ฉันนั่งมองสายฝน ที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่าย สภาพอากาศในเมืองอังกฤษนี่ช่างไว้วางใจไม่ได้เอาเสียเลย ฝนตกสลับกับแดดออก ทุก ๆ สิบนาที ก็ว่าได้ นึกโมโหตัวเอง ที่ลืมหยิบร่มติดมือมาด้วย ให้มันได้อย่างนี้สิ ที่จอดรถก็อยู่ห่างตัวอาคารเสียเหลือเกิน
ฉันก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ที่บอกเวลา 15.00 น. เหลืออีกสิบห้านาทีเท่านั้น ก็จะถึงเวลา ที่หมอนัดมาฟังผล การตรวจชิ้นเนื้อจากการผ่าตัดเมื่อ สิบกว่าวันที่ผ่านมา
รู้สึกตื่นเต้น กังวลอยู่บ้าง เพราะนี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ ที่ฉันเจ็บป่วยรุนแรงที่สุด จะว่าไปแล้ว การเจ็บป่วย ถือเป็นเรื่องธรรมดา ในสายตาของคนประกอบวิชาชีพพยาบาลอย่างฉัน ที่เห็นผู้คน เกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่บ่อยๆ จนคุ้นเคย
ฝนที่ตกหนักเมื่อครู่เริ่มซาเม็ดลง แสงแดดอ่อนๆ สาดแทรกกลุ่มเมฆบางๆลงมา ฉันถือโอกาสวิ่งลงจากรถก่อนที่ฝนจะตกหนักลงมาอีกครั้ง
นั่งรอที่หน้าห้อง หมายเลขยี่สิบเอ็ดนะคะ
เจ้าหน้าที่ต้อนรับบอก หลังจากที่รับใบนัดจากฉันไปดู
คลินิคผู้ป่วยนอกที่ไหนๆในโลกนี้ก็คงเหมือนๆกันกระมัง มีหมออยู่แค่เพียงไม่กี่คน รับผิดชอบตรวจคนไข้ที่นั่งรออยู่เป็นร้อยๆ ทุกวัน
อย่ากังวลเลยนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณอยู่เสมอ
ฉันหันไปมองตาม น้ำเสียงทุ้ม อ่อนโยนจากผู้ชาย ซึ่งกำลังปลอบโยนหญิงสาวที่นั่งติดกันกับเขา บนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
ได้คิวกี่โมงคะ
ฉันถามหญิงสาวคนนั้น พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ เมื่อเห็นเธอแสดงอาการกระสับกระส่าย มีสีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก
บ่ายสองครึ่งค่ะ เลยเวลาไปชั่วโมงกว่าแล้ว ยังไม่ได้พบหมอเลยค่ะ
เธอตอบด้วยน้ำเสียงกังวล
มาพบหมอครั้งแรก หรือว่ามาฟังผลตรวจคะ ฉันถามเธอต่อ
มาฟังผลตรวจค่ะ เธอบอก พร้อมกับเล่าต่อว่า
ฉันคลำพบก้อนเนื้อที่เต้านม เมื่อสองอาทิตย์ก่อนค่ะ หมอเจาะเอาชิ้นเนื้อไปตรวจ วันนี้เลยนัดมาฟังผลค่ะ
แล้วคุณล่ะครับ ชายหนุ่มที่มาด้วยกับเธอถาม ขณะที่มือของเขาเกาะกุมมือของเธอไว้อยู่ตลอดเวลา
มาฟังผลตรวจเหมือนกันค่ะ
ฉันตอบ พร้อมทั้งมอง ความรัก ความห่วงใยที่เขามีต่อหญิงสาวคนข้างๆ ด้วยความชื่นชม
มีหลายครั้งที่ฉันเห็นความเอื้ออาทร ความรัก การดูแลเอาใจใส่จากคนใกล้ชิดของคนไข้ในตึก ที่ฉันทำงานอยู่ ก็อดที่จะดีใจและตื้นตัน แทนคนเหล่านั้นไม่ได้ เพราะในยามที่คนเราเจ็บป่วย สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ กำลังใจ
หากว่าคนไข้ไร้ซึ่งกำลังใจแล้ว ความหวังที่จะต่อสู้กับโรคภัยไข้เจ็บก็ริบหรี่ การรักษาด้วยยา หรือวิธือื่นๆก็ด้อยประสิทธิภาพลงไปด้วย
เจ้าหน้าที่แผนกลงทะเบียน ออกมาประกาศให้ทุกคนรับทราบว่า เนื่องจากจำนวนของหมอที่ไม่เพียงพอในวันนี้ ทำให้การตรวจต้องล่าช้าออกไปประมาณสองชั่วโมง ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ฉันคงจะได้พบหมอ ราวๆ ห้าโมงเย็น
ฉันนั่งมองคนไข้ที่เดินเข้าออกห้องตรวจคนแล้วคนเล่า ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป บ้างเดินกลับออกมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มมีความหวัง บ้างก็ร้องไห้อย่างคนที่ทุกข์ท้อ ฉันเองก็ยังไม่รู้ชะตากรรม ว่าจะเดินกลับออกมาจากห้องนั้นด้วยความรู้สึกแบบไหน
เจมี่ เทเล่อร์
หญิงสาวพร้อมกับชายหนุ่มหันมายิ้มกับฉันเล็กน้อยเมื่อ พยาบาลเรียกชื่อของเธอเข้าไปพบหมอในห้องตรวจ
โชคดีนะคะ ฉันพูด
ขอบคุณค่ะ หญิงสาวคนนั้นตอบ
ฉันนั่งมองนาฬิกาที่ฝาผนังห้องโถง อย่างเข้าใจว่า การรอคอยมันทรมานอย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะ คนไข้ถึงชอบมาบ่นให้ฟังบ่อยๆว่า เวลาไปพบหมอครั้งใด ต้องทำใจไว้อยู่เสมอ ไม่เคยได้พบหมอตามเวลาที่นัดเอาไว้
และทุกครั้งที่ฉันได้ยินคนไข้พูดอย่างนั้น ก็จะพยายามอธิบายให้ฟังว่า สาเหตุที่ล่าช้าคงเป็นเพราะปัญหาของเจ้าหน้าที่ หมอ และ พยาบาล ที่ขาดแคลน ไม่เพียงพอต่อปริมาณของผู้ที่มารับบริการที่มากขึ้นทุกวัน และฉันเองก็ไม่รู้ว่า เมื่อไหร่ปัญหานี้จะได้รับการแก้ไขสักที
เวลาผ่านไปราวๆ สิบนาที เจมี่ หญิงสาวคนเดิม เดินออกมาพร้อมด้วยน้ำตาที่นองหน้า เพียงเท่านี้ฉันก็พอจะเดาว่า
ผลการตรวจชิ้นเนื้อของเธอคงจะไม่ใช่ข่าวดีแน่นอน
ความรู้สึกเข้มแข็งที่พกพามาจากบ้าน และคำปลอบใจตัวเองในฐานะที่ทำงานในโรงพยาบาล เริ่มลดลงไปทุกที เมื่อเห็นคนแล้วคนเล่าเดินออกมา ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทุกข์
ฉันถามตัวเองอยู่ในใจว่า จะทำใจยอมรับได้มั้ย ถ้าฉันเป็นหนึ่งในกลุ่มคนไข้เหล่านั้น ที่นับจากนี้ ชีวิตจะต้องต่อสู้กับโรคร้ายอะไรสักอย่าง โดยไม่รู้ว่าจะมีโอกาสรักษาให้หายหรือไม่ และจะเป็นภาระให้กับคนในครอบครัว มากน้อยสักเพียงใด
เจนนิตา นิโคลสัน
เสียงเรียกของพยาบาลคนเดิม ปลุกฉันจากภวังค์ความคิดที่ฟุ้งซ่าน ฉันเดินตรงไปยังห้องตรวจด้วยความรู้สึกที่กังวลอยู่ภายใน
แผลหายดีแล้วใช่มั้ย เจน
หมอไบรอัน คนที่ฉันรู้จักคุ้นเคย ถามด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยอยู่เสมอ
หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณเรื่องผ่าตัดอีกครั้งนะคะ
ฉันพูดกับเขา พยายามฝืนยิ้ม เพราะสีหน้าของหมอไบรอันที่ฉันเห็นในวันนี้ ทำให้ฉันรู้สึกกลัวอะไรบางอย่าง อย่างบอกไม่ถูก
เจน...ผลจากการตรวจชิ้นเนื้อ ..ปรากฏว่า....
ฉันกลับออกมาจากห้องตรวจ เดินผ่านคนไข้ที่นั่งรอพบหมออีกหลายสิบคน ไปยังเจ้าหน้าที่เพื่อนัดพบหมอครั้งต่อไป
มาพบหมออีกครั้ง อีกสองอาทิตย์นะคะ เจ้าหน้าที่บอกพร้อมทั้งยื่นบัตรนัดให้ฉัน
ฝนข้างนอกเริ่มตกลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้ดูท่าทางว่าจะหนักกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ ฉันเดินไปตามทางระเบียงของตึก ไปยังประตูทางออกด้านหน้า ที่มีคนไข้ และ ญาติยืนรอให้ฝนหยุดตกอยู่หลายคน
ขอโทษนะคะ
ฉันกล่าวขอโทษผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง ที่เผลอไปกระแทกเข้าโดยไม่ตั้งใจ ขณะที่แทรกตัวเดินผ่านประตูออกไป
Why dont you wait
เสียงใครสักคนตะโกนไล่หลัง เมื่อเห็นฉันเดินฝ่าสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่สะทกสะท้าน
จะกลัวไปใย กับสายฝนเพียงแค่นี้ ชีวิตฉันยังมีอะไรอีกมากมาย ที่ต้องพบเจอ ต้องต่อสู้ ฉันอาจจะไม่ใช่หนึ่งในคนกลุ่มนั้น ที่เดินออกมาจากห้องตรวจ พร้อมกับหยาดน้ำตา ฉันไม่ใช่หญิงสาวคนนั้น ที่ มีใครให้ซบไหล่ร้องให้ในยามที่เธอต้องการใครสักคน
ผมเสียใจด้วย...นะเจน
เสียงของหมอไบรอันยังดังก้องอยู่ในความรู้สึก ไม่มีคำพูด คำถามใดๆจากฉัน ราวกับว่าฉันได้เตรียมตัวเตรียมใจมาแล้ว ใช่ว่าฉันจะไม่รู้สึกทุกข์ ท้อแท้ หรือ อ่อนแอ หากแต่วินาทีนั้น หัวใจของฉันเหมือนคนที่โดนฉีดยาชา
เสียมากกว่า
จริงหรือ... ที่ผลสุดท้ายฉันก็กลายเป็นหนึ่งในนั้น... จริงหรือ... ที่ในสุดสิ่งที่ฉันกลัวก็เกิดขึ้น ......ฉันเดินไปยังลานจอดรถด้วยความรู้สึกที่เลื่อนลอย ปล่อยให้น้ำฝนชะล้างน้ำตา ที่เริ่มรินไหลลงมาโดยไม่ตั้งใจ ....สุดท้ายฉันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง....เท่านั้น
http://www.imeem.com/barzadinho/music/EXVLRBj7/leo_put_kor_krai_sak_kon/
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 51 10:13:16
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ค. 51 09:49:22
จากคุณ :
teansri 
- [
30 ก.ค. 51 09:28:25
]
เบื้องหลังเข็มฉีดยา ตอน แล้วฉันจะร้องไห้กับใคร?
.. เพราะเหมือนได้ดูหนังแอกชั่นมันๆ ตลอดเวลา
) .. ได้ลุ้นกันระทึก
