การรักใครซักคน ก็คงเหมือนกับการเอาชีวิตไปเดิมพันกับอะไรซักอย่าง...
เราไม่สามารถรู้ได้เลยว่า .. หนทางข้างหน้าจะเป็นยังไง
การเดิมพัน.. มีแต่ ได้กับเสีย.. ไม่มีคำว่าเสมอ
ก็เหมือนกับความรัก.. ที่ปลายถนนเส้นนี้ มีแค่คำว่า เสียใจกับสมหวังเท่านั้นเอง ..

ตอนนี้ .. ฉันเอาหัวใจไปฝากไว้ที่ปลายถนนเส้นที่มีชื่อว่า ความรัก ...
เพื่อที่จะหาใครซักคน ที่จริงใจกับฉัน และพา ฉันไปตามหา หัวใจของฉัน

ถนนเส้นนี้ของฉัน  ช่างมีทางแยกมากมายเหลือเกิน
คุณรู้มั้ย .. บางทีฉันเดินไปเจอป้ายบอกทาง...มีลูกศร ชี้ให้ฉันก้าวเดินไป
บอกไว้ว่า ทางนี้ซิ มีคนอีกคนรออยู่ ทางโน้นซิ มีคนแบบนี้รออยู่ ...
ฉันสับสนนะ กับคำแนะนำเหล่านั้น พร้อมๆกับคำว่า หวาดกลัวมันก็ผุดขึ้นมาเช่นกัน

ที่ผ่านมา ฉันเจอผู้ร่วมเดินทางคนหนึ่งจับมือฉันเดินไป บอกกับฉันว่า..
เขาจริงใจนะ ..เขาจะพาไปตามหาหัวใจที่มีแต่คำว่า  จริงจัง
แต่เชื่อมั้ย .. เดินไปไม่นาน.....เมื่อเจอทางแยกที่มีลูกศรบอกว่ามีอะไร
หรือใครรออยู่ตรงปลายถนนอีกสาย  ผู้ร่วมเดินทางคนนี้ก็จากฉันไป
เหตุผลก็แค่ เราไปด้วยกันไม่ได้หรอก.. เธอวางหัวใจเธอไว้ไกลไป.. ผมเหนื่อย ..

....ฉัน...
ต้องเดินทางลำพัง เดียวดาย.. ไม่ซิ ไม่เดียวดายซักหน่อย มีเพื่อนชื่อความเหงา
มาเดินเป็นเพื่อนต่างหาก เพื่อนคนนี้มาอยู่กับฉันทุกวัน .. ทุกคืน .. ทุกเวลา  ไม่เคยทิ้งฉันไปไหน
ฉันไม่ชอบเลย... แต่ไล่ยังไง ก็ไม่ยอมไป เจ้าเพื่อนคนนี้ ...

จนมาวันหนึ่ง... มีคนๆหนึ่ง เดินออกมาจากทางแยกไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน..
บังเอิญเดินมาเจอกับฉัน  ในวันที่ฉันมีแต่น้ำตา...
คนๆนี้ไม่ได้บอกว่า จะจับมือฉันไปตามหาหัวใจ ...
ณ วันที่เรารู้จักกัน  คนนี้ มีแต่คำว่า ห่วงใย ห่วงใย แล้วก็ห่วงใย  

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่า .. เขาเข้ามาด้วยจุดประสงค์อะไร
ฉันรู้แต่เพียงอย่างเดียวว่า .. ฉันรู้สึกดีเหลือเกิน กับคำว่าห่วงใย ของเขา
อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้ฉันไม่ต้องเดินทางคนเดียว.. ลำพัง

แต่เขา ก็แค่มนุษย์ธรรมดา ..
ฉันไม่รู้เลยว่า การที่ฉันบังเอิญเจอกันเขานั้น ....
เป็นแค่การเดินทางร่วมกันไปบนถนนเส้นนี้  แล้วซักวัน... เขาต้องไป
ถ้าเขาเจอทางแยกที่เขาถูกใจ  หรือ...  เขาจะช่วยฉันตามหาหัวใจ...
ที่ฉันเอาไปฝากไว้ ที่ปลายถนนเส้นนี้ ...

แต่... ตลอดทางที่ฉันเดินตอนนี้ ...  ฉันรู้สึกแค่ว่า .....
แค่มีเขา จับมือฉันไว้.. ก้าวไปพร้อมๆกัน ให้กำลังใจกัน
ทำวันนี้ให้มีค่า... ให้กำลังใจกันยามท้อแท้เหนื่อยอ่อน... ก็พอ

อาจจะมีอุปสรรคบ้าง อาจจะมีมารมาผจญบ้าง เขาอาจโลเลไปบ้างบางที... ก็ไม่เป็นไร
( ก็อย่างที่บอก.. เค๊าก็แค่คนธรรมดาอะ ... )
ฉันพยายาม ปิดหู ปิดตา.. เวลาเจอมาร หรือ เจอทางแยกเหล่านั้น ..
ทั้งๆ ที่ บางที ฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันไม่อยากเดินไปพร้อมๆ กับเขาแล้ว
แต่.. พอมาคิดถึงสิ่งดีๆๆ ที่ให้ด้วยกันมา.. มันทำให้ฉันคิดว่า
ถ้า คนสองคน จะก้าวไปพร้อมๆกัน แล้วมัวแต่มาง๊องแง๊งกัน...
เสียดายเวลาช่วงนั้นน่ะ .. แทนทีจะได้ทำอะไรดีๆๆ ด้วยกัน
เผื่อวันไหนต่างพากันแยกกันไป.. จะได้เก็บความทรงจำดีๆๆ นั้นไว้กับตัว

แต่... เชื่อมั้ย ถึงแม้ฉันจะพยายามคิดอยู่ตลอดเวลาว่า..
ซักวันฉันกับเขาต้องมีทางของตัวเอง  หรือมีทางแยกที่ดีกว่า ก็ตาม
แต่... ฉันก็ยังหวังว่า .. ฉันจะมีเขาจับมือก้าวไปจนถึงปลายถนนเส้นนี้อยู่ดี ...

มาวันนี้ ฉันเริ่มเหนื่อย เริ่มท้อ ที่จะเดินไปพร้อมๆกับเขา พร้อมๆ กับคำว่า

... รอยยิ้มบนคราบน้ำตาอยู่ทุกวัน ..

จนฉันไม่แน่ใจว่า ฉันจะเดินไปพร้อมๆกับเขาได้ไกลแค่ไหน

บางวัน ฉัน อยากถอยออกมาจากถนนเส้นนี้เหลือเกิน    บางวันฉันอยากอยู่นิ่งๆ
ไม่ต้องรับต้องรู้เรื่องราวอะไรของเขา เลย .....

บางที บางความรู้สึก เหมือนเขารักฉันมากมาย
แต่บางที บางความรู้สึก ก็เหมือนกับว่า   เขาไม่เคยแคร์ ใส่ใจฉันเลย ..  

ฉันเคยถามเขาว่า .. บอกได้มั้ย ระหว่างเราคืออะไร ฉันคืออะไร  ????
รู้มั้ย คำตอบที่ฉันได้รับก็คือ .....

“ เรา คือคนคบกัน  ”
“ ตัวเองคือคนที่มีค่ากับเค้า ”
“ ตัวเองคือคนที่เค้าห่วงมากมาย ไม่ว่าจะทำอะไร  ”
“ ตัวเองคือคนที่เค้ารู้สึกดี มากมาย
แต่ .. เค้าไม่รู้ว่าทำไม เค้าถึงรักต้วเองไม่ได้ซักที
วันใดก็ตามที่เค้ารู้สึกรักตัวเอง มักจะมีอะไรมาบอกเสมอว่า   ให้หยุด
เพราะ เค้ากับตัวเอง ต่างกัน  เราสองคนต่างกันมาก  ”

มันทำให้ฉันย้อนกลับมามองตัวเองว่า ....

- ฉันไม่สวยหรอ
- ฉันไม่ดีใช่มั้ย
- ฉันทำตัวไม่มีค่าใช่มั้ย
- ฉันทำอะไรผิดตรงไหน เขาถึงรักฉันไม่ได้
- หรือว่า ฉันรักเขามากไป ก็เลยไม่เคยมีความสำคัญกับเขา

ความต่างแค่นี้หรือ ที่ทำให้เขารักฉันไม่ได้ ....  
ความต่าง มันทำให้เขาคิดมากขนาดนั้นเลยหรือ ...
มันเป็นคำถามที่ฉันเฝ้าถามตัวเอง  

แต่ ... ฉันก็เดินจากเขาไม่ได้ ..
ทั้งๆ ที่  บางที ฉันเองเป็นฝ่ายอยู่ห่างจากเขา พยายามไม่รับโทรศัพท์ ไม่โทรหา  แต่
จนแล้วจนรอด ฉันก็ทำไม่ได้  ฉันยังเดินกลับเข้าไปอยู่ในวังวนเดิม ....
คือ วังวนของคำว่า รักไปพร้อมๆ กับน้ำตา  มีความสุข บนความทุกข์ของตัวเองไปวันๆ

นี่แหละคือ ฉัน  นี่แหละ คือความทรงจำ... ของคำว่า ถนนสายหัวใจ ....

ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ... เมื่อไหร่ ฉันถึงจะไปตามหาหัวใจฉันเจอ ซักที  
เมื่อไหร่ จนถึงจะไม่เจ็บปวด กับคำว่า รัก เหมือนคนอื่นซักที
แล้ว เมื่อไหร่ ฉันถึงจะหลับตาลงได้พร้อมๆ กับรอยยิ้ม ไม่ใช่คราบน้ำตา ซักที  ......

มีใครหลายคนบอกกับฉันว่า ...
ความรัก นำมาซึ่ง ความสุข กับเขา
แต่ ใครๆ อีกหลายคนอีกเหมือนกัน บอกกับฉันว่า
ความรัก สร้างแต่เรื่องทุกข์ใจให้กับเขา
มันทำให้ฉันกลับมามองตัวเองว่า
แล้วฉันล่ะ ... ความรัก ให้อะไรกับฉัน
วันหนึ่ง ... ฉันจึงได้รู้ว่า ..
ความรัก ทำให้ฉัน มี ความสุข ทุกข์ หัวเราะ ร้องไห้  ได้ ในเวลาเดียวกัน ....
แบบนี้ ฉันควรจะมีความรักอยู่มั้ย ??????????


http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=like-2-hear-from-u

แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 12:24:28

แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 12:17:26