ความคิดเห็นที่ 1 21. ดินแดนโครงกระดูก (ครึ่งหลัง) ตรงกลางของกองกระดูกสีขาวโพลนขนาดยักษ์ที่ถูกแหวกจนทะลุเป็นช่องโค้ง ตรงปลายทางออกปรากฏสิ่งก่อสร้างหนึ่งสร้างอยู่ตรงปลายสุดริมธารน้ำที่แห้งขอดไปนานแล้ว หอสีขาว เช่นเดียวกับสีของสุสานโครงกระดูกที่เกลื่อนอยู่โดยรอบ ในวาระนั้นพวกเขารู้ได้โดยทันทีว่า ได้มาถึงแอ่งเกษียรสมุทรหรือสุสานแห่งบาดาลแล้ว ปราสาทแห่งบาดาลแม้มีขนาดไม่ใหญ่โตและสวยงามเท่าใดนักแต่ดูราวกับว่าสร้างขึ้นมาจากกองกระดูกมังกร จึงแลดูวังเวงและเปล่งพลังบางอย่างที่น่ายำเกรงออกมา บนเชิงฐานบันไดอาคารมีงูน้ำขนาดมหึมาตัวเดิมขดตัวรอพวกเขาอยู่ มันแผ่พังพานนิ่งราวกับประติมากรรมขนาดยักษ์ มีเพียงดวงตาสีแดงรูปวงรีเท่านั้นที่กำลังเคลื่อนไหว นอกจากนี้ที่ข้างตัวมันยังมีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ เมื่อเห็นคนผู้นั้นมัสลินถึงกับลืมตัว ออกวิ่งเต็มฝีเท้า แล้วก็หกล้มเพราะความรีบร้อนแต่เธอก็ลุกขึ้นวิ่งต่ออย่างไม่สนใจบาดแผลบนหัวเข่า เธอทิ้งทุกอย่างที่อยู่ในมือ... แม้แต่คนผู้นั้นเองก็เหมือนไม่ได้คาดฝันเช่นกันที่เห็นเธอ “นายท่านเจ้าคะ! นายท่าน!” เด็กสาวเรียกหาผู้เป็นนาย “ท่านลุง!” หัสรังสีตะโกน  เขาก้มลงเก็บของที่มัสลินทิ้งไว้บนพื้นก่อนจะออกวิ่งตามเธอไป ในทีแรกคนที่ยืนอยู่หน้าปราสาทมองพวกเขาราวกับคนแปลกหน้าหรือไม่ก็คิดว่าเขาคงจะตาฝาดไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินทั้งสองตะโกนเรียกหา เขาจึงขยับไม้เท้าก้าวออกมาก้าวหนึ่ง “มัสลิน! รังสี!” ทิวากาลร้อง “พวกเจ้ามา...” คำของทิวากาลขาดหายเพราะเด็กสาวพลันวิ่งมาถึงตัวและโถมเข้าหา เขาเอามือวางบนศีรษะของเด็กสาวแล้วพูดปลอบ “อ้าว...อ้าว...อะไรกัน ข้าไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย” เมื่อได้ยินเสียงปกติที่คุ้นเคยเหมือนหัสรังสีจะได้สติ เขาค้อมคำนับลงอย่างสุภาพราวกับไม่ใช่ว่าที่จ้าววังสุริยันคนเดิม มีเพียงมัสลินยังกอดแขนที่ถือไม้เท้าของเขาแน่นราวกับกลัวว่าผู้เป็นนายจะสูญสลายเป็นหมอกควัน เทพตะวันออกมองเด็กสาวอย่างไม่ถือสา แต่ทันใดนั้นสีหน้ากลับพลันแปรเปลี่ยนเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นแขกอีกคนหนึ่งค่อยๆ เดินตะลุยซากกองกระดูกสีขาวโพลนเข้ามาใกล้ โดยมีมังกรบินและบุรุษ...ไม่ใช่สิร่างแปลงของรากษสเดินตามหลัง “...รามิต” ทิวากาลมองอย่างไม่เชื่อสายตา แต่แล้วก็ยิ้มพลางส่ายศีรษะ “เจ้านี่มัน...” แต่แล้วเสียงของเขาขาดหาย รอยยิ้มก็จางหายไปเมื่อมองเห็นสภาพของเด็กหนุ่ม เขาสลัดมือของมัสลินที่เกาะกุมอยู่โดยไม่กลัวว่าจะทำลายน้ำใจของเด็กสาว อาการนั้นแม้แต่หัสรังสีเองก็มองด้วยด้วยสายตาขุ่นมัว ทิวากาลขยับไม้เท้าแล้วก้าวไปหาสาวกดำแห่งปราสาทจันทรคราสเสียเอง รามิตก้มศีรษะคำนับต่อเทพตะวันออก และพานคิดว่าเขาคงจะถูกต่อว่าที่เป็นตัวตั้งตัวตีชักชวนคนทั้งสองลงมาถึงบาดาล แต่ประโยคแรกของทิวากาลมิใช่คำตำหนิติเตียนแม้แต่น้อย “รามิต...แผลบนแขนเจ้า” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว ด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่โดนเขี้ยวพิษของพรายน้ำ แม้จะเจ็บปวดบ้างแต่ก็ไม่มากนัก เพียงแต่รู้สึกว่าทั้งแขนหนักและชาจนใช้งานไม่ได้เท่านั้น ทิวากาลเอื้อมมือสัมผัสแผลบนข้อมือเบาๆ ผ้าพันสีขาวทำให้มันดูไม่หนักหนาแต่เหมือนจะปิดบังเทพตะวันออกไม่ได้ จากคุณ : run saya - [ 16 ส.ค. 51 23:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เจ้าถูกพิษเมื่อใดรามิต” บุรุษมากวัยกว่าเงยหน้าขึ้นถาม เสียงของเขาแหบแห้ง เมื่อเห็นว่าไม่อาจตบตาเทพตะวันออกได้ รามิตจึงยอมกล่าวออกมา “น่าจะเมื่อสองวันที่ผ่านมานะขอรับ ที่โพรงใต้ดินในตอนที่ข้า...เอ่อ...ติดตามท่านลงมาที่เหมืองบาดาล” เทพตะวันออกหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้งนัยน์ตาเขาพลันสั่นไหว และยิ่งเมื่อเห็นอาวุธที่หัสรังสีสะพายหลังเอาไว้ คล้ายทิวากาลจะสามารถดูออกว่ามันไม่ใช่อาวุธของแดนตะวันออก “โอ...ข้าน่าจะเดาได้แต่แรก...” เขาพูดเสียงเบา ในตอนนั้นมัสลินเดินมาหาทั้งสอง “นายท่าน? เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ? ทำไมท่านถึงมาอยู่ที่นี่? พวกเทพมังกรบอกว่าพวกเราจะพบท่านที่ตำหนักฟองสมุทร” “ตำหนักฟองสมุทร!” ทิวากาลร้อง “ถ้าเป็นไปได้ ข้าก็อยากให้มันเป็นเช่นนั้น แต่...” เสียงของเขาขาดหาย กลับจ้องมองมาที่ศิษย์เอกของจ้าวรัตติกาล รามิตเริ่มรู้สึกว่ามีสิ่งใดแปลกๆ เกิดขึ้นแล้ว แต่เขาไม่อาจรู้ได้มันคืออะไร “..มาลา...” ทิวากาลกัดฟันกรอด มองขึ้นไปที่งูน้ำ “นี่เป็นฝีมือของเจ้าใช่ไหม?” แต่งูน้ำได้แต่นิ่งงันไม่ตอบคำถาม ในวินาทีนั้นมันกลายสภาพดุจเป็นงูหินไปเสียแล้ว หัสรังสีชักไม่สบอารมณ์ที่ท่านลุงของเขา ไฉนกลับให้ความสำคัญต่อคนนอกตระกูล ไม่เหลียวแลแม้แต่มัสลินกระทั่งตนเอง เขาจึงกระชากเสียงพูดขึ้น “อย่ามัวแต่พูดจาอ้อมค้อมอยู่เลย ในเมื่อเจอท่านลุงที่นี่ก็ดีแล้ว จะได้กลับๆ กันไปเสียที เหวอ....!” พอนายน้อยแห่งวังตะวันออกพูดคำว่า ‘กลับ’ มาลาหรืองูน้ำที่ทำตัวเป็นก้อนหินเมื่อครู่ กลับพลันคลายขนดตัวออกขวางทางในทันที ดวงตาสีแดงรูปรีขนาดใหญ่จ้องอยู่ตรงหน้าหัสรังสี ว่าที่จ้าวแดนตะวันออกกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ ค่อยๆ เดินถอยหลังจากมา “เจ้าคงเข้าใจแล้วสินะว่าทำไมข้าถึงกลับออกไปไม่ได้” ทิวากาลกล่าว มองไปยังทุ่งแห่งโครงกระดูกโดยรอบ “สุสานขนาดมหึมานี้คือบรรพบุรุษของชนเผ่ามังกร ในคราวที่ทำศึกครั้งสุดท้ายเมื่อพันปีที่แล้วกับมังกรทมิฬ แม่ทัพใหญ่ของฝ่ายมัจจุมาร ทำให้นครใต้ดินล่มสลาย ส่วนสถานที่นี้ก็กลายเป็นที่กุมขังของอดีตแม่ทัพผู้ทรยศ” “เจ้านี่น่ะหรือ?” หัสรังสีถามพลางมองหน้างูน้ำ ทิวากาลส่ายศีรษะ “มาลาเป็นแค่ทาสบริวารผู้ซื่อสัตย์ต่อนายของมันเท่านั้น เจ้าพวกนี้ลองได้ยึดถือใครเป็นนายแล้ว จะเชื่อฟังไปอีกพันปีเชียวล่ะ” เมื่อสิ้นประโยคของเทพตะวันออก รามิตพลันหันไปทางทานพที่ยืนอยู่ห่างๆ ด้วยความกังวล แต่เมื่อนึกถึงว่าข้อที่ว่ารากษสมาภักดีต่อตนเพราะเจ้าแม่เมืองมาตีอนุญาต เขาจึงค่อยเบาใจ “พวกมันจะทำอะไรกับเรา ถ้าไม่ให้เรากลับไป?” มัสลินเอ่ยถามอย่างหวาดกลัว ทิวากาลทำท่าจะพูดบางอย่าง แต่เมื่อเห็นว่ารามิตคอยฟังอยู่เช่นกัน เขาจึงจงใจเลี่ยงคำตอบ “...สภาพของเจ้าแต่ละคนดูไม่ได้เลย วางใจเถอะถึงแม้ที่นี้จะเหมือนบ้านโครงกระดูกที่น่ากลัวแต่มาลาเป็นเจ้าบ้านที่ดี เขาไม่ยอมให้เราอดตายแน่ ใช่ไหม?” ประโยคหลังเขาหันไปถามงูน้ำ มันตอบโดยการแลบลิ้นยาวๆ สองแฉกออกมาก่อนเชิดหัวขึ้น และแล้วร่างของงูน้ำก็พลันสลายกลายเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ร่างของเธอเป็นสีเงินทั้งตัวไม่เว้นแม้แต่เส้นผม มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่เป็นสีแดงรูปวงรี แท้จริงแล้วงูน้ำก็เป็นสัตว์บริวารแบบเดียวกับทานพและอังกา ที่สามารถใช้ร่างแปลงเป็นมนุษย์ได้ เพียงแต่รามิตรู้สึกว่ามาลาเหมือนจะอยู่เหนือลำดับว่าทานพเพราะขณะที่เธอเดินผ่านผีเสื้อน้ำ มันยังต้องก้มศีรษะให้เธอ จากคุณ : run saya - [ 16 ส.ค. 51 23:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาลาเดินนำเข้าไปทางด้านหน้าของซุ้มทางเข้าของปราสาท และผลักประตูภายในเข้าไปโดยไม่เอ่ยคำใดออกมาเลย จากนั้นทิวากาลพาคณะเดินทางจำเป็นเข้ามาภายใน บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหารเต็มสำรับ ราวกับเสกขึ้นมาจากที่ใดที่หนึ่ง มาลาไม่ได้อยู่ในสถานที่นั้นทั้งๆ ที่เธอเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อคครู่ “อา...อา...อา...” หัสรังสีได้แต่พึมพำ ตาลอยไปที่อาหาร เขาวางข้าวของที่ถือติดมือมาบนบนโต๊ะข้างตัว ลากเก้าอี้ออกมานั่งตัวหนึ่งแล้วเริ่มลงมือจัดการกับอาหารแสนโอชะมื้อแรก ส่วนมัสลินเดินไปเดินมารอบโต๊ะอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่ทิวากาลคล้ายขออนุญาตด้วยความเคยชิน ก่อนจะนั่งลงด้านตรงข้ามกับหัสรังสี “ท่านทานพไม่เข้ามาหรือ?” รามิตเดินตามเข้ามาหลังสุด แต่เมื่อเห็นว่าผีเสื้อน้ำไม่ได้ตามมาด้วยเขาจึงเรียก แต่ทานพเพียงแค่โค้งคำนับ กลับนั่งลงชันเข่าอยู่ที่ข้างซุ้มประตูทางเข้า และค่อยๆ กลายร่างคืนเป็นรากษสน้ำดังเดิมดูเหมือนมันสบายใจกว่าที่จะใช้ร่างอสูร อุดากันขยับปีกไปมาพลางมองเพื่อนใหม่ด้วยความแคลงใจ “รากษสเป็นสัตว์บริวารชั้นต่ำกว่างูน้ำ เข้ามาในนี้ไม่ได้หรอก วางใจเถอะ...พวกมันอยู่โดยไม่ต้องกินอะไรนานเป็นเดือน  แต่อย่าให้หิวขึ้นมาเชียวละ” ทิวากาลพูดพลางตบไหล่เด็กหนุ่มให้เข้ามาด้านใน  ส่วนอุดากันสะดุ้งมันขยับร่างให้ห่างจากทานพอีกสองสามก้าว ก่อนจะขดตัวจนกลมดิกอยู่ด้านตรงข้ามผีเสื้อน้ำ นานๆ ครั้งถึงจะลืมตาขึ้นมาดูอย่างไม่ไว้วางใจ ทิวากาลหันไปทางมัสลินและหลานชายในห้องอาหาร ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงที่พอให้เด็กหนุ่มได้ยิน “ถ้าเจ้ายังไม่หิว ข้าอยากจะดูแผลที่ข้อมือเจ้าก่อน” “เอ่อ...มันไม่หนักหนาอะไรหรอกขอรับ...” รามิตจงใจขยับมือหนี แต่ทันใดนั้นทิวากาลออกแรงกดที่ไหล่ของเขาเป็นเชิงบังคับ ***** “เจ้าต้องเล่าเรื่องตั้งแต่ที่พวกเจ้าลงมาที่บาดาลให้ข้าฟังอย่างละเอียด” ทิวากาลพูดแล้วหันไปหยิบผ้าสีขาวอย่างดีบนโต๊ะข้างตัว เทพตะวันออกวางไม้เท้าไว้ข้างตัวก่อนจะค่อยๆ แกะผ้าสีขาวที่กลายเป็นสีเทาไปแล้วบนข้อมือของรามิตอย่างระมัดระวัง “นี่เป็นฝีมือมัสลินใช่ไหม? ดี...หากไม่ใช่เธอ ป่านนี้แขนของเจ้าอาจใช้การไม่ได้ไปแล้ว เพราะมัสลินมีสายเลือดของเทพเวชรักษ์ จะว่าไปถ้าไม่ใช่เพราะอาการป่วยของข้า เธอน่าจะได้เข้าศึกษาในหอหลวงที่วิหารไหมไปนานแล้ว” เมื่อทิวากาลพูดถึงความเจ็บป่วย รามิตจึงเพิ่งสังเกตว่าเทพตะวันออกดูแข็งแรงขึ้นกว่าเมื่อตอนอยู่บนพื้นพิภพ อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ยินเสียงไอของอีกฝ่ายเลย “อืม...ฝีมือใช้ได้จริงๆ” ทิวากาลกล่าวราวกับอาจารย์เห่อลูกศิษย์คนโปรด ขณะที่เลิกผ้าที่ซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ จนถึงชั้นสุดท้าย และแล้วเมื่อไร้เวทรักษาของมัสลิน ความเจ็บปวดพลันแล่นเข้ามาในทันที เด็กหนุ่มคาดไม่ถึงว่ามันจะปวดขนาดนี้จึงเผลอร้องออกมาคำหนึ่ง เทพตะวันออกจึงรีบใช้ผ้าสีขาวที่วางอยู่ใกล้ตัวพันไว้ที่ข้อมือของรามิตในทันใด แต่ก็ยังไม่ทันที่ทั้งแขนของรามิตกลับปรากฏรอยประหลาดคล้ายรูปร่างบางอย่าง คล้ายรูปงูกำลังขดตัวพันรอบข้อแขนขึ้นมา ทิวากาลรีบกล่าวเวทออกมาประโยคหนึ่งรอยนั้นจึงค่อยๆ เลือนไป เด็กหนุ่มจับแขนขวาของตนเองอย่างฉงนฉงาย “นี่มันอะไรกันขอรับ?” จากคุณ : run saya - [ 16 ส.ค. 51 23:09:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ทิวากาลถอนใจยาว “ข้าเตือนแล้วใช่ไหมว่า อย่าได้ย้อนกลับมาเป็นอันขาด” ขณะพูดดวงตาของเขาก็แสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างไม่ปิดบัง ก่อนที่รามิตจะตอบ เทพตะวันออกกลับกล่าวคำถาม “เจ้าสูญเสียอะไรไปอีก? รามิต ตลอดทางที่เจ้ามาถึงที่นี่” “ไม่นะขอรับ” เขาส่ายศีรษะ อีกครั้งที่ทิวากาลระบายลมหายใจยืดยาว “บางทีมันอาจจะเกิดขึ้นโดยที่เจ้าไม่รู้ตัว” เขามองไปที่ทุ่งร้างเบื้องนอก เสหัวเรื่อง “เจ้ารู้ไหมว่าเหตุใดแม้จะลงมาลึกถึงบาดาลและพันปีจะล่วงพ้น แต่พวกบาดาลก็ยังเกรงกลัวเทพรัตติกาลนัก” รามิตจนด้วยคำตอบ ทิวากาลจึงกล่าวต่อ “ในอดีตผู้ที่กำราบไม่สิ...อาจเรียกว่าเป็นผู้กุมขังมังกรมทิฬคือ แม่ทัพเทพผู้ทำสงครามในแดนบาดาลจนทั้งเมืองล่มและต้องสาป จ้าวพิทักษ์ทวารทั้งสี่แห่งบาดาลต้องโทษทัณฑ์กลายร่างเป็นสัตว์บริวาร และเจ้าคงเดาได้ว่าแม่ทัพเทพที่ทำการสาปเมืองทั้งเมืองจนร้างปิดผนึกประตูบาดาลอย่างแน่นหนาจนได้ชื่อว่าเป็นคำสาปไร้ทางแก้นั้น จะเป็นผู้ใดไปไม่ได้ นอกจากแม่ทัพรัตติกาล” รามิตนึกไปถึงคำสาปหนังมังกรสีดำสนิท ท่าทีหวาดกลัวของเจ้าแม่เมืองมาตีเมื่อรู้ว่าเขาใช้เวทตะวันตก “ท่านวาริชจึงพยายามนักหนาให้เจ้ามาที่นี่เพื่อปลดผนึกคำสาปที่ไร้ทางแก้ให้ พยายามทำให้เจ้าเป็นบุรุษเมธและทำทุกอย่างเพื่อให้เจ้าลงมาถึงเมืองบาดาลชั้นใน” “แต่เพราะเหตุใดล่ะขอรับ พวกเขาจะได้ประโยชน์อะไร? หินล้ำค่าหรือขอรับ” ทิวากาลยิ้มแค่น “แค่เหมืองมังกรที่พวกมันเป็นเจ้าของเพียงแห่งเดียวก็กินไม่หมดชั่วลูกชั่วหลานแล้ว ไม่รามิต...ข้าหมายถึงบางสิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งสำคัญที่เหนือค่ากว่าพวกหินแก้วประกายแสงพวกนี้ ข้าพยายามบอกเจ้าแล้วรามิต ว่าอย่าหันหลังกลับมาเด็ดขาด” “แต่ข้าก็ยังไม่เข้าใจขอรับ” “มังกรทมิฬ จ้าวทวารคนสุดท้าย กำลังจะฟื้นคืนชีพ!” ทิวากาลโพล่งขึ้น “พวกเทพมังกรรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ท่านการิมะ จ้าวแห่งแดนใต้คนที่แล้วถูกถอดออกจากตำแหน่ง และเมื่อไม่มีตัวแทนเผ่าเทพทิศใต้คนไหน สามารถทำให้คทาทิศยอมรับได้ ท่านวาริชบ้าถึงขนาดจะยกสมุทรคทาทิศให้รังสีถือแต่ก็ไม่สำเร็จ เจ้ารู้มั้ยว่าเพราะอะไร เขาถึงกล้าทำเรื่องอุกอาจ ขนาดที่ว่าต้องเสี่ยงโทษฐานกบฏต่อศิลาลัยเช่นนั้น?” ทิวากาลหยุดนิดหนึ่งจึงกล่าวต่อ “เพราะคทาทิศได้เลือกเจ้าของไว้แล้ว...เทพแห่งแดนใต้ที่มีกำลังมากที่สุดและยังมีชีวิตในขณะนี้คือ ‘มังกรทมิฬ’...อดีตแม่ทัพมาร สมุทรคทาทิศกำลังปลุกมันขึ้นมาจากวังใต้ดิน หรือคุกมัจจุราช ด้วยเหตุนี้ท่านวาริชจึงจงเกลียดจงชังวิษณุวัติมากอย่างไรเล่า เพราะจ้าวแดนตะวันตกคือผู้ที่ทำให้สมุทรคทาทิศทรงอำนาจสูงสุดทำให้พวกเขาไม่มีทางเลือกจึงต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่ร้ายกาจเท่าที่พวกเขาเคยประสบ เจ้าเข้าใจหรือยัง?” ช่องเปิดของหน้าต่างในปราสาทยังคงเห็นสะท้อนให้เห็นภาพสุสานมังกรขนาดมหึมา สมควรแล้วที่เทพมังกรจะหวาดกลัวมังกรทมิฬที่เคยทำลายกองทัพของพวกเขาจนแหลกราญ จากคุณ : run saya - [ 16 ส.ค. 51 23:12:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ว่า... “แต่เกี่ยวอะไรกับข้าเล่าขอรับ?” “พวกเขาต้องการให้เจ้าเดินทางไปถึงทวารชั้นที่เจ็ดเพื่อกำจัดมัน” “อะไรนะขอรับ!” รามิตโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจ “ข้าทำไม่ได้หรอก” “ได้สิ” ทิวากาลพูดอย่างใจเย็น “หากเจ้าเป็นบุรุษเมธ เจ้าต้องเดินทางไปถึงคุกมัจจุราช ณ เสาบาดาล เพื่อฆ่ามันก่อนที่มันจะฆ่าเจ้า...ในตอนนั้นข้าถึงพยายามกล่าวคำสาบานแทน แต่...” เทพตะวันออกหลับตาลง แล้วเสมองขึ้นไปบนเพดาน “งูน้ำผู้เปรียบเสมือนตัวแทนมังกรทมิฬไม่ยินยอมรับข้าเป็นบุรุษเมธ...เพราะในอดีตข้าได้ทำความผิดบางอย่างที่...ร้ายแรง เวทลงทัณฑ์นั้นยังคงติดตัวทำให้บาดาลปฎิเสธข้า” แต่รามิตยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจกว่าเดิม “ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือขอรับ เพราะท่านและข้าต่างก็ไม่ได้เป็นบุรุษเมธ มาลายังไม่รู้ว่าข้าได้อสูรใต้ดินมาเป็นบริวารอีกตนหนึ่ง หากข้าเรียกอังกามาพร้อมกับทานพบางทีอาจจะฝ่างูน้ำและด่านกำแพงยักษ์กลับออกไปได้” ทิวากาลเอามือประสานไว้ที่ด้านหน้า ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้ม “ไม่...รามิต บุรุษเมธได้เกิดขึ้นแล้ว กลไกเริ่มดำเนินมาช่วงหนึ่งแล้ว และมันจะไม่จบจนกว่า...” “ท่านคงไม่ได้หมายถึงท่านหัสรังสีหรอกนะขอรับ” ทิวากาลส่ายศีรษะพลางหัวเราะน้อยๆ “หลานข้า ไม่ทำให้มาลายอมรับได้หรอก” “มัสลินหรือขอรับ?” คราวนี้คนพูดกลับเป็นฝ่ายใจหายบ้าง ทิวากาลถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวช้าๆ ดวงตาของเขาแสดงความเจ็บปวดขณะกล่าว “เจ้าต่างหากรามิต...เจ้าคือบุรุษเมธ” ทิวากาลกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นไหว คล้ายตนเป็นต้นเหตุ “ตราแห่งมังกรทมิฬปรากฏบนร่างเจ้าแล้ว มาลานำตัวข้ามาไว้ที่นี่เพื่อล่อเจ้าเท่านั้น เพราะว่าข้า...” หากทันใดนั้นทิวากาลกลับไอออกมาอย่างรุนแรง แม้รามิตจะยังไม่เข้าใจดีในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมาแต่เขาก็ละความสงสงสัยไว้ชั่วคราว รีบเข้าไปดูอาการของเทพตะวันออก ทิวากาลหอบหายใจอย่างแรงจับต้นแขนของรามิตไว้แน่น “...ยังมีเวลา แม้ว่าเจ้าจะสละเลือดให้แก่พรายน้ำผู้เฝ้าทวารตอนอยู่ในโพรงบาดาล ในเหมืองมังกรเจ้าเสียอาวุธคู่กาย...ในเมืองมาตีเจ้าเพิ่งเสียบางอย่างที่อาจเป็นคนนำทาง... แต่อย่างไรก็แล้วแต่ หากเดินทางไปถึงตำหนักฟองสมุทรในตอนที่มันยังหลับอยู่ เราอาจไม่ต้องกังวลนักก็ได้” “หลับหรือขอรับ?” รามิตคุ้นหูกับประโยคนี้คล้ายเคยได้ยินคาชา กล่าวมาก่อน จากคุณ : run saya - [ 16 ส.ค. 51 23:15:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทิวากาลพยักหน้ารับ “มังกรทมิฬไงล่ะ หากมันยังหลับอยู่ เราก็สังหารมันได้ไม่ยาก” “เราหรือขอรับ?” คราวนี้ดวงตาของชายมากวัยกว่าฉายแวววิบวับ เขายืดกายขึ้นมา “มาลาเพียงแค่กันเราไม่ได้ย้อนกลับ แต่ไม่ได้ขัดขวางหากเราจะไปต่อ...ข้ากับเจ้าจะไปด้วยกัน” แต่ก่อนรามิตเคยได้ยินผู้คนกล่าวว่าเทพตะวันตกเป็นผู้ดื้อรั้นและดันทุรังที่สุดในสี่ทิศ แต่เมื่อบัดนี้เขาฟังคำประกาศจากบุรุษตรงหน้า เขาจึงคิดว่าคนพูดประโยคดังกล่าวคงเข้าใจผิดเป็นแน่ ***** ในขณะที่ทั้งสองกำลังสนทนากันนั้นเอง หลังประตูด้านหนึ่งกลับบังเกิดความเคลื่อนไหว เงาสะท้อนบนหน้าต่างเห็นใบหน้าที่แทบจะปิดบังความดีใจไม่มิด หัสรังสีค่อยๆ เดินจากมาอย่างไร้สุ้มเสียง ความจริงเขาอาสามัสลินออกมาตามท่านทิวากาล แต่เมื่อเดินมาถึงด้านหน้าประตู เขากลับชะงักมือตนและจงใจเสียมารยาทแอบฟังเรื่องราวทั้งหมด อา...ช่วยไม่ได้นะเจ้าโชคร้ายจริงๆ รามิต... หากใบหน้าของว่าที่จ้าวแดนตะวันออกกลับยิ้มละไม ดวงตาก็เจิดจ้าคล้ายเปลวเพลิง ไม่ต้องลำบากหรอกท่านลุง... ข้าจะเป็นเพื่อนมันประเคนให้ถึงวังใต้ดินเอง ***** ตีท้ายบท : ซวยแล้วพระเอกเรา...อยู่ๆ ต้องมาโดนยัดเยียดให้ทำอะไรยากๆ ขนาดนี้ก็ไม่รู้ (ไม่ทำก็ไม่ได้แล้วด้วย) แต่ก็แก้ปริศนาได้เปลาะหนึ่งว่าเหตุใดเทพมังกรจึงต้องลงทุนมากมายขนาดนี้...เหตุผลคือ...กลัวมังกรทมิฬกลับมาคิดบัญชีแค้นต่อและชิงคทาทิศไงคะ แม้เหตุผลจะฟังพอฟังขึ้น (มั้ง) แต่แน่นอนว่ายังมีอีกหลายคำถาม...เช่น..ไม่กลัวหรือว่ารามิตอาจจะแพ้ก็ได้ คราวนี้แหละตัวใครตัวมัน..นั่นสิ...ทำไมไม่กลัวน้า... คราวหน้าขึ้นตอนที่ 22:  มิตรเหนือพิภพ ใครหรือ? เดาไม่ยากเลย รามิตมันมีเพื่อนกี่คนกัน? จากคุณ : run saya - [ 16 ส.ค. 51 23:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คนนำทางที่ว่า .. คงไม่ใช่คาชานา .. อา เริ่มมาถูกทางแล้ว แต่คนเขียนยังอมไต๋อยู่ ตามเก็บข้อมูลต่อไป ช่วยจับไก่ อาจเรียกว่าเป็นผู้กุมขังมังกรมทิฬคือ จากคุณ : scottie - [ 16 ส.ค. 51 23:45:31 ]

ความคิดเห็นที่ 8 คิดได้ไง  ฆ่าคนหลับ  ปลุกให้ตื่นมาสู้สิแล้วให้มันยอมแพ้   ซาดิสก์ ซะ   คิคิ มังกรทมิฬหลับ จะสนุกตรงไหน   จบเร็วไป อ่ะ ปลุกให้ตื่นมากัด   เอ๊ย รบกันดีกว่า จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 17 ส.ค. 51 00:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ออ เหมือนจะคลายไปได้เปราะนึง เอ๋ออยู่ตั้งนาน มาอ่ารวบสองตอนค่ะ ช่วงนี้ยุ่งๆทั้งที่ทำงานและที่บ้านเฮ้อ แต่ยังเจียดเวลามาหารามิตพระเอกของเรา(^_^) จากคุณ : Hexi - [ 17 ส.ค. 51 17:30:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่กลัวหรือว่ารามิตอาจจะแพ้ก็ได้ คราวนี้แหละตัวใครตัวมัน..นั่นสิ...ทำไมไม่กลัวน้า... แม่ทัพรัตติกาลคือตัวจริงที่เทพบาดาลปรารถนา รามิตแค่เป็นตัวช่วย เรียกให้เท่านั้น แต่ถ้ารามิตทำสำเร็จเทพบาดาลก็มีแต่ได้กับได้ แต่ ว่าของฟรีๆไม่มีในโลก ถ้ารามิตทำสำเร็จก็เสียมิตรภาพ ถ้ารามิตทำ ไม่สำเร็จตัวจริงมาเองแดนบาดาลคาดหมายได้ว่าคงไม่เหลือซาก และ ถึงรามิตทำสำเร็จโทษที่ต้องรับก็อาจจะเหมารวมแดนบาดาลไปด้วย แดนบาดาลมองแต่ผลได้ไม่นึกถึงผลข้างเคียงที่ร้ายแรงเลย ออกจะ มองข้ามและดูแคลนเจ้ารัตติกาลมากเกินไป สวัสดีครับ จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง - [ 17 ส.ค. 51 18:13:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ผมยังยืนยันว่าท่านรังสีกับมัสลิน ถึงจะไม่ใช่เนื้อคู่ แต่ก็น่ารักดี ดูตอนนี้ ตอนที่มัสสินทิ้งกระเป๋าเครื่องสำอางคืไว้ก่อนรีบวิ่งไปหาเจ้านายบุญธรรม รังสีก้มลงเก็บให้ สำหรับคนที่อารมณ์ละเมียดโหดแบบผมมันช่างสวยงามน่ารักมากครับ ถ้าเป็นตนอื่นอาจดูธรรมดา แต่นี่เป็นหัสรังสี เลยดูดีเป็นพิเศษ ฮี่ๆๆ อืมม์ เป็นพระเอกก็ต้องเจอบทหนักๆอยู่แล้ว ทำใจได้แล้วครับ &__^... จากคุณ : GTW - [ 20 ส.ค. 51 22:43:37 ]