ความคิดเห็นที่ 1 ข้อ 2. ) ก่อนเข้าสู่เนื้อหา มีการเกริ่นนำ และเริ่มต้นเนื้อหาด้วยการสนทนาเป็นภาษาอังกฤษทั้งสองเรื่อง ขอชี้แจงดังนี้  การเปิดเรื่องมีหลายวิธีที่ผู้เขียนจะหยิบยกมาใส่ในงานเขียนของตัวเอง (Techniques) เช่น * เปิดด้วยคำพูดตัวละคร *การเปิดตัวด้วยการบรรยายเหตุการณ์ *การเปิดตัวด้วยวลี/คำคม/จดหมาย/ข้อความ *การเปิดตัวด้วยประวัติตัวละคร และอื่นๆ ตามที่เจ้าของงานหยิบบทความพรรณนามา แล้วตามด้วยการเปิดตัวละครด้วยคำพูดนั้น เพื่อให้ผู้อ่านได้ขบคิด เพราะงานเขียนนี้ไม่ได้มีการกล่าวบทนำ อารัมภบท หรือมีบรรณาธิการแนะนำในอันดับแรก เหมือนนิยายที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม ดังนั้นบทความพรรณาที่เกริ่นนำในงานชิ้นนี้จึงเกิดขึ้นเพื่อเชื้อเชิญให้ผู้อ่านติดตามเนื้อหาด้านใน สะกดอารมณ์ของผู้อ่านให้สนใจที่จะค้นหาต่อไป...การกล่าวพรรณนาที่ว่านี้ มีเนื้อหาเกี่ยวกับมนุษย์ที่เชื่อว่ามีด้ายสีแดงผูกติดที่นิ้วก้อย และปลายด้ายข้างหนึ่งจะผูกติดไว้ที่นิ้วก้อยของเนื้อคู่ไว้ ตัวละครหลักมีความเชื่อเช่นนั้น ซึ่งข้าพเจ้าไม่ได้เขียนขึ้นลอยๆ แต่เป็น Theme ของเรื่องและกล่าวถึงบทพรรณนานี้อีกครั้งในช่วงกลางเรื่อง และปิดบทพรรณนานี้ในตอนท้าย (ไม่ว่าบทสรุปปลายด้ายสีแดงของตัวละครนั้นๆเป็นเนื้อคู่จริงๆหรือไม่ก็ตาม เจ้าของเรื่องวาง Plot เช่นนั้น) การกำหนดตัวละครเป็นลูกครึ่ง ข้าพเจ้าต้องการอิงวิถีชีวิตจากประเทศที่สอง และขณะเดียวกันจะเพิ่มน้ำหนักให้ตัวละครรองในประเทศที่สองตัดสินใจกลับประเทศไทยในกลางเรื่อง ในฐานะคนไทยคนหนึ่งอย่างลงตัวและมีเหตุผล รองรับการตัดสินใจของตัวละครได้ (เห็นได้จากข้อความในจดหมายของตัวละครจากญี่ปุ่นเขียนพรรณาถึงฤดูดอกไม้ผลิ-และวัน/เดือน/ปีที่ระบุด้านบนของจดหมายซึ่งตรงกับเหตุการณ์จริงของประเทศนั้นๆ) บทสนทนาใช้เป็นภาษาอังกฤษ เพื่อสื่อถึงที่มาของตัวละครนั้นๆผู้อ่านทราบได้ทันทีว่าตัวละครอยู่ประเทศญี่ปุ่น เมื่ออ่านออกเสียงว่า “Oha_yo”  ซึ่งเจ้าของงานไม่สามารถเขียนคำทักทายว่า  “ Hello”, “ Hi”  เพราะผู้อ่านอาจตีความเป็น “ชาวฝรั่ง” ได้ อนึ่งเครื่องโน๊ตบุ๊คเจ้าของงานไม่สามารถเปลี่ยนภาษาญี่ปุ่นได้ มิเช่นนั้นจะพิมพ์เป็นภาษาญี่ปุ่นจริงๆในงานแทนการใช้ภาษาอังกฤษ และเหตุผลที่ตัวละครรู้จักกันก็ได้ใส่น้ำหนักลงรายละเอียดไว้ในงานเขียนทำให้ผู้อ่านคล้อยตามได้  นอกจากนี้เจ้าของงานยังวางPlot และ Character ตัวละคร รวมถึง Setting ไว้ชัดเจนตั้งแต่ต้นเรื่อง สังเกตจากกำหนดวันที่ ตั้งแต่การพรรณนาต้นเรื่อง หรือลงวันที่กำกับในหัวจดหมาย หรือขึ้นต้นตอนใหม่ เพื่อให้สอดคล้องกับเหตุการณ์จริงของประเทศนั้นๆ , คำพูดเปิดตัวละคร ,การบรรยายใส่น้ำหนักให้กับความรู้สึกของตัวละคร ทำให้ผู้อ่านเข้าใจ Tone ของตัวละครได้ชัดเจน ให้เกิดความสมจริงและน่าเชื่อเมื่อผู้อ่านจินตนาการถึงอารมณ์นั้นๆของตัวละคร ดังนั้น เมื่อพิจารณาคำชี้แจงแล้วจะเห็นว่าทั้งสองเรื่องมีลักษณะและวิธีคิดแบบเดียวกัน  จึงมีความเป็นไปได้ที่งานเขียนจะออกมาใกล้เคียงกัน อยู่ที่เจ้าของงานจะควบคุม Tone And Theme  เรื่องนั้นๆได้มากน้อยแค่ไหน จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 4 ส.ค. 51 17:39:37 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ข้อ 3. – 4. ) แนวเรื่อง  , ตัวละคร มีความเหมือนกัน - กำหนดให้ผู้เขียนเป็นคนเล่าเรื่อง - กำหนดให้ผู้อ่านจินตนาการเป็นเรื่องจริง - กำหนดให้ตัวละครมีพฤติกรรมเบี่ยงเบนทางเพศ - กำหนดให้ตัวละครเป็นลูกครึ่ง  (ได้ชี้แจงเหตุผลดังข้อ 2.) ขอชี้แจงดังนี้   ข้าพเจ้าต้องการถ่ายทอดเรื่องราวที่ใกล้ตัว วิธีที่ง่ายที่สุดสำหรับการหัดเขียนเรื่อง การกำหนดตัวเองให้เป็นตัวละครหลักนั้นจึงเหมาะสมที่สุด เพราะเข้าใจทิศทางของเรื่อง และTone ของเรื่องได้ดี ที่สำคัญจะผลักดันให้ Plot เดินไปข้างหน้าอย่างไม่สะดุดและง่ายต่อการเขียน ซึ่งนักเขียนคุณภาพอย่าง “คุณสุริศร วัฒนอุดมศิลป์” เจ้าของผลงานเรื่อง “สุดปลายสะพาน” ที่เข้ารอบสุดท้ายรางวัลนายอินทร์อะวอร์ด ประจำปี 2549 หรือ “คุณเซ็งเป็ด”ชื่อเดียวกับผลงาน ก็ล้วนใช้วิธีนี้เช่นกัน และมี Plot เรื่องที่กำหนด Character ตัวละคร ลักษณะแนว Y ทั้งสิ้น ต่างกันที่เจ้าของงานจะควบคุม Tone  และ Theme ได้ดีมากน้อยแค่ไหน เมื่อพิจารณาแล้วจะเห็นว่าแม้องค์ประกอบจะเหมือนกัน แต่ Style การเล่าเรื่องต่างกันอย่างเห็นได้ชัด  นักเขียนคุณภาพทั้งสอง มีองค์ประกอบตรงกับข้อกล่าวหาที่เจ้าของงาน “จดหมายรักจากเกาหลี” ที่ได้กล่าวหาเจ้าของงาน “จดหมายจากเมืองไทย” ทุกข้อ (ยกเว้นการกำหนดตัวละครเป็นลูกครึ่ง) ข้าพเจ้าขออนุญาตเจ้าของงานดังกล่าว ณ โอกาสนี้เพื่อจะอ้างอิงว่าแนวเรื่อง การกำหนดตัวละคร กลวิธีการเล่าเรื่องนั้นไม่กำหนดชัดเจนตายตัว ถึงจะเหมือนกันแต่เจ้าของงานต่างก็มี Style ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว นอกจากนี้เจ้าของงานที่กำหนดตัวเองเป็นผู้เล่าเรื่องยังมีอีกหลายท่าน เช่น “เวลาในขวดแก้ว” และ “ขอหมอนใบนั้น ที่เธอฝันยามหนุน” ผลงานที่โด่งดังของ “คุณประภัสสร เสวิกุล”เป็นต้น ข้อกล่าวหาที่ว่า ลักษณะการเขียนให้ผู้อ่านคล้อยตามว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ขึ้นอยู่กับ Techniques อีกเช่นกัน หากผู้อ่านเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ถือเป็นความสำเร็จที่สุดของเจ้าของงานนั้นๆ ข้อนี้ข้าพเจ้าไม่ขอชี้แจงว่า เรื่องที่เขียนเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เพราะมีผลต่อ Plot ในตอนต่อไป ขอเป็นสิทธิ์ให้ผู้อ่านพิจารณา (อนึ่ง Techniques ที่ข้าพเจ้านำมาใช้ในงานเขียนตัวเองนั้น ผู้อ่านจะสัมผัสได้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่นั้น  พิจารณาได้จากจดหมายที่ตัวละครเขียนถึงฤดูดอกไม้ผลิของประเทศญี่ปุ่นตัวละครนั้นได้แนบ File ส่งรูปภาพดอกซากุระให้ตัวละครที่ประเทศไทยดู(ภาพจากคห.บนซึ่งเป็นภาพถ่ายจากกล้องส่วนตัว) /ตัวละครหลักจัดทริป/ของฝากที่ตัวละครรองส่งมาให้จากประเทศญี่ปุ่น เป็นต้น ) คำในประโยคบางคำ เป็นคำเดียวกัน และอยู่ในประโยคที่ข้าพเจ้าต้องการพรรณนานิสัย ,ความรู้สึก,บรรยากาศ ของตัวละครมีความใกล้เคียงกัน แต่เมื่ออ่านเนื้อหาทั้งหมดจะเห็นทิศทางการดำเนินเรื่องแตกต่างกัน (มุมมองที่1.) เมื่อเจ้าของงาน “จดหมายรักจากเกาหลี” ตัดรูปประโยคสนทนาในแต่ละตอนมาเปรียบเทียบกัน จึงชี้ประเด็นให้เกิดความเข้าใจว่าข้าพเจ้า “ลอกงาน” ซึ่งเป็นไปได้ที่จะเกิดความรู้สึกเช่นนั้น เพราะความใกล้เคียงกันในรูปประโยคแต่ต่างกันที่กลวิธี Techniques และ Plot   (มุมมองที่ 2.) ถ้าผู้อ่านได้อ่านเนื้อหาและพิจารณาตั้งแต่ต้น ของงานเขียน “จดหมายจากเมืองไทย” จะทราบว่า คำในประโยคนั้นมีน้ำหนักและผลักดันให้เรื่องดำเนินไปในทางของมันเอง รวมถึงเข้าใจตัวละครมากยิ่งขึ้นว่ารู้สึกต่อกันและกันอย่างไร? และจะเข้าใจว่าคำในบทสนทนานั้นสามารถใช้ในชีวิตจริงได้และพบเห็นบ่อยครั้ง การที่ตัวละครจะจินตนาการใบหน้า/ท่าทางของอีกฝ่ายหนึ่งนั้นเป็นเรื่องปกติมากสำหรับการเล่นแชท (แม้ในความเป็นจริงก็รู้สึกเช่นนั้น) เมื่อได้ใส่จินตนาการลงไปในงานเขียน จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่งานทั้งสองเรื่องจะใกล้เคียงกัน ซึ่งข้าพเจ้ากำหนดว่าต้องเขียนลง เพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหาและเติมเต็มน้ำหนักความรู้สึกของตัวละครหลักให้ผู้อ่านได้รับทราบและจินตนาการใบหน้า/รูปร่างของอีกฝ่ายไปพร้อมๆกัน ดังนั้น ไม่ว่าเจ้าของงานจะเป็นผู้เล่าเรื่อง,เนื้อหาเหมือนจริง, ตัวละครมีพฤติกรรมเบียงเบนทางเพศ และกำหนดให้ตัวละครเป็นลูกครึ่งหรือไม่นั้น เจ้าของงานก็ได้ชี้แจงพร้อมยกตัวอย่างผลงานท่านอื่นๆประกอบ ความเป็นไปได้ที่งานเขียนทั้งสองเรื่องจะให้ความรู้สึกว่าลักษณะงานใกล้เคียงกัน แต่เมื่อใช้เหตุผลและหลักการมาพิจารณาเช่น Plot ,Style  และ Tone จะชัดเจนขึ้นว่างานเขียน ไม่เหมือนกันอย่างแน่นอน แก้ไขเมื่อ 04 ส.ค. 51 19:08:55 จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 4 ส.ค. 51 17:55:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ข้อ 5.) การใช้สัญลักษณ์สื่อสารของตัวละคร ขอชี้แจงว่า ข้าพเจ้าวาง Plot ลักษณะแบบนี้ตั้งแต่ต้น และกำหนดตัวละครเป็นผู้ผลักดันเนื้อหาให้ดำเนินไปด้วยการเล่าเรื่องผ่านจดหมาย (หากยกตัวอย่างภาพยนตร์ไทย  “The Letter จดหมายรัก” ความรักระหว่างคุณดิวกับคุณต้น ตัวละครหลักและตัวละครรอง จะเห็นว่าเจ้าของงานเขียนได้รับแรงบันดาลใจคิด Plot จากเรื่องนี้มากกว่า ) ดังนั้นการใช้ “จดหมาย” ในการผลักดัน Plot และกำหนดให้ตัวละครเขียนจดหมายสื่อสารระหว่างกัน เจ้าของงานจึงมีเหตุผลเพียงพอ และลงตัวที่สุด ที่จะใช้คำว่า “จดหมาย” ในการตั้งชื่อเรื่อง และใช้เป็น “สัญลักษณ์” สื่อถึงกัน จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 4 ส.ค. 51 18:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ข้อ 6. ) มูดแอนด์โทนของเรื่องมีความใกล้เคียงกัน ขอชี้แจงว่า   (1.) ลักษณะคำถามคล้ายกับข้อ3.- 4.ตามที่ข้าพเจ้าได้ชี้แจงดังข้างต้น (2.) อนึ่งหากเจ้าของงาน “จดหมายรักจากเกาหลี” หมายถึง Plot และ Theme นั้น เจ้าของงาน “จดหมายจากเมืองไทย” ได้ชี้แจงประเด็นข้อกล่าวหานี้แล้ว (ข้อ 3.-4.) และขอชี้แจงเพิ่มเติมว่าไม่ใกล้เคียงกันอย่างสิ้นเชิง ตามข้อกล่าวหา แม้ Character จะลักษณะเดียวกันคือ Y แต่ทิศทางดำเนินของเรื่องที่เดินไปข้างหน้าและทำให้ผู้อ่านรู้สึกว่า “เป็นเรื่องจริง”นั้น  เจ้าของงานไม่สามารถควบคุมได้ว่าตอนต่อไปตัวละครจะตัดสินใจอย่างไร?ไม่คาดการณ์ได้ว่าตัวละครจะหยิบยกเหตุการณ์ใดมาเขียนเล่าในจดหมาย เพราะข้าพเจ้าใช้ Techniques การเดินเรื่อง "ตามวันเวลาปฏิทิน"อีกทั้ง Theme ในงานเขียนนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่ระบุในงานเขียนชัดเจน (จะชัดเจนในช่วงกลางและสรุปในท้ายเรื่อง-ผู้อ่านสังเกตได้จากตัวละครมีการ Conflict และรอการ Resolution อยู่) การเลือก Techniques มีในตำราชัดเจนสามารถนำมาใช้ในงานเขียนได้ทุกประเภท แต่การเขียนนั้นๆคือ Style เฉพาะตัว (ได้ชี้แจงและอธิบายเพิ่มเติมไว้ในข้อ 3.-4.แล้วเช่นกัน) และ (3.) Tone ของเรื่อง ข้าพเจ้ามั่นใจในงานเขียนว่าสามารถควบคุม Tone ของเรื่องได้ดี ผู้อ่าน เมื่ออ่านแล้วจินตนาการเห็นภาพในทิศทางเดียวกัน และไม่ได้ยกระดับภูมิความรู้ที่ต่างขั่วของตัวละคร ข้าพเจ้ากำหนดลักษณะ Character ตัวละครชัดเจน เขียนตัวละครทั้งสองตัวให้ผู้อ่านมีความรู้สึกต่อตัวละครในด้านบวกและมีอารมณ์ร่วมในเหตุการณ์นั้นๆ และไม่มีความขัดแย้งด้านความคิดของตัวละครเอง (เฉพาะตอนต้นเรื่องและรอการคลี่คลายในตอนกลาง)ผู้อ่านจะสัมผัสได้เมื่อจินตนาการตาม ข้าพเจ้าสามารถคุมความคิดและบทสนทนาให้สอดคล้องสัมพันธ์กันในแต่ละตอนตาม Plot ที่วางไว้ตอนต้น  รวมถึง Theme และ สัญลักษณ์ในเรื่องอย่างแนบเนียน ผู้อ่านไม่รู้สึกว่าถูกยัดเยียดให้อ่านจดหมายมากเกินไป และขัดแย้งกับการตัดสินใจของตัวละคร (สังเกตว่าผู้เขียนจะใส่น้ำหนักให้ตัวละครทุกครั้ง และปูพื้นฐานความรู้สึกของตัวละครหลักมาตลอดเมื่อถึงจุดไคลแมกซ์ จะได้มีเหตุและผลรองรับ) ดังนั้น Move & Tone อยู่ที่การตีความของแต่ละเจ้าของงาน ซึ่งเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน ไม่มีข้อกำหนดชัดเจน ซึ่งเจ้าของงาน “จดหมายจากเมืองไทย” มีความคิดเห็นและชี้แจงให้ทุกฝ่ายได้ทราบตามข้อกล่าวหาทั้ง 6 ข้อข้างต้นแล้วนั้น รวมถึงข้อเท็จจริงทั้งหมด เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย และเพื่อตอบแทนน้ำใจของเพื่อนๆบนถนนนักเขียนที่คอยเป็นกำลังใจให้ทางหลังไมค์ และสำคัญเหนืออื่นใดเพื่อรักษาเกียรติและความฝันของตัวเองบนเส้นทางถนนนักเขียนต่อไป   อนึ่ง  ข้าพเจ้าน้อมรับฟังทุกความคิดเห็น และขอขอบคุณทุกๆกำลังใจ และทุกความคิดเห็น เป็นสิ่งที่ดีที่ข้าพเจ้าจะเก็บเกี่ยวคำแนะนำดีๆนั้น ความรู้สึกที่ดีต่อกัน และความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ต่อข้าพเจ้าเพื่อเป็นวิทยาทาน พัฒนาองค์ความรู้สู่การเป็นนักเขียนที่ดีต่อไป จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 4 ส.ค. 51 18:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คอยอ่านเรื่องของ ปีเตอร์ คุง กับ โอโม่ซัง ตอนต่อไปอยู่ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 5 ส.ค. 51 05:23:25 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามพี่กุลธิดามาติด ๆ รออ่านงานของน้องออมสินเหมือนเดิมจ๊ะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะ และก็ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีจ๊ะ จากคุณ : roslita - [ 5 ส.ค. 51 07:59:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ในฐานะที่เป็นคนอ่าน ที่ติดตามเรื่องราวมานาน ขอแสดงความคิดเห็นหน่อยเถอะครับ เื่นื่องจากผมได้มีโอกาสคุยเอ็มเอสเอ็น กับพี่ออมสิน ตั้งแต่เรื่อง จดหมายรักจากเมืองไทย ลงที่ถนนนักเขียนใหม่ๆ ผมได้ทักท้วงไปว่า Session Start: 13 กรกฎาคม 2551                                     | | Participants:                                                      | |    Lonely Prince รักอยู่ไหน ของเจ้าชายโดดเดี่ยว (XXXXX@hotmail.com) | |    ...ete to be what you might have been!!" (XXXXX@hotmail.com) | [14:26:21] Lonely Princ: พล็อตเรื่องเหมือนกับ           จดหมายรักจากเกาหลีอ่ะพี่ [14:26:35] "It is never: จริงสิ!! ข้างต้นนี้เป็นคำที่พิมพ์ผ่านเอ็มเอสเอ็น ตั้งแต่วันที่ 13  กรกฎาคม แต่พี่ออมสินได้ปฏิเสธตั้งแต่เมื่อคราวที่คุยนั้นว่า ไม่เคยอ่านเรื่อง จดหมายรักจากเกาหลี แต่พอเกิดเรื่องขึ้นมา พี่กลับบอกว่าเคยอ่าน จดหมายรักจากเกาหลี ผมว่า เรื่องนี้ต้องดูที่เจตนาครับ ------------------------------------------------- การที่พี่ออมสินบอกว่า คำพูดจาก จดหมายจากเมืองไทยไม่เหมือนกับ จดหมายรักจากเกาหลีนั้น ผมขอแสดงความคิดเห็นว่า แน่นอนครับ ภาษาไทยเป็นภาษาที่ดิ้นได้ เป็นภาษาที่ละเอียดอ่อนที่สุดในโลก   เพราะฉะนั้น ไม่เป็นการยากครับที่จะพลิกแพลงคำเขียน (ในที่นี้แค่อธิบายนะครับ ไม่ได้มีเจตนาว่าแต่อย่างใด) การที่พี่แสดงความคิดเห็นไว้ในกระทู้ที่แล้วว่า "การเล่าเรื่องดำเนินเรื่องของแนววายของหนังสือนิยายจะมีสักกี่แบบครับ " บอกได้เลยว่า ไม่เห็นด้วยกับคำพูดนี้ เพราะถ้าการดำเนินเรื่องของนิยายมีไม่กี่แบบ แล้วทำไม นักเขียนหลายท่าน อย่างเช่น ทมยันตี . กฤษณา อโศกสิน.บุษยมาส. พนมเทียน . นันทนา วีรชน. สินี เต็มสงใส ที่แต่ละท่านมีผลงานที่ผ่านมานับร้อยเรื่อง ไม่เคยมีเรื่องใดเลยที่จะซ้ำกับท่านอื่น หรือแม้แต่ซ้ำกับผลงานเดิมที่เคยเขียน เรื่องแบบนี้ต้องดูที่เจตนาครับ เพราะนิยายแนวนี้หลายเรื่องในอดีต เช่น ซากดอกไม้ ,ใบไม้ที่ปลิดปลิว,ประตูที่ปิดตาย, และอีกหลายเรื่องที่ผมเกิดไม่ทันและจำไม่ได้ ก็ไม่มีเรื่องใด เลย ที่จะซ้ำกัน ---------------------------------- จากกระทู้ที่แล้วที่พี่ออมสินได้บอกไว้ว่า "ตรงนี้ผมยอมรับว่า "ลอกพฤติกรรม" ของผู้เขียน"สุดปลายสะพาน" มาร้อยเปอร์เซนต์ครับ " คำพูดตรงนี้ยิ่งไม่ควรใหญ่เลย เพราะการ "ลอก" ไม่ว่าจะลอกอะไรก็ตาม มันคือการขโมยสมอง คนอื่น พี่สามารถยึดถือ ผู้เขียน สุดปลายสะพาน (คุณสุริศร วัฒนอุดมศิลป์) เป็นนักเขียนต้นแบบได้ แต่ไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง ที่จะลอกพฤติกรรมของผู้เขียนสุดปลายสะพานมาทั้งร้อยเปอร์ฺเซ็นต์อย่างที่พี่ได้ บอกไปในกระทู้ที่แล้ว เพราะการที่จะเดินบนถนนวรรณศิลป์ได้ ทุกๆคนต้องมีพฤติกรรม(ไม่ว่าดีหรือไม่ดี) เป็นของตัวเอง ต้องรังสรรค์ผลงานด้วยความคิดตัวเอง แม้ว่าจะดีบ้างไม่ดีบ้าง ก็จะมีคนอ่านคอยตัดสินให้เองครับ ------------------------------------------------------ และการที่พี่บอกว่า ได้คุยกับคนที่เขียนจดหมายรักจากเกาหลี แล้ว แถมยังบอกว่าของพี่สนุกกว่า โดยที่เจ้าของงานเขียนเองไม่รู้เรื่อง พี่จะอธิบายเรื่องนี้ ว่้าอย่างไรครับ -------------------------------- การที่ผมแสดงความคิดเห็นในครั้งนี้  ผมไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ผมมั่นใจว่า สิ่งที่ผมแสดงความคิดเห็นไปนั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้อง และผมอยากให้พี่ออมสินเข้ามาอธิบาย  ไม่ได้แดกดันหรือ เหน็บแนมเหมือนกระทู้ที่ผ่านมา ----------------------- คนในถนนนักเขียนมีอยู่มากมายครับ ทุกๆคนอยู่ร่วมกันอย่างมีเหตุผล และในพจนานุกรมคำว่า เหตุผล ไม่มีคำว่า เหน็บแนม รวมอยู่ด้วยครับ ----------------------------------------- ผมแค่แสดงความคิดเห็นในฐานะคนอ่านคนหนึ่ง ถ้าความคิดเห็นใดที่ผมได้แสดงไปทำให้ใครไม่สบายใจ ผมขอโทษครับ ---------------------- ด้วยความเคารพ แก้ไขเมื่อ 05 ส.ค. 51 09:51:20 จากคุณ : เจิ้นเสี่ยวฟง - [ 5 ส.ค. 51 09:08:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ขอถามอีกเรื่องนะครับ การที่พี่เอาเรื่อง รักแห่งสยาม มาดัดแปลง โดยให้เป็นงานเขียนของตัวเอง ชื่อว่า สยามแห่งรัก นั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้องและสมควรหรือไม่ เพราะเดิมที เป็นงานเขียนของคุณมะเดี่ยว ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล จะว่าเป็นภาค 2 ของ รักแห่งสยามก็คงไม่ได้ เพราะภาคแรกพี่ไม่ได้เขียนเอง เพราะฉะนั้น จะใ่ช้คำว่า ภาค 2 ก็คงไม่ได้ หรือจะับอกว่าเป็นงานเขียนของพี่เอง ยิ่งไม่สมควรใหญ่เลย เพราะพี่ก๊อปปี้เอาชื่อตัวละครทั้งหมดของงานเขียนของ มะเดี่ยว ชูเกียรติ ศักดิ์วีระกุล มาเป็นตัวละครที่พี่สร้างขึ้น พี่ไม่ได้คิดเอง ถึงแม้งานเขียนของคนอื่น จะมีชื่อตัวละครซ้ำกันบ้าง แต่ก็ไม่ได้ซ้ำกันทั้งหมดอย่างเรื่อง สยามแห่งรัก ------------------------- ผมขอคำอธิบายด้วยครับ อยากให้คนในห้องถนนนักเขียน รังสรรค์งานเขียนด้วยความคิดตัวเองอย่างมีคุณภาพครับ --------------------------- จากคุณ : เจิ้นเสี่ยวฟง - [ 5 ส.ค. 51 09:27:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับ ผมขอขอบคุณมากๆ อยากขอบคุณผู้อ่าน 2 กรณีครับ 1. ผู้อ่านที่ให้เกียรติแสดงความคิดเห็นนี้ ซึ่งมีทั้งบวกและลบ 2. ผู้อ่านที่ให้เกียรติแวะมาอ่านและรับฟังคำชี้แจงนี้ โดยไม่ออกความคิดเห็น(ซึ่งจะเห็นด้วยหรือขัดแย้ง ก็เป็นอีกหนึ่งกรณี) ผมขอโทษ ณ ตรงนี้สำหรับบางความคิดเห็น ที่ผมไม่สามารถอธิบาย ให้เข้าใจในสิ่งที่ผมคิด หรือสิ่งที่ผมทำได้ครบหมด แม้ตัวผมเองยังมีอีกหลายเรื่องที่ยังไม่เข้าใจตัวเอง   หากอธิบายไปแล้ว  ก็ไม่เป็นผลดีกับตัวผม-และถนนแห่งนี้ ผมจะไม่ชี้แจงเรื่องอื่นๆนอกเหนือจากสิ่งที่ถูก"กล่าวหา" อนึ่งนั้นจะเป็นการ"เปิดประเด็น"ใหม่ๆเพิ่มขึ้นอีก ขอให้ยึดเจตนาเรื่องชี้แจง"ข้อกล่าวหา" เพื่อนำไปสู่การ"ปิดประเด็น" และรักษาเกียรติของผมเท่านี้ก็พอนะครับ สำหรับเรื่องจดหมายจากเมืองไทย จะลงฉบับต่อไปเร็วๆนี้ครับ แวะดื่มน้ำเย็นๆสักแก้วจากออมสินหน่อยนะฮ้า.. จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 5 ส.ค. 51 10:40:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เฮ้ออออออออออออออ!!!!!!!! เสียใจครับ ที่พี่ออมสินใช้อารมณ์ในการตัดสินคนมากกว่าเหตุผล การที่ผมแสดงความคิดเห็นนั้น เพื่อต้องการฟังเหตุผลที่แท้จริง ไม่ได้แสดงความคิดเห็นในแง่ลบแต่อย่างใด อยากให้ใช้เหตุผลมองคนมากกว่าใช้อารมณ์นะครับ ----------------------------------------------------------- พี่อายุมากกว่าผม วุฒิภาวะสมควรสูงกว่าผมครับ สังเกตว่า คำถามที่ผมถามไป พี่ตอบไม่ได้สักข้อเดียว เรียนให้ทราบครับว่า  ผมไม่ได้เปิดประเด็นอื่น หากแต่เป็นประเด็นเกี่ยวกับนิยายที่พี่ต้องรับผิดชอบในส่วน ของการชี้แจง ผมไม่ได้มีส่วนได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นนะครับ แค่ต้องการข้อเท็จจริง แต่ตอนนี้ ผมอาจมีส่วนเสียแล้วก็ได้ --------------------------------------------- เอาเป็นว่าผมเข้าใจแล้วกันนะครับ เพราะเชคเสปียร์ กวีเอกโลกได้บอกเอาไว้ว่า สิ่งที่คนเราทำความเข้าใจกับมันได้น้อยที่สุด น้อยกว่าดวงดาวที่อยู่บนฟ้า  น้อยกว่ามหาสมุทรที่กว้างใหญ่ คือจิตใจตัวเอง บางคนใช้เวลาทั้งชีวิต ยังค้นหาตัวเองไม่เจอเลย ค้นหาตัวเองให้เจอนะครับพี่ออมสิน จากคุณ : เจิ้นเสี่ยวฟง - [ 5 ส.ค. 51 11:14:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความคิดเห็น 8 ครับ Fan fiction ไม่ใช่เรื่องเสียหายในหลายกรณี พูดอีกที คือเป็นเรื่องที่ดี กรณีหนึ่ง จากคุณ : ออกความเห็น (อันเตวาสิก) - [ 5 ส.ค. 51 11:45:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 มาอ่านค่ะ (ตอนนี้ยัง)ไม่มีความเห็น จากคุณ : scottie - [ 5 ส.ค. 51 23:20:53 ]

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านคำชี้แจงค่ะ  ส่วนความคิดเห็นนั้น....เหมือนตามที่ดิฉันตอบหลังไมค์ไปทุกประการค่ะ จากคุณ : teansri - [ 6 ส.ค. 51 00:51:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แปะไว้ก่อน กลับมาแล้วค่อยมาอ่าน จากคุณ : Deckard - [ 6 ส.ค. 51 06:22:57 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ได้เห็นกระทู้ของคุณออมสินที่ถูกลบไปแล้วในห้องเฉลิมไทย ได้เห็นข้อความบางอย่างในบล็อคคุณออมสินที่ตอนนี้ลบไปแล้ว ผมไม่ออกความเห็นเรื่องนี้ดีกว่าครับ   ยังไงขอให้จบด้วยดีทั้ง 2 ฝ่ายแล้วกันครับ จากคุณ : พันธุ์หมาบ้า - [ 6 ส.ค. 51 13:25:41 ]