ความคิดเห็นที่ 1 ฉันจำได้ดีในช่วงชีวิตตอนเด็กๆว่าครั้งหนึ่งคุณครูภาษาไทย ให้นักเรียนเขียนเรียงความส่งในวันแม่แห่งชาติ เมื่อถึงเดือนสิงหาคมของทุกปี   ฉันกลับไปถามป้าว่า “แม่หนูคือใคร?” ฉันไม่ต้องการคำตอบว่า “ใคร? คือแม่ของฉัน” แต่ฉันถามเพราะในความรู้สึกที่ว่างเปล่า? ฉันจินตนาการคำว่า “แม่” ไม่ถูก นึกหน้าไม่ออก ดูไร้ตัวตนมองไม่เห็น และเป็นธาตุอากาศที่ฉันสัมผัสและจับต้องไม่ได้ สีหน้าของป้าครานั้น ป้าก้มมองที่กระดาษลายเส้นของฉันที่ขีดเส้นขั้นหน้าด้วยดินสอไม้สีดำ และกลางหน้ากระดาษมีข้อความว่า “เรียงความเรื่องแม่ของฉัน” ...ป้าพูดว่า “แม่ของหนูอยู่นี่ไงจ๊ะ!!” ป้าจับมือเล็กๆของฉันทาบลงที่หัวใจ ฉันยังไม่เข้าใจความหมายอยู่ดี เหมือนป้าจะอ่านความคิดของฉันออก “ถ้าหนูอยากเห็นแม่ หนูเปิดใจสิแล้วหนูจะมองเห็น ถ้าหนูอยากเรียกใครสักคนว่า “แม่” หนูลองเรียกป้าว่า “แม่”สิจ๊ะ!!” “ป้าจะเป็นแม่หนูได้เหรอ? แล้วแม่แท้ๆของหนูเขาไปไหน?” ฉันถามด้วยความเดียงสา “แม่ของหนู รักหนูมากนะ เขาอยากให้หนูเรียนสูงๆจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนแม่ อย่าทำให้แม่เสียใจล่ะ” “ป้าพูดเหมือนป้ารู้จักแม่ของหนูเลย แล้วแม่ของหนูอยู่ไหน? หนูอยากเห็นหน้าแม่ ป้าบอกมาสิจ๊ะ” ประโยคนี้ฉันรู้สึกว่าฉันเองก็มีแม่เหมือนเพื่อนๆ แต่ไม่รู้ว่าแม่ของฉันอยู่ไหน ฉันอยากเจอหน้าแม่แล้วสิ ฉันพยายามนึกภาพผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมา แต่มันก็ไม่ใช่!! ฉันรู้สึกว่าผู้หญิงที่อยู่ในความคิดของฉันไม่ใช่แม่ ฉันอธิบายไม่ถูก หรือเพียงเพราะว่า มันเลือนลางและลอยคว้างในอากาศ ฉันรบเร้าให้ป้าบอกแต่ป้าก็ไม่ยอมบอก ฉันสัมผัสได้ทันทีว่าแม่กับฉันอยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน มันเกิดคำถามในใจของฉันว่า “แม่ฉันไปไหน ทำไมไม่อยู่กับฉัน” ฉันมองที่กระดาษขาวๆว้างเปล่าตรงหน้าอีกครั้งแล้ว หยิบมันขึ้นมาด้วยความรู้สึกหดหู่ และอ้างว้าง “หนูเขียนลงไปเถอะ จากความรู้สึกของหนู ไม่แน่นะคนที่หนูรักมากที่สุดเขาอาจมีโอกาสได้อ่าน” ป้ากล่าวยิ้มๆ ลูบศีรษะของฉันเบาๆอย่างอ็นดู ก่อนจะลุกไปแช่ถั่วเหลืองเพื่อเตรียมทำน้ำเต้าหู้ในวันพรุ่งนี้ เช้าตรู่ของวันใหม่ ฉันไม่อยากลุกจากที่นอนนุ่มๆสีเหลืองซีดๆ แต่ดูอบอุ่นทุกครั้งที่ฉันล้มตัวลงนอน ฉันไม่รู้ว่านอนบนที่นอนนี้มานานแค่ไหน? แต่ฉันก็อยากที่จะนอนต่อไป เสียงก๊อกแก๊กดังมาจากในครัว ป้าคงตื่นแล้ว ป้าขยันเหลือเกิน แม้ว่าอากาศตอนตีสี่จะเป็นเวลาที่น่าหลับใหลที่สุด บรรยากาศตอนนี้ที่สายฝนจากมรสุมที่เข้าปกคลุมทั่วทุกจังหวัด ทำให้อากาศดูหนาวเย็นจับจิตกว่าทุกๆเช้า เป็นเวลาที่น่าหลับใหลใต้ผ้าห่มอุ่นเหลือเกิน ลุงยังไม่ตื่นเลย คงเพราะเมื่อคืนกลับมาดึก ช่วงหลังๆลุงมักบ่นให้ได้ยินเสมอๆว่ารายได้ลดลงไปเยอะ ผู้คนไม่ค่อยขึ้นรถสามล้อสักเท่าไหร่ บ้างก็เดินเอา หากระยะทางไม่ไกลนัก ลุงจึงจำเป็นต้องทนอยู่ดึกกว่าทุกครั้งเพื่อรอให้รถประจำทางหมด อาจมีคนเรียกใช้บริการรถสามล้อของลุงได้ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 7 ส.ค. 51 09:50:49 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เป็นไงจ๊ะ!!เรียงความเสร็จไหม?”  ป้าเงยหน้าขึ้นมาจากหม้อต้มใบใหญ่ที่เตรียมจะยกขึ้นรถเข็น “เสร็จจ๊ะ!! ป้าจะออกไปขายได้เหรอ? ฝนตกหนักแบบนี้” ฉันแหงนหน้ามองดูเม็ดฝนที่หล่นมาจากความมืดของท้องฟ้าที่ยังไม่สว่างดี ป้าไม่ตอบ แต่ขยับตัวมานั่งใกล้ๆฉัน พร้อมกับลูบเส้นผมของฉันให้เข้าที่เข้าทาง ฉันเห็นใบหน้าของป้าที่คราคร่ำไปด้วยเหงื่อ “ป้าเหนื่อยไหม?” ฉันถามอย่างเห็นใจ ฉันตื่นมาช่วยป้าทุกครั้งแต่ไม่เคยตื่นมาทันเห็นป้านวดเม็ดถั่วเหลืองที่แช่จนนิ่มได้ทีสักที “ป้าหายเหนื่อยแล้ว ถ้ารู้ว่าหนูห่วงป้ามากแบบนี้ ไหนล่ะ!!ไปหยิบเรียงความมาอ่านให้ป้าฟังทีสิ” ป้ายิ้มๆฉันรีบเดินกลับเข้าไปในมุ้งสีขาวมอๆนั้น แล้วหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมา “เรียงความเรื่องแม่ของฉัน วันที่ 12 สิงหาคม 2551 คือวันแม่ ปีนี้ฉันไม่รู้ว่าเรียงความถึงแม่ฉัน จะเขียนออกมาเป็นอย่างไร เพราะฉันไม่รู้ว่า แม่ฉันเป็นใคร และอยู่ที่ไหน ฉันไม่เคยได้กอดแม่เลยสักครั้งฉันไม่รู้ว่าความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่เป็นแบบไหน?  ฉันอยากเห็นหน้าแม่ ฉันไม่เคยมีแม่ ฉันอยากมีแม่ ” “ทำไมไม่อ่านต่อไปล่ะ!!” ป้าหันมาถามฉันดวงตาปริบๆ “หนูเขียนจบแล้ว หนูได้บอกความรู้สึกของหนูลงไปในกระดาษแล้ว ปีหน้าหนูจะมีแม่ไหม?” ฉันเงยหน้าสบตากับป้า แล้วจู่ๆฉันก็สะอื้นไห้ เหมือนฉันกำลังเรียกร้องสิ่งใดที่มันควรจะเป็นของฉันให้กลับคืนมา ฉันอยากมีแม่ แม่ของฉันอยู่ไหน? "ป้ากอดหนูหน่อยสิ หนูอยากให้ป้ากอด" ฉันไม่เคยขอร้องป้าให้ทำแบบนี้เลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ นอกจากความหนาวเหน็บจากบรรยากาศข้างนอกแล้ว ในหัวใจของฉันมันก็หนาวเหน็บไม่ต่างกัน...ป้าอ้าแขนโอบกอด ฉันรีบซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากอ้อมอกของป้าทันที... “หนูแต่งตัวไปโรงเรียนเถอะนะ เดี๋ยวลุงตื่นมาจะได้ออกไปส่ง” “หนูให้ลุงพาไปหาแม่ได้ไหม?” ฉันยังคงติดค้างในใจ และอยากได้ไออุ่นแบบนี้จากแม่แท้ๆ ป้าพยักหน้ายิ้มๆ แล้วเบือนหน้าไปอีกทางทั้งที่มีน้ำตา จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 7 ส.ค. 51 09:57:49 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่โรงเรียน .ในวิชาภาษาไทย เพื่อนๆในชั่นต่างออกมาอ่านเรียงความหน้าห้องตามลำดับเลขที่ ใกล้ถึงฉันแล้วสิ!!กระดาษขาวในมือดูสั่นไหวเล็กน้อยถึงความไม่มั่นใจและตื่นเต้น เพื่อนๆส่วนมากเขียนเรียงความออกมาได้ดีจนฉันสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น เพราะเขาเหล่านั้นมีแม่ เพื่อนบางคนบอกว่าแม่ของเขาเป็นคนดี บางคนบอกว่าแม่เขาสวย แต่เรียงความของฉันที่อยู่ในมือ ต่างจากเพื่อนๆเหลือเกิน คุณครูประจำชั่นเดินมาเรียกฉันถึงที่โต๊ะแต่ไม่ได้ให้ฉันออกไปอ่านเรียงความหน้าห้อง คุณครูพาฉันเดินออกจากห้องเรียนไป ทุกคนมองฉันอย่างแปลกๆ แม้ตัวฉันเองก็ไม่รู้ว่าคุณครูจะพาฉันไปไหน? . ทันทีที่ลุงเห็นฉันเดินออกมาจากห้องเรียนก็รีบปรี่เข้ามาดึงแขนของฉันขึ้นรถสามล้อทันที ฉันมองกลับไปที่คุณครูเพราะยังไม่ทันได้อ่านเรียงความ เห็นคุณครูพยักหน้าช้าๆไม่ได้พูดว่าอะไร “ลุงจะพาหนูไปไหน?” ฉันถามหลังจากที่รถสามล้อของลุงผ่านพ้นรั้วของโรงเรียน ลุงไม่ได้พูดอะไรกับฉัน นอกจากตั้งหน้าตั้งตาปั่นจักรยานสามล้อถีบมุ่งไปข้างหน้าให้เร็วที่สุด ฉันจำได้ว่ามันไม่ใช่ทางที่กลับบ้านแต่เป็นทางที่ไปวัด พูดถึงวัดแล้วฉันรู้สึกจิตใจไม่ดีและรู้สึกกลัวมากๆ ฉันกลัวผี ฉันฝังใจว่าผีจะอยู่ที่วัด แต่ความรู้สึกจะต่างจากที่ป้าพามาทำบุญเวลามีงานบุญสำคัญๆหรือตักบาตรในวันพระ เพราะความรู้สึกนั้นฉันอิ่มใจ และคิดว่าฉันได้แผ่ส่วนกุศลไปให้ผีที่อยู่ในวัดได้กิน...เพื่อนๆฉันก็พูดกันแบบนี้ทุกคน ว่าผีจะอยู่ที่วัดแต่เรามองไม่เห็น ฉันได้แต่สงสัยว่าลุงพาฉันมาที่วัดทำไม “ไปเร็วๆ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่รู้จักกัน บอกให้ลุงรีบไปที่วัดเร็วๆ ทำให้ฉันอดตื่นเต้นไม่ได้ แสดงว่าที่วัดต้องมีเรื่องสำคัญๆแน่เลยเพราะใครๆก็มากันที่วัด เมื่อถึงวัดแล้ว ลุงจอดรถสามล้อไว้ที่ใต้ต้นโพธิ์ขนาดใหญ่ แล้วอุ้มฉันกึ่งเดิน-กึ่งวิ่ง ขึ้นศาลาไป ฉันพยายามมองหาป้า แต่ก็ไม่พบ เพราะผู้คนเยอะเหลือเกิน ยิ่งเห็นบางคนร้องไห้ ฉันก็รู้สึกไม่ดีเพิ่มขึ้น เขาร้องไห้ทำไมกัน? “กราบแม่ของหนูซะ” เสียงของป้าแก่ๆคนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับยื่นธูปให้ฉันหนึ่งดอก แม่ของฉันเหรอ? ผู้หญิงที่นอนอยู่ตรงหน้าคือแม่ของฉันใช่ไหม? ฉันยิ้มด้วยความดีใจ ฉันดีใจมากๆที่ได้เห็นแม่ของฉันแล้ว และลุงก็พาฉันมาตามหาแม่จริงๆด้วย ฉันโผเข้ากอดร่างของผู้หญิงที่นอนคลุมผ้าขาวตรงหน้าด้วยความรู้สึกอบอุ่นและอิ่มเอมที่สุด ฉันร้องเรียก “แม่ๆ” ได้อย่างเต็มปากและภาคภูมิใจที่สุด...ต่อไปนี้ฉันมีแม่เหมือนคนอื่นๆแล้ว ฉันเขย่าตัวแม่ แต่แม่ก็ไม่ยอมโอบกอดฉัน เหมือนที่ฉันอยากให้แม่กอด ฉันเงยหน้ามองที่ใบหน้าของแม่ที่บัดนี้ผ้าขาวได้เลื่อนลงมากองที่หน้าอก ร่างของผู้หญิงที่ฉันเรียกว่าแม่ นั่นคือป้าของฉัน....นี่!!...นี่มันเกิดอะไรขึ้น “ป้าตายแล้ว!!”   ฉันร้องไห้เสียใจเมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่ฉันอ่านเรียงความให้เมื่อเช้าจะด่วนจากไปแบบนี้ ป้า!!ป้าของฉัน  เสียงของฉันคร่ำครวญอยู่นาน ไม่มีใครตำหนิที่ฉันส่งเสียงร้องดังลั่นกลางศาลา และก็ไม่มีใครเข้ามาปลอบใจฉันสักคนนอกจากจะดูอยู่ห่างๆด้วยความรู้สึกสะเทือนใจ ฉันรู้สึกตัวได้ถึงความอ้างว้าง ความเหงา และโดดเดี่ยวท่ามกลางผู้คนที่แน่นศาลาในขณะนั้น แต่ไม่มีใครสักคนที่ฉันจะสนิทใจหรือโอบกอดได้อย่างเต็มรักเท่ากับผู้หญิงที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจตรงหน้า.... “ลุงจ๋าอยู่ไหน? ไหนลุงบอกว่าแม่หนูอยู่นี่ไง แม่หนูอยู่ไหน?” ฉันมองหาลุงไม่เห็น ทั้งๆที่ลุงก็ยืนอยู่ใกล้ๆฉัน แต่ฉันมองอะไรไม่เห็นแล้ว ฉันรู้เพียงว่าม่านน้ำตามันเอ่อล้นคลอเบ้า “นี่แหละคือแม่ของหนู คนที่เลี้ยงหนูมา คนที่เช็ดขี้ เช็ดเยี่ยวให้หนูตั้งแต่เกิด หนูรู้ไหม?แม่ของหนูอยู่ตรงนี้แล้ว หนูจะวิ่งตามหาคนที่ทำให้หนูเกิดมาแต่ไม่ดูแลเลี้ยงดูหนูอีกทำไม? เชื่อลุงเถอะนะ ว่าชีวิตของหนูตอนนี้ไม่มีใครจะทำหน้าที่ๆยิ่งใหญ่และรักหนูเท่ากับผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว กราบเท้าแม่ของหนูเสียเถอะ!!ลุงจะพาแม่หนูขึ้นไปนอนบนนั้นแล้ว” ลุงส่งธูปให้ฉันใหม่อีกครั้ง พร้อมกับชี้ไปที่ตั่งไม้ยกสูงในศาลา ด้านล่างมีโลงสี่เหลี่ยมสีน้ำตาล วางเตรียมไว้พร้อม ใจหายอย่างบอกไม่ถูกเหลือเกิน เขาจะพราก "แม่"ไปจากฉันอีกแล้วใช่ไหม? ต่อไปนี้ฉันจะเรียกใครว่าแม่ได้อีก... ฉันรับธูปดอกนั้นด้วยความรู้สึกอ้างว้างและสับสน ฉันเสียเวลาถามใจตัวเองมาโดยตลอดว่า “แม่ของฉันอยู่ไหน? แม่ของฉันเป็นใคร?” ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าแม่ของฉันก็คือ คนที่เลี้ยงดู ทนุถนอนกล่อมเลี้ยงจนมีวันนี้ คนที่ฉันไม่เคยมองเห็น คนที่ฉันไม่เคยเรียกเขาว่า “แม่” ฉันเฝ้าแต่ร้องเรียกหาแม่ผู้ให้กำเนิด-แต่ไม่เคยเหลียวมองดูแม่ผู้เลี้ยงดู... ฉันขอโทษ ฉันขอโทษนะแม่จ๋า . ......... “อะไรรึจะลุง?” ฉันมองกระดาษสีขาวลายเดียวกับที่ฉันเขียนเรียงความ แต่ต่างกันที่กระดาษแผ่นนั้นเปียกเลอะไปด้วยคราบน้ำเต้าหู้ “ป้าเขาฝากจดหมายไว้ให้ บอกว่าเอาให้ลูกอ่าน” ฉันรับมาอ่านด้วยความรู้สึกเศร้าสร้อย ค่อยๆเปิดอ่านทีละบรรทัดอย่างช้าๆ น้ำตาที่ไหลรินและตื้นตันใจเมื่ออ่านจดหมายนั้นจบ ท้ายสุดนี้ไม่มีคำบรรยายใดๆที่ฉันจะพูดได้เต็มปากเต็มคำและเต็บในหัวใจของฉันได้เท่ากับคำๆนี้อีกแล้ว.... “ฉันรักแม่มากนะ .แม่ของฉัน” หลังจากนั้น..."วัด"ไม่ใช่สถานที่น่ากลัวสำหรับฉัน "วัด"ไม่ได้มีแต่ "ผี" เท่านั้นที่อาศัยอยู่ แต่วัดมีความอบอุ่นทุกครั้งที่ฉันนึกถึง มีความสงบนิ่งและเยือกเย็นให้ฉันได้อาศัยพักกาย-พักใจจากเรื่องวุ่นวายและจิตใจที่ตึงเครียด...เหนือสิ่งอื่นใด....วัดคือที่ๆแม่ของฉันอยู่ สักวันฉันจะต้องไปอยู่ดูแลแม่...ที่นี่...ทุกชาติไป "....คุณครูสั่งให้เขียน เรียงความถึงแม่ฉัน บอกให้ส่งให้ทันวันพรุ่งนี้ มันยากจัง ทำไม่ไหว...หนูแม่ไม่มี แล้วจะเขียนให้ดีได้อย่างไร? เป็นห่วงก็ไม่รู้ ดูแลก็ไม่คุ้น.."กอดแม่อุ่นจริงๆ" มันจริงไหม?..... ห่มผ้าไม่เคยอุ่นเลย-กอดหมอนไม่เคยอุ่นใจ นอนหลับไปอย่างเดียวดายทุกที.. ไม่มีอะไรจะเขียน ให้ครูได้อ่านพรุ่งนี้ บนหน้ากระดาษก็เลอะน้ำตา... ถ้าแม่ฟังอยู่ ไม่ว่าแม่อยู่ไหน? ไม่ว่าแม่เป็นใคร? ช่วยส่งรักกลับมา ถ้าแม่ฟังอยู่...คิดถึงหนูหน่อยหนา...หนูขอสัญญา..หนูจะเป็นเด็กดี!!..." (ขออุทิศบนความนี้ให้กับผู้หญิงที่ทำหน้าที่"แม่"ทุกๆคนด้วยความรักและเทิดทูน จากก้อนเลือดที่ยังหายใจ...) ปล.ขอหยิบยกบทเพลงนี้ที่ได้มาจากอินเทอร์เนตฝากไว้ในผลงานนี้ด้วยนะครับ... แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 17:52:43 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 11:15:50 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 10:59:38 จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 7 ส.ค. 51 10:09:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : กริชครับผม - [ 7 ส.ค. 51 10:11:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้าจัง จากคุณ : like 2 hear from u - [ 7 ส.ค. 51 10:47:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แง้ๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : Canossa - [ 7 ส.ค. 51 17:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เศร้าจัง (แสดงว่าคุณลุงรีบมาแจ้งคุณครูก่อน) สงสัยว่าคุณป้าตายได้ยังไง จากคุณ : scottie - [ 7 ส.ค. 51 17:53:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เศร้าค่ะ ขอให้ดวงวิญญาณคุณป้าไปสู่สุคตินะคะ เป็นคนหนึ่งที่เขียนเรียงความเรื่องแม่ทีไร เรื่องราวกลับกลายเป็นเรื่อง "พ่อ" และ "พี่สาว" ทุกที เวลาส่งอาจารย์ก็ได้คะแนนดีนะคะ เพราะอาจารย์รู้และเข้าใจชีวิตเราว่าเป็นอย่างไร แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 23:24:32 จากคุณ : roslita - [ 7 ส.ค. 51 23:23:04 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ บรรยายได้ความรู้สึกมากเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 8 ส.ค. 51 00:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรียกน้ำตาจากคนที่คิดถึงแม่..อย่างดิฉันได้ดีจริงๆ ค่ะ เขียนดีมากค่ะ ขอชื่นชมด้วยความจริงใจ จากคุณ : teansri - [ 8 ส.ค. 51 06:21:30 ]