ในช่วง สองสามวันที่ผ่านมา คนไข้ประจำคนหนึ่ง มีอาการทรุดลงอย่างน่าใจหาย ป้าโจแอน เจ็บป่วยด้วยโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาวมาหลายปี เจ้าหน้าที่ทุกคนในตึกจึงรู้จัก สนิทสนมกับท่านเป็นอย่างดี เพราะป้าแกเข้าออกโรงพยาบาลอย่างน้อยอาทิตย์ละสองครั้ง
ป้าโจแอนจัดเป็นคนไข้ชั้นเลิศก็ว่าได้ เนื่องจากไม่เคยบ่นจุกจิก หรือแสดงอาการไม่พออกพอใจสักครั้ง แม้ว่าจะต้องนั่งรอรับบริการนานแค่ไหนก็ตาม อีกทั้งความมีน้ำใจหลายๆอย่างต่อคนไข้คนอื่นๆ ในตึก ทำให้ทุกคนรักป้าโจแอนเป็นพิเศษ
แปลกใจยิ่งนัก ที่ผู้หญิงชาวอังกฤษ วัย 50 ปี เจ้าของสายตาอันอ่อนโยน มีเมตตาต่อผู้อื่น และเป็นที่รักใคร่ของทุกๆคนที่ได้รู้จักพูดคุยนั้น กลับถูกทอดทิ้งให้มีชีวิตอยู่ในบ้านบังกะโลหลังเล็กๆอย่างเดียวดาย
ป้าโจแอนเคยเล่าให้ฟังว่า มีลูกสาวสองคน แยกไปมีครอบครัวอยู่ไม่ห่างนัก หากแต่ติดธุระอยู่เสมอจึงทำให้มีโอกาสพบเจอกับลูกเพียงปีละครั้งสองครั้งเท่านั้น
ไม่เคยมีลูกสาวคนไหน ขับรถมารับหรือส่งป้าโจแอนที่โรงพยาบาลเลยสักครั้ง คงมีเพียงคนขับรถเมล์สายประจำเท่านั้น ที่ยังคงทำหน้าที่เป็นผู้รับส่ง และมิตรที่ดีต่อป้าโจแอนอยู่เสมอ
หมอบอกว่า ป้าโจแอนคงไม่สามารถยื้อชีวิตต่อไปได้ถึงวันพรุ่งนี้ โรคร้ายที่ร่วมทางเดินมากับป้าโจแอนนานเกือบสิบปี ได้พาท่านมาใกล้ถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตแล้ว
ป้าโจแอนรับรู้การบอกเล่า ของหมอและพยาบาลด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พร้อมหัวใจที่แข็งแกร่งเหมือนเดิม ทว่าร่างกายอ่อนล้าลงไปทุกนาที
ช่วงเวลาหนึ่งที่พูดคุยกัน ป้าโจแอนบอกว่า ไม่รู้สึกใจหายหรือโศกเศร้าแต่อย่างใดที่รู้ว่า เวลาของท่านกำลังหมดลงไปทุกที หากแต่รำพึงว่า รู้สึกเสียใจที่ปีนี้ ไม่มีโอกาสไปร่วมงานวันเกิดของลูกสาว เพราะนั่นเป็นโอกาสเดียวที่ทำให้ป้าโจแอน ได้พบปะ พูดคุยกับลูกๆหลานๆที่ท่านรักยิ่ง
ในยามที่ป้าโจแอนรู้สึกเงียบเหงา คิดถึงลูก
การได้พูดคุยกับรูปภาพของบุตรสาวทั้งสอง ที่ท่านแขวนไว้ข้างฝาผนัง ก็สุขใจมากพอแล้ว สำหรับคนแก่ที่ถูกมองว่าเป็นภาระของลูกหลานอย่างท่าน
ป้าโจแอนขอให้เจ้าหน้าที่ ช่วยส่งการ์ดอวยพรวันเกิดที่ท่านเขียนไว้ ถึงลูกสาวทั้งสองและฝากบอกว่า
"อย่าร้องไห้ หรือเสียใจ กับการจากไปของท่าน แต่ขอให้ดีใจ และภูมิใจที่ท่านได้ ดำเนินชีวิตอย่างมีคุณค่า และได้ทำในสิ่งที่ท่านรักและอยากทำที่สุดในชีวิตคือ การที่มีโอกาสทำหน้าที่ของแม่ที่ดี ให้กับลูกทั้งสองคน "
ป้าโจแอนเล่าให้ฟังว่า ชีวิตท่านช่างเกิดมาคุ้มค่าเสียเหลือเกิน ที่ได้พบเจอแต่สิ่งที่ดีๆ ทำแต่ความดีมาตลอด ได้มีโอกาสช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ทุกข์ยากกว่าท่าน ได้สัมผัสกับความสุข กับการเป็น แม่ และ มีคู่ชีวิต ที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกันตลอดเวลาสามสิบปี
แม้ว่าบัดนี้......สามีของป้าโจแอน ได้เดินทางไปสู่อ้อมกอดของพระเจ้า ล่วงหน้าท่านไปแล้วก็ตาม
ป้าโจแอนกล่าวว่า ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว แต่ความชั่วที่คนเพียรสร้างก่อนตายต่างหาก ที่น่าหวาดกลัวยิ่งนัก
ความเศร้าโศก เสียใจของญาติพี่น้อง ในยามที่บุคคลอันเป็นที่รักมาจากไป ไม่ใช่สิ่งที่ป้าโจแอน ปราถนาจะสัมผัส
ก่อนที่ท่านจะหลับตาลง อย่างสงบในวินาทีสุดท้ายของชีวิต ป้าโจแอนขยับริมฝีปากพูดเพียงแผ่วเบาว่า
ฉันดีใจ ที่ในวันสุดท้ายของชีวิต ไม่มีใครมานั่งร่ำร้องเสียน้ำตาให้ฉัน เพราะนั่นจะทำให้ฉัน ไม่สามารถหลับอย่างเป็นสุขได้ แม้ว่าหัวใจของฉันปรารถนา อยากจะเจอหน้า และ กอดลูกที่รักปานดวงใจ สักครั้งก่อนตายก็ตาม
อย่าร้องไห้ หลั่งน้ำ-ตาเพื่อฉัน
เก็บคืนวัน งดงาม ตามที่ฝัน
ฉันยังอยู่ ตรงนี้ ใช่จากกัน
ความผูกพัน มั่นคง มิหลงทาง
ตัวจากไป ใจยัง ฝังชิดใกล้
จะเกรงกลัว ไปใย ให้หม่นหมาง
จงทำแต่ ความดี ในเส้นทาง
ฉันเฝ้าดู อยู่ห่างๆ อย่างห่วงใย
ขออุทิศ บทความนี้ ให้แด่....Mrs Joan Smith 07.08.08
โดย...เทียนสี
แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 05:00:30
แก้ไขเมื่อ 08 ส.ค. 51 04:56:33
จากคุณ :
teansri 
- [
8 ส.ค. 51 04:53:31
]
เบื้องหลังเข็มฉีดยา...ตอน The Life : Priceless
ขอบคุณ คุณ p_phet ที่แวะมาอ่านนะคะ...ดีใจจังที่ชอบสำนวนการเขียนค่ะ เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้ อ่านแล้วจิตใจหดหู่ค่ะ คนส่วนใหญ่เลยไม่ค่อยอยากอ่าน เพราะจะพลอยเศร้าไปด้วยค่ะ
