ความคิดเห็นที่ 1 อ่างแก้วเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่อยู่ในบริเวณมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ บริเวณโดยรอบโอบล้อมด้วยแนวเขาทะมึนที่เห็นอยู่ไม่ไกล เวลาตกเย็นถึงย่ำค่ำจะมีนักศึกษามานั่งทอดอารมณ์ริมน้ำ พูดคุยกันด้วยเรื่องสัพเพเหระ หรือแม้แต่เป็นสถานที่แห่งความหลังของใครต่อใครก็เคยมาแล้ว เวสป้าคันเก่าที่กวีพลใช้มาตั้งแต่สมัยเรียนไต่กระดืบขึ้นเนินมา โดยมีคนซ้อนท้ายหน้าเดิมคอยส่งเสียงลุ้นอยู่ดังลั่น “เอ้า ไอ้แก่ อดทนหน่อย เดี๋ยวก็ถึงแล้ว” ปีลันธน์พูดกลั้วหัวเราะ ลมเย็นพัดเส้นผมของหล่อนปลิวไหวๆ พอพ้นยอดเนิน ก็มองเห็นทัศนียภาพรอบอ่างเก็บน้ำนั้นได้ชัดเจน ฝนเพิ่งหยุดตก อากาศจึงเย็นฉ่ำ และทำให้ทิวทัศน์รอบด้านใสกระจ่างตา หยดฝนยังค้างอยู่บนยอดหญ้า และบางส่วนก็เจิ่งนองอยู่บนพื้นที่ลึกเป็นหลุม ปีลันธน์ลงจากเบาะเมื่อกวีพลนำรถเข้าจอดชิดริมทาง หล่อนหัวเราะเบาๆ “ทำไมกวีไม่ซื้อรถใหม่เสียที เจ้านี่มันเก่าแล้วก็แก่จนจะขึ้นเนินไม่ไหวอยู่แล้ว” กวีพลดึงกุญแจรถออก สอดมือลงในกระเป๋ากางเกง “มันอยู่กับเรามาตั้งนาน พอมันแก่จะให้ทิ้งมันเสียดื้อๆ ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ” ปีลันธน์หัวเราะคิก ก้าวเท้ายาวๆ ไปหยุดอยู่ริมขอบอ่างเก็บน้ำ ชูสองแขนขึ้นเหนือศีรษะ ยืดอกแล้วสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะผ่อนออกมายาวๆ “เฮ้อ” หล่อนครางแล้วบิดตัวอย่างเกียจคร้าน “อากาศดีจังเลย คิดถึงที่นี่นะ กรุงเทพฯ ไม่เป็นอย่างนี้เลย ร้อน มลพิษมาก เวลาฝนตกก็ไม่เห็นจะเย็นสบายสักนิด เหนียวตัวจะตาย เราไม่ชอบเลย” “ไม่ชอบแล้วกลับไปทำไม?” เสียงชายหนุ่มถามมาเบาๆ ก่อนคนถามจะก้าวเข้ามาหยุดข้างๆ ปีลันธน์หันมาหาคนข้างตัว รอยยิ้มชนิดหนึ่งจุดขึ้นที่มุมปาก “แหม ยังไงที่นั่นมันก็บ้านเรา อยู่ที่นี่กวีจะให้เราทำอะไรล่ะ หรือกวีจะรับเลี้ยงเรา เอาไหม?” กวีพลสบตาหล่อนแล้วก็เบือนไป “อยู่กรุงเทพฯ ก็ดีแล้วนี่ งานดีเงินงาม งานอะไรของปีบนะ? ศิลปินคอมพิวเตอร์ งานศิลปะแบบดิจิตอล” “กราฟฟิคดีไซน์เนอร์ย่ะ ถึงจะไม่ใช่ศิลปินเต็มขั้นอย่างกวี แต่มันก็เป็นงานที่ทำให้เราเลี้ยงปากท้องได้นะ” “แล้วก็ทำให้ได้อยู่กับแฟนด้วยใช่ไหม?” รอยยิ้มบนเรียวปากของหญิงสาวเลือนหาย ปีลันธน์สะบัดผมแล้วหันหน้าหนีไปอีกทางหนึ่ง ทำท่าเหมือนไม่อยากจะสนทนาในเรื่องนี้อีกต่อไป ในขณะที่กวีพลได้แต่จับตามองหล่อนนิ่ง... ปีลันธน์คบหากับกานต์ เพื่อนร่วมคณะอีกคนหนึ่งมาตั้งแต่ขึ้นปีที่สามในมหาวิทยาลัย หลังจากกานต์มาเลียบๆ เคียงๆ ถามเขาอยู่หลายทีว่าจะจีบปีลันธน์ดีไหม หล่อนจะชอบเขาบ้างไหม? หรือหล่อนจะมีใครอยู่ในใจแล้วหรือเปล่า? กวีพลไม่เคยตอบคำถามเหล่านั้นได้สักที เพราะมันก็เป็นคำถามที่เขาอยากจะรู้อยู่เหมือนกัน “กวี...กานต์บอกว่าชอบเรา” ปีลันธน์บอกเขาในวันหนึ่ง หลังจากกานต์ชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันสองต่อสอง โดยที่เขาเองนั่นแหล่ะที่จำเป็นต้องสมรู้ร่วมคิด...แม้ว่าจะไม่เต็มใจก็ตาม “เหรอ...” กวีพลจำได้ว่าเขาหลุดปากออกไปแบบนั้น “ดูกวีจะไม่แปลกใจเลยนะ?” หล่อนหรี่ตามองเขาอย่างจับพิรุธ “เอ้อ...ก็” “กวีรู้เรื่องนี้ใช่ไหม?” หล่อนถาม “อย่าบอกนะว่ากานต์มาปรึกษากวี แล้วกวีก็ให้ความร่วมมือกับเขาด้วย” “เอ้อ...ง่า...ก็...จะว่าอย่างนั้นก็ได้” เขาตอบโดยไม่สบตา และสิ่งที่ได้กลับมาก็คือความเีงียบ ในที่สุด ปีลันธน์ก็ถามคำถามหนึ่งออกมา เป็นคำถามที่เขาไม่มีวันลืมเลย “กวีคิดว่าเราควรคบกับกานต์ไหม?” -ไม่!!!- เขาร้องตอบดังลั่นอยู่ในหัวใจ แต่เท่าที่ทำได้ก็คือ... “ไอ้กานต์ก็เป็นคนดี ปีบก็น่าจะรู้ ถ้าเราเป็นผู้หญิง เราก็คงเลือกมันเหมือนกัน” “เสียดายที่กวีไม่ใช่ผู้หญิง” หล่อนทำเสียงเหมือนเยาะ “แต่โชคดีที่เราเป็นผู้หญิง...เพราะฉะนั้น เราจะคบกับกานต์...ขอบใจมากนะกวี” และนับจากประโยคนั้น กวีพลก็จำต้องผันตัวเองไปเป็นเพื่อนที่ไม่อาจลงสนามแข่งขันกับใครเขาได้อีกต่อไป บางทีเขาอาจไม่มีโอกาสนั้นมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้...คำว่าเพื่อนมันค้ำคอไว้เกินกว่าจะเอ่ยคำว่า ‘รัก’ ออกไป เพราะถ้าคำตอบของหล่อนคือ ‘ไม่’ เขาก็กลัวเหลือเกินว่ามิตรภาพที่เพียรสร้างมาจะมีอันต้องพังทลาย ...คราวนี้ ปีลันธน์กับกานต์อาจทะเลาะกันรุนแรงกว่าทุกครั้ง...แต่...คนอย่างเขาจะทำอะไรได้ นอกจากปลอบใจเพื่อน แล้วก็ทำให้พวกเขาเข้าใจกัน...อีกสักครั้ง... ในที่สุด ปีลันธน์ก็หันใบหน้ามา คราวนี้รอยยิ้มของหล่อนกลับมาร่าเริงเหมือนเดิม “กวีเอาอุปกรณ์วาดรูปมาด้วยนี่นา มาเร็ว...วาดรูปให้เราที” ชายหนุ่มเหลือบไปทางเวสป้าคู่ชีพ คงเป็นนิสัยไปเสียแล้วที่เขาจะพกอุปกรณ์สเก็ตภาพไปไหนมาไหน เผื่อพบแรงบันดาลใจหรืออะไรที่น่าสนใจพอ เขาจะได้ไม่นึกเสียดายทีหลังว่าน่าจะพกกระดาษกับดินสอมาด้วย แล้วโอกาสตรงหน้านี่ล่ะ? เขาเคยนึกเสียดายบ้างไหม? กวีพลนั่งลงบนก้อนหินเล็กๆ ก้อนหนึ่ง ห่างจากก้อนที่ปีลันธน์นั่งอยู่ 2-3 ก้าว เขายกกระดานรองเขียนตั้งไว้บนเข่าแล้วเริ่มต้นสเก็ตภาพอย่างง่ายๆ “เอาสวยๆ นะ” หล่อนว่าเสียงใส จัดผมเผ้าให้เข้าที่ “ไม่เบื่อหรือไง เป็นแบบให้เราวาดมาได้ตั้ง 4 ปีแล้วนา” “ไม่เบื่อหรอก กวีวาดรูปเราทีไร สวยกว่าตัวจริงทุกที” “ไอ้กานต์ก็วาดปีบสวย” ปีลันธน์เงียบ กวีพลเงยขึ้นจากกระดาษขาวตรงหน้า ยิ้มให้หล่อน “ปีบก็น่าจะมีภาพสเก็ตฝีมือไอ้กานต์เยอะแล้ว” ปีลันธน์ก็ยังเงียบ “คนวาดวาดด้วยความรัก...มันจึงสวย รู้ไหม?” จากคุณ : ชญาลี - [ 9 ส.ค. 51 13:54:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ถ้ากวีไม่หยุดพูดเรื่องนี้อีก เราจะไม่พูดด้วยแล้วนะ!” หญิงสาวเอ่ยเสียงเข้ม หางเสียงตอนท้ายมีแววร้าวราน กวีพลมองหน้าหล่อนอีกครั้ง เห็นประกายหม่นเศร้าฉายผ่านดวงตากลมโตของคนตรงหน้า แล้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจจะวิบไหวตามไปด้วย...หล่อนคงเสียใจมากจริงๆ “เราขอโทษปีบ เราแค่...อยากให้ปีบคืนดีกับไอ้กานต์ เราไม่อยากเห็นปีบเศร้า แล้วก็หนีมันมาแบบนี้” “กวี เราไม่ได้มาหากวีเพื่อพูดเรื่องกานต์นะ” เสียงหล่อนเริ่มสั่นเครือ “เราไม่ได้มาหากวีเพื่อให้กวีไล่ให้เรากลับไปหากานต์นะ!” ขาดคำปีลันธน์ก็ผุดลุกขึ้น แล้วผลุนผลันวิ่งออกไปที่ถนน “เดี๋ยว! ปีบ!” ชายหนุ่มลุกตาม ก้าวยาวๆ แค่ 2-3 ทีก็ถึงตัว เขาคว้าแขนหล่อนได้ทันก่อนที่หล่อนจะวิ่งลงเนิน “จะไปไหน?” “ไปไหนก็ได้! ไปให้พ้นคนใจร้าย กวีใจร้าย!” หล่อนร้อง น้ำตาหยดโตๆ หล่นเผาะ กวีพลถอนใจยาว หล่อนคงไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะฟังเขาเกลี้ยกล่อมหรือปลอบใจอะไรทั้งสิ้นในตอนนี้ “โอเค ปีบ เราขอโทษ กลับไปนั่งเถอะ” “ไม่! เราอยากกลับแล้ว” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก “โอเค กลับก็กลับ” แล้วเขาก็พาปีลันธน์ซ้อนท้ายกลับร้าน หล่อนเอาแต่นั่งนิ่ง ยึดเสื้อด้านหลังเขาไว้มั่นโดยไม่ยอมเอ่ยหรือพูดอะไรสักคำเดียว ปีลันธน์เป็นอย่างนี้เสมอ ซึ่งเขาไม่เคยเข้าใจว่ามันเป็นเพราะอะไร? หล่อนอาจเป็นคนเอาแต่ใจอย่างนั้นเอง ทุกครั้งที่ทะเลาะกับกานต์ หล่อนจะมาหาเขา แต่ไม่ยอมเอ่ยถึงคนรัก ไม่ยอมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น นอกจากคุยกับเขาในเรื่องสัพเพเหระ หรือไม่ก็เอาแต่มองดูเขาวาดรูปอยู่เงียบๆ แล้วก็กลับไป และทุกครั้งที่เขาพยายามถามหรือเกลี้ยกล่อมอะไร หล่อนก็ได้แต่ทำหน้าเศร้าอยู่นั่นเอง ฟ้าเบื้องบนมืดสนิท ประดับไว้แต่แสงดาวระยิบระยับ บนต้นกาสะลอง ดอกไม้เล็กๆ สีขาวๆ บนเรือนใบไม้ก็แลดูพร่างพราวคล้ายดาวดวงน้อย ดอกกาสะลองที่ร่วงบนสนามหญ้าเปียกชื้นใต้โคนต้นล้วนกลีบช้ำเพราะต้องเม็ดฝน แต่กระนั้น หญิงสาวร่างเพรียวระหงที่ยืนอยู่ข้างใต้ก็ยังเพียรเลือกเก็บดอกขาวๆ ที่ยังพอจะสวยอยู่ขึ้นมาวางบนฝ่ามือได้หลายดอก ฝนหยุดแล้ว แต่น้ำค้างเริ่มลง กาสะลองบางดอกยังยินดีจะทิ้งพวงร่วงสู่พื้น กลิ่นหอมของมันปะปนมากับกลิ่นดินและไอฝน ทำให้คนที่ยืนอยู่ใต้ต้นเงยหน้าขึ้นสูดลมหายใจลึก เหมือนจะประทับกลิ่นนั้นไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ “ค่ำแล้ว น้ำค้างแรง มายืนทำอะไรตรงนี้? เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เสียงทุ้มเอ่ยเบา แล้วผ้า ผืนหนึ่งก็ถูกคลุมลงบนไหล่บอบบางของเจ้าของร่างนั้น ปีลันธน์หันกลับมาก็พบดวงตาอ่อนโยนของกวีพลกำลังจับมาที่หล่อนพร้อมรอยยิ้ม “ไม่สบายก็ช่างปะไร กวีเกี่ยวอะไรด้วย” หล่อนตอบเสียงสะบัด ความขุ่นมัวยังไม่จางหายไปจากบรรยากาศระหว่างคนสองคน “เกี่ยวสิ ถ้าปีบไม่สบายขึ้นก็มา ก็ไม่ใช่เราหรอกหรือที่จะต้องมาคอยพยาบาล” “กวีแคร์เราด้วยเหรอ? เห็นแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เห็นจะเคยแคร์” “อ้าว ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ?” เขาเอ่ยกลั้วหัวเราะ “เราต้องแคร์ปีบอยู่แล้ว คบกันมาตั้งหลายปี นี่ไม่ีรู้หรอกหรือ?” “ไม่รู้!” ปีลันธน์สะบัดหน้าหนี แต่คราวนี้หล่อนยิ้มประหลาด กวีพลถอนใจ “งั้นก็รู้ไว้ซะ แล้วนั่น เก็บมันมาทำไม?” ปีลันธน์ก้มลงมองดอกกาสะลองในฝ่ามือตัวเอง “มันหอมดี เราจะเอาไปใส่แก้วไ้ว้ในห้องนอน” “โธ่ นี่มันร่วงจนช้ำหมดแล้ว อยากได้ก็บอก เราจะได้เก็บให้” ว่าแล้วเขาก็เขย่งตัวขึ้นนิดหนึ่ง เอื้อมมือไปยังกาสะลองช่อที่อยู่ต่ำที่สุด “อย่าเลย” ปีลันธน์ขยับเข้ามายุดแขนเขาไว้ “เสียดาย ให้มันอยู่ติดช่อนั่นแหล่ะ ที่หล่นอยู่นี่ก็หอมพอแล้ว” “จะเสียดายทำไม มันออกดอกเยอะแยะ” เขาว่า ออกแรงดึงกาสะลองลงมาทั้งพวง มีอยู่ดอกสองดอกที่ร่วงหล่นตามแรงเหนี่ยว กวีพลยิ้มนิดหนึ่ง แล้วก็ก้มใบหน้าลงมา หมายจะส่งดอกไม้ในมือให้คนที่แหงนคอมองอยู่...แล้วดวงตาสองคู่ก็ประสานกันในระยะใกล้ที่สุด ใกล้จนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเส้นผม ใกล้จนเห็นแม้กระทั่งแววสุกใสในดวงตาคนตรงหน้า ใกล้จนแทบจะได้ยินว่าหัวใจของใครคนหนึ่งเต้นดังราวกับจะโลดออกมาข้างนอก ปลายจมูกของเขาอยู่ติดหน้าผากกลมมนของหล่อนเพียงแค่นี้...เพียงแค่โน้มใบหน้าลงไปหาเท่านี้เอง... ปีลันธน์ลืมตาโตจ้องเขานิ่งโดยไม่เบือนหลบ และก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด มือเรียวของหล่อนที่ยุดแขนเขาไว้เมื่อครู่นี้ ก็เลื่อนขึ้นไปอยู่บนไหล่กว้าง โอบรอบคอเขาไว้โดยปราศจากท่าทีรังเกียจรังงอน บางที...อาจเป็นเพราะอากาศอันเยียบเย็นในตอนหัวค่ำ เพราะความเงียบสงัดของ บรรยากาศรอบข้าง เพราะกลิ่มหอมยวนใจของดอกกาสะลอง หรือเพราะอะไรเขาก็สุดจะเดา เมื่อปีลันธน์ออกแรงโน้มคอเขาลงมา และหล่อนก็เขย่งร่างขึ้นเพื่อให้ความสูงทัดเทียมกัน... ริมฝีปากของหล่อนอยู่ห่างออกไปไม่ถึงนิ้ว เมื่อกวีพลพึมพำออกมา “ปีบ...เลิกล้อเราเล่นเสียที” เขาหลับตาลง สะกดจิตใจตัวเองอย่างสุดความสามารถ “ถ้าทำเพราะประชดใคร ก็ขอร้อง เพราะมันไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น และมันก็ยิ่งทำให้ต้องเจ็บ” เรียวแขนที่โอบรอบคอเขาไว้ผละออกไปทันที อึดใจที่เขายังยืนหลับตา ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงแรงกระทบเบาๆ บนแผงอก พร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งตึกๆ กลับเข้าไปในบ้าน เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ปีลันธน์ก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว แทบเท้าของเขามีกาสะลองกลีบช้ำหล่นอยู่เกลื่อน กวีพลได้แต่กำกาสะลองช่อที่เพิ่งเด็ดมาใหม่ไว้แน่น...กลิ่นหอมของมันเคยทำให้เขาชื่นใจไม่รู้เสื่อมคลาย แต่ัวันนี้ยิ่งได้กลิ่นมันมากเท่าไหร่ หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บปวดทุรนทุรายมากขึ้นเท่านั้น... ***************************************จบตอนที่ 2************************************* มาต่อให้แล้วค่ะ...บางทีคนอ่านอาจจะอยากให้อิฉันจิตตกตลอดไป เพราะว่ามาต่อให้ไวเหลือเกิน ขอบคุณ credit รูปจาก google ค่ะ ไปล่ะค่ะ จะไปอ่านนิยาย (เรื่องใหม่) ต่อ...อีกไม่เกิน 3 วันมาต่อให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ส.ค. 51 14:02:11 จากคุณ : ชญาลี - [ 9 ส.ค. 51 14:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบจังเลยค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ๆ ถ้าจะให้เดาปีลันธน์รักกวีพลใช่ไหมคะ? ต่างคนต่างรักแต่ไม่กล้วบอกกันให้รู้ พลอยทำให้คนอ่านเจ็บปวดแทน จากคุณ : roslita - [ 9 ส.ค. 51 14:36:37 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอสาธุ นายกวี นายช่างน่ารักมากๆ น่ารักโฮกๆ (กำลังหัดใช้ภาษาวัยรุ่นอยู่ ครับ อิๆๆ)  โอสาธุอีกที ขอให้สองคนใจตรงกันด้วยเถิด ลั้นลา  คุณชญาลี จิตตกมา แล้วอย่ารังแกคนอ่านนะคร้าบ ว จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ส.ค. 51 16:08:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ยีนต์มาทักทายก่อนเชียวนะครับ ... แวะมาอ่านครับ ชอบเรื่องราวและภาพประกอบมาก เดี๋ยวพรุ่งนี้จะแอบถ่ายดอกกาสะลองที่บ้านมาฝากนะครับ ปล. ชอบแนวเรื่องจังให้รายละเอียดของดอกกาสะลอง แล้วเชื่อมโยงกับความงามของหญิงสาว โอ....โรแม้นซ์...มั๊กมาก "ปีบกะกวี" จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 9 ส.ค. 51 16:14:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อุ ว้าววว.. มาไวดีจังเลย ................ แต่งเรื่องไหน พระเอกก็น่ารัก ได้ใจไปทุกที ว่าจะไม่ปันใจจากพี่โกเมนแล้วเชียวน๊า อดไม่ได้ ขอเก็บกวีไว้อีกคนล่ะกัน อุอุ ^ o ^ จากคุณ : Paulo - [ 9 ส.ค. 51 17:10:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านต่อครับ... จากคุณ : สวนดอก - [ 9 ส.ค. 51 19:45:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ว้าว อยากมีรักหวานๆกับเขามั่ง งุงิงุงิ พระเอกทำไมพระเอ๊กพระเอกแบบนี้ จากคุณ : สาวช่างถาม - [ 9 ส.ค. 51 19:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แต่ว่าปีบเลือกคบกานต์เองนี่นา ลืมตอบ หนุ่มน้อยนั้น คือคนที่เล่นเป็น Ryota จากหนังเรื่อง "เพื่อนซื่อชื่อมาริ" ค่ะ The tale of Mari and three puppies น่ารักมากกกกกกก ผิวเข้มชวนหลงใหล เห็นคคห.คุณกุลธิดา แต่ว่าหนุ่มเธอเรียกกาสะลองนะ ก็ประหนึ่งว่าเขาก็อยากรักสาวที่เป็นกาสะลอง (แบบของเขา อาจจะหมายถึงตอนที่เป็นเพื่อนกันสมัยเรียน) ไม่ใช่ปีบที่เป็นตัวเธอ .. คิดมากไปมั้ยเนี่ยเรา แก้ไขเมื่อ 10 ส.ค. 51 03:17:13 จากคุณ : scottie - [ 9 ส.ค. 51 21:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านด้วยคนครับ... เรื่องราวน่ารักและน่าลุ้นดีครับ... เรื่องราวกล่าวถึง มช. แล้วให้หวนคิดถึง ถิ่นเก่าถิ่นเดิม และสถานที่นั้นอีกครั้ง... อยากกลับไปที่นั่นอีกจัง @^_^@ จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 9 ส.ค. 51 23:12:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปีลันธน์ น่าจะได้เมสเส็จบ้างเน้อ ในเมื่อตัวเองชื่อเล่นว่าปีบ แล้วกวีก็วาดแต่รูปดอกกาสะลองอยู่แบบนี้ อยากรู้เหมียนกัลค่ะว่านิยายเรื่องอะไรที่พระเอกทำให้คุณชญาลีจิตตก จะได้แสวงหามาอ่านบ้าง เพื่อจะได้เป็นแนวร่วมอาการจิตตกค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 10 ส.ค. 51 01:25:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แง้ เศร้า ถ้าหากรักนี้...ไม่บอก ไม่พูด ไม่กล่าว แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า... จากคุณ : Mnemosyne - [ 10 ส.ค. 51 11:51:23 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ฮื้อออ ขัดใจๆๆ สองคนนี้อ่า รักกันก็บอกกันออกไปจิ เอ๊ออออ เด๋วก็ได้พูดอย่างดากานดาอ้ะ ฉากเดียวกันด้วยนะ มช. อ่ะ หึ มาบอกอารายป่านนี้... (อินค่ะ แหะๆๆ) จากคุณ : โยษิตา - [ 10 ส.ค. 51 18:13:20 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ชอบดอกปีบจัง พอคุณชญาลีเขียนเรื่องหอมกลิ่นกาสะลอง นี่เหมือนเป็นเซอร์ไพรซ์ รู้ได้ไงอ่ะ ว่าชอบดอกปีบ อิอิ ว่าแต่วันนี้ยังจิตตกอยู่ป่าวอ่ะคุณนักเขียน อิอิ จากคุณ : tato_jang - [ 11 ส.ค. 51 10:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^___^ จากคุณ : PiN.VE - [ 11 ส.ค. 51 12:55:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เง้อออ ทำไมชอบเขียนให้ลุ้นตัวโก่งอยู่เรื่อยเลยอ้ะ อยากอ่านตอนต่อไป เร็วๆ อีกแล้ว งั้นเดี๋ยวจะมาเฝ้าจอรอทุกวันเลย ดีไหม? เออ จะบอกว่าเพิ่งกลับมาจากเหนือ อ่านเรื่องคุณชญาลีก่อนเดินทาง เก็บ ความสงสัยเรื่องกาสะลองกับปีบไปถามอาที่เขาคลั่งต้นไม้ เขาว่ามันเป็น ดอกเดียวกันแหล่ะ เลยกลับมากระหยิ่มยิ้มย่องว่าข้ารู้แล้วแม่นางเอ๋ย... (ถึงแม้จะยังไม่เห็นดอกตัวเป็นๆ ก็ตาม) *แก้คำสะกดผิด แก้ไขเมื่อ 11 ส.ค. 51 20:34:00 จากคุณ : BestChild - [ 11 ส.ค. 51 20:26:52 ]