ความคิดเห็นที่ 1 กระดิ่งลมตรงชายคาส่งเสียงดังกรุ๋งกริ๋งเมื่อต้องแรงลม เช้านี้เสียงกระดิ่งลมฟังแปลกหู ไม่ใช่เพราะลมแรงจัด แต่มันสั่นกราวใหญ่เหมือนโดนใครเขย่าจนฟังเป็นหนวกหู ชายหนุ่มที่นุ่งผ้ากันเปื้อนยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ใหญ่ด้านในสุดของโถงกว้างชั้นล่างเงยหน้าขึ้นมองหาที่มาของเสียง เบื้องหน้าเขาเต็มไปด้วยขวดโหลหลากหลายขนาด โหลแต่ละใบบรรจุเมล็ดกาแฟนานาชนิด เครื่องต้มกาแฟแบบไอน้ำ และแก้วดินเผาสีดินแท้ๆ พร้อมจานรองวางเรียงราย ใบหน้าที่เงยขึ้นมานั้นขาวจัดแบบชาวเหนือ แต่เส้นผมยาวเสมอไหล่ที่เจ้าตัวเพียงรวบไว้ลวกๆ กับหนวดเครารกครึ้มเหนือริมฝีปากและตามเส้นสันกราม ก็ทำให้ดวงหน้าอ่อนโยนนั้นเข้มคมขึ้นอย่างน่าดู “ปีบ!” เขาอุทานอย่างประหลาดใจเมื่อประสานสายตากับผู้มาเยือน หญิงสาวในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนดูทะมัดทะแมงยืนกอดอกพิงกรอบประตูอยู่ด้วยท่าทางสบายๆ หล่อนส่งยิ้มกว้างขวางให้แล้วเรียกชื่อเขาบ้างอย่างล้อเลียน “กวี!” กวีพลละมือจากถ้วยกาแฟที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดอยู่เมื่อครู่ เช็ดมือเข้ากับผ้ากันเปื้อนสีดำสกรีนชื่อร้านและโลโก้รูปดอกไม้ แล้วเดินอ้อมเคาน์เตอร์ออกมาหา “มาได้ยังไง? มาตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วนี่หาร้านเราเจอได้ยังไง?” “เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ขอตอบทีละคำถามได้ไหม?” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ พร้อมยกนิ้วขึ้น “ข้อแรกมารถทัวร์ ข้อสอง เพิ่งมาถึงเช้านี้ราวๆ เจ็ดโมงเช้า ส่วนข้อสุดท้าย เอาแผนที่ที่กวีวาดให้คราวก่อนให้คนขับรถแดงดู เขาก็พามาถูก” ชายหนุ่มสบดวงตากลมโตแฝงแววเจ้าเล่ห์อยู่เป็นนิจของคนตรงหน้า แล้วก็โคลงศีรษะ “จะมาทำไมไม่บอกก่อน จะได้ไปรับ เกิดหลงทางไปจะทำยังไง?” “แหม ดูถูกกันไปหน่อยละมังกวี เราเองก็เคยอยู่เชียงใหม่มาตั้งสี่ปีนะ จะหลงก็ให้มันรู้ไปสิ” เขามองคนพูดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง กวาดสายตามองทั่วดวงหน้านั้นแล้วก็ถามเบาๆ “แล้วนี่มาทำอะไร?” “ก็...จะมาอยู่กับกวียังไงล่ะ” ปีลันธน์ตอบพร้อมยักคิ้วแผล่บ แววตาล้อเลียนอันแสนจะคุ้นชินของหล่อน ทำให้ชายหนุ่มรู้ดีว่าคำพูดนั้นไม่จริงจังอะไร “อย่ามาล้อเล่นน่ะ ถามจริงๆ มาทำไม? มาเที่ยว? หรือมาทำธุระ?” เขาเสียงเข้มขึ้นนิดหนึ่ง “อ้าว ก็ตอบจริงๆ ว่าจะมาอยู่กับกวี” หญิงสาวชี้มือไปที่กระเป๋าเดินทางแบบล้อลากซึ่งวางสงบนิ่งอยู่ข้างประตู กวีพลถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย “ตกลงว่ามาเที่ยวใช่ไหม? แล้วงานการไม่ทำหรือไง? ไหนว่างานยุ่งนัก” ปีลันธน์ไหวไหล่ ตอบง่ายๆ “ลาออกแล้ว” “ล้อเล่นน่ะ?” ชายหนุ่มอุทานเสียงสูง แต่แล้วก็หรี่ตาลง จ้องหน้าหล่อนอย่างรู้ทัน นิสัยชอบพูดจาทีเล่นทีจริงของปีลันธน์ ทำให้เขาไม่กล้าจะเชื่อในคำพูดของหล่อน...กลัวจะหลงกลให้ถูกหัวเราะเยาะเอาได้ “อย่าพูดเล่นน่าปีบ บอกความจริงมา” ปีลันธน์จุ๊ปากอย่างนึกรำคาญ “นี่แหล่ะ พูดจริงที่สุดแล้ว กวีนี่ยังไงกันนะ แขกมาทั้งทีแทนที่จะหาอะไรให้กินหรือพาไปพักผ่อนให้หายเหนื่อย อะไรกัน? มาซักนู่นถามนี่อยู่ได้ ไหนล่ะ? จะให้เราพักห้องไหน พาไปหน่อยเร็ว อยากอาบน้ำจะตายอยู่แล้ว” น้ำเสียงคนพูดเง้างอดและหน้าตาก็เริ่มจะบึ้งตึงอย่างแสนงอน กวีพลจึงจำต้องลากกระเป๋าเดินทางของหล่อน เดินนำขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านอันเป็นที่พักส่วนตัวของเขา จัดการยกห้องนอนของตัวเองให้หล่อน แล้วระเห็จออกมานอนที่เก้าอี้ยาวหน้าหิ้งพระนอกห้องเสียเอง ปล่อยให้หล่อนจัดการธุระส่วนตัวเสียให้เสร็จ ส่วนตัวเองก็ลงมาชั้นล่างเพื่อเตรียมเปิดร้านอันเป็นกิจวัตรประจำวัน ปีลันธน์...เพื่อนผู้หญิงที่เขาสนิทสนมมากที่สุดในมหาวิทยาลัย เขากับหล่อนเรียนอยู่คณะเดียวกัน เขาเป็นคนเชียงใหม่โดยกำเนิด สอบเข้าเรียนคณะนี้เพราะรักในงานศิลปะและมีฝีมือทางนี้อยู่พอตัว หล่อนเป็นสาวกรุงเทพฯ ที่เลือกเอนทรานซ์เข้าคณะนี้ด้วยเหตุผลประหลาดๆ ว่า ‘มหา’ลัยนี้วิวสวยดี’ สองคนเจอกันในงานรับน้องคณะ ถูกผูกข้อมือติดกัน ถูกตั้งชื่อใหม่ให้เข้าคู่กันเ็ป็นไอ้ขวัญ-อีเรียม ถูกรุ่นพี่แกล้งมาด้วยกันจนสนิทกว่าเพื่อนรักคู่ไหนๆ ตลอดสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัย ปีลันธน์กับกวีพลไปเรียนด้วยกัน นั่งเรียนติดกัน ทำการบ้านและรายงานด้วยกัน อ่านหนังสือติวสอบด้วยกัน ไปงานลูกทุ่งวิจิตรฯ ด้วยกัน กินข้าวด้วยกันทั้งสามมื้อ เช่าบ้านทำโปรเจคต์ด้วยกัน (กับเพื่อนร่วมคณะอีกสามสี่คน) เป็นเงาตามตัวของกันและกันจนคุ้นเคย และแทบจะนึกไม่ออกเลยว่าถ้าขาดใครคนใดคนหนึ่งไปจะเป็นยังไง อย่างเดียวที่เขากับปีลันธน์ไม่ได้ทำด้วยกัน...ก็คือรักกัน เท่านั้นเอง “อาบน้ำสระผมแล้วค่อยยังชั่วหน่อย แต่น้ำบ้านกวีเย็นจังนะ” ปีลันธน์ส่งเสียงแจ้วๆ ลงบันไดมา ช่วยปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์คิด “อ๋อ อืม น้ำในตุ่มก็อย่างนี้แหล่ะ” “ไม่เหมือนน้ำในท่อที่กรุงเทพฯ ร้อนจนแทบจะต้มไข่สุก” หล่อนบ่นเรื่อยๆ แล้วเดินไปที่ชุดเก้าอี้ตรงระเบียงนอกร้าน ฝนตกตั้งแต่เย็นวาน เพิ่งจะมาหยุดเอาก็เมื่อตอนเช้ามืด โต๊ะเก้าอี้และพื้นระเบียงไม้นอกชายคาจึงเปียกชื้น แต่ปีลันธน์ไม่สนใจ หล่อนหย่อนตัวลงนั่งแล้วใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมยาวเพียงต้นคอที่เปียกน้ำอย่างลวกๆ “จะดื่มอะไรไหม?” เจ้าของร้านร้องถามมาจากหลังเคาน์เตอร์ “โค้ก” กวีพลขมวดคิ้ว “เสียมารยาทน่ะ ที่นี่ร้านกาแฟ สั่งกาแฟสิ” “ผิดตรงไหน มีกฏหมายห้ามสั่งน้ำอัดลมในร้านกาแฟรึไง?” จากคุณ : ชญาลี - [ 7 ส.ค. 51 20:42:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 กวีพลเหลือบตาขึ้นดู นึกหมั่นเขี้ยวคนชอบยียวนเต็มแก่ จัดการชงกาแฟร้อนแก้วหนึ่ง ถือเดินไปส่งให้หล่อน แล้วก็พลอยนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ มองดูหล่อนเช็ดผมเพลิน ลมเย็นชื้นไอฝนโชยมาวูบหนึ่ง พัดเอากลิ่นแชมพูและสบู่จางๆ มาต้องจมูก... ปีลันธน์เงยหน้าขึ้นสบตาเขา ยิ้มให้ แล้วก็เอื้อมมือมาหมายจะยกถ้วยกาแฟ แต่ชายหนุ่มดึงหลบเสียก่อน “ทะเลาะกันมาอีกล่ะสิ” คำพูดนั้นกึ่งถามกึ่งคาดเดา อย่างคนที่รู้ทุกอย่างดีอยู่แล้ว ปิลันธน์ชะงักไปนิดหนึ่ง แต่แล้วก็ไหวไหล่ ไม่ตอบคำ “ทั้งปี...” ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจยาว “คราวนี้ปีบเอาแต่ใจหรือไอ้กานต์งี่เง่า?” พอเห็นอีกฝ่ายไม่เอ่ยอะไร นอกจากนั่งเช็ดผมง่วนเหมือนเป็นงานสลักสำคัญเสียเต็มประดา ชายหนุ่มก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ คล้ายจะปราศจากความรู้สึกใดๆ “คบกันมาตั้งนาน นิดๆ หน่อยๆ ก็ยอมกันหน่อยเถอะน่า ไอ้กานต์มันรักปีบออกจะตายไป แล้วที่หนีมานี่บอกมันหรือยัง? เดี๋ยวมันก็ได้ตามหาให้วุ่นไปหรอก ทะเลาะกันยังไงก็น่าจะคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่น่าหนีมาอย่างนี้เลย...” กวีพลชะงักคำพูดยาวเหยียดของตัวเอง เมื่อเห็นคนตรงหน้าหยุดเช็ดผม วางศอกทั้งสองข้างลงบนโต๊ะแล้วนั่งเท้าคางมองหน้าเขาตาแป๋ว “มองอะไร?” “มองตาแก่ขี้บ่นน่ะสิ ไม่เจอกันแป๊บเดียว กวีขี้บ่นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” “เราบ่นที่ไหน ที่พูดก็เพราะหวังดีหรอกนะ เลิกกันขึ้นมาจริงๆ ก็ขี้เกียจจะปลอบใจ” เขาพูด แล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากันนิดหนึ่งเมื่อเห็นปีลันธน์ไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลยแม้แต่น้อย หล่อนนั่งมองโต๊ะเฉย แล้วหยิบดอกไม้เล็กๆ ดอกหนึ่งในจำนวนที่หล่นอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ไม่เพียงแต่บนโต๊ะเท่านั้น ตามเก้าอี้และบนพื้นระเบียงนอกชายคา ดอกไม้ชนิดเดียวกับที่อยู่ในมือหญิงสาวตอนนี้ก็หล่นทิ้งอยู่เกลื่อนกล่น “นี่ดอกอะไร? กวี” กวีพลมองดอกไม้สีขาวดอกเล็กในมือคนตรงหน้านิ่งอยู่นิดหนึ่ง แล้วตอบเสียงเบา “กาสะลอง...” “เหรอ?” ปีลันธน์ว่า หมุนดอกไม้ในมือเล่น ดอกไม้นั้นกลีบเล็กนิดเดียว มีเกสรสีเหลืองๆ เขียวๆ อยู่ภายใน ก้านเรียวบอบบางแต่ยาวเกือบเท่านิ้วชี้ ต้นกาสะลองสูงเกือบถึงชั้นสองของบ้านยืนต้นอยู่ใกล้ๆ ระเบียงนั่นเอง มันออกดอกเป็นช่อพวง พอลมพัดมาวูบหนึ่งหรือโดนฝนแรงๆ เข้า ดอกกาสะลองก็สละพวงร่วงลงพื้น สนามหญ้าใต้ต้นกาสะลองจึงขาวพร่างไปด้วยดอกไม้เล็กๆ นี้ และบางส่วนก็พลอยร่วงปลิวเข้ามาถึงระเบียงร้าน หญิงสาวยกดอกไม้เล็กจิ๋วขึ้นแตะปลายจมูก สูดกลิ่นหอมอ่อนจางของมันแล้วยิ้มอย่างพอใจ “หอมนะ หอมเหมือนดอกปีบเลย” หล่อนว่า “มันชื่อดอกกาสะลอง” กวีพลย้ำ ปีลันธน์ยิ้มนิดหนึ่งเหมือนรับรู้ หล่อนเหลียวมองเข้าไปในร้าน จ้องดูภาพสีน้ำสองสามภาพที่เรียงรายอยู่บนผนังแล้วก็ถามเบาๆ “กวีชอบดอกกาสะลองเหรอ? เห็นวาดไว้ตั้งหลายรูป” ชายหนุ่มมองตามสายตาหล่อน ภาพวาดสีน้ำบนเฟรมผ้าใบล้วนแ่ต่เป็นภาพดอกกาสะลองสีขาวนวลตาในลักษณะต่างๆ กัน บางภาพดอกกาสะลองเป็นช่อพวงรวมกลุ่มกันอยู่กลางกลุ่มใบสีเขียวเข้ม บางภาพก็เป็นพวงกาสะลองที่ห้อยระย้าแกว่งไกวตามแรงลม และบางภาพก็มีกาสะลองอยู่โดดเดี่ยวเพียงดอกเดียวเท่านั้น แต่ทุกภาำพก็คงมีแต่กาสะลอง กาสะลอง และกาสะลอง... “อืม” เขารับคำสั้นๆ “แล้วนั่นปลูกไว้ด้วยเหรอ? นึกว่าถนัดแต่วาดอย่างเดียวเสียอีก” ปีลันธน์บุ้ยใบ้ไปที่ต้นไม้ในกระถางเกือบสิบใบรอบๆ ร้าน ชายหนุ่มพยักหน้า “สรุปว่าชอบต้นและดอกกาสะลองมาก? ไหนบอกหน่อยซิ ชอบมันที่ตรงไหน? ตรงที่มันเป็นสีขาว ตรงที่มันดอกเล็กน่าเอ็นดู หรือว่าตรงที่มันหอม” หล่อนถาม ฉวยแก้วกาแฟจากมือชายหนุ่มมาจิบช้าๆ มองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ กวีพลยิ้มบางๆ สายตาอ่อนโยนเบนไปจับที่กาสะลองต้นสูงริมระเบียง กาสะลองมีลำต้นไม่ใหญ่โตเทอะทะ แต่ผอมบางและสูงชะลูด ต่อเมื่อสูงจนได้ระดับหนึ่งแล้วจึงแผ่กิ่งก้านเรียวเล็กอยู่ใต้ร่มใบเขียวสด รับกับดอกสีขาวนวลที่ออกแซมใบอยู่เป็นช่อพวง “กาสะลองเป็นต้นไม้ฟอร์มสวยน่ะซี ไม่เห็นหรือ? กิ่งก้านมันน่าดูออก” “กวีนี่เป็นศิลปินเต็มขั้นจริงๆ” หล่อนว่า “มองอะไรก็เป็นศิลปะไปหมด...มองผู้หญิงอย่างนี้บ้างไหม?” เขาเสหัวเราะ “ถามจริงๆ ทำไมไม่มีแฟนเสียที?” ปีลันธน์คาดคั้น “เมื่อกี้คุยเรื่องของปีบอยู่นะ ไหงมาย้อนถามเราเสียได้” “ก็ตอบมาสิ ทำไมถึงไม่มีแฟน ไม่เคยนึกชอบใครเลยหรือ?” เสียงพูดคุยจ้อกแจ้กดังแว่วมาจากหน้าร้าน แล้วลูกค้ากลุ่มแรกของวันก็ก้าวเข้าประตูมา กวีพลรู้สึกเหมือนนั่นเป็นระฆังช่วยชีวิต เขาผุดลุกขึ้นทันที หันหลังจะกลับเข้าไปข้างใน แต่ปีลันธน์ยุดข้อมือไว้ ไม่ยอมให้ไป “ตอบคำถามเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องไป” หญิงสาวแสร้งทำเสียงเขียว ชายหนุ่มเจ้าของร้านนิ่งคิดนิดหนึ่ง จ้องหน้าหล่อนแล้วตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนผละไป “ยังหาผู้หญิงที่สวยเหมือนกาสะลองไม่ได้น่ะซี” “ไผน่ะ อ้ายกวี แฟนกา?” กวีพลชะงักมือที่กำลังจดรายการเครื่องดื่มตามที่ลูกค้าสั่ง เมื่อเสียงสาวน้อยในชุดนักศึกษาหนึ่งในกลุ่มนั้นถามขึ้นด้วยสำเนียงท้องถิ่น นักศึกษาสาวกลุ่มนี้เป็นลูกค้าประจำที่แวะเวียนมาที่ร้านบ่อยเสียจนจำชื่อและหน้าได้ทุกคน “บ่าใจ้” ชายหนุ่มตอบด้วยสำเนียงท้องถิ่นเช่นเดียวกัน “แน่ะ บ่าใจ้แน่กา?” เด็กสาวอีกคนหรี่ตามองอย่างจับพิรุธ “บอกว่าบ่าใจ้ ก็บ่ใจ้ก่ะ อ่ะ จะสั่งอะหยัง ว่ามา” เขาตัดบท ด้วยการแกล้งทำหงุดหงิด “ฮั่นแน่ มีพิรุธ แฟนอ้ายกวีแน่ๆ” อีกคนพลอยผสมโรง เด็กสาวเหล่านี้สนิทสนมกับเขาเสียจนหยอกล้อกันได้เป็นเรื่องเป็นราว และชายหนุ่มก็ไม่เคยถือโกรธ เขาอาจจะเป็นคนอย่างนั้นเอง “เพื่อนกัน...ตั้งแต่สมัยเรียน” เขาพยายามแก้ความเข้าใจผิด เด็กสาวสามคนพยักหน้่าหงึกหงัก “บ่าใจ้แฟนกา เสียดาย เปิ้นงามเน่อ ยะหยังบ่จีบ อ้ายกวีจะได้มีแฟนเสียที” คนแก่นแก้วที่สุดในกลุ่มเอ่ยเบาๆ ชายหนุ่มโคลงศีรษะแช่มช้า ไม่ตอบคำ “สงสัยบ่ใช่สเปค” อีกคนหันไปพูดกับเพื่อนคล้ายคาดคะเน “อ้ายกวีท่าจะบ่ชอบคนงามๆ” “คนงามๆ สวยๆ ก็ชอบเหมือนกันนั่นแหล่ะ” “อ้าว แล้วหยังบ่จีบปี้สาวคนงาม” กวีพลชายหางตาไปทางหญิงสาวที่ถูกกล่าวถึงแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยเบาเหมือนรำพึงกับตัวเอง “ก็เพราะว่า...เขาเป็นผู้หญิงฟอร์มจัดน่ะซี” ************************จบตอนที่ 1*********************** ขอบคุณ credit รูปจาก google ค่ะ อีกไม่เกิน 3 วันมาต่อให้ค่ะ (เฮ้อ...อกหักเพราะหลงรักพระเอกนิยายนี่มันโหดร้ายจริงๆ T^T) แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 20:56:34 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 20:54:00 แก้ไขเมื่อ 07 ส.ค. 51 20:50:09 จากคุณ : ชญาลี - [ 7 ส.ค. 51 20:46:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ้าว ตกใจ เห็นคุณชญาลีจิตตก เลยจะวิ่งมานั่งเป็นเพื่อน (แป๊บนึง ก่อนนอน แหะๆๆ)  จิตตกเพราะพระเอกนิยายเหรอครับ โอ๋ๆๆ  เขาคงมีเหตุผลละมัง จิตตกไปเรื่อยๆ นะครับ อย่าเพิ่งขึ้น เดี๋ยวเรื่องสั้นไม่จบ (แว้ก คุณพีท นี่แน่ ใจนะว่าปลอบ หยึย...) เที่ยงคืนฝ่าแล้ว หมดสภาพ วิ่งมาทักก่อน แล้วจะกลับมาอ่านตอนมีสตินะคร้าบ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ส.ค. 51 21:17:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาทักทาย มาอ่านค่ะ จากคุณ : teansri - [ 7 ส.ค. 51 21:58:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ วันนี้ก็เพิ่งตกหลุมรักนักแสดงหนุ่มน้อยมาค่ะ เดี๋ยวดูเรื่องใหม่ เดี๋ยวก็ตกหลุมอีก อิอิ จากคุณ : scottie - [ 7 ส.ค. 51 22:34:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อกหักเพราะรักพระเอกนิยาย! ไปกินนมปั่นย้อมใจกันดีกว่า ^ ^" ไม่รู้จักต้นกาสะลอง ไม่รู้จักดอกกาสะลอง ไม่เคยรู้ว่าอันไหนเรียกดอกปีบ รวมไปถึงต้นของมัน...มารู้ก็ตอนอ่านบรรยายเห็นภาพนี่แหล่ะถึงได้รู้ (อยากจะบอกว่าตอนแรกเห็นชื่อกระทู้เรื่องสั้นยังนั่งคิดเลยว่าไอ้กาสะลอง นี่มันเป็นวัตถุกำยานอะไรหรือเปล่าถึงได้มีกลิ่นหอม) คนอ่านอย่างเฮาก็ง่าวแต๊ - -' จากคุณ : BestChild - [ 7 ส.ค. 51 22:36:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยกวีหลงรักเพื่อนแน่ๆเลย รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 7 ส.ค. 51 23:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เข้ามาอ่านครับ... จากคุณ : สวนดอก - [ 8 ส.ค. 51 01:02:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พระเอกนิยายเรื่องอะไรหรือค่ะ อยากไปจิตตกด้วยคน เรื่องนี้รูปสวยอีกแล้วค่ะ เห็นดอกกาสะลองแล้วอยากปลูกไว้ที่บ้านบ้างจัง จากคุณ : PiN.VE - [ 8 ส.ค. 51 09:41:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอถามเพื่อความรู้นะครับ ดอกกาสะลอง คือดอกไม้ชนิดเดียวกับ ดอกปีบใช่ไหมครับ? แต่ภาคเหนือเรียกปีบว่า กาสะลอง หากเข้าใจผิดช่วยชี้แนะด้วยนะครับ แบบว่าผมเข้าใจว่ามันคือต้นไม้เดียวกัน ปล.อยากรู้เหมือนกันว่าพระเอกนิยายเรื่องไหนครับถึงทำให้จิตตกได้ขนาดเขียนเรื่องสั้นดีแบบนี้ (555) จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 8 ส.ค. 51 10:31:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 รออ่านค่า จากคุณ : Mnemosyne - [ 8 ส.ค. 51 11:39:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กวี เนี่ยน๊า ตอบว่า ยังหาผู้หญิงที่สวยเหมือนดอกปีปไม่ได้ ก็หมดเรื่อง ไปแอ่วเหนือด้วยคนนาเจ๊า.. จากคุณ : Paulo - [ 8 ส.ค. 51 14:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เคยได้ยินชื่อกาสะลองบ่อยๆ เพิ่งรู้ว่าคือดอกปีบค่ะ ^^ ชอบดอกปีบมากๆ และเห็นด้วยกะกวีน้าว่าหาผู้หญิงที่เหมือนดอกปียากมั่กๆ (กวีนี่พออ่านแล้วหน้าพี่บีมกวีลอยมาเลยค่ะ แหะๆ) จากคุณ : โยษิตา - [ 9 ส.ค. 51 00:36:57 ]