PANTIP.COM : W6847435 [เรื่องแปล] จอมนางคู่บัลลังก์ บทที่ 7 (เขียนโดย...เฟิงน่ง) [เรื่องแปล]

ความคิดเห็นที่ 21

เสี่ยวหง...นางชื่อเสี่ยวหง ชื่อนี้น่าสนใจสู้ตัวของนางไม่ได้แม้แต่น้อย...

ฉูเป่ยเจี๋ยหาสาวใช้มาเพิ่มให้ตัวเองหนึ่งคนโดยไม่มีเหตุผล จากนั้นก็ลอบคาดหวังในบางสิ่งซึ่งไม่อาจบอกกล่าวออกมาให้ชัดเจนได้อยู่รางๆ ดุจดังได้พบอาหารเลิศรสที่พันปียากจะมีโอกาสได้ลิ้มชิมสักครั้ง แม้หวั่นไหวใจ แต่ก็นึกเสียดายที่จะทานเช่นกัน

เสี่ยวหง สาวใช้คนใหม่ที่ล่วงละเมิดเจิ้นเป่ยหวางและถูกเจิ้นเป่ยหวางจับตัวมาที่วังคนนั้น ได้ถูกโยนไปไว้ยังเรือนหลังเล็กซึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวห่างไกลสายตาผู้คนมากที่สุดในวังโดยไม่มีผู้ใดไปถามไถ่เหลียวแล

ฉูเป่ยเจี๋ยคิดจะเรียกตัวนางมาพบ แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใดจึงได้สะกดกลั้นเอาไว้

เขาไม่ใช่ผู้ทรงศีล จึงย่อมจะโกรธเกรี้ยวเป็นธรรมดา วันแรกที่จับตัวนางมา หลายครั้งในยามวิกาลดึกสงัด เมื่อหวนนึกถึงว่าหวางเยี่ยผู้ทรงศักดิ์เช่นเขาต้องมาถูกสาวใช้นางหนึ่งแกล้งปั่นหัวเล่น แล้วยังหลงไปยืนเฝ้าอยู่นอกห้องของหญิงอีกคนถึงสามคืนเต็มๆ จนทำให้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายถูกทำร้ายเสียหายยับเยิน ชายหนุ่มก็ต้องขบกรามกรอด สองมือกำเป็นหมัดแน่นอย่างสุดกลั้น นึกอยากจะจับหญิงที่น่าชังนั้นใช้เชือกมัดโยนเข้าไปในคุก โยนเข้าไปในป่าทึบที่เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย และโยนลงไปที่หน้าผาขึ้นมาทันควัน

“ใครก็ได้ มานี่ซิ !”

“พ่ะย่ะค่ะ ! ฝ่าบาทมีสิ่งใดจะบัญชา ?”

ฉู่ม่อหรานโผล่ขึ้นที่หน้าประตู แต่ฉูเป่ยเจี๋ยกลับใจเย็นลงได้ในบัดดล

ไม่...เขาไม่อยากทำให้นางตายอย่างง่ายดายเกินไป หญิงผู้นี้ควรจะอยู่ชดใช้ความผิดที่วังนี้ไปจนชั่วชีวิต แล้วเขาว่างเมื่อไรค่อยไปกลั่นแกล้งนาง ให้นางร้องห่มร้องไห้ร้องขอความเมตตา

<>::<>::<>

คืนวันรุ่งขึ้น ขณะที่ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังคิดอยู่ว่าจะล้างแค้นพิงถิงอย่างไรดีนั่นเอง พิงถิงก็ล้มป่วยหนัก

“ป่วยรึ ?” นัยน์ตาคมกริบของผู้เป็นนายกวาดผ่านใบหน้าของฉู่ม่อหราน แล้วแค่นยิ้มเย็นชา “อันการศึกมิหน่ายเล่ห์มาอีกแผนแล้วงั้นรึ ?”

ฉู่ม่อหรานกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“เซี่ยสู่(๑)เคยสงสัยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะว่านางอาจจะแกล้งป่วย แต่หมอได้ลองตรวจดูแล้ว นางป่วยหนักจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

แววตกตะลึงวาบผ่านนัยน์ตาของฉูเป่ยเจี๋ย ถามเสียงหนัก

“ป่วยเป็นอะไร ?”

“โรคประจำตัวเดิมพ่ะย่ะค่ะ ไอหนักมาก และไม่ได้สติ”

ฉูเป่ยเจี๋ยนึกถึงคืนนั้น นางก็ป่วยเช่นกัน และเขาได้อุ้มนางกลับไปส่งที่ห้อง สัมผัสของผิวกายร้อนผ่าวราวกับยังคงติดค้างอยู่กระนั้น ชายหนุ่มยังคงจำดวงหน้าอ่อนหวานว่าง่ายที่หลับตาลงอยู่บนเตียงได้อย่างแม่นยำ ใต้แสงจันทร์สาดส่อง มีอยู่พริบตาหนึ่งที่เขาหลงนึกว่าได้เห็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งหล้าเสียแล้ว...

“ฝ่าบาท......จะไปเยี่ยมนางไหมพ่ะย่ะค่ะ ?”

สายตาคมปลาบเย็นชาหยุดลงที่ใบหน้าของม่อหรานทันควัน ม่อหรานถอยกายไปหนึ่งก้าว ลนลานก้มศีรษะลง

“เซี่ยสู่เพียงแต่......เพียงแต่คิดว่า......”

ฉูเป่ยเจี๋ยรั้งสายตากลับ หมุนกายกลับไปนั่งลงที่หลังโต๊ะอีกครั้ง มือหยิบหนังสือราชการชุดหนึ่งขึ้นมาอ่านอย่างละเอียด ครู่หนึ่งจึงค่อยเอ่ยถามเหมือนไม่ใส่ใจว่า

“เชิญหมอคนไหนมาตรวจ ?”

“เฉินกวนจื่อพ่ะย่ะค่ะ”

“แค่สาวใช้ ต้องเชิญหมอชั้นดีถึงเพียงนี้เชียวรึ ?”

ฉู่ม่อหรานทำงานมานานหลายปีโดยน้อยครั้งมากที่จะถูกผู้เป็นนายตำหนิ แม้จะหนักแน่นเยือกเย็นเพียงไร ชายหนุ่มก็หน้าซีดเผือดทันที

“พ่ะย่ะค่ะ เซี่ยสู่จะรีบไปเปลี่ยนเอาคนอื่นมาเดี๋ยวนี้......”

“ไม่ต้องแล้ว” ฉูเป่ยเจี๋ยหยิบพู่กันขึ้นมา หลังจากลากปราดๆ เขียนเป็นข้อความอนุมัติสองแถวซึ่งตัวอักษรงดงามประหนึ่งมังกรเหินหงส์รำร่ายลงบนหนังสือราชการอย่างรวดเร็วแล้ว ชายหนุ่มก็ดูจะใจเย็นลงเล็กน้อย “ไหนๆ ก็เชิญมาแล้ว ไม่ต้องไปยุ่งยากซ้ำ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ใช้ยาอะไร ?”

“จัดยาตามที่เฉินกวนจื่อเขียนใบสั่งยาให้พ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้กำลังต้มอยู่”

ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา

“ทั้งที่ล่วงละเมิดเปิ่นหวาง แต่กลับต้องเชิญหมอมาตรวจแล้วยังต้องมาต้มยาให้นาง นางช่างเลือกเวลาป่วยได้เหมาะเจาะเสียจริงนะ น่าเสียดายที่เปิ่นหวางเป็นขุนพลในสนามรบโชกเลือด ไม่ใช่พวกคุณชายรักหยกถนอมบุปผา(๒) รอจนนางฟื้นแล้ว เจ้าจงไปบอกนางว่า อย่าได้คิดก่อเรื่องใดๆ ในวังของข้าเป็นอันขาด !”

ฉู่ม่อหรานเห็นเจ้านายพูดจาแบบพาลพาโลไร้เหตุผลเต็มที่ ก็ไม่กล้าเอ่ยทักท้วงอะไร รีบพยักหน้าขานรับว่า

“พ่ะย่ะค่ะ”

ขณะที่ฉู่ม่อหรานกำลังจะถอยออกไปจากห้อง ฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งกำลังอ่านหนังสือราชการก็นึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน จึงสั่งเสียงเรียบ

“ยาเม็ดเหมยหยกสวรรค์หอม(๓)ที่ต้าหวางให้มาสองกล่องเมื่อครั้งก่อน เจ้าเอาไปให้นางด้วยก็แล้วกัน ในวังไม่มีญาติผู้หญิง วางเอาไว้ก็เท่านั้น”

ฉู่ม่อหรานรีบเอ่ยรับ หลังจากนั้นฉูเป่ยเจี๋ยก็ก้มหน้าอ่านและลงนามในหนังสือราชการต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไรอีก

<>::<>::<>

พิงถิงล้มป่วยจริงๆ เดิมทีร่างกายของหญิงสาวแข็งแรงมาก เพียงแต่ตอนออกรบครั้งล่าสุดได้ไปเจอกับอากาศเย็นจัดจนล้มป่วยแล้วไม่ได้รับการรักษา ต่อมายังเกิดเหตุเปลี่ยนแปลงหลายเหตุการณ์ติดต่อกันจนไม่มีโอกาสรักษาให้ดีๆ ร่างกายจึงค่อยๆ อ่อนแอลง

วันก่อนตอนที่นางฝืนข่มอาการป่วยไปมอบตัวที่วังเจิ้นเป่ยหวาง ลำพังแค่กล่าวโต้ตอบกับฉูเป่ยเจี๋ยเพียงไม่กี่ประโยคนั้น เหงื่อเย็นเฉียบก็ผุดซึมเต็มหน้าผากจนแทบจะลุกขึ้นยืนไม่ไหว

ผู้รับผิดชอบจัดหาที่พักให้หญิงสาวคือม่อหราน เนื่องจากเดาใจเจ้านายไม่ออก ชายหนุ่มจึงไม่กล้าปฏิบัติต่อนางดีเกินไปหรือแย่เกินไป หลังจากนิ่งใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ ม่อหรานก็ตัดสินใจส่งนางมาอยู่ที่เรือนหลังเล็กอันเงียบสงัดแห่งหนึ่งของวัง

<>::<>::<>

นับจากวันที่แจ้งให้ฉูเป่ยเจี๋ยทราบว่า “เสี่ยวหง” ป่วย ฉู่ม่อหรานจะมารายงานอาการป่วยของ “เสี่ยวหง” ต่อผู้เป็นนายทุกวัน

“วันนี้เสี่ยวหงกูเหนี่ยงก็ยังเวียนศีรษะอยู่พ่ะย่ะค่ะ”

“วันนี้เสี่ยวหงกูเหนี่ยงทานข้าวต้มได้นิดหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”

“เมื่อคืนเสี่ยวหงกูเหนี่ยงไอน้อยลงเล็กน้อย แต่เช้าวันนี้เริ่มมีไข้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฉูเป่ยเจี๋ยฟังแล้วไม่ได้เอ่ยอะไรทั้งสิ้น เหมือนไม่ได้ยินกระนั้น

ผ่านไปได้ห้าวัน ในวันที่ห้า ฉู่ม่อหรานก็มารายงานตามหน้าที่เช่นเคย แต่ไม่ทราบเพราะเหตุใดฉูเป่ยเจี๋ยถึงได้ดูอารมณ์เสียผิดปกติ เมื่อได้ฟังฉู่ม่อหรานรายงานว่า “วันนี้เสี่ยวหงกูเหนี่ยงก็ยังไอ......” ไฟโทสะของผู้เป็นนายก็ลุกฮือโหมทันที คิ้วเข้มขมวดฉับ

“ไอ...ไอ ! ทำไมถึงยังไออยู่อีกเล่า ? ก็กินยาเม็ดเหมยหยกสวรรค์หอมไปแล้วไม่ใช่หรือไง ? เจ้าเฉินกวนจื่อนี่ไร้ประโยชน์สิ้นดี รักษาผู้หญิงแค่คนเดียวก็ยังไม่หาย !”

ฉู่ม่อหรานสะดุ้งโหยงใจหายวูบ วันต่อมาชายหนุ่มไม่กล้ากล่าวรายงานโดยไม่ผ่านการกรองคำพูดให้รอบคอบเสียก่อนอีก และได้แต่รายงานเสียงอ่อนว่า

“อาการไอดีขึ้นเล็กน้อย อีกไม่กี่วันก็ลุกจากเตียงได้พ่ะย่ะค่ะ”

“กี่วัน ?”

ฉู่ม่อหรานนึกไม่ถึงว่าเจ้านายที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานจะเอ่ยถามขึ้นกะทันหัน จึงตอบอย่างไม่ค่อยจะมั่นใจนัก

“ประมาณ......สิบวันพ่ะย่ะค่ะ”

“อืมม์” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยรับในลำคอโดยไม่ได้ซักถามอะไรอีก

ถึงวันที่สิบ เมื่อฉู่ม่อหรานมารายงานอาการป่วยของพิงถิงตามปกติ ชายหนุ่มยังไม่ทันได้เอ่ยปาก ผู้เป็นนายก็ลุกขึ้นยืนเสียก่อน แล้วกระดกปลายคางกล่าวว่า

“ไป ! ไปดูกันว่าแผนทรมานสังขาร(๔) ของนางแสดงถึงที่สุดแล้วหรือยัง” จากนั้นก้าวยาวๆ ออกจากห้องหนังสือมุ่งหน้าไปยังเรือนหลังเล็กอันเป็นที่พักของพิงถิงจริงๆ

<>::<>::<>

๑. เซี่ยสู่ (xiashu) แปลว่า “ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา , ผู้อยู่ใต้อาณัติ , ลูกน้องใต้สังกัด” เป็นสรรพนามเรียกตัวเองของลูกน้องเวลาพูดกับเจ้านาย หัวหน้า หรือผู้บังคับบัญชา

๒. รักหยกถนอมบุปผา เป็นสำนวนจีน หมายถึง อ่อนโยนกับผู้หญิง

๓. ยาเม็ดเหมยหยกสวรรค์หอม เหมย (mei) คือ บ๊วย เป็นผลไม้จีนชนิดหนึ่ง มีรสเปรี้ยว นิยมนำมาตากแห้งหรือดองรับประทาน ยาเม็ดเหมยหยกสวรรค์หอมไม่ได้มีอยู่จริง ในเนื้อเรื่องเป็นยาจำพวกยาบำรุงร่างกายสำหรับผู้หญิง

๔. แผนทรมานสังขาร (kurouji : ขู่โร่วจี้) หมายถึง แผนทำร้ายร่างกายตัวเอง โดยทำเป็นว่าถูกพวกพ้องของตนทำร้าย จึงคิดแปรพักตร์มาสวามิภักดิ์ต่อฝ่ายศัตรู เป็นแผนการที่กระทำเพื่อให้ได้รับความเชื่อใจจากศัตรู จะได้สามารถแทรกซึมเข้าไปเป็นไส้ศึกได้ ในที่นี้เป็นการประชดของฉูเป่ยเจี๋ยทำนองว่าพิงถิงแกล้งป่วยเพื่อให้เขาใจอ่อน

จากคุณ : Linmou - [ 2 ส.ค. 51 05:38:07 ]

ความคิดเห็นที่ 29

เรือนหลังเล็กนั้นเป็นบ้านมีบริเวณในตัว ด้านนอกเรือนปลูกดอกไม้สีแดงที่ไม่ทราบนามอย่างไม่เป็นระเบียบอยู่หลายกอ

ฉูเป่ยเจี๋ยเดินมาถึงหน้าประตูก็ชะงักเท้าลง นิ่งคิดอยู่ชั่วแล่น แล้วย้ายไปที่ริมหน้าต่างอย่างเงียบเชียบ

เสียงสนทนาดังลอดมาจากภายในห้อง ชายหนุ่มฟังออกว่าหนึ่งในสองเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย

“ยังมีอย่างอื่นอีกไหม ?”

“เยอะเลยเชียวละ” เสียงแผ่วเบานุ่มนวลเอ่ยตอบเนิบช้าเจือกระแสหัวเราะ “อย่างเช่นต้มกระดูกหม้อไฟ(๑) เวลาต้ม ให้เฉือนตามขวางบนกระดูก 2-3 รอย ให้ไขกระดูกโผล่ออกมาส่วนหนึ่ง......แต่อย่าหั่นจนขาดละ แล้วใช้ผักจี้ช่าย(๒)กับฟองเต้าหู้สดแบบหนา(๓)ช่วยหนุน รสชาติจะได้ซึมลงในกระดูก จากนั้นบดหงจิ่งเทียน(๔) สั่วหยาง(๕)กับรากตะไคร้หอม(๖)ให้เป็นผง ผัดด้วยน้ำมัน หลังจากผัดเสร็จแล้วนำไปใส่ลงในน้ำแกง แล้วค่อยใส่กระดูกลงไป รอจนเคี่ยวน้ำแกงได้ครึ่งหนึ่ง ให้หั่นรากบัวสดใหม่กับหัวไชเท้าแดง(๗)เป็นชิ้นเล็กๆ ใส่ลงไปด้วยกัน ปิดฝาแล้วเคี่ยวต่อด้วยไฟอ่อน”

“โอ้โฮ ข้าเป็นแม่ครัวมานานหลายปีปานนี้ ยังไม่เคยได้ยินวิธีปรุงแบบนี้มาก่อนเลยนะนี่ จุ๊จุ๊ แค่ได้ฟังก็หิวซะแล้ว”

ฉูเป่ยเจี๋ยนิ่งฟังอยู่ครู่หนึ่ง พบว่าทั้งสองคุยกันแต่เรื่องเคล็ดลับในการทำอาหารล้วนๆ โดยแต่ละวิธีปรุงที่ “เสี่ยวหง” เอ่ยมานั้น ชายหนุ่มต่างไม่เคยได้ยินมาก่อนทั้งสิ้น

วันนี้พิงถิงค่อยรู้สึกดีขึ้นบ้างเล็กน้อย ประจวบกับคุยถึงเรื่องการต้มอาหารกับจางมา(๘)ที่นำยามาส่งให้นางอยู่ทุกวันพอดี จึงเกิดนึกคึกขึ้นมา ออกปากเอ่ยถึงเคล็ดลับในการปรุงบางวิธีที่นางเคยได้ทราบมา

ขณะที่กำลังสนทนากันถึงผักดองนั่นเอง แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องได้ถูกเงาทะมึนเงาหนึ่งบดบังไป 8-9 ส่วน ครั้นหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง ก็ปะทะกับใบหน้างามสง่าคมสันอันเคร่งเครียดเย็นชาเข้าให้เต็มที่

“โอ๊ะ ! ฝ่าบาท......” จางมาแทบจะกระโดดโหยงลุกขึ้นจากขอบเตียงในทันใด นางลนลานถวายบังคมมือไม้แทบจะพันกัน

ฉูเป่ยเจี๋ยไม่แม้แต่จะเหลือบไปมองจางมา สายตาชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่ที่ใบหน้าซึ่งสีเลือดยังไม่ฟื้นฟูของพิงถิง

จางมาตะกุกตะกักพึมพำว่า

“หม่อมฉันต้องกลับไปที่ครัวแล้วเพคะ” จากนั้นกระวีกระวาดเก็บชามใส่ยาเปล่าเดินถอยหลังออกไปจากห้องในอาการตัวลีบ และแทบจะสะดุดเสียหลักหกล้มตีลังกาที่นอกประตู

หลังจากจางมาออกไปเสียหนึ่งคน ภายในห้องหลังเล็กก็เงียบสงัดลงกว่าเดิมมาก ราวกับว่าอากาศเย็นยะเยือกได้แผ่ซ่านขึ้นมาจากพื้นดินจนหมดในชั่วพริบตานั้น ใบหน้าเฉียบขาดทระนงอันสง่างามประหนึ่งสลักด้วยคมมีดมองอารมณ์ไม่ออกแม้แต่น้อย สายตาของฉูเป่ยเจี๋ยมีความอบอุ่นดุจเดียวกับอากาศในยามเหมันต์ไม่มีผิดเพี้ยน

ครั้นมองสบสายตาของชายหนุ่ม หัวใจหญิงสาวก็พลันเต้นโครมครามผิดจังหวะไปชั่ววูบจนต้องก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่ออำพรางเอาไว้

“ฝ่าบาทมาแล้วหรือเพคะ ?” นางเอามือค้ำผนังค่อยๆ พยุงตัวลงจากเตียงมาคุกเข่าถวายบังคม “ขอจงทรงพระเจริญเพคะ”

นัยน์ตาคมกริบของชายหนุ่มจ้องหญิงสาวเขม็งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะยกสองมือขึ้นกอดอก แกล้งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหยียดหยันซึ่งมักพบเห็นใช้กันบ่อยในเหล่าชนชั้นสูง

“ได้ยินว่าเจ้าป่วยรึ ?”

เดิมทีหญิงสาวคิดว่านางล้มป่วยอย่างนี้ หากฉูเป่ยเจี๋ยยังพอจะเห็นแก่ไมตรีเก่าก่อน อย่างน้อยก็คงจะทำดีกับนางบ้าง ซึ่งหากเป็นเช่นนั้น นางก็จะสามารถค่อยๆ สลายความแค้นของเขาและลอบสืบถามข่าวคราวของนายน้อย ต่อไปจะได้ลอบหลบหนีได้ด้วย

มิคาดนางล้มป่วยหนักถึงสิบกว่าวัน ฉูเป่ยเจี๋ยกลับไม่มาเยี่ยมไม่มาถามไถ่แม้สักครั้ง

แม้จะแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งยังจงใจกล่าวเยาะหยันตัวเองว่า

“ก็เจ้าไม่ใช่หญิงงามสักหน่อย หลังเลิกม่านเห็นหน้าตาที่แท้จริงกันแล้ว มีหรือจะยังใช้แผนหญิงงามเอย...แผนทรมานสังขารเอยได้อยู่อีก ?”

แต่ในใจหญิงสาวก็ยังคงเจ็บปวดและแปลบใจอยู่นั่นเอง

วันนี้เมื่อได้พบฉูเป่ยเจี๋ย นางก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะไม่คาดหวังอะไรโดยเด็ดขาด แต่ครั้นได้ยินน้ำเสียงเย็นยะเยียบของชายหนุ่ม นางก็กลับนึกถึงคืนนั้นในคฤหาสน์ตระกูลฮัวที่เขากล่าวกับนางเบาๆ ว่า “ป่วยหรือ” แล้วอุ้มนางไปส่งในห้องอย่างถือวิสาสะ ทั้งยังบังคับให้นางหลับตาลงและนอนเสียขึ้นมาทันที

พริบตานั้นความทุกข์ยากลำบากทั้งหมดทั้งปวงที่ต้องประสบนับตั้งแต่พลัดหลงกับนายน้อยได้ถูกจอบที่มองไม่เห็นงัดกลับขึ้นมาจากก้นบึ้งของจิตใจจนหมดสิ้น สารพัดความรู้สึกที่ประดังประเดเข้ามาส่งผลให้ขนตาหญิงสาวกะพริบถี่ๆ อย่างไม่อาจควบคุม สุดท้ายน้ำตาใสกระจ่างสองสายก็ไหลพรากลงอาบแก้ม

ฉูเป่ยเจี๋ยยืนค้ำศีรษะเอ่ยถามออกไปหนึ่งประโยค แล้วรออยู่พักใหญ่ก็ยังไม่ได้รับคำตอบ ไฟโทสะจึงเริ่มคุโชนขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่เตรียมจะสั่งสอนนางนั่นเอง ชายหนุ่มก็ก้มศีรษะลงพบว่าไหล่บอบบางของหญิงสาวสั่นสะท้านอยู่เบาๆ จึงย่อเอวลง ยื่นปลายนิ้วไปแตะปลายคางมนดันดวงหน้านวลขึ้นมา จนได้เห็นดวงตาแดงก่ำเล็กน้อยทั้งคู่กับใบหน้าที่เปียกชื้น

ปรากฏว่าหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่แทบเท้าได้ร้องไห้น้ำตาไหลพรากอย่างไร้ซุ่มเสียงเสียแล้ว...

“ร้องทำไม ?” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “หยุดร้องเดี๋ยวนี้”

การหลั่งน้ำตาต่อหน้าเจิ้นเป่ยหวางไม่ใช่ความตั้งใจของพิงถิง หญิงสาวจึงกัดริมฝีปากแน่น และคิดที่จะยืนขึ้น แต่สองขากลับอ่อนยวบ มือที่จับขอบเตียงพยุงตัวสั่นสะท้านไม่ยอมหยุด

ฉูเป่ยเจี๋ยมองอยู่ครู่หนึ่ง ก็คว้าแขนหญิงสาวฉุดให้ลุกขึ้นมานั่งลงตรงขอบเตียงด้วยสีหน้าเครียดคล้ำ เอ่ยเสียงหนัก

“อย่ากัดปาก ตอนนี้เปิ่นหวางอนุญาตให้เจ้าร้องไห้ได้”

นัยน์ตาคลอคลองด้วยหยาดน้ำของหญิงสาวเหลือบมามองชายหนุ่ม ก่อนจะเมินหน้าหนีโดยที่ยังคงกัดริมฝีปากน้ำตาไหลพราก

ความรู้สึกที่ถูกท้าทายทำให้ฉูเป่ยเจี๋ยเกิดความไม่พอใจขึ้นมาทันที ชายหนุ่มบีบปลายคางมนบังคับให้หันกลับมามองหน้าอย่างง่ายดาย เอ่ยเสียงต่ำ

“หากยังร้องอีก เปิ่นหวางจะประหารล้างตระกูลฮัว”

พิงถิงมองสายตาคุกคามของชายหนุ่ม ก็ทราบว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เพราะในใจของเจิ้นเป่ยหวาง ตระกูลฮัวนับเป็นอย่างไรได้ ?

หญิงสาวเพิ่มแรงกัดริมฝีปากจนห้อเลือด นัยน์ตาดำขลับเต็มไปด้วยแววไม่ยอมรับนับถือ จวบกระทั่งฉูเป่ยเจี๋ยถูกท้าทายจนคิดจะถลึงตาใส่นั่นเอง นางจึงได้ขยี้ตา สะกดกลั้นเสียงร้องไห้ ดวงหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาเผยแววดื้อรั้นทระนงอันน้อยนักจะได้เห็น สู้ประสานสายตาลุกโรจน์ด้วยไฟโทสะของชายหนุ่มตรงๆ อย่างไม่พรั่น

หญิงสาวไม่ได้ทราบสักนิดว่าสีหน้ากิริยานี้ของนางดูมีเสน่ห์มากเพียงใด และส่งผลให้หัวใจของฉูเป่ยเจี๋ยกระตุกวูบทันที

“น้ำตาผู้หญิงข้าเคยเห็นมานักต่อนักแล้ว...ไม่มีประโยชน์” เสียงแผ่วต่ำและเรือนกายของชายหนุ่มเคลื่อนใกล้เข้ามาแนบชิดติ่งหูน้อยๆ พร้อมกัน

พิงถิงสะดุ้งเฮือก ทำท่าจะลุกพรวดขึ้นจากขอบเตียง

ชายหนุ่มหยุดนางเอาไว้อย่างง่ายดาย

“นั่งลง !” มือกระตุกร่างบางจนเสียหลักล้มลงนั่งในอ้อมอก

“ว้าย......!”

“อย่าขยับ ระวังจะล้มลงพื้น” กลิ่นหอมอันผิดแผกจากเครื่องประทินผิวทั่วไปรวยรินมากระทบจมูก ครั้นเห็นลำคอระหงของนางแดงก่ำ ฉูเป่ยเจี๋ยก็อารมณ์ดีขึ้นมาโดยพลัน จงใจแกล้งหยอกเอินโดยสัมผัสเฉียดผ่านข้างใบหน้านวลเนียนแล้วเอ่ยว่า “อืมม์...เจ้าใช้น้ำหอมอะไรหรือ ?”

หญิงสาวทั้งขัดเขินทั้งร้อนรน กลิ่นอายบุรุษเพศและไอร้อนผ่าวจากร่างของชายหนุ่มครอบงำความรู้สึกทั้งมวลของนางเอาไว้จนหมดสิ้น หัวใจที่เต้นระทึกดั่งมึนเมาและความรู้สึกอดสูที่ถูกยั่วเย้าพลุ่งพล่านปะปนอยู่ภายใน นางพยายามดิ้นรนอย่างไร้ผล มือบางที่ดันแผงอกแข็งแกร่งดั่งภูผาดูคล้ายกึ่งโอนอ่อนกึ่งปฏิเสธเสียด้วยซ้ำ นัยน์ตาดำขลับจึงกลอกวูบ เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายทิ้งตัวลงซบในอ้อมแขนของชายหนุ่มอย่างว่าง่าย

“กลิ่นนี้หอมหรือเพคะ ?” หญิงสาวจงใจเอ่ยด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานเลียนแบบเหล่านวลนางในสำนักโคมเขียว(๙)

นางนึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนอย่างปุบปับ ฉูเป่ยเจี๋ยเหมือนจะปรับตัวตามไม่ทัน จึงตัวแข็งทื่อทันที

_____________________________

๑. ต้มกระดูกหม้อไฟ (กู่โถวกัว : gutouguo) อาหารจำพวกสุกี้หม้อไฟชนิดหนึ่ง

๒. ผักจี้ช่าย (jicai) ชื่อภาษาอังกฤษ Capsella bursa-pastoris คือผักชนิดหนึ่งของจีน หน้าตามีส่วนคล้ายผักกูด เป็นผักที่นิยมนำมาใส่ในหม้อสุกี้ ลวกแล้วมีรสหวาน อร่อยมาก

๓. ฟองเต้าหู้สด คือฝ้าหรือเยื่อที่ได้มาจากการต้มน้ำนมถั่วเหลืองให้มีความร้อนและความเข้มข้นในระดับที่เหมาะสม ทำให้ไขมันและโปรตีนของถั่วเหลืองจับตัวกันเป็นฝ้า และสะสมหนาขึ้นจนเป็นแผ่นฟิล์มบางๆ ที่ผิวหน้าของของเหลว จากนั้นจึงใช้ไม้ยาวตักแผ่นฟิล์ม ซึ่งเรียกว่า "ฟองเต้าหู้สด" (หรือเปียก) ขึ้นมา สามารถนำไปปรุงอาหารได้ทันที
(ข้อมูลจากเว็บ http://www.horapa.com/content.php?Category=Chinese&No=791 )

๔. หงจิ่งเทียน (hongjingtian) ชื่อภาษาอังกฤษ Rhodiola rosea เป็นพืชสมุนไพรชนิดหนึ่ง จัดอยู่ในวงศ์กุหลาบ เป็นไม้ประเภทไม้พุ่ม ขึ้นในเขตที่ราบสูงทุกที่ในโลก ใช้เป็นยาสมุนไพรในเขตเอเชียมาแต่โบราณ มักนำมาใช้ต้มกับน้ำหรือแช่เหล้า มีฤทธิ์กระตุ้นระบบประสาท เพิ่มประสิทธิภาพการทำงาน ขจัดความอ่อนเพลียและป้องกันอาการผิดปกติของร่างกายที่เกิดจากการอยู่ในที่สูงจากระดับน้ำทะเลมากๆ

๕. สั่วหยาง (suoyang) ชื่อทางวิทยาศาสตร์ Cynomorium songaricum Rupr. ชื่อภาษาอังกฤษ Songaria Cynomorium Herb เป็นพืชสมุนไพรที่กินรากชนิดหนึ่ง ลำต้นสูงประมาณ 30-60 ซม. รากยาวประมาณ 10-20 ซม. เส้นผ่านศูนย์กลางราก 2-5 ซม. ขึ้นในเขตแห้งแล้งมีทรายปนมาก เปลือกนอกมีสีน้ำตาลปนแดง มีฤทธิ์บำรุงร่างกายผู้ชาย บำรุงเลือด แก้โรคปัสสาวะเป็นเลือด เป็นยาระบาย เป็นต้น

๖. ตะไคร้หอม (Citronella) คือ สมุนไพรชนิดหนึ่ง ใช้รักษาโรคที่เกิดจากลมและความชื้น , โรคไมเกรน , ฆ่าเชื้อโรค , ช่วยอาการอาหารไม่ย่อย , ดับกลิ่นอับ , กระตุ้นให้สดชื่น , ไล่แมลง

๗. หัวไชเท้าแดง คือ หัวแครอท เพื่อมิให้เสียอรรถรสที่โผล่คำทับศัพท์ภาษาอังกฤษมา จึงขอเรียกตามภาษาจีนค่ะ

๘. จางมา (Zhangma) มา ในที่นี้เป็นภาษาถิ่น ใช้เรียกสตรีมีอายุอย่างให้เกียรติ

๙. สำนักโคมเขียว หมายถึง หอนางโลม

จากคุณ : Linmou - [ 4 ส.ค. 51 05:28:29 ]