เช้าที่ต้องตื่น
ท้องฟ้าที่ยิ้มรับแสง
ม่านตรงหน้าต่างไม่เคยเปิดเผยรับแสงให้ลอดเข้ามาในกล่องใบใหญ่
เข้าอีกวัน.... ประตูเปิด และ ปิด เกิดขึ้นวนเวียนลูกบิดตัวเดิม กลอนอันเก่า แต่ เรื่องราว แตกต่าง นำพา และ จบลง ตื่น แล้วหลับ…

แบก
เช้าวันที่ฝนตกปรอยๆ เด็กน้อย สามคน เดินไปโรงเรียน เด็กชายมีเป้ใบใหญ่ แบกจนตัวงอ....ในกระเป๋าเด็กชายอัดแน่นด้วยหนังสือ เล่มหนา และ ห่อข้าว ที่คุณยายทำให้ ไว้กินกลางวัน
เด็กหญิง คนโตจูงแขนน้องสาว คนเล็กให้เดิน ตามพี่ชาย เดินให้ทัน เวลาเข้าเรียน...บนหลัง ทั้งสามคน ต่างแบก...

คุณยาย ของเด็กน้อยสามคน วกวน กับงานบ้านหลังจากที่หลานๆไปโรงเรียน ...คุณยายเดินงกๆเงิ่นๆ ในบ้าน ไปมาท่าทางเหมือนแบกของหนัก แต่ไม่ยักกะ มีเป้ใบใหญ่ไว้บนหลังเหมือนเด็กชาย และ เด็กหญิง ทั้งสามคน... ใบหน้าคุณยาย เต็มไปด้วย ร่องรอย ของฤดูกาล ที่วนเวียนเปลี่ยนผันนานวัน จนกระทั่งค่อนชีวิต... ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีความเหนื่อย แววตานั้นอบอุ่น แต่ หวาดหวั่น ไร้ขอบเส้นกั้นเกินจะคาดเดา....คุณยายแบกอะไรนะ !!!

คุณตาเดินไต่ตามคันนายาวเป็นแนว คันแล้วคันเล่า กว่าจะถึงห้างนาที่หมาย...คุณตาเหงื่อไหลเต็มหน้า เต็มตัว นั่งบนห้างนา สายตาทอดมองไกลออกไปสุดท้องทุ่งเท่าที่คุณตาอยากจะสำรวจ ...ลมหายใจหอบเล็กน้อย ใบหน้านิ่ง แต่มีความสุขเมื่อมองไปจนสุดเขตแดนท้องทุ่ง ที่คุณตาได้เป็นเจ้าของ...ต้นข้าวสีเขียวไหวๆ ตามแรงลมโอนเอนไปมา อะไรนะที่คุณตาอยากจะคาดหวัง...

ในเมืองอบอวลมวลฝุ่น วุ่นวาย ยากยิ่งนักกับการดิ้นรน ในป่าปูน...แม่ไม่ชอบคุยกับคุณตา แต่แม่มักจะห่วงหา คุณยาย แม่มักจะร้องไห้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคุณตา แม่มีลูกสองคน ถ้าถามว่าแม่รักใครมากที่สุด ...คงไม่มีใครตอบได้ดีไปกว่า พ่อ แม่รักพ่อหมดใจแต่พ่อรักแม่เพื่อจากไปไกล...น้อยครั้ง และ นับครั้งได้ ที่พ่อจะปรากฏ หรือมีเรื่องเล่าให้เด็กหญิงตัวน้อยได้รับรู้
ตั้งแต่เกิด แม่คือคนที่เด็กหญิงอยู่ใกล้ และ รักหมดใจเช่นกัน แม่รักพ่อ หมดใจเท่าที่ฉันได้รับรู้ แต่พ่อรักแม่ไหมนะฉันคงสงสัย คงเป็นเหตุผลที่ทำไม พ่อไม่ได้อยู่กับแม่ แต่แม่อยากจะอยู่ใกล้ๆ พ่อ และ เพียรทำทุกวิถีทางที่จะให้ได้ เป็นดังที่แม่คิดและคาดหวัง....
แม่มักคาดหวังในสิ่งที่พ่อได้พูด และ ให้สัญญา แต่พ่อก็ไม่เคย ทำตามที่สัญญา อาจเป็นเพราะพ่อไม่ต้องรับผิดชอบสิ่งใด หัวใจพ่อจึงไม่คิดที่จะต้องแบกสิ่งใดเลย นอกจากตัวพ่อเอง...
แม่มักแสดงความเจ็บปวด ด้วยน้ำอุ่นๆ และ บ่อยครั้งเช่นกัน ฉันก็ทำอย่างที่แม่ทำ...ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั้นคือการแสดงความเจ็บปวด แต่เมื่อไหร่ที่แม่ มาเพื่อจากไป ได้แวะมากอด แล้วต้องจากลาในอีกสอง หรือสามวัน ในวันหยุดเทศกาล ฉันต้องร้องไห้ทุกครั้งไป.....ในขณะที่แม่ก็กลับไป ด้วยความหนักอึ้ง ....แม่คงแบกมากกว่าที่ฉันเข้าใจ เมื่อโตขึ้นฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เข้าใจในสิ่งที่แม่ได้เจ็บปวดกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น.. ถ้าเป็นไปได้ฉันคงอยากจะเปลี่ยนน้ำอุ่นที่เคยไหลรินจากดวงตาของแม่ เป็นน้ำเย็นๆ ไว้รดใจคุณตา และ เปลี่ยนทุ่งกว้างให้ เป็นพื้นที่ให้แม่ได้มาเยือนแล้วไม่ต้องจากไปที่ใดอีกแล้วบนโลกใบนี้ นอกจากบ้านที่ฉันอยากจะมีชีวิต อยู่พร้อมหน้า กับครอบครัว ......
ในยามที่ฝนตกหลังเลิกเรียน ตัวฉันหนาวสั่น ปากเขียว ไปหมด แต่ฉันก็รู้สึกชอบความเย็นที่มากับฝน มันคงจะแตกต่างกันกับความเยือกเย็นที่เกิดขึ้นระหว่างคุณตา กับแม่ ฉันเป็นเด็กที่ยังคงไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้ใหญ่ ในตอนนี้ เมื่อโตขึ้นฉันอาจไม่ต้องตั้งคำถามใดๆ คงปล่อยให้มันเป็นไปตามวิถี...

เมื่อถึงฤดูหนาวฉันก็มีความสุขกับอากาศหนาว เพราะทุกอย่างมาตามธรรมชาติ ตามวิถี เป็นฤดูที่คุณยายมีความสุขกับสวนผัก และผักในสวนที่คุณยาย ปลูกไว้ บนแปลงผักยาวเป็นแนวยังคงทิ้งร่องรอยเมล็ดผักเม็ดเล็กๆ กระจัดกระจาย เหนือหน้าดิน มีมดตัวน้อยเดินเป็นแถว ตัวใหญ่บ้างเล็กบาง ขนเอาเมล็ดผักบางส่วนจากไป ตามทางเดินสู่รังใต้พื้นดินใกล้โคนต้นมะละกอในสวนผัก อยากจะรู้จังว่ามดจะรู้สึกหนักไหมกับเมล็ดผักที่แบกไป แต่สำหรับคนตัวน้อยๆอย่างฉัน เพียงหายใจออก ฟืดเดียว เม็ดผัก คงปริวไปไกลคนละทิศ...
ต้นมะละกอเหนือรังของฝูงมดนับพันนับหมื่นตัว ต้นนี้ออกลูกดกมาก จนฉันนึกในใจถึงความเหนื่อยยากลำบากถ้าสมมุติว่าต้นมะละกอเป็นคุณยายของฉัน แล้ว เหล่าลูกมะละกอเป็น หลานๆของคุณยาย คุณยายต้องทำข้าวห่อ สำหรับอาหารกลางวันให้ หลานๆ เหล่านั้นกี่ห่อกันนะ...แต่นี้เป็นเพียงต้นมะละกอ ที่แบกน้ำหนักของลูกๆ ไว้เต็มต้น ยิ่งนานวัน ลูกมะละกอก็โตขึ้นเรื่อยๆ...และบ่อยครั้งที่ฉันเห็นคุณยายใช้ไม้ มาค้ำยันไม่ให้ต้นมะละกอโค้นลงมา เนื่องจากน้ำหนักของลูกมะละกอ…
...ไม้ค้ำยัน!!!!
ไม้ค้ำยันของคุณยายมากมายประโยชน์จริงๆ ถ้ามันสามารถ ค้ำยันให้บ้านแข็งแรง อบอุ่นไม่ล้มคลืน อย่างที่ต้นมะละกอเป็น ....คงจะดีไม่น้อย