มาอีกรอบแล้วครับ
คราวนี้ยาวหน่อยครับ
"The lights of 8.31 minutes ago."
We always live in the past.
Carving for something we should have made it right.
When we are sad,
we think of something in the past to make us feel better.
Our minds always remember what we try not to remember.
Because it reminds us not to do the same thing.
Every time we try to live in the present,
The past haunts us in any of unexpected way.
Every time we try to think of the future,
The past reminds us of anything we've done.
Every time we try to leave the past behind,
The past itself betrays us by not to be vanished.
Some of us learns from the past.
Some of us seeks truth from past.
Some of us sees the past as nothing.
At the end of the day,
after whatever has been done.
We always wish that the morning sun would help us feels better.
As we look at the sun's rising,
let the sunshine give us warmth.
Do we realize that that light was the partial past of the energy released from the sun?
Do we feel much better? or worse?
อันนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองครับ
พอดีอยากรู้ขึ้นมาว่า แสงจากดวงอาทิตย์ใช้เวลานานขนาดไหนในการเดินทางมาที่โลกเรา
สุดท้ายเลยออกมาเป็นอันนี้ครับ
เขียนไว้เมื่อ พฤศจิกายน ปีที่แล้วครับ
ปกติจะเขียนทิ้งไว้ใน journal ของ hi5 ครับ
แต่ไม่ค่อยมีคนได้อ่าน เลยลองหาทางอื่นดูเผื่อจะมีคนชอบครับ 
แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 51 01:05:00
แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 51 00:50:21
จากคุณ :
นายแมวเซา 
- [
20 ส.ค. 51 07:53:59
]
ร้องกรองอังกฤษ มาอีกรอบแล้วครับ : The lights of 8.31 minutes ago.
