เคยอมลูกกวาดไหม?



    มีคนมาถามคำถามนี้กับฉัน...."เคยซิทำไมจะไม่เคยแต่ไม่จำเป็นต้องอมอยู่ในปากหรอกน่ะแต่ ลูกกวาดของฉัน หวานอยู่ภายในใจฉันต่างหาก"...เพราะลูกกวาดของฉัน ก็เปรียบได้เหมือนกับคนที่ฉันรักไงละ เพราะเค้าไม่ได้หวานเหมือนลูกกวาดที่หาซื้อได้ตามขวดโหลในร้านขายของชำ ลูกกวาดลูกนี้เป็นลูกกวาดที่ได้มาในวันเกิดงานหนึ่งมีคน หยิบยื่นให้และฉันก็ได้รับไว้โดยเต็มใจ

   

   ลูกกวาดของฉันนั้นผสมDark chocolate ที่มีรสขมผสมอยู่ภายนอกเหมือนกับเป็นการปกป้องชั้นที่อร่อยที่สุดอยู่ภายใน ฉันใช้เวลาอยู่นาน จนเกือบท้อ กว่าจะได้ลิ้มรสความหวานที่อยู่ภายในและก็คุ้มค่ากับการที่รอคอย เพราะภายในของลูกกวาดนั้นเปรียบได้กับ ความดีที่มีอยู่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด การให้อภัยในสิ่งที่พลาดพรั้ง การยอมรับความเห็นที่มีต่อกัน  ความทะเล้นที่แอบแฝงมาในบางเวลาซึ่งทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ ความอดทนในการรอคอย  ความรักที่บริสุทธิ์และอีกมากมาย ลูกกวาดอยู่ในใจฉันมานานมากจนฉันเองก็ไม่อาจคาดคิดได้ว่าจะอยู่ได้นานขนาดนี้



   แต่ก็อีกนั้นเเหละก่อนจะพบความหวานของลูกกวาด ฉันก็ต้องพบกับความขมของลูกวาดที่เกิดจากตัวฉันเองที่ไม่หนักแน่ เชื่อคนง่าย ยั้งคิดและใจร้อน จนทำให้หลายๆครั้งที่ฉันจะทิ้งซึ่งลูกกวาดเม็ดนั้น แต่ด้วยความหวานของเกร็ด น้ำตาลนั้นทำให้มีเกล็ดเล็กๆน้อยๆเชื่อมเอาไว้ทำให้ต้อง ทบทวนทุกครั้งว่า กว่าจะได้มาก็ไม่ใช่ง่ายแล้วกล้าที่จะทิ้งไปเหรอ ต้องย้ำคิดย้ำถามตัวเองทุกครั้ง และต้องขอบคุณพรมลิขิตที่ยังให้ฉันไม่คิดสั้นที่จะทิ้ง ลูกกวาดนั้นไปรู้สึกโล่งใจทุกครั้งที่หันกลับมามองถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา



     จากนี้ต่อไปข้างหน้าในทุกๆวันจะอยู่อย่างเชื่อมั่นและไว้ใจ จะใช้ความหวานให้มีค่าและรักษาเอาไว้ให้นานที่สุด เพราะลูกกวาดที่หวานและขมในเวลาเดียวกันนั้นย่อมเป้นลูกกวาดที่หาได้ยากและน้อยคนนักที่จะชื่นชอบในรสขม  แต่สำหรับฉันเชื่อว่าความขมที่เกิดขึ้นเป็นเพียงข้อพิสูจน์ซึ่งรสหวานที่น่าลิ้มลอง หากแต่ความหวานจะอยู่กับเราได้นานก็อยู่ที่เราจะรักษาอย่างไร อย่าให้รักแท้ของเราต้องสิ้นความหวาน

ให้เก็บความรักจนตกผลึก เพื่อที่รักนั้นจะได้อยู่กับเรายาวนาน