ความคิดเห็นที่ 1 อิอิ-หน้าแตกกลางอากาศซ้าแล้ว...บอกแล้วครับว่างานมันร้อน ชื่อเรื่องก็เลยผิดไป...ขอแก้ "เรือนรัก...ปมพิศวาส" เป็น "เงารัก...ปมพิศวาส" ครับ หากนักอ่านท่านใดแนะนำชื่อเรื่องใหม่ในภายหลังจะรับไว้พิจารณาครับ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 18 ส.ค. 51 16:32:03 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อีกด้านหนึ่ง กิ่งแก้ว ภรรยาน้อยอีกคนของท่านสมชายก็เดินมาพร้อมกับน้อย บ่าวคนสนิท คืนนี้กิ่งแก้วดูแต่งตัวสวยเป็นพิเศษด้วยชุดลูกไม้สีฟ้าเข้ม เหมาะสมตามวันยิ่งนัก “คุณกิ่งแก้ว จะไปดูลำตัดที่เรือนโน้นหรือเจ้าค่ะ” เสียงของนางจำลองดังมาจากความมืด และค่อยๆปรากฏกายขึ้น ทางด้านหลังของกิ่งแก้ว และน้อย  ทั้งนายและบ่าวต่างชะงักหันกลับไปมอง “ทำไมรึจำลอง ข้าไปเรือนใหญ่ไม่ได้รึไง” กิ่งแก้ว ถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นหน้าของเจ้าของเสียงทักนั้นชัดเจน “มิได้เจ้าค่ะ บ่าวเกรงว่า คุณจำปีจะไม่พอใจแล้วหาเรื่องคุณอีก บ่าวไม่อยากให้คุณต้องเจ็บตัว” นางจำลองหมอบลงที่พื้น รู้สึกเป็นห่วงนายหญิงผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของท่านสมชายอีกคน แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้ง เพราะคุณจำปีพยายามดึงท่านสมชายทุกวิถีทาง ไม่ให้ไปที่เรือนของกิ่งแก้ว จนท่านสมชายแทบจะลืมไปว่ามีภรรยาอีกคน และบ่อยครั้งที่จำปีเองมาระรานกิ่งแก้วบ่อยๆ เมื่อท่านสมชายออกไปทำงาน แววตาของหญิงวัยชรานั้น เต็มเปี่ยมไปด้วยความจงรักภักดี แม้เธอเองจะไม่ใช่ภรรยาตกแต่งใดๆ แต่บ่าวไพร่ก็ให้ความนับถือ กิ่งแก้วหันไปสบตากับบ่าวในเรือน น้อยเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของนางจำลอง “ น้อย !! ข้าจะไป ขอบใจเอ็งมากจำลอง ที่เป็นห่วงข้า ข้าจะไปดูลำตัดมิได้ไปหาเรื่องกับใคร ถ้าใครไม่พอใจก็สุดแต่เวรกรรม ข้าชินแล้ว” กิ่งแก้วพูดช้าๆนิ่งๆ แต่ดูเด็ดเดี่ยว การถูกจำปี ผู้เป็นภรรยาเรือนใหญ่หาเรื่องนั้น แม้เธอจะอยู่บนเรือนเฉยๆ ก็มีบ่อยครั้งที่ภัยจะมาถึงตัว โดยที่เธอเองไม่เคยหาเรื่องก่อน ออกจะเจียมเนื้อเจียมตัวด้วยซ้ำ หากไม่ถูกพ่อแม่นำมาตัวขัดดอก เพราะหนี้สินมากมาย เธอคงไม่ยอมอะไรขนาดนี้ ลำพัง “กล้า”ผู้เป็นน้องชายของเธอคนเดียวจะช่วยอะไรได้นอกจากรับจ้างขุดดิน ถากหญ้าไปวันๆ แต่เพราะความกตัญญูต่อพระคุณพ่อ พระคุณแม่ดอกรึ ที่กิ่งแก้วต้องยอม ไม่อยากให้ทางบ้านต้องไม่สบายใจ “โธ่...คุณกิ่งแก้วของบ่าว” จำลองน้ำตาซึม ยกมือภาวนาให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนายหญิงอีกคน ที่เดินนำล่วงหน้าไป หล่อนค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วรีบตามไปติดๆด้วยความเป็นห่วง จำปี เงยหน้ามองกิ่งแก้วอย่างตกใจและไม่พอใจอย่างยิ่ง แต่เก็บความรู้สึกไว้ภายใน ขยับตัวให้กิ่งแก้วร่วมเก้าอี้ยาวนั้นด้วย กิ่งแก้วคุกเข่ากราบท่านสมชายอย่างอ่อนหวาน ท่านสมชายละสายตาจากลำตัดหันมองกิ่งแก้วอย่างเสน่หาและรู้สึกผิดที่ไม่เคยเยี่ยมเยียนอยู่นาน สองนาน จำปีมองด้วยสายตามาดร้ายใส่กิ่งแก้วเมื่อเห็นท่าทีของท่านสมชายดูจะเอ็นดูรักใคร่ภรรยาอีกคนอย่างหึงหวง หล่อนรู้สึกเกลียดชังสตรีผู้นี้ยิ่งนัก จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 18 ส.ค. 51 16:51:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “กิ่งแก้ว นี่เจ้าเพิ่งมาดอกรึ” ท่านสมชายเอ่ยปากแก้เก้อ สายตาจับจ้องที่ใบหน้าขาวผ่องนั้น แม้ไม่มีเครื่องประทินผิวใดๆเติมแต่ง แต่ใบหน้าของเธอก็สวยงามรับกับพระจันทร์คืนนี้ยิ่งนัก “เจ้าค่ะ” กิ่งแก้วรับคำช้าๆ กำลังถอยเข่า กลับออกไป แต่ก็ชะงักเมื่อท่านสมชายเอ่ยขึ้นมา “ช่วงนี้ข้ามีงานต้องทำอย่างอย่าง ไม่มีเวลาไปหาเจ้าเลย พรุ่งนี้ทำอาหารเย็นเพิ่มให้ข้าด้วย ข้าจะไปกินที่เรือนด้วยคน” กิ่งแก้วเงยสบตากับท่านสมชาย แทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง จำปีแทบร้องกรี๊ดๆออกมา คุณเรไรเรียกให้กิ่งแก้ว นั่งร่วมเก้าอี้ด้วย กิ่งแก้วสบตากับจำปีเล็กน้อยอย่างเกรงใจ แต่ก็ตัดสินใจไปนั่งกับเรไร ทำให้จำปีคิดว่ากิ่งแก้วมาเย้ยหยันและท้าทายเธอ... “นังเสี้ยนหนาม คอยดูทีฉันบ้างละกัน” หล่อนคิดในใจพร้อมแผนการอันชั่วร้ายแล่นเข้ามาในความคิด  พรางหันไปยิ้มหวานให้ท่านสมชายราวกับแม่พระผู้ปรานี บ่าวไพร่อื่นๆสนุกสนานกับการดูลำตัด แต่นางจำลองไม่มีสมาธิดู นอกจากจับจ้องนายหญิงทั้งสองคนอย่างไม่สบายใจเงียบๆคนเดียว  ลำตัดยังคงเล่นไปตามเรื่องราวสนุกสนานทั้งผู้เล่นและผู้รับ ต่างขับขานคารมโต้ตอบกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานท่านสมชายก็ขอตัวขึ้นเรือนก่อน “อิฉันไปส่งนะค่ะ คุณพี่” จำปีขยับตัวจะลุกตาม “อย่าเลย แม่จำปี เจ้าดูต่อไปเถอะ ประเดี๋ยวข้าขึ้นเรือนไปเอง” ท่านสมชายหันมายิ้มให้จำปี พรางหันไปสบตากับกิ่งแก้ว แล้วเลยไปบอกลูกสาว “ นั่งดูเป็นเพื่อนน้ากิ่งแก้วนะลูก พ่อขึ้นเรือนก่อน” “เจ้าค่ะ” เรไร กับกิ่งแก้วตอบรับพร้อมๆกัน จำปีค้อนให้ไม่สนใจ หล่อนยังคงดูลำตัดอย่างสบายใจ ไม่ไปส่งตามเจตนารมณ์ของท่านสมชาย “อิฉันจะไปส่งคุณพี่แล้วนะค่ะ แต่คุณพี่ไม่ยอมเอง” จำปีพูดคนเดียวพรึมพรำ พลางโบกพัดไหวๆไล่แมลง ท่านสมชายเดินหายเข้าไปบนเรือนลำพัง โดยไม่มีบ่าวไพร่บนเรือนสักคน เพราะมารวมตัวกันดูลำตัดที่ลานกว้างหน้าเรือน จวบจนลำตัดแสดงจนจบ พร้อมรับอัฐค่าจ้างจากคุณจำปีเรียบร้อยแล้ว บ่าวไพร่ต่างแยกย้ายกันกลับเรือน กิ่งแก้วส่งคุณเรไรที่บันไดชานเรือนไม่ได้ขึ้นไปส่ง “เดินกลับดีๆนะคะ ระวังสัตว์ร้ายด้วย น้อย ช่วยถือไฟดีๆล่ะ” เรไรบอกกิ่งแก้ว พรางกำชับบ่าวของน้ากิ่งแก้ว น้อยรับคำสั่งพร้อมหาวหวอดๆ นางจำลองเดินเข้ามาสบทบอีกคนเป็นเพื่อนเพราะเรือนของกิ่งแก้ว อยู่ห่างจากโรงครัวไม่ไกลนัก ก่อนที่จำปีจะเดินมาถึง คุณเรไรก็ก้าวขึ้นเรือนไปเสียก่อน ไม่อยากเสวนาด้วย “อีเอี้ยง เอ็งเห็นสายตาที่คุณเรไรมองข้ามั้ย!!” จำปีก้มไปถามบ่าว ขณะที่ผู้ถูกถามหยิบกะลาขึ้นมาตักน้ำล้างเท้าให้ก่อนก้าวขึ้นบันไดเรือน “เห็นเจ้าค่ะ บ่าวว่าสายตาแบบนี้เหมือนเกลียดชังคุณจำปีมาแต่ชาติปางก่อนเลยนะเจ้าคะ” เอี้ยงเดินตามพรางพูดเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย “คอยดูเถอะอีเอี้ยง อีกหน่อยจะรู้สึก” “ใช่ อีกหน่อยจะรู้สึก” “อะไรของเอ็ง” จำปีหันมามองหน้าบ่าวคู่หูอย่างหมั่นไส้ในความประจบสอพลอ ง้างมือขึ้นจะตบเปรี้ยงเข้าให้ แต่เอี้ยงหลบทันยิ้มแห้งๆ “ยิ่งร้อนๆอยู่ คืนนี้ทำไมมันร้อนอบอ้าวแบบนี้นะ เอ็งเข้าไปห้องข้าที ดูว่าคุณท่านหลับรึยัง? ข้าจะนั่งรับลมที่ชานก่อน แล้วมาพัดให้ข้าที” “เจ้าค่ะ” เอี้ยงรับคำเบาๆ รู้สึกง่วงนอนแต่ก็ไม่อาจฝืนคำสั่งนายหญิงได้ รีบเดินเข้าไปในห้องคุณท่านทันทีเพื่อรีบออกมาพัดวีให้เสร็จๆแล้วตัวเองจะได้รีบกลับเข้านอน จำปีปลายหางตามองบ่าวเล็กน้อยแล้วนั่งหน้าเชิดโบกพัดไปมา เหมือนกำลังคิดอะไรในใจ... จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 18 ส.ค. 51 16:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 พึมพำ พลาง ใช้ คะ/ค่ะ ผิดอยู่ จากคุณ : scottie - [ 18 ส.ค. 51 20:23:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณคุณscottie มากๆครับ ผมใช้คำว่า"พึมพำ" /พลางบ่อยมากๆด้วย(ใช้แบบผิดๆ) ส่วนคำว่า คะ/ค่ะ เลือกใช้อย่างไรครับ เคยอ่านผ่านๆแต่จำไม่ได้แล้ว ซึ่งก็ใช้ผิดๆกันมากด้วย วานนักอ่านและผู้รู้ให้คำตอบทีครับ เพื่อเป็นประโยชน์ในงานเขียนต่อไป ขอบคุณนักอ่านทุกท่านครับที่แวะเข้ามาทักทายและอ่านเรื่องนี้ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 19 ส.ค. 51 09:34:26 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนเรื่องประเภทชิงรักหักสวาทได้ชวนติดตามมากเลยค่ะ คำว่า คะ ขึ้นเสียงสูง ใช้กับคำถามเป็นส่วนใหญ่ค่ะ อย่างเช่น ใช่ไหมคะ ทำได้ไหมคะ หรือใช้กลางประโยค อย่างประโยคนี้ "อิฉันจะไปส่งคุณพี่แล้วนะค่ะ" ควรเป็น 'อิฉันจะไปส่งคุณพี่แล้วนะคะ" มากกว่าค่ะ ค่ะ เสียงต่ำ ทั่วๆไปก็เป็นการตอบรับหรือลงท้ายประโยคที่ไม่ใช่คำถามค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 19 ส.ค. 51 10:22:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เสียงกรีดร้องอย่างตกใจของเอี้ยง บ่าวผู้จงรักภักดีของจำปี ดังเอะอะในห้องคุณท่าน จนจำปีต้องชะงักฝีเท้า ที่เดินไปหน้าชานเรือน เอี้ยงวิ่งรนรานหน้าตั้งออกมาจากในห้อง ตรงปรี่เข้ามาเกาะแข้งเกาะขานายหญิง “เป็นบ้าไปแล้วรึอีเอี้ยง แหกปากอะไรของเอ็ง เดี๋ยวคุณท่านก็ตื่นกันพอดี” จำปียืนเท้าสะเอวชี้หน้าถามบ่าวอย่างหงุดหงิด ยิ่งเห็นเอี้ยงรนรานปรี่เข้ามากอดแข้งกอดขาก็โกรธจัด ยกเท้าถีบโครมที่บ่าวคนสนิทจนหงายหลัง บ่าวคนอื่นๆวิ่งกรูกันขึ้นมายืนออที่หน้าบันได ไม่กล้าขึ้นไปบนเรือนได้แต่ชะเง้อคอรอฟัง ด้านกิ่งแก้วชะงักฝีเท้า บอกให้บ่าวทั้งสองคนฟัง น้อยกับจำลองป้องหูฟังในความเงียบนั้น ฟังว่าเสียงเอะอะดังมาจากเรือนใหญ่หรือเปล่า? กิ่งแก้วหันหลังเดินกลับไปตามเสียงนั้นทันที จนมาถึงเรือนใหญ่ กิ่งแก้วขึ้นเรือนทันที บ่าวไพร่พากันหลบให้  จำปีหันมาเห็นกิ่งแก้วแต่ไม่สนใจ หล่อนหันมาเอาเรื่องกับบ่าวบนเรือนอย่างโมโห “อีเอี้ยง!! คราวนี้บอกข้าได้รึยังว่าเอ็งแหกปากเรื่องอะไร?”   จำปีจ้องหน้าเอี้ยงตาขวาง แม้จะกลัวนายหญิงมากแค่ไหนแต่วินาทีนี้หล่อนกลัวสิ่งที่พบเห็นเมื่อครู่มากกว่า เรไรเปิดประตูห้องออกมาหลังจากฟังเสียงเอะอะอยู่ในห้องเป็นนาน เห็นบ่าวไพร่เต็มเรือนก็แปลกใจ  กิ่งแก้วเดินเข้าไปโอบกอดปลอบขวัญแม้ตัวเองจะยังไม่ทราบเรื่องก็ตาม “จะบอกข้าได้รึยังอีเอี้ยง?” จำปีเงื้อฝ่ามือขึ้น เอี้ยงรีบพนมมือขึ้นไหว้อย่างเกรงกลัว ใช่ว่าบ่าวไพร่อย่างอีเอี้ยงจะกลัวถูกตบ มันเองก็ชินชาหนังหนาเสียแล้ว แต่มันกลัวกับสิ่งที่เพิ่งพบเห็นต่างหาก “คุณท่านเจ้าคะ คุณท่านเสียชีวิตแล้ว” เอี้ยงพูดพรางชี้นิ้วไปที่ห้องท่านสมชาย “คุณพ่อ!!” เรไรตาเบิกกว้างตกใจ เมื่อได้ยินที่บ่าวของจำปีพูด หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในห้องแล้วก็กรีดร้องกรี๊ดสุดเสียงก่อนที่จะเป็นลมล้มพับไป กิ่งแก้วรีบร้องเรียกบ่าวหายาหอมมาปฐมพยาบาลเร่งด่วน ท่ามกลางสายตาสะใจของจำปีที่วิ่งตามเข้ามาติดๆ แม้จะบีบน้ำตาร้องไห้คร่ำครวญแต่ก็ไม่สามารถเก็บซ่อนแววตานั้นได้ กิ่งแก้วจ้องมองสายตาของจำปี เหมือนกำลังค้นหาบางสิ่งจากเสียงคร่ำครวญร้องไห้นั้น มันไม่ใช่เสียงร้องไห้ที่เกิดจากความรู้สึกที่เสียใจเลยสักนิด... ผ่านพ้นงานเผาศพของท่านสมชายเพียงวันเดียว จำปีก็ยกตำแหน่งของตัวเองขึ้นเป็นเจ้าของเรือนนี้เสียเอง ชี้นิ้วสั่งบ่าวไพร่ให้เคลื่อนย้ายตู้โต๊ะที่ไม่ชอบใจไปทิ้งให้หมด แล้วหาช่างฝีมือดีทำขึ้นมาใหม่ “ดีเจ้าคะ บ่าวว่าคุณจำปีขยายห้องของคุณให้กว้างกว่าเดิมด้วยสิเจ้าคะ” เอี้ยงเงยหน้าจีบปากจีบคอประจบขณะที่มือก็บีบนวดตามร่างกายของเจ้านาย “เอ็งประชดข้ารึ” จำปีชายหางตามอง “มิได้เจ้าคะ บ่าวเห็นว่าห้องคุณจำปีเล็กพอๆกับห้องคุณกิ่งแก้ว ตอนนี้คุณจำปีเป็นถึงเจ้าของเรือนแล้วควรมีห้องที่ใหญ่ๆ บ่าวไพร่จะได้ไม่เอาไปเปรียบกับเรือนนู้นเจ้าคะ ” เอี้ยงพูดได้ถูกใจจำปียิ่งนัก จำปีพยักหน้าช้าๆเห็นด้วยกับคำพูดของบ่าวคู่ใจและคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 19 ส.ค. 51 10:22:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณมากๆครับพี่กุลธิดา...ลงเวลาเดียวกันเลย ก็ขอโทษด้วยนะครับเพราะแก้ไขไม่ทัน...แต่พอพี่scottie แนะนำจากคห.4 ก็พิมพ์อย่างระมัดระวังยิ่งขึ้น...(จะว่าเกร็งไปบ้างก็ยอมรับครับ) อีกอย่างยังไม่ได้รับคำแนะนำ...หากสังเกต คห. 7 จะมีแต่คำว่า "คะ"ทั้งหมดเลย(555) เพราะกลัวใส่ผิด คือยังไม่ได้รับคำชี้แนะจากพี่กุลธิดาครับ แต่คห.ต่อจากนี้จะคลายความเกร็งลงได้เยอะเลยครับ ขอบคุณครับสำหรับคำชม..แบบว่าปลดปล่อยไงครับ...(อิอิ) ตอนนี้ยอมรับเลยครับว่า Plot เรื่องเป็นอย่างไรไม่รู้เลยครับ...เขียนไปเรื่อยๆ (ไม่ดีๆ ) จู่ๆก็อยากเขียนขึ้นมาครับ แต่จะรีบขมวดปมให้เร็วที่สุดเพื่อรองรับน้ำหนักตัวละครอื่นๆ (แอบแซวพี่ยีนต์ว่าตัวละครของพี่เขาเยอะ!!ตัวละครของออมสินก็ใช่ย่อย...ขนกันมาเข้าฉากทั้งบ่าวทั้งนาย...555 กลัวพี่ยีนส์จะแซวคืนจัง) จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 19 ส.ค. 51 10:35:32 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ปาดหน้าเส้นยาแดงผ่าแปดเลยค่ะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 19 ส.ค. 51 10:43:32 ]