" พ่อคร้าบ !!!  บูมอยากกินเคเอฟซี "

เจ้าลูกชายตัวดีของผมเริ่มโวยวายขณะเดินผ่านร้านเคเอฟซีหน้าห้างแห่งหนึ่ง ระหว่างทางกลับบ้าน  

...อันที่จริงก็ความผิดผมเองนั่นและ   ที่เกิดอยากให้แกลองกินอะไรแปลกๆใหม่ๆดูบ้าง
ยังพอจำสีหน้าวันที่เจ้านี่กินไก่เคเอฟซีวันแรกได้อยู่เลย   ดูเหมือนเค้าจะเอร็ดอร่อยซะเต็มประดา  
......นึกขึ้นมาแล้วก็เกือบใจอ่อนเหมือนกันแฮะ    แต่ทำไงได้ช่วงเศรษฐกิจแบบนี้  ยังไงก็ต้องรัดเข็มขัดไว้ก่อน

ซักพักเจ้าบูมก็โวยวายขึ้นมาอีก    แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เดินเลยไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งแถวนั้นขัดตาทัพไปพลางๆก่อน

" เอ้า  กินซะลูก  เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย "  ผมยื่นหมูปิ้งไม้หนึ่งให้แก  แล้วหยิบอีกไม้เข้าปากตามไป
" ม่ายย เอา"   เจ้าบูมยื่นคำขาด  พร้อมกับส่ายหัว ทำหน้าเบ้  " บูมจะกินเคเอฟซี "

เฮ่อออ  จริงๆเล้ย ลูกคนนี้    พอได้ลิ้มลองของใหม่  ลืมของโปรดดั้งเดิมซะสนิท
" อ้าว ก็เห็นเมื่อก่อนชอบกินไม่ใช่เหรอ "  ผมลองหยอดไปอีกที
" ก็...เมื่อก่อนก็ส่วนเมื่อก่อน  ....แต่ตอนนี้บูมอยากกินเคเอฟซีนี่ "   เจ้าบูมอิงตรรกะข้างๆคูๆที่มักจะใช้ได้ผลกับคุณแม่  (แต่สำหรับผม   ..อย่าหวัง)  
พร้อมกับเริ่มทำหน้าเหยเก เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า ’มรสุม’ กำลังจะมา  
 
ผมมองซ้ายมองขวาเห็นคนเดินกันพลุกพล่านไปหมด  นึกในใจว่า  หาก’มรสุม’ เข้าตอนนี้คงไม่ดีแน่  คงต้องรีบหาทางสงบศึกอย่างสมานฉันท์
" ถ้าอยากกินเดี๋ยวพ่อจะซื้อให้    แต่.... "  ผมบอกเจ้าบูมตัวแสบ  เน้นเสียงที่คำว่าแต่    ซึ่งก็ทำให้เจ้าบูมเปลี่ยนจากสีหน้าเหยเกมาเป็นตื่นเต้นในทันใด  
" .....ลูกต้องเก็บเงินค่าขนมอาทิตย์หน้ามาซื้อนะ "  ผมให้ข้อแม้  

....อาศัยจังหวะช่วงที่เจ้าบูมกำลังตกอยู่ในอาการงงๆ เอ๋อๆ ประมาณว่า  " เอ่อ ถ้างั้นตูก็ไม่ได้กินตอนนี้อะดิ"
ยิงคำถามเข้าไปอีกดอก พลางยื่นหมูปิ้งให้
" เอ้า จะกินมั้ยลูก  ไม่กินเดี๋ยวพ่อกินหมดไม่รู้ด้วย "       .....ว่าแล้วก็ส่งหมูปิ้งเข้าปากอีกไม้ ทำท่าทางอร่อยสุดๆ  (แอบเห็นเจ้าบูมกลืนน้ำลายเอื๊อก)
.......และแล้ว  ปลาก็ติดเบ็ด .....  เจ้าบูมคว้าหมูปิ้งไปกินอย่างวเสียไม่ได้  ก่อนจะพูดทั้งที่ยังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่ว่า
"  อ้ออ้ายป้อ ....อูมอะ....เอ็บอังอ้าอะหน๋ม.....จั้บ  จั้บ....มาจื๊อ   (ก็ได้พ่อ   บูมจะเก็บตังค่าขนมมาซื้อ)"

รถเมล์มาพอดี  ....ผมเลยจูงเจ้าบูมขึ้นรถเมล์ด้วยอาการครึ้มอกครึ้มใจในความเฉลียวฉลาด(แกมโกง)ของตัวเอง  
..........

อาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์   เจ้าบูมดูเหมือนจะเขียมเป็นพิเศษ  กินข้าวเสร็จก็ไม่ซื้อไอติมกิน   การ์ตูนก็ไม่เช่ามาอ่าน  
ผมเองยังรู้สึกแปลกใจว่า  เจ้านี่มันติดอกติดใจเคเอฟซีมากขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย   แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้รู้จักหัดอดออมไว้ตั้งแต่เด็กๆ
.........
วันศุกร์แล้ว   วันนี้เจ้าบูมดูเหมือนจะดีใจจนออกนอกหน้า  เมื่อเห็นผมมารับที่โรงเรียน    
ตอนแรกก็งงๆว่ามันเกิดนึกพิศวาสอะไรผมขึ้นมา  แต่แล้วก็นึกออกเรื่อง 'สัญญาเคเอฟซี'

ที่หน้าห้างแห่งเดิม ...  เจ้าบูมเดินฉับๆนำหน้าผมไปอย่างรวดเร็ว
พอผมเดินตามไปทัน  เจ้าตัวดีก็ยื่นเงินให้ผมเจ็ดสิบบาท  ซึ่งถือว่ามากพอดูสำหรับผลิตผลเงินออมจากเงินค่าขนม
ผมรับเงินนั้นมา  แอบรู้สึกภาคภูมิใจในความมุ่งมั่นของลูกชายตัวแสบของผม  ก่อนจะเดินไป....

......แต่แล้ว  ผมก็รู้สึกเหมือนใครมาดึงขากางเกง   เจ้าบูมน่ะเอง   ผมหยุดแล้วหันไปมองอย่างลูกอย่างงงๆ
"มีอะไรเหรอลูกบูม"   ผมถาม
"  พ่อๆ "  เจ้าบูมกระตุกขากางเกงผมอีกครั้ง  ด้วยท่าทีกึ่งๆลังเล  ผมเห็นบูมมองไปที่ร้านเคเอฟซีอีกครั้ง  ก่อนจะหันมาพูดกับผมต่อว่า
" บูมเปลี่ยนใจ ไม่กินเคเอฟซีแล้ว   ไปกินหมูปิ้งกว่า "

ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่  แต่ก็เดินไปซื้อหมูปิ้งมาสิบไม้  (ไม้ละเจ็ดบาทแล้วนะเดี๋ยวนี้)   แล้วยื่นถุงให้กับเจ้าบูม
"เอ้า  กินซะให้หนำใจเลยลูก"

....แต่เจ้าบูมไม่กิน  กลับเดินตรงไปยังถังขยะข้างหัวมุมตึก

ผมมองตามไป ..............แล้วผมก็ถึงบางอ้อ
 
......ที่ตรงนั้น  มีแม่หมาพร้อมกับลูกๆผอมโซอีกห้าตัวกำลังช่วยกันคุ้ยหาเศษขยะที่กองกระจัดกระจายอยู่แถวนั้น
(เจ้าบูมคงจะเหลือบไปเห็นตอนอยู่หน้าร้านเคเอฟซี)

เจ้าบูมนั่งลงยองๆ  หยิบหมูปิ้งออกจากถุงทีละไม้แล้วยื่นให้แม่หมาและลูกหมาทีละตัวๆ   มันกระดิกหาง แล้วเดินมามะลุมมะตุ้มเจ้าบูมกันยกใหญ่   …แม่หมาทำท่าหมอบ  แล้วส่งสายตาประหนึ่งว่าจะขอบคุณ

ผมไปยืนข้างๆเจ้าบูม  แล้วยกมือขึ้นลูบหัวลูกรัก

ผมยืนอยู่ตรงนั้นพักใหญ่...รอให้เจ้าบูมให้อาหารหมาจนพอใจ    ... จึงจูงมือลูกกลับไปรอรถที่ป้าย
....เหลือหมูปิ้งอีกสองไม้   เจ้าบูมยื่นให้ผมไม้นึง    เอาไปกินเองไม้นึง

ผมแอบเหลือบไปมองหน้าเจ้าบูมแป๊บนึง  
.....
......สีหน้าเจ้าบูมตอนนั้น.....ราวกับว่าหมูปิ้งไม้นั้นเป็นของกินที่อร่อยที่สุดในโลกเลยก็ไม่ปาน