ความคิดเห็นที่ 1 บันทึกแผ่นที่ [2] 17/07/23XX การเดินทางเริ่มเมื่อวันที่ 16/05/23XX ผมได้เขียนบันทึกครั้งสุดท้ายก่อนออกเดินทางเพียง 2 วันและหลังจากนั้นก็ไม่ได้เขียนอีกเลยก็ด้วยเหตุผลสามประการ หนึ่งนั้นพวกเราวุ่นกับการเตรียมความพร้อมเป็นครั้งสุดท้าย สองถึงจะเตรียมการมาดีเพียงใด แต่พอถึงในสภาพไร้น้ำหนักอย่างแท้จริงเราก็ยังไม่สามารถปรับตัวได้สมบูรณ์นัก และประการสุดท้าย... ทุกคนยังตื่นเต้นไม่คลายใจจดใจจ่อกับสภาพอวกาศอันงดงาม พลางทำหน้าที่ของตนอย่างมิรู้เหนื่อย...เฉกเช่นวันแรกที่ได้ขึ้นยานมา และนี่คงเป็นโอกาสอันดีสำหรับการแนะนำเพื่อนร่วมคณะทั้งหมดทั้งสามสิบเอ็ดคนกันเสียที ผมคือหนึ่งในสามทีมงานสื่อสาร และนอกจากนั้นแล้วยังมีทั้งทีมวิศวกรจำนวนสองราย ช่างเครื่องห้าคน นักดาราศาสตร์หนึ่งคน นักธรณีวิทยาสองคน นักชีววิทยาหนึ่งคน หมอหนึ่งคน นักเคมีอีกสองคน นักบินสี่คน และสุดท้ายสารพัดช่างผู้มีความชำนาญรอบด้านสิบคน จวบจนเวลานี้เราเดินทางมาได้มากกว่าครึ่งทางแล้ว หากเทียบเป็นเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงเช่นเดียวกับของโลกแล้ว ก็เป็นเวลาเพียงประมาณสองเดือนเท่านั้น ทั้งที่ครั้งแรกต้องใช้เวลากว่าสองปีจึงไปถึงเป้าหมายได้... แสดงให้เห็นว่าเทคโนโลยีของพวกเรานั้นก้าวข้ามเมื่อหลายสิบปีก่อนมากแค่ไหน ระบบพลังงานหมุนเวียนใช้คลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าอวกาศเพื่อใช้ประโยชน์ก็ทำงานได้ดีจนการเดินทางรุดหน้าไปมาก ห้องชมวิวซึ่งมีโทรทัศน์จอยักษ์ต่อตรงกับกล้องทางด้านนอกก็มีผู้นั่งชมอวกาศอันงดงาม ชวนคุยกันไปแทบจะตลอดเวลา แต่สำหรับผมคงรู้สึกว่าร่างกายชักจะฝืดลงเล็กน้อย จึงจำเป็นต้องเข้าห้องออกกำลังกายสักหน่อย ในเรื่องการติดต่อสื่อสาร คราวนี้ทำได้ดีขึ้นมาก ระหว่างทางได้มีการติดตั้งเครือข่ายสัญญาณคล้ายดาวเทียมขนาดย่อมเอาไว้ด้วย... ซึ่งนั่นเป็นหน้าที่ของพวกกลุ่มสื่อสารอย่างผม การติดตั้งนั้นเป็นเรื่องที่ยุ่งยากไม่ใช่น้อย มันทำให้ผมและเพื่อนพากันหมอบกระแตไปเป็นวันๆ แม้จะมีการตระเตรียมเอาไว้ตั้งแต่ก่อนออกเดินทางและแต่ละคนจะเป็นผู้เชี่ยวชาญก็ตามที อย่างไรก็ตามถึงงานจะหนัก เราก็ยังเต็มไปด้วยความภูมิใจอย่างเหลือล้น ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการบุกเบิกครั้งสำคัญของมนุษยชาติ กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:23:41 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บันทึกแผนที่ [3] 19/09/23XX สำเร็จ.. สำเร็จแล้ว!! ในที่สุดด้วยเวลาสี่เดือนกับห้าวัน เหล่าผู้บุกเบิกก็นำยานซานเดรียสที่สามลงจอดสู่ “โลกใหม่” ได้สำเร็จ... การเดินทางครั้งนี้จะว่าไปก็มิได้ราบรื่นเสียทีเดียว ระหว่างทางนั้นเส้นทางจากระบบอัตโนมัติคาบเกี่ยวกับวิถีของกลุ่มดาวเคราะห์น้อยหลายกลุ่มด้วยกัน จึงต้องเปลี่ยนมาอาศัยการขับเลี่ยงออกจากเส้นทางตามที่วางไว้ และทำให้เรามาถึงล่าช้ากว่ากำหนดร่วมสิบสี่วัน การร่อนลงจอดก็มีปัญหาติดขัดเพราะเบี่ยงลงจากวิถีซึ่งคำนวณไว้ไม่น้อยเนื่องด้วยแรงดึงดูด แต่อย่างไรเสีย... เราก็ได้อยู่ที่นี่แล้ว! พวกเราอดใจที่จะย่างก้าวลงไปแทบไม่ไหว แทบจะลืมสวมชุดอวกาศเสียทีเดียว คนแรกที่จับไม้สั้นไม้ยาวได้ออกไปเป็นคนแรกคือนักชีววิทยาชาวออสเตรเลีย โจห์น ฮอร์ค เจ้าตัวดีใจจนน้ำตาแทบไหลแล้วลงไปอย่างภาคภูมิ ทันทีที่หย่อนเท้าลงตามบันไดเสียงดังกึกกักของหนังและเหล็กดังกึกก้องอยู่ในใจ จนกระทั่งถึงพื้นดินแดงกว้าง รายรอบด้วยหุบเขาสองฝั่ง... และธารน้ำสีขุ่นคดเคี้ยวทอดยาวตัดขอบฟ้า สภาพบรรยากาศอันวังเวง มีลมพัดฝุ่นทรายกระจายนิดหน่อยแสดงให้เห็นว่าอุณหภูมิแตกต่างกันไม่มากนัก เศษหินกลิ้งหลุนๆแสดงถึงแรงดึงดูดที่แม้ขณะนั้นผมก็แทบไม่เชื่อสัมผัสของร่างกายตัวเองสักเท่าไหร่ มีท้องฟ้าสีฟ้าออกขุ่นเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะฝุ่นละอองในชั้นบรรยากาศ ณ เวลานั้นไม่ว่าใครก็ยืนนิ่งอยากลองทอดหมวกออกหายใจให้รู้แล้วรู้รอดกันไปทีเดียว แต่... แน่นอนว่าไม่มีใครฆ่าตัวตายเอาง่ายๆหลังจากเดินทางมาไกลเช่นนั้น จากนั้นความเป็นมืออาชีพแต่ละแขนงก็กลับคืนสู่กลุ่มคน บ้างก็พากันขับรถวิบากโครงเหล็กซึ่งเตรียมมาโดยเฉพาะสำรวจสถานที่ บ้างก็สำรวจสภาพความเสียหายจากการเดินทางและการลงจอดของยาน บ้างก็ขนอุปกรณ์จากห้องเก็บของลงมากองบนพื้นเตรียมก่อโครงโดม ร่างกายซึ่งไม่เคยชินกับสภาพมีน้ำหนักออกอาการเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ทำให้เวลาผ่านไปจนกระทั่งพลบค่ำก็ยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักเท่าไรนัก พวกเราจึงจำเป็นต้องพักบนยานกันไปอีก... ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนเหมือนกัน... กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:24:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บันทึกแผนที่ [4] 00:21 01/01/01 [NW] หลังจากวันที่แล้วซึ่งแต่ละคนนอนเอกเขนกไปตามกันหลังจากใช้กำลังไปเยอะ มีเพียงแผนกสื่อสารซึ่งไม่ได้พักอะไรกับเขา เพราะงานด่วนคือ ‘ติดต่อ’ กลับไปยังโลกรายงานความสำเร็จ และยืนยันการส่งเสบียงเพิ่มเติม ซึ่งก็เป็นไปด้วยดีด้วยระบบเครือข่ายสัญญาณแบบใหม่ ส่วนการเชื่อมต่อวงจรเพื่อควบคุมดาวเทียมดวงสุดท้ายที่สร้างมาเป็นพิเศษ ซึ่งปล่อยเอาไว้ก่อนถึงโลกใหม่นี้ เพิ่งจะเสร็จเมื่อเย็นนี่เอง เนื่องด้วยความซับซ้อนของเทคโนโลยีสมัยใหม่ซึ่งต้องใช้ความละเอียดรอบคอบอย่างยิ่ง ทั้งการตรวจเช็คอุปกรณ์สื่อสารและตัวโปรแกรมเพื่อมิให้เกิดความผิดพลาด อันจะทำให้ความพยายามทั้งหลายสูญหายไปในชั่วพริบตา แทบทุกคนมานั่งอยู่หน้ามอนิเตอร์ใหญ่ใจกลางยานเพื่อรอดูภาพถ่ายจากดาวเทียมอย่างใจจดใจจ่อ ช่วงเวลานับถอยหลังก่อนเปิดเครื่องควบคุมเริ่มการทำงาน ใครจะเป็นเช่นไรผมไม่อาจรับรู้ แต่ตัวผมเองกลั้นหายใจจนแทบขาดอากาศตาย จนกระทั่งภาพแรกนั้นแสดงออกมาทางจอขนาดใหญ่... มันเป็นรูปโลกสีฟ้าคราม มีเมฆปกคลุมบางส่วน และบางแห่ง... เป็นสีฟ้าปนแดงออกเป็นม่วงจางๆ เมื่อหัวหน้าแผนก ‘อาบรัน’ ทำการสั่งโปรแกรมให้ซูมดูมากยิ่งขึ้น หัวใจแทบจะหยุดนิ่งสนิท บนพื้นดินสีแดงนั้นมีวัสดุทรงเรียวสะท้อนแสงจอดนิ่งเงียบอยู่ ไม่มีทางเป็นอื่น นั่นคือยานของเราเอง ชั่ววินาทีหลังจากนั้นแต่ละคนลุกฮือขึ้นเฮลั่น กระโดดโลดเต้นกันเป็นการใหญ่... เมื่อใดที่ระบบดาวเทียมเสร็จสิ้น การสำรวจก็จะยิ่งเป็นไปชนิดเรียกว่าก้าวกระโดดก็ไม่ผิดนัก ทั้งแต่ลักษณะภูมิประเทศ สภาพบรรยากาศ สิ่งแวดล้อม หรือแม้กระทั่งทางน้ำใต้ดินบนดินทั้งหลาย และการช่วยคำนวณการตั้งโครงสิ่งก่อสร้างด้วยระบบทดสอบเสมือนจริงก็ตาม หลังจากนั้นแต่ละหน่วยต่างก็มารุมล้อมขอข้อมูลจากเราไม่ขาดสาย ความยุ่งที่แท้จริงมาเยือนพวกผมแล้ว... หมายเหตุ วันที่เชื่อมต่อดาวเทียมได้ ทำให้สามารถคำนวณระยะเวลาในการหมุนรอบตัวเองของโลกใหม่ได้อย่างแม่นยำขึ้นด้วย และพบว่าโลกนี้ใช้เวลาหมุนรอบตัวเองประมาณยี่สิบหกชั่วโมง ยี่สิบนาทีตามเวลาของโลก เนื่องด้วยเวลาไม่ตรงกันจึงควรตั้งวันเดือนปีของโลกนี้ด้วยเช่นกัน และเราเลือกค่ำคืนแห่งโอกาสนี้เริ่มนับเป็นวันที่ 1 เดือน 1 ปี 01 เวลา 00:00 กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:26:30 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บันทึกแผนที่ [5] 15/01/01 ในวันที่สามเราค้นพบธารน้ำติดกับที่ราบกว้างอยู่ไม่ห่างจากทำเลเดิมเท่าใดนัก นั่นเป็นหน้าที่ของเหล่านักเคมี ชีววิทยา และนักธรณีวิทยาในการสำรวจ ซึ่งผลก็ออกมาว่าน้ำมีสารพิษประเภทตะกั่วและกำมะถันเจือปน ไม่สามารถนำมาใช้ได้ เหล่าวิศวกรจึงวางแปลนทำแหล่งเก็บน้ำใช้ขึ้นทันที ภายในโดมปรับสภาพอากาศเพื่อการเกษตรซึ่งวางแผนเอาไว้แต่แรก โดยปล่อยให้นักวิจัยศึกษาไปว่าต้นเหตุของสารพิษนั้นมาจากไหน เพราะจากการตรวจสอบแม้จะมีปนในดินอยู่บ้างแต่ก็ไม่มากเท่าในน้ำ ซ้ำยังมีเพียงบางแห่งเท่านั้น พวกกลุ่มช่างทั้งหลายได้ฤกษ์ลงมือจริงจังเป็นครั้งแรก ส่วนใหญ่จะร่วมมือกันต่อรถขนของ รถเครนสำหรับอำนวยการสร้างทั้งสี่คัน จากส่วนประกอบนับไม่ถ้วนจนเสร็จได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวันเท่านั้น และหลังจากนั้นเครื่องจักรก็เข้ามามีบทบาทในการทำงานอย่างจริงจัง ทั้งการลงเสาเข็มตั้งโครงเหล็กสูงกว่าสิบเมตร เพียงหนึ่งวันโครงโดมนั้นก็เสร็จไปกว่าหนึ่งในสิบ และโครงทั้งหมดซึ่งกินอาณาเขตสี่ไร่ก็สำเร็จสมบูรณ์ในวันที่สิบสี่อย่างน่าทึ่ง... และในช่วงเวลาเดียวกันนั้น การกรองน้ำเพื่อใช้ทำอาหาร ใช้ดื่ม ใช้อาบก็ประสบความสำเร็จ ทำให้เราเลิกห่วงปัญหาเรื่องน้ำไปอีกพักใหญ่... จนกว่าจะเริ่มการเพาะปลูก... สิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งนั้น... ช่วงก่อสร้างนี้เป็นช่วงที่เราจะเห็นความสามัคคีกันอย่างชัดเจน และบ่งบอกได้ว่าทีมงานของเราจัดมาได้ดีเพียงใด แม้แต่ทีมสื่อสารซึ่งต้องคอยเฝ้ายังต้องผลัดกันไปร่วมด้วยช่วยกัน ทีมงานอื่นก็ไม่มีใครคิดจะอู้แม้แต่คนเดียวทั้งหญิงชาย ตกค่ำมาทุกคนก็แทบอาบเหงื่อต่างน้ำกันทั้งนั้น นั่งเฮฮาเริงร่าพูดคุยถึงวันหนึ่งที่โดมจะเสร็จสมบูรณ์ และพวกเราจะได้ย้อนยุคปลูกพืชปลูกผัก นั่งพักบนพื้นหญ้าใต้ร่มไม้ สูดอากาศบริสุทธิ์ด้วยระบบหายใจของร่างกายตนอีกสักครั้ง ซึ่งวันนั้นมิได้ไกลเกินหวังเลย อีกเพียงไม่นานโดมแห่งประวัติศาสตร์บทใหม่ก็จะตั้งตระหง่านบนโลกใบนี้ กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:27:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บันทึกแผนที่ [6] 41/01/01 ในโลกซึ่งมีแรงดึงดูด งานฝืนแรงดึงดูดเป็นเรื่องยากที่สุด...และเสี่ยงตายมากที่สุดด้วยเช่นกัน การปูหลังคาโดมนั้นออกแบบให้เริ่มประกอบจากส่วนติดพื้นก่อนได้ และไล่เรียงขึ้นไปจนถึงจุดยอด ในช่วงแรกยังไม่เห็นความยากลำบากสักเท่าใดนัก แต่เมื่อไล่ไปจนถึงช่วงความสูงเกินกว่าสิบเมตรก็ต้องให้ผู้เชี่ยวชาญเป็นผู้ลงมือทั้งหมดแล้ว อีกทั้งแสงแดดในเวลากลางวันก็แรงจนไม่อาจทำงานกันได้ ดังนั้นทีมก่อสร้างจึงต้องทำงานกันช่วงเวลาค่ำเป็นต้นไป จนท้ายที่สุดด้วยความพยายามอย่างยิ่ง โดมแห่งความฝันก็สมบูรณ์ในวันที่ 41 นั่นเอง โดมทรงครึ่งวงกลมหน้าตัดนี้มีส่วนสูงสุดสิบห้าเมตรและลาดลงจนติดพื้นเหล็กผสม ซึ่งพื้นส่วนนั้นขุดลงดินไปอีกสามเมตร และใช้ดินกลบไว้อีกทีหนึ่งทั้งด้านในและด้านนอก วัสดุซึ่งใช้ประกอบเป็นหลังคาเป็นโลหะผสมมีน้ำหนักเบาคล้ายพลาสติกสีขาว ส่วนบนสุดเป็นที่ตั้งแผงพลังงานแสงอาทิตย์ และครึ่งหน้าตัดเป็นพลาสติกชนิดพิเศษมีทั้งความแข็งแกร่งคงทน อีกทั้งยังมีถึงสามชั้น สองชั้นด้านในสามารถปิดเปิดได้ เพื่อกรองแสงแดดให้พอเหมาะที่สุดกับการเพาะปลูกและอยู่อาศัยอีกด้วย ด้านในมีลักษณะเป็นห้องใหญ่ห้องเดียวว่างโล่ง ส่วนท้ายเป็นเขตอยู่อาศัยจะมีสองชั้นและแบ่งเป็นห้องเล็กรวมสี่สิบห้องพอดี โดยมีห้องใหญ่อยู่ฝั่งขวา... แน่นอนว่านั่นคือห้องน้ำนั่นเอง วันนี้เป็นวันแรกที่เครื่องฟอกอากาศเริ่มการทำงาน และเช้าพรุ่งนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่เรารอคอยกันอย่างใจจดใจจ่อเพื่อจะทดสอบสภาพอากาศในโดม... ซึ่งถ้าเป็นไปได้ ผมจะได้หายใจด้วยจมูกของตัวเองภายใต้โลกกว้างอีกครั้ง (แม้จะยังแค่อยู่ในกรอบพื้นที่เพียงหกพันสี่ร้อยตารางเมตรก็ตามที) กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:28:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บันทึกแผ่นที่ [7] 93/01/01 เวลาผ่านมาได้ประมาณสี่สิบวันหลังจากโดมใหญ่เสร็จ อาหารสดอาหารแห้งก็ร่อยหรอลงมาก (แน่นอนว่ายิ่งใช้แรงงานมากก็ยิ่งต้องกินเยอะอยู่แล้ว) พืชผักภายในโดมก็ยังไม่ทันโต เพราะนอกจากโดมแล้วยังต้องจัดทำระบบจ่ายน้ำกรองเข้ามาอีก ซ้ำดินเองก็มีสารอาหารไม่มากนักจึงต้องมานั่งปรับกันอีกหลายวัน ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปคาดว่างานนี้คงได้กินอาหารเม็ดสำหรับใช้ในอวกาศกันอีกแน่ แต่โชคยังดีเมื่อเสบียงจากโลกมาถึงเร็วกว่าที่คาด คือใช้เวลาเพียงประมาณสามเดือนตามเวลาโลก โดยมาถึงในวันที่ 91 ตามเวลาของทางนี้นั่นเอง และเนื่องจากยานซานเดรียสที่ 3.1 นี้ไม่ได้ขนส่งผู้คนมาเพิ่มจึงสามารถขนอุปกรณ์มาได้เต็มอัตรา เครื่องมือนำสมัยทั้งหลายแหล่ถูกขนลงมารวมกันเอาไว้แถบที่ราบ ส่วนตัวยานซานเดรียส 3.1 นั้นเราจนปัญญาจะทำอะไรได้ เนื่องจากเกิดความผิดพลาดในการลงจอดชนเข้ากับภูเขาอย่างจังเกิดเสียงดังสนั่นแม้จะอยู่ห่างไปไกลก็ตาม จากสภาพแล้วใครดูคงมิวายจะคิดไปว่า... บรรทุกเกินน้ำหนักชัวร์... แต่นั่นไม่สำคัญสักเท่าไหร่ อุปกรณ์ที่ตามมานั้นมีค่ายิ่งนัก เพราะมันทำให้เราสามารถทำไร่เพิ่มเติมได้ด้วยซุ้มรักษาสภาพอากาศฉบับกระเป๋า ตั้งง่ายใช้ง่ายและใช้ได้ไวยิ่ง เพียงแค่ไม่มีเครื่องฟอกอากาศที่จะทำให้เดินร่อนโดยไม่สวมชุดหนังมิดชิด สวมหมวกอวกาศสะพายกระป๋องออกซิเจนหนักๆ ยังไม่ได้เท่านั้นเอง ทางต้นน้ำซึ่งเป็นบ่อทรงกลมทางทิศเหนืออยู่ห่างจากค่ายประมาณยี่สิบกิโลเมตร เราได้ติดตั้งเครื่องปั่นน้ำไว้ถึงสี่ตัวรอบบ่อ นอกจากนั้นยังพรวนดินและหว่านเมล็ดพันธุ์พืชส่วนหนึ่งเอาไว้ จวบจนวันนี้ถึงต้นไม้จะยังไม่ใหญ่นัก แต่ทว่าสภาพอากาศโดยปกติของโลกนี้ก็ใกล้เคียงกับโลก สารพิษบางชนิดที่มากเกินไปก็ไม่มีผลกับต้นไม้มากนัก ผลก็คือ... ต้นน้ำเองก็เริ่มมีสีเขียวบ้างแล้ว อีกทั้งใช้วิธีธรรมชาติปักหลักไม้ลักษณะคล้ายกรงไว้ตามทางน้ำสี่จุด และใช้พืชน้ำประเภทผักตบชวาซึ่งเพาะเอาไว้ในโดมตั้งแต่แรกเริ่มไปโยนให้ติดตามไม้นั้น เพื่อเป็นการกรองน้ำไปในตัว ส่วนแถบใกล้ค่ายประมาณหนึ่งกิโลเมตรเราใช้วิธีตั้งเครื่องฟอกอีกเครื่องเอาไว้ และทำทางน้ำใหม่แตกแขนงไว้มากมายโดยโปรยพืชพันธุ์หญ้ากระจายไปโดยทั่ว พื้นที่แห้งแล้งเริ่มมีสีเขียวประปรายดูชุ่มชื่น และที่สำคัญที่สุด หนึ่งในอุปกรณ์สำคัญจากซานเดรียส 3.1 คือ... เครื่องฟอกอากาศขนาดใหญ่จำนวนสี่เครื่อง พวกวิศวกรวางแผนเอาไว้ว่าจะตั้งเอาไว้ระหว่างโดมกับยาน 1 เครื่อง อีกสามเครื่องล้อมค่ายเอาไว้เป็นรูปสามเหลี่ยมด้านเท่า ด้านหนึ่งประมาณสามกิโลเมตร เพื่อปรับสภาพอากาศตามโครงการใหญ่แรกสุด... และเมื่อใดต้นไม้เติบใหญ่จนเราพึ่งพิงได้ เครื่องนี้ก็... ไม่จำเป็นอีกต่อไป... กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:28:58 ]

ความคิดเห็นที่ 7 บันทึกแผนที่ [8] 160/01/01 อุปสรรคคือสิ่งที่ต้องข้ามผ่าน... สิ่งมีชีวิตคือสิ่งที่เราค้นหาในดวงดาวแห่งนี้... และดูเหมือนว่าเราจะพบแล้วทั้งสองอย่าง อีกทั้งมันยังเป็นสิ่งเดียวกัน พวกมันสูงไม่เกินหนึ่งเมตรครึ่งตัวเขียวขุ่น หัวรูปไข่ จมูกเล็ก ดวงตากลมโต ตาดำใหญ่ และนั้นคงเป็นเหตุผลให้พวกมันสู้แสงไม่ได้ จนต้องบุกขึ้นมารุกรานกันในยามค่ำคืน พืชผักสวนครัวในซุ้มเล็กถูกขุดคุ้ยจนหาดีไม่ได้ มิหนำซ้ำพลาสติกใสที่คลุมเพื่อปรับอากาศยังขาดยุ่ย เพราะความไม่รู้จักประตูของมัน สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นยังมีแขนขาใหญ่โตผิดรูปร่าง นักชีววิทยาไซมอน เคยโดนทำร้ายระหว่างอยู่ยามเพื่อจะรอดูสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นจนแทบเอาชีวิตไม่รอด...หลังจากนั้นเป็นต้นมาพวกเราต้องผลัดกันวางเวรยาม ป้องกันสวนผัก แหล่งน้ำ มิให้การใช้ชีวิตอันยุ่งยากต้องลำบากยิ่งขึ้น แต่ก็ยังมีการกระทบกระทั่งมาเรื่อย...ดูเหมือนว่าความอุดมสมบูรณ์ที่พวกเราสร้างขึ้น... ผืนดินเขียวชอุ่มนี้จะเป็นสิ่งเรียกพวกมันมา รังของพวกมันเป็นรูไม่ใหญ่นัก ขุดเข้าไปในภูเขาด้วยมือใหญ่คู่นั้น โดยมันจะกลบรูของตัวเองทุกครั้งหลังจากเข้าไปข้างในทำให้การติดตามแทบจะเป็นไปไม่ได้ ดาวเทียมสอดแนมนี้มิได้มีเทคโนโลยีถึงขนาดตรวจจับสิ่งมีชีวิตใต้ผืนโลก จึงทำให้การตอบโต้แทบจะไม่มีทางเป็นไปได้ นอกจากวางกับดักไว้ทั่วค่ายพัก มีการขุดหลุมรอบค่ายสร้างทางน้ำผ่าน หรือล้อมรั้วไม้รอบพืชพันธุ์ในเรือนพลาสติกใสก็ไม่ช่วยอะไรนัก เพราะ... จำนวนของพวกมันเยอะกว่าที่คาดคิดไว้นัก เวลาที่ผ่านมากว่าร้อยวันมีอะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมาย พืชพันธุ์รายรอบเจริญเติบโตกันดีซึ่งจำนวนไม่น้อยสูงขึ้นกว่าเอวแล้ว อากาศก็เพียงพอสำหรับการหายใจโดยไม่ต้องใส่ชุดอวกาศ อีกทั้งปล่อยให้ลมกระทบผิวกายได้โดยไม่มีพิษภัยรอบค่าย พวกเราใช้เวลาและความเหนื่อยยากร่วมกันสร้างขึ้นมา แต่กลับโดนทำลายอย่างง่ายดาย ความหวังในการสร้างโลกใหม่ กลับโดนสิ่งมีชีวิตไร้ความคิดช่วยทำลาย ให้การเกิดใหม่ของโลกช้าลงเช่นนี้... อุปกรณ์จากโลกรอบต่อไปคงไม่พ้น..”อาวุธ” กริน จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:29:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บันทึกแผ่นที่ [9] 230/01/01 เวลาในการหมุนรอบดาวฤกษ์ของโลกนี้เท่ากับ สี่ร้อยห้าสิบสามวัน นั่นคือข้อเท็จจริงจากการคำนวณของนักดาราศาสตร์ แต่รู้วันเดือนปีไปมันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตการเป็นอยู่ดีขึ้นเลยสักนิด เสบียงอาหารที่มีไม่มากกลับโดนแย่งชิงจากสิ่งมีชีวิตต่างเผ่าพันธุ์ไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งมีพายุทรายซัดเข้าใส่... เสบียงเครื่องมือเครื่องใช้จากโลกในรอบที่สามก็มาไม่ถึง ยานอวกาศเสียหายหนักเพราะอุกกาบาตตกใส่ศูนย์กลางเก็บกักก๊าซออกซิเจน ทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ไฟลุกท่วม อีกทั้งโดมอยู่อาศัยก็เสียหาย อุปกรณ์ที่เอามาส่วนใหญ่จะเป็นแบบสำเร็จรูป ทำให้การแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าลำบากกว่าที่ควรจะเป็นเพราะไม่มีอะไหล่ เรื่องพวกนี้จะเรียกว่าเป็นความโชคร้ายก็ไม่ผิด แต่เหนือสิ่งอื่นใดพวกเราไม่รู้เอง... พวกเราไม่ศึกษาถึงสภาพของดาวดวงนี้ให้แน่ชัดเสียก่อน ในการคำนวณหาวันเวลาให้แน่ชัดนั้น ทำให้พบอะไรบางอย่างน่าขนลุกยิ่ง... นั่นคือการโคจรของกลุ่มดาวเคราะห์น้อยซึ่งกระจายอยู่มากมาย ทั้งที่พวกเราเองก็พบตั้งแต่เมื่อยังอยู่ในอวกาศแต่ก็มิได้ฉุกใจสักนิด มาถึงเวลานี้มันก็สายไปเสียแล้ว ปัญหาลุกลามเกินกว่าจะเยียวยา เพียงหนึ่งเดือนหลังจากเกิดความวินาศ ทุกคนต้องอดมื้อกินมื้อโดยเฉพาะ... น้ำซึ่งเหลือน้อยเต็มทนในแทงค์สำรอง ซ้ำยังอยู่ได้เพียงในโดมอาณาเขตสี่ไร่ไม่สมประกอบเพราะข้างนอกนั้นคลุ้งไปด้วยฝุ่นทราย ผสมตะกั่วและกำมะถันจากอุกกาบาต เวลาแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า หลังจากนั้นผู้คนในทีมมีทั้งไม่ลงรอยกัน แย่งชิงสิ่งประทังชีวิตยิ่งกว่าสัตว์ป่า บางคนไม่สามารถทนใช้ชีวิตต่อได้เลือกจบชีวิตของตนก็มี หรือบางคน... มีความหวังอังแรงกล้าก้าวออกจากโดมเพื่อหาอนาคตใหม่ของตน แต่ไม่มีใครเคยกลับมาสักคน... ความหวังของมนุษยชาติช่างน่าขำ อารยธรรมใหม่ช่างน่าหัวร่อ เส้นแบ่งเขตของคำว่า ความฝันและความจริงช่างบางเฉียบยิ่งกว่าแผ่นกระดาษ... ในเวลานี้ผมไม่กล้าออกไปเผชิญหน้าพวกที่ผมเคยเรียกว่าเพื่อนแม้สักครั้ง จะเหลือใครบ้าง หรือใครจะเป็นรายต่อไป และผมจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่อยากรับรู้อีกแล้ว... ทุกสิ่งคงจะจบสิ้นในไม่นานนี้ รวมทั้งชีวิตผม... สติทั้งหมดเริ่มพร่ามัวลง ผมไม่ไหวแล้ว.. และนี่คงเป็นบันทึกแผ่นสุดท้ายที่ผมจะเขียน... ถ้าพระเจ้ายังมีจริงผมอยากจะขอเพียงแค่อย่าให้มีคนมาที่นี่อีก และถ้าหากมาขอให้พบบันทึกนี้เสียก่อนจะสายไป... เพียงแค่นั้น... กริน กลุ่มนักสำรวจผู้โง่เขลา จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บันทึกสุดท้ายไร้กระดาษ... บันทึกไว้เมื่อลืมตาตื่นอีกครั้งหนึ่ง ผม.. ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีชีวิตเหลืออยู่อีก หรือไม่บางทีที่นี่ก็คือนรกแล้ว เพราะให้ลืมตาจนประสาทตาจะฉีกขาดก็มีแค่ความมืดสลัว จนกระทั่งสายตาพอจะปรับแสงได้พอประมาณ สิ่งที่อยู่ข้างหน้าคือกลุ่มสิ่งมีชีวิตต่างเผ่านั่นเอง ผมสะดุ้งทะเล่อทะล่าลุกขึ้นหัวโขกหินเจ็บจนแทบตาย... โดยเฉพาะเจ็บที่ใจ ดูเหมือนว่าผมจะถูกช่วยชีวิตไว้ด้วยมือของสิ่งที่พยายามเข่นฆ่ากันมา... หรือพูดให้ถูกกว่า ฝ่ายที่เข่นฆ่านั้นมีเพียงพวกเราชาวโลก... เมื่อสติกลับคืนมาก็เริ่มสัมผัสถึงความชุ่มชื้นซึ่งกระจายไปทั่วบริเวณ หินส่วนใหญ่แถบนี้มีอะไรบางอย่างสีเขียวจางเต็มไปหมด และมันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ให้แสงสว่างภายใต้ดินเช่นนี้ ถ้าให้ผมเดาก็คงจะเป็นรา และก็คงเป็นเพราะรานี่เองที่ให้ออกซิเจนภายใต้ดิน เพื่อนตัวเขียวทั้งหลายเหมือนจะกลัวผมเกาะกลุ่มกันตัวสั่นเมื่อเห็นผมตื่นขึ้นมา แต่ก็ยังยื่นต้นไม้คล้ายกับพวกเฟิร์นให้ผมแล้วทำท่าเคี้ยว... ดูเหมือนพวกเขาไม่คิดทำร้ายผมจริงๆ ทั้งที่เราฆ่าพวกเขาไปแท้ๆ อันที่จริงมนุษย์ก็ทำเช่นนี้ตั้งแต่โลกเก่าอยู่แล้ว... เฟิร์นต้นน้อยแม้จะไร้รสชาติ แต่ก็เปี่ยมชีวิต นี่คงจะเป็นทั้งน้ำและอาหารหลักสำหรับพวกเขา... ไม่ใช่สิ สำหรับผมด้วยหากคิดจะอยู่ต่อไป ในชั่วเวลานั้นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตก็พรั่งพรูออกมาจากความทรงจำ เปรียบเทียบโลกเก่าอันแสนสวยและสว่างเจิดจ้า กับดวงดาวที่มีแสงแต่ไม่สามารถรับแสงนั้นได้ โลกที่มีอากาศบริสุทธิ์แต่กลับทำลายมันด้วยน้ำมือของมนุษย์อย่างเรา ก่อนจะเดินทางมาไกลแสนไกลเพื่อสร้างอากาศเต็มไปด้วยพิษให้สามารถอยู่อาศัย โลกสีครามอุดมสมบูรณ์ด้วยน้ำ กับโลกที่บ่อน้ำเกิดจากอุกกาบาตที่ตกใส่ทางน้ำใต้ดิน มีแต่ตะกั่วและกำมะถันเจือปนจนต้องนั่งกรองแล้วตรวจสอบซ้ำอีกกว่าจะสามารถใช้ได้ มาถึงเวลานี้ผมเชื่อแล้วว่าคนเราช่างโง่เขลาที่คิดแต่จะค้นหาโลกใหม่ที่ปลายฟ้า ก็ในเมื่อโลกที่เราอยู่นั้นดีที่สุดแล้วแต่เราก็ทำลายมันเองกับมือ ธรรมชาติของมนุษย์ช่างน่ารังเกียจ คิดแต่จะแสวงหาสิ่งใหม่แทนที่จะดูแลของเก่าก่อนจะสายเกินเยียวยา เพราะความคิดไร้สาระแค่ว่า.. ของใหม่มักจะดีกว่าของเก่า แต่กว่าจะรู้ตัวก็สายไปเสียแล้ว... ผมคิดถึงวันเวลาที่บ้านหลังเก่าของผม... ผมคิดถึงครอบครัวของผม... หากตายไปที่นี่วิญญาณผมจะสามารถไปหาพวกเขาได้หรือไม่นะ... หรือจะต้องหลงทางวนเวียนอยู่ในโลกนี้ตลอดกาล เพียงคิดแค่นั้นแก้มของผมก็รู้สึกอุ่นขึ้นมาจากหยาดน้ำที่ไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้าง ทั้งที่ต่อจากนี้จะต้องประหยัดน้ำ... แท้ๆ กริน... เขียนด้วยเศษหิน ขูดกับดินภายในถ้ำ ขอให้มีใครสักคนเห็นโครงกระดูกผมและพากลับไปยังโลกด้วย... นี่คือคำขอร้องสุดท้าย... จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:30:51 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ที่มาของงานนี้ครับ ความจริงแล้วเรื่องนี้เป็นบทความสั้นๆ ที่ผมคิดจะเขียนมานานมากแล้ว... กะจะเขียนไปกระแทกหน้าผู้จัดงานประกวดโครงการ "โลกใหม่ในฝัน" อะไรประมาณนั้นครับ ผมเองเป็นคนหนึ่งที่ต้องการให้โลกนี้เป็นโลกที่สวยงาม มีอากาศบริสุทธิ์ต่อไป ภายใต้โลกแห่งวิทยาศาสตร์ที่สร้างแต่ของทำลาย... และผมคิดจะทำงานในสายสิ่งแวดล้อมเต็มตัว งานเขียนนี้นับเป็นเรื่องแรกที่ผมสามารถทำได้ในฐานะคนเขียนงาน อยากจะให้... ทุกคนหันกลับมามองความสวยงามของเก่าก่อนจะตามล่าของใหม่... แค่นั้นแหละครับ tongfar จากคุณ : redreamt - [ 28 ก.ค. 51 19:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาอ่านครับ เป็นกำลังใจให้เขียนงานแนวนี้ต่อไปนะ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 28 ก.ค. 51 22:47:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องแนวนี้คาดไว้แล้วว่าต้องมาแนวหักมุมค่ะ แต่ถ้าตั้งใจให้เห็นค่าของของเก่ามากกว่าตามหาของใหม่ ตอนจบยังไม่ให้ความรู้สึกนั้นนะ เพราะสร้างสถานการณ์ว่าของเก่านั้นไม่มีอยู่แล้ว (ด้วยวัยของคนมา คงยังไม่ทันเห็นตอนของเก่ายังดีอยู่หรอก) จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ค. 51 23:24:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่าน มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 29 ก.ค. 51 00:45:32 จากคุณ : teansri - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 00:44:58 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ...เข้ามาอ่าน   ครับ... จากคุณ : สวนดอก - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 04:27:26 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านครับ เป็นกำลังใจให้เขียนงานแนวนี้ต่อไปนะ จากคุณ : Cryptomnesia ---------------------------------------------------------- ขอบคุณมากครับ ต่อจากนี้ผมก็จะงานทางสายนี้มากขึ้นครับ ตอนนี้ก็กำลังหาข้อมูลอยู่... คงอีกสักพักครับ ถึงจะได้เริ่ม แหะๆ ---------------------------------------------------------- เรื่องแนวนี้คาดไว้แล้วว่าต้องมาแนวหักมุมค่ะ แต่ถ้าตั้งใจให้เห็นค่าของของเก่ามากกว่าตามหาของใหม่ ตอนจบยังไม่ให้ความรู้สึกนั้นนะ เพราะสร้างสถานการณ์ว่าของเก่านั้นไม่มีอยู่แล้ว (ด้วยวัยของคนมา คงยังไม่ทันเห็นตอนของเก่ายังดีอยู่หรอก) จากคุณ : scottie -------------------------------------------------------- ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ คุณ scottie ผมเองก็รู้สึกว่าจะยังจบแบบไม่กดดันสักเท่าไหร่เลย ขอเอาไปปรับปรุง พัฒนาในงานหน้าที่ไม่ใช่เรื่องสั้นเลยก็แล้วกันครับ -------------------------------------------------------- มาอ่าน มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : teansri -------------------------------------------------------- ...เข้ามาอ่าน   ครับ... จากคุณ : สวนดอก -------------------------------------------------------- ขอขอบคุณทุกคนมากครับ แค่มีคนอ่านผมก็รู้สึกว่าคุ้มแล้วที่เขียนขึ้นมา แหะๆ จากคุณ : redreamt - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 08:06:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นแนวเรื่องที่น่าสนใจมากครับ มีแนวคิดที่ดีมากๆ เลยแหละ นับถือ เป็นเรื่องแนวสิ่งแวดล้อมแบบไซไฟ ขอคุยเล่นแบบไซไฟนิดหน่อยนะครับ - การปูส่วนดาวเคราะห์น้อยดีครับ  ส่วนของสภาพแวดล้อมดาวดวงใหม่ก็ดี - ตอนปลายๆ รู้สึกพล็อตและจุดหักเหของเรื่อง จะขึ้นอยู่กับ "ข้อมูลที่ไม่   เพียงพอ" มากไปหน่อย (รู้สึกสะดุดมาตั้งแต่ดาวเคราะห์น้อย กับตอนลง   จอด แล้วก็ปฏิทิน)  คือ มันรู้สึกแย้งว่า เทคโนโลยีก้าวไปไกลขนาดนั้น   (และวางไว้ในอนาคตไกลมาก) การ "ขาดข้อมูล" ควรจะลดเหลือน้อยที่   สุด  ถ้าต้องการให้มีข้อมูลใหม่ที่คนในเรื่องไม่รู้มาก่อน อาจต้องใช้เทคนิค   ที่คมกว่านี้หรือเปล่า - ปฏิทินมีเดือน 1 ด้วย มีทำไมหว่า ปีนึงมีหนึ่งเดือนหรือเปล่าครับ - การกำหนดให้วันที่เชื่อมดาวเทียมได้เป็นวันที่ 1 ดูไม่ค่อยเป็นวิทยาศาสตร์   เท่าไหร่เลยครับ ดู arbitrary เกินไป การกำหนดปฏิทินขึ้นมาใหม่ ควรจะ   สัมพันธ์กับสภาพทางดาราศาสตร์ของดวงดาวนั้น (เช่น ถ้ามีฤดูกาลแบบ   เดียวกับโลกของเรา จะเลือกใช้ solstice หรือ equinox ก็ว่าไป) หรือไม่   งั้นก็ควรจะมีจุดอ้างอิงให้เทียบได้กับโลก เพื่อให้คำนวณเปรียบเทียบได้   ง่าย - ประเด็นสุดท้าย อาจเป็นประเด็นที่ยากเกินไป หรืออาจไม่จำเป็น แต่ผมว่า   ถ้าทำได้ ก็จะทำให้งาน hard sci-fi แนวอนาคต "ลึก" ขึ้นมาก คือ เวลา   เขียนถึงมุมมองของคนในอนาคต "วิธีคิด" ของเขา ต้องไม่เหมือนกับคน   ในปัจจุบันซะทีเดียว (ลองนึกเปรียบเทียบคนสมัยนี้กับสมัยพุทธกาล หรือ   สมัยโรมันดูก็ได้) แต่ยังมีส่วนที่เชื่อมถึงกัน  อ่านเรื่องนี้แล้ว ผมรู้สึกว่ามัน   เหมือนมองผ่านสายตาของคนยุคศตวรรษ 21 มากกว่า 24 น่ะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 10:28:04 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เมื่อคืนง่วง วันนี้มาต่อ จะว่าไปก็ได้ความรู้สึกการรักษาของเก่าอยู่นะ สำหรับตัวเอง บันทึกอันสุดท้ายกลับชวนให้นึกว่า บรรยาการของดาวนั้น อาจจะเหมาะกับเจ้าตัวเขียวแล้ว โดยการอาศัยใต้ดิน หาทางใช้ประโยชน์จากสิ่งที่มีอยู่ ชาวโลกต่างหากไปรุกรานเขา พยายามไปปรับดาวนั้น ถ้าเพิ่มอะไรอีกหน่อย ก็น่าจะไปถึงจุดที่อยากได้นะคะ จากคุณ : scottie - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 11:05:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^^ มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 12:13:43 ]

ความคิดเห็นที่ 19 คุณพีทท่าจะขาไซไฟนะครับนี่ ได้วิธีคิดใหม่ๆเพียบเลย ขอบคุณมากครับ คุณ Scottie ก็สะท้อนความรู้สึกของคนอ่านได้ดีเหมือนกัน จะเอาไปปรับอีกสักครั้งหนึ่งครับผม ขอบคุณมากๆครับ แล้วก็ขอบคุณ คุณKTH (KTHc) ด้วยครับที่ให้กำลังใจ ^^ แหะๆ ตอนนี้ผมหันไปเขียนเรื่องยาวเรื่องต่อไปแล้วล่ะครับ แต่ว่าโครงการยังอีกยาวไกลพอสมควรเลย ถ้าเขียนได้พอสมควรแล้วจะมาขอคำชี้แนะใหม่นะครับ~~ จากคุณ : redreamt - [ 30 ก.ค. 51 22:29:14 ]