เมฆคล้ำแผ่คลุมชอุ่มครึ้ม
อึมครึมครืนโครมลมโหมคลั่ง
เสียงฟ้าสาดฝนโปรยหล่นฟัง
พรูถั่งพลั่งธารดังม่านเทา
ยามฝนตกอกหมองฟ้าร้องไห้
เหมือนฉันหลั่งน้ำตาไหลด้วยใจเศร้า
แสงฟ้าแลบแปลบปลาบส่องภาพเงา
สวนรักเก่าเราร้างอ้างว้างใจ
ลานหญ้าชื้นฝนชุ่มไม้พุ่มเหงา
เคยกอดเจ้าเคล้าคู่อยู่เคียงใกล้
ยังหวนโศกเสน่หาแสนอาลัย
กิ่งไม้ไหวให้หวามทุกยามมอง
กลีบแก้วกลางฝนร่วงหล่นเกลื่อน
เปียกเปื้อนน้ำฝนเหมือนคนหมอง
แก้มเปื้อนน้ำตาเต็มตานอง
แอบร้องทุกคราเมื่อฟ้าครวญ
ใต้ซุ้มเคยนั่งอิงชิงช้าคู่
พวงชมพูแผ่พุ่มปกคลุมสวน
สัมผัสแนบเนื้อนุ่มพุ่มพวงนวล
ยังรัญจวนหวนหาทุกราตรี
มองลั่นทมตรมเศร้าเงียบเหงาโศก
ลมพัดโบกใบหล่นกลางฝนถี่
กลีบดอกร่วงโรยราเปียกวารี
ใจดวงนี้เจ็บช้ำเปียกน้ำตา
มั่นรักเธอเสมอไปไม่รู้จบ
จวบชีพสิ้นเป็นศพดินกลบหน้า
เอาสวนรักฝังซากฝากวิญญา
เสน่หาไม่สิ้นถลิลรัก
ในสวนรักเรือนร้างกลางสายฝน
คืนฟ้ามืดใจหม่นคนหมองหนัก
แม้ถึงวันสุดท้ายกายหยุดกายหยุดพัก
วิญญาณจักภักดิ์มั่นไม่ผันแ
จากคุณ :
คมเย็น 
- [
8 ส.ค. 51 21:13:32
]
ฟ้าคลุ้มฝน
