ความคิดเห็นที่ 1 Chapter 16 ตี๋ หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า ....แหวน " ตี๋ นี่มัน.. " " แหวนวงนี้ป้าบอกว่า เป็นของแม่ผม ผมให้พี่  " " เฮ้ย ของสำคัญแบบนี้ เอามาให้พี่ได้ไง " " ไม่หรอก พี่แหละเก็บไว้เถอะ  ..." " ไม่ดี ไม่เอาอ่ะ " " ให้พี่แหละดีแล้ว นะ... " ผมไม่กล้ารับแหวน แต่ตี๋ก็ใส่ไว้ในมือผมแล้ว  ปฏิเสธไม่ได้ -*- " ที่จริงผมอยากสวมให้พี่นะ แต่เวลานี้ ... " ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ว่าตอนนี้ยังไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ " ถ้างั้นก็ขอบคุณนะ " " อืม " หลังจากนั้น ผมบอกให้ตี๋กลับหอไปก็ได้ ไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้ แรกๆก็ยังไม่ยอมกลับ ผมเลยต้องขู่ด้วยการจะเอาแหวนคืน เลยยอมกลับไป กลับเข้าห้องมา ถอดสร้อยออกมา ไม้กางเขน ..เฮ้อ ซี ผมจะทำยังไงกับเขาดี  .. แล้วก็ใส่แหวนห้อยไว้ด้วยกัน  - - ไม้กางเขน กับ แหวน - - แล้วก็วางทิ้งไว้บนโต๊ะในห้องนอน วันนี้ทำไมมันดูว่างเปล่าแบบนี้ เปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ แต่ทำไม เพลงเร็วก็ไม่รู้สึกสนุก เปลี่ยนหาฟังเพลงเบาๆ เผื่อจะสบายใจขึ้น และแล้ว " ... จบมันไปได้แล้ว หยุดอย่าเพ้อฝันต่อ ที่แล้ว แล้วมาก็มากพอ ยังจะรอให้ใจต้องช้ำมากมายเพียง จบมันไปได้แล้ว อย่าไปรักเค้าอีกได้ไหม ไม่มีอะไรให้หวังอีกแล้ว ให้พอกันที อย่าหนีความจริงเลย ..." " ... ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม ฟ้าจงใจใช่ไหม ที่ทำให้ฉัน ต้องแอบร้องไห้อย่างนี้ เรื่องราวก็เดิม เดิม เหมือนเดิมอยู่ทุกที ก็คือวันนี้ ฉันไปรักคนที่ไม่รักกัน รักคนที่ไม่รัก สนคนที่ไม่สน กี่ทีกี่หน เขากลับไม่เคยใส่ใจ หรือเป็นเพราะฉันเอง ไม่มีสิทธิ์รักใคร ทุ่มเทแค่ไหน สุดท้ายลงเองด้วยน้ำตา  ..." " ...ไม่อยากมองดูใครต่อใครที่มีรัก ไม่อยากมองให้มันบาดใจมากไปนัก เพราะว่ารักที่มี ไม่เป็นไม่เหมือนอย่างเขา มีความรัก ก็เหมือนไม่มี ก็ยังเหงา ไม่เข้าใจ ไม่รู้ทำไมต้องเป็นตัวเรา ไม่เคยเข้าใจ ก็มันไม่รู้เพราะเวรกรรมอะไร ไม่รู้เพราะอะไร เพราะใคร อยากรู้ รู้จริงๆ ให้พอเข้าใจ... อยากมีความรักที่เหมือนใครต่อใคร อยากรักแล้วไม่ต้องทุกข์ใจ น้อยใจตัวเอง....จะไปโทษใคร "   น้ำตาไหลออกมาแล้ว คราวนี้โดนเต็มๆเลย สถานีบ้าอะไรเนี่ย ดูเปิดเพลงดิ ไม่ฟังแล้วดีกว่า ยิ่งฟังยิ่ง.. เฮ้อ...ก็ไม่ได้เข้มแข็งขึ้นเลยนะตัวเรา ผมนั่งยิ้ม(แบบปลงตก)ให้กับความโชคร้ายในเรื่องความรักของตัวเอง ตกกลางคืน วันเวลาที่ผ่านไปช้าๆ กับอารมณ์อ่อนไหว ข่มใจไม่ให้คิดมาก แต่ก็ทำไม่ได้ ตี๋ก็โทรมาบ่อยซะจน ไม่อยากรับ ล่าสุดก็เพิ่งด่ากลับไป เป็นห่วง หรือ กวนประสาทแน่เนี่ย -*- นอนไม่หลับทำไงดี ตัดสินใจไปเดินเล่นดีกว่า.. มาหยุดตรงหน้าคณะ หันหน้าเข้าตึก คิดๆดูแล้ว ไม่ว่าตรงไหน ก็มีแต่เรื่องราวที่ทำให้คิดถึง -มากเกินไป- ถึงลานที่นั่งประจำ ลงนอนบนพื้นโดยที่ไม่ได้สนใจว่าฝุ่นจะเยอะไหม แค่อยากจะหยุดตรงนี้สักพัก หลับตา เผื่อว่า ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน ฝันร้ายที่ยาวนาน.. " พี่เวย์ " เสียงเรียกหนึ่ง ทำให้ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมา ใครมาเรียกเนี่ย ดึกขนาดนี้แล้ว " ใครน่ะ " " ผมเอง ตี๋ " " มาอยู่นี่ได้ยังไง " " ก็โทรหาพี่แล้ว พี่ไม่รับสายนี่ " " พอดีเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่บ้านนะ " " ตอบง่ายๆแบบนี้เหรอ รู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน " " ก็รู้ แต่อยากอยู่คนเดียวบ้างได้ไหม  " " ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่อยู่บ้านล่ะ ออกมาข้างนอกทำไม " " แล้วพี่จะไปไหนต้องคอยรายงานตี๋ด้วยเหรอ " ผมเริ่มตอบด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ " ก็ไม่ใช่อย่างนั้น แต่.. " " แต่อะไร มันก็จริงไม่ใช่เหรอที่ตี๋อยากจะรู้ ว่าพี่ทำอะไร ไปไหนมาไหนบ้าง " " พี่เวย์ ผม.. " " อะไรละ " " ผมขอโทษ ผมไม่ทันคิด ผมมัวแต่เป็นห่วงพี่  " " ห่วงอะไร กลัวว่าพี่จะตายเหรอ พี่ยังไม่กลัวเลย ดีซะอีกตายตอนนี้ จะได้จบๆไปสักที " " ทำไมพี่พูดแบบนี้ " " ก็มันเรื่องจริงนี่ ที่ไหนๆ ก็ไม่มีให้พี่อยู่ แล้วพี่จะอยู่ไปทำไม " ผมพูดไป น้ำตาก็เริ่มคลอเรื่อยๆ " พี่เป็นอะไร เมื่อเช้ายังอารมณ์ดีๆอยู่เลยนี่ " " พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่รู้สิ คงบ้าไปแล้วมั้ง " " พี่เวย์.." " ตี๋กลับไปเถอะ พี่ขออยู่คนเดียวได้ไหม " " พี่ " ตี๋เรียกผมซ้ำอีกครั้ง " ให้พี่อยู่คนเดียวได้ไหม ขอร้อง " ผมก้มหน้าพูดกับตี๋ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดอีกแล้ว " พี่เวย์ " ตี๋เดินเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง " ผมขอโทษ ผมกลับไม่ได้ ผมทิ้งพี่ไว้คนเดียวไม่ได้.. " " ... " ผมร้องไห้ต่อไปสักพักใหญ่ๆ ตี๋ก็คอยพูดปลอบผมตลอด ทำไมอ่อนแอแบบนี้เนี่ยเรา วันต่อมา ต้องไปเรียนด้วย แผลแบบนี้ คงไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก อันที่จริงแล้วก็เหมือนรอยย่นที่ข้อมือ ธรรมดาๆ(มั้ง) ถึงยังไงก็ต้องไปเรียน หลบไม่ได้ แม้ว่าจะยังไม่มีอารมณ์ไปเรียนด้วยก็ตาม เข้าเรียนไปเพื่อนก็ไม่ว่าอะไร ไม่มีคนรู้เรื่อง แอบโล่งอกนิดๆ แต่ว่าสีหน้าของผม ก็คงทำให้เพื่อนๆรู้สึกได้เหมือนกัน ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผมแน่ๆ ทำอะไรๆไป ดูเหมือนผลจะออกมาไม่ดีสักอย่างเลย เฮ้อ เพิ่งจะรู้ว่า ถ้าสมาธิไม่มี ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ก็คราวนี้แหละ งานจะเสร็จไหมเนี่ย เอาเหอะ ไม่สนใจแล้ว ทำๆไปให้เสร็จก่อนละกัน เหม่อไปทำงานไป ในห้องจนค่ำ ตี๋ส่งข้อความมาบอกว่าจะมารับไปกินข้าวดึกๆ " พี่เวย์ " ผมหันกลับไปดูเสียงที่เรียกมาจากประตูห้อง " ...ซี " ผมหันกลับแทบจะในทันที " มีอะไร " " ผมคุยด้วยได้ไหม " " พูดมาสิ " " ผมอยากรู้คำตอบ " " คำตอบอะไร " " ก็ที่ผมเขียนไว้ในไดอารี่ " " ออ อืม " " แล้วตกลงพี่ว่าไง " " ก่อนที่จะให้พี่ตอบ พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ " ผมวางของลงบนโต๊ะ หันไปมองหน้าซี " สำหรับซีแล้ว พี่เป็นอะไร " " ก็... " ซี ตกใจกับคำถามอย่างเห็นได้ชัด ตอบอะไรไม่ออก " ทำไมล่ะ แค่นี้ซียังตอบตัวเองไม่ได้เลย " " ... " " เราห่างกันสักพักไหม เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น บางที ซีอาจจะมีความสุขมากกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกันอีกนะ " " ทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิดไปเหรอพี่ พี่เกลียดผมแล้วเหรอ " " พี่ไม่ได้เกลียดเราหรอก เพียงแต่ตอนนี้ อะไรๆมันเปลี่ยนไป จนบางที พี่ก็ยังสับสนตอนนี้ บางทีให้เวลามันผ่านไปสักพัก อะไรๆคงจะดีขึ้น " ตี๋เข้ามาเรียกผมที่ห้องพอดี " งั้นพี่ไปก่อนนะ หวังว่าซีคงเข้าใจ ตอบตัวเองให้ได้ก่อนในสิ่งที่พี่ถาม แล้วค่อยมาคุยกัน " ผมเก็บข้าวของแล้วเดินไปหาตี๋ แล้วก็ออกไปด้วยกัน " พี่ซี เขาทำอะไรพี่หรือเปล่า " " ไม่หรอก แค่คุยอะไรกันนิดหน่อย " " ไม่เป็นไรนะ " " ก็นิดๆ แต่อีกสักพักก็คงเหมือนเดิม " ตี๋กอดคอปลอบใจผม เราเดินไปกินข้าวด้วยกันที่ข้างๆมหาลัย - - - - - - - -  อ่านด้านล่างต่อนะครับ - - - - - - - - แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 19:55:27 จากคุณ : waven - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 19:32:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โห ให้รอตั้งสองอาทิตย์ มานิดเดียวเอง จากคุณ : กริชครับผม - [ วันภาษาไทยแห่งชาติ 21:01:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แงงๆมาแค่เนีย ใจร้ายจิงๆเลยอ่ะ จากคุณ : Sakina - [ 30 ก.ค. 51 00:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านต่อตอนต่อไป ตอนนนี้สั้นจัง จากคุณ : อ่อนซ้อม (b3859say) - [ 30 ก.ค. 51 02:16:28 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เข้ามาอ่านครับ... จากคุณ : สวนดอก - [ 30 ก.ค. 51 05:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เห็นด้วยมากๆว่า สั้น T_T ทำไมมัน สั้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แบบนี้ T_T จากคุณ : แค่ก้อนหินที่อยากบินได้ - [ 30 ก.ค. 51 15:47:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สั้น และ ตี๋ พระเอกมากมาย จะรักแล้วนะ 555 จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ - [ 30 ก.ค. 51 19:03:30 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ชอบประโยคนี้มาก     "ผมขอโทษ ผมกลับไม่ได้ ผมทิ้งพี่ไว้คนเดียวไม่ได้..." โอ้ ตี๋ที่รัก  นายตี๋สู้ๆ แข็งใจไว้ ดูแลพี่เวย์ให้ตลอดนะเรา ป.ล. คุณเบนนี่ อย่าเอาแต่อ่านอย่างเดียวนะ มีคนรอไอ้ดื้ออยู่ โฮ่ๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 30 ก.ค. 51 19:47:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตี๋ หยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากในกระเป๋า ....แหวน " ตี๋ นี่.. " " แหวนวงนี้ป้าบอกว่า เป็นของแม่ผม ผมให้พี่  " " เฮ้ย ของสำคัญแบบนี้ เอามาให้พี่ได้ไง " " ไม่หรอก พี่แหละเก็บไว้เถอะ  ..." " ไม่ดี ไม่เอาอ่ะ " " ให้พี่แหละดีแล้ว นะ... " ผมไม่กล้ารับแหวน แต่ตี๋ก็ใส่ไว้ในมือผมแล้ว  ปฏิเสธไม่ได้ -*- " ที่จริงผมอยากสวมให้พี่นะ แต่เวลานี้ ... " ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ว่าตอนนี้ยังไม่อยากจะคิดเรื่องนี้ " ถ้างั้นก็ขอบคุณนะ " " อืม " หลังจากนั้น ผมบอกให้ตี๋กลับหอไปก็ได้ ไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้ แรกๆก็ยังไม่ยอมกลับ ผมเลยต้องขู่ด้วยการจะเอาแหวนคืน เลยยอมกลับไป กลับเข้าห้องมา ถอดสร้อยออกมา ไม้กางเขน ..เฮ้อ ซี ผมจะทำยังไงกับเขาดี  .. แล้วก็ใส่แหวนห้อยไว้ด้วยกัน  - - ไม้กางเขน กับ แหวน - - แล้วก็วางทิ้งไว้บนโต๊ะในห้องนอน วันนี้ทำไมมันดูว่างเปล่าแบบนี้ เปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ แต่ทำไม เพลงเร็วก็ไม่รู้สึกสนุก เปลี่ยนหาฟังเพลงเบาๆ เผื่อจะสบายใจขึ้น และแล้ว " ... จบมันไปได้แล้ว หยุดอย่าเพ้อฝันต่อ ที่แล้ว แล้วมาก็มากพอ ยังจะรอให้ใจต้องช้ำมากมายเพียง จบมันไปได้แล้ว อย่าไปรักเค้าอีกได้ไหม ไม่มีอะไรให้หวังอีกแล้ว ให้พอกันที อย่าหนีความจริงเลย ..." " ... ฟ้าแกล้งกันใช่ไหม ฟ้าจงใจใช่ไหม ที่ทำให้ฉัน ต้องแอบร้องไห้อย่างนี้ เรื่องราวก็เดิม เดิม เหมือนเดิมอยู่ทุกที ก็คือวันนี้ ฉันไปรักคนที่ไม่รักกัน รักคนที่ไม่รัก สนคนที่ไม่สน กี่ทีกี่หน เขากลับไม่เคยใส่ใจ หรือเป็นเพราะฉันเอง ไม่มีสิทธิ์รักใคร ทุ่มเทแค่ไหน สุดท้ายลงเองด้วยน้ำตา  ..." " ...ไม่อยากมองดูใครต่อใครที่มีรัก ไม่อยากมองให้มันบาดใจมากไปนัก เพราะว่ารักที่มี ไม่เป็นไม่เหมือนอย่างเขา มีความรัก ก็เหมือนไม่มี ก็ยังเหงา ไม่เข้าใจ ไม่รู้ทำไมต้องเป็นตัวเรา ไม่เคยเข้าใจ ก็มันไม่รู้เพราะเวรกรรมอะไร ไม่รู้เพราะอะไร เพราะใคร อยากรู้ รู้จริงๆ ให้พอเข้าใจ... อยากมีความรักที่เหมือนใครต่อใคร อยากรักแล้วไม่ต้องทุกข์ใจ น้อยใจตัวเอง....จะไปโทษใคร "   น้ำตาไหลออกมาแล้ว คราวนี้โดนเต็มๆเลย สถานีบ้าอะไรเนี่ย ดูเปิดเพลงดิ ไม่ฟังแล้วดีกว่า ยิ่งฟังยิ่ง.. เฮ้อ...ก็ไม่ได้เข้มแข็งขึ้นเลยนะตัวเรา ผมนั่งยิ้ม(แบบปลงตก)ให้กับความโชคร้ายในเรื่องความรักของตัวเอง ตกกลางคืน วันเวลาที่ผ่านไปช้าๆ กับอารมณ์อ่อนไหว ข่มใจไม่ให้คิดมาก แต่ก็ทำไม่ได้ ตี๋ก็โทรมาบ่อยซะจน ไม่อยากรับ ล่าสุดก็เพิ่งด่ากลับไป เป็นห่วง หรือ กวนประสาทแน่เนี่ย -*- นอนไม่หลับทำไงดี ตัดสินใจไปเดินเล่นดีกว่า.. มาหยุดตรงหน้าคณะ หันหน้าเข้าตึก คิดๆดูแล้ว ไม่ว่าตรงไหน ก็มีแต่เรื่องราวที่ทำให้คิดถึง -มากเกินไป- ถึงลานที่นั่งประจำ ลงนอนบนพื้นโดยที่ไม่ได้สนใจว่าฝุ่นจะเยอะไหม แค่อยากจะหยุดตรงนี้สักพัก หลับตา เผื่อว่า ตื่นขึ้นมาแล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงความฝัน ฝันร้ายที่ยาวนาน.. " พี่เวย์ " เสียงเรียกหนึ่ง ทำให้ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมา ใครมาเรียกเนี่ย ดึกขนาดนี้แล้ว " ใครน่ะ " " ผมเอง ตี๋ " " มาอยู่นี่ได้ยังไง " " ก็โทรหาพี่แล้ว พี่ไม่รับสายนี่ " " พอดีเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่บ้านนะ " " ตอบง่ายๆแบบนี้เหรอ รู้ไหมว่าเป็นห่วงแค่ไหน " " ก็รู้ แต่อยากอยู่คนเดียวบ้างได้ไหม  " " ถ้าอย่างนั้น ทำไมไม่อยู่บ้านล่ะ ออกมาข้างนอกทำไม " " แล้วพี่จะไปไหนต้องคอยรายงานตี๋ด้วยเหรอ " ผมเริ่มตอบด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ " ก็ไม่ใช่อย่างนั้น แต่.. " " แต่อะไร มันก็จริงไม่ใช่เหรอที่ตี๋อยากจะรู้ ว่าพี่ทำอะไร ไปไหนมาไหนบ้าง " " พี่เวย์ ผม.. " " อะไรละ " " ผมขอโทษ ผมไม่ทันคิด ผมมัวแต่เป็นห่วงพี่  " " ห่วงอะไร กลัวว่าพี่จะตายเหรอ พี่ยังไม่กลัวเลย ดีซะอีกตายตอนนี้ จะได้จบๆไปสักที " " ทำไมพี่พูดแบบนี้ " " ก็มันเรื่องจริงนี่ ที่ไหนๆ ก็ไม่มีให้พี่อยู่ แล้วพี่จะอยู่ไปทำไม " ผมพูดไป น้ำตาก็เริ่มคลอเรื่อยๆ " พี่เป็นอะไร เมื่อเช้ายังอารมณ์ดีๆอยู่เลยนี่ " " พี่ก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่รู้สิ คงบ้าไปแล้วมั้ง " " พี่เวย์.." " ตี๋กลับไปเถอะ พี่ขออยู่คนเดียวได้ไหม " " พี่ " ตี๋เรียกผมซ้ำอีกครั้ง " ให้พี่อยู่คนเดียวได้ไหม ขอร้อง " ผมก้มหน้าพูดกับตี๋ น้ำตาไหลออกมาไม่หยุดอีกแล้ว " พี่เวย์ " ตี๋เดินเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง " ผมขอโทษ ผมกลับไม่ได้ ผมทิ้งพี่ไว้คนเดียวไม่ได้.. " " ... " ผมร้องไห้ต่อไปสักพักใหญ่ๆ ตี๋ก็คอยพูดปลอบผมตลอด ทำไมอ่อนแอแบบนี้เนี่ยเรา วันต่อมา ต้องไปเรียนด้วย แผลแบบนี้ คงไม่มีใครสังเกตเห็นหรอก อันที่จริงแล้วก็เหมือนรอยย่นที่ข้อมือ ธรรมดาๆ(มั้ง) ถึงยังไงก็ต้องไปเรียน หลบไม่ได้ แม้ว่าจะยังไม่มีอารมณ์ไปเรียนด้วยก็ตาม เข้าเรียนไปเพื่อนก็ไม่ว่าอะไร ไม่มีคนรู้เรื่อง แอบโล่งอกนิดๆ แต่ว่าสีหน้าของผม ก็คงทำให้เพื่อนๆรู้สึกได้เหมือนกัน ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผมแน่ๆ ทำอะไรๆไป ดูเหมือนผลจะออกมาไม่ดีสักอย่างเลย เฮ้อ เพิ่งจะรู้ว่า ถ้าสมาธิไม่มี ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง ก็คราวนี้แหละ งานจะเสร็จไหมเนี่ย เอาเหอะ ไม่สนใจแล้ว ทำๆไปให้เสร็จก่อนละกัน เหม่อไปทำงานไป ในห้องจนค่ำ ตี๋ส่งข้อความมาบอกว่าจะมารับไปกินข้าวดึกๆ " พี่เวย์ " ผมหันกลับไปดูเสียงที่เรียกมาจากประตูห้อง " ...ซี " ผมหันกลับแทบจะในทันที " มีอะไร " " ผมคุยด้วยได้ไหม " " พูดมาสิ " " ผมอยากรู้คำตอบ " " คำตอบอะไร " " ก็ที่ผมเขียนไว้ในไดอารี่ " " ออ อืม " " แล้วตกลงพี่ว่าไง " " ก่อนที่จะให้พี่ตอบ พี่ขอถามอะไรหน่อยสิ " ผมวางของลงบนโต๊ะ หันไปมองหน้าซี " สำหรับซีแล้ว พี่เป็นอะไร " " ก็... " ซี ตกใจกับคำถามอย่างเห็นได้ชัด ตอบอะไรไม่ออก " ทำไมล่ะ แค่นี้ซียังตอบตัวเองไม่ได้เลย " " ... " " เราห่างกันสักพักไหม เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น บางที ซีอาจจะมีความสุขมากกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกันอีกนะ " " ทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิดไปเหรอพี่ พี่เกลียดผมแล้วเหรอ " " พี่ไม่ได้เกลียดเราหรอก เพียงแต่ตอนนี้ อะไรๆมันเปลี่ยนไป จนบางที พี่ก็ยังสับสนตอนนี้ บางทีให้เวลามันผ่านไปสักพัก อะไรๆคงจะดีขึ้น " ตี๋เข้ามาเรียกผมที่ห้องพอดี " งั้นพี่ไปก่อนนะ หวังว่าซีคงเข้าใจ ตอบตัวเองให้ได้ก่อนในสิ่งที่พี่ถาม แล้วค่อยมาคุยกัน " ผมเก็บข้าวของแล้วเดินไปหาตี๋ แล้วก็ออกไปด้วยกัน " พี่ซี เขาทำอะไรพี่หรือเปล่า " " ไม่หรอก แค่คุยอะไรกันนิดหน่อย " " ไม่เป็นไรนะ " " ก็นิดๆ แต่อีกสักพักก็คงเหมือนเดิม " ตี๋กอดคอปลอบใจผม เราเดินไปกินข้าวด้วยกันที่ข้างๆมหาลัย " พี่เวย์ รักพี่ซีมากเลยนะเนี่ย ... " ตี๋พูดขึ้นขณะที่กำลังทานข้าวกันอยู่ ทำให้ผมต้องหยุดชะงักมอง " ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ " " อยู่ด้วยกัน ทำไมจะไม่รู้ละ " " ถึงยังไงตอนนี้มันก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว จะรู้สึกยังไง..ก็แค่นั้น " " ไม่หรอก " " ทำไมล่ะ " " ก็พี่ซี เขาก็รักพี่เหมือนกันนี่ " " ... " " เวลาที่เขาอยู่กับพี่ แม้จะไม่มีท่าทางอะไรแสดงออกมา แม้ว่า พี่จะโกรธเขา หรืออะไรก็ตาม มันก็ยังมองออกอยู่ดี ว่าคนนี้เขาแคร์พี่มากแค่ไหน " ผมนี่งไปสักพัก พยายามบอกให้เปลี่ยนเรื่อง " ...พูดเรื่องอื่นได้ไหม " " พี่เวย์ ถามใจตัวเองแน่แล้วเหรอเปล่า ว่าอยากจะทำแบบนี้นะ " " ห่างกันสักพักอาจจะดีกว่าก็ได้นะ " " ผมถามพี่อีกทีนะ ค่อยๆคิด ... พี่รักพี่ซีไหม " " ก็.. " " ไม่ต้องตอบผมหรอก ตอบตัวเอง แล้วพี่จะได้รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ มันดีหรือไม่ดีกันแน่ บางทีการทำตามความรู้สึกตัวเองมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดหรอก " " แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้มีพี่คนเดียวนี่ พี่เองก็ไม่อยากทำให้คนของเขาต้องลำบากใจ " " นั่นมันก็เรื่องของเขา ถึงเขาจะมีใคร เขาก็ยังรักพี่นี่ พี่รู้ไหม บางทีคนที่มาก่อนอาจจะไม่ใช่คนที่รัก เพียงแต่ความผูกพันมันยังมีอยู่ มันตัดกันง่ายๆ ไม่ได้หรอก " " แล้วจะให้พี่ทำยังไง " ผมก้มหน้าก้มตา กินข้าวต่อ คุยกับตัวเองในหัวไปเรื่อยๆ " ทำไมวันนี้อยู่ดีๆ ถึงเข้าข้างซี เค้าล่ะ " " เปล่าเข้าข้างนะ ... ถ้าหัวใจของพี่ยังเป็นของเขาอยู่ ในใจพี่มีแต่พี่ซี แล้วผมจะทำยังไง " " ตี๋ ทำไมคิดแบบนี้ " " แต่ผมก็ไม่ได้ตัดใจหรอกนะ ยังไงผมก็รอพี่อยู่ เพียงแต่ตอนนี้ คนที่ผมรัก เขาไม่มีความสุข ผมก็แค่อยากทำให้เขาดีขึ้น เพราะคนที่จะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้ คงไม่ใช่ผม " " ... ขอโทษนะ แล้วก็ขอบคุณด้วย " ตี๋เอื้อมมือมาลูบหัวผม แทบคำตอบ กลับมาบ้านวันนี้ ตี๋มาเตือนในสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ ผมเองไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่หรอก คงอย่างที่เขาว่ากัน ความรู้สึกของเอง เข้าใจยากที่สุดแล้ว ...แต่สุดท้าย คงไม่มีใคร เข้าใจตัวเรา ได้เท่าตัวเราเองอยู่ดี แล้วทำไงดีเนี่ย หลายวันต่อมา " เวย์ งานแกจะเสร็จทันไหมอ่ะ ของชั้นสงสัยปิดเทอมคราวนี้ไม่ได้ไปไหนแน่เลย " เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้น ขณะรออาจารย์มาสอน " ไม่รู้เหมือนกัน ช่วงนี้ มีแต่เรื่องต้องคิด งานก็เลยไม่ไปถึงไหนเลย " " นั่นสินะ ทำไมช่วงนี้ แต่ละคน ... มีแต่คนทำหน้าเครียด เซ็งว่ะ " " ว่าแต่ ไม่ค่อยอยู่กันครบเลยนะ ช่วงนี้ มีกันแค่ไม่กี่คนเอง " " ต่างคนต่างทำงานของตัวเองแหละ จะว่าไปก็ไม่ได้ไปเที่ยวกันเลยนะ " " นั่นสิ คงอีกนานเลย " " ออจริงสิ เห็นว่า จะหาหอพักเหรอ " " หือ....ออ ใช่ " " แล้วบ้านที่อยู่ล่ะ ไม่แล้วเหรอ " " ออ พอดี มีเรื่อง นิดหน่อยนะ ว่าแต่ใครบอกมาเหรอ " " เออ...ก็เด็กแกอ่ะแหละ " " ใคร " " ก็ไอ่เด็กปีหนึ่งนั่นไง วันก่อนมาหาที่ชมรม แล้วก็เล่าให้ฟัง " " อ่านะ " " อย่าไปว่าอะไรเด็กมันเลย คงเป็นห่วงแกอ่ะแหละ ...ว่าแต่ น้องนั่นเป็นมาติดแกได้ไงเนี่ย หล่อกว่ากูอีกเสือกเป็นเกย์ซะนี่ " " อ่าว ผิดกรูไหมเนี่ย " " กรูล้อเล่น เอาเหอะ มันมาติดแกก็ดีกว่าไปติดใครที่ไหน เนอะ " " สรุปด่ากันใช่ไหมเนี่ย " " เหอะๆ ไม่รู้ ว่าแต่เอาไงอ่ะ แกจะไปอยู่หอด้วยกันไหมล่ะ ไม่แพงด้วย อีกอย่าง หาคนแชร์ค่าห้องพอดี " " อ่ะนะ แล้วเมดเก่าล่ะ ไปไหนแล้ว " " ไปอยู่กับแฟนมันแล้ว ปล่อยกรูจ่ายค่าห้องคนเดียวเนี่ย " " ยังไงเดี๋ยวกรูบอกอีกทีละกัน...ขอบใจนะ " อ่านะ เจ้าตี๋นี่ ไม่กลัวรุ่นพี่จริงๆด้วยแหะ ผมเองเมื่อก่อนกว่าจะกล้าคุยกับรุ่นพี่นี่ ก็ปีสองแล้ว แล้วนี่เอาเรื่องผมไปคุยให้เรียบร้อยอีกต่างหาก จะขอบคุณมันดีไหมเนี่ย -*- หลังจากเรียนเสร็จวันนี้ ผมก็กลับเข้าห้องทำงานผมต่อ เฮ้อ ไม่เสร็จสักที " ก็อกๆ... เอาเสบียงมาส่งคร๊าบ " นายตี๋อยู่หน้าประตูห้องlab พร้อมกับ ถุงอะไรสักอย่าง เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับ จัดแจงเอาข้าวของออกจากถุง " คนเรานึกว่าจะหอบอะไรมา บะหมี่สำเร็จรูปเพียบเลยนะเนี่ย -*- เดี๋ยวก็หัวล้านหรอก " " นานๆกินที ไม่เป็นไรหรอกพี่ พี่ทำงานต่อไปเหอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง " " จะเอาอะไรมาต้มละเนี่ย อุปกรณ์ไม่เห็นมีสักอย่าง ห้องlab นะ ไม่ใช่ห้องครัว " " เอาน่าอย่าเพิ่งบ่น ทำงานไปเลย เดี๋ยวได้กินแน่ " ดูวันนี้ ตี๋จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา กินยาผิดไหมเนี่ย แอบดูเป็นระยะๆ เข้าใจคิดนะเนี่ย เอาพวกอุปกรณ์วิทย์ มาทำอาหารเนี่ยนะ ทำไปได้ พอทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็มานั่งกินกันอยู่คนละด้านของโต๊ะยาว ผมเองไม่ลืมที่จะถามถึงเรื่อง ที่ตี๋ไปพูดกับเพื่อนผม " นี่ วันก่อนไปคุยอะไรกับเพื่อนพี่มา " ตี๋ มองผมหลังจากผมถามไป ก็กลืนบะหมี่ที่ค้างอยู่เข้าปากไปแล้วพูดตอบผม " ก็ ..เรื่องนิดหน่อยเอง " " แล้วไม่บอกกันเลยนะ เอาไปคุยเนี่ย " " ผมกลัวพี่จะว่านี่ " " จะว่าเพราะไม่บอกนี่แหละ " " พี่โกรธผมเหรอ " " ก็ ... " ผมทำท่างอนไปงั้นเอง " พี่เวย์อ่ะ ผมขอโทษ  ก็แค่อยากหาทางช่วยพี่ พี่อย่าโกรธนะ " " งั้นหลับตา ..วางของด้วย " " อย่าเอาน้ำร้อนสาดใส่ผมนา " " ไม่หรอก หลับตาไป " พอตี๋หลับตา ผมวางของแล้วเดินไปที่ตี๋นั่ง ผมเอาหมวกCap มาสวมให้ตี๋ ตบหัวแถมท้ายไปทีนึง " อะไรเนี่ย ตีผมทำไม " " เปล่า แค่มันเขี้ยว " " ขอบคุณนะ " ตี๋เอื้อมมือมาจับมือผมไว้ข้างหนึ่ง " เอามาจากไหนเนี่ย " " หรือว่าไม่เอา " " เอาดิ " ผมยักคิ้วให้ก่อนที่จะปล่อยมือออก กลับมานั่งกินต่อ ตี๋ ก็นั่งยิ้มไปกินไป เด็กคนนี้ยิ้มน่ารักเหมือนกันแหะ อิ อิ " ว่าแต่ไม่ได้กลัวรุ่นพี่เลยใช่ไหมเราอ่ะ ตอนรับน้องโดนซะขนาดนั้น ยังไม่กลัวเลยนะ " " ใครบอกไม่กลัว " " อ่าว " " ก็ ถ้าไม่คุยแล้ว พี่จะไปคุยกับเพื่อนเองเหรอ ผมว่าไม่อ่ะ อย่างพี่ชอบทำอะไรเองมากกว่า " " เออ รู้ดีนะ พ่อคนเก่ง " " แล้ว.....เรื่องพี่ซี ละ เป็นไงบ้าง ได้คุยกับเขาหรือยัง " ตี๋ถามผม พร้อมกับเหลือบมองเล็กน้อย " .. ยังหรอก รออีกสักพัก ให้อะไรมันเบาลง ค่อยคุยกันดีกว่านะ " " แล้วแต่พี่ละกัน ผมไม่ว่าอะไรหรอก ถ้าพี่สบายใจทำแบบไหน ก็ทำไปละกัน " คุยกันไม่ทันจบดีนัก มือถือที่ว่างอยู่บนโต๊ะ ก็มีคนโทรเข้ามา .... ซี จะรับดีไหมเนี่ย " ไม่รับโทรศัพท์ หน่อยเหรอ " ตี๋บอกผมขณะที่เหลือบไปมอง แต่ไม่ตัดสินใจที่จะเอื้อมมือไปกดรับ " ... " ผมมองโทรศัพท์ คิดกับตัวเอง ว่าจะเอายังไงดี ตี๋เอื้อมหยิบโทรศัพท์ ส่งให้ผม " รับเถอะ มันคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้แล้วแหละ " ผมมองอยู่ไม่นานนักก็รับโทรศัพท์ มาจากมือของตี่ แล้วกดรับ " อืม ว่าไงซี " ตี๋มองดูผมสักพัก แล้วก็เริ่มเก็บข้าวของทำความสะอาดไป เหมือนจะปล่อยให้ผมได้คุยแบบเป็นส่วนตัว " พี่เวย์ ผมอยากเจอพี่ " " ... " " ผมอยากคุยกับพี่ได้ไหม " จะทำยังไงดีเนี่ย " วันหลังได้ไหม วันนี้พี่ไม่สะดวกน่ะ " " ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่เป็นไร แค่นี้นะคับ " ... ผมใจร้ายไปไหมเนี่ย " เขาว่าไงบ้าง " ตี๋ถามผมหลังจากเห็นว่าผมวางโทรศัพท์ไปแล้ว " เขาอยากเจอพี่น่ะ " " แล้วพี่ไม่อยากเจอเขาเหรอ " " ... ไม่รู้เหมือนกัน " ตี๋มายืนข้างๆ ตรงที่ผมนั่งอยู่ จับไหล่ผม แทนคำพูด ผมไม่รู้หรอก ว่าตี๋อยากบอกอะไร แต่ผมรู้สึกได้ว่า เขาอยากให้ผมตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องนั่งกลุ้มอยู่แบบนี้ " บางทีเขาอาจจะมีเรื่องสำคัญ คุยกับพี่ก็ได้นะ " " แต่ตอนนี้พี่ยังไม่พร้อมที่จะคุยกับเขานะ " " ... หรือพี่อาจจะไม่พร้อมไปตลอดเลยหรือเปล่า ผมรู้พี่เองก็อยากได้คำตอบให้ตัวเอง แต่คนที่รอคำตอบจากพี่ เขาจะไม่มีโอกาสรู้เลยนะ ว่ามันจะยาวนานแค่ไหน การรอของเขามันจะสิ้นสุดวันไหน มันทรมานแค่ไหน พี่คงไม่รู้หรอก " " แล้วพี่จะทำยังไงได้ละ " " อันนี้ผมก็ไม่รู้ " " แล้วตี๋รู้ความรู้สึกเขาได้ไง " " ... ผมเองก็รออยู่เหมือนกัน " " ... " - - - - ติดตามต่อตอนหน้านะครับ ปล. วันก่อน พอดีลงเสร็จแล้ว เนตล่ม 55+ เลย ไม่ได้ลงต่อ พอจะมาลงทีหลังก็หาเวลาไม่ค่อยได้ ขอโทษผู้อ่านด้วยจริงๆครับ แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 19:54:51 จากคุณ : waven - [ 31 ก.ค. 51 12:35:39 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาต่อจนได้ อิอิ ขอบคุณมากๆคร้าบบบ จากคุณ : Blamb - [ 31 ก.ค. 51 17:14:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 กะแล้วว่าต้องมีต่อ ตอนมันสั้นมากเลยอ้ะค่ะ =__= จากคุณ : Aree-Yong - [ 1 ส.ค. 51 20:15:47 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่า มาอ่านต่อละนะครับ เกลียดอีพี่เวย์ (คนเขียนนั่นแหละ) สงสารตี๋อ่ะ พ่อคุณ ช่างแสนดีอะไรอย่างนี้ ชีวิตจริงจริงๆ จะหาคนดี หล่อ น่ารัก ขนาดนี้ได้ไหมเนี่ย อี่พี่เวย์นี่ แบบว่า คิดถึงตัวเองมากเกินไปหน่อยไหม คนทั้งโลกเขาก้มีปัญหากันทั้งนั้นแหละ แล้วแบบว่าเป็นคนที่ไม่ตัดสินใจอะไรเลย จมอยู่แต่กับตัวเอง น่าเบื่อมาก อินจัด มิว ยังว่างอยู่นะครับ ตี๋ อิอิ (อ้าว ข้ามเรื่องแระ) จากคุณ : เบนนี่ทักกี้ - [ 5 ส.ค. 51 14:05:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าวเฮ้ย มิวว่างได้ไง กำลังฟัด เอ๊ย ฟาดฟันกับพี่แมกซ์น้องแมกซ์อยู่มิใช่รึ ถ้าว่างนัก ส่งไอ้ดื้อมาหาเฮียพีท (แว้ก ข้ามหลายเรื่องเลย) นายตี๋เอ๋ย นาย... ดีเลิศ มากๆ เฮ้อ รักสามเส้าคราวนี้ สงสารจริงๆ สงสารไป หมด  แต่ไอ้ซีน่ะ ยังมีความผิดติดตัวอยู่นะ  ไอ้ที่เคยทิ้งๆ ขว้างๆ เอาไว้ ยัง จำได้นะฮึ่ม ไม่ลืม ส่วนเวย์ก็... อยู่อารมณ์นี้มานาน น่าจะใกล้เวลาฟื้นตัวได้เหมือนกันมั้ง คน อ่านวังเวงแทนครับ ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 5 ส.ค. 51 20:21:51 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นายตี๋น่ารักจัง จากคุณ : หนอนแว่นตาโต (หนอนแว่นตาโต) - [ 5 ส.ค. 51 21:19:32 ]