ความคิดเห็นที่ 1 20. วาทะพิโรธ (ครึ่งหลัง) จากนั้นรามิตพลิกหงายมือขึ้น ตราแห่งแดนตะวันตกพลันร่วงหล่นจากอากาศลงสู่มือของเด็กหนุ่ม เขาจึงยื่นมันไปตรงหน้าของหัวหน้าพ่อค้าสมาพันธ์ คาชาเหลือบสายตาลงมองนิดหนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงเหอะในลำคอ “ข้าเปลี่ยนใจแล้ว...ข้าชักไม่อยากได้ตราหักๆ ใช้การไม่ได้แบบนี้หรอก” “แล้วท่านต้องการสิ่งใด?” ในทีแรกคาชาทำท่าคล้ายจะพูดบางอย่างแต่กลับเปลี่ยนใจ “ตอนนี้ยังนึกไม่ออก...เอาเป็นว่า...ข้าจะให้เจ้าติดหนี้ข้าหนหนึ่งก็แล้วกัน” จากนั้นเขาก็เสเรื่องพูด “ข้าได้ยินมาว่าบาดาลชั้นที่หกแม้เป็นที่อันตรายแต่ก็มีหินล้ำค่าอยู่มากมาย มีโอกาสดีๆ เช่นนี้ทำไมข้าจะต้องปลีกตัวไป หือ?” แต่รามิตไม่หลงกลในคำพูดของอีกฝ่าย “แอ่งเกษียรสมุทรเป็นแดนอันตรายแห่งหนึ่งในบาดาล ต่อให้มีหินเลิศล้ำเพียงไหนก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของท่านหรอก” คาชายังคงยิ้ม แต่ทว่านัยน์ตาเริ่มแห้งผาก “มีสิ!” เขาแย้ง “ในโลกยังมีของสิ่งหนึ่ง...ต่อให้เป็นดินแดนอันตรายแค่ไหน เจ้าก็สามารถฟันฝ่าไปได้” “ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีของล้ำค่าขนาดนี้มาก่อน แต่ถึงอย่างไรข้าก็คงไม่หน้ามืดตามัวเพราะมันแน่” พ่อค้ามังกรเลิกคิ้วขึ้น ก้มตัวลงนิดหนึ่งขณะกล่าว “สักวัน...เจ้าไม่เพียงแต่จะแสวงหา ซ้ำร้ายกลับยินยอมให้มันมีอำนาจเหนือจิตใจอีกด้วย” ในขณะที่กล่าว หางตาของคาชาพลันจับความเคลื่อนไหว มัสลินเดินออกมาจากเงาของอาคาร ส่วนอุดากันยังนอนขดเป็นก้อนกลม อาจเป็นเพราะได้พักเต็มที่ทำให้เด็กสาวแลดูงดงามกว่าเมื่อที่ครั้นลงมาที่เหมืองใต้ดินใหม่ๆ คาชายิ้มให้เธอ เป็นครั้งแรกที่แววตานายพ่อค้าใหญ่ไม่ได้แฝงนัยใดๆ “ไม่ช้าเจ้าจะได้รู้จักมันแน่รามิต” พูดจบเขาก็ยืดกายขึ้น แล้วเดินส่ายอาดๆ กลับไปสู่มาดคนเถื่อนตามเดิม เขาชักเท้าเตะผลั่กไปที่ลำตัวของมังกรบิน อุดากันสะดุ้ง ผงกหัวขึ้นพลันอ้าปากที่เต็มไปด้วยคมเขี้ยวคมกริบ แล้วคาชาก็กล่าวภาษาที่รามิตไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นสำเนียงกับที่ไทราใช้พูดกับมังกร จริงสิ...เพราะเขาเป็นพ่อค้ามังกรนี่ อุดากันยอมหุบปาก หน้าบูด ด้วยกำลังโมโหที่ถูกปลุกให้ตื่นก่อนเวลา แม้รามิตจะภาวนาให้มันงับคาชาสักเขี้ยวเพื่อแก้แค้นเสียที แต่ในที่สุดอุดากันก็มิได้ลงปากทำร้ายใครเลย กระทั่งหัสรังสีเองก็ไม่เว้นถูกคาชาก่อกวนโดยเอาน้ำสาดเข้าโครมใหญ่เพื่อยุติเสียงกรนดั่งลั่นของเขา ซ้ำนายพ่อค้ายังโยนอาวุธหลายเล่ม รวมถึงสัมภาระกองตรงหน้านายน้อยแห่งวังตะวันออก “เอาของพวกนี้ขึ้นหลังอุดากัน เราจะไปกันแล้ว” “แก...ถือดีอย่างไร” หัสรังสีแทบตวาด ทั้งหัวเปียกและเลยมาถึงช่วงไหล่ แต่ในวาระที่คาชารู้ดีว่าฝ่ายตรงข้ามไม่สามารถเรียกพลังของตนได้ เขาจึงมิได้แสดงความกริ่งเกรงแต่อย่างใด “ทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย ท่านว่าที่จ้าววังสุริยัน” คาชาปราม “ท่านเล่นนอนสุขีอยู่ในห้องคนเดียว ทิ้งให้สาวน้อยนอนตากลมอยู่ข้างนอกยังไม่พอใจอีกหรือ? มัสลินกำลังจัดเตรียมข้าวของ ส่วนรามิตก็เหลือมือข้างเดียวคงไม่ถนัดนัก ข้าเลยบอกให้ไปเรียกเจ้าพวกอสูรอ้วนผอมมาจากรังใต้ดิน แล้วท่านจะทำอะไรดี? หือ? ท่านจ้าววัง? รอให้ข้ามาขัดรองเท้าหรือ?” เทพตะวันออกโกรธจนเส้นเลือดปูดโปนออกมา หากสุดท้ายกลับยินยอมรวบอาวุธทั้งหมดห่อเข้าไว้ด้วยกัน แล้วเอาพาดไว้บนบ่าเดินฉับๆ ออกไปหามังกรบิน น่าแปลกนักที่หัสรังสีสามารถแบกอาวุธมากมายเช่นนั้นราวกับพวกมันมีน้ำหนักเพียงขนนกบางเบา ***** จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 22:55:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ปลายปีกของผีเสื้อน้ำโผล่ออกมาก่อนที่ร่างรามิตและอังกาจะเดินพ้นขั้นบันไดหินขึ้นมา บัดนี้ขนาดของรากษสและสัตว์ยักษ์คล้ายถูกนายคนใหม่ย่อให้เล็กลงกว่าเดิมหลายเท่า แต่ถึงกระนั้นอังกาก็ยังมองคล้ายแรดน้ำที่มีร่างกายโตเกินขนาดอยู่ดี เมื่อรามิตเดินนำทานพและอังกามาถึงสถานที่ที่เขาเดาว่าน่าจะเป็นท่าเรือเดิม เขาก็พบว่าทั้งหมดเตรียมตัวกันใกล้เสร็จแล้ว มีเพียงข้าวของเล็กน้อยเท่านั้นที่ยังกองอยู่บนพื้น มัสลินอยู่บนอานบังคับมังกร เธอรวบผมทั้งหมดขึ้นบนศีรษะเพื่อสะดวกต่อการเดินทาง ส่วนอุดากันยอมให้หัสรังสีขึ้นบรรทุกบนหลังได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมให้นั่งบังคับอยู่ดี คาชายืนอยู่กับอุรุบนท่าเรือ สภาพของจัณฑบาทผู้กล้าหาญคล้ายเพิ่งขึ้นมาจากสระโบกขรณี ขณะที่รามิตเดินเข้าไปหาทั้งสองเป็นเวลาที่พวกเขาจบการสนทนาพอดี ส่วนอุรุเมื่อเห็นว่ารามิตมาถึงแล้วจึงถอยออกไปยืนด้านหลัง สีหน้าของคาชาไม่สู้ดีนัก หากยังไม่ทันจะเอ่ยปากถามคาชาก็ชิงพูดก่อน “ข้าคงจะไปกับพวกเจ้าไม่ได้แล้ว” เมื่อเขากล่าว หัสรังสีพลันหัวเราะออกมา แต่คาชาไม่สนใจ “รามิต” เขาเรียกชื่อเด็กหนุ่ม และกวักมือให้เขาเดินเข้ามาใกล้ “เจ้าต้องไปคนเดียวแล้ว...นี่คือ มุกดาของสระโบกขรณี เอาติดตัวไว้มันอาจจะช่วยเจ้าได้” จากนั้นคาชายื่นถุงหนังที่ภายในบรรจุมุกล้ำค่าเอาไว้ แต่สิ่งที่ทำให้รามิตประหลาดใจกลับเป็นคำพูดที่หนักแน่นเสียจนรามิตไม่คิดว่านี่คือคำพูดของนายพ่อค้าในคราบโจรผู้มากเล่ห์ “ขอบคุณมากขอรับ แต่ข้าไม่ต้องการ...” เขาปฎิเสธที่จะรับมุกแห่งบาดาล หากทว่าคาชากลับยัดเยียดให้โดยไม่สนใจคำปฏิเสธ “เอาไปเถอะน่า...มันมีประโยชน์แน่ ข้าก็อยากจะอธิบายให้มากกว่านี้ แต่คงไม่มีเวลาแล้ว” แต่เมื่อเห็นท่าทีของรามิต ซึ่งคาชาคาดเดาเอาว่าเมื่อลับหลังเด็กหนุ่มคงโปรยมุกทั้งหมดกลับคืนสู่บึงใต้น้ำแน่ เขาจึงรีบดักคอเอาไว้ก่อน “เหอะ...ถ้าเช่นนั้น เอาเป็นว่าข้าฝากเจ้าเอาไว้ก่อนก็แล้วกัน” รามิตอ้าปากจะเถียงแต่ก็จนด้วยคำพูด “เจ้าเมืองมาตีเปิดทางให้แล้ว ทานพจะพาเจ้าไปเอง...รากษสพวกนี้มีชีวิตยาวนานและรู้จักนครใต้ดินเป็นอย่างดี” เขาตัดบท “อสูรใต้ดินยอมรับให้เจ้าเป็นนาย ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เต็มใจแต่...ไหนๆ แล้วเจ้าน่าจะใช้พวกมันนำทาง บินไปจะเร็วกว่า...ส่วนแรดน้ำอย่างอังกาเคลื่อนไหวบนบกได้ช้า เจ้าควรสั่งให้มันว่ายรอในสระนี้ก่อนเผื่อว่าเราอาจจะต้องการความช่วยเหลือ...” เมื่อพูดประโยคยืดยาวแบบรวดเดียวจบ คาชาจึงค่อยรู้สึกตัวว่าได้แสดง ‘ภูมิ’ ออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังจากนั้นเขาจึงหยุดกล่าว หันหลังให้พวกของรามิต ก้าวเดินฉับๆ ตามหลังอุรุออกไปเสียดื้อๆ โดยไม่สนใจเสียงเรียกชื่อตน เมื่อเดินไปถึงช่วงหนึ่งเขาจึงหยุด เมื่อสัมผัสถึงลมวายุที่พัดโดยแรง เขาจึงหันหน้ากลับมา จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 22:58:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหนือนครมาตีในขณะนี้มีสัตว์เทพและสัตว์อสูรบินตามกันอยู่ไม่ห่าง รามิตนั่งทรงตัวอยู่บนหลังของทานพ ส่วนมัสลินบังคับมังกรตามหลังมา อังกากระโจนลงแอ่งน้ำที่ใกล้ที่สุด เมื่อกายสัมผัสผิวหน้าของสระโบกขรณีแรดน้ำเคลื่อนไหวได้อย่างว่องไวจนมองเห็นสายน้ำสะท้อนฟองขาวเป็นทาง พ่อค้ามังกรแห่งแดนใต้หยุดยืนนิ่ง ดวงตาของเขาฉายแววบางอย่างที่ไม่อาจตีความได้ แต่เพียงครู่เดียวดวงตาของพ่อค้ามังกรก็คงความเจ้าเล่ห์ดุจเดิม หลังจากนั้นเขาไม่ได้เดินไปขึ้นเรือที่พวกจัณฑบาทเตรียมเอาไว้ให้ หากแต่ว่าเดินตัวตรงกลับไปในเมืองบาดาล ***** ครั้นเมื่อนีรนาทเดินเข้ามาในโถงตำหนักบาดาล เธอถึงกับชะงักงันเมื่อเห็นว่าผู้ใดกำลังนั่งรออยู่บนหนึ่งในสองบัลลังก์ของเมืองมาตี “เก้าอี้นี่มันแข็งจังนะ ท่านนีรนาท...นั่งไม่สบายเลย” คาชาทักขึ้น ดูไม่เดือดร้อนเลยที่ตนได้หาญกล้าทำสิ่งใดอยู่ “เจ้า! บังอาจนัก กล้าดีอย่างไรมานั่งบนบัลลังก์ของบิดาข้า! ทหาร!” หากก่อนที่ทหารเมืองมาตีจะกรูเข้าจับกุมนายพ่อค้าเถื่อนไร้มารยาท คาชาก็รีบกล่าวออกมาก่อน “ท่านจะไม่อยู่ฟังหน่อยหรือ? ว่าเหตุใดข้าถึงย้อนกลับมา...ท่านนีรนาท...ท่านไม่รู้ตัวเลยหรือว่า จ้าวทวารทั้งสามคน กำลังจะได้ตัวบุรุษเมธ โดยไม่ได้บอกกล่าวอะไรท่านเลย” คำว่า บุรุษเมธ และ จ้าวทวารทั้งสาม ทำให้เจ้าเมืองมาตีหยุดชะงัก เธอหรี่ตาลงพลางมองท่าทีที่เหนือกว่าของฝ่ายตรงข้ามพลางชั่งใจ ก่อนจะยกมือส่งสัญญาณให้เหล่าทหารถอยออกไป “ข้านึกอยู่แล้วว่าเจ้าไม่ใจบุญขนาดที่จะทำตัวเป็นพี่เลี้ยงเด็กหรอก...เจ้ารู้อะไรอีก จงบอกมาเดี๋ยวนี้” คาชาแกล้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน เกาคอตนเองแกรกๆ เสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ทีหลังท่านจะสั่งเบาะรองนั่งจากข้าก็ได้นะ นุ่มเหมือนนั่งอยู่บนปุยเมฆเลย” เขาเฉไฉ แต่ทันใดนั้นดูเหมือนความอดทนของนีรนาทจะมาถึงขีดสุด ทันใดนั้นร่างสวยงามของนีรนาทพลันขยายใหญ่จนเกือบถึงเพดานห้อง เล็บมือคมกริบราวกับเขี้ยวมังกรกางออก ปีกผีเสื้อลายส้มสลับดำทะลุออกมาจากกลางหลัง และงอกยาวจนเต็มความกว้างของห้อง ใบหน้าของนางงามแปรเปลี่ยนไปสู่ภาคอสุรี...มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่ยังคงสีแดงจัด หากทว่าคาชายังคงมองความเปลี่ยนแปลงด้วยแววตาเฉยเมย มีแต่ท่าทีเท่านั้นที่เพิ่มความระแวดระวังมากขึ้น “อืม...ค่อยสวยขึ้นมาหน่อย...” คาชาชมและพยักหน้าให้ เสียงจริงของเจ้าเมืองมาตีดังลั่นห้องโถง “หมายความไง? บุรุษเมธหรือ? ไม่ได้นะ หากพวกมันทำลายคำสาป บาดาลล่มสลายอีกครั้งแน่” “นั่นคือเหตุผลที่พวกมันไม่ยอมบอกท่านไง ท่านนีรนาท เพราะท่านชอบทำตัวเป็นเด็กดี๊ เด็กดีอย่างนี้น่ะ” หากก่อนที่เจ้าเมืองมาตีจะบันดาลโทสะ พ่อค้าเจ้าเล่ห์จึงชิงกล่าวต่อ จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 23:03:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “จ้าวทวารทั้งสามกำลังร่วมมือกันเพื่อทำลายคำสาปหนังมังกร แต่ถ้ามันง่ายเพียงนั้นก็ดี เพราะบุรุษเมธคราวนี้ไม่ใช่ธรรมดาอย่างที่คาดไว้ และที่แน่ๆ พวกมันยังไม่รู้ว่า...” อยู่ๆ คาชาก็หยุดพูด จากนั้นเขาโยนสิ่งหนึ่งไปให้นีรนาท “นี่คือข้อเสนอจากนายจ้างของข้า” ไม่ว่าคาชาจะโยนสิ่งใดไปให้เจ้าเมืองมาตี บัดนั้นนางรากษสถึงกับเนื้อตัวสั่นระริก “แก...พวกเจ้า! บังอาจนัก...คิดหรือว่าข้าจะ...” “ภายในไม่กี่วัน ที่นี่อาจไม่ปลอดภัยสำหรับท่านเจ้าเมืองอีกแล้ว จักหวงไปใยกัน? รับข้อเสนอจากนายจ้างของข้าจะดีกว่า...” จากนั้นคาชามองไปรอบห้องโถงที่เคยประดับประดาไปด้วยทองคำและอัญมณี แต่บัดนี้มีแต่ความว่างเปล่า “อีกอย่างหนึ่งในเมืองนี้ก็หมดสมบัติให้ท่านผลาญแล้วนี่” “แม้เหลือแค่เสาค้ำคาน ข้าก็จะไม่ยกเมืองของข้าให้คนอย่างเจ้า” นางอสุรากล่าวด้วยเสียงดังลั่น นายพ่อค้าแสนเจ้าเล่ห์เสเอามือเกาคออีกครั้ง “ข้าไม่ได้เป็นคนซื้อ....ข้าเป็นเพียงตัวแทนมาเจรจาให้แก่นายจ้างของข้าเท่านั้น” “ใครเป็นผู้จ้างวานเจ้ามา?” “อา...นั่นเป็นความลับทางการค้า ข้าเกรงว่าจะบอกแก่ท่านมิได้ แต่อย่างน้อย...เพื่อความสบายใจของท่าน ข้ารับรองว่านายจ้างของข้าจะไม่ทำลายเมืองบาดาลนี้ เพียงแต่จะปรับเปลี่ยนมัน ‘นิดหน่อย’ เท่านั้น” เมื่ออีกฝ่ายเริ่มเงียบเสียง คาชาจึงรุกต่อ “คิดดูให้ดีท่านเจ้าเมืองรับข้อเสนอของนายจ้างข้าเสีย ท่านและจัณฑบาทลูกเมืองของท่านยังอยู่รอดปลอดภัย ท่านมีกำลังอยู่กับตัวแล้วจะกลัวอะไร? รอเพียงไม่กี่วัน เมื่อคำสาปหนังมังกรถูกทำลายลง ท่านก็จะมีแต่ได้ ไม่มีอะไรเสีย นอกจากท่านอยากจะนั่งรอความเป็นนิรันดร์บนเก้าอี้ไม้แข็งๆ นี่” ว่าแล้วมันก็เอามือตบไปที่บัลลังก์ไม้ “ท่านไม่กลัวหรือว่า จ้าวทวารทั้งสามจะกลับมาทวงความแค้นแก่ท่านเมื่อครั้งโบรารณ...” “บิดาของข้าได้ชดใช้ความผิดพลาดนั่นไปแล้ว!” เธอตะโกน หากทว่าแววตาดุจปิศาจร้ายกลับแสดงท่าทีหวาดกลัว จากนั้นร่างอสุราก็หดกลับเล็กลงกลายมาเป็นร่างสตรีดังเดิม และเงยหน้าขึ้นมองฝ่ายตรงข้ามอย่างขอความช่วยเหลือ... “พาคนของท่านไปซ่อนอยู่บนเกาะใดก็ได้ ที่ไม่ใช่ที่นี่ เมื่อคำสาปสิ้นสูญท่านก็จะเป็นอิสระ...ท่านนีรนาท...ท่านไม่เคยอยากขึ้นไปเหนือพิภพบ้างเลยรึ?” คาชายิ้มกริ่ม... การเจรจาการค้าของเขาไม่เคยพลาด... แต่แล้วในชั่วเวลาหนึ่ง เมื่อพ่อค้าปากเอกเบือนหน้าไปทางบึงน้ำ รอยยิ้มดุจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ของนายพ่อค้าปากเอกกลับจางลง สายตาคมลึกของเขาทอดยาวออกไปไกล ราวกับได้สูญเสียสิ่งของสำคัญให้หลุดไปจากมืออีกเป็นครั้งที่สอง ***** “พวกเจ้ามาทำบ้าอะไรกันที่นี่?” จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 23:06:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อานนท์ร้องอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นทหารและนางอัปสรมากมายพากันมาอออยู่ตรงหน้าห้องโถงของหอคอยตะวันตก อันเป็นเขตพำนักส่วนตัวของจอมเทพรัตติกาล นายทหารคนหนึ่งที่มียศมากที่สุดรีบแหวกผู้คนออกมาคำนับ “ขออภัยท่านอานนท์ ข้าเกรงว่าต้องรออยู่ที่นี่สักครู่” ชายรับใช้แห่งจอมเทพคิ้วขมวด “ข้าต้องเข้าไปเอา...ช่างเถิด ไม่ได้...ไม่ได้... ยังไงข้าก็ต้องเข้าไป” แต่เมื่ออานนท์ทำท่าจะเดินดุ่ยๆ ฝ่าดงทหารเข้าไป เขาก็ถูกขวางกั้นไว้โดยหอกไขว้สองเล่ม “พวกเจ้ากล้าขัดคำสั่งจอมเทพหรือ?” อานนท์ร้อง “หากข้าไม่ได้สาส์นกลับไปภายในเพลานี้ อยากท้าทายกับรัตติกาลหรือ?” แม้จะรู้ว่าเป็นแค่ลมปาก หากชื่อเสียงของเทพตะวันตกก็เลื่องชื่อในเรื่องความโหดร้ายมาช้านาน ทหารถืออาวุธชักลังเลใจ หากพวกมันยังไม่ต้องตัดสินใจ เพราะมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง “ท้าทายรัตติกาลรึ? หึ? เสียงนกกาแห่งทุ่งกาลีนี่มันร้องแหลมบาดแก้วหูเสียจริง” กล่าวจบคนพูดก็บรรลุถึงหน้าโถงระเบียง เหล่าทหารที่รายล้อมอยู่รอบห้องพลันคุกเข่าลงข้างหนึ่งกันโดยพร้อมเพรียง ผู้มาใหม่คือ หัวหน้าคณะนักบวชสูงสุดแห่งศิลาลัย ความจริงบุรุษแห่งมหาวิหารศิลาลัยผู้นี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยย่างกรายเข้ามาในหอคอยประจำทิศตะวันตก เพราะในอดีตท่านเคยเป็นถึงจ้าวแดนตะวันออก ก่อนที่จะสละตำแหน่งเพื่อให้ทรงกลดสืบทอดแทน หากในวันนี้อาจเป็นวันที่ประวัติศาสตร์แห่งศิลาลัยต้องจารึกไว้ทีเดียวเมื่อคณะนักบวชสูงสุดมาเยือนถึงหอประจิม แม้จะมาแค่สามคนไม่ครบองค์ประชุมทั้งห้า หากก็นับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์อย่างหนึ่ง ชายชราทั้งสามขยับแขนเสื้อยาว ค้อมศีรษะให้แก่ทหารแห่งศิลาลัยนิดหนึ่ง...นิดเดียว...จากนั้นหัวหน้าคณะนักบวชจึงหันไปหาอานนท์ที่กำลังยืนตะลึงจนทำความเคารพแทบไม่ทัน “เป็นแค่ข้ารับใช้...บังอาจพูดจาสามหาวกับนายทหารแห่งศิลาลัยเพียงนี้เชียวหรือ?” อานนท์ยืนนิ่ง เมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามไม่มีปฏิกิริยาใด เขาจึงได้ที “นี่เห็นแก่ท่านจอมเทพวันนี้ข้าไม่เอาเรื่องใดๆ หึ! ต่อให้ฟ้าถล่มลงมาข้าก็ไม่อยากจะมาเหยียบที่นี่ให้เป็นเสนียดเท้า แต่เพราะว่าข้าได้รายงานว่ามีคนของข้าหายไปสามคน และครั้งสุดท้ายมีคนเห็นว่าพวกเขามุ่งมาที่หอคอยดำ” “ท่านนักบวชกล่าวเช่นนี้หมายว่าอะไรขอรับ?” ฝ่ายนักบวชปรายตามองอย่างเหยียดหยาม ทำปากหมุบหมิบก่อนจะตอบ “หมายความว่าพวกเจ้าซุกซ่อนปิศาจร้ายไว้น่ะสิ อย่างเมื่อคืนวันฉลองก็ทีหนึ่งแล้ว...ครั้งนั้นถือว่าพวกเราทำงานช้าเกินไปทำให้คนร้ายหลุดรอดไปได้ แต่คราวนี้ไม่พลาดแน่” ฝ่ายนักบวชเอ่ยอย่างหมายมาด “วันนี้แหละข้าจะพิสูจน์ว่าพวกเจ้าเลี้ยงพวกปิศาจมารไว้เป็นสัตว์บริวารรับใช้” เมื่อพวกนักบวชทำทีจะลุยเข้าไปในเขตตะวันตก บัดนั้นอานนท์สวมหัวใจสิงห์กระโดดเข้าขวางโดยไม่เกรงอาญา “ไม่ว่าท่านจะเป็นใครก็ตาม หากต้องการล่วงล้ำเขตหอดำ ต้องได้รับอนุญาตจากนายท่าน” จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 23:08:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ชายชรามองเขม็งไปที่อานนท์ ตวาดเสียงดัง “หลีกไปเจ้าพวกชั้นต่ำ! เศษเดนตะวันตก!” “หลีกทางให้ท่านนักบวช อานนท์!” เสียงทุ้มกังวาลดังแทรกขึ้นแทบจะต่อประโยคของหัวหน้านักบวชในทันใด แต่อะไรก็ไม่น่าแปลกใจเท่าประตูทางเข้าของหอดำที่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถปลดผนึกได้กลับถูกเปิดกระชากออกโดยแรง จอมเทพรัตติกาลปรากฏกายอยู่ตรงระหว่างช่องเปิดนั่นเอง ราวกับว่าเขายืนรออยู่มาเป็นเวลานานแล้ว เมื่อนั้นทุกคนในห้องโถงต่างมีปฏิกิริยาแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ฝ่ายทหารที่เพิ่งลุกขึ้นยืนได้เมื่อครู่หากบัดนี้กลับยิ่งต้องทรุดกายลงมากกว่าเดิมราวกับกำลังทำความผิด นางอัปสรต่างย่อถวายคำนับ จึงรีบเดินหลีกหนีหายเพื่อไปทำงานต่อในทันที ส่วนเทพนักบวชได้แต่กัดฟันกรอด หากด้วยสถานะที่เหนือกว่าของฝ่ายตรงข้ามทำให้พวกเขาต้องค้อมกายคำนับต่ำ ส่วนอานนท์รีบทำความเคารพก่อนจะเดินมาอยู่เคียงข้างเจ้านาย “เจ้าเสียมารยาทต่อเทพนักบวชอย่างยิ่งนะ อานนท์” วิษณุวัติปรายตามองไปที่ชายรับใช้ แม้จะเป็นคำตำหนิหากทว่าอานน์กลับรู้สึกดีใจและสะใจ...จนแทบปิดบังไม่มิด จอมเทพแห่งศิลาลัยหันไปทางกลุ่มนักบวช และขยับมือเป็นสัญญาณให้ฝ่ายทหารลุกขึ้น และโดยไม่มีการออกคำสั่งจากจอมเทพ ฝ่ายทหารทุกนายต่างพากันถอยฉากออกไปยืนคอยรับคำสั่งแต่โดยดี “คนของข้าเสียมารยาทต่อท่าน ต้องขออภัย” จ้าวแดนตะวันตกกล่าว “หึ!” หัวหน้านักบวชส่งเสียงรับในลำคอ แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใดต่อ พลางนึกแปลกใจว่าเหตุใดวิษณุวัติอยู่ๆ ถึงได้มาปรากฏกายได้ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาแน่ใจว่าตอนนี้จอมเทพกำลังประชุมกับเหล่าเสนาบดีอยู่ที่โลกุตรา ไอ้คนเจ้าเล่ห์... เมื่อไม่เห็นฝ่ายนักบวชจะว่ากล่าวประโยคใดออกมาอีก วิษณุวัติจึงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบๆ “ได้ยินมาว่าคนของท่านหายไปในเขตของหอคอยทิศตะวันตกหรือ? แปลกจริง เพราะปรกติแล้ว ฝ่ายนักบวชก็ไม่ค่อยมาที่หอนี้เพราะเห็นว่าผิดกฎข้อห้ามมิใช่หรือ” “ท่านไม่ต้องมาโยกโย้มากความ...ข้าต้องการคนของข้าคืน” เขาหัวเราะ “บางทีนักบวชฝึกหัดทั้งสามอยากเกิดความคึกคะนองประสาชายหนุ่ม อาจหนีออกไปนอกกำแพงด้วยเบื่อที่รับใช้เทพนักบวชไม่ได้กระมัง? หรือไม่...ก็อาจอยากหาความแปลกใหม่ของตะวันตก” “ท่านจอมเทพ!” ชายชราโพล่งขึ้นอย่างระงับอารมณ์ไม่ได้ “ท่านพูดเช่นนี้ราวกับไม่ให้เกียรติมหาวิหาร” “หากความสูงของมหาวิหาร อยู่บนรากฐานแห่งความเสื่อมสลาย ท่านคิดว่ายอดสูงนั้นจะคงความสง่าได้นานเท่าใด” วิษณุวิตโต้กลับ “ท่าน...” นักบวชถึงกับชี้นิ้วสั่นระริกมาที่วิษณุวัติ เมื่อนั้นจ้าวแดนรัตติกาลจึงกล่าวต่อ “ในเมื่อท่านนักบวชอยากเยี่ยมชมหอประจิมนัก เจ้าบ้านอย่างข้าย่อมยินดีต้อนรับ” จอมเทพผายมือเชื้อเชิญอย่างท้าทาย “เชิญท่านนักบวช” นักบวชอีกสองคนหน้าซีดจางราวกับเป็นลม เมื่อมองเข้าไปในหอคอยที่เย็นยะเยือก ต่างคนต่างภาวนาให้นักบวชสูงสุดปฏิเสธคำชวน จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 23:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สองบุรุษแห่งศิลาลัยต่างประเมินกันละกัน เมื่อผู้อาวุโสกว่ารู้ตัวว่าอาจต้องเสียเปรียบเมื่อล้ำเขตหอตะวันตกเขาจึงบังเกิดความลังเล เหอะ...คราวนี้ถือว่าเจ้าโชคดี... ในที่สุดหัวหน้าคณะนักบวชต้องเป็นฝ่ายถอยหลังออกมาสองสามก้าว ก่อนจะพูดขึ้น “ครั้งนี้ข้าต่างหากที่เสียมารยาทต่อท่านจอมเทพ ต่อไปข้าจะระวังคนของข้ามากกว่านี้” จากนั้นทั้งหมดก็พากันเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนขนาดที่อานนท์คิดว่าพวกเขาให้เวทหายตัวได้ เขาหันไปถามผู้เป็นเจ้านายอย่างเป็นห่วง “ครานี้โชคดีที่นายท่านรู้ตัวเสียก่อน เลยช่วยเจ้าพวกนั้นไว้ได้ทัน” หากผู้ที่เป็นเจ้านายคล้ายไม่ได้ยินประโยคของข้ารับใช้ เขายกมือขึ้นห้าม “ถอยออกไปยืนห่างๆ อานนท์” วิษณุวัติหรี่ตาลง ก่อนจะขยับตัวก้าวช้าๆ เข้ามาภายในพลางมองไปที่จุดเกิดเหตุ ร่างสูงของจอมเทพแห่งรัตติกาลทรุดกายลงหน้าบริเวณที่มีรอยไหม้เกรียมปรากฏเป็นทาง เขาใช้นิ้วอังจมูกขณะที่ได้กลิ่นฉุนของกำมะถัน หีบตุลาการสีดำของเวณิชถูกเปิดอ้าออก ภายในไร้ตัวสตกะ... เขาถอนใจยาว ดีที่เจ้าเต่าแก่พวกนั้นเป็นเต่าหัวหดเสียด้วย ไม่เช่นนั้นข้าคงอธิบายเรื่องเวทตุลาการที่ใช้ขังตัวสตกะลำบาก “เพราะว่าช่วยพวกมัน...ไอ้ตัวมารนั่นถึงเล็ดรอดออกไปได้ จริงสิ...เจ้าหนุ่มนักบวชนั่นเป็นอย่างไรบ้าง?” “ข้าน้อยส่งตัวไปหอพยาบาลแล้วขอรับ ท่าทางยังคงหวาดกลัวอยู่ แต่นักบวชอีกสองคนนั้น...ข้าคิดว่าคง...” แม้เสียงของอานนท์ขาดหาย หากเจ้าของห้องก็สามารถเดาออก “สั่งการลงไปให้สาวกดำเพิ่มเวทภายในมหาวิหารให้มากขึ้นเป็นสองเท่า และบอกเป็นการภายในว่าบัดนี้เรามีตัวสตกะที่กำลังหิวโหยอยู่ในศิลาลัย ให้พวกเขาเพิ่มความระมัดระวังให้มากกว่าเดิม” เขากล่าวพลางหันไปหยิบสาส์นฉบับหนึ่ง ชั่วขณะนั้นเขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นลายมืออาลักษณ์ปรากฏอยู่หน้าสาร แต่เพียงขณะเดียวจอมเทพก็กลับมาเป็นปกติ เขายื่นคำสั่งให้แก่ข้ารับใช้ อานนท์น้อมรับคำสั่ง ขณะที่เขารับสาส์น มือกลับสั่นไหวด้วยความกลัว จากนั้นจึงค่อยเดินถอยหลังจากไปพลางเหลียวซ้ายแลขวาอย่างระแวง วิษณุวัติละสายตาจากชายรับใช้ก่อนจะกระแทกปิดฝาหีบที่เปิดอ้าอยู่ดังปัง ***** ตีท้ายบท : เอิ๊ก! บอกแล้วว่าตอนนี้ยาววว (ครึ่งหลังนี่ลงไปเจ็ดหน้าแน่ะ) ...ตกลงคาชาทำงานให้ใคร?...เหตุใดเขาจึงไม่รับตราตะวันตกที่ตนเองอยากได้นักหนาแล้ว? และสุดท้ายทายอารมณ์ป๋าวิษฯแกไม่ถูกเลยใช่มั้ยคะ? ว่าแกโกรธหรือแกห่วงรามิตหรือทำอะไรกันแน่? ส่วนคาชามีลับลมคมในอีกตามเคย สองคนนี้หากสู้ในด้านความคิดแล้วสูสีกันมากๆ ค่ะ คุยตอนหน้าดีกว่าค่ะ ตอนหน้าใกล้จะถึงตอนสำมะคัญแล้ว เพราะรามิตเดินทางไปถึงบาดาลชั้นหก หรือ ที่เรียกว่า แอ่งมรณะ ในตอน 21 : ดินแดนโครงกระดูก ค่ะ แม้จะไม่มีคาชาไปด้วย แต่รามิตก็ได้ผีเสื้อน้ำมาเป็นพรรคพวกล่ะน่า ตอนหน้าจนถึงตอนใกล้ไคล์แมกซ์นี่เรื่องจะเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ค่ะ และจะเริ่มนับถอยหลังสิบตอนสุดท้ายแล้วนะคะ จากคุณ : run saya - [ 2 ส.ค. 51 23:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หงะ เม็มเต็มจริงๆ ขอลิงก์ตอนที่อธิบายเรื่องแดนบาดาลกับบุรุษเมธอีกทีนะคะ จะได้เอามาเดาว่าใครจ้างใคร ตลบหลังใครยังไง แล้วสตกรเนี่ย ร้ายยังไงน้า บอกมายัง (ว่าแต่สิ่งที่จะฝ่าฟันไปเอามาให้ได้ คงไม่ใช่เพื่อความรักนา) จากคุณ : scottie - [ 3 ส.ค. 51 01:24:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 10--9---8----7-----0  นับถอยหลัง จบแล้ว ครับ โอเพน ซาซามิ  มาเล่าต่อได้แล้วคุณรัน จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 3 ส.ค. 51 07:39:17 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คาซาอยู่ในช่วงเด่นที่สุดในชีวิต ถ้าไม่ติดรามิต คาซาเป็นตัวเอกแทนได้เลยนะเนี่ย แถมป่วนชาวบ้านเขาไปหมดชนิดตัวละครอื่นไม่กล้าทำ ฮ่ะๆๆ อ่านจุใจดีครับตอนนี้ มัสลินคงลืมบทไปนิดหนึ่ง เพราะผู้กำกับสั่งให้เดินออกมาแล้วเกาะแขนรามิตนี่นา อิอิ ตัวละครที่โผล่ออกมาหลังโฆษณาก็มีพฤติกรรมที่น่าสงสัยกันทั้งนั้น จะรอดูว่าผู้กำกับจะเขมวดปมปริศนาทั้งหลายทั้งปวงมาให้จบลงตัวอย่างไร คิดตามครับ และตอนนี้มีกลิ่นไอของบรรยากาศแบบไทยเล็กน้อย(แต่ก็เป็นเรื่องปกติของเรื่องนี่) คงจะเป็นชื่อตัวละครหรือสถานที่ซึ่งฟังแล้วคล้ายๆของไทยเรานั่นเอง อ้อ ที่ไม่ได้ตอบเพราตั้งใจว่าเมื่อไรที่รวมเล่มสำเร็จจึงจะบอกครับ แฮ่ะๆๆ แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 51 11:20:09 จากคุณ : GTW - [ 3 ส.ค. 51 11:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โอะ...เนื่องมาจากรีเควสท์ของคุณ Scottie เราจัดให้เป็นการด่วนค่ะ แต่รู้สึกแหยงๆ อย่างไรก็ไม่รู้ กลัวคุณจับไต๋ได้น้อ.. เอาอันแรกๆ ก่อน 1. ตัวสตกะหรือ ศตกะ (แปลว่าจำนวนร้อย) ร้ายอย่างไร? ร้ายขนาดที่ว่าต้องทำให้เวณิช อดีตมือปราบยอดฝีมืดถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว แต่ตัวที่ปรากฏอยู่ในตอนแรกๆ ของเรื่องนี้ สตกะยังเป็นเพียงตัวอ่อนค่ะ ยังไม่โตเต็มวัย ลักษณะภายนอกจึงยังมีเปลือกแข็งหุ้มอยู่ทำนองเดียวกับตัวดักแด้ (แต่เป็นแด้พันธุ์หฤโหดและกินเนื้อค่ะ) แต่เมื่อมันโตเต็มวัยแล้วจะมีพฤติกรรมอย่างไร ต้องอาศัยนักอ่านช่างคิดทั้งหลายเดาทางลางๆ จาก link ตอนที่ 4 : ปริศนาในเปลวเพลิง  ตามนี้ค่ะ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/01/W6203802/W6203802.html 2. ส่วนปริศนาแดนบาดาลกับคำสาปหนังมังกร นั้นทั้งหมดมีความสัมพันธ์กันหมดค่ะ เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วเราสรุปคร่าวๆ ให้อ่านง่ายๆ ดีกว่า แดนบาดาลนั้นเคยมีอตีดที่รุ่งเรืองอยู่ใต้พิภพและแต่เดิมมีถึงเจ็ดชั้น เราอ้างอิงมาจากตำราโบราณของไทยเรา ซึ่งแต่ละช้้นจะมีชื่อเรียก เราขออนุญาตไม่พูดถึงนะคะ ด้วยมันจะยืดเยื้อเกินไป เอาเป็นว่า...ป้จจุบันแดนบาดาลชั้นลึกๆ คือ ชั้นห้า หก เจ็ดล่มสลายไปแล้ว อันเนื่องมากจากคำสาปหนังมังกรนั่นเองค่ะ ซึ่งหากมีบุรุษเมธเกิดขึ้น (หมายถึงคนที่ยอมสละชีพตนเอง) จะทำให้เมืองบาดาลพ้นคำสาปค่ะ link ตอนที่กล่าวถึงตอนนี้คือ ตอนที่ 12 : บุรุษเมธ ทั้งบทค่ะ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/04/W6491750/W6491750.html และ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/04/W6530870/W6530870.html ส่วนคำสาปหนังมังกรนั้นหาอ่านได้จากตอนที่วาฬา ยอมเผยฐานะของตนเองในเหมืองมังกรค่ะ link ตอนคือ ตอนที่ 14 : เหมืองมังกร จะอธิบายเรื่องคำสาปได้ชัดเจนที่สุดค่ะ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/05/W6617208/W6617208.html ส่วนเหตุใดเทพบาดาลดันหาเรื่องใส่ตัวเอง อันนี้ต้องติดตามตอนต่อไปนะคะ 3. (ว่าแต่สิ่งที่จะฝ่าฟันไปเอามาให้ได้ คงไม่ใช่เพื่อความรักนา)<<< อันนี้ทิ้งท้ายไว้ยังบอกมิได้...เหอ...เหอ... แถมให้นิดหนึ่งค่ะ คุณ Scottie ภาคอาศิรวิษนี้ เป็นชื่อของ 'ตัวร้าย' ค่ะ ส่วนจะเป็นใคร...ต้องรออ่านตอนที่ 21 : ดินแดนโครงกระดูก เพราะตอนนี้จะบอกโจ้งๆ เลยค่ะ ปล. ตอบยาวๆ อย่างนี้ชอบจัง... คุณ y4uc : ใช่ค่ะ...เริ่มนับถอยหลังได้แล้ว...แต่ต้องรอตามคิวนะคะ คุณ GTW : คาชาป่วนคนอื่นได้ขนาดนี้แน่นอนว่าต้องมีแบ็คอัฟที่ดีค่ะ ใคร? เอ๋า...บอกก่อนก็ไม่ลุ้นสิคะ รามิตกับมัสลินหากไปอยู่ในเรื่องอื่น คู่นี้อาจไม่แคล้วกัน แต่...นี่คือเรื่องของข้าพเจ้า...ต้องเดากันต่อไปค่ะ ก๊าก...ตัวละครหลังโฆษณา...ช่างคิดมุขจริงๆ ใช่ค่ะ...ตัดทิ้งไม่ได้ ทุกฉากมีความหมายหมดทั้งสิ้นค่ะ ดีจังที่บอกว่าเป็นไทย...เพราะเรื่องนี้ตั้งใจให้เป็นแบบไทยประยุกต์หรือไทยสากลค่ะ ปล. งานคุณจี รวมเล่มเมื่อไรจะรอซื้อและรออ่านนะคะ แก้ไข link ผิดค่ะ (โว้...!) แก้ไขเมื่อ 03 ส.ค. 51 14:40:08 จากคุณ : run saya - [ 3 ส.ค. 51 12:57:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ไว้ค่อยตามเก็บอีกที แต่ว่าภาคนี้เป็นชื่อตัวร้าย .. บาดาล .. พญานาค ปะ .. ชักมั่ว แดร็กคูล่าแล้วกัน จากคุณ : scottie - [ 5 ส.ค. 51 13:20:51 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ง่า มาอ่านเฉยๆ จากคุณ : Hexi - [ 6 ส.ค. 51 19:37:14 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ตอบคุณ สก็อตตี้ค่ะ พญานาค...เกือบถูกละแต่ยังไม่ใช่...เหอ...เหอ... ส่วนท่านเค้าท์เดร็ด...โอ้...โอ้...มาได้อย่างไร? อ๋อ...เอามาจากคำแปล อาศิรวิษ ใช่ไหมคะ แต่ตอนนี้ท่านเคาน์ผู้โด่งดังท่านนั้นคงยังไม่เกิดค่ะ แถมอยู่คนละทวีป...ไม่มีเครื่องบินนั่ง...มาเมืองไทย เหนื่อยแย่... คุณ hexi : ขอบคุณค่า...แค่นี้ก็ดีใจล่ะ จากคุณ : run saya (run saya) - [ 8 ส.ค. 51 00:53:34 ]