ความคิดเห็นที่ 1 แพขนตาพยายามจะกระพริบเปิดแต่ก็ทำไม่ได้ด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้งไปทั้งร่าง    ลีเดียยังจำได้ว่าก่อนจะหมดสติลงไปนั้น  อาการป่วยของเธอกำเริบขึ้นมาอย่างรุนแรงจนคิดว่าตัวเองต้องตายแน่แล้ว    แต่ตอนนี้เธอก็ยังรู้สึกตัวอยู่หมายความเธอยังไม่ตายใช่ไหม   หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงและคลุมด้วยผ้าเนื้อนุ่มจนมิด    และเพียงไม่นานความรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งตัวก็ค่อยๆ หายไป   เปลี่ยนเป็นความเย็นเบาสบายขึ้นมาแทน   ร่างกายกระปรี้กระเปร่าและสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน   ดวงตาค่อยๆ กระพริบเปิด   ภายในห้องที่อยู่นั้นมืดสนิทและเงียบจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของหัวใจหรือแม้แต่เสียงลมหายใจ    ความตกใจทำให้หญิงสาวพยายามใช้มือเพื่อจะผลักกำแพงอ่อนนุ่มรอบด้านออกไป    และเมื่อออกไปได้เธอก็ต้องตกใจสุดชีวิตเมื่อรู้สึกว่าร่างกายของตนเองล้อมรวมเข้ากับก้อนหินก้อนนั้นที่เธอซบลงก่อนจะหมดสติลงไป    แต่เมื่อขยับกายหนีด้วยความตกใจ     ร่างทั้งร่างก็กลับคืนสู่สภาพเดิม   สิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองทำให้เธอรีบวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว    แต่เมื่อกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ากลับไม่มีใครมองเห็นเธอเลย   และที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ   ร่างของเธอถูกนำไปประกอบพิธีทางศาสนาตั้งแต่เมื่อ 7 วันก่อน    ลีเดียจึงได้รู้ว่า  ตัวเองคือคนที่ตายไปแล้ว แม้จะกลัวหากลีเดียก็ตัดสินใจกลับมาที่บ้านของชายคนรักอีกครั้ง    เธอยังคงแตะต้องสิ่งของทุกอย่างที่นี่ได้เป็นปกติ   เพียงแต่เธอไม่สามารถรับรู้ถึงสัมผัสจากสิ่งที่อยู่รอบกาย   แม้จะยืนอยู่กลางแดดร้อนจัดก็ไม่รู้สึกร้อน    ท่ามกลางน้ำค้างป่าที่หนาวเหน็บก็ไม่รู้สึกหนาว    มีเพียงความเหงาและความกลัวเท่านั้นที่ลีเดียรู้สึกได้ว่ามันกำลังจับขั้วหัวใจเธอทีเดียว    หรือว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะเกิดจากปาฏิหาริย์ที่เธอเป็นคนเรียกร้องมันเอง ลีเดียหันกลับไปมองหน้าชายหนุ่มที่ยืนนิ่งงันฟังเธอเล่าอย่างอดทน  “ปาฏิหาริย์น่ะมีจริงๆ ด้วยนะ”   เพราะอย่างน้อยที่สุดมันก็ทำให้เธอได้กลับมาพบกับคนที่เธอรักอีกครั้ง โอลิเวียร์ยังงงงันกับสิ่งที่ได้รับรู้มา  ลีเดีย  คนรักของเขา  เธอกลายเป็นก้อนหิน ไปแล้วอย่างนั้นหรือ?   แต่ที่เขาเห็นเธอไม่มีอะไรแตกต่างไปจากเมื่อก่อนเลยนี่นา   “ได้รู้อย่างนี้แล้ว   เจ้าจะรังเกียจข้าหรือเปล่า?” ชายหนุ่มนิ่งงันไปกับคำถามนั้น   ครู่ใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาด “ไม่...ข้าจะรู้สึกอย่างนั้นได้ยังไง” “แล้ว...ถ้าข้าไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ   เจ้าจะยังรักข้าไหม?” “เจ้าก็ไม่เห็นมีอะไรไม่เหมือนเดิมตรงไหนนี่นา”โอลิเวียร์ตอบยิ้มๆ อย่างคนที่ทำใจยอมรับได้ทุกอย่าง “แล้วถ้าข้าไม่ใช่ผู้...หญิงแล้วล่ะ” น้ำเสียงใสนั้นบอกไม่เต็มเสียงนัก “หมายความว่ายังไง?” นอกจากเป็นก้อนหินแล้ว  ยังมีอะไรให้เขาต้องตกใจอีกอย่างนั้นหรือ? “ข้า...ข้ากลายเป็นผู้ชายไปแล้ว” คำตอบนั้นทำเอาคนฟังรู้สึกตกใจยิ่งไปกว่าตอนที่รู้ว่าคนรักของเขากลายเป็นก้อนหินไปแล้วเสียอีก   นี่เองอะไรแปลกๆ บางอย่างที่เขารู้สึกตอนที่กอดลีเดียไว้ “เจ้ายังจะรักข้าเหมือนเดิมหรือเปล่าล่ะ?” นัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่มองสบตากับชายหนุ่มเต็มไปด้วยความอยากรู้และคาดหวัง ข้อแลกเปลี่ยนที่เกิดจากปาฏิหาริย์นั้นทำเอาโอลิเวียร์รู้สึกลำบากใจเป็นอย่างยิ่ง   จะให้เขาตอบไปว่าอย่างไรดีล่ะ   ในเวลานี้ชายหนุ่มรู้สึกราวกับไข้ที่เพิ่งสร่างไปแล้วจะกลับมาเล่นงานเขาอีก    พร้อมกับคำถามที่เขายังให้คำตอบไม่ได้   เพราะเป็นคำถามแรกที่โอลิเวียร์รู้สึกได้ว่าตอบได้ยากที่สุดในชีวิต ความมืดมาเยือนอีกครั้งเมื่อเทพธิดาแห่งราตรีกาลคลี่มวยผมที่ประดับไปด้วยดวงดาวระยิบระยับไปจนทั่วผืนฟ้า    สายลมที่พัดกิ่งไม้ไหวให้กระทบกันกราวซู่  ผสานกับเสียงของจักจั่นและเรไรเริ่มร้องประสานเสียงกันเซ็งแซ่เป็นช่วงๆ ดังมาจากป่าทางเชิงเขา   ช่วยทำให้บรรยากาศภายในห้องนั้นไม่เงียบจนเกินไปนัก   หากความอึดอัดก็ยังแผ่ปกคลุมบุคคลทั้ง 2   ในที่สุดโอลิเวียร์ก็วางช้อนซุปที่เขาเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินไม่พูดอะไรสักคำลง    และลีเดียเองก็เพียงแต่ยกถาดใส่อาหารนั้นออกไปเงียบๆ ชายหนุ่มถอนใจยาว   เป็นครั้งแรกที่เขาวางตัวไม่ถูกเมื่ออยู่กับลีเดีย   แต่เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี  โอลิเวียร์ยกมือขึ้นลูบหน้าเฉกเช่นทุกครั้งยามมีเรื่องหนักใจ    ก่อนจะเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง   ดวงดาวพราวพร่างระยับอยู่บนท้องฟ้า   แต่มันกลับดูหม่นมัวในใจของเขา   วันนี้ในตอนแรกนั้นเขาเกือบจะดีใจอยู่แล้วที่ได้คนรักคืนมา   แต่สวรรค์ก็ยังโหดร้ายทำให้เธอกลายเป็นหินไม่พอยังทำให้เธอเปลี่ยนเพศเป็นผู้ชายไปอีก     นี่หรือผลจากปาฏิหาริย์ที่เขาเองก็อาจจะเคยเฝ้าคอยมาทั้งชีวิตเช่นกัน   แต่ข้อแลกเปลี่ยนแบบนี้น่ะ  เขารับไม่ได้จริงๆ  เขาแน่ใจว่าตัวเองเป็นคนดี  ทำแต่ความดีมาทั้งชีวิต  แล้วนี่น่ะหรือคือสิ่งที่สวรรค์ตอบแทนเขา “เอ่อ  ข้าทำเองดีกว่า...”โอลิเวียร์รีบเข้าไปห้ามเมื่อเห็นร่างบางกำลังจะหยิบขวานไปช่วยเขาผ่าฟืน “ไม่เป็นไรหรอก  ก็แขนเจ้ายังไม่หายเจ็บเลยนี่นา” ลีเดียบอกพลางมองไปแขนข้างซ้ายของร่างสูงที่ยังพันด้วยผ้าพันแผลเอาไว้ “แต่ขวานนี่มันหนัก  แล้วเจ้าก็เป็นผู้...หญิ...” คำสุดท้ายกลืนหายลงไปในลำคอก่อนจะพูดจบด้วยซ้ำ   อีกแล้ว...เขาลืมไปอีกแล้วว่าตอนนี้ลีเดียไม่ใช่ผู้หญิงแล้ว   เธอเป็นผู้ชาย   แล้วก็แข็งแรงดียิ่งกว่าเขาตอนนี้เสียอีก   ชายหนุ่มจึงปล่อยมือจากขวานที่ยื้ออยู่กับอีกฝ่ายแต่โดยดี “งั้นข้าไปซื้อของในหมู่บ้านนะ” โอลิเวียร์บอกน้ำเสียงนั้นค่อนข้างห่างเหินและเป็นทางการเสียเหลือเกิน “อืมม์  ไปเถอะข้าจะเฝ้าบ้านเอง” ลีเดียพยายามฝืนยิ้มให้  แล้วก็รีบหันกลับไปหยิบไม้ที่กองอยู่มาวาง โอลิเวียร์จึงค่อยเดินไปอย่างรู้สึกลำบากใจไม่ต่างกัน   แต่แล้วชายหนุ่มก็หันกลับมา “ไปด้วยกันไหม?” “ไม่ล่ะ  ข้าอยากจะช่วยผ่าฟืนอยู่ที่บ้านมากกว่า   ยังไงออกไปก็ไม่มีใครเห็นอยู่แล้วนิ” ร่างบางหัวเราะเบาๆ โดยไม่หันกลับไปมองหน้าชายหนุ่มด้วยซ้ำ   และทันทีที่เสียงฝีเท้าก้าวลับหายไป   หยดน้ำตาหยดหนึ่งก็ไหลออกมาก่อนที่หยดต่อไปจะพร่างพรู    ลีเดียหัวเราะขื่นๆ กับตัวเองเบาๆ น่าแปลกที่ก้อนหินก็มีน้ำตา... โอลิเวียร์เดินซึมๆ ไปตลอดทางเขารู้ดีว่าท่าทางของเขานั้นทำให้ลีเดียเสียใจมากแค่ไหน    แต่ตอนนี้เขาก็ทำได้ดีที่สุดแค่นี้    ตลอด 2 สัปดาห์ที่ผ่านมาของการอยู่ด้วยกัน  เขาพยายามหลีกเลี่ยงที่จะต้องสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นตรงๆ การสนทนาก็เป็นไปอย่างห่างเหิน    เพราะเขากลัวว่าจะต้องตอบคำถามที่แสนจะลำบากใจนั้นอีก   ชายหนุ่มอยากจะระบายความในใจให้ใครสักคนฟัง   หากเขาก็รู้ดีว่าไม่สามารถพูดเรื่องนี้ให้ใครฟังได้   โอลิเวียร์ถอนใจยาวอย่างหนักใจ   ไม่ว่าจะเลี่ยงอย่างไรแต่เขาก็รู้ดีว่า   ไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่งเขาก็ต้องให้คำตอบนั้นกับลีเดีย   แต่ในวันนี้เขาต้องหาคำตอบนั้นให้กับตัวเองให้ได้ก่อน ซุปเห็ดกลิ่นหอมมีควันฉุยถูกยกออกมาวางลงบนโต๊ะ   ก่อนมือขาวบางจะตักแบ่งใส่ถ้วยให้ชายหนุ่ม  ตามด้วยการเลื่อนจานขนมปังฟูนุ่มที่เพิ่งอบเสร็จใหม่ไปให้ด้วย    โอลิเวียร์ตักซุปขึ้นชิม  ลีเดียทำอาหารเก่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว   และก็เป็นอย่างเดียวที่เธอสามารถทำได้   เขาเงยหน้าขึ้นยิ้มกับคนทำเมื่อเห็นเธอนั่งมองอยู่ “อร่อยมากเลย   ไม่กินด้วยกันเหรอ?” ชายหนุ่มชวนอย่างจริงใจ “ข้าไม่จำเป็นต้องกินอาหารนี่นา” ร่างบางตอบยิ้มๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ   ที่เธอเริ่มจะเคยชินต่อการไม่ใช่มนุษย์แบบนี้   แต่คนที่ไม่มีทางชินก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าเธอ   โอลิเวียร์จะชะงักไปทุกครั้งที่คิดขึ้นมาได้ว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น    บางที...การคงอยู่ของเธออาจจะไม่จำเป็นสำหรับเขาอีกแล้ว   เธอได้ทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้แล้ว   และถ้าเธอไม่อยู่แล้วเขาจะได้มีใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างกับเขาได้อย่างมีความสุขจริงๆ สักที   แต่ก้อนหินอย่างเธอยังตายได้อีกครั้งหรือเปล่านะ? “โอลิเวียร์   ข้าทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้หมดแล้ว   คิดว่าควรจะไปได้อย่างหมดห่วงเสียที” ลีเดีย บอกเรียบๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน   เธอรู้ว่าวันที่จากกันต้องมาถึงแต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะเร็วขนาดนี้   ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา 1 เดือนเต็มทำให้เธอได้เข้าใจอะไรหลายอย่าง   โอลิเวียร์จะไม่เศร้าอีกแล้วแม้ว่าเธอจะไม่อยู่กับเขาแล้วก็ตาม “แล้วเจ้าจะไปไหน?” โอลิเวียร์รีบถามอย่างคาดไม่ถึง   แม้จะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่นี้   แต่พอรู้ว่ากำลังจะต้องจากกันเขาก็อดใจหายและตกใจไม่ได้ “ก็คงกลับไปเป็นก้อนหินเหมือนเดิม   ยังไงซะการคงอยู่ของข้าทุกวันนี้มันก็ผิดจากที่ควรจะเป็นมามากแล้วนี่นา” พักหลังมานี้เธอมักจะพูดแล้วตามด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ เสมอ   หัวเราะเยาะตัวเองที่เคยมั่นใจมาตลอดว่าคนตรงหน้านี้จะเป็นคนเดียวที่จะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม    และท้ายที่สุดเสียงหัวเราะนั้นดังขึ้นเพื่อปลอบใจตัวเอง “แล้วจะไปเมื่อไหร่?” โอลิเวียร์รู้ว่าที่เขาอยากจะพูดน่ะมันไม่ใช่อย่างนี้   แต่อะไรล่ะที่เขาอยากจะพูดจริงๆ “อีก 2 วัน   ธาตุในธรรมชาติจะสมบูรณ์ที่สุด  ข้าก็จะไปแล้วล่ะ” การสนทนาแห่งการลาจากจบลงเพียงเท่านั้น   และโอลิเวียร์ก็ไม่ได้รั้งเธอไว้เสียด้วยซ้ำ    ในคืนนั้นแม้จะเศร้าแต่ลีเดียยังรู้สึกอยากจะขอบคุณสวรรค์ที่ให้โอกาสเธอได้กลับมาอีกครั้ง    เธอช่างโชคดีเหลือเกินที่แม้จะตายไปแล้ว   แต่ก็ยังได้อยู่กับคนที่เธอรัก  แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม   จะมีใครในโลกที่โชคดีเท่ากับเธออีกไหมหนอ   ขอบคุณสวรรค์ที่มอบปาฏิหาริย์ให้กับเธอ คืนนั้นทั้งคืนภายในห้องโอลิเวียร์เองก็นอนกระสับกระส่าย   เขาข่มตาให้หลับไม่ลง   อีก 2 วัน ลีเดียจะไม่อยู่แล้ว   เขาตอบตัวเองไม่ถูกจริงๆ ว่ากำลังรู้สึกอย่างไรกันแน่  ดีใจ  เสียใจ หรือโล่งใจ   แล้วสิ่งที่เขาอยากให้เป็นจริงๆ นั้นมันคืออะไรกัน   ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาเฝ้าแอบสังเกตลีเดียอยู่แทบตลอดเวลา   เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเธอไม่ใช่มนุษย์แล้ว   วันนี้ในครัวระหว่างที่ทำซุปให้เขานี่เอง   ทั้งๆ ที่เธอไม่ต้องกินอาหารแต่เขาก็ยังเห็นเธอชิมซุปหม้อนั้นก่อนที่จะยกมันลงจากเตา  เธอยังเหมือนคนทุกอย่าง แต่ทำไมนะ...พอเขาพยายามจะลืม  ลีเดียก็จะคอยตอกย้ำความจริงกับเขาทุกครั้งไป     ความจริงที่ว่าเธอเป็นก้อนหิน   และที่สำคัญไปกว่านั้นเธอเป็น....ผู้ชาย จากคุณ : นารีจำศีล - [ 15 ส.ค. 51 20:44:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บรรยากาศในงานแต่งงานของเพื่อนสนิทนั้นไม่ได้อยู่ในความสนใจของโอลิเวียร์แม้แต่น้อย    เพราะวันนี้เป็นวันที่ลีเดียจะจากเขาไปแล้ว   แต่เขาก็ขัดเพื่อนสนิทไม่ได้จึงต้องมาร่วมงานด้วย   หากลึกๆ ลงไปแล้วชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาทนเห็นภาพเธอกลายเป็นก้อนหินไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้ต่างหาก “น่าอิจฉานะ  ไอ้นี่มันได้เจ้าสาวสวย  แถมได้แต่งงานแซงหน้าก่อนใครเพื่อนอีก” เสียงเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น   เรียกสติของเขาให้กลับมา “อืมม์  แต่เจ้าก็มีคนรักแล้วนี่นา” “เฮ้อ  สวยไม่ได้ครึ่งลีเดียของเจ้าหรอกน่า” คนพูดพูดแล้วก็ชะงัก  เพราะลืมตัวไปว่าคำพูดนั้นจะสะเทือนใจคนฟังอย่างไรบ้าง “แล้วเขาไม่มีดีเรื่องอื่นบ้างเลยหรือไง?” โอลิเวียร์ถามเรื่อยๆ ทีท่าไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของเพื่อนแต่อย่างใด คนถูกถามทำหน้าคิดหนักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ  ”ก็มีนะ  เธอห่วงใยแล้วก็เข้าใจข้าดีทุกเรื่อง  แต่ถ้าสวยกว่านี้อีกนิ้ดดดดนะ จะดีมากเลย  เฮ้ย  ใครๆ ก็ชอบคนสวยนี่หว่า” “หืมม์  เหรอ  แต่ข้าไม่คิดว่ารูปกายภายนอกจะสำคัญอะไรขนาดนั้น   เพราะต่อให้สวยยังไง   แต่มันก็ไม่มีทางอยู่คงทนไปจนตลอดชีวิต   วันหนึ่งก็ต้องแปรเปลี่ยนไปตามกาลเวลาอยู่ดี    แต่ความเข้าใจนี่สิ  ที่จะอยู่กับเราไปจนชั่วชีวิต   ต่อให้วันข้างหน้าไม่มีอะไรเหมือนเดิม  ความรู้สึกนี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนไป” โอลิเวียร์พูดแล้วก็ชะงักไป   เพราะสิ่งที่เขาบอกเพื่อนไปนั้นมันเหมือนกับเขากำลังบอกตัวเองไปด้วย ใช่แล้ว...นี่เองคำตอบที่เขาเฝ้าค้นหาให้ตัวเองมาตลอด    ลีเดียจะเป็นก้อนหินก็ดีหรือจะกลายเป็นผู้ชายก็ช่าง   เพราะอย่างไรเสียทั้งหมดนั้นมันก็เป็นเพียงแค่รูปกายภายนอกเท่านั้น    เขาเคยรักเธอและบัดนี้ความรู้สึกเหล่านั้นก็ยังไม่เปลี่ยนไป    สิ่งที่สำคัญที่สุดนั้นมันคือความรู้สึกจริงใจที่มีให้ต่อกันต่างหาก   ความจริงที่กระจ่างชัดขึ้นในใจนั้นทำให้ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นทันที   เขาต้องรีบกลับไปก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป ระหว่างทางที่รีบวิ่งกลับไปอย่างไม่คิดชีวิตนั้น   ชายหนุ่มยังอดหัวเราะเย้ยหยันตัวเองไม่ได้   เขานี่โง่จริง   เพิ่งจะมารู้ตัวว่าตัวเองโชคดีขนาดไหนก็ตอนนี้เอง   เขามีคนรักที่แสนดีที่แม้จะต้องกลายเป็นก้อนหินก็ยังยอมเพื่อที่จะได้กลับมาหาเขา   แต่เขากลับไม่เคยมองเห็นถึงคุณค่าของสิ่งที่ตัวเองได้รับเลย  ปาฏิหาริย์ที่ได้รับมา  ผลข้างเคียงที่เกิดจากปาฏิหาริย์นั้น   บางทีอาจจะเป็นการทดสอบความหนักแน่นมั่นคงในใจเขาเท่านั้นเอง    และตอนนี้เขาผ่านการทดสอบนั้นแล้ว    เพราะได้รู้แล้วว่า   การรักใครสักคนไม่ใช่แค่เพียงร่างกาย...หากแต่คือการรักดวงวิญญาณของคนๆ นั้น ทั่วทั้งบ้านเงียบสงัดเมื่อชายหนุ่มกลับมาถึง    เงียบ...จนโอลิเวียร์ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของตนเอง    แล้วหัวใจดวงนั้นก็แทบจะหยุดเต้นเมื่อมองเห็นก้อนหินก้อนเดิมที่กลับมาตั้งประทับอยู่ใกล้กับประตูบ้านของเขา    ก้อนหินที่ลีเดียบอกกับเขาว่า   คือปาฏิหาริย์ที่ช่วยให้เธอได้กลับมาพบกับเขาอีกครั้ง    ชายหนุ่มเดินเข้าไปช้าๆ ก่อนจะทรุดลงข้างก้อนหินก้อนนั้น    มือใหญ่ค่อนข้างสั่นเอื้อมไปวางลงอย่างแผ่วเบา   สัมผัสนั้นเรียบ เย็น  ไม่ให้ความรู้สึกของสิ่งที่มีชีวิตแม้แต่น้อย   เขากลับมาไม่ทัน...ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว โอลิเวียร์ซบหน้าลงบนก้อนหินก้อนนั้น   หากเขาไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของคนที่รัก   ไม่มีแม้แต่กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าบนเรือนผม    ไม่มีความรู้สึกใดๆ ให้รู้สึกได้แม้เพียงเจือจาง   จนแทบไม่น่าเชื่อว่าครั้งหนึ่งก้อนหินก้อนนี้จะเคยเป็นร่างของคนที่เขารัก    โอลิเวียร์รู้สึกว่าลำคอแห้งผากจนไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดออกมาได้   มีเพียงเสียงสะอื้นฮักที่ดังอยู่ในลำคอ   หัวใจเจ็บราวกับถูกกรีด   และชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเขาเองที่เป็นคนกรีดรอยแผลลึกนั้นในหัวใจตัวเอง   เขาเป็นคนทำให้เธอต้องจากไป...เขาเป็นคนทำเอง... “ลีเดีย...ข้ารักเจ้า...ลีเดีย...”เสียงสะอื้นที่ดังเรียกนั้นราวกับจะปลุกวิญญาณที่หลับใหลไปแล้วให้ฟื้นคืนขึ้นมาอีกครั้ง    ประโยคเดิมๆ ดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุดเสียงนั้นก็กลืนหายลงไปในลำคอ   พร้อมกับใบหน้าที่ซบลงกับก้อนหินเต็มแรง  จนหยาดน้ำข้นสีแดงไหลออกมาจากแผลแตกที่หน้าผาก   หากโอลิเวียร์ก็ไม่สนใจอีกแล้ว   ชายหนุ่มกระแทกหน้าผากลงซ้ำรอยแผลเดิมให้ยิ่งแตกมากขึ้นอีกอย่างคลุ้มคลั่ง    เพื่อเป็นการลงโทษตัวเอง    และก่อนที่เขาจะได้ทำร้ายตัวเองมากไปกว่านั้น   มือหนึ่งก็รับศีรษะที่กำลังจะกระแทกลงมาได้เสียก่อน    โอลิเวียร์เงยหน้าที่เปอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดขึ้นมอง   ดวงตาเบิกกว้างเมื่อมองเห็นร่างที่ปรากฏชัดอยู่ตรงหน้า “ลีเดีย” เร็วกว่าความคิด หัวใจของชายหนุ่มก็สั่งให้เขาคว้าร่างนั้นมากอดไว้แน่นและอย่าได้ปล่อยมือไปอีก   “ลีเดีย  ข้าไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?   เจ้ากลับมาแล้วใช่ไหม? ข้ามีชีวิตอยู่โดยไม่มีเจ้าไม่ได้  อย่าไปไหนอีกนะ” ประโยคนั้นกระซิบที่ข้างหู   พร้อมอ้อมแขนที่กระชับมั่น   มือเรียวโอบกอดตอบ “แม้ว่าข้าจะเป็นแค่ก้อนหินอย่างนั้นเหรอ?” “จะเป็นก้อนหินหรือเป็นผู้ชายก็ช่างมันเถอะ   ขอแค่เป็นเจ้าก็พอ” โอลิเวียร์รู้ดีว่าตอนนี้เขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว    วงแขนกระชับแน่นขึ้นอีก  ร่างนั้นอบอุ่นและรู้สึกได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจและลมหายใจเข้าออก     หากแล้วโอลิเวียร์ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างที่ของร่างในวงแขนที่ไม่เหมือนเดิม    เขาจับร่างบางออกห่างเพื่อมองให้แน่ใจว่าไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง   ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มอย่างยินดีขณะที่คนตรงหน้าหลบตาและดวงหน้างามก็เป็นสีแดงระเรื่ออย่างเขินอาย “เจ้ากลับมาเป็นผู้หญิงแล้ว   ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...?”ชายหนุ่มถามอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง “ไม่รู้สิ” หญิงสาวอ้อมแอ้มตอบอย่างอายๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่ม “แต่ข้ายังเป็นก้อนหินอยู่นะ” “เป็นก็เป็นสิ   ไม่เห็นเป็นไรเลย” โอลิเวียร์บอกพร้อมกับรั้งร่างบางเข้ามากอดด้วยรอยยิ้ม   ตอนนี้เขาไม่สนใจอีกแล้วว่าร่างกายของเธอจะเป็นเช่นไร “รู้ไหม? ถ้าปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นได้อีกครั้ง  ข้าอยากจะขออะไร?” “ขอให้ข้ากลับมาเป็นคนเหมือนเดิม” ร่างที่อยู่อ้อมแขนตอบเบาๆ ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธยิ้มๆ “ข้าจะขอให้ข้ากลายเป็นก้อนหินไปกับเจ้าด้วย   เราจะได้อยู่ด้วยกันไปจนชั่วนิรันดร์   ไม่ต้องแยกจากกันอีกตลอดไป...” ****** จบแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ แล้วจะรออ่านคอมเม้นท์ค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล - [ 15 ส.ค. 51 20:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านค่ะ ยังแอบงงๆ อยู่หน่อย จากคุณ : scottie - [ 16 ส.ค. 51 19:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้าใจถึงสิ่งงที่ต้องการจะสื่อนะคะ แต่ว่างงๆ เหมือนกัน เรื่องก้อนหินเนี่ย จากคุณ : The SoVo - [ 17 ส.ค. 51 19:06:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่า งงๆ เหรอคะ? ตรงไหนเอ่ย? บอกกันบ้างสิคะ จะได้มาชี้แจงได้ถูกค่ะ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ แก้ไขเมื่อ 19 ส.ค. 51 21:47:44 จากคุณ : นารีจำศีล (นารีจำศีล) - [ 19 ส.ค. 51 21:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ดีใจจังที่โอลิเวียร์รู้ตัวทันเวลานะครับ ไม่งั้นเศร้าแย่เลย  แต่ถ้าเป็นก้อนหิน จริงๆ ต้องเป็นก้อนเดียวกันนะ ถ้าเป็นคนละก้อนเดี๋ยวโดนจับแยก แหะๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ส.ค. 51 20:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ... แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 51 20:46:50 จากคุณ : จอมนางเผ่ยหลิน - [ 15 ก.ย. 51 20:45:06 ]