ความคิดเห็นที่ 1 “หยางเฟิ่งรึ ?” ชายหนุ่มพึมพำ “ถ้าเช่นนั้น...ไยเจ้าจึงมาอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฮัวได้เล่า ?” พิงถิงหลุบตาลง ถอนหายใจเบาๆ อย่างหม่นหมอง “ขอบอกต่อฝ่าบาทโดยไม่ปิดบัง ยามอยู่ในกุยเล่อ หม่อมฉันพอจะนับได้ว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง ด้วยชื่อเสียงเล็กน้อยนี้ ประกอบกับได้รับความโปรดปรานจากเจ้านาย จึงมิอาจเลี่ยงที่จะไม่ทำให้บางคนไม่พอใจ ไม่ทราบเช่นกันเพคะว่าผู้ใดไปกล่าวร้ายหม่อมฉันต่อหวางโฮ่ว(๕)ว่าหม่อมฉันไม่เคารพพระนาง ทำให้เภทภัยกรายศีรษะหม่อมฉันในทันที โชคดีที่หม่อมฉันพอจะมีสหายผู้รู้ใจในวังยินดียื่นมือให้ความช่วยเหลืออยู่บ้าง จึงรีบร้อนหนีเอาชีวิตรอดมาได้ มิคาดความทุกข์ไม่มาเดี่ยว(๖) หม่อมฉันโชคร้ายไปพบกับพ่อค้ามนุษย์เข้า และถูกขายมายังคฤหาสน์ตระกูลฮัวในม่อเอินนี้ จากนั้นจึงจับพลัดจับผลู......ได้มาพบกับฝ่าบาทเพคะ” ระหว่างที่เล่า หญิงสาวก็นึกแปลบใจกับชะตาของตัวเองจนสองตาแดงก่ำ ฝืนยิ้มกล่าวว่า “เห็นได้ชัดว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกเสียจริง” นัยน์ตาลึกล้ำของฉูเป่ยเจี๋ยกวาดมองใบหน้านาง ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าทายไม่ผิดจริงๆ ว่าเจ้าน่าจะเป็นผู้ที่มาจากวังเจ้าหรือวังหลวง” ชายหนุ่มทราบเรื่องราวในรั้วในวังกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ จึงเข้าใจดีว่าชีวิตของสาวใช้ในวังนั้นเป็นดั่งมดปลวกจริงๆ และเอ่ยปลอบหญิงสาวอย่างอ่อนโยน “เจ้าไม่ต้องกังวล อย่าว่าแต่หวางโฮ่วแห่งกุยเล่อเลย ต่อให้เหอซู่มาด้วยตัวเอง ก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้” พิงถิงได้ยินน้ำเสียงของชายหนุ่มเป็นจริงเป็นจังอย่างมาก ก็อดรู้สึกละอายใจอย่างเหลือเกินจนใบหูแดงก่ำไม่ได้ แต่ในสายตาของฉูเป่ยเจี๋ย อาการนี้กลับดูเป็นการรู้สึกขอบคุณจนหน้าแดงก่ำไปแทน หญิงสาวก้มหน้าลงถวายบังคมต่อชายหนุ่มพลางเอ่ยว่า “เป็นพระกรุณาเพคะ” ฉูเป่ยเจี๋ยคลี่ยิ้ม “ลุกขึ้นเถิด” พร้อมกับประคองหญิงสาวให้ลุกขึ้นยืน มือของนางนุ่มเนียนละมุนมือประดุจหยกเนื้ออ่อนนุ่ม ทั้งยังอบอุ่น ชายหนุ่มจ้องมองมือน้อยในอุ้งมือของตนเขม็ง แล้วลดเสียงลงจุปากเอ่ยชมเบาๆ “นี่สิมือสำหรับดีดพิณโดยแท้” จากนั้นกุมมือบางเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย พิงถิงคิดจะหลบก็หลบไม่พ้น ราวกับว่าที่ชายหนุ่มกุมเอาไว้คือหัวใจของนางกระนั้น ดวงหน้านวลแดงก่ำในบัดดล นางลองดึงมือ แต่ดึงไม่ออก จึงได้แต่ขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม “ฝ่าบาท......” นัยน์ตากลมโตประสานสบกับนัยน์ตาคล้ายจะยิ้มของฉูเป่ยเจี๋ยเข้าพอดี ส่งผลให้หัวใจของหญิงสาวเต้นระทึกโครมคราม ความคิดปั่นป่วนสับสนไปหมด หลังจากดูหญิงสาวหน้าแดงจนพอใจแล้ว ฉูเป่ยเจี๋ยจึงค่อยคลายมือเอ่ยว่า “เมื่อครู่ฟังบทเพลงยอมสยบไปแล้ว ตอนนี้อยากจะฟังเจ้าดีดพิณบ้างละ เสี่ยวหง...ไม่สิ หยางเฟิ่ง เจ้าดีดพิณให้ข้าฟังสักเพลงเถิด” หญิงสาวเอ่ยรับ ชายหนุ่มจึงชี้ไปยังที่หนึ่งภายในห้อง เวลานี้บนโต๊ะมีพิณโบราณตัวหนึ่งวางอยู่ ครั้นหญิงสาวนั่งลงตรงหน้าโต๊ะและมองดู ปรากฏว่าคือพิณเฟิ่งถงตัวนั้นนั่นเอง เสียงพิณเรียบเรื่อยนุ่มนวลดังขึ้นอีกครั้ง...... แรกทัศนาภูเหมันต์ ต้นสนขาวโพลน สายลมแรงกระหน่ำพัด ทุกแห่งหนเหน็บหนาวอ้างว้าง อย่างแช่มช้า...สายลมค่อยสงบ หิมะเริ่มปรากฏ พลิ้วละล่องโปรยปราย แม้หนาวเหน็บ แต่กลับแฝงกลิ่นอายชีวิตกว่าเมื่อครู่ก่อนเล็กน้อย... หิมะยังไม่หยุด สัตว์น้อยตัวหนึ่งก็พลันมุดออกมาจากป่าเพื่อเสาะหาอาหาร มันขุดหาผลไม้ซึ่งถูกกลบอยู่ในพื้นหิมะใต้ต้นสนอย่างปราดเปรียวว่องไว เพียงครู่เดียว...สัตว์ตัวน้อยได้ยืดกายยืนสองขาแน่นิ่งไม่ขยับ ราวกำลังสดับฟังบางสิ่ง แล้วจึงพลันมุดปราด หนีลับหายจนไร้ร่องรอย... หุบเขาคีรีสงบเงียบงัน... เพียงไม่นาน...เสียงหัวเราะเบิกบานก็ดังมาแต่ไกล เด็กน้อยซุกซนกลุ่มหนึ่งได้นัดกันมาเล่นสงครามปาหิมะ ชั่วขณะนั้น ก้อนหิมะลอยเปะปะสับสนไปทั่วทิศ มีทั้งพลาดเป้าไปถูกลำต้นสน มีทั้งพลาดไปโดนพวกพ้องกันเอง เหล่าเด็กน้อยเล่นพลางร้องตะโกนเฮฮาดังลั่น คึกคักสุดเปรียบปาน เสียงพิณได้ชะงักลงในช่วงเวลาอันเบิกบานที่สุดนี้... ฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างแสนสบายลืมตาขึ้นเอ่ยว่า “เสียงพิณอันเลิศล้ำ ไยจึงขาดช่วงท้ายไปเสียเล่า ?” “ใต้หล้าไม่มีงานเลี้ยงที่ไม่เลิกรา(๗) การหยุดยั้งไว้ในช่วงเวลาซึ่งเบิกบานที่สุด ไยมิใช่ประเสริฐที่สุด ?” พิงถิงเม้มปากยิ้มอย่างซุกซน นัยน์ตาของทั้งสองสบประสานกัน แล้วพลันรู้สึกใจเต้นระทึกด้วยกันทั้งคู่ ลำคอฉูเป่ยเจี๋ยเริ่มแห้งผาก ยื่นมือออกไปกล่าวว่า “หยางเฟิ่ง มานี่สิ” พิงถิงลุกขึ้นยืนตรงหน้าพิณ แล้วก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แต่ก่อนที่จะถูกฉูเป่ยเจี๋ยคว้าตัวเอาไว้ได้ หญิงสาวก็รีบหันกายไปยืนยังตำแหน่งห่างจากชายหนุ่มโดยมีโต๊ะคั่น จากนั้นเอ่ยถามด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ “ฝ่าบาทจะทานน้ำแกงนี่อีกไหมเพคะ ?” เมื่อเอ่ยถึงน้ำแกงที่หาความอร่อยไม่ได้ชามนั้น ฉูเป่ยเจี๋ยก็รีบส่ายหน้าทันที “ถ้าเช่นนั้น......หม่อมฉันยกไปเก็บนะเพคะ” จบคำ นิ้วเรียวยาวก็ยกชามน้ำแกงที่เย็นไปแล้วขึ้นมา กระวีกระวาดก้าวออกไปจากห้อง ฉูเป่ยเจี๋ยมองเงาหลังของหญิงสาวที่เดินจากไปด้วยสายตาดั่งครุ่นคิด ก่อนจะปรบมือเบาๆ ฉู่ม่อหรานเลี้ยวออกมาจากด้านหลังประตูในบัดดล “พ่ะย่ะค่ะ” “กุยเล่อมีหญิงดีดพิณผู้หนึ่งนามว่าหยางเฟิ่ง” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้าจงไปตรวจสอบดูซะ” “รับบัญชา เซี่ยสู่จะไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ” <>::<>::<> พิงถิงค่อยนับว่าได้อยู่ในวังเจิ้นเป่ยหวางอย่างสงบในที่สุด การรับใช้ฉูเป่ยเจี๋ยไม่ได้ยุ่งยากแต่อย่างใด โดยเป็นเช่นเดียวกับเมื่อสมัยอยู่ในวังจิ้งอานหวาง นั่นคือนางไม่ต้องทำงานจิปาถะจำพวกยกน้ำชารินน้ำ เพียงแต่คอยดีดพิณให้ชายหนุ่มฟังในยามว่าง หรือเป็นเพื่อนสนทนากับเขาเท่านั้นก็พอ ทุกคนในวังต่างทราบดีว่านางได้รับความโปรดปราน จึงไม่มีใครกล้าเรียกใช้นาง เวลาเรียกนางก็เรียกตามที่หวางเยี่ยได้สั่งเอาไว้ นั่นคือเรียกว่า “หยางเฟิ่งกูเหนี่ยง” แม้ได้ล่วงเข้าสู่สารท ดอกบัวในสระก็ยังคงบานสะพรั่ง หลังรับประทานอาหารแล้วพอจะมีเวลาว่างอยู่บ้าง คนทั้งสองจึงมานั่งสนทนากันที่ริมสระบัว “แผ่นดินนี้กว้างใหญ่เพียงใด ?” “คำถามนี้ควรต้องถามฝ่าบาทจึงจะถูกเพคะ หม่อมฉันจะทราบได้อย่างไร ?” หญิงสาวเอียงศีรษะ กลอกนัยน์ตาทอประกายเฉลียวฉลาด “หรือฝ่าบาทคิดถามให้กระจ่างเพื่อจะได้กรีธาทัพไปยึดครองผืนแผ่นดินทั้งหมดมาเป็นของตงหลิน ?” ชายหนุ่มหัวเราะก้อง “มีอันใดไม่ได้ ?” หญิงสาวทำปากเชิด “หม่อมฉันไม่เชื่อหรอกเพคะว่าทั่วหล้าจะพิชิตได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น สี่แคว้นล้วนแต่มียอดขุนพลเฝ้าปกปักทั้งสิ้น ตงหลินแน่นอนว่ามีฝ่าบาท ส่วนแคว้นอื่นอีกสามแคว้น ลำพังเสี่ยวจิ้งอานหวางแห่งกุยเล่อก็รับมือไม่ง่ายแล้วล่ะเพคะ” “เหอเสียน่ะรึ ?” ชายหนุ่มแค่นเสียงเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มมีเลศนัย “จริงสิ ครั้งก่อนฝ่าบาทบอกว่าภายในไม่กี่วันนี้จะได้เห็นเสี่ยวจิ้งอานหวาง หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ ?” หญิงสาวทำท่าหวนนึก “เมื่อก่อนตอนยังอยู่ในวังองค์ชายซู่ หม่อมฉันเคยแอบเห็นเสี่ยวจิ้งอานหวางจากด้านหลังมู่ลี่ครั้งหนึ่ง ช่างเป็นผู้มีมาดวีรบุรุษโดยแท้ องอาจสง่างามเหนือธรรมดา......” กล่าวยังไม่ทันจบ เอวก็แปลบวูบเมื่อถูกชายหนุ่มรวบร่างเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนโดยแรง “องอาจสง่างามเหนือธรรมดา รึ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยทวนคำด้วยน้ำเสียงอันตราย พิงถิงเอามือปิดปากหัวเราะคิก เหลือบตามามองพลางถามเบาๆ “ฝ่าบาทริษยาหรือเพคะ ?” ครั้นเห็นชายหนุ่มทำหน้าว่าหึงจริงๆ  ก็เอ่ยเสียงนุ่ม “ฝ่าบาทออกจะใจแคบเกินไปหน่อยกระมังเพคะ ได้ยินว่าเวลานี้เสี่ยวจิ้งอานหวางถูกกุยเล่อมองว่าเป็นกบฏไปแล้วเนื่องจากคิดลอบปลงพระชนม์ต้าหวาง และกำลังลอบหลบหนีไปทั่วแผ่นดิน ใต้หล้านี้ผู้ที่คิดนำศีรษะของเขาไปแลกเงินรางวัลมีอยู่ไม่ใช่น้อย บางทีตอนนี้เขาอาจจะสิ้นชีวิตไปแล้วก็เป็นได้” ฉูเป่ยเจี๋ยหัวเราะหึหึพลางส่ายหน้า “หากเหอเสียตายอย่างง่ายดายถึงเพียงนี้...ก็ไม่ใช่เหอเสียแล้ว” หัวใจพิงถิงเต้นโครมครามทันที นางรอโอกาสนี้มานานมากเสียจนแทบจะคลั่งอยู่รอมร่อ ในที่สุดก็สามารถหลอกถามข่าวคราวของนายน้อยโดยไม่ทำให้ฉูเป่ยเจี๋ยระแคะระคายรู้ตัวสำเร็จจนได้ หญิงสาวรีบซ่อนเร้นอาการตื่นเต้นขณะที่เอ่ยถามเหมือนไม่ได้สนใจนัก “เช่นนี้แปลว่าฝ่าบาททราบหรือเพคะว่าเขาอยู่ที่ใด ?” “หลังจากเหอเสียหนีออกมาจากเคอหลง เนื่องจากมีทหารไล่ตามมาอย่างไม่ขาดสาย เขาจึงเคยลอบหนีเข้ามาในเขตแดนของตงหลินอยู่ระยะหนึ่ง...เฮ้อ...ไม่กี่วันก่อนเปิ่นหวางเกือบจะจับตัวเขาได้อยู่แล้วเชียว” เอ่ยถึงตรงนี้ชายหนุ่มพลันพบว่าร่างบางในอ้อมแขนสะท้านเบาๆ  จึงถามอย่างสงสัย “หยางเฟิ่ง เจ้าไม่สบายหรือ ?” “มิได้เพคะ” พิงถิงส่ายศีรษะ รู้สึกตัวว่าหน้าของนางในยามนี้คงซีดขาว หญิงสาวทราบดีว่าฉูเป่ยเจี๋ยเป็นคนหลักแหลม และจะต้องนึกสงสัยในปฏิกิริยาของนางอย่างแน่นอน จึงแสร้งทำเป็นขมวดคิ้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “ครั้งก่อนดอกกุ้ยฮัว ครั้งนี้กลายเป็นกุหลาบ แล้วครั้งหน้าจะเป็นอะไรหรือเพคะ ?” “หือ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยมองร่างบางในอ้อมแขนอย่างงุนงง หญิงสาวเหลือบตามองชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ “ทุกครั้งเวลาฝ่าบาทเข้าวังหลวง น้ำหอมที่ติดตัวออกมาไม่เคยซ้ำกันเลยนะเพคะ” จากนั้นแสร้งทำเป็นจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม ความระแวงของฉูเป่ยเจี๋ยสลายไปในทันที คลี่ยิ้มอย่างสง่างาม “ปทุมหน้าหยกพบง่ายดาย มาลีพูดได้ยากแสวง(๘) เจ้าจะโกรธขึ้งกับเรื่องพวกนี้ไปไย ? วันหน้าเมื่อข้าเลือกชายา ข้าจะไม่มองรูปลักษณ์ แต่จะมองเพียงว่ามีผู้ใดหาญกล้าพอที่จะติดตามข้าไปสนามรบเท่านั้น” “ฝ่าบาทยังเล่าเรื่องของเหอเสียไม่จบเลยเพคะ” “มีอันใดน่าพูดถึงกัน พอเขาเข้ามาในตงหลิน ไส้ศึกที่ข้าวางไว้ในนั้นก็รายงานมาให้ทราบ ข้าจึงสั่งให้ม่อหรานเตรียมรี้พลไปล้อมจับทันที มิคาดเจ้าเหอเสียนี่ร้ายกาจมาก ไม่รู้ว่าล่วงรู้แผนการของพวกเราได้อย่างไรสิน่า เจ้านั่นไม่เพียงฆ่าไส้ศึกทิ้งเท่านั้น แต่ยังหลบรอดจากการดักซุ่มโจมตีของพวกเราไปได้ด้วย แล้วบ่ายหน้าหนีกลับเข้าไปในเขตแดนของกุยเล่อ โอกาสงามๆ ถึงได้พลาดไปเปล่าๆ ปลี้ๆ” ได้ฟังดังนี้ พิงถิงจึงค่อยวางใจลงได้ <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 11 ส.ค. 51 06:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เชิงอรรถ ๑. อุธัจ แปลว่า ความฟุ้งซ่าน ความประหม่า ความขวยเขิน ๒. ในการเปรียบเปรยเกี่ยวกับเรื่องความรักของชาวจีน “วิญญาณ” จะหมายถึง “หัวใจ” ๓. นกนางแอ่น เป็นนกที่มีช่วงเวลาอพยพจากไปและกลับมาที่แน่นอน โดยจะอพยพมาอยู่ทางซีกโลกเหนือ (รวมถึงประเทศจีน) ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ และอพยพไปอยู่ซีกโลกใต้ในช่วงฤดูหนาว (ในจีน นกนางแอ่นจะเริ่มอพยพจากไปในฤดูใบไม้ร่วง) จึงมักถูกนำมาเปรียบกับผู้ที่ต้องแยกจากกันเฝ้าคิดถึงและนับวันรอที่จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ๔. ชิง (qing) เป็นสรรพนามเรียกระหว่างกันของสามีภรรยาหรือเพื่อนสนิทอย่างแสดงออกถึงความรักใคร่ ๕. หวางโฮ่ว (wanghou) ราชินีของต้าหวาง หรือก็คือมเหสีเอกของต้าหวาง ๖. ความทุกข์ไม่มาเดี่ยว จากประโยคเต็ม “ความสุขไม่มาซ้ำ ความทุกข์ไม่มาเดี่ยว” (fuwushuangzhi, huobudanxing : ฝูอู๋ซวงจื้อ ฮั่วปู้ตันสิง) หมายถึงเรื่องโชคดีมักไม่มีมาติดๆ กัน แต่เรื่องโชคร้ายมักมาติดๆ กัน ๗. ใต้หล้าไม่มีงานเลี้ยงที่ไม่เลิกรา (tianxiawubusanzhiyanxi : เทียนเซี่ยอู๋ปู๋ซ่านจือเยี่ยนสี) เป็นสำนวนจีน หมายถึง ไม่ว่าเรื่องใดในโลกต่างต้องมีเวลาสิ้นสุดด้วยกันทั้งสิ้น ไม่มีเรื่องใดที่ยืนยงไปตลอดกาล ๘. ปทุมหน้าหยกพบง่ายดาย มาลีพูดได้ยากแสวง หมายถึง หญิงที่งามแต่รูปนั้นหาได้ง่ายดาย แต่หญิงที่สามารถสนทนาด้วยได้และรู้ใจนั้นหาได้ยากมาก <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 11 ส.ค. 51 06:05:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หยางเพิ่ง จะมีตัวตนจริงมั้ยน้อ? ไม่งั้นพิงถิงคง... เฮ้อ.. หนมจีนอิจฉาม่อหรานอีกแล้ว ริงไซด์ทุกทีเลย!! (วันนี้หนมจีนคงอารมณ์ดีทั้งวัน ได้เจอฉูเป่ยเจี๋ยแต่เช้า ^^V ขอบคุณพี่หลินโหม่วมากๆเลยค่ะ) จากคุณ : หนมจีน - [ 11 ส.ค. 51 07:30:41 A:58.41.37.153 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนแรกว่าจะหมั่นไส้ฉูเป่ยเจี๋ยซะหน่อย แต่พอบอกว่าน้ำแกงไม่อร่อยเลยแล้วขำกลิ้ง จากคุณ : scottie - [ 11 ส.ค. 51 13:15:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เล่นให้ฉู่ม่อหรานไปสืบแบบนี้ ถ้าพระเอกจะจับได้ว่า พิงถิงไม่ใช่หยางเฟิ่งจะทำยังไงล่ะเนี่ย จากคุณ : ธิดามังกรน้อย - [ 11 ส.ค. 51 13:42:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนมจีน @ ม่อหรานก็โชคร้ายตรงต้องเป็นกระโถนท้องพระโรงเหมือนกันนะ แลกกับการได้อยู่ริงก์ไซด์ ^^" คุณ scottie @ 555555555 พระเอกเรื่องนี้มั่นใจจนน่าหมั่นไส้ แต่ก็ดูน่ารักไปด้วยพร้อมกันค่ะ เป้นพระเอกที่พวกสาวๆ คนอ่านในเว็บอื่นพร้อมใจกันยกให้เป็นพระเอกที่ "พระเอ๊ก...พระเอก" เลยแหละค่ะ มีบางคนเปรยว่าพระเอกที่เพอร์เฟคสมเป็นพระเอกแบบนี้ จะมีหลงมาในโลกสักคนไหมหนอ แบบตั้งแต่อ่านนิยายมายังไม่เจอพระเอกที่สุดแสนจะเป็น "พระเอก" ขนาดนี้มาก่อน ^^ (แต่จะว่าไปดิฉันอาจจะยังอ่านนิยายมาน้อยนักก็ได้) ธิดามังกรน้อย @ บทล่าสุดที่ลงให้อ่านก็คงทราบแล้วล่ะนะคะว่าเมื่อสืบทราบความจริงเรื่อง "หยางเฟิ่ง" แล้ว ฉูเป่ยเจี๋ยทำอย่างไร ^___- จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 06:07:34 ]