ความคิดเห็นที่ 1 เปรี้ยง! ในใจผมภาวนาให้ไม่มีภาพหลอนเป็นชายจากอนาคตบ้าๆที่มาบุกรุกสวนหลังบ้านผมเหมือนเมื่อวานก่อน กระนั้น ผมเปิดประตูหลังบ้าน กระโชกหน้าไปดูในทันที ไม่ใช่คนเดียวกับเมื่อวานก่อน คราวนี้เป็นชายหนุ่มผมสีเงินยวง รูปร่างสูงโปร่ง เขาดูดีมากทั้งรูปร่างและหน้าตา อายุน่าจะน้อยกว่าผม แต่งกายด้วยชุดคล้ายชุดสูทสีดำเข้ารูป เขากำลังยิ้มให้ผมอย่างมีไมตรีจิต โค้งคำนับผมเล็กน้อยก่อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “สวัสดีครับ คุณคงเป็นคุณธนิตย์ เวลานี้อยู่ในช่วงปีพุทธศักราช 2551 และสถานที่นี้น่าจะเป็นสวนดอกไม้หลังบ้านของคุณ หรือที่พวกเราเรียกกันว่า สวนดอกไม้ของนักท่องเวลา” ผมพยักหน้าตามคำพูดของเขา ยกเว้นเพียงแต่ประโยคสุดท้าย ผมรู้สึกปลงๆหมดเรี่ยวแรงจะโมโห ไล่เขาออกจากบ้าน เอาซะหน่อยแล้วกัน...ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว...เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปหาหมอ... “เราควรจะคุยกันตรงม้าหินนั่นไหมครับ ผมต้องขอกล่าวชมว่า สวนของคุณสวยเหลือเกิน...ในยุคสมัยของเรา สวนสวยๆอย่างนี้คงถูกประมูลด้วยราคามากกว่าสามร้อยล้านเครดิต” ผมหันไปมองเขาด้วยความอึ้ง สวนของผมเนี่ยนะ ผมรู้สึกว่าตนเองมีเวลาให้มันแค่เดือนละครั้ง ต้นหญ้าขึ้นรกไปหมด กิ่งไม้ดูระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ ดอกเฟื่องฟ้าร่วงหล่นบนพื้นที่ผมไม่เคยคิดจะกวาด หมอนั่นนั่งลงบนม้าหินของผมด้วยท่าทีสบายๆ แสงแดดอาบไล้ใบหน้างดงามของเขาเป็นสีทอง “ผมต้องขอแนะนำตัว ผมชื่อการาราจ เอนสัน โลโวเลียร์ จากปีพ.ศ.2676” “...” “จากการคำนวณเบื้องต้น ผมไม่น่าจะเป็นนั่งท่องเวลาที่มาเยือนสวนของคุณเป็นคนแรกเพราะดูเหมือนว่าคุณเคยพบกับนักท่องเวลามาก่อนแล้ว แต่มีความเป็นไปได้สูงมากว่าผมจะท่องเวลามายังสวนของคุณไม่เกินคนที่สิบ” “อ่า...ถ้าชายคนนั้นไม่ใช่ภาพหลอน คุณก็คงเป็นคนที่สอง” โลโวเลียร์ ฉีกยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นโค้งคำนับแล้วนั่งลงอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง นักท่องเวลาผู้มาเยือนสวนของคุณเป็นคนแรกไม่ได้ถูกบันทึกในยุคสมัยของผม ดังนั้น เป็นไปได้ว่าเขามาจากกาลเวลาอนาคตเหนือผมไปอีก วันนี้ผมได้รับหน้าที่ท่องเวลามาเพื่ออธิบายทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณจะต้องประสบต่อไปในกาลข้างหน้า แม้ว่าผมจะสูญเสียโอกาสในการชื่นชมสวนดอกไม้ของคุณแต่ภาระหน้าที่นี้ก็ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งสำหรับผมแล้ว ในประเด็นแรก คุณอาจจะสงสัยในสิ่งที่เกิดขึ้นชั่วขณะนี้ และคิดว่าตัวคุณคงเสียสติสำนึกไปเสียแล้ว (ผมพยักหน้า) แต่กล่าวได้ว่าไม่ใช่ ผมมีตัวตนจริงๆและมาจากอนาคตกาลข้างหน้า ถ้าคุณลืมไปแล้ว ผมมาจากพ.ศ.2676 เนื่องจากเวลาอันจำกัดของผม ผมจำต้องเล่าความเป็นมาของนักท่องเวลาอย่างย่นย่อที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ เราอาจข้ามวีรกรรมอันกล้าหาญของผู้ก่อตั้งองค์กรท่องเวลาไปบ้าง..แต่คงไม่สำคัญนัก ปีพ.ศ.2631 นักคณิตศาสตร์ชาวรัสเซีย มิรามินอฟ โซลอฟสกี้ พัฒนาแบบจำลองทางคณิตศาสตร์การย้อนเวลาสำเร็จ เป็นความสำเร็จของมนุษยชาติอย่างแท้จริง หากเราสามารถย้อนเวลาได้ เราสามารถกลับไปศึกษาอดีตของมวลมนุษย์ โลกและจักรวาล ทุกประเทศต่างแข่งขันกันสร้างเครื่องย้อนเวลาตามแบบจำลองดังกล่าว แต่เหตุการณ์ดังกล่าวกับเกิดขนานกับสงครามโลกครั้งที่สาม แน่นอน...ถ้าคุณคาดเดาอยู่ในใจ เป็นสงครามนิวเคลียร์ สงครามโลกครั้งที่สามกวาดล้างประชากรไปทั้งหมดเหลือเพียงหนึ่งในหมื่น ที่เหลืออยู่เป็นประชากรในประเทศพัฒนาแล้ว พวกคนมีฐานะที่มีสถานที่หลบภัยจากระเบิดนิวเคลียร์ กระนั้น โลกก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว ทั่วทั้งโลกเต็มไปด้วยฝุ่นนิวเคลียร์ที่จะปกคลุมเหนือชั้นบรรยากาศต่อไปอย่างน้อยห้าร้อยปี ระบบนิเวศน์ถูกทำลายเกือบทั้งสิ้น ท้องฟ้าของเราไม่ใสสะอาดเหมือนในกาลนี้ โลกนี้ขมุกขมัวไปด้วยหมอกสีเทา โซลอฟสกี้เสียชีวิตในสงคราม แต่เขาทิ้งบันทึกเกี่ยวกับสมการการย้อนเวลาอันมีค่าไว้เบื้องหลัง รามาซัน จันทรานุมาส นักคณิตศาสตร์ชาวอินเดียค้นพบบันทึกนั้น และสานต่อโครงการสร้างเครื่องย้อนเวลาต่อ...ดังนั้น เครื่องย้อนเวลาจึงมีแค่เครื่องเดียว เนื่องจากที่อื่นบนโลก...เมื่อไม่มีสมการของโซลอฟสกี้ก็ยากที่จะสร้างสำเร็จ เครื่องย้อนเวลาที่สร้างขึ้น ถูกเก็บไว้เป็นความลับ ท่านศาสตราจารย์จันทรานุมาสก่อตั้งองค์กรลับของนักท่องเวลาขึ้นในปีพ.ศ.2649 เรารวบรวมนักวิทยาศาสตร์หัวกะทิมาจากทั่วโลกมาอยู่ในองค์กรนี้ ปีพ.ศ.2650 ท่านศาสตราจารย์จันทรานุมาสถอดสมการของโซลอฟสกี้แล้วพบว่ากาล-อวกาศที่มีค่าคลาดเคลื่อนในการย้อนเวลาต่ำที่สุดคือ ปีพ.ศ.2540-2600 ที่นี่ สถานที่แห่งนี้อาณาเขตบวกลบไม่เกิน 10 ตารางกิโลเมตร แต่กระนั้นก็ยังมีค่าความคลาดเคลื่อนสูงอยู่ หากเราไม่คำนวณให้ได้กาล-อวกาศที่แคบที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ มีความเป็นไปได้สูงที่เราจะท่องเวลาติดอยู่ในมิติกาล-ไฮเปอร์สเปซไปชั่วนิรันดร์ ไปข้างหน้าไม่ได้ ย้อนกลับไม่ได้ ในอีกสองปีถัดมา เจเนเวียร์ มาเรียนจึงพัฒนาแบบจำลองคณิตศาสตร์ แล้วลดความคลาดเคลื่อนดังกล่าวลงมาได้มากที่สุด กาล-อวกาศที่เหมาะสมที่สุดคือ ปีพ.ศ.2550-2580 สถานที่คือสวนหลังบ้านของคุณบวกลบไม่เกินห้าตารางเมตร และนั่นเป็นเหตุให้สถานที่แห่งนี้ถูกเรียกว่า สวนดอกไม้ของนักท่องเวลา” ผมรับฟังข้อมูลทั้งหมดด้วยความมึนงง ผมยังรู้สึกดีอยู่บ้างที่เคยตั้งใจเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ “ นั่นหมายความว่า ในอนาคตมีสงครามโลกครั้งที่สาม มนุษย์ประดิษฐ์เครื่องย้อนเวลาสำเร็จ มีการก่อตั้งองค์กรนักท่องเวลา และพวกคุณก็คำนวณกันเรียบร้อยแล้วว่า เวลาและสถานที่ที่ดีที่สุดคือสวนหลังบ้านผมในช่วงเวลาที่ผมครอบครองมันอยู่นี้...” เขายิ้ม ลุกขึ้นโค้งคำนับผมอีกรอบ “เป็นข้อเท็จจริงที่ถูกต้องอย่างยิ่ง คุณจับประเด็นได้ดีทีเดียวครับ ต่อจากนี้สวนของคุณคงมีนักท่องเวลามาเยี่ยมเยือนเรื่อยๆ ผมบอกไม่ได้ว่าเมื่อไร และถึงตอนไหน เราไม่รู้ว่าเครื่องย้อนเวลาจะใช้ต่อไปได้อีกนานแค่ไหน...โอ๊ะ ผมต้องไปเสียแล้ว ผมคงลืมบอกไปว่า นักท่องเวลาแต่ละคนจะมีเวลาอยู่ในกาลของคุณแค่สี่สิบห้านาทีเท่านั้น สี่สิบห้านาทีที่ปลอดภัยบวกลบไม่เกินห้านาที ทุกคนจะได้รับการติดตั้งม่านพลังงานบางๆไม่ให้คุณได้รับกัมมันตภาพรังสีจากยุคของเรา อีกไม่นานคุณน่าจะพบกับท่านศาสตราจารย์จันทรานุมาส จากการคำนวณเขาน่าจะท่องเวลามายังสวนของคุณไม่เกินคนที่สิบห้า คุณคงได้รับการสอบถามมากมายไปหมด เนื่องจากเขาเป็นนักท่องเวลาคนแรกสุดจากยุคสมัยของเรา เอ่อ..ผมคงต้องไปแล้วจริงๆ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบกับคุณ สวัสดี...” เขาโค้งอีกครั้ง ยังไม่ทันเสร็จ มีเสียงดังเปรี้ยง! และเขาก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาผมในทันที ผมเปลี่ยนใจที่จะไปพบจิตแพทย์ในวันรุ่งขึ้น...เนื่องจากเช้าวันรุ่งขึ้นนั้น ท่านศาสตราจารย์จันทรานุมาสจาก พ.ศ.2660 ก็มาเยือนผมจริงๆ ศาสตราจารย์เป็นชายแก่ ร่างเตี้ยผิวคล้ำ ผมหงอกเต็มหัว แต่งตัวด้วยชุดอวกาศ (ครั้งแรกสุดที่กาลนู้นเดินทางคงคิดว่าจะมีอันตรายอะไรสักอย่างอยู่ที่สวนของผมหรืออย่างไรกันนะ) เขามาด้วยสภาพตื่นเต้น เอาแต่ร่ำร้องตะโกนไม่หยุด ยิงระรัวคำถามใส่ผมเป็นชุดว่าผมเป็นใคร ที่นี่คือที่ไหน เวลาอะไร เขาดูเหน็ดเหนื่อยและดูเหมือนหัวใจจะทำงานหนักเกินไป เวลาห้านาทีสุดท้ายของเขาจบลงด้วยการจูบพื้นดินในสวนของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเขาก็หายไปพร้อมเสียงกัมปนาทเหมือนสองคนก่อน จากคุณ : Cryptomnesia - [ 17 ส.ค. 51 12:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังจากนั้น มันก็กลายเป็นเรื่องปกติธรรมดาในชีวิตของผมไปเสียแล้ว มีนักท่องเวลามาเที่ยวในสวนหลังบ้านของผมไม่หยุดหย่อน อย่างน้อยก็สัปดาห์ละครั้ง เวลาใกล้ที่สุดคือศตวรรษที่ 22 ไกลที่สุดคือศตวรรษที่ 35 ทั้งนี้ไม่ได้มาเรียงลำดับตามกาล ผมรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงเล็กน้อยเมื่อคิดว่าเครื่องย้อนเวลาและองค์กรนักท่องเวลานี้มีอายุยืนนานกว่าที่โลโวเลียร์คิด นักท่องเวลาแต่ละยุคสมัยดูแตกต่างหลากหลาย แต่ทุกคนต่างสะท้อนความจริงเดียวกัน ผมได้รู้ว่าอนาคตนั้นช่างย่ำแย่ แม้ว่าเมฆฝุ่นกัมมันตภาพจะเบาบางลงแต่ธรรมชาติก็ไม่ฟื้นตัวอีกต่อไป หากมีแต่เสื่อมถอยลงเรื่อยๆ พวกเขามาเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ไม่เคยได้รับตั้งแต่เกิด (บางคนเป็นลมไปด้วยบรรยากาศที่มีออกซิเจนมากเกินไป) นักท่องเวลาที่โชคดีคือพวกที่มาตอนรุ่งเช้าหรือยามเย็นทันเห็นดวงอาทิตย์ลอยขึ้นหรือลับลงไปในขอบฟ้า พวกเขาจะร้องไห้น้ำตาไหลพราก พร่ำเพ้อซ้ำซากว่าตนเองช่างโชคดีเสียนี่กระไร บางคนก็โอบกอดต้นไม้ ประทับจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนดอกไม้ ใบหญ้าและพื้นดิน แต่พวกเขาไม่ทำอะไรมากกว่านั้น ดูเหมือนมีกฎบางอย่างห้ามไม่ให้พวกเขานำสิ่งใดๆจากอดีตกลับไปในอนาคต บางครั้งพวกเขามาตอนที่ผมนอนหลับหรือไม่อยู่ แต่ร่องรอยของพวกเขาหลงเหลือในสวนทุกครั้ง แม้ว่าบางคนจะสำรวจอย่างเงียบเชียบ พยายามรบกวนอดีตกาลให้น้อยที่สุด แต่ความประหลาดผิดกาลของพวกเขาไม่สูญหายไป พวกเขาไม่เข้ากับเวลาปัจจุบัน ความผิดเพี้ยนของเวลาทิ้งร่องรอยเบาบางไว้ในอากาศ บางครั้ง ผมหลงลืมไปว่าพวกเขาเป็นเรื่องปกติสามัญ เมื่อเสียงเปรี้ยง! ดังสั่นขึ้นในเวลาตีสอง ผมก็วิ่งลงมายังสวนในสภาพไม่ตื่นดี ในสวนยามราตรีมีสตรีนางหนึ่งอยู่ในสภาพเกือบจะเปลือย..ในยุคสมัยของเธอคงนิยมอาภรณ์แบบโปร่งใส เธอช่างสวยและมีรูปร่างดีมากๆ หันมามองผมด้วยสายตาขบขันและหัวเราะคิกคัก ผมจึงรู้สึกตัวว่าตนเองก็กำลังอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเนื่องจากเพิ่งตื่นนอน และเจ้านั่นของผมก็กำลังลุกตอบสนองภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ผมหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย ส่วนเธอยังคงหัวเราะคิกคัก “ไม่ต้องอายหรอกค่ะ ในยุคของดิฉันเป็นเรื่องปกติมากๆที่เราเห็นกันในสภาพเปลือย และ...เอ่อ มีการตอบสนองทางเพศ ตามกฎระเบียบที่บันทึกไว้...ฉันควรแนะนำตัวใช่ไหมคะ ดิฉันคือ วิกรนิมา ลาชานี จากปีศักราชเทียบเคียงพ.ศ.3018 ...คุณไปนอนหลับพักผ่อนต่อเถอะค่ะ ดิฉันไม่รบกวนคุณดีกว่า...” ขณะที่พูด สายตาเธอก็ยังจับจ้องที่ส่วนนั้นของผม ผมรู้สึกหงุดหงิดเมื่อกลับขึ้นไปนอน และตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งกับพวกเขาอีกต่อไป ผมจะทำเหมือนกับพวกเขาไม่ตัวตน พวกเขาไม่มีจริงและไม่ได้มายุ่งกับสวนหลังบ้านผม แต่หลังจากนั้นหลายครั้ง ผมก็อดจะเอ็ดตะโรไม่ได้เมื่อพวกเขาสร้างความรำคาญให้กับชีวิตของผมเกินจะทนรับ ครั้งหนึ่ง (ครั้งนั้น ผมอารมณ์ค่อนข้างดี) ผมได้มีโอกาสพูดคุยกับหญิงสาวนักปรัชญาจากพ.ศ.3654 เธอมีผิวกายสีเขียว ศีรษะโล้นและมีบางส่วนของร่างกายเป็นโลหะ ผมพอจะเดาออกได้ว่าในยุคสมัยนั้น การปรับเปลี่ยนร่างกายของมนุษย์คงสามารถกระทำได้อย่างไร้ขอบเขต เธอรู้สึกยินดีที่ได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนความคิดกับผม ผู้เกิดก่อนเธอนับพันปี และไม่ค่อยสนใจกับบรรยากาศของสวนดอกไม้เท่าไรนัก ‘...มันเป็นแค่ภาพมายา ทั้งคุณและฉันต่างก็ไม่รู้หรอกว่าสถานที่และเวลาที่เราอยู่ในขณะนี้เป็นความจริงหรือเปล่า ดังนั้นเราจะไปสนใจมันทำไม สิ่งที่เราควรสนใจคือความคิดของเรามากกว่า นักปรัชญาโบราณเคยพูดใช่ไหมว่า ฉันคิด ฉันจึงมีอยู่...’ เราพูดคุยเรื่องปรัชญาร่วมสมัย การดำรงอยู่ของเธอและผม เหตุความเป็นไปได้ของกาลเวลา ผมยอมรับว่าการสนทนานี้สร้างความเพลิดเพลินได้ในระดับหนึ่ง ตอนหนึ่งผมถามเธอว่า ทำไมนักท่องเวลาอย่างเธอไม่คิดจะย้อนเวลามาทำอย่างอื่นนอกจากเก็บข้อมูล ชื่นชมอดีตกาล ทำไมไม่คิดจะทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่เช่นการเปลี่ยนแปลงอดีตเพื่อไม่ให้เกิดสงครามโลกครั้งที่สาม เธอส่ายหน้าเบาๆก่อนเอ่ยตอบคำถาม ‘เคยมีคนคิดเช่นนั้น แม้แต่บิดาแห่งการย้อนเวลา โซลอฟสกี้ก็เคยคิดเช่นนั้น แต่ไม่มีประโยชน์จะทำ อนาคตเป็นผลลัพธ์ของอดีตหลายเหตุปัจจัย การที่คุณหยุดยั้งปัจจัยหนึ่ง ไม่ได้หมายความว่าไม่มีปัจจัยอื่นจะมาส่งผลกระทบต่ออนาคตเดิม ฉันเรียนประวัติศาสตร์ดึกดำบรรพ์มา คงพอจะยกตัวอย่างให้คุณเห็นภาพ...อย่างเช่น หากคุณย้อนเวลาไปหยุดชายผู้ลอบสังหารอาร์คดยุคแห่งเฟอร์ดินานในรถม้า เพื่อยับยั้งชนวนสงครามโลกครั้งที่หนึ่งในศตวรรษที่สิบแปด... ไม่ได้หมายความว่า อาร์คดยุคแห่งเฟอร์ดินานจะไม่ถูกลอบสังหารในภายหลังจากนั้นอีกหรืออาจมีเหตุปัจจัยอื่นๆเกิดเป็นชนวนของสงครามโลกครั้งที่หนึ่งแทน อนาคตไม่ได้เปลี่ยนแปลงง่ายๆอย่างที่คนสมัยโบราณเข้าใจ มันมีความแน่นอนยอยู่จากหลายล้านเหตุปัจจัยจากอดีต หากเราจะเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์สำคัญจริงๆก็ต้องเปลี่ยนแปลงทุกปัจจัย ซึ่งเป็นสิ่งที่คำนวณไม่ได้ เช่นเดียวกัน การที่นักท่องเวลาต่างมาเยือนสวนดอกไม้ของคุณก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอนาคตอะไรมากมายนักหรอก’   หลายปีผ่านไป พวกเขามาเยือนสวนดอกไม้ของผมน้อยลง บางครั้งก็เว้นช่วงเป็นเดือน บางครั้งนานกว่าสามเดือน แต่พวกเขาก็ยังมา...ต่างมาด้วยวัตถุประสงค์อะไรบางอย่าง บางคนมาเพื่อหาคำตอบของคำถามที่ตนเองสงสัย บางคนมาเพื่อแสวงหาบางสิ่ง หรือละทิ้งบางอย่างไว้เบื้องหลัง บางคนมาเพื่อระลึกถึงสิ่งที่หายไป หรือแค่มาเรื่อยๆเปื่อยๆไปอย่างนั้นเอง ผมไม่รู้ว่าองค์กรนักท่องเวลาจะยืนยาวอยู่อีกนานแค่ไหนและเครื่องย้อนเวลาจะดำรงอยู่เป็นชั่วนิรันดร์หรือไม่ ผมรู้แต่ว่ามีโอกาสที่พวกเขาจะมาเยือนผมอีกต่อไปอย่างน้อยยี่สิบปีตามที่ โลโวเลียร์ ฑูตนักท่องเวลาคนนั้นกล่าว ...รู้ว่า สิ่งหนึ่งที่ผมดีใจคือการไม่ได้เกิดในยุคสมัยอนาคต ที่มืดมนไปด้วยกัมมันตภาพรังสี ไม่มีต้นไม้ ไม่เห็นดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าอย่างที่เห็นได้จากสวนของผม สิ่งหนึ่งที่ผมภาวนาคือ ขอให้ตนเองมีอายุยืนยาว...นานเพียงพอที่จะได้พบกับนักคณิตศาสตร์ชาวรัสเซีย มิรามินอฟ โซลอฟสกี้ ผมท่องจำชื่อของเขาจนขึ้นใจ...เมื่อผมได้มีโอกาสได้พบกับเขา ผมจะสังหารเขาเสีย แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 51 13:12:06 จากคุณ : Cryptomnesia - [ 17 ส.ค. 51 12:25:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบแล้วครับ อ่านแล้วเป็นอย่างไรบ้าง ช่วยวิจารณ์กันหน่อยนะครับ เรื่องสั้นคั่นนิยายไซไฟเรื่องยาว ที่...เอ่อ...สมองตันอีกแล้ว จากคุณ : Cryptomnesia - [ 17 ส.ค. 51 12:34:13 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สมมติว่าผมอายุ 18 กว่าจะเจอคนคิดสมการ จะไม่แก่งั่กหรือเนี่ย กำลังอ่านความรักของนักท่องเวลาค้างอยู่ทีเดียว จากคุณ : scottie - [ 17 ส.ค. 51 14:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มิรามินอฟ โซลอฟสกี้ คิดค้นสมการตอนปีพ.ศ.2631 แต่อาจจะเกิดก่อนหน้านั้นสัก 60 ปีก็ได้ครับ เป็นส่วนที่ให้ผู้อ่านจินตนาการต่อยอดเอาเองครับ ความรักของนักท่องเวลา สนุกมากครับ ผมอ่านรวดเดียวจบเลย พระเอกย้อนไปย้อนมาน่าเวียนหัวจริง แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 51 14:40:33 จากคุณ : Cryptomnesia - [ 17 ส.ค. 51 14:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แอบสงสัยว่า ไม่มีแบบ โผล่มาพร้อมๆ กันหลายคนในเวลาเดียวกันมั่งเหรอ ครับ อิๆๆ ป.ล. มีฉากหวิวซะด้วย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ส.ค. 51 19:56:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อย่าท่องเวลาไปในอดีตและอนาคตจังเลยค่ะ ถ้าท่องเวลาในอดีตได้ ยีนส์จะท่องไปในยุคที่อณาจักรนครวัดรุ่งเรื่อง ถ้าท่องเวลาในอนาคตได้ ยีนส์จะท่องเวลาไปอีก 50 ปีข้างหน้าค่ะ สองยุคนี้คงจะแตกต่างกันน่าดู จากคุณ : roslita - [ 18 ส.ค. 51 06:25:41 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ มาได้แค่ 45 นาที แล้วต้องเป็นที่นี่เท่านั้น แล้วจะไปศึกษาประวัติศาสตร์ได้ไง (หรืออ่านไม่เจอเอง อิอิ) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 18 ส.ค. 51 12:59:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 18 ส.ค. 51 13:09:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แอบคิดว่า โลกเรายังจะอยู่ไปอีกพันกว่าปีเลยรึนี่ นึกว่าจะแตกก่อนซะอีกค่ะ ถึงอนาคตจะแย่แค่ไหน แต่ก็ดีใจที่โลกยังอยู่ ^^ จากคุณ : Life's for Rent - [ 19 ส.ค. 51 17:37:48 ]