ความคิดเห็นที่ 1 แสงสว่างวาบขึ้นในดวงตาช่างเจรจา หญิงสาวได้ตัดสินใจเด็ดขาด “ฝ่าบาทเพคะ” นางเอ่ยเรียกเบาๆ  เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยหัวใจเต้นรัว “หม่อมฉันไม่อาจเอื้อมที่จะเป็นพระชายา แต่หม่อมฉัน......” เอ่ยถึงกลางคัน หญิงสาวก็กัดริมฝีปาก ชายหนุ่มลูบริมฝีปากนางอย่างอ่อนโยน “พูดต่อไป” “ไม่...ไม่พูดแล้วเพคะ” ความรวดร้าวและยินดีผสานกันเป็นท่วงทำนองอันรัดรึงใจ หญิงสาวใกล้จะกลั้นทำนบน้ำตาไว้ไม่อยู่ จึงถอนหายใจยาว กอดชายหนุ่มเอาไว้แน่นประหนึ่งได้สลัดพันธนาการทั้งมวลทิ้งไป แล้วเงยหน้าขึ้นเอ่ยอย่างอาดูร “ลมสุวรรณน้ำค้างหยก เพียงหวังพานพบหนึ่งครั้งในค่ำคืนนี้(๔)” จะขอละทิ้ง...และครอบครอง...อย่างสมใจ ความรักนวลสงวนตัวและเรือนร่างของตัวเอง ต่างถูกปัดทิ้งไปจากสมอง หากวันหน้าไร้วาสนาได้พบพาน ถือว่าโชคดียิ่งแล้ว เพราะไม่แน่ว่าอาจต้องประจันหน้ายามประหัตประหารกันในสมรภูมิ นางไม่สนใจ ค่ำคืนนี้เป็นของนาง และนาง...เป็นของเขา ฉูเป่ยเจี๋ยนึกว่าตัวเองฟังผิดเสียแล้ว ชายหนุ่มนิ่งตะลึงไปชั่ววูบ จากนั้นความฮึกเหิมพลันประดังจนต้องแหงนหน้าหัวเราะก้อง ก่อนจะช้อนร่างยอดพธูขึ้นสู่วงแขน ก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องนอน แล้ววางนางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มก้มหน้าลงพินิจดวงหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาและมือขาวผุดผ่อง เอ่ยเสียงนุ่ม “เราจะอยู่ด้วยกันไปชั่วชีวิต” “เพคะ” หญิงสาวพยักหน้า น้ำตาไหลริน <>::<>::<> อาภรณ์แพรขาวพิสุทธิ์ ดอกเหมยร่วงพรูประดับแต้มชาย ปิ่นร่วงสู่พื้น เรือนผมดำขลับแผ่สยาย คลุมทาบบนหมอนนุ่ม ประหนึ่งสายน้ำตกอันงามตรึงตรา หัวใจนั้นร้อนรุ่ม ยามสานสบตาอย่างไผลเผลอ ต่างเหม่อมองดั่งหลงละเมอ เพียงดึงอย่างแผ่วเบา สายรัดพลิ้วปลิวลงจากเตียง ผิวขาวเนียนผุดผ่องเผยรำไร กลืนวิญญาณของชายหนุ่มลงทั้งเป็น กระตุ้นเลือดร้อนระอุให้ฉีดพุ่งจากปลายเท้าขึ้นสู่สมองจนลั่นอึงอล “ยอดพธูแห่งหล้า.......” ชายหนุ่มพึมพำ ก้มศีรษะลงจุมพิต ริมฝีปากแดงระเรื่อซ่านกลิ่นหอมเฉพาะกายของนาง หวานล้ำดั่งดอกกุ้ยฮัว “ฝ่าบาท......” “ไม่ใช่ฝ่าบาท” หญิงสาวเข้าใจ เปลี่ยนไปเรียกว่า “เป่ยเจี๋ย” “ติ้งหนานในวันวาน...เป่ยเจี๋ยในวันนี้” ชายหนุ่มกระซิบแผ่วเบา เอ่ยชื่อเดิมที่เคยบอกในกาลก่อนด้วยหมายจะผ่อนคลายความประหม่าของหญิงสาว นอกหน้าต่าง จันทร์เพ็ญเด่นกระจ่าง ในวังเจิ้นเป่ยหวาง เสียงแผ่วครวญดั่งขับขาน กุยเล่อตงหลินหนุ่มสาวสองสถาน หนึ่งสูญวิญญาณ หนึ่งสูญหัวใจ... <>::<>::<> ชายหนุ่มลูบไล้ใบหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาที่หลับสนิทอย่างรักใคร่ เขี่ยเส้นไหมดำขลับที่บดบังริมฝีปากแดงระเรื่อออก หญิงสาวยิ้มหวานอยู่ในความฝัน ระบายลมหายใจออกมาเป็นจังหวะอย่างสงบ นางเหนื่อยแล้ว...ชายหนุ่มทราบดีว่านางอ่อนเพลียมากเพียงใด เพราะเสียงครวญที่แม้ดวงดารายังหน้าแดงจัดเมื่อครู่ยังคงทิ้งปลายเสียงล่องลอยอยู่ภายในห้อง นำพากลิ่นหอมกำซาบซ่านเข้ามาเต็มอก ริมฝีปากอันงดงาม เอวอันบอบบาง ทรวงอกผลิพุ่ง แล้วยังปลีน่องเพรียวงาม ล้วนแต่มีตราประทับที่เขาทิ้งเอาไว้ทั้งสิ้น ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม แต่แล้วไม่ทราบนึกถึงเรื่องใดขึ้นได้ รอยยิ้มจึงสลายไป คิ้วเข้มขมวดมุ่นเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องนอนโดยปิดประตูตามหลังอย่างแผ่วเบา <>::<>::<> ฉู่ม่อหรานได้รออยู่แล้วในห้องหนังสือ ฉูเป่ยเจี๋ยก้าวเข้ามาในห้องด้วยฝีเท้าอันหนักอึ้ง แล้วนั่งลงด้วยสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก ในแขนเสื้อของชายหนุ่มมีกระดาษข้อความใบหนึ่งซึ่งฉู่ม่อหรานได้นำมาให้เขาอยู่ก่อน...... ......หยางเฟิ่ง ชาวเป่ยม่อ ถูกขายเข้ามาอยู่ในวังขององค์ชายแห่งกุยเล่อตั้งแต่เล็ก เชี่ยวชาญดีดพิณ เป็นหนึ่งใน “สองพิณแห่งกุยเล่อ” ในปัจจุบัน ถูกเลี้ยงดูในเขตส่วนใน เหอซู่โปรดปรานมาก เผยตัวน้อยครั้งยิ่ง ชอบปลูกดอกไม้ใบหญ้า อาหารที่ชอบ : เจี้ยงปาเป่า สีที่ชอบ : สีน้ำเงิน ถูกลงโทษเพราะโดนใส่ความ ปัจจุบันร่องรอยไม่ชัดเจน ฉูเป่ยเจี๋ยล้วงกระดาษข้อความออกมาอ่านทวนซ้ำอีกครั้ง อากาศรอบด้านถูกรัศมีแห่งอำนาจที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มก่อกวนจนพลุ่งพล่านปั่นป่วน “ไม่มีพิรุธแม้แต่น้อย” รอยยิ้มขื่นผุดขึ้นบนมุมปาก ฉู่ม่อหรานซึ่งน้อยครั้งนักจะได้เห็นสีหน้าจนแต้มเช่นนี้ของเจ้านายลนลานก้มศีรษะลงทันทีขณะเอ่ยถามว่า “ฝ่าบาทหมายความว่า......” “สองพิณแห่งกุยเล่อ รึ......” ผู้เป็นนายพึมพำ “อีกหนึ่งพิณคือผู้ใด ?” “กราบทูลฝ่าบาท คือสาวใช้ผู้หนึ่งของวังจิ้งอานหวาง แซ่ป๋ายพ่ะย่ะค่ะ” ฉูเป่ยเจี๋ยหลับตาลงอย่างอ่อนล้า เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง นัยน์ตาได้กลับมาสาดประกายเจิดจ้าดังเดิม เปล่งคำพูดผ่านพ้นระหว่างแนวฟันออกมาว่า “ตรวจสอบ” “รับบัญชา” <>::<>::<> พิงถิงตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงอรุณอ่อนจาง เรือนผมดำขลับแผ่คลุมอยู่บนหลังไหล่เปล่าเปลือย และมีใครบางคนกำลังจุมพิตไหล่ของนางอย่างอ่อนโยน ครั้นหันศีรษะไป ก็ประสานสบนัยน์ตาดำสนิทมองทะลุหัวใจได้เข้าพอดี หญิงสาวนึกถึงเสียงครวญและหอบระรัวของตนเมื่อคืนนี้ออกอย่างฉับพลัน จึงร้องอุทานลั่น ฝังใบหน้าร้อนผ่าวราวจับไข้ลงในผ้าห่มทันที “ไม้ได้กลายเป็นเรือ(๕) ไม่ต้องหลบแล้วน่า” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยขณะเล่นแพผมดำขลับไปพลาง มองนางเผยอาการอุธัจเช่นสาวรุ่นไปพลาง ครั้นเห็นว่านางยังคงเอาแต่ซ่อนหน้าโดยไม่ยอมหันมาก็หัวเราะ แกล้งกัดไหล่นุ่มเนียนเบาๆ อย่างหยอกเย้า “ว้าย !” พิงถิงร้องอุทานอย่างตกใจพร้อมกับพลิกกายหนี จึงถูกชายหนุ่มที่เฝ้าโพรงไม้รอกระต่ายเปรียว(๖)อยู่ก่อนรวบเอวบางเอาไว้ แล้วจุมพิตริมฝีปากแดงฉ่ำปานจะหยดอย่างดุดัน “จุ๊จุ๊...อาหารเช้าที่เลิศรสที่สุดในใต้หล้า” “ท่าน......ท่าน......” “ข้าทำไม ? นับแต่วันนี้ไปต้องเรียกข้าว่าฟูจวิน(๗)” หญิงสาวขึงตาใส่ กล่าวอย่างไม่ยอมรับนับถือ “ผู้ใดรับปากว่าจะแต่งงานกับท่านกัน ?” ฉูเป่ยเจี๋ยกุมมือของนางไว้โดยแรงราวกับคิดจะขยี้ให้แหลกคามือกระนั้น นัยน์ตาดำสนิทจ้องมองหญิงสาวแน่วนิ่ง เอ่ยเสียงเข้ม “แต่งงานกับข้า แล้วอย่าหนีจากไปอีก” หัวใจหญิงสาวเหมือนถูกแทงใส่ไปหนึ่งดาบอย่างฉับพลัน นิ่งมองชายหนุ่มอย่างตกตะลึง ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้น จงอยู่กับข้า ผืนดินถล่มผืนฟ้าทลาย ข้าจะรับไว้ให้เอง” ...ผืนดินถล่มผืนฟ้าทลายหรือ ?... แพขนตาหญิงสาวสั่นระริกยามจับจ้องชายหนุ่มตรงหน้า ร่างกายช่างสูงใหญ่ถึงเพียงนั้น...พลังอำนาจช่างมากล้นถึงเพียงนั้น...คิ้วช่างเข้มถึงเพียงนั้น สิ่งใดบ้างมิใช่สิ่งซึ่งน่านิยมชมชอบที่สุดในสายตาอิสตรี ? เพียงมีเขาอยู่เคียงข้าง...ทุกอย่างล้วนมั่นคง แต่ว่านาง......แต่ว่านางต้องจากไป หยาดน้ำตาคลอคลองไหวระริกอยู่ในเบ้า หญิงสาวแหงนหน้า ไม่อาจหักใจเบือนสายตาหลบได้ _________________________ ๔. “ลมสุวรรณน้ำค้างหยก เพียงหวังพานพบหนึ่งครั้งในค่ำคืนนี้” เป็นข้อความที่ดัดแปลงมาจากบทกวี “เชว่เฉียวเซียน” (queqiaoxian : เซียนสะพานนกเชว่) ของ ฉินกวน (Qinguan) นักกวีสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ (พ.ศ. 1503 - 1822) เนื้อหาของบทกวีกล่าวถึงชายเลี้ยงโคกับหญิงทอผ้าที่จะมาพบกันได้เพียงครั้งเดียวในหนึ่งปี คือในคืนวันฤดูใบไม้ร่วง ว่าแม้จะพบกันเพียงปีละหนึ่งคืน แต่ความหมายของหนึ่งคืนนี้เหนือล้ำกว่าคนทั่วไปที่ได้พบได้อยู่เคียงคู่กันทุกคืนวันมากนัก ; “ลมสุวรรณน้ำค้างหยก” หมายถึงฤดูใบไม้ร่วงที่สายลมปลอดโปร่งน้ำค้างงดงาม ๕. ไม้ได้กลายเป็นเรือ (muyichengzhou : มู่อี่เฉิงโจว) หมายถึงเหตุการณ์ได้คงตัวไปเรียบร้อยแล้ว ไม่สามารถที่จะแก้ไขอะไรได้แล้ว ๖. เฝ้าโพรงไม้รอกระต่ายเปรียว (shouzhudaitu : โส่วจูไต้ทู่) หมายถึงดักซุ่มเฝ้ารออยู่ก่อนแล้ว ๗. ฟูจวิน (fujun) คำเรียกสามีของภรรยาชาวจีน จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 06:00:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มือสากระคายปาดเช็ดอย่างอ่อนโยนบนใบหน้านวล “อยู่ดีๆ ไยจึงร้องไห้เล่า ?” “หม่อมฉันก็ไม่ทราบเช่นกันเพคะว่าทำไม อยู่ดีๆ ก็ร้องไห้ออกมาเอง” พิงถิงเช็ดน้ำตา แล้วยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ยิ่งลังเล หัวใจก็ยิ่งเจ็บปวดแทบด่าวดิ้น ยิ่งเจ็บปวด นางก็ยิ่งต้องกัดฟันแน่นขึ้นและจากไปให้ได้ ตัดใจไม่ลงแล้วจะมีประโยชน์ใด ? ใบหน้ายิ้มแย้มโกรธเกรี้ยวยินดีดุว่าของฉูเป่ยเจี๋ย นางต่างต้องตัดใจให้ได้ทั้งสิ้น นายน้อยยังอยู่ห่างไกลสุดหล้า นางจะทรยศเข้ามาอยู่ในวังเป็นพระชายาไม่ได้เด็ดขาด ไป...ต้องไปให้ได้ จากครานี้เนิ่นนานปี แม้นพานยามดี พบถิ่นงามไร้ค่าสิ้น(๘)...... เพ่งมองทุกรายละเอียดของชายหนุ่มอย่างละโมบ ถูกเขาโอบกอดเอาไว้...ไม่อาจตัดใจข่มตาหลับได้ ทุกค่ำคืนต่างร่วมภิรมย์ จวบจนเรี่ยวแรงถูกคั้นแห้งเหือด จวบจนมิอาจไม่หลับตา ก็ยังขอกุมมือร้อนผ่าวของชายหนุ่มไว้แน่นหนา เอนอิงอยู่ในอ้อมอกกว้าง บางครา...เสียงถอนหายใจหนักหน่วงของชายหนุ่มแว่วมาจากริมโสต...หัวใจนางเจ็บแปลบ คนผู้นี้...เอาความทะเยอทะยานมากมายเพียงนี้มาจากที่ใดกัน งานราชการ ทำสงคราม หลั่งเลือดในสมรภูมิ ไม่มีสักสิ่งที่เขายอมวางมือ แม้ในความฝันยังเก็บมาผูกมัดตัวเอง ต้องไป...ต้องไปให้ได้ นางได้เหยียบลงบนทรายดูดที่จะดึงรั้งคร่าชีวิตเสียแล้ว แม้การชักเท้าขึ้นจะยากเย็นแสนเข็ญ แต่กลับมิอาจไม่ทำ <>::<>::<> ทว่าหลังผ่านพ้นราตรีแรก ทั้งสองกลับแนบชิดหวานชื่นไม่ยอมห่าง ฉูเป่ยเจี๋ยถึงกับยอมละทิ้งงานราชการวันแล้ววันเล่า เพื่อทำตัวให้ว่างมาอยู่กับนางทั้งวัน “กุ้ยฮัวเดือนสิบหอมกำซาบ......” ดอกกุ้ยฮัวซึ่งส่งกลิ่นหอมรวยรินมากระทบจมูกถูกชายที่นางรักเด็ดมาปักมวยผมให้ พิงถิงหันหน้าไปหา แม้ในใจอ้างว้างอาดูร แต่กลับคลี่ยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ชายหนุ่ม ฉูเป่ยเจี๋ยกระซิบที่ริมโสตของนาง “ไว้ตอนวสันต์(๙) ดอกไม้ในลานหลังเรือนบานเมื่อไร ข้าจะเด็ดดอกที่งามที่สุดมาปักผมให้เจ้าทุกวัน” “เดิมทีหม่อมฉันก็ไม่ได้งดงามอยู่แล้ว มาถูกดอกไม้เทียบเคียงเข้าอีก จะไม่ยิ่งอัปลักษณ์ไปกันใหญ่หรือเพคะ ?” “อย่างนั้นเจ้าก็ขับร้องให้ดอกไม้ต้องละอายเสียเลยสิ” เสียงหัวเราะของฉูเป่ยเจี๋ยดังสะท้อนก้องอยู่ ณ กลางอากาศเหนือวัง พิงถิงลอบแปลบใจ วสันต์...ยามมวลหมู่ผกาต่างผลิบาน ท่านอยู่ในตงหลิน ข้าเล่า...อยู่หนใด ? <>::<>::<> ยี่สิบวันติดต่อกันที่ฉูเป่ยเจี๋ยไม่ผละห่างจากนางแม้แต่ก้าวเดียว ราวกับทราบอยู่รางๆ ว่าจะต้องสูญเสียนางไป จึงเพียรร้อยรัดนางเอาไว้อย่างดื้อรั้น และตักตวงอย่างละโมบราวกับผู้หิวโหย หัวใจ...ใกล้ละลายเป็นน้ำ “ทำไมถึงไม่เห็นม่อหรานเล่าเพคะ ?” “ข้าส่งเขาไปทำงาน เพิ่งจะกลับมาเมื่อวานนี้เอง” “มีเรื่องสำคัญใดหรือเพคะ ถึงขนาดต้องส่งเขาไปทำ ?” ชายหนุ่มโอบไหล่บอบบาง ถอนหายใจเอ่ยว่า “เรื่องสำคัญที่สุดในโลกนี้ ไม่มีใดเกินรั้งเจ้าให้อยู่ข้างกายข้า” พิงถิงค้อนขวับ แล้วย่นจมูกใส่ “ปากหวานนัก” “ถูกต้อง ปากของข้านั้นหวานนัก พระชายาเชิญชิมดูเถิด” เมื่อฉวยโอกาสได้ ชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงหาโดยไม่เปิดทางให้หญิงสาวหลบเลี่ยง จวบกระทั่งพิงถิงที่ร้องโวยวายถูกเขาผนึกริมฝีปากเอาไว้จนได้แต่บิดกายส่งเสียงครางในลำคอ ชายหนุ่มจึงค่อยปล่อยมืออย่างพอใจ แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าแววตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากจะหยุดอยู่แค่นี้ “กลับไปที่ห้องกันดีไหม ?” “ไม่ดี !” หญิงสาวเงื้อหมัดทุบหลังไหล่ชายหนุ่มเต็มแรง “อีตาหมาป่าราคะนี่ ข้าไม่กลับไปที่ห้องนะ !” เสียงร้องอุทานอย่างตกใจหลุดจากปากของพิงถิงอีกครั้งเมื่อร่างบางถูกช้อนลอยขึ้นสู่วงแขนแข็งแรง “สวรรค์...คงไม่ใช่ว่า...อีกแล้ว......ละเว้นหม่อมฉันเถิดเพคะ” ฉูเป่ยเจี๋ยหัวเราะก้อง “อีกประเดี๋ยวเจ้าก็จะได้อ้อนวอนข้าอีกอยู่แล้ว” <>::<>::<> ฤดูกาลซึ่งเกล็ดหิมะใกล้โปรยปราย หญิงสาวก็ยังไม่สบโอกาสไปจากวังเจิ้นเป่ยหวางเสียที ความกลัดกลุ้มกังวลไปสารพัดทำเอาพิงถิงบิดดึงผ้าเช็ดหน้าจนใกล้จะขาดอยู่รอมร่อ วันนี้ ยากนักที่ฉูเป่ยเจี๋ยจะออกไปข้างนอก แต่ชายหนุ่มกลับสั่งฉู่ม่อหรานว่า “เฝ้าว่าที่พระชายาของข้าเอาไว้ให้ดีๆ ล่ะ ข้าไปประเดี๋ยวเดียวก็จะกลับมา” โอกาสอันยากพบพาน พิงถิงมีหรือจะยอมปล่อยให้หลุดมือ หญิงสาวไปยืนส่งฉูเป่ยเจี๋ยที่หน้าประตู มองชายหนุ่มขี่ม้าจากไปด้วยท่าทางกระตือรือร้น เมื่อนึกถึงว่านี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายที่นางจะได้เห็นเงาร่างของเขา หญิงสาวก็อดวูบในใจไม่ได้ และยืนเหม่อลอยที่นอกประตูอยู่พักใหญ่ ฉู่ม่อหรานเดินเข้ามาหยุดอยู่ห่างจากนางไม่กี่ก้าวอย่างนอบน้อม “หยางเฟิ่งกูเหนี่ยง อากาศหนาว เชิญกลับเถิดขอรับ” หลังจากเงาร่างของฉูเป่ยเจี๋ยลับหายไปแล้ว ไหวพริบที่สูญเสียก็ค่อยๆ หวนกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง พิงถิงหันกายกลับ ริมฝีปากประดับรอยยิ้ม “พรุ่งนี้เกรงว่าหิมะคงจะตกเป็นแน่” กล่าวพลางก้าวผ่านเข้าประตูใหญ่ด้วยความรู้สึกโปร่งโล่งไปทั้งกาย เมื่อเหลือบสายตามองไป ฉู่ม่อหรานได้ติดตามหลังมาอย่างไม่รีบร้อน แต่ก็ไม่เชื่องช้า “ม่อหราน เจ้าไปทำงานเถิด” “ด้วยบัญชาของฝ่าบาท ม่อหรานต้องติดตามหยางเฟิ่งกูเหนี่ยงขอรับ” สีหน้าหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “เจ้าจะจับตาดูข้าอย่างนั้นหรือ ?” “มิกล้า” “ข้าจะออกไปข้างนอก เจ้าจะจับข้ามัดแล้วมอบให้ฝ่าบาทตัดสินโทษหรือไม่ ?” “มิกล้า” ม่อหรานสมแล้วที่เป็นม่อหราน สีหน้าเรียบสนิทไม่มีวี่แววหงุดหงิดขัดเคืองแม้แต่น้อย หลังจากก้มหน้าคิดอยู่ชั่วครู่ พิงถิงก็คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง พูดเบาๆ ว่า “ข้าไม่ดีเอง ฝ่าบาทไปแล้ว ข้าจึงอารมณ์ไม่ค่อยดี และมาพาลเอากับเจ้า” ฉู่ม่อหรานเหลือบมองนาง สีหน้าท่าทียังคงความสุภาพนอบน้อมอยู่เช่นเดิม พิงถิงเลิกสนใจม่อหราน เท้าก้าวเดินเรื่อยๆ สู่ห้องด้านในขณะที่สมองขบคิดไม่ได้หยุด ...จะใช้ระเบิดสายฟ้าหรือยามอมวิญญาณดี ?... ตอนนี้ไม่มีของอยู่ในมือทั้งคู่  ระเบิดสายฟ้าวัตถุดิบออกจะหายากหน่อย ส่วนยามอมวิญญาณมีวิธีทำหลายวิธี และวิธีหนึ่ง เพียงแค่นำสมุนไพรที่พบเห็นได้บ่อยๆ มาผสมกันแล้วสกัดด้วยกรรมวิธีลับ ก็สามารถนำมาใช้ทำเป็นยามอมวิญญาณได้แล้ว หญิงสาวอดเจ็บใจตัวเองไม่ได้ที่เมื่อก่อนไม่ยอมร่วมฝึกกระบี่กับนายน้อยอย่างจริงจัง ไม่อย่างนั้นหากตอนนี้นางชักกระบี่อย่างปุบปับละก็ ฉู่ม่อหรานที่ไม่ทันตั้งตัวย่อมไม่มีทางสู้ได้แน่ ...อย่างนั้นใช้ยามอมวิญญาณก็แล้วกัน... “แค่ก......แค่กแค่ก......” หญิงสาวเอามือลูบลำคอ แสร้งไอออกมา 2-3 ครั้ง ฉู่ม่อหรานก้าวใกล้เข้ามาสองก้าวอย่างระมัดระวัง “หยางเฟิ่งกูเหนี่ยงไม่สบายหรือขอรับ ? ข้าจะเชิญเฉินกวนจื่อมา......” “ไม่ต้อง ยาของเขาไม่เห็นจะมีประโยชน์เลย ทานไปตั้งหลายวัน อาการก็ยังไม่ดีขึ้นสักนิด” หญิงสาวขมวดคิ้ว “ใบสั่งยาที่ข้าเขียนเองยังอาจจะดีกว่าบ้างเสียด้วยซ้ำ” นางเดินไปที่โต๊ะ ฝนหมึก(๑๐) แล้วเขียนรายการสมุนไพรที่ต้องการลงในกระดาษแผ่นหนึ่งอย่างตั้งใจ ก่อนจะส่งให้ม่อหราน “รบกวนเจ้าช่วยไปซื้อสมุนไพรเหล่านี้มาให้ข้าหน่อยนะ” หญิงสาวปล่อยให้ฉู่ม่อหรานตรวจสอบรายการสมุนไพรในใบสั่งยาอย่างเยือกเย็น เมื่อมองไม่เห็นว่ามีสิ่งใดผิดปกติ ฉู่ม่อหรานก็พยักหน้า “ได้ขอรับ” จากนั้นส่งเสียงร้องเรียกทหารองครักษ์มาคนหนึ่ง แล้วยื่นกระดาษข้อความไปให้ “เอ้า ! ไปเอายาตามในใบสั่งนี้มาซะ” หญิงสาวยิ้มให้ฉู่ม่อหรานอย่างขอบคุณ แล้วย้อนกลับเข้าไปในห้อง ปิดประตูลง ฉู่ม่อหรานยืนเฝ้าที่หน้าประตูอย่างเงียบงัน ____________________________ ๘. เป็นข้อความที่นำมาจากส่วนหนึ่งของบทกวี “อวี่หลินหลิง” (yulinling) ของหลิวหย่ง (Liuyong : หลิ่วหย่ง) นักกวีสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ เป็นบทกวีที่เขียนในตอนที่กวีผู้นี้ถูกย้ายตำแหน่งต้องไปจากเมืองหลวงและหญิงคนรัก ความหมายของข้อความนี้คือ “จากกันครั้งนี้ คงอีกหลายปีที่จะไม่ได้พบกัน หลังจากกันแล้ว แม้นได้พบวันที่อากาศดี หรือได้พบสถานที่ที่มีทิวทัศน์งดงาม ก็คงมองเห็นเป็นเพียงความว่างเปล่า ไม่อาจทำใจให้รื่นรมย์กับมันได้อีก” ๙. ฤดูวสันต์ แปลว่า ฤดูใบไม้ผลิ ๑๐. หมึกของคนจีนสมัยโบราณ โดยเฉพาะหมึกคุณภาพดีจะมีลักษณะเป็นแท่งหมึกที่ต้องฝนปลายด้านหนึ่งลงในจานฝนหมึก(ทำจากหิน)ทีละเล็กน้อยเท่าที่ต้องใช้ จากนั้นใช้พู่กันจุ่มน้ำมาผสมนิดหน่อยให้ผงหมึกที่ฝนออกมาติดอยู่บนจานฝนหมึกละลาย จึงจะกลายเป็นน้ำหมึกที่ใช้เขียนได้ จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 06:01:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในห้องประดับตกแต่งอย่างหรูหรางดงาม เหล่านี้ฉูเป่ยเจี๋ยล้วนแต่จงใจตกแต่งให้นางใหม่ทั้งสิ้น กระจกทองเหลืองเครื่องประทินโฉม เสื้อผ้าอาภรณ์หลากสีสัน ราวระเบียงสลักลวดลาย โต๊ะเครื่องแป้งต่ออย่างประณีตวางอยู่ ณ มุมหนึ่งของห้อง เส้นผมดำสนิท 2-3 เส้นทิ้งตัวขดอ่อนๆ อยู่หน้ากระจกอย่างสงบ นั่นเป็นผมที่ร่วงลงมาเช้าตรู่วันนี้ตอนที่ฉูเป่ยเจี๋ยหวีผมให้นาง ดวงตาใสกระจ่างดั่งหยาดน้ำค้างกวาดมองทุกสิ่งภายในห้องอย่างอาวรณ์  สะกดกลั้นเสียงทอดถอนยาวเหยียดในลำคอ จากนั้นจึงเดินไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เปิดกล่องเครื่องประดับศีรษะ ความปรารถนาชั่วชีวิตของเด็กสาวจากครอบครัวสามัญต่างวางสงบนิ่งอยู่ภายในกล่องใบนี้ ปิ่นทอง กำไลหยก กระดิ่งหยกมรกต สร้อยไข่มุกที่เผ่าเล็กๆ เผ่าหนึ่งนำมาบรรณาการ...กลมเกลี้ยงสุกใส หญิงสาวเลือกเครื่องประดับ 2-3 ชิ้นที่ไม่สะดุดตานักจากในกล่องใส่ลงในแขนเสื้อ ทุกสิ่งเตรียมพร้อมสรรพ ขาดเพียงลมบูรพา(๑๑) เมื่อมียามอมวิญญาณ การจะจัดการฉู่ม่อหรานก็ง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ และหลังจากจัดการฉู่ม่อหรานได้ การจะไปจากวังแห่งนี้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นแต่อย่างใด เวลาที่เหลือในตอนนี้นำมาใช้รำลึกอดีตได้พอดี หลังจากรำลึกอดีตแล้วก็ต้องละทิ้งไป ยามลาจากจึงจะสามารถข่มกลั้นไม่หันกลับมามองอีกได้ ...ทหารคนนั้นนี่ทำอะไรชักช้าเสียจริง ไม่เห็นแม้แต่เงาตั้งสองชั่วยามเต็มๆ เข้าไปแล้ว... พิงถิงนึกบ่นอยู่ในใจ ตอนแรกหญิงสาวไม่คิดจะทวงถามเพราะกลัวว่าฉู่ม่อหรานจะนึกระแวง มาเวลานี้นางรอแล้วรออีกจนเริ่มจะค่อยๆ อดรนทนไม่ไหวมากขึ้นทุกที จึงแกล้งทำเป็นไอหนักๆ 2-3 ครั้ง เพื่อให้ฉู่ม่อหรานที่เฝ้าเงียบๆ อยู่หน้าห้องได้ยิน “อาการป่วย” ของนางชัดๆ จากนั้นเมื่อทำท่าจะร้องถามผ่านทางหน้าต่างว่า “ทำไมยาถึงยังไม่มาอีกเล่า” ก็มีคนผู้หนึ่งผลักประตูเข้ามา “เป็นอะไร ไม่สบายอีกแล้วหรือ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยก้าวยาวๆ เข้ามาในห้อง โยนแส้ม้าไปด้านหลังอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะขยับมือมาโอบนางเอาไว้แทน “อากาศหนาว แล้วเจ้ายังจะมานั่งอยู่อย่างนี้เฉยๆ อีกหรือ ?” น้ำเสียงชายหนุ่มเจือกระแสตำหนิเต็มเปี่ยม “ทำไมถึงกลับมาเร็วอย่างนี้เล่า ?” พิงถิงตะลึง เมื่อกี้นางยังหลงนึกว่าจะไม่ได้พบเขาอีกอยู่หยกๆ มาตอนนี้ชายหนุ่มกลับมายืนวางมาดอยู่ตรงหน้านางอีกแล้ว หญิงสาวไม่ทราบจะบรรยายความรู้สึกของตัวเองอย่างไรถูกจริงๆ “จัดการธุระเสร็จแล้วหรือเพคะ ?” “ยังไม่เสร็จ ม่อหรานบอกว่าเจ้าไม่สบาย ไอหนักมาก จึงส่งทหารไปแจ้งให้ข้าทราบ” พิงถิงนึกแค้นฉู่ม่อหรานเสียจนอยากจะกัดฟันกรอดๆ ขึ้นมาในทันใด เขาเป็นตัวการทำให้นางหมดโอกาสหนีแท้ๆ เชียว แต่สิ่งที่หญิงสาวทำได้มีเพียงตั้งสติปั้นหน้าคลี่ยิ้มออกมา “ข้าสบายดีนี่เพคะ ไม่ได้เป็นอะไรเลยสักนิด ม่อหรานตกอกตกใจเกินเหตุไปเองต่างหาก ฝ่าบาทไม่ต้องสนใจหรอกเพคะ กลับไปจัดการธุระของฝ่าบาทอย่างวางใจเถิด ฝ่าบาทเป็นถึงหวางเยี่ย อย่าเอาแต่อยู่กับสตรีทั้งวันสิเพคะ” พูดพลางเอามือดันชายหนุ่มออกไปข้างนอกเบาๆ “หึหึ เริ่มมีมาดพระชายาแล้วนะนี่” ฉูเป่ยเจี๋ยคลายมือ แล้วอธิบายว่า “ธุระไม่ได้สำคัญอะไรนักหรอก แค่จับตัวผู้ติดตามของเหอเสียได้เท่านั้น ข้ากำลังคิดจะสอบปากคำด้วยตัวเอง ก็พอดีได้ยินว่าเจ้าป่วย จึงรีบกลับมาเสียก่อน” พิงถิงสะท้านเฮือก แล้วต้องรีบแสร้งทำเป็นเอามือปิดปากไอติดต่อกันเป็นการกลบเกลื่อนทันที ชายหนุ่มตบหลังนางเบาๆ “เป็นอะไรไป ? แล้วยังจะบอกอีกว่าไม่เป็นอะไร โรคประจำตัวของเจ้านี่สักวันต้องหาทางรักษาให้หายขาดให้ได้ ข้าสั่งพวกนั้นไปหาซื้อยามาให้แล้ว” หญิงสาวหยุดไอ เงยหน้าขึ้นพูดว่า “แล้วธุระของฝ่าบาทเล่าเพคะ ? ยังไม่ได้สอบปากคำนักโทษ แล้วจะไปรายงานต้าหวางว่าอย่างไร ?” “ข้าสั่งให้คนคุมตัวเขามาที่นี่แล้ว สอบปากคำที่วังนี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ” “จับคนสำคัญคนไหนมาได้หรือเพคะ ?” “ก็ไม่ถือว่าเป็นคนสำคัญอะไร แค่เจ้าหนูคนหนึ่งเท่านั้น ชื่อว่าตงจั๋ว” พิงถิงใจหายวูบ ทว่าสีหน้าไม่แสดงออกใดๆ ทั้งสิ้น “ชื่อนี้หม่อมฉันเคยได้ยินเพคะ เขาเป็นผู้ติดตามข้างกายของเสี่ยวจิ้งอานหวาง ได้รับความเอ็นดูจากเสี่ยวจิ้งอานหวางมากทีเดียว มีครั้งหนึ่งเสี่ยวจิ้งอานหวางมาเยือนที่วังองค์ชายซู่ ก็พาเขานี่แหละเพคะติดตามมาด้วย” ฉูเป่ยเจี๋ยลูบผมของนางเล่น “จะไปสอบปากคำด้วยกันกับข้าไหม ?” <>::<>::<> ๑๑. ทุกสิ่งเตรียมพร้อมสรรพ ขาดเพียงลมบูรพา (wanshijubei, zhiqiandongfeng : ว่านซื่อจวี้เป้ย จื่อเชี่ยนตงเฟิง) หมายถึง ทุกอย่างเตรียมการพร้อมแล้ว ขาดแต่สิ่งที่สำคัญที่สุดเป็นสิ่งสุดท้าย ภาษิตนี้มีที่มาจากเรื่องสามก๊ก เนื้อเรื่องช่วง “ยุทธการที่ผาแดง” (chibizhizhan : ชื่อปี้จือจ้าน) เป็นตอนที่ทัพของเล่าปี่ซึ่งมีขงเบ้งเป็นเสนาธิการและทัพของซุนกวนซึ่งมีจิวยี่เป็นแม่ทัพควบเสนาธิการร่วมมือกันโจมตีทัพโจโฉที่มีกำลังคนมากกว่าหลายเท่าตัวและตั้งทัพอยู่ที่ผาแดง ในตอนนั้นทุกอย่างเตรียมการเรียบร้อยตามแผน ขาดก็แต่ให้ลมตะวันออกเฉียงใต้(จีนเรียก “ลมตะวันออก” หรือ “ลมบูรพา” )พัดมา เพื่อที่จะได้วางเพลิงเผากองทัพเรือของโจโฉ แต่ในตอนนั้นเป็นฤดูหนาวที่ทุกวันมีแต่ลมตะวันตกเฉียงเหนือ(จีนเรียก “ลมเหนือ”)พัดมา ทำให้จิวยี่กลุ้มใจมาก ขงเบ้งซึ่งรู้แจ้งในความเคลื่อนไหวของดินฟ้าอากาศดีจึงฉวยโอกาสบอกว่า เขาสามารถเรียกลมเรียกฝนได้ ให้จิวยี่สร้างหอสูงให้เขาขึ้นไปทำพิธีเรียกลมมาช่วยโหมไฟให้ไหม้กองทัพเรือของโจโฉเป็นเวลาสามวันสามคืน จิวยี่ก็สั่งให้คนสร้างให้ ขงเบ้งจึงขึ้นไปบนหอนั้นทำเป็นว่าทำพิธีเรียกลม เมื่อถึงเวลาที่ขงเบ้งคาดการณ์เอาไว้ ลมบูรพาก็พัดมาจริงๆ ทำให้ทัพเล่าปี่และทัพซุนกวนสามารถเผากองทัพเรือของโจโฉได้สำเร็จและเอาชนะทัพโจโฉได้ <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 06:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ไป ไม่ไป? รู้ ไม่รู้? หวานเคลือบน้ำตาชัดๆตอนนี้ T^T ถามนิดนึงค่ะ วันก่อนเพื่อนบอกหนมจีนว่าเป็นวันวาเลนไทน์ของจีน ใช่วันที่หญิงทอผ้ากับชายเลี้ยงวัวจะได้เจอกันรึเปล่าคะ? (ตอนแรกหนมจีนนึกว่าใช่ แต่เห็นพี่หลินโหม่วเขียนไว้ว่าเป็นฤดูใบไม้ร่วงเลยชักลังเล) จากคุณ : หนมจีน - [ 18 ส.ค. 51 07:53:55 A:58.41.36.242 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ก็ตอนนี้แหละ ฤดูใบไม้ร่วง v_v" เดือนอ้าย - เดือน 3 = ฤดูใบไม้ผลิ เดือน 4-6 = ฤดูร้อน เดือน 7-9 = ฤดูใบไม้ร่วง เดือน 10-12 = ฤดูหนาว เทียบกับเดือนสากล เดือนอ้ายของจีนมักอยู่ในเดือนกุมภาพันธ์ (วันตรุษจีน คือวันที่ 1 เดือนอ้าย มักอยู่ในเดือน ก.พ.) ฤดูใบไม้ร่วงก็จะอยู่ในช่วง ส.ค. - ต.ค. ค่ะ (คนเขียนเขาเอาเวลาตามสะดวก นับๆ ดูแล้ว เขานับตามเดือนสากล ไม่ได้นับตามเดือนจีนโบราณหรอก แต่ระยะเวลาของฤดูนี้เอาตามจีนโบราณค่ะ) จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 08:22:05 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ พี่หลินโหม่ว มาตอบเร็วมากเลย ว่าแต่ ตอนนี้นี่ร่วงแล้วเหรอเนี่ย ทำไมมันร่วงได้ร้อนอย่างนี้ล่ะคะ Y^Y หนมจีนนึกว่าตอนฤดูใบไม้ร่วงจะเย็นซะอีก จากคุณ : หนมจีน - [ 18 ส.ค. 51 09:53:42 A:58.41.213.168 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไป ไม่ไป? <<< ไป รู้ ไม่รู้? <<< รู้ ต้นฤดูใบไม้ร่วง เดือนสิงหาคมนี่ ไม่ต้องคิดเลยค่ะ มันยังฤดูร้อนดีๆ นี่เอง แต่พอเข้ากันยายนแล้ว อากาศจะเริ่มร้อนน้อยลงเรื่อยๆ ช่วงเวลากลางวันจะสั้นลงเรื่อยๆ ช่วงเวลากลางคืนจะเริ่มเย็นมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งพอเข้าตุลา อากาศจะพิสดารมาก ประมาณ ตื่นเช้ามา 6 องศา ใส่เสื้อหนาวค่อนข้างหนา พอเที่ยง 25 องศา ถอดเสื้อหนาวเหลือใส่แขนสั้น พอตกบ่ายสัก 3 โมง เริ่มเย็น เอาเสื้อหนาวกลับมาใส่อีกรอบ พอตกค่ำก็มาอีกแล้ว...6 องศา จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 10:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สงสัยจะไม่ได้ไปอีกนานนะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 18 ส.ค. 51 12:21:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ครึ่งหลังของตอนที่ 9 ก็ไปแล้วค่ะ - -" จากคุณ : Linmou - [ 18 ส.ค. 51 13:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกสนานมากมายเจ้าค่ะ จากคุณ : ซ้ำไปทั่ว - [ 18 ส.ค. 51 23:07:54 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอขอบคุณแทนผู้เขียนค่ะ ^___- จากคุณ : Linmou - [ 19 ส.ค. 51 10:18:31 ]