ความคิดเห็นที่ 1 เช้านี้กวีพลตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกขุ่นใจอย่างไรก็บอกไม่ถูก ผุดลุกขึ้นนั่งซึมที่เก้าอี้ยาวหน้าห้องนอนอยู่เป็นนาน เอาแต่จับจ้องบานประตูตรงหน้าด้วยความลังเลใจ เมื่อคืนนี้ เขากับปีลันธน์ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย หล่อนกลับเข้าห้องปิดประตูเงียบ ส่วนเขาก็ล้มตัวลงนอนที่เก้าอี้ยาวตัวเก่า ลืมตาโพลงคิดอะไรอยู่คนเดียวเกือบทั้งคืน เพิ่งจะผล็อยหลับไปก็เมื่อใกล้สว่าง ไม่รู้ว่าคนในห้องจะนอนไม่หลับเหมือนกันไหม ได้ยินแต่เสียงพลิกตัววุ่นวายทั้งคืนตลอดจนย่ำรุ่ง สายแล้วเมื่อชายหนุ่มเตรียมตัวเปิดร้าน เหลือบมองที่บันไดขึ้นชั้นสองก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาหรือเสียงความเคลื่อนไหวของคนที่ยังอยู่ข้างบน หรือหล่อนจะไม่สบาย? เมื่อคืนยืนตากน้ำค้างอยู่เป็นนานสองนาน คิดดังนั้นกวีพลก็ก้าวขึ้นชั้นสอง ตรงไปยังห้องนอนที่ปิดสนิท ความห่วงใยมีอิทธิพลเหนือความรู้สึกอื่นใด เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเคาะที่บานประตูเบาๆ “ปีบ ตื่นหรือยัง? เปิดประตูให้เราหน่อย” ...เงียบ... หรือหล่อนจะยังไม่ตื่น? เขาออกแรงเคาะหนักขึ้น แต่สิ่งที่ได้ยินมาจากข้างในก็ยังคงมีแต่ความเงียบ ทดลองหมุนลูกบิดเบาๆ ประตูไม่ได้ล็อค กวีพลขมวดคิ้ว เคาะประตูอีกทีก่อนออกแรงผลักเข้าไปด้านใน ในห้องไม่มีร่างของปีลันธน์...กระเป๋าเดินทางและข้าวของของหล่อนก็อันตรธานหายไปพร้อมกัน วูบแรกชายหนุ่มใจหาย แต่แล้วก็เดาได้ไม่ยากว่าหล่อนคงกลับไปแล้ว...ไปโดยไม่บอกลากันสักคำ หล่อนกลับออกไปได้อย่างไร? ใครมารับ? ทำไมไม่บอกหรือเขียนอะไรทิ้งไว้ให้เขาสักคำ? กวีพลยกหูโทรศัพท์ต่อเบอร์หามือถือของปีลันธน์ มีแต่เพียงระบบฝากข้อความที่โต้ตอบกับเขา ความเป็นห่วงทบทวี ขณะที่กำลังหมุนซ้ายหมุนขวาอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป เสียงของคนที่น่าจะเป็นลูกค้ากลุ่มแรกของวันก็ดังแว่วๆ มาจากนอกร้าน พอเงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ตรงเข้ามาหา พร้อมรอยยิ้มกว้างขวาง “ไอ้กวี ไง? ไม่เจอกันนาน สบายดีไหมวะ?” “ไอ้กานต์” กวีพลพึมพำเรียกชื่อเพื่อน เบิกตาทั้งสองขึ้นอย่างประหลาดใจ “เออ ข้าเอง ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผี เซอร์ไพรส์ล่ะสิ ไม่เสียแรงที่แอบมาเงียบๆ แต่ร้านเอ็งนี่หายากชะมัด...” เพื่อนของเขาพูดพลางเอื้อมมือตบหลังตบไหล่อย่างสนิทสนม ก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าของร้านจะคิดอะไรทัน เขาก็เหลือบไปเห็นบุคคลที่สามซึ่งยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก หญิงสาวร่างเล็ก หน้าตาพริ้มเพรา กำลังมองดูชายหนุ่มสองคนทักทายกันพร้อมรอยยิ้มอย่างกระดากอาย กานต์หันมองตามสายตาเพื่อน แล้วเดินไปจูงมือหล่อนให้เข้ามาร่วมวงสนทนา “เอ้อ ลืมแนะนำ นี่น้องแจน แฟนข้าเอง” ชายหนุ่มเจ้าของร้านมองหน้าเพื่อนสลับกับหญิงสาวคนดังกล่าว แล้ววิบตาก่อนที่กานต์จะทันได้พูดอะไรต่อไป กวีพลก็ลากคอเสื้อเขาเดินลิ่วเข้าไปที่ห้องด้านหลัง เหวี่ยงประตูปิดดังโครมโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว ปล่อยให้คนโดนลากร้องโวยวายด้วยความงุนงง “เฮ้ย อะไรกันวะ? ไอ้กวี” กานต์หลุดปากพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่เขาจะถูกผลักไปชนลังกระดาษที่กองสูงอยู่ในห้องนั้นจนล้มกระจัดกระจาย กวีพลตามเข้าไปกระชากคอเืสื้อเพื่อน ดึงเข้ามาชิดแล้วถามเสียงเข้มฟังคล้ายคำรามลอดไรฟัน “อธิบายมา!! ไอ้กานต์ นี่มันหมายความว่าไง?” “อะ อธิบายอะไรวะ?” เพื่อนของเขากลอกตาไปมา สีหน้าบอกชัดว่างงสุดขีด “ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างนอกนั่น!! มันหมายความว่ายังไง!!” ชายหนุ่มถามเสียงต่ำลึก พยายามพูดไม่ให้ดังไปกว่าการกระซิบ ทั้งๆ ที่อารมณ์ภายในเดือดปุด “ก็...ก็น้องแจนแฟนข้าไง” ขาดคำ กวีพลก็เหวี่ยงมัดเข้าใบหน้าซีกซ้ายของคนพูดอย่างถนัดถนี่ กานต์ลอยหวือตามแรงไปชนลังกระดาษเสียงดังโครม! “ไอ้กานต์ เอ็ง!!” กวีพลตามไปหมายจะซ้ำ “เพราะอย่างนี้ใช่ไหม?? ปีบถึงหนีมาที่นี่!!” “เฮ้ย!! เดี๋ยวๆ เอ็งว่าปีบมาที่นี่เหรอ?” กานต์ยกมือกันเพื่อนที่ท่าทางจะพูดกันไม่รู้เรื่องออกไป หลบพลางถอยพลางไปจนติดผนังด้านในสุด แต่ก็ถูกกระชากคอขึ้นมาอีกครั้ง “เพราะเอ็งมีคนอื่นใช่ไหม? ปีบถึงได้เสียใจจนต้องหนีมาแบบนี้ ไอ้เลว!! ข้าเคยบอกเอ็งแล้วใช่ไหมว่าอย่าทำให้ปีบเสียใจ!!” กานต์เข้าใจขึ้นมาในทันทีนั้นเอง “เฮ้ย! ไม่ใช่อย่างนั้นไอ้กวี ข้าเลิกกับปีบแล้ว” กวีพลชะงักนิดหนึ่ง ในขณะที่กานต์ผ่อนลมออกมาอย่างโล่งอก แต่ยังไม่ทันสุดช่วงลมหายใจดี เขาก็ถูกเหวี่ยงเต็มแรงลงไปกองอยู่ที่เดิม เสียงกวีพลคำรามดังกว่าเก่า “เอ็งบอกเลิกปีบเพราะผู้หญิงคนอื่นเหรอ?? ไอ้...!!” กวีพลเงื้อหมัดสูง หมายจะชกเพื่อนให้คว่ำโทษฐานที่ทำร้ายหัวใจของเขา แต่ก่อนที่จะได้ทำอย่างใจคิด กำปั้นของกานต์ก็สวนออกมาเร็วและแรงเสียจนเขาเป็นฝ่ายกระเด็นไปกองติดตู้ไม้ริมผนังอีกด้านหนึ่ง แล้วก็นั่งมึนอยู่กับที่นั่นเอง “ไอ้...” กานต์สบถหยาบๆ ออกมาคำหนึ่ง “ฟังข้าก่อนสิวะ มาถึงก็ชกเอาๆ เอ็งกะจะฆ่าข้าเลยหรือไง” “เออ!! เอ็งเคยสัญญากับข้าไว้ไม่ใช่รึไง ว่าจะดูแลปีบให้ดีที่สุด เอ็งจะไม่มีวันทำให้ปีบเสียใจ แล้วนี่อะไร??” กวีพลตะคอกกลับเสียงกร้าว ตาขุ่นขวาง โทสะยังไม่จางหายแม้จะโดนหมัดสวนจนแทบลุกไม่ขึ้น “ข้าเลิกกับปีบแล้ว ปีบเป็นคนบอกเลิกข้าเอง” กานต์สวนคำพูดของเขาด้วยเสียงเรียบๆ และมันก็ได้ผลชะงัด เพราะกวีพลถึงกับชะงักคำพูดเกรี้ยวกราดลงทันที เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ่งเงียบและหยุดอาการหุนหันพลันแล่นลงได้ กานต์ก็ทรุดลงตรงหน้า กล่าวเนิบๆ อย่างคนใจเย็นว่า “แล้วก็ไม่ใช่เพิ่งเลิกด้วย เลิกกันตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เรียนจบนั่นแหล่ะ” กวีพลกลอกตามองหน้าเพื่อนงงๆ หลุดปากถามไปเบาๆ “ทำไม?” เพื่อนของเขาถอนใจยาว “ข้าน่าจะรู้ ว่าเขาไม่เคยรักข้าเลย ข้าน่าจะรู้ ไม่ว่ายังไง...ข้าก็ทำให้เขาเปลี่ยนใจจากคนอื่นไม่ได้” กวีพลมองดูสีหน้าหม่นๆ ของเพื่อนอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาสับสนและไม่เข้าใจอะไรเลยในตอนนี้ “เอ็งหมายความว่ายังไง?” “ไอ้โง่” กานต์ตบศีรษะเพื่อนเบาๆ อย่างหยอก “ปีบรักคนอื่นไงวะ เขาไม่ได้รักข้า ไม่เคยรัก เอ็งไม่เข้าใจหรือไง? แล้วต้องให้ข้าบอกด้วยไหม ว่าเขารักใคร?” กานต์จ้องหน้าเพื่อนแล้วยิ้มอย่างครึ่งขันครึ่งเยาะ กวีพลสบสายตาที่มองตรงมาอย่างมีความหมาย พยายามทบทวนสิ่งที่กานต์พูด ในที่สุด แววเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างก็ผ่านไปในสีหน้าของเขา “เอ็งหมายถึง...” เขาชี้นิ้วมาที่หน้าตัวเองคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “ไอ้...” กานต์สบถออกมาอีกคำหนึ่ง “ให้ข้าเขียนจดหมายรับรองให้ด้วยไหมล่ะ? ข้านึกว่าพวกเอ็งพูดกันรู้เรื่องไปนานแล้วเสียอีก เอ็งมันไม่ได้เรื่องเลย ไอ้กวี!! แล้วดูเอ็งทำ ชกข้าเสียปากแตก ไอ้เวร!!” กานต์ยกนิ้วโป้งป้ายเลือดที่ออกซิบๆ ตรงมุมปาก สบถด่าเพื่อนพึมพำพร้อมครางเบาๆ เพราะเจ็บแผล แต่กวีพลไม่ฟังเสียแล้ว เขาผลุนผลันลุกขึ้น แทบจะวิ่งออกไปจากร้าน พอถึงเวสป้าคันเก่งที่จอดอยู่ก็สตาร์ทรถอย่างเร่งรีบ กานต์วิ่งตามมาเกาะประตูร้านร้องถามเสียงดัง “เฮ้ย เอ็งจะไปไหน ไม่เปิดร้านรึไง? นี่ลูกค้านะเว้ย” “ร้านปิดแล้วโว้ย!” กวีพลร้องตอบ ก่อนจะพารถพ้นประตูรั้วไม้ด้านนอกออกไปรวดเร็วราวกับลมพัด ตอนนี้ไม่ว่าปีลันธน์จะไปอยู่ที่ไหน เขาก็จะหาหล่อนให้พบ และยอมชดใช้ให้แก่หล่อนทุกอย่าง ให้สาสมกับความโง่เง่าของเขาที่ปล่อยให้หล่อนต้องรอมาเสียหลายปี จากคุณ : ชญาลี - [ วันแม่แห่งชาติ 01:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ... แต่จนแล้วจนรอด กวีพลก็ตามหาปีลันธน์ไม่พบเลยแม้แต่แห่งเดียว ไม่ว่าจะบ้านเพื่อนคนไหนที่เขาและปีลันธน์รู้จัก ภายในมหาวิทยาลัย สถานีขนส่ง สถานีรถไฟ หรือแม้แต่สนามบิน เขาก็หาหล่อนไม่พบ หล่อนคงกลับกรุงเทพฯ ไปเสียแล้ว สามทุ่มแล้วเมื่อกวีพลกลับเข้ามาที่ร้าน กานต์และแฟนสาวไม่อยู่แล้ว เพื่อนคงกลับไปในทันทีที่เจ้าของร้านออกไป รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ทำร้ายเพื่อนโดยไม่ยอมฟังอีร้าค่าอีรมใดๆ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะไปคิดถึงเรื่องอื่นหรอก...นอกจากปีลันธน์คนเดียวเท่านั้น ไฟในร้านมืดสนิท ต้นกาสะลองยืนต้นตะคุ่มอยู่โดดเดี่ยวริมระเบียง มีเพียงสีขาวๆ จากดอกไม้ที่ร่วงอยู่ใ้ต้ต้นเท่านั้นที่มองเห็นสว่างเรืองอยู่ในความมืด กวีพลก้าวยาวๆ เข้าไปหยุดอยู่ภายใต้ซุ้มไม้้ ก้มลงหยิบดอกกาสะลองบนพื้นขึ้นมาถือไว้ดอกหนึ่ง จรดปลายจมูกลงบนกลีบเล็กๆ สีขาวนวลอย่างแผ่วเบา ได้กลิ่นหอมอ่อนจาง คล้ายกลิ่นเรือนผมของใครบางคนที่เขาคิดถึง “กลับค่ำจัง ไปถึงไหนมาเหรอ?” ถ้อยคำถามไถ่ดังขึ้นในความเงียบ ต้นเสียงมาจากระเบียงร้านนอกชายคา กวีพลสะดุ้งสุดตัวแล้วหันขวับไป เขาคงไม่ตกใจมากขนาดนี้ หากว่าเสียงนั้นจะไม่ใช่เสียงของคนที่เขาตามหา ปีลันธน์นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ไม้ตัวที่อยู่ติดระเบียงด้านนอก กระเป๋าเดินทางวางอยู่ข้างตัว หล่อนกอดอกมองหน้าเขา ดวงตากลมโตคู่นั้นมองเห็นวาวๆ ในความมืด “ปีบ” กวีพลอุทาน รีบสาวเท้าเข้าไปหา ชายหนุ่มหยุดชิดติดราวระเบียง รอยยิ้มอย่างยินดีคลี่เต็มใบหน้าอ่อนโยน “ปีบไปไหนมา? ทำไมอยู่ๆ ก็หายไปไม่บอกเราเลย” ปีลันธน์ไหวไหล่ “ก็ไม่ได้ไปไหน อยู่ในเรือนไม้ของกวีโน่นไง” กวีพลจ้องหล่อนตะลึง เขามัวแต่เป็นห่วงและกังวลอยู่แต่ว่าหล่อนจะกลับไป จึงไม่ได้ค้นหาในบ้านให้ทั่วเสียก่อน “โธ่...” ชายหนุ่มครางอ่อย รู้สึกตัวเองโง่ไปถนัด “ก็เราเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าของปีบหายไป ก็นึกว่า...” “นึกว่าอะไร?” “นึกว่าปีบหนีเรากลับกรุงเทพฯ ไปเสียแล้ว” ปีลันธน์ถอนใจใหญ่ “ทีแรกก็คิดอยู่เหมือนกันนั่นแหล่ะ แต่...จำไม่ได้เหรอ? เราบอกกวีชัดแล้วนี่ว่าเรามาที่นี่ทำไม?” กวีพลขมวดคิ้วงุนงง พยายามนึกทบทวนถึงวันแรกที่หล่อนมาถึง “ว่าแ่ต่กวีเถอะ รีบร้อนออกไปทำไม?” หล่อนถามแทรกขึ้น เอียงคอมองเขา “ก็ไปตามหาปีบน่ะสิ เปิดเข้าห้องไปไม่เห็น รู้ไหม? เราใจหายหมดเลย คิดเป็นห่วงไปสารพัด กลัวปีบจะเดินออกไปที่ปากทางคนเดียว” “ฮึ” ปีลันธน์ทำเสียงขึ้นจมูกเหมือนเยาะ “กวีจะเป็นห่วงเราทำไม เมื่อวานนี้ยังไล่ให้เรากลับไปหากานต์ กวีว่าเราแรงๆ หาว่าเราทำอะไรประชดคนอื่น” กวีพลยิ้มเลี่ยนๆ “ปีบไม่เข้าใจสิ่งที่เราทำหรอก” “ใช่สิ เพราะเราไม่เข้าใจ งั้นกวีบอกเราหน่อยได้ไหมล่ะ ว่าเราไม่เข้าใจอะไร?” กวีพลได้แต่อ้ำอึ้ง เขาคงขลาดกลัวเกินไป ไม่รู้หรอกว่ากลัวอะไร แต่เขาก็กลัวมาตลอด นับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกัน แม้กระทั่งตอนนี้ที่โอกาสอันงามมาอยู่ตรงหน้า...เขาก็ยังกลัว ปีลันธน์เห็นอาการอึกอักลังเลของเขาแล้วก็คงรู้สึกรำคาญ หล่อนรออยู่เพียงชั่วอึดใจ แต่เมื่อกวีพลยังเฉย จึงหมุนตัวกลับทำท่าจะเดินหนี แต่แล้วมือทั้งสองข้างก็ถูกรวบไว้โดยคนที่ยืนอยู่นอกราวระเบียง กวีพลออกดึงหล่อนให้หันกลับมาเผชิญหน้า “วันนี้ไอ้กานต์มาที่นี่...” ชายหนุ่มเอ่ยเบา ไปคนละเรื่องกับใจคิด “ทำไมปีบไม่บอกเราสักคำว่าปีบเลิกกับไอ้กานต์แล้ว” “บอกทำไม? มีประโยชน์อะไรในการที่กวีได้รับรู้เรื่องนี้” หล่อนถามมา คิ้วเรียวเลิกขึ้นข้างหนึ่ง สีหน้าคนถามเรียบเฉย แต่รอยยิ้มเยาะๆ ในแววตาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกต้อนให้จนมุม “กานต์บอกเราว่าปีบเป็นฝ่ายบอกเลิกมัน เพราะ...ปีบไม่ได้รักมัน ไม่เคยรักมัน” เขาเห็นหล่อนนิ่ง จึงยิงคำถามต่อไป “แล้วทำไมตอนนั้น? ปีบถึงคบกับมันล่ะ” “มีผู้ชายคนหนึ่งบอกว่าถ้าเขาเป็นผู้หญิง เขาจะคบกับกานต์ เราเชื่อเขาก็เลยทำตาม” กวีพลมองหน้าหล่อนคล้ายจะค้นหาอะไรบางอย่างเบื้องหลังคำพูดนั้น หล่อนทำเพราะประชดเขาหรือ? “แล้วปีบทำตามที่เขาพูดทำไม?” “ก็คนพูดเขาพูดแบบนั้นเพราะอะไรล่ะ?” คำถามนั้นห้วน และแววตาที่แหงนเงยขึ้นมามองเขาก็มีประกายท้าทายเหมือนเด็กดื้อเวลาอยากจะเอาให้ได้อย่างใจ ชายหนุ่มถอนใจเฮือก แววตาอย่างนี้ใช่ไหม? ที่ทำให้หล่อนได้หัวใจเขาไปหมดทั้งดวง ปีลันธน์จ้องหน้าเขา คิ้วขมวดเข้าหากันยุ่ง ในที่สุดก็ดึงมือออกจากการเกาะกุม กระแทกเสียงหนักแล้วทำท่าจะคว้ากระเป๋าเดินหนี “ถ้าไม่พูด ก็ไม่ต้องพูดตลอดไป คราวนี้เราจะกลับจริงๆ!!” “โธ่ ปีบไม่รู้จริงๆ ล่ะหรือว่าเรารู้สึกยังไง?” กวีพลยุดตัวหล่อนไว้แล้วเอ่ยถาม ไม่ถามเปล่า มืออีกข้างยังเอื้อมมาโอบรอบเอวหล่อนแล้วดึงเข้ามาจนชิด มีเพียงราวระเบียงสูงระดับเอวเท่านั้นที่กั้นทั้งสองคนไว้จากกัน “ไม่รู้ ไม่รู้อะไรทั้งนั้น” หล่อนปฏิเสธพร้อมกับขืนตัวเบาๆ คราวนี้กวีพลกระหวัดร่างหล่อนแน่นขึ้นอีก ก้มลงกระซิบติดใบหู “เรารักปีบมาตลอด ไม่ได้รักอย่างเพื่อน แต่รักอย่างผู้ชายคนหนึ่งจะรักผู้หญิงคนหนึ่งได้ ปีบไม่รู้หรอกหรือ?” ปีลันธน์หยุดดิ้นในทันที กวีพลรู้สึกเหมือนหล่อนมีอาการนิ่งอั้น แล้วร่างนั้นก็ซบหน้าลงกับไหล่เขา ตอบเสียงแผ่วมา “ถ้ากวีไม่พูดเราจะรู้ได้ยังไง?” “แล้วปีบล่ะ รักเราบ้างไหม?” ไม่มีคำตอบจากร่างในวงแขน แต่กวีพลรู้สึกได้ว่าหล่อนกอดเขาตอบแนบแน่น “ปีบใจร้าย” ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ อยู่ชิดเปลือกตาหล่อน “ทำไมไม่บอกให้เรารู้สักคำ?” “ใครกันแน่ที่ใจร้าย? กวีนั่นแหล่ะใจร้าย ปล่อยให้เราไปเป็นแฟนคนอื่นอยู่ได้ยังไงตั้งเป็นปี ไม่รู้หรือไงว่าคนเขาเสียใจ” หญิงสาวถอนสะอื้น “แล้วรู้ไหมว่าเราก็เสียใจ...ต้องอดทนเป็นไอ้บ้าอยู่ได้ตั้งนาน เลิกกับไอ้กานต์แล้วทำไมไม่บอกเราบ้าง” “เราอยากรู้ ว่ากวีคิดยังไง? เคยคิดจะพยายามทำอะไรเพื่อเราบ้างไหม? แต่จริงๆ แล้วกวีก็ไม่เคย ไม่คิดจะพยายาม กวีไม่ได้จริงจังอะไรกับเราหรอก” ปีลันธน์ว่า หางเีสียงตัดพ้อ “โธ่ ปีบ...” กวีพลถอนริมฝีปากออกมาจากหน้าผากของคนตรงหน้า “เราทรมานแค่ไหน ปีบไม่รู้หรอก แต่ที่ำำไม่กล้าทำอะไรลงไปเพราะเราไม่รู้ว่าปีบคิดยังไง กลัวว่าถ้าพูดไป ปีบอาจจะเกลียดเราไปเลยก็ได้” “คนขี้ขลาด” ปีลันธน์ว่าแล้วย่นจมูกให้ “แล้วตอนนี้ล่ะ ยังกลัวอยู่ไหม?” “ถึงตายก็ไม่กลัว” กวีพลกระซิบตอบ กดริมฝีปากลงไปหนักๆ บนพวงแก้มซ้ายขวาอย่างกระหาย และอ้อยอิ่งเนิ่นนานบนกลีบปากของปีลันธน์จนหญิงสาวสะท้าน กลิ่นหอมจางของกาสะลองลอยมา ปะปนกับกรุ่นกลิ่นไอของคนในอ้อมกอด เมื่อถอนริมฝีปากออก เขาก็รวบหญิงสาวมากระชับแน่นกับอก เฝ้าฝังจมูกลงบนเรือนผมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนกลัวหล่อนจะหลุดลอยหายไปอีก “กวี” ปีลันธน์กระซิบเรียก “หืม?” “รักเรามากไหม?” “มากสิ” “มากแค่ไหน?” “อยากรู้จริงหรือ? ปีบอาจนึกไม่ถึงเลยก็ได้” หล่อนหัวเราะรื่น ดวงหน้านั้นแหงนเงยขึ้นมาสบตา “ก็ลองบอกมาก่อนสิ ใครจะรู้...” ชายหนุ่มยิ้มนิดหนึ่ง ลมเย็นโชยไอน้ำค้าง กลิ่นกาสะลองหอมหวนอยู่ในบรรยากาศ “ปีบเคยถามเราใช่ไหม? ว่าทำไมชอบต้นกาสะลอง?” “อืม” “จะบอกให้ก็ได้ ที่เราปลูกต้นกาสะลองไว้เต็มบ้าน วาดรูปดอกกาสะลองทั้งวันอย่างกับคนบ้า ก็เพราะว่า...” แต่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรออกไป นิ้วเรียวยาวของปีลันธน์ก็แตะลงบนริมฝีปากเป็นการหยุดคำพูดของเขาลงเพียงเท่านั้น ดวงหน้าของหล่อนสว่างอยู่ในความมืด รอยยิ้มประหลาดปรากฏขึ้นพร้อมประกายตาวิบวับ หล่อนเอ่ยช้าแต่แจ่มชัด “ก็เพราะว่า...ดอกกาสะลอง ก็คือ ดอกปีบ ใช่ไหมล่ะ?” กวีพลอ้าปากค้าง แต่พอสบตา เขาก็รู้ว่าเขาหลงกลหล่อนเข้าอีกแล้ว “ปีบรู้นี่นา...แล้วทำไมตอนนั้นทำท่าเหมือนไม่รู้?” ไม่ทันได้ถามให้หายข้องใจ ปีลันธน์ก็ตวัดแขนขึ้นโอบรอบคอเขาไว้ เขย่งตัวขึ้นเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน ดวงตาคู่สวยที่มองสบมามีประกายคล้ายยั่ว หล่อนออกแรงนิดหนึ่งเพื่อโน้มใบหน้าเขาลงไปหา กระซิบเบาๆ ด้วยหางเสียงสั่นพริ้วชิดริมฝีปากเขานี่เองว่า “ก็เพราะเราเป็นผู้หญิงฟอร์มจัด แล้วก็สวยเหมือนกาสะลองน่ะซี!” ********************************จบ******************************** แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 51 02:03:45 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 51 01:54:01 แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 51 01:46:26 จากคุณ : ชญาลี - [ วันแม่แห่งชาติ 01:45:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 <<<ถ้อยแถลง>>> "ชิ สองคนนี้น่ารำคาญจริง รักกันทำไมไม่พูดซะให้ชัดๆ ไม่งั้นก็จบเรื่องไปตั้งนานแล้ว" คนอ่านหลายคนอาจจะคิดแบบนี้ก็ได้เนอะ แต่ก็อย่างว่าแหล่ะ ถ้าคำว่า "รัก" มันพูดง่ายเหมือน สวัสดี ไปไหนมา? สบายดีไหม? ความรักมันก็คงหาได้ดาดๆ ทั่วไป ไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนปรารถนา จริงไหมคะ? (แล้วอิฉันหรือนักเขียนแถวนี้ก็คงขาดวัตถุดิบชั้นดีมาเขียนเรื่องราว 555) ความจริงของเรื่องนี้ก็คือ: 1. ดอกกาสะลองก็คือดอกปีบ และดอกปีบก็คือดอกกาสะลอง คนเหนือเรียกปีบว่ากาสะลองค่ะ (ลองหาเพลงกาสะลองของคุณสุนทรี เวชานนท์ฟังกันดูนะคะ) 2. กวีพล เป็นชื่อเพื่อนของอิฉันคนหนึ่ง น่าเสียดายที่เขาไม่ได้เป็นศิลปินอย่างกวี แต่เป็นสถาปนิกและเจ้าของร้านคอฟฟี่ชอปค่ะ 3. ร้านกาแฟกาสะลองมีจริงไหม...ไม่รู้ แต่ที่เชียงใหม่ 'เคย' มีร้านกาแฟที่อยู่ลึกเข้าไปจากถนนเลียบคลองชลประทาน อยู่ท่ามกลางแมกไม้ และเป็นร้านของเด็กวิจิตรฯ จริงๆ ตอนนี้ย้ายไปอยู่หน้ามอฯ แล้วมั้ง ปล. ขอบคุณ credit รูปจาก google ค่ะ พันทิปนี่ตลกจัง คำว่ากูพิมพ์ได้ แต่คำว่า เมิง (แบบสะกดถูก) พิมพ์ไม่ได้ล่ะ สุขสันต์วันแม่ อย่าลืมบอกรักแม่นะคะ เจอกันเรื่องใหม่ค่ะ ^^ (ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าตัวเองยังเขียนนิยายอีกเรื่องทิ้งไว้ที่ถนนฯ) แก้ไขเมื่อ 12 ส.ค. 51 01:56:09 จากคุณ : ชญาลี - [ วันแม่แห่งชาติ 01:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่าน 3 ตอน รวดเดียวจบเลยค่ะ ชอบใจตรง ปล. สุดๆ จากคุณ : teansri - [ วันแม่แห่งชาติ 02:17:15 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ลงเอยกันด้วยดี แต่แปลกนะ กี่ทีๆก็แบบเนี้ย ผู้หญิงต้องการคำพูด แต่ผู้ชายชอบพิสูจน์จากการกระทำ แล้วก็เข้าใจผิดกันทุกทีเลย จากคุณ : Mnemosyne - [ วันแม่แห่งชาติ 04:24:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เข้ามาอ่านตอนจบ... จากคุณ : สวนดอก - [ วันแม่แห่งชาติ 04:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยกวีจะเลิกวาดรูปดอกกาสะลองแล้วมั้งคะงานนี้ ได้ตัวจริงมาแล้วนี่นา จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ วันแม่แห่งชาติ 05:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านตลอดค่ะ กวีพลน่ารักมาก ๆ ค่ะ ฉากสุดท้ายโรแมนติกมาก ๆ ค่ะ ต่อไปกวีก็คงไม่ต้องวาดรูปดอกกาสะลองแล้วใช่ไหมคะ หรือว่าจะพากันเก็บดอกกาสะลองดี จากคุณ : roslita - [ วันแม่แห่งชาติ 06:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เย่ๆ โย่ว ดอกปีบคือกาสะลองโย่ว ดอกปีบก็คือกาสะลอง เอ๊ะ ไหนลองมอง ก็ว่า กาสะลองก็คือดอกปีบ โย่ว เย่ โอ้ว ปีบ ปีบ ปีบ โย่ว (กรุณาอ่านด้วยทำนองแร๊ป โย่ว) มารั่วให้หายบ้าแล้วก็ไป PS เรื่องสั้นอบอุ่นน่ารักจัง เป็นยังไงน้า การที่รักใครสักคนแล้วรอได้เป็นปีๆ เนี่ย ดีนะว่ากวีไม่แต่งงานแต่งการไปแล้ว ไม่งั้นเรื่องนี้คงเปลี่ยนไปอีกแนว เป็นประเภทฉันรักผัวเขาไปเสียฉิบ จากคุณ : BestChild - [ วันแม่แห่งชาติ 08:21:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มันเป็นเรื่องยากจริงๆ อย่างคุณชญาลีว่าเลยครับ  ไม่ใช่ว่ารักชอบแล้วจะ บอกออกมาได้ง่าย  ยิ่งรักมาก ห่วงมาก หวังดีมาก ก็ยิ่งบอกยากขึ้นเป็นเงา ตามตัว  เพราะสุขที่สุดไม่ใช่การได้ครอบครอง แต่คือเห็นคนที่เรารักมีความ สุข กวีเองก็อดทน เพื่อความสุขของกาสะลอง เอ๊ย ของปีบนั่นแล โอ้... กวีน่ารักโฮก (กำลังหัดใช้ศัพท์วัยรุ่น อิๆ)  ถ้ามีร้านกาแฟจริงๆ นะ ต่อ ให้อยู่ในซอยถนนลูกรังอย่างในเรื่อง ก็จะเดินไปอุดหนุน อิๆๆ โล่งใจจะแย่ กลัวคุณชญาลีงอนพระเอก (นิยายไทยเรื่องไหนมีถึงบทที่ 15 เข้าป่าเหรอคร้าบ) แล้วมาลงเอากับกวีและปีบ ฮ่าๆๆ (คคห 9 ข้างบนนี่ เขาเป็นไรเหยอ เหอๆๆ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ วันแม่แห่งชาติ 13:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โดนใจจี๊ด ๆ เลย เคยมีอาการแบบนี้ในสมัยเรียน แต่มันก็จบลงไปกับตอนเรียนจบ เลือกเก็บคำว่าเพื่อนไว้ เก็บไว้เป็นความทรงจำดี ๆ จากคุณ : ใบเตยหอม - [ วันแม่แห่งชาติ 16:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหม อ่านแล้วเคือง เขาบอกให้รักก็ไปรัก แล้วก็ไปบอกเลิกเขา นี่ถ้าไม่มีแจนมาดามใจ จะยิ่งเคือง อิอิ จากคุณ : scottie - [ วันแม่แห่งชาติ 16:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ว้า.. นึกว่ากวีจะตาม (ดอก) ปีปไม่เจอ (ดอก) หน้าวัว ว่าจะไปดามใจให้เชียวน๊าเนี่ย ปล.ถ้าเข้าป่าอยู่ตอนนี้ล่ะก็ กะลังตามหลังไปติด ๆ ล่ะ อยู่เล่ม 14 อ่ะ ว่าแต่เล่ม 15 มันทำให้จิตตกขนาดนั้นเลยเหรอ หงิงง ๆ   พอจะเห็นอะไรลาง ๆ เหมียนกัลล์ แต่ไม่อยากจะให้ใช่เลย ม่ายยย จากคุณ : Paulo - [ วันแม่แห่งชาติ 18:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ วันแม่แห่งชาติ 18:15:23 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^__^ คุณ teansri : ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน สรุปว่าชอบแต่ ปล. เหรอค๊า -*- คุณ Mnemosyne : ขอบคุณค่ะที่ตามอ่าน นั่นน่ะจิ งั้นคราวหน้าเอาให้อกหักกันไปทั้งคู่ดีกว่าเนาะ ทำอะไรไม่ได้อย่างใจกันทุกที คุณ สวนดอก : ขอบคุณที่ตามอ่านจนจบค่ะ ^^ คุณ กุลธิดา : อันนี้ไม่รู้เหมือนกัน ต้องไปถามกวีพล เหอๆ ยังไงก็ขอบคุณที่ตามอ่านนะคะ คุณ roslita : ขอบคุณที่ติดตามค่ะ สงสัยจะพากันทำอย่างอื่นที่สนุกกว่าวาดหรือเก็บดอกกาสะลอง (หมายถึงพากันทำกิจการร้านกาแฟให้รุ่งเรือง -*-) คุณ BestChild : โย่วๆ ฉันรักผัวเขา โย่วๆ ฉันรักผัวเขา เรื่องอย่างนั้นไม่เอา เอาเขารักผัวฉัน เย่ๆ (รอคุณ Bestฯ แต่งให้อ่านนะ) คุณ คุณพีทคุง : แหม คุณพีท พูดในฐานะคนมีประสบการณ์รึเปล่าคะ แล้วตกลงว่าสุดท้ายได้พูดไหมเอ่ย? ^^ ตอนนี้อิฉันออกจากป่า ข้ามโขงไปเวียงสรองเรียบร้อยแล้วค่ะ เอาไว้ใจนิ่งเมื่อไหร่ จะกลับเข้าป่าไปอีกที คห.ข้างบนเขาคงกำลังคิดจะเขียนเรื่องใหม่ให้พระเอกเป็นแรพเปอร์น่ะค่ะ คุณ ใบเตยหอม : จริงๆ อิฉันก็ไม่ค่อยจะศรัทธากับเรื่องประเภท เพื่อนรัก-รักเพื่อนเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีนะ แต่ยังไง ความเป็นเพื่อนมันก็ยั่งยืนกว่าอ่ะเนอะ คุณ scottie : ฮ่าๆๆ ความรักทำให้คนเรางี่เง่าได้อย่างคาดไม่ถึง ขอบคุณมากค่ะที่มาอุดหนุน คุณ Paulo : ฮ่าๆๆๆๆ (หัวเราะสะใจ) เจอแล้วเพื่อนร่วมชะตากรรม ถ้าอ่านเล่ม 15 เมื่อไหร่ จะให้ร้องไห้ซบอกนะ ^^ คุณ ชายยอดนักทดลอง : ขอบคุณที่ผ่านมาอ่านค่ะ จากคุณ : ชญาลี - [ วันแม่แห่งชาติ 19:07:20 ]

ความคิดเห็นที่ 16 Sorry for being late but i read all at 1 times ka 5555555555555555 so nice,...cloesd friend . จากคุณ : Tyra - [ วันแม่แห่งชาติ 21:47:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชอบทั้งเรื่องค่ะ แต่ชอบมากที่ลงจบแล้ว..แอบกัดพันทิปเล็กๆ ด้วยค่ะ แก้ไขเมื่อ 13 ส.ค. 51 05:29:38 จากคุณ : teansri - [ 13 ส.ค. 51 05:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ชอบมากค่ะ แต่ก็ดีนะที่ 3 ตอนจบ ไม่ใช่หลายตอนจบ ไม่งั้นคงลุ้นกันเหนื่อย เรื่องที่ทำให้จิตตกนี้ใช่เรื่อง เพชร... ใช่ไหมค่ะ ถ้าใช่อยากบอกว่าชอบภาคแรก มากกว่าภาค 2 ค่ะ จากคุณ : PiN.VE - [ 13 ส.ค. 51 14:07:58 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จบแล้ว จบแล้ว (กรี๊ด กร๊าดดด) เรื่องนี้น่ารักจัก โรแมนติ๊กกก โรแมนติก แบบน่ารักๆ ไม่หวานเลี่ยนอ่ะ ป.ล. จะมีภาคของกานต์ไหมคะ จะรออ่าน จากคุณ : tato_jang - [ 13 ส.ค. 51 16:14:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาอ่านต่อ ตอนจบครับ.. ตอนจบ จบได้หวานจริงๆ ครับ.. ถึงขั้นแอบอิจฉานิดๆ --' ไม่ได้แอบหนี หรือหายไปไหนหรอกครับ วนๆ เวียนๆ อยู่แถวๆ นี้แหล่ะ แต่ไม่เผยตัวเท่านั้นเอง PS แม่นแล้วครับ เป็นลูกช้าง มช แต่อยู่ตรงข้ามฝั่ง มช ที่ฝั่ง สวนดอก ครับ @^_^@ จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 13 ส.ค. 51 20:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่านสามตอนรวด น่ารักดี ค่ะโรแมนติคมากๆ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 14 ส.ค. 51 14:51:58 ]

ความคิดเห็นที่ 22 อ่านแล้วประทับใจมากค่ะ ปล. ดอกปีปสวยจัง ^^ จากคุณ : piipparonii n_n - [ 14 ส.ค. 51 21:14:30 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^__^ คุณ Tyra: มาช้ายังดีกว่าไม่มาค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณ teansri : แหะๆ ป่าวกัดซะหน่อย แค่ทักเฉยๆ คุณ PiN.VE : -*- คุณ tato_jang : เอ ภาคของกานต์ไม่มีมัง เดี๋ยวไปหาดอกอื่นๆ เขียนอีกดีกว่า คุณ @...SHO_THSIC...@ : โอว อิฉันกำลังคุยกับคุณหมออยู่หรือเปล่าคะเนี่ย? คุณ ดาด๊าดา : ขอบคุณที่มาอ่านค่ะ คุณ piipparonii n_n: ขอบคุณนะคะที่มาอ่าน ^^ จากคุณ : ชญาลี - [ 14 ส.ค. 51 23:46:08 ]

ความคิดเห็นที่ 24 มาแซวต่อ เห็นตอบคุณ tato_jang ว่าจะเอาดอกอื่นๆ มาเขียน เลยมีแนะนำ นี่เลยเอาดอกนี้ "ดอกเบี้ยเงินกู้นอกระบบ ครบแล้วไม่จ่าย ตายลูกเดียว" น่ะ ชื่อดอกเขายาวหน่อยแต่หอมใช้ได้เลยอ่ะ (คนมันฟุ้งซ่าน ระรานเขาไปทั่ว -*-) แก้ไขเมื่อ 15 ส.ค. 51 20:49:32 จากคุณ : BestChild - [ 15 ส.ค. 51 20:49:08 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ^ ^ ^ ^ พูดจาเหมือนมีประสบการณ์นะน่ะ งั้นขอเก็บข้อมูลเรื่องเจ้าดอกนี่จากคุณ Bestฯ ได้ไหมล่า??? จากคุณ : ชญาลี - [ 15 ส.ค. 51 22:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 26 งึ๊... ไม่เอาแระ เปลี่ยนใจ เสนอใหม่ อันนี้เข้าใจง่ายกว่า "ดอกยาง" จากคุณ : BestChild - [ 15 ส.ค. 51 22:48:30 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ถ้าใช่เรื่องเพชร...... ดิฉันอ่าน มา 2 รอบแล้วอ่ะค่ะ สนุกมากกกก ถ้าอ่านจนจบทุกเล่ม พระเอกน่าสงสารมาก ตอนนี้อาจจะทำใจรับไม่ได้กับพระเอก แต่พอเล่มหลัง ๆ คุณลีอาจจะว่า ทำไมนังชะนีหัวแดงหัวทองพวกนี้ มานทำกันอย่างนี้ แต่อย่างไรเนื้อหาเขาก็สนุกมาก ๆ มันมาก ๆ (หวังว่า ผู้กำกับที่กำลังจะสร้าง จะไม่จิตตกเหมือนคุณลีนะคะ ไม่งั้นคงอีกนานกว่าคนไทยจะได้ชมภาพยนตร์เรื่องนี้ และย้ำ ภาค 1 สนุกกว่าภาค 2 มาก และนิยายเรื่องนี้คุณลีแต่งได้เยี่ยมมากค่ะ โรแมนติก และอย่างกลับไปเที่ยวอ่างแก้วจัง จากคุณ : ตะวันวาด&สาวเหนือ (ตะวันวาด&สาวเหนือ) - [ 16 ส.ค. 51 20:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ^__^ ดอกยาง -__-" เขียนออกมาได้ ไม่อ่านล่ะน่าดู!! คุณ ตะวันวาด&สาวเหนือ: ขอบคุณค่ะที่มาอ่าน แถมยังช่วยแก้ตัวให้พ่อพระเอกของอิฉันอีกด้วย ยังไงอิฉันก็คงจะต้องกลับไปอ่านจนได้ เพราะอิฉันตัดใจจากเขาไม่ได้ ><" จากคุณ : ชญาลี - [ 16 ส.ค. 51 20:27:54 ]