริน (xiaoren) แปลว่า ผู้ซึ่งมีศักดิ์ฐานะต่ำต้อย เป็นคำที่ผู้ซึ่งมีศักดิ์ฐานะต่ำต้อยใช้เรียกตัวเองในสมัยโบราณ ๒. ฉู่ม่อหราน (Chumoran) แซ่ฉู่ แซ่เดียวกับฉูเป่ยเจี๋ย ชื่อม่อหราน แปลว่า ท่าทางที่ไม่แยแสสนใจ ๓. หมากล้อมพบคู่มือ (qifengduishou : ฉีเฝิงตุ้ยโส่ว) เป็นสำนวนจีน หมายถึงได้พบคู่ต่อสู้ที่มีความสามารถทัดเทียมกัน จากคุณ : Linmou - [ 28 ก.ค. 51 14:25:43 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นั่นสิ.. ตอนนี้หรือพระเจ้าค่ะ? พิงถิงเอย พิงถิง วันนี้ได้พานพบคู่มือแล้วจริงๆ >.< (เอ... หรือเนื้อเรื่องไม่ต้าง แต่หนมจีนใจร้อนก็ไม่รู้สิ ^^a) จากคุณ : หนมจีน - [ 28 ก.ค. 51 20:16:20 A:58.41.212.3 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ แล้วสืบไม่รู้หรือว่าคุณหนูจะแต่งงานแล้ว จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ค. 51 22:21:58 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หนมจีน @ วิธีการแสดงความจริงใจของพระเอกน่ารักสุดๆ ไปเลยแหละค่ะ ^^ scottie @ นั่นสิคะ...ไม่เคยคิดถึงประเด็นนี้เลย ถ้าให้แก้ตัวแทนคนเขียน ก็คงเป็น ตอนสืบยังไม่ได้คิดจะแต่งงานด้วย เลยสืบแค่เป็นลูกเต้าเหล่าใคร บ้านอยู่ไหน หน้าตาเป็นยังไงล่ะมั้งคะ หรือไม่ก็การตกลงเรื่องแต่งงานทำกันเงียบมากจริงๆ เพราะขนาดนางเอกทำงานในบ้านมาสองเดือนเต็มยังไม่เคยได้ยินเรื่องที่คุณหนูของบ้านกำลังจะแต่งงานเลย ส่วนถ้าไม่แก้ตัวแทนคนเขียน ก็คงจะหลุดนั่นแหละ เพราะคุณหนูแกก็เป็นแค่ตัวประกอบที่มีบทแค่ 6 ตอนแรก จากคุณ : Linmou - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 02:08:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 6 คืนนี้พิงถิงนอนไม่หลับอีกเช่นเคย หลังจากไล่ทูตส่งของกำนัลที่คนเขาส่งมากลับไปแบบไร้เหตุผลแล้ว หญิงสาวมีความมั่นใจถึงแปดส่วนว่าพรุ่งนี้ “ตงติ้งหนาน” จะต้องมาเยือนถึงที่อย่างแน่นอน หากเขามาละก็ ก่อนอื่นนางต้องปั้นคำพูดดีๆ คลายโทสะของเขา จากนั้น......แน่นอนว่าต้องเกริ่นถึงหัวข้อสนทนาที่เกี่ยวข้องกับวังจิ้งอานหวาง... เฮ้อ......ดวงตาดำสนิทลึกล้ำคู่นั้นผุดขึ้นมารบกวนจิตใจอีกแล้วสิน่า... เมื่อนึกถึงว่าพรุ่งนี้นางต้องต่อกรกับชายผู้ซึ่งความเป็นมายังไม่กระจ่างชัด แล้วชายผู้นี้ยังกำลังตามเกี้ยวนางอย่างกระตือรือร้นเสียด้วย หญิงสาวก็รู้สึกประหวั่นใจอย่างประหลาด ถ้าแค่ตามเกี้ยวเฉยๆ นั้นยังไม่กระไรนัก เพราะถึงแม้นาง...ป๋ายพิงถิง...จะไม่ใช่หญิงงาม ในวังจิ้งอานหวางก็มีผู้มารักใคร่ชอบพอนางไม่ใช่น้อยอยู่หรอก แต่ “ตงติ้งหนาน” ผู้นี้กลับผยองอย่างยิ่งนี่สิ เขาผยองอย่างยิ่ง แต่กลับมากอุบายนัก มากอุบายแต่มิได้เจ้าเล่ห์ ตรงข้ามกลับแฝงความองอาจผ่าเผยที่ทำให้รู้สึกเกลียดไม่ลง “พิงถิง เจ้าคิดฟุ้งซ่านอะไรอีกแล้ว ?” หญิงสาวเอนกายพิงหน้าต่างพลางขมวดคิ้วตำหนิตัวเอง บนพื้นดินนอกหน้าต่างพร่างพราวไปด้วยหยาดน้ำค้างสีเงินวาว คืนนี้จันทร์เต็มดวงพอดี หญิงสาวจึงตัดสินใจหยิบเสื้อมาคลุมไหล่ แล้วเดินออกจากห้องไปชมจันทร์ ภูเขาจำลองและการตกแต่งสวนเพื่อสร้างบรรยากาศในคฤหาสน์ตระกูลฮัวซึ่งยามกลางวันดูแล้วดาษดื่นพื้นเพอยู่เล็กน้อยนั้น มายามนี้เมื่อถูกแสงจันทร์สาดส่อง กลับดูสงบนิ่งเคร่งขรึม รอบด้านมีแต่ความเงียบสงัด กระทั่งแมลงก็มิได้ขับขานอย่างรู้ที พิงถิงแหงนหน้าขึ้นมองจันทร์ ทันใดนั้นหางตาได้ปรากฏเงาคนไหววูบ บนสันกำแพงมีเงาร่างสูงเพรียวทว่ากำยำร่างหนึ่งยืนอยู่ ทำเอาหญิงสาวใจหายวาบทันที ...ขโมย !... ขณะที่นางทำท่าจะส่งเสียงร้อง เงานั้นก็ได้พุ่งทะยานลงจากกำแพงสูงตรงมาหาดั่งมีปีกงอกเป็นพญาอินทรี ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเปล่งเสียงร้องออกมาได้ ปากและจมูกก็ถูกมือใหญ่หยาบกร้านปิดเอาไว้อย่างแน่นหนา กลิ่นอายบุรุษเพศได้แผ่ปกคลุมตลอดร่างของหญิงสาวในบัดดล “อย่าส่งเสียง” ชายผู้นี้สั่งเสียงหนัก หางตาพิงถิงกระตุกวาบ ...เขาหรือนี่ ?... ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเบาๆ ที่ริมหูนางว่า “เจ้าคือสาวใช้ของคุณหนูฮัวสินะ ? จ้ายเซี่ยตงติ้งหนาน ไม่ได้มีเจตนาร้าย ข้าจะปล่อยเจ้า แต่เจ้าห้ามร้องเด็ดขาด” มือข้างหนึ่งของชายหนุ่มปิดปากพิงถิงเอาไว้ ส่วนอีกข้างตบกระบี่ที่ข้างเอวเบาๆ  น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังสุภาพอย่างมากจนไม่รู้สึกถึงเจตนาร้ายแต่อย่างใด พิงถิงพยักหน้า ชายหนุ่มเห็นดวงตาของนางใสกระจ่าง บ่งบอกว่าเป็นคนฉลาด ก็ปล่อยมือจริงๆ และยิ้มให้นางพร้อมกับพยักหน้า ชายหนุ่มคิ้วเข้มนัยน์ตาคมกล้า จมูกโด่งเป็นสันตรง ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มอยู่รำไร พิงถิงเพิ่งจะเคยมองเขาในระยะใกล้แบบนี้เป็นครั้งแรก หัวใจถึงกับเต้นระทึกโครมครามอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อนึกถึงวันนั้นที่เขาแสดงความชื่นชมต่อนางที่ด้านนอกม่านมู่ลี่ หญิงสาวก็รู้สึกราวกับน้ำหวานจากเกสรดอกไม้ได้ซึมผ่านไรฟันเข้ามาจนหวานซ่านไปทั้งปาก ฉูเป่ยเจี๋ยถูกเหล่าอนงค์นางในวังหลวงห้อมล้อมมาตั้งแต่เล็กจนโต จึงเคยชินเสียแล้วกับการถูกจ้องมองอย่างชื่นชม และไม่ได้ใส่ใจแต่อย่างใด ชายหนุ่มเอ่ยถามนางว่า “คุณหนูนอนแล้วหรือ ?” พิงถิงกลัวว่าเขาจะฟังเสียงของนางออก จึงพยักหน้าโดยไม่กล้าเอ่ยตอบ ฉูเป่ยเจี๋ยนึกในใจ ...การจะเคลื่อนทัพจักต้องสืบสภาพข้าศึกเสียก่อน ในเมื่อสาวใช้นางนี้รับใช้อยู่ข้างกายของยอดพธู ก็ย่อมต้องรู้สิ่งที่นางโปรดปรานอย่างแน่นอน... ด้วยเหตุนี้ชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้มบางๆ แล้วถามต่อว่า “คุณหนูของเจ้าชอบดีดพิณ เจ้าทราบหรือไม่ว่าฝีมือพิณของนางเรียนรู้จากผู้ใด ?” พิงถิงชี้ที่คอของตัวเองแล้วทำเสียงอ้อแอ้ ชายหนุ่มเข้าใจทันที “เจ้าเป็นใบ้หรอกหรือ” เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไม่อาจสืบเรื่องของยอดพธูได้เสียแล้ว แต่ชายหนุ่มก็มิได้ท้อใจ สาวเท้าเดินไปที่หน้าห้องนอนของคุณหนูฮัว แล้วยืนนิ่งเงียบอยู่ตรงนั้นเหมือนกำลังสดับฟังเสียงอะไรบางอย่าง ...คนผู้นี้คิดจะทำอะไรกันแน่ ?... หญิงสาวไม่กล้าผละจากไปโดยพลการ จึงเดินตามไปยืนข้างๆ เขา นางอยากจะถามอย่างยิ่งว่าเมื่อวันก่อนที่เขาบอกว่าจะได้พบเสี่ยวจิ้งอานหวางในไม่กี่วันนี้นั้นหมายความว่าอย่างไร แต่น่าแค้นใจนักที่เวลานี้นางคือสาวใช้ ทั้งยังเป็นใบ้อีกด้วย จึงได้แต่ร้อนรนกระวนกระวายเพียงถ่ายเดียวโดยไม่สามารถทำอะไรได้ ฉูเป่ยเจี๋ยมองประกายร้อนใจในดวงตาของนางออก แต่เข้าใจความนัยที่แฝงอยู่ของสายตานี้ผิด จึงเอ่ยเสียงหนักว่า “เจ้าอย่ากังวลใจไปเลย ข้าไม่รบกวนคุณหนูของเจ้าหรอก ข้าเพียงแต่มาเฝ้าวิกาลให้นางหงส์ที่ข้ารักเท่านั้น” พิงถิงตกตะลึง ตามธรรมเนียมของตงหลิน คู่รักที่กำลังจะแต่งงานกันนั้น ฝ่ายชายจะต้องยืนเฝ้าที่นอกห้องของหญิงคนรักเป็นเวลาสามคืน เพื่อแสดงความหมายว่าจะทุ่มเทปกป้องนางผู้เป็นที่รักอย่างสุดกำลัง นี่เป็นเรื่องที่จะกระทำกันก่อนหน้าวันพิธีวิวาห์สามวัน แต่ชายหนุ่มผู้นี้กลับทั้งอาจหาญและมีจิตใจลึกล้ำนักที่ข้ามกำแพงเข้ามาเฝ้าวิกาลทั้งที่ไม่ได้มีกำหนดนัดหมายว่าจะแต่งงาน เมื่อนึกถึงว่าตัวนางเอาแต่โกหกหลอกลวงอีกฝ่ายอยู่ตลอด หญิงสาวก็อดละอายใจไม่ได้ นัยน์ตาดำขลับงดงามหลุบลงเล็กน้อย บอกกับตัวเองว่า ...ข้าเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน เพราะถ้าเขารู้ว่าข้าเป็นคนของวังจิ้งอานหวางละก็ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะจับกุมตัวข้าส่งไปเข้าคุกในทันทีก็เป็นได้... “เจ้าไปนอนเถอะ” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าว พิงถิงมองชายหนุ่ม จะไม่ไปก็ไม่ดี แต่จะไปหรือ...นางก็อดสงสารเขาไม่ได้ เพราะยากนักที่จะมีชายหนุ่มซึ่งจิตใจลึกล้ำเช่นนี้ หากวันหน้าเขาเกิดได้รู้ว่าตัวเองมายืนเฝ้าวิกาลให้คุณหนูฮัวที่ไม่ใช่ “คุณหนูฮัว” ละก็ อย่างนั้น...... “ไปเถอะ ไปนอนซะ นี่เป็นเรื่องที่ผู้ชายตงหลินสมควรกระทำอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยไล่อีกครั้ง เขาตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะเอาชนะใจนางหงส์ให้จงได้ พิงถิงจนปัญญาจะทำอะไรได้ จึงจำต้องก้มหน้าเดินกลับห้องไปแต่โดยดี เมื่อกลับไปถึงห้องแล้ว หญิงสาวมีหรือจะข่มตาหลับได้ลง ? นางนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงเป็น 4-5 รอบขณะที่กล่าวปลอบใจตัวเองว่า ...ข้าไม่ได้บอกให้เขามาเฝ้าวิกาลสักหน่อย เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ?... แต่ครู่ต่อมาหญิงสาวก็รู้สึกว่าตัวเองที่คิดแบบนี้ออกจะชั่วร้ายเกินไปแล้ว สุดท้ายนางก็อดรนทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาเดินไปที่หน้าต่าง ลอบมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบเชียบ ฉูเป่ยเจี๋ยยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยแหงนหน้าขึ้นมองจันทร์ ร่างของชายหนุ่มสูงสง่า ท่วงทีดูองอาจผึ่งผายเหนือสามัญ แสงจันทร์สีเหลืองนวลสาดส่องลงบนร่างของชายหนุ่มอย่างสม่ำเสมอจนปราดแรกที่แลเห็นดูประดุจขุนทัพสวรรค์เยือนสู่หล้าก็ไม่ปาน พิงถิงเพ่งพินิจจมูกโด่งเป็นสันตรงและดวงหน้ากระด้างคมคายดั่งสลักด้วยคมมีดของชายหนุ่มอย่างละเอียดลอออยู่หลายรอบ ทันใดนั้นฉูเป่ยเจี๋ยพลันไหวตัวเล็กน้อย หญิงสาวสะดุ้งโหยง รีบหลบวูบไปที่ด้านข้างของหน้าต่างทันที ดวงหน้านวลซับสีเรื่อในพริบตา มือเรียวบางยกขึ้นทาบอก ทว่าหัวใจดูเหมือนจะไม่ได้อยู่ในนั้นเสียแล้ว... ...นั่งลงพักบ้างเถอะ ทำไมถึงไม่ยอมนั่งลงเล่า ?... ...ตาทึ่มเอ๊ย ต่อให้เฝ้าวิกาลก็ไม่เห็นต้องเคร่งครัดขนาดนี้สักหน่อย หรือป่านนี้แล้วยังจะมีใครเข้ามาดูว่าท่านยืนอยู่หรือนั่งอยู่ด้วย ?... หญิงสาวได้แต่หวังให้ฟ้ารีบสางเร็วๆ  เพราะเมื่อฟ้าสาง ชายหนุ่มจะได้พักเสียที ต่อให้เป็นร่างหลอมจากเหล็กกล้าก็ไม่ควรต้องมาเคี่ยวกรำทรมานโดยเปล่าประโยชน์แบบนี้สักนิด ในที่สุดขอบฟ้าก็เริ่มปรากฏแสงเงินรำไรจนได้ พิงถิงหันกายหมายจะเดินออกจากประตูทันที มิคาดเพียงหันกายเท่านั้น ขาได้ชาดิกไปทั้งขาจนนางต้องร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ แทบจะเสียหลักล้มลงกับพื้น ปรากฏว่าฉูเป่ยเจี๋ยไม่นอนทั้งคืน นางกลับพลอยยืนเป็นเพื่อนเขาทั้งคืนไปด้วย “นี่มันเสียสติชัดๆ” หญิงสาวล้อตัวเองอย่างนึกขันพลางเอามือค้ำผนังค่อยๆ พยุงตัวขึ้นยืน รอให้เลือดไหลเวียนสะดวกแล้วจึงค่อยเปิดประตูเดินออกไปหาชายหนุ่ม แม้จะยืนมาทั้งคืนโดยไม่ได้นอน สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยก็ยังคงดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เหมือนเดิมโดยปราศจากท่าทีอ่อนเพลีย ครั้นได้ยินเสียงฝีเท้า ชายหนุ่มก็หันหน้าไป และพบว่าสาวใช้ใบ้คนเมื่อคืนได้เดินมาหาอีกแล้ว “เจ้าตื่นเช้าจริงๆ  จะไปปรนนิบัติคุณหนูของเจ้าล้างหน้าหวีผมหรือ ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเป็นเชิงทัก พิงถิงพยักหน้า เดิมทีฉูเป่ยเจี๋ยไม่ได้คิดจะสนใจอะไรนางอีก แต่ครั้นหันหน้ากลับไป ชายหนุ่มก็รู้สึกถึงสายตาอุ่นวะวาบที่จ้องมองมาจากด้านหลังตลอดเวลา ตัวเขาผ่านประสบการณ์มามากมายโดยไม่เคยถูกสายตาของสตรีทำให้หวั่นไหวมาก่อน แต่วันนี้กลับมารู้สึกตกประหม่ากับสายตาจ้องเขม็งของสาวใช้ธรรมดานางหนึ่งเสียได้ ชายหนุ่มหันหน้าไปมองอีกครั้ง ก็สบประสานกับสองตาที่มองตรงมาอย่างตั้งใจของพิงถิงพอดี ดวงตาใสกระจ่างสุกสกาว... ดวงตาคู่นี้เอื้อนวจีได้ ดวงตาที่ใสกระจ่างเปิดเผยจนดูประดุจท้องธาร แต่ครั้นเพ่งมองลึกลงไปอย่างพินิจ กลับดูประดุจบึงน้ำอันลึกล้ำ แสงสุกสกาวเปล่งประกายอยู่ภายในดวงตา แววตาเพียงอย่างเดียว กลับแฝงเร้นคำพูดเอาไว้นับหมื่นพัน... หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบทันที “คุณหนูของเจ้าต้องชอบเจ้ามากเป็นแน่ เพราะเจ้ามีดวงตาที่ผู้ใดก็ไม่อาจเทียบเทียม” ริมฝีปากของพิงถิงทำท่าจะคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม แต่แล้วชายหนุ่มก็ได้เอ่ยปนทอดถอนออกมาเสียก่อนว่า “สามารถมีสาวใช้เช่นนี้ พอจะคาดเดาได้ไม่ยากว่าคุณหนูเป็นยอดพธูระดับใด” พิงถิงรู้สึกเหมือนถูกไม้พลองหวดเข้าใส่เต็มแรง ทว่าสีหน้าหญิงสาวยังคงดูซื่อๆ และนุ่มนวลอยู่เช่นเดิมไม่มีเปลี่ยน นางบ่ายหน้าเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณหนูฮัว จากคุณ : Linmou - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 04:33:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หญิงสาวนั่งรออยู่ในห้องนานเกือบหนึ่งชั่วยาม(๑) คุณหนูฮัวจึงค่อยลุกจากเตียงอย่างเกียจคร้าน ระหว่างล้างหน้าและหวีผม พิงถิงแทบจะหุบปากเงียบไม่เอ่ยอะไรเลย คุณหนูฮัวถามอย่างประหลาดใจ “วันนี้เจ้าเป็นอะไรไปน่ะ ?” “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธขณะที่ในใจกำลังคิดว่าจะบอกเรื่อง “ตงติ้งหนาน” มาเฝ้าวิกาลให้คุณหนูฮัวทราบดีหรือไม่ แต่ถ้าบอก คุณหนูฮัวคงได้พูดล้อนางอีกเป็นแน่ เวลานี้นางร้อนใจเรื่องของนายน้อย ทั้งยังต้องคอยระวังตัวไม่ให้ฐานะของตนถูกล่วงรู้ หนำซ้ำในใจยังรู้สึกผิด กระวนกระวาย และหงุดหงิดเล็กน้อยอีกด้วย ความรู้สึกทั้งหมดนี้ผสมปนเปเข้าด้วยกันจนทำให้นางอึดอัดอย่างยากจะบรรยาย จึงไม่นึกอยากจะกล่าวสิ่งใดให้ต้องถูกคุณหนูฮัวนำมาพูดล้อเพิ่มขึ้นอีก ให้ผู้ชายคนนั้นยืนเสียให้พอก็แล้วกัน หลังจากเสียเวลาแต่งตัวอย่างไม่รีบร้อนอยู่พักใหญ่ คุณหนูฮัวและพิงถิงจึงค่อยออกมาจากห้องนอน พิงถิงพบว่าตงติ้งหนานได้หายตัวไปแล้วในตอนนี้เอง “ดูอะไรหรือ ? หรือลานหน้าเรือนนี่ดูสวยเป็นพิเศษขึ้นมากะทันหัน ?” คุณหนูฮัวถาม พิงถิงหันไปมองรอบๆ อย่างละเอียดถี่ถ้วน ตงติ้งหนานไม่อยู่แล้วจริงๆ...แสดงว่าเขาได้กลับไปแล้ว ความรู้สึกชื่นชมผุดขึ้นในใจหญิงสาวอย่างอดไม่ได้ เดิมทีนางคิดว่าเขามายืนเฝ้าวิกาลให้หนึ่งคืนเต็มๆ เช่นนี้ รุ่งเช้าจะต้องมารายงานตัวขอความชอบจากคุณหนูเป็นแน่ คาดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะไม่มีความคิดโอ้อวดตัวเองแม้แต่น้อย โดยชิงจากไปเงียบๆ ในตอนที่คุณหนูตื่น ถือเป็นลูกผู้ชายชาตรีได้อย่างเต็มภาคภูมิเลยทีเดียว คุณหนูฮัวผลักพิงถิงจากด้านหลัง “ไปกันเถอะ วันนี้เถ้าแก่ร้านดอกไม้รับปากแล้วว่าจะส่งดอกโบตั๋นสีม่วงมาให้ข้าสองกระเช้า ไปดูที่ห้องโถงด้านหน้ากันเถอะว่าดอกไม้มาถึงแล้วหรือยัง” พิงถิงดูใจลอยเล็กน้อยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเดินไปได้ครึ่งทาง หญิงสาวก็ร้องอุทานเสียงดังอย่างลืมตัวทันที “โอ๊ะ !” คุณหนูฮัวสะดุ้งโหยง รีบถามว่า “มีอะไรรึ ?” “ไม่มีอะไรเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบกลบเกลื่อน ขณะที่ในใจคิดว่าหากตงติ้งหนานบังเอิญเฝ้าวิกาลจนถึงรุ่งเช้าโดยไม่ยอมจากไปละก็ เมื่อนางกับคุณหนูฮัวเดินออกมาที่ลานหน้าเรือน ทั้งสามคนได้พบหน้าพูดจากัน ความมิแตกกันพอดีหรอกหรือ ? การถูกตงติ้งหนานทราบความจริงว่านางเป็นสาวใช้นั้นไม่ได้สลักสำคัญอะไร แต่หลังจากที่ตงติ้งหนานทราบเรื่องนางเป็นสาวใช้แล้ว ต่อไปนางจะสืบถามข่าวคราวของนายน้อยได้อย่างไรนี่สิ นึกถึงตรงนี้ หญิงสาวก็ตกใจจนเหงื่อเย็นยะเยียบผุดซึม ลอบตำหนิตัวเองที่คิดอะไรไม่รอบคอบ ทั้งยังนึกประหลาดใจว่าเมื่อคืนนี้นางเป็นอะไรไปนะ ถึงได้คิดไปไม่ถึงปัญหาใหญ่เหล่านี้โดยสิ้นเชิง แต่กลับยืนเฝ้าวิกาลเป็นเพื่อนชายคนนั้นอย่างไร้สติอยู่ได้ทั้งคืน กระนั้นเมื่อนึกถึงว่าตัวนางยืนเฝ้าวิกาลเป็นเพื่อนเขาตลอดทั้งคืน หญิงสาวก็ให้รู้สึกหวานล้ำอยู่ในใจ <>::<>::<> ความรู้สึกกระวนกระวายของพิงถิงได้แปรเป็นกราดเกรี้ยวโดยสิ้นเชิงเมื่อถึงเวลาอาหารเย็น เพราะวันนี้ตงติ้งหนานไม่ได้มาเยือน ซึ่งผิดจากที่หญิงสาวคาดคิดเอาไว้ ส่งผลให้คำถามสำหรับสืบข่าวที่นางอุตส่าห์คิดแล้วคิดอีกไม่มีโอกาสได้ใช้ออกแม้แต่ประโยคเดียว บรรยากาศอาหารเย็นมื้อนั้นเงียบงันชวนอึดอัดเป็นอย่างมาก แม้แต่คุณหนูฮัวซึ่งไม่ค่อยจะสังเกตสังกาอะไรกับใครเขาก็ยังมองออกว่าพิงถิงดูผิดปกติ หลังอาหารเย็นเด็กสาวจึงไม่ได้ชวนพิงถิงคุยโน่นคุยนี่อย่างที่เคย และสั่งให้พิงถิงกลับห้องไปนอนพักได้ แม้การที่ไม่ได้นอนมาสองคืนติดต่อกันจะทำให้พิงถิงรู้สึกเพลีย กระนั้นหญิงสาวก็นอนไม่หลับ สองตากลมโตเบิกกว้างจ้องมองไปที่คานห้อง ทันใดนั้นหัวใจหญิงสาวพลันกระตุกวูบโดยไม่ทราบสาเหตุ นางพลิกกายลงจากเตียง ลอบเอนกายพิงหน้าต่างมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบกริบ จริงดังคาด...นอกห้องนอนของคุณหนูฮัวได้ปรากฏเงาร่างสูงเพรียวทว่ากำยำสมส่วนร่างหนึ่งเพิ่มขึ้นมา ท่วงทียังคงดูองอาจผึ่งผาย หยิ่งผยอง ไม่สนใจธรรมเนียมคร่ำครึ และมีจิตใจที่ลึกล้ำเช่นเดิมทุกประการ พิงถิงนิ่งมองชายหนุ่มจนเริ่มเหม่อ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงค่อยได้สติ สุดท้ายนางก็ทนทำใจแข็งต่อไปไม่ไหว <>::<>::<> วันนี้ฉูเป่ยเจี๋ยก็มาเฝ้าวิกาลอีกเช่นเคย วันนี้งานราชการมีเยอะมาก หลังจากกลับไปที่วังเจิ้นเป่ยหวาง ชายหนุ่มก็ต้องเร่งขี่ม้าเข้าวังหลวงไปเข้าเฝ้าเสด็จพี่โดยไม่ได้หยุดพัก แต่เขาก็ยังมาเฝ้าวิกาลในคืนนี้อยู่ดี ชายหนุ่มยืนที่นอกหน้าต่าง ในโสตนึกถึงเสียงขับร้องและเสียงดีดพิณอันไพเราะเป็นเลิศของคุณหนูฮัว ทุกถ้อยคำที่กล่าวตอบโต้กันในวันนั้นล้วนแต่ทำให้เขาต้องเผยอยิ้มออกมาอย่างลืมตัวทั้งสิ้น ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าแว่วมา ชายหนุ่มหันกายไปเอ่ยว่า “เจ้าอีกแล้วหรือ ?” พิงถิงยกม้านั่งยาวตัวหนึ่งเดินก้มหน้าเข้ามาหา บนม้านั่งปูผืนหนังสำหรับรองนั่งเอาไว้ด้วยหนึ่งผืน จากนั้นนางก็ชี้ไปที่ฉูเป่ยเจี๋ย แล้วจึงชี้มาที่ม้านั่ง “ข้าไม่เหนื่อย ไม่ต้องนั่งหรอก” ชายหนุ่มปฏิเสธ ดวงตาคู่ที่น่าจะเป็นดวงตาซึ่งสว่างสุกใสที่สุดในโลกนี้มองตรงมายังชายหนุ่มอย่างลึกล้ำ เห็นแล้วชุ่มชื่นใจประหนึ่งน้ำพุบริสุทธิ์กลางขุนเขาก็ไม่ปาน ฉูเป่ยเจี๋ยรู้สึกขึ้นมาโดยพลันว่าการปฏิเสธเจตนาดีของนางเช่นนี้ออกจะเป็นการไม่สมควรนัก นัยน์ตากลมโตแฝงประกายกังวล ร้อนรน และกังขา ชายหนุ่มไม่เคยเห็นใครสามารถใช้ดวงตาที่ประหนึ่งเอื้อนวจีได้อย่างเชี่ยวชาญเท่านางมาก่อน หญิงสาวนิ่งมองเขาอยู่เงียบๆ จนชายหนุ่มต้องเอ่ยออกมาว่า “งั้นก็ได้ ขอบคุณมาก” จังหวะนั้น นัยน์ตากลมโตน่ารักตรงหน้าพลันเปล่งแสงพราวระยับราวกับว่าภายในมีมุกประกายราตรีอันหาได้ยากยิ่งอยู่คู่หนึ่งกระนั้น เมื่อได้เห็นประกายตาของสาวใช้ใบ้ตรงหน้า ฉูเป่ยเจี๋ยก็รู้สึกโปร่งสบายไปทั้งร่างอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้แช่อยู่ในน้ำอุ่นกลางเหมันต์ และเกิดความคิดว่าที่การเขายอมนั่งลงนี่ช่างดีจริงๆ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั่งลงแล้ว พิงถิงก็หันกายเดินกลับเข้าไปในห้อง ฉูเป่ยเจี๋ยมองตามเงาหลังของนางไปดั่งละเมอ ในใจวูบโหวงอย่างประหลาด แล้วพลันนึกถึงนางหงส์ที่ตัวเขามาเฝ้าวิกาลให้ขึ้นได้ จึงค่อยรู้สึกตัวรีบรั้งสติกลับคืนมา ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นอีกครั้ง ฉูเป่ยเจี๋ยหรี่ตาลงทันทีโดยไม่ได้หันหน้าไป จริงดังคาด สาวใช้ใบ้ผู้นั้นมาอีกแล้ว นางวางถาดใบหนึ่งลงข้างๆ ชายหนุ่ม ในถาดวางถ้วยชาใบน้อยหนึ่งใบ น้ำชาร้อนๆ หนึ่งกา แล้วยังมีจานใส่ขนมชิ้นเล็กๆ น่าเอ็นดูอีกหนึ่งจาน ชายหนุ่มเห็นแล้วอดเอ่ยออกมาไม่ได้ว่า “เจ้านี่ช่างคิดได้รอบคอบดีแท้” พิงถิงเดินอ้อมเสียไกลเพื่อไปนำขนมเหล่านี้มาจากในครัว ครั้นได้ยินชายหนุ่มออกปากชมก็อมยิ้ม รอยยิ้มนี้ค่อยๆ แผ่ซ่านออกมาจากริมฝีปาก มิใช่ว่าใบหน้ากำลังยิ้ม หากแต่ราวกับตัวนางทั้งตัว ทุกรูขุมขน และทุกเส้นผมกำลังยิ้มกระนั้น ภายใต้แสงจันทร์สาดส่อง ฉูเป่ยเจี๋ยมองรอยยิ้มของหญิงสาวตรงหน้าอย่างตกตะลึง ...นี่คือหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งหล้า ?... ชายหนุ่มตั้งสติเพ่งมองอีกครั้ง ก็พบว่านางคือสาวใช้ใบ้ที่มีนัยน์ตากลมโต ใบหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาค่อนข้างดูดี หน้าตาแค่พอนับได้ว่างามปานกลางคนเดิมนั่นเอง ชายหนุ่มเคยเห็นภาพเหมือนของคุณหนูฮัวมาก่อน นั่นเป็นหญิงงามผู้หนึ่ง... พิงถิงถูกแสงจันทร์สาดส่องและถูกชายหนุ่มตรงหน้าจ้องมองเช่นนี้ ก็เผลอเคลิบเคลิ้มไปเล็กน้อย กลิ่นอายแห่งบุคลิกอันหนักแน่นเคร่งขรึมของชายหนุ่มครอบคลุมไปทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลฮัว แม้จะนั่งอยู่บนม้านั่ง แต่กลับดูสูงใหญ่ยิ่งกว่าผู้ใดทั้งสิ้น เช่นนี้แหละคือลูกผู้ชายที่แท้จริงสินะ ? หญิงสาวแอบมองอีกฝ่าย แต่แล้วเสียงเล็กๆ ที่น่าชิงชังก็ได้ดังขึ้นเตือนสตินางให้คิดถึงเรื่องของนายน้อย ...จริงสิ หากถามเรื่องของนายน้อยกับเขาในตอนนี้ เขาจะตอบไหมหนอ ?... ดวงจันทร์ดูอ่อนโยนออกปานนั้น สีหน้าของชายหนุ่มดูนุ่มนวล นางควรจะบอกเขาเบาๆ ทีละคำสองคำ หญิงสาวมองดวงหน้าเด็ดเดี่ยวทระนงของชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วจึงได้สติ ...ไม่ได้ ! จะทำแบบนั้นได้อย่างไร ? คนผู้นี้มิใช่คนธรรมดาทั่วไปที่จะถูกล่อลวงด้วยหญิงงามได้สักหน่อย... ใจหญิงสาวสับสนขึ้นมาทันที และเริ่มนึกแค้นใจต่อฐานะของตัวเอง สาวใช้พิงถิง ! จอมหลอกลวงพิงถิง ! นางรู้สึกว่าตัวเองช่างไม่ได้ความอย่างยิ่ง น่ารังเกียจอย่างยิ่ง หญิงสาวหันกายกลับทันควัน แล้วเดินกลับห้องของตัวเองไปโดยไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาของชายหนุ่ม นางไปยืนหลบอยู่ริมหน้าต่าง และแอบมองเขาตลอดทั้งคืนอีกครั้ง <>::<>::<> _______________________________ ๑. 1 ชั่วยาม = 2 ชั่วโมง จากคุณ : Linmou - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 04:34:41 ]

ความคิดเห็นที่ 12 วันรุ่งขึ้นตงติ้งหนานได้หายตัวไปอย่างเงียบเชียบเช่นเคย ส่วนพิงถิง เนื่องจากอดนอนมาสามคืนติดต่อกัน อาการไอที่ไม่ได้รักษาจนหายขาดจึงกำเริบขึ้นมาอีกคราพร้อมด้วยไข้สูง นั่นคือนางได้ป่วยหนัก เมื่อคุณหนูฮัวทราบว่าพิงถิงล้มป่วย ก็สั่งให้คนไปเชิญหมอมาตรวจรักษา แล้วปลอบใจว่า “เจ้านอนพักรักษาตัวแล้วทานยาเสียนะ ทางด้านข้ามีคนอื่นมาช่วยรับใช้อยู่แล้ว ยังมี...วันนี้ห้ามลงจากเตียงเด็ดขาดด้วย” พิงถิงรู้สึกว่าสมองมึนงงคิดอะไรไม่ค่อยออก กระนั้นหญิงสาวก็ทราบดีเช่นกันว่าการอยู่ไกลบ้านเพียงลำพังนั้นร่างกายสำคัญมากที่สุด จึงเชื่อฟังคำพูดของคุณหนูฮัวกัดฟันดื่มยาขมจัดลงไป แล้วนอนพักผ่อนอย่างเต็มที่ เมื่อหญิงสาวตื่นขึ้นมา ฟ้าก็มืดแล้ว ตอนที่หญิงสาวตื่น คุณหนูฮัวเพิ่งจะทานอาหารเย็นเสร็จและแวะมาเยี่ยมพอดี เด็กสาวพูดยิ้มๆ ว่า “นอนหลับตลอดทั้งวันเลยเชียวนะ สีหน้าของเจ้าดูสดชื่นขึ้นมากเลยนี่ วันนี้น่ะนะ คุณชายตงติ้งหนานคนนั้นของเจ้าเขามาล่ะ ข้าไม่กล้าพูดตอบอะไรเขา เพราะกลัวว่าความจะแตก จึงได้แต่แกล้งทำเป็นว่าเจ็บคอแล้วไล่เขากลับไป” “หา !” พิงถิงร้องอุทาน ดีดตัวลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีด้วยสีหน้าร้อนใจเต็มที่ “อย่าร้อนใจไปเลยน่า ถ้าเขามีใจต่อเจ้าละก็ วันหลังเขาย่อมต้องมาอีกอยู่แล้ว” คุณหนูฮัวปลอบ พิงถิงร้อนใจดั่งไฟลนที่ได้พลาดโอกาสสืบเรื่องของนายน้อยไปเสียแล้ว ตอนนี้เวลาถูกถ่วงเนิ่นนานออกไปมากขึ้นทุกที นางยังไม่ทราบจนแล้วจนรอดว่าเมื่อไรจึงจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันกับทุกคนที่วังจิ้งอานหวางอีกครั้ง และรั้งอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลฮัวแบบนี้ หัวใจของนางยังเริ่มจะสับสนปั่นป่วนมากขึ้นทุกที เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้กระนั้น หญิงสาวรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้พลาดจมลงไปในบึงโคลนดูด จะดิ้นรนก็ไม่ได้ จะไม่ดิ้นรนก็ไม่ดี คุณหนูฮัวไม่ทราบความคิดในใจของพิงถิง และนึกแต่เพียงว่าคงเป็นเพราะหญิงสาวล้มป่วยอยู่ ทำให้ค่อนข้างจะหงุดหงิดง่ายอยู่บ้างเท่านั้น จึงอดทนพูดปลอบใจไปเล็กน้อย หันไปสั่งให้สาวใช้คนอื่นๆ นำอาหารและต้มยามาให้ ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว <>::<>::<> คืนนี้ ฉูเป่ยเจี๋ยก็มาอีกแล้ว ชายหนุ่มยังคงยืนตระหง่านอยู่ที่หน้าห้องของคุณหนูฮัวเช่นเคย ทว่าหูกลับคอยสดับฟังเสียงความเคลื่อนไหวรอบด้านอย่างตั้งใจ ภาพหลอนเงาร่างของสาวใช้ใบ้นางนั้นวนเวียนไปมาอยู่ข้างกาย พอเขาคิดจะคว้าตัวไว้ ก็กลับหายไปเสียแล้ว ชายหนุ่มไม่พอใจตัวเองอย่างมาก นี่เขามาเฝ้าวิกาลให้นางหงส์ของเขาไม่ใช่หรือไร ? แล้วกลับมาหวั่นไหวใจกับหญิงอื่นเสียได้ ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองผิดต่อยอดพธูอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดินในใจของตนอย่างยิ่ง ความรู้สึกละอายซึ่งยากจะปรากฏได้ผุดขึ้นในใจ ทว่านัยน์ตาเอื้อนวจีได้ของสาวใช้ใบ้นางนั้นยังคงไม่ยอมหลุดพ้นไปจากห้วงคำนึงอยู่ดี... นัยน์ตาลึกล้ำซึ่งเอื้อนวจีโดยไร้เสียง... เสียงฝีเท้าดังมาอีกแล้วจริงๆ  อารมณ์ยินดีได้ร้องเพลงขึ้นเบาๆ ในใจของฉูเป่ยเจี๋ยทันที ชายหนุ่มหันหน้าไป ขณะที่คิดจะคลี่ยิ้มอ่อนโยนให้ ก็มีอันหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อยโดยพลัน “เป็นอะไรไป ?” ฝีเท้าของพิงถิงโซเซไม่มั่นคงราวกับจะล้มลงได้ทุกเมื่อ ชายหนุ่มยื่นมือออกไปคว้าข้อมือหญิงสาวพยุงร่างบอบบางเอาไว้ทันควัน เมื่อสัมผัสถูกมือบาง ก็รู้สึกถึงความร้อนที่ผิดจากปกติในบัดดล “ป่วยหรือ ?” ชายหนุ่มถามเบาๆ พิงถิงวูบในใจทันที หยาดน้ำตาซ่านซึมออกมาขังคลอในดวงตา ราวกับว่าหลังจากหลายวันที่ผ่านมาซึ่งนางต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพัง อยู่ๆ ก็พลันมีคนมาคอยดูแลห่วงหาอาทรก็ไม่ปาน นางล้มป่วยครั้งนี้ คุณหนูฮัว พ่อบ้านฮัว และเฉินมามาต่างก็คอยเป็นห่วงเป็นใยมาพูดจาปลอบใจกันไม่ใช่น้อย แต่กลับไม่อาจเทียบกับคำกล่าวเบาๆ สองคำของชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ได้เลย แค่สองคำนี้...ก็ราวกับว่าทุกสิ่งต่างเพียงพอแล้ว หญิงสาวเผลอตัวเผยความอ่อนแอออกมา สองตามองชายหนุ่มอย่างเศร้าสร้อย สายตานี้ของนางเกาะกุมหัวใจฉูเป่ยเจี๋ยเอาไว้อย่างรุนแรงจนเขาลืมนางหงส์ของตัวเองเสียสิ้น และเอ่ยถามว่า “ห้องของเจ้าอยู่ตรงนั้นหรือ ?” พิงถิงพยักหน้า จากนั้นแทบจะหวีดร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อฉูเป่ยเจี๋ยช้อนร่างนางขึ้นอุ้มในวงแขนอย่างปุบปับ หญิงสาวรีบกัดริมฝีปากเอาไว้แน่นจึงค่อยไม่เผลอหลุดปากทำความลับเปิดเผย “ไปพักผ่อนซะ ดึกป่านนี้แล้ว ทั้งยังป่วยอยู่ด้วย เหตุใดคุณหนูของเจ้าถึงไม่ช่วยดูแลเลยเล่า ?” ชายหนุ่มกล่าวพลางก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว แล้ววางร่างบางลงบนเตียง ตัวเขาทำอะไรตามอำเภอใจเสมอมา และไม่เคยใส่ใจต่อธรรมเนียมคร่ำครึใดๆ หลังจากช่วยห่มผ้าให้หญิงสาวอย่างเก้งก้างเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยยืดตัวตรง “นอนซะ” น้ำเสียงที่บอกให้หญิงสาวนอนฟังเหมือนกำลังออกคำสั่งต่อทหารใต้บังคับบัญชายามอยู่ในสนามรบไม่มีผิด ชายหนุ่มมองดวงตาคู่ที่เขาชอบเต็มไปด้วยแววอ่อนเพลียจนทอนประกายสดใสที่เคยมีอย่างเต็มเปี่ยมลงไปไม่น้อยแล้วให้กระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก พิงถิงรู้สึกสบายใจอย่างมากและหลับตาลงอย่างว่าง่าย แต่เพียงครู่เดียวหญิงสาวก็ลืมตาขึ้นอีกครั้งอย่างนึกเสียดาย ฉูเป่ยเจี๋ยทำท่าจะเดินจากไปพอดี เมื่อพบว่า “ทหาร” ไม่ได้ทำตามคำสั่ง ก็กล่าวซ้ำด้วยน้ำเสียงเดิม “หลับตาลง แล้วนอนซะ” พิงถิงนึกสนุกขึ้นมาทันที เหมือนเมื่อสมัยยังเด็กที่นางได้แกล้งยั่วโมโหนายน้อยเล่นด้วยการต่อต้านไม่ยอมทำตามคำสั่งเล็กๆ น้อยๆ  ในใจหญิงสาวรู้สึกเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก นางเบิกตาโต นิ่งมองชายหนุ่มอยู่เงียบๆ เมื่อถูกหญิงสาวจ้องเอาๆ อยู่เงียบๆ เช่นนี้ ฉูเป่ยเจี๋ยก็เกิดอาการมือเท้าเกะกะเก้งก้างทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ หัวใจเต้นระทึกรัวแรง เลือดฉีดซ่านไปทั้งร่าง ความรู้สึกซึ่งไม่เคยปรากฏมาก่อนได้พลุ่งขึ้นอย่างฉับพลัน เป็นความรู้สึกยินดีปรีดายิ่งเสียกว่ายามที่ได้เข่นฆ่าในสนามรบเสียอีก ชายหนุ่มขัดใจตัวเองอย่างมาก เพราะตัวเขา...เจิ้นเป่ยหวางที่เรียกลมได้ลมเรียกฝนได้ฝน และเคยผ่านมาแล้วทุกสถานการณ์ กลับต้องมาทำอะไรไม่ถูกเพียงเพราะเรื่องแค่นี้ เวลานี้ราวกับมีด้ายเส้นหนึ่งรัดแล้วกระตุกดึงหัวใจของเขาอย่างฉับพลันจนทำให้ลมหายใจเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มก้มหน้าลงมอง สาวใช้ใบ้ตัวน้อยในยามนี้ได้กลายเป็นสาวงามอย่างแท้จริงไปแล้ว จมูกปากและใบหน้าของนางจะดูงดงามหรือไม่นั้นไม่ได้สำคัญเลย เพราะความงามได้แผ่ซ่านออกมาอย่างเจิดจ้าบาดตาจากภายในร่างของนาง และสิ่งซึ่งจะคงอยู่ไปชั่วกาลโดยไม่เสื่อมสลาย น่าจะเป็นความงามที่ซ่อนเร้นซึ่งไม่มีในบุคคลอื่นนี้เอง “หลับตาลงซะ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่า “ข้าจะออกไปแล้ว” พิงถิงผิดหวังวูบในใจทันที และครั้งนี้หญิงสาวยอมหลับตาลงอย่างว่าง่าย ฉูเป่ยเจี๋ยเป็นวิญญูชนโดยเนื้อแท้ จึงออกไปจากห้องตามที่บอกจริงๆ แล้วจึงผ่านไปอีกหนึ่งคืน โดยยากจะอดทนให้ผ่านพ้นยิ่งเสียกว่าคืนวาน...และคืนก่อนหน้า <>::<>::<> พิงถิงเพิ่งจะเคลิ้มหลับเอาเมื่อตอนใกล้รุ่งสาง และหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวไปจนถึงเที่ยง หลังจากหญิงสาวตื่นนอน คุณหนูฮัวได้แวะเข้ามาหาด้วยท่าทางมีความลับ แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า “เจ้ารู้ไหมว่า ตงติ้งหนานผู้นั้นคือใคร ?” หัวใจพิงถิงเต้นระทึกทันที “ข้าจะบอกให้นะ เขาคือเจิ้นเป่ยหวางของตงหลินเราละ ! ข้าเพิ่งจะได้เห็นภาพเหมือนของเขาเมื่อวานนี้เอง สวรรค์...เจิ้นเป่ยหวางผู้โด่งดังคับฟ้าเชียวนะ ! ความจริงข้ากะจะบอกเจ้าตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว แต่เห็นเจ้ายังไม่หายดี จึงรอมาบอกวันนี้ดีกว่า” ภาพตรงหน้าพิงถิงกลายเป็นสีขาวโพลนไปชั่ววูบในพริบตา ร่างบางโงนเงนทำท่าเหมือนจะล้ม ก่อนจะฝืนใจนั่งให้มั่นคงดังเดิมได้ ...เจิ้นเป่ยหวาง ? ตงติ้งหนาน...ชายหนุ่มที่ยืนเฝ้าอยู่ข้างนอกทุกคืนคนนั้น...ชายหนุ่มคนที่อุ้มนาง...ชายหนุ่มที่ทำให้นางหลงใหลจนจิตใจปั่นป่วน...คือเจิ้นเป่ยหวาง...หวางเยี่ยแห่งตงหลิน...แม่ทัพที่ร้ายกาจที่สุดของตงหลิน...ศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดของกุยเล่อ...และคู่ต่อกรที่น่ากลัวที่สุดของนายน้อยหรือนี่ คุณหนูฮัวถือเรื่องนี้เป็นเรื่องมหัศจรรย์เลยทีเดียว และเอาแต่อวยพรให้พิงถิงไม่ขาดปาก จากนั้นตบบ่าพิงถิงพลางพูดอย่างตื่นเต้นยินดี “เสี่ยวหงคนดี พวกเราเป็นเหมือนพี่น้องกัน ฉะนั้นเจ้าต้องช่วยข้าแน่นอนอยู่แล้วใช่ไหม ?” “หือ ?” “เรื่องนี้ง่ายมากเลยละ ข้าได้ส่งพ่อบ้านฮัวไปส่งจดหมายให้แก่เจิ้นเป่ยหวางแล้ว โดยบอกว่าคุณหนูฮัวมีพันธะหมั้นหมายอยู่ก่อน จึงไม่อาจเป็นอิสระ ขอเพียงเขายินยอมช่วยถอนหมั้นให้คุณหนูฮัว ไม่ว่าเรื่องใดๆ ล้วนสามารถปรึกษากันได้ทั้งสิ้น” คุณหนูฮัวพูดอย่างภาคภูมิใจเป็นที่สุด “คราวนี้เตียก็บังคับให้ข้าแต่งงานไม่ได้ละ รอจนถอนหมั้นได้แล้ว พวกเราค่อยอธิบายเรื่องนี้ให้เจิ้นเป่ยหวางเข้าใจ จากนั้นข้าค่อยมอบสินเดิมชุดใหญ่ให้เจ้า จริงสิ ! ชุดเจ้าสาวของข้านั่น ข้าให้เจ้านะ” เพิ่งจะฟังไปได้เพียงครึ่งเดียว พิงถิงก็ร้อนใจมากเสียจนจนตัวสั่นระริก “ท่าน......ท่าน......ท่านบ้าไปแล้วหรือ ? เจิ้นเป่ยหวางมีหรือเล่นหัวด้วยได้ ! เขาน่ะร้ายกาจยิ่งกว่าบ้านสามีของท่านสิบบ้านเสียอีกนะ ! หากเขารู้ว่าพวกเราโกหกเขาละก็ ตระกูลฮัวได้เกิดเรื่องใหญ่แน่ !” นางเพิ่งจะป่วยหนักยังไม่หายดี ลมหายใจจึงสะดุดวูบ ภาพตรงหน้าเปลี่ยนเป็นพร่าเลือนตาลายไปหมด คุณหนูฮัวยังคงทำท่าไม่สนใจ “แต่เขาชื่นชมเจ้ามากเลยนี่ ถึงเขาจะยังไม่รู้ฐานะที่แท้จริงและหน้าตาของเจ้า แต่ข้าคิดว่าคนอย่างเจิ้นเป่ยหวางไม่น่าจะใส่ใจเรื่องพวกนี้หรอก” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ !” พิงถิงคว้าตัวเด็กสาวเอาไว้ “ท่านรีบไปบอกให้พ่อบ้านฮัวกลับมาเร็วเข้า จดหมายนี้จะส่งไปไม่ได้เด็ดขาด !” คุณหนูฮัวเห็นท่าทางพลุ่งพล่านร้อนรนของหญิงสาว ก็อดรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้ ก้มศีรษะลงพูดเสียงอ่อยอย่างขลาดๆ ว่า “แต่พ่อบ้านฮัวกลับมาแล้วนะ แล้วยังเอาจดหมายตอบกลับของเจิ้นเป่ยหวางมาด้วย” “เขาตอบว่าอย่างไร ?” “เขาบอกว่า พรุ่งนี้ คุณหนูฮัวจะกลับเป็นอิสระอย่างแน่นอน” “พรุ่งนี้ ?” คุณหนูฮัวเห็นสีหน้าท่าทางของพิงถิงไม่ค่อยน่าไว้วางใจ ก็แลบลิ้นออกตัวว่า “ข้าต้องไปฝึกดีดพิณแล้ว พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” จากนั้นเผ่นหนีไปทันที จากคุณ : Linmou - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 04:35:50 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พิงถิงนิ่งตะลึงอยู่ครู่ใหญ่ แล้วนึกทบทวนเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบอีกครั้ง “ไม่มีทางจบลงด้วยดีแน่ เจิ้นเป่ยหวาง...เขาคือเจิ้นเป่ยหวางจริงๆ หรือนี่......” หญิงสาวพึมพำเบาๆ อยู่ชั่วอึดใจ จากนั้นนัยน์ตาจึงทอประกายวาบอย่างตัดสินใจเด็ดขาด “ตราบใดที่ยังตามหานายน้อยไม่พบ ข้าจะมาถูกกักตัวเอาไว้อย่างไม่พอที่ที่นี่ไม่ได้เด็ดขาด ตระกูลฮัว......ภาวนาขอให้โชคช่วยพวกท่านเองก็แล้วกัน” หญิงสาวฝืนใจลุกจากเตียงมาเก็บเสื้อผ้า เมื่อนึกถึงว่าคนในคฤหาสน์ตระกูลฮัวต่างดีกับนางไม่ใช่น้อย ก็อดสงสารไม่ได้ แต่ถึงจะสงสารมากเพียงใด นางก็ต้องจากไปอยู่ดี เพราะนางคือคนของแคว้นศัตรูของตงหลิน หากถูกเจิ้นเป่ยหวางทราบเรื่องนี้เข้าละก็ ตระกูลฮัวจะยิ่งยากที่จะพ้นโทษได้ หลังจากเก็บของแบบลวกๆ เสร็จเรียบร้อย พิงถิงก็เดินผ่านประตูหลังบานเล็กของคฤหาสน์ซึ่งไม่ค่อยได้มีใครใช้ และออกจากคฤหาสน์ตระกูลฮัวไป <>::<>::<> หลังออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลฮัว คืนแรกพิงถิงได้เข้าพักแรมในโรงเตี๊ยม ดูเหมือนนางจะเฝ้าวิกาลเป็นเพื่อนฉูเป่ยเจี๋ยจนชินเสียแล้ว จึงไม่อาจข่มตาให้หลับได้ลง เรื่องราวมากมายได้แย่งกันผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงและเคี่ยวกรำนางซ้ำแล้วซ้ำแล้ว หญิงสาวเริ่มไอแรงมากจนตัวโยนอีกแล้ว เสียงไอดังขึ้นอย่างต่อเนื่องครั้งแล้วครั้งเล่า เรี่ยวแรงทั่วร่างเหมือนสาบสูญไปจนสิ้น วันรุ่งขึ้น ในเมืองเงียบสงบดี หญิงสาวป่วยหนักมากจนไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ นางจึงถามเสี่ยวเอ้อร์(๑)ถึงข่าวคราวความเคลื่อนไหวข้างนอก ดูเหมือนจะไม่ได้มีเรื่องใหญ่ใดเกิดขึ้น หญิงสาวไอตลอดทั้งคืนอีกหนึ่งคืน ในเช้าวันถัดมา เสี่ยวเอ้อร์ได้เข้ามาส่งน้ำร้อนแต่เช้าตรู่และเล่าว่า “เมื่อคืนนี้เกิดเรื่องใหญ่ล่ะขอรับ บ้านตระกูลฮัวที่ร่ำรวยมากในเมืองนั่นน่ะ ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้ไปล่วงเกินเจิ้นเป่ยหวางเข้า จึงจะถูกประหารทั้งบ้านแล้ว” พิงถิงสะท้านเฮือกทันที นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ “อะไรนะ ? ประหารทั้งบ้าน ?” “ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรสิน่าถึงได้ทำให้เจิ้นเป่ยหวางโกรธจัดขนาดนั้น” เสี่ยวเอ้อร์ถอนหายใจ “ตระกูลฮัวคงไปทำเรื่องอะไรที่ไม่อาจพบหน้าผู้คน(๒)เป็นแน่ ถึงได้ถูกประหารล้างตระกูลแบบนี้ ก็เจิ้นเป่ยหวางของพวกเราออกจะเป็นหวางเยี่ยที่ดี” คำพูดบ่นพล่ามไปตามประสาหลังจากนั้น พิงถิงไม่ได้ฟังอีกแม้แต่คำเดียว หญิงสาวพอจะเดาได้อยู่หรอกว่าฉูเป่ยเจี๋ยต้องโกรธ แต่นางนึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะเดือดดาลมากขนาดนี้ ถึงกับจะประหารล้างคฤหาสน์ตระกูลฮัว นั่นน่ะตั้งกี่ชีวิตกัน คิ้วเข้มหยิ่งทะนงและใบหน้าเด็ดเดี่ยวเฉียบขาดของฉูเป่ยเจี๋ยผุดขึ้นตรงหน้าของหญิงสาว นางหลับตาลง ถูกแล้ว...นางทราบมาแต่แรกว่าชายผู้นี้ไม่บังควรไปสะกิดให้โกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง แม้เขาจะเป็นลูกผู้ชายชาตรี แต่ในยามเข่นฆ่า เขาคือจอมอสูรที่กระหายเลือดที่สุด นางเคยรับทราบความโหดเหี้ยมในสมรภูมิของเจิ้นเป่ยหวางมาแล้ว เพราะแม่น้ำโลหิตที่หลั่งไหลจากร่างของทหารกุยเล่อ...ได้ไปผนึกรวมตัวกันอยู่ที่แทบเท้าของชายผู้นี้... “เขาจะประหารล้างคฤหาสน์ตระกูลฮัว ?” โต๊ะ เก้าอี้ และฉากบังลมที่วางอยู่ตรงหน้าได้สั่นไหววูบวาบ หญิงสาวพึมพำพลางส่ายหน้าช้าๆ “ไม่น่า......” ทว่า...ด้วยอำนาจภายในตงหลินของเจิ้นเป่ยหวาง อย่าว่าแต่แค่คฤหาสน์ตระกูลฮัวแห่งเดียวเลย ต่อให้สั่งประหารล้างคฤหาสน์ตระกูลฮัวสิบแห่ง ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากทักท้วงแม้แต่คำเดียว นายท่านฮัว คุณหนูฮัว พ่อบ้านฮัว เฉินมามา รั่วเอ๋อร์ จื่อฮัว......ศีรษะของคนเหล่านี้ทั้งหมดจะถูกบั่นลงมาและชุ่มโชกไปด้วยเลือด... พิงถิงแน่นในอกขึ้นมาอย่างฉับพลันจนแทบจะอาเจียนออกมาเดี๋ยวนั้น “ไม่ได้ ข้าจะเบิ่งตาดูอยู่เฉยๆ แบบนี้ไม่ได้ !” หญิงสาวพยายามลุกจากเตียงอย่างยากเย็น <>::<>::<>::<>::<>::<> ๑. เสี่ยวเอ้อร์ (xiaoer) พนักงานบริการของโรงเตี๊ยมหรือร้านอาหารของจีนในสมัยโบราณ ๒. ไม่อาจพบหน้าผู้คน (jianbuderen : เจี้ยนปู้เต๋อเหริน) เป็นสำนวนจีน หมายถึงทำเรื่องที่บอกกล่าวแก่ใครไม่ได้ หรือจะให้ใครเห็นไม่ได้ เช่น ทำเรื่องชั่วช้า ทำเรื่องผิดประเวณี หรือหน้าตาอัปลักษณ์มาก งานฝีมือที่ทำได้แย่มากจนไม่กล้าให้ใครเห็น จากคุณ : Linmou - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 04:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณหนูฮัวเอ๋ย... ทำอะไรลงไปไม่รู้จักคิดจริงๆน้า แล้วนี่พิงถิงกำลังจะหลงกลเขาแล้ว งือ... หนมจีนสงสารนายน้อย (สงสารถูกคนมั้ยคะเนี่ย? ^^a) จากคุณ : หนมจีน - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 08:39:33 A:58.41.179.2 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสารถูกคนค่ะ บอกได้อย่างเต็มปากเต็มคำ ไปถามคนจีนคนไหนที่อ่านเรื่องนี้ว่าสงสารใครมากที่สุดในเรื่อง รับรองร้อยทั้งร้อยตอบว่า "เหอเสีย" กันหมดแหละค่ะ (แต่ถ้าถามคนอ่าชาวจีนว่าชอบตัวละครชายคนไหนมากที่สุดในเรื่อง 60% ตอบว่าชอบฉูเป่ยเจี๋ย 30% ตอบว่าชอบพานลู่ 9.5% บอกว่าชอบเหอเสีย) ส่วนเหตุผล เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เองค่ะ ^___- จากคุณ : Linmou - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 08:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 พิงถิงก็เลยต้องออกไปปรากฎกาย เข้าแผน จากคุณ : scottie - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 23:37:21 ]

ความคิดเห็นที่ 17 555555555 ความจริงเรื่องนี้ พูดถึงความเจ้าแผนการแล้ว พระเอกยังแพ้นางเอกอยู่เล็กน้อยค่ะ ^^ แต่เรื่องนี้พระ-นางชิงไหวชิงพริบกันมันส์มากๆ แล้วที่เด็ดสุดๆ คือ ไม่ว่าจะในสนามรบหรือสนามรัก พระเอกมักจะแพ้นางเอกซะเป็นส่วนใหญ่ด้วย เพราะประเมินนางเอกต่ำเกินไป หุหุหุ แอบฝากรูป จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:14:06 ]

ความคิดเห็นที่ 18 2 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 3 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 4 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:15:05 ]

ความคิดเห็นที่ 21 5 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:15:19 ]

ความคิดเห็นที่ 22 6 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 7 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 24 8 จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:16:16 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ตามโฉบมาจาก Dek-d ค่า 55+ ใครเป็นใครบ้างเนี่ย  คุณหลินโหม่วอธิบายหน่อยน้า *-* จากคุณ : Cheriez - [ 30 ก.ค. 51 19:33:25 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ไปดูในเด็กดีเอาแล้วกัน ไว้จะใส่ชื่อให้เมื่อถึงเวลานะ มาบอกตอนนี้เดี๋ยวคนอ่านทางนี้จะถูก spoil เอาเปล่าๆ ว่าแต่เป็นสมาชิกเว็บ Pantip ด้วยหรือเนี่ย - -" จากคุณ : Linmou - [ 30 ก.ค. 51 19:34:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 เห็นรูปแล้วถึงเข้าใจ... หนมจีนชอบอ่านกำลังภายใน ที่แท้ เพราะมีจุดอ่อนกับผู้ชายผมยาวนี่เอง (ฮา) รอตอนต่อไปค่ะ...^^V จากคุณ : หนมจีน - [ 30 ก.ค. 51 19:37:27 A:58.41.213.160 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 28 แต่ผู้ชายจีนผมยาว เขาก็ดูเท่จริงๆ แหละนะ เหมือนอย่างเอี้ยก้วย ^^ จากคุณ : Linmou - [ 31 ก.ค. 51 05:47:52 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สิง Pantip มานานนมแล้วค่ะ อิอิ แต่ส่วนใหญ่จะป้วนเปี้ยนแถวเฉลิมไทย หว้ากออะไรพวกเนี้ย เข้า Pantip ทุกวันเลย เข้าบ่อยกว่า Dek-d เยอะ ห้องสมุดจะมาตอนว่างๆค่ะ ตามนิยายในนี้บ้างอยู่ ป.ล.จะอดทนรอคุณหลินโหม่วเฉลยค่ะ ว่าคนในรูปเป็นใครมั่ง ^0^ จากคุณ : Cheriez - [ 31 ก.ค. 51 21:50:46 ]

ความคิดเห็นที่ 30 โรคเดียวกะคุณหนมจีนเลยค่ะ แพ้ทางผู้ชายผมยาว ยิ่งถ้าใส่ชุดขาวด้วยล่ะก็แพ้หมดรูปเลยล่ะค๊า แล้วจะมาตามอ่านต่อนะคะ จากคุณ : ธิดามังกรน้อย - [ 1 ส.ค. 51 14:04:45 ]