บางครั้ง คนเราก็เหงาไปถึงดวงจันทร์ได้
บางครั้ง ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกโป่ง ที่สามารถลอยออกไปนอกโลกได้
นานแค่ไหนแล้ว ที่แรงโน้มถ่วงไม่ปรากฏ
นานแค่ไหนแล้ว กับการได้กอดใครซักคนแล้วร้องไห้ออกมาสุดเสียง
ทำไม อะไร อะไร ถึงดูผิดที่ผิดทางไปเสียทั้งหมด
ฉันยืนอยู่ผิดที่ผิดทางแบบนี้มานานแค่ไหนกันแล้ว
ครั้นจะย้อนกลับ ก็จำทางกลับไม่ได้
ใบหน้าอันเลอะเลือนของก้อนความทรงจำ
ยิ่งทำให้หนาวไปถึงขั้วหัวใจ
ฉันไร้อดีต และไม่มีอนาคต
ขณะที่ปัจจุบัน ว่างเปล่า จนอยากกรีดร้อง
----------------------------------------------
**ตัดมาจากไดอารี่ที่เขียน
คิดว่าสำนวนการเขียนแบบนี้ พอจะทำมาหากินด้วยการขีดๆเขียนๆได้มั้ยคะ ?
จากคุณ :
vodkalism 
- [
4 ส.ค. 51 23:07:25
]
อยากให้ช่วยวิจารณ์กันหน่อยค่ะ
