ความคิดเห็นที่ 1 ต่อค่ะ “ไม่ลืมหรอก จ๋อมอุตส่าห์สอบได้เอทั้งที ทัชจะลืมได้ยังไงล่ะ แต่ความจริงทัชว่า ทัชก็หน้าตาคล้ายๆนักร้องนำวงนี้เหมือนกันนะ แต่ทัชหล่อกว่าหน่อยนึงน่ะ”  ชายหนุ่มแกล้งโอ่ แต่หญิงสาวตรงหน้าก็ไม่ได้ว่าอะไร เอาแต่ดูโปสเตอร์ในมือพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนเพื่อนชายส่ายหัว เห็นเธอมีความสุขกับของที่เขาให้ทำเอาทัชแอบมีความสุขไปด้วยไม่ได้ คุ้มค่ากับการข่มความอายไปยืนต่อคิวขอลายเซ็นอยู่สองชั่วโมง แต่คงจะดีกว่านี้มากนักถ้าคนที่เธอยิ้มปลื้มอยู่นี่จะเป็นเขา ไม่ใช่นักร้องคนดังที่มีสาวหลายคนบอกว่าหน้าตาคล้ายเขาจนอดปลื้มไม่ได้ “ไปกันได้แล้วยายเฉื่อย นั่งยิ้มอยู่ได้” หนุ่มมาดกวนกล่าวพลางเดินนำหน้าหญิงสาวออกไป “ขอบใจมากนะทัช” จ๋อมกล่าวไล่หลังมา ดีที่เธอเดินตามหลังเขา หวังว่าเธอคงไม่เห็นเขาแอบยิ้มเขินๆอยู่คนเดียวหรอกนะ “จิ๊บๆน่า” เขาตอบหลังจากปรับเสียงให้เป็นปกติได้แล้ว กว่าทั้งสองจะถึงโรงหนังซึ่งอยู่ชั้นบนของตัวห้าง ไฟในโรงหนังก็มืดสนิท หนังตัวอย่างเริ่มฉายไปบ้างแล้ว “อดดูหนังตัวอย่างเลย มัวแต่เฉื่อย กินก็ช้า แล้วยังต้องเข้าห้องน้ำอีก” เขาแกล้งดุเธอกวนๆก่อนจะหันมาเห็นว่าเพื่อนสาวยืนจดๆจ้องๆอยู่ตรงขั้นบันได “มองไม่เห็นเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนลงก่อนจะตัดสินใจคว้ามือนุ่มมาจูง “เดินตามทัชมาละกัน ไม่ต้องกลัวนะ ทัชไม่ปล่อยให้จ๋อมล้มหรอก” หญิงสาวมีอาการแข็งขืนเล็กน้อยก่อนจะยอมให้เขาจูงไปยังที่นั่งอย่างว่าง่าย ชายหนุ่มนึกเจ็บใจตัวเองที่เลือกจองที่ด้านหลังโรงไว้ทำให้เดินลงบันไดไม่กี่ขั้นก็ถึงแถวที่นั่งเสียแล้ว เขาคลายมือนุ่มออกอย่างแสนเสียดาย นึกอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ให้ได้  คราวหน้าถ้ามีโอกาสมาดูหนังกับเธออีก เขาจะจองที่นั่งแถวหน้าสุดเลย จะได้มีเวลาจูงมือเธอนานๆ หนังเรื่องราวเป็นอย่างไรสนุกแค่ไหนนั้น ทัชแทบไม่รู้เรื่องเลย เขาเอาแต่แอบมองหญิงสาวข้างกายที่มีสมาธิจดจ่ออยู่กับจอหนังตรงหน้า เสี้ยวหน้าด้านข้างของจ๋อมห่างจากเขาไม่กี่คืบทำเอาเขาแทบลืมหายใจเลยทีเดียว “หนังสนุกจังเลยนะทัช” จ๋อมหันมาคุยกับเพื่อนชายหลังจากที่ไฟในโรงหนังถูกปรับให้สว่างขึ้น “อื้ม” เขาไม่รู้จะบอกอะไรไปมากกว่านั้นเพราะกลัวเธอจะจับได้ว่าเขาเอาแต่แอบมองเธอจนไม่เป็นอันดูหนัง “เราชอบตอนที่พระเอกกลับมาบอกรักนางเอกที่สุดเลย” หญิงสาวทำเสียงเพ้อฝัน “แหม...ถ้ามีใครรักเราอย่างนี้บ้างคงจะดีเนอะ” “น้าเน่าจะตายไป ถ้าเป็นเรื่องจริงนะ ทัชว่าไม่มีใครบอกรักกันได้ง่ายๆอย่างในหนังหรอก” อย่างเขานี่อย่างไรล่ะจนแล้วจนรอดก็ยังไม่กล้าบอกรักสาวตรงหน้าคนนี้สักที “ทัชเนี่ยไม่โรแมนติกเอาซะเล้ย” จ๋อมแกล้งถอนใจดังๆขยับจะพูดต่อแต่เสียงโทรศัพท์มือถือของเพื่อนชายดังขึ้นมาขัดจังหวะเมื่อเขากดเปิดเครื่องได้ไม่ถึงห้านาที ชายหนุ่มมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยเมื่อเห็นชื่อคนที่โทร.มาหาแต่ก็กดรับสายไปตามมารยาท “ฮัลโหล น้องเกรซเหรอครับ แป๊บนึงนะจ๋อม” เขาหันมาขอตัวกับเพื่อนสาว ใจคิดอยากจะรีบคุยรีบวางจะได้ไปเดินเล่นกับสาวที่เขามีใจให้ต่อ “พี่ทัชคะ ยังอยู่แถวนี้อยู่หรือเปล่าคะ พอดีเกรซรถเสียน่ะค่ะ  เห็นพี่ทัชบอกว่าจะไปดูหนังกับเพื่อนแถวนี้เกรซเลยลองโทร.มาดูว่าพี่ทัชจะกลับบ้านหรือยัง จะขออาศัยรถกลับบ้านด้วยค่ะ พอดีมันเย็นแล้วจะให้ที่บ้านเอารถออกมาอีกคันก็กลัวเสียเวลาย้อนไปย้อนมาน่ะค่ะ จะนั่งรถแท็กซี่ก็ไม่เคย แล้วตอนนี้เพื่อนเกรซก็กลับบ้านกันหมดแล้วด้วย”เสียงหวาน ปลายสายพูดต่อกันรวดเดียวไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มพูด ความจริงเขาอยากใช้เวลากับจ๋อมต่ออีกนิด โอกาสที่จะมาเที่ยวสองต่อสองกับเธอโดยไม่มีกลุ่มเพื่อนของทั้งเขาและเธอก็ไม่ได้มีมาบ่อยๆ แต่จะทิ้งให้เกรซนั่งแท็กซี่กลับเองก็ดูจะแล้งน้าใจไปสักหน่อย อย่างไรเสียถึงเขาจะไม่ได้มีใจให้เธอแต่เธอก็เป็นรุ่นน้องที่เขารู้จักเขาจึงไม่อาจปฏิเสธเธอได้ “ได้ครับน้องเกรซ พี่เพิ่งดูหนังกับเพื่อนเสร็จเดี๋ยวจะขับรถไปรับที่คณะนะครับ” ชายหนุ่มกดวางสายไปก่อนจะหันมาหาเพื่อนสาว “เดี๋ยวทัชคงต้องไปแล้วล่ะ” “น้องเกรซโทร.มาตามล่ะสิ เราบอกแล้วไงว่าไม่ต้องกังวล อีกหน่อยทัชคงออกมาดูหนังกะเราอย่างนี้ไม่ได้แล้วเนอะ มันไม่ดีกับน้องเค้าเลย” หญิงสาวเอ่ยออกมาเรียบๆ “มันไม่ใช่อย่างที่จ๋อมเข้าใจนะ” นี่เขาจะบอกยังไงดีนะว่าคนที่เขารักน่ะคือคนที่ยืนยิ้มกวนๆอยู่ตรงหน้าเขานั่นเอง เธอสบตาเขาแล้วกลั้นยิ้มก่อนจะพูดล้อๆ “เราไม่ได้เข้าใจอะไรทั้งนั้นนี่ เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่ที่คนสองคน ทัชกับเกรซ เราจะไปเข้าใจอะไรกับทัชด้วยล่ะ เอาไว้ถ้าเรามีคนของเราเมื่อไหร่ เราจะบอกทุกคนเลย ไม่อยากเป็นผู้ร้ายปากแข็งแบบทัชหรอก” หญิงสาวเอานิ้วชี้จิ้มแรงๆเข้าไปที่หน้าอกของเพื่อนชาย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋าถือออกมากดรับ ชายหนุ่มไม่ค่อยได้ยินเสียงสนทนาเท่าไรนักแต่พอจะจับความได้ว่าคนที่โทร.มาต้องเป็นผู้ชายที่มาสนใจเพื่อนสาวของเขาเป็นแน่ เขารู้มาตั้งนานแล้วว่ามีคนมาสนใจเพื่อนสาวของเขาอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยเห็นจ๋อมมีท่าทีอะไรกับใครเสียที จะมีก็แต่กลุ่มเพื่อนๆเท่านั้นที่เธอให้ความสนิทสนมด้วยมากเป็นพิเศษ “มีคนมาจีบยัยเฉื่อยอย่างเธอด้วยเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย” เขาถามกวนๆ “มีสิ เป็นรุ่นพี่ที่คณะบัญชีย่ะ” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ นึกแล้วว่าต้องเป็นรุ่นพี่บัญชีที่แสนจะดูดีคนนั้น คนที่ทุกคนในคณะต่างเชียร์กันเป็นพิเศษเพราะดูจะมีภาษีกว่าเพื่อน ตอนนี้เขาแทบจะไม่เหลือมาดกวนอยู่เลย “แล้วจ๋อมชอบเค้าบ้างมั้ยล่ะ” “ไม่ล่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าจนผมกระจาย แก้มเนียนใสตอนนี้กลายเป็นสีชมพูเรื่อๆ น่ารักจนเขาเกือบจะหลุดปากบอกรักเธอไปอยู่แล้วถ้าเธอจะไม่พูดขัดเขาขึ้นมาเสียก่อน “เรามีคนที่แอบชอบอยู่แล้วล่ะ แต่เค้าไม่สนใจเราหรอก เค้ามีคนของเค้าอยู่แล้ว รักข้างเดียวน่ะ เศร้าเนอะ” จ๋อมพูดยิ้มๆเหมือนไม่ใส่ใจอะไรขณะที่เดินลงบันไดเลื่อนเพื่อไปยังลานจอดรถชั้นใต้ดินของตัวห้าง แต่ชายหนุ่มสังเกตได้ว่าเธอมีน้ำตาคลอตา ทำไมโชคชะตาต้องเล่นตลกกับเขาด้วย ทำไมต้องให้เขามารับรู้ว่าเพื่อนสนิทที่เขาแอบรักมานานต้องเสียใจเพราะผู้ชายคนอื่นโดยที่เขาไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย “อย่าเสียใจเลย เดี๋ยวทัชไปอัดมันให้เอามั้ย บังอาจมาทำเพื่อนรักของทัชเสียใจได้ยังไง มองข้ามผู้หญิงน่ารักอย่างจ๋อมไปได้ยังไงกัน” เขาพยายามทำตัวร่าเริง หญิงสาวมองสบตาชายหนุ่มมาดกวนอยู่นานเหมือนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะใช้มือนุ่มปัดผมที่หน้าผากให้เขาก่อนยิ้มน้อยๆ “อย่าเลยทัช ขอบใจมาก แค่เรารู้ว่าเป็นเพื่อนที่ทัชรักก็ดีใจมากแล้วล่ะ แล้วเราก็ไม่อยากทำให้คนที่เรารักต้องเจ็บตัวเพราะเราด้วย” “ลองบอกเค้าดูสิ...คนของจ๋อมน่ะ อย่างน้อยให้เค้ารับรู้ก็ยังดีกว่าเก็บไว้คนเดียวนะ พูดไปแล้วจะได้โล่งใจยังไงล่ะ” ทัชลูบผมหญิงสาวเบาๆปลอบใจ อย่างน้อยจ๋อมก็ยังโชคดีกว่าเขาที่สามารถบอกรักคนที่รักได้ ไม่ต้องมานั่งกังวลกลัวจะเสียความเป็นเพื่อนกับคนที่แอบรักอยู่แบบเขา “เกรงใจแฟนเค้าน่ะทัช เค้าก็ต้องรักต้องหวงแฟนเค้าเป็นธรรมดา” “ทัชไม่ได้บอกให้จ๋อมไปแย่งเค้ามานี่นา แค่ให้บอกเค้าว่าเรารู้สึกดีๆกับเค้าเท่านั้นเอง ความรักมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆได้ทุกวันนี่จ๋อม อย่างน้อยเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วก็อย่าปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นเลยสิ ถ้าจ๋อมได้พูดออกไปมันอาจจะทำให้ตัดใจได้ง่ายขึ้นก็ได้นะ จะได้ไม่มานั่งเสียดายว่าน่าจะทำแต่ไม่ได้ทำน่ะ” “โอ้โห วันนี้ทัชพูดมีเหตผลแฮะ อย่างกับมีประสบการณ์ตรงแน่ะ แต่อย่างทัชกับน้องเกรซเขาไม่เรียกว่ารักข้างเดียวหรอกนะ ออกจะใจตรงกัน” จ๋อมพูดพลางไขกุญแจรถก่อนจะยอมให้เพื่อนชายเปิดประตูรถให้ “ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้วโทร.มาหาทัชด้วยนะ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าไปเฉื่อยอยู่ที่ไหนอีก” ชายหนุ่มแกล้งล้อเพื่อนสาวโดยหวังจะให้เธออารมณ์ดี ซึ่งก็ได้ผล หญิงสาวส่งมือรูปมะเหงกมาให้พร้อมค้อนอีกวงใหญ่ เขาเดินไปเคาะกระจกรถเธอเบาๆพร้อมทำมือให้หญิงสาวเลื่อนกระจกรถลง “มีอะไรอีกยะ เดี๋ยวก็ไปรับน้องเกรซช้าจะมาโทษเราไม่ได้นะ” “ที่ทัชพูดน่ะลองเอาไปคิดดูนะ” จ๋อมยิ้มเศร้าๆมาให้เขาก่อนจะเลื่อนรถออกไป ทัชเดินใจลอยกลับไปที่รถของตัวเองพลางคิดทบทวนถึงเรื่องที่พูดกับสาวแก้มใสที่เขาหลงรักไปเมื่อครู่ แล้วสำหรับเขาล่ะจะดีกว่ามั้ยถ้าเขาจะบอกเธอซักทีว่าไม่ได้คิดกับเธอแค่เพื่อน จ๋อมจะตกใจไหมกับสิ่งที่อยู่ในใจเขาตอนนี้ แล้วเธอจะยอมเป็นเพื่อนกับเขาอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ จากคุณ : totolly17 - [ 20 ส.ค. 51 10:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อค่ะ บนถนนคลาคล่ำไปด้วยรถยนต์ กว่าทัชขับรถกลับไปถึงคณะของน้องเกรซก็เกือบจะทุ่มนึงอยู่แล้ว แต่บรรยากาศก่อนงานกีฬามักจะคึกคัก ไม่น่ากลัวอย่างที่ใครคิด ทัชวนรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของคณะที่ตอนนี้มีรถจอดบางตาไม่แออัดเหมือนช่วงเวลากลางวัน หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง มัดผมหางม้าไว้ข้างหลังอย่างประณีตตะโกนเรียกเขามาจากข้างในตึกเรียน “ทางนี้เลยค่ะพี่ทัช” น้องเกรซในชุดนักศึกษาเข้ารูปตามสมัยนิยมกวักมือเรียกให้เขาเดินเข้าไปข้างใน ชายหนุ่มไม่อาจปฏิเสธได้ว่าความจริงแล้วน้องเกรซเป็นคนที่สวยน่ามองอยู่ไม่ใช่น้อย แต่สำหรับเขาแล้วใจมันไม่มีที่ว่างเหลือไว้ให้ใครอีกก็เท่านั้น “เดี๋ยวเกรซไปห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ” หญิงสาวหันมาพูดกับเขาก่อนจะจูงมือเพื่อนสนิทจากต่างคณะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำหญิงตรงปลายทางเดินของตึกเรียน ชายหนุ่มยืนรีๆรอๆอยู่ก่อนจะตัดสินใจไปเข้าห้องน้ำบ้างเนื่องจากคำนวณเวลาจากมหาวิทยาลัยกว่าจะไปส่งรุ่นน้องกว่าจะกลับบ้านคงจะใช้เวลาไม่ใช่น้อย “ตกลงจะจอดรถไว้ที่นี่ทั้งคืนจริงๆหรือเกรซ ไม่กลัวโดนใครขับกลับบ้านไปเหรอ รถไม่ได้เสียซักหน่อย” มะปรางเพื่อนสนิทของเกรซถามขึ้นหลังจากตรวจดูความเรียบร้อยของตนเองหน้ากระจกเสร็จ “เออสิ คงไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวให้ลุงคนรถมาขับกลับไปก็ได้” “แหม เพื่อนชั้นก็ร้ายไม่เบานะ คิดได้แบบตัวร้ายในนิยายเลย” เพื่อนสาวหัวเราะเบาๆ “ไม่เล่นมุขนี้กลัวจะโดนยัยเพื่อนสนิทหน้าจืดสอยไปน่ะสิ ทำเป็นไปดูหนังด้วยกันแบบเพื่อน โธ่เอ๊ย..ชั้นอ่านเกมส์ออกหรอก สายตาที่พี่ทัชมองมันน่ะไม่ธรรมดาเลย จะมีก็แต่ตัวยัยนั่นเองล่ะมั้งที่ยังไม่รู้น่ะ” “แล้วแกยังไปยุ่งกะพี่เค้าทำไมล่ะ ถ้ารู้ว่าเค้าไม่ได้ชอบแกแบบนั้นน่ะ แล้วผู้ชายลุยๆกวนๆแบบนั้นดูไม่ใช่สเป็คแกเลยนี่นา แกชอบสไตล์คุณชายหน่อยไม่ใช่เหรอ” “ก็พี่เค้ารวยแล้วก็นามสกุลดังไม่ใช่ย่อยนี่ แถมหน้าตาก็หล่อแบบเซอร์ๆดีออก ผู้หญิงชอบพี่เค้าตั้งเยอะ แต่ไม่เห็นใครจะจับเค้าได้ซักคน ถ้าได้เป็นแฟนกะพี่เค้าคงมีคนอิจฉาชั้นเป็นร้อยแน่ มีแต่ยัยเพื่อนสนิทนั่นแหละที่ดูจะมีภาษีดีกว่าใครแต่ก็ช่วยไม่ได้ ยัยนั่นอยากไม่สนใจเอง เรื่องแบบนี้ใครดีใครได้ไม่ใช่เหรอ มัวแต่นั่งรอให้เค้ามาจีบชั้นก่อน สงสัยต้องรอจนแก่ตายก่อนล่ะมั้ง” หญิงสาวพูดจบก็คว้ากระเป๋าเครื่องสำอางมาเก็บใส่กระเป๋าถือ “ไปกันเหอะ ชั้นไม่อยากให้พี่เค้ารอนาน” สองสาวเดินออกจากห้องน้ำพร้อมกันโดยไม่ทันสังเกตเห็นชายหนุ่มรุนพี่ที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาเลยแม้แต่น้อย ทัชถอนใจออกมาเบาๆ นึกเสียใจกับความใจอ่อนของตนเองทำให้พลาดโอกาสที่จะใช้เวลาช่วงเย็นของวันนี้กับหญิงสาวที่เขาหลงรักไปอย่างน่าเสียดาย กว่าเขาจะออกจากมหาวิทยาลัยก็ทุ่มกว่าแล้ว น้องเกรซขอแวะทานข้าวที่ร้านอาหารหรูบรรยากาศดีร้านหนึ่งแถวถนนสุขุมวิทซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร ตลอดเวลาที่ทานข้าวกับดาวมหาลัยอยู่นั้น ใจเขากลับคิดเป็นห่วงเพื่อนสาวไม่รู้ว่ากลับถึงบ้านหรือยัง ทำไมยังไม่โทร.มาสักที “เหม่ออะไรอยู่คะพี่ทัช” หญิงสาวตรงหน้าดึงเขาขึ้นมาจากภวังค์ “เป็นห่วงจ๋อมน่ะ แยกกันตั้งแต่หกโมงกว่า ตอนนี้จะสองทุ่มแล้ว ทำไมยังไม่โทร.มาก็ไม่รู้ พี่บอกให้โทร.มาหาถ้าถึงบ้านแล้วน่ะ” ชายหนุ่มตอบเธอไปอย่างไม่ปิดบัง ทำเอาคนที่ยิ้มหวานอยู่หน้าเสียไปเล็กน้อย “คงรถติดมั้งคะ หรือไม่ก็ถึงบ้านแล้วแต่ลืมโทร.มาบอกก็ได้” สาวน้อยตอบเสียงสะบัด “แล้วน้องเกรซอิ่มแล้วใช่มั้ยครับ พี่เช็คบิลเลยละกัน” ชายหนุ่มถามโดยไม่ได้สนใจอาการแง่งอนของเธอเลยแม้แต่น้อย เขารอให้เธอปิดประตูเข้าบ้านเรียบร้อยแล้วจึงถอยรถออกมาจากซอยกว้าง ไม่ได้ปริปากพูดถึงเรื่องที่ได้ยินสองสาวคุยกันในห้องน้ำเลย เกือบจะสามทุ่มแล้ว แต่จ๋อมก็ยังไม่โทร.มาหาเขาสักทีชายหนุ่มเริ่มกระวนกระวายใจ เขาจึงตัดสินใจกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจโทร.ไปหาเธอแทน มีสัญญาณดังอยู่สักพักแต่ไม่มีคนรับสายเขาจึงจำเป็นต้องฝากข้อความให้เธอโทร.กลับ ไปเฉื่อยอยู่ที่ไหนอีกน้า ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกก็ไม่รู้ ชายหนุ่มเริ่มร้อนใจเพราะรู้นิสัยเพื่อนสาวดีว่าไม่มีทางที่จะแวะไปไหนค่ำๆมืดๆอย่างนี้ ทัชจึงตัดสินใจโทร.หาเอกเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเผื่อจะรู้อะไรบ้าง “เฮ้ย ไอ้เอก จ๋อมอยู่ไหนรู้มั้ย โทร.ไปก็ไม่รับสายว่ะ” “เดี๋ยวนะไอ้ทัช ค่อยๆเล่าได้มั้ยวะ ข้าไม่รู้เรื่องว่ะ” เสียงเอกพลหัวเราะขำมาตามสาย ทัชจึงจำเป็นต้องเล่าเรื่องที่ไปดูหนังกับจ๋อมให้เพื่อนฟังตั้งแต่ต้นจนถึงตอนที่น้องเกรซโทร.มาแล้วก็แยกกันไปให้โดยละข้อความที่จ๋อมปรับทุกข์กับเขาเอาไว้ไม่ให้เพื่อนรู้ “ทัชเอ๊ย แกนี่น้องๆกระบือจริงเลย” เอกพลสบถออกมาเมื่อฟังเรื่องที่เขาเล่าจบ “จะจีบยายจ๋อมแต่พอน้องเกรซสุดสวยสุดเอ็กซ์โทร.มาก็ดันไปกะsheซะงั้น แล้วเมื่อไหร่ยายจ๋อมจะรู้วะว่าเอ็งรักเค้าน่ะ เรารึอุตส่าห์หาตั๋วหนังที่ยัยจ๋อมอยากดูให้ซะแทบแย่ ทำเสียหมดเลย กินแห้วไปก็ดีแล้ว ป่านนี้ยัยจ๋อมไปกินข้าวกับเด็กบัญชีที่มาจีบแล้วมั้ง” เพื่อนรักของเขาแกล้งขู่จนทัชต้องค้านเสียงอ่อย “ไม่ขนาดนั้นมั้ง อาจจะรถติดที่ไหนก็ได้” “รถติดแล้วทำไมไม่รับสายเอ็ง รถก็คันเท่านั้น มันจะไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็ให้มันรู้ไป แล้วนี่โทร.ไปที่บ้านรึยังล่ะ อาจจะกลับมาแล้วนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ที่โดนเอ็งชิ่งไปหาดาวมหาลัยก็ได้นะโว้ย” “โทร.ไปแล้ว” ทัชตอบเสียงอุบอิบ “เจอแต่แม่ จ๋อมยังไม่กลับบ้าน แล้วข้าก็ไม่ได้ชิ่งด้วย ข้าอยากอยู่กะเค้านานๆจะตายไป” นานจนมีความกล้าที่จะบอกรักจ๋อมนั่นแหละ “เดี๋ยวข้าลองโทร.ถามยัยกิ๊บแฟนข้าให้ละกัน แต่ข้าว่าถ้าจะเหลวว่ะ ข้าเพิ่งจะวางหูจากเค้าเมื่อกี๊นี้เอง ไม่น่าจะรู้หรอกว่ายัยจ๋อมไปไหน ถ้าได้ข่าวยังไงจะโทร.ไปบอกก็แล้วกัน เอ็งนี่น้าจริงๆเลย มัวแต่ทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงอยู่ได้ตั้งแต่สมัยปีหนึ่งแล้วที่เอ็งห้ามพวกข้าลงคะแนนให้ยัยจ๋อมได้เป็นนางนพมาศตัวแทนของคณะทั้งๆที่จ๋อมสวยกว่ายัยปุ๊กปิ๊กตัวแทนคณะปีนั้นตั้งหลายขุมเพราะกลัวคนอื่นจะมาจีบยัยจ๋อมของเอ็งน่ะ พวกข้าก็ยอมเพราะเห็นแก่เอ็ง แต่เอ็งน่ะทำอะไรไม่ได้เรื่องซักอย่างจนป่านนี้แล้ว รักเค้าก็ไม่กล้าบอก ปากหนักอยู่ได้ บอกรักสาวแค่นี้มันไม่ถึงตายหรอกว้า อย่างมากก็แค่แห้ว ถ้ายังขี้หมาอยู่อย่างนี้ข้าว่าหลีกทางให้ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อคณะบัญชีไปเหอะ  อย่ามานั่งคร่ำครวญหาพระแสงอะไรอยู่เลยวะ”  เอกพลพูดรัวราวกับรถด่วนแล้วก็วางสายไปปล่อยให้ทัชนั่งหงอยอยู่เดียวอีกครั้งหนึ่ง เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจอะไรมากมายเพราะมันเป็นเพลงที่เขาตั้งไว้สำหรับสายทั่วๆไป พอเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอทัชถึงกับถอนใจออกมาก่อนจะปล่อยให้สายตัดไปเอง แต่ไม่ถึงนาทีมันก็ดังขึ้นอีกจนได้ คราวนี้เจ้าของเครื่องตัดสินใจกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงเนือยลงไป “ฮัลโหล” “พี่ทัชถึงบ้านเรียบร้อยหรือยังคะ” เสียงหวานของน้องเกรซดังมาตามสาย “รถติดมั้ยเอ่ยเกรซเป็นห่วงน่ะค่ะ รู้สึกผิดจังเลยที่พี่ทัชต้องกลับบ้านดึกเพราะเกรซ” นั่นน่ะสินะ ชายหนุ่มคิดในใจแทนที่เขาจะได้ใช้เวลาทั้งหมดกับจ๋อม ถึงจะกลับบ้านดึกกว่านี้เขาจะไม่บ่นซักคำเลย แต่นี่ต้องมานั่งกังวลเป็นห่วงจ๋อมต่างๆนานาอีก เป็นเพราะความใจอ่อนขี้สงสารของเขาเอง จะไปโทษน้องเกรซก็คงไม่ได้ เขาควรจะจบเรื่องนี้ซะที ถ้าคิดจะจีบจ๋อมจริงจัง คงไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบหรอถ้าแฟนตัวเองยังคงไปรับไปส่งรุ่นน้องสาวๆอยู่ตลอด หมายถึงถ้าจ๋อมจะยอมเป็นแฟนกับเขาอ่ะนะ “พรุ่งนี้พี่ทัชว่างมั้ยคะ เกรซอยากจะเลี้ยงข้าวตอบแทนพี่ทัชค่ะ จะได้รู้สึกดีขึ้นหน่อย” ปลายสายเอ่ย “ไม่เป็นไรหรอกครับน้องเกรซ ก็ครั้งนี้มันเหตุสุดวิสัยนี่ครับ เหตุการณ์แบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้นอีกบ่อยๆหรอกใช่ไหมครับ แค่ช่วยเหลือรุ่นน้องในคราวจำเป็นน่ะพี่ไม่ถือว่ารบกวนอะไรหรอกครับ” ทัชตอบปฏิเสธไปอย่างสุภาพ “แต่เกรซรู้สึกผิดจริงๆนะคะที่พี่ทัชต้องมาลำบากเพราะเกรซแท้ๆเลย อย่าให้คนชวนเสียน้ำใจเลยนะคะ” “พี่เข้าใจครับน้องเกรซ แต่พี่ยืนยันว่าไม่เป็นไรจริงๆครับ ไม่ต้องตอบแทนอะไรเลย คนรู้จักกันช่วยเหลือกันแค่นี้ไม่ถือว่ามากมายอะไรหรอกครับ ไม่ต้องกังวล ดึกแล้วน้องเกรซรีบนอนดีกว่านะครับเดี๋ยวจะไม่สบาย” มีต่อค่ะ จากคุณ : totolly17 - [ 20 ส.ค. 51 11:03:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อนะคะ ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มปรับเสียงให้อ่อนลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกไม่ดีแต่มันกลับทำให้คนทางปลายสายเข้าใจไปอีกทาง “ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง เกรซดีใจจังที่พี่ทัชคอยเป็นห่วงเกรซ พรุ่งนี้เช้าเกรซไปหาที่บ้านดีมั้ยคะ เราจะทานข้าวเช้ากัน” “ครับๆๆ” ทัชรีบตอบอย่างตัดบทโดยไม่ทันได้ฟังเลยว่าหญิงสาวรุ่นน้องกล่าวอะไรกับเขาเพราะมัวแต่สนใจกับสัณญาณที่บอกว่ามีสายซ้อน “แค่นี้ก่อนนะครับพอดีพี่ขับรถอยู่” ชายหนุ่มตัดบท อยากจะกดรับอีกสายว่าเป็นใครโทร.มาหาเขา อาจจะเป็นจ๋อมก็ได้ “งั้นก็กู๊ดไนท์ค่ะค่ะพี่ทัช ขับรถดีๆนะคะ” ชานหนุ่มกดวางสายแต่ก็ไม่ทันที่จะรับอีกสายหนึ่งอยู่ดี เขาถึงกับยิ้มออกเมื่อเห็นชื่อคนที่ miss called 3 ครั้งอยู่ในมือถือ เฉื่อยตามเคยนะจ๋อม กว่าจะโทร.มาได้จะสามทุ่มอยู่แล้ว ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะกดเบอร์ที่คุ้นเคยกลับไป “ฮัลโหล ทัชเหรอ” จ๋อมส่งเสียงเหนื่อยๆมาตามสาย “ว่าไงยัยเฉื่อย ไม่ใช่ทัชแล้วจะใครล่ะ อย่าบอกนะว่าเพิ่งจะถึงบ้านน่ะ” ทัชเก๊กเสียงกวนๆที่พยายามไม่ให้ดูร้อนรนกลับไป “ไม่บอกหรอกว่าเพิ่งจะถึงบ้านน่ะ เพราะจริงๆแล้วจ๋อมยังไม่ถึงบ้านเลยทัช รถเสียอยู่กลางทางน่ะ” “อ้าว..เหรอ อยู่ตรงไหนล่ะ เดี๋ยวทัชไปรับนะ” ชายหนุ่มกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีแม้จะมีความเป็นห่วงเพื่อนสาวที่ต้องอยู่ที่รถคนเดียวแต่เขาก็ไม่อาจโกหกตัวเองได้ว่าเขาอดดีใจเล็กๆไม่ได้ เอาน่า..ถึงจะไม่ได้เดินเล่นกันเมื่อตอนเย็น ได้ไปส่งบ้านตอนนี้ก็ยังดี ไม่แน่ว่าเมื่ออยู่ในรถกันสองคนเขาอาจจะมีความกล้าสารภาพรักออกไปก็ได้ “เอ่อ...” จ๋อมอึกอัก “ ความจริงตอนแรกจ๋อมก็ตั้งใจอย่างนั้นเหมือนกัน แต่โทร.ไปหาทัชเมื่อกี๊ทัชไม่ได้รับสาย จ๋อมเลยคิดว่าทัชอาจจะ..เอ่อ.ยุ่งๆอยู่น่ะ พอดีพี่เอ็มรุ่นพี่ที่คณะบัญชีที่จ๋อมเล่าให้ฟังเค้าโทร.มาพอดี เค้าก็เลยอาสามารับจ๋อมกลับบ้านน่ะ” ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนใครเอาน้ำเย็นๆมาราดลงบนหัว ทำไมวันนี้อะไรๆมันถึงผิดที่ผิดทางไปหมดอย่างนี้ก็ไม่รู้ ไม่มีอะไรเป็นใจให้เค้าซักอย่างเลย หรือจริงๆเป็นเพราะเขาเองนั่นแหละที่ทำทุกอย่างพังตั้งแต่กดรับสายน้องเกรซตั้งแต่ครั้งแรกนั่นแล้ว ทัชคิดพลางเสยผมอย่างขัดใจ “แล้วทำไมตอนที่ทัชโทร.ไปจ๋อมไม่รับสายล่ะ” “จ๋อมคุยกับช่างที่อู่อยู่น่ะทัชว่ามันพอจะซ่อมให้เสร็จภายในวันนี้ได้เลยไหม แต่พี่ช่างเค้าบอกว่าต้องอีกสองวันกว่าจะเสร็จ โทรศัพท์มันก็อยู่ในรถไงเลยไม่ได้ยินเสียง กว่าจะตกลงกันได้ก็ปาเข้าไปป่านนี้แล้ว นี่ยังดีนะทัชที่มาเสียใกล้ๆปั๊มน้ำมันน่ะ” “แล้วทำไมจ๋อมไม่โทร.มาหาทัชตั้งแต่แรกเลยล่ะ ทัชจะได้ไปหา” ชายหนุ่มได้ยินเสียงถอนหายใจจากปลายสาย “ก็ทัชอยู่กับน้องเกรซอยู่ไม่ใช่เหรอ จ๋อมไม่อยากรบกวนทัชน่ะ จ๋อมไม่ใช่คนสำคัญของทัชนี่นา” ประโยคสุดท้ายชายหนุ่มรู้ว่าจ๋อมแกล้งล้อเลียนเขา “ไม่ใช่เลยจ๋อม” ทัชขับรถแอบเข้าข้างทาง ทิ้งตัวกับพที่นั่งก่อนอธิบาย “จ๋อมสำคัญกับทัชมากนะ เพราะเอ่อ..จ๋อมเป็นเพื่อนคนสำคัญของทัช จ๋อมสำคัญกว่าทุกคนรู้ตัวไหม คราวหน้าจ๋อมห้ามเกรงใจแบบนี้อีกนะ ถ้ามีอันตรายจะทำยังไง” “ก็ไม่มีอะไรอันตรายนี่นาทัชก็ ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ” หญิงสาวถามเสียงอ่อยๆทำเอาเขาใจอ่อนทีเดียว “ทัชไมได้โกรธจ๋อม แต่ทัชเป็นห่วงจ๋อมต่างหาก” ชายหนุ่มรวบรวมความกล้าพูดออกไป คาดว่าจะได้ยินเสียงหัวเราะขำๆมาตามสายแต่เปล่าเลย จ๋อมเงียบไปครู่หนึ่งจนเขาใจแป้ว แล้วเสียงหวานนุ่มก็ตอบมาจนได้ “ขอบคุณนะทัช จ๋อมดีใจจัง” แค่ได้ยินแค่นี้ก็ทำเอาชายหนุ่มหัวใจพองโต สิ่งหนักๆที่อยู่ในใจตอนนี้มลายหายไปหมดแล้ว เค้าอยากจะบอกรักเพื่อนสาวเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่บอกรักทางโทรศัพท์นี่มันไม่ค่อยจะโรแมนติกสักเท่าไหร่เลย ชายหนุ่มลูบผมเขินๆก่อนจะพูดต่อ “จ๋อมโทร.กลับไปบอกพี่เค้าดีไหมว่าไม่ต้องมารับแล้ว เดี๋ยวทัชไปรับเองไม่นานหรอก” “อย่าเลยทัช พี่เค้าคงออกมาแล้วล่ะ แล้วเค้าจะคิดยังไงพอไม่มีใครก็รบกวนเค้า แต่พอเจอเพื่อนแล้วก็ไม่ต้องการเค้าแล้วน่ะ จ๋อมเกรงใจ กลัวพี่เค้าจะเสียใจน่ะ แล้วทัชคงจะใกล้ถึงบ้านแล้ว ขับวนไปวนมาทั้งวัน เหนื่อยออกนะ” ชายหนุ่มได้ยินก็แอบถอนใจเบาๆ เป็นอย่างนี้เสมอเลยนะเพื่อนสาวของเขา จ๋อมมักจะคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นก่อนเสมอ นี่คงเป็นอีกเหตุผลหนึ่งล่ะมั้งที่ทำให้เขารักเธอมาตลอด “ตามใจจ๋อมก็แล้วกัน แต่ทัชขอได้มั้ย พรุ่งนี้ให้ทัชไปรับที่บ้านนะ กว่าจ๋อมจะได้รถอีกตั้งสองวันไม่ใช่เหรอ” ใจจริงเขาอยากจะให้รถเสร็จอาทิตย์หน้าเลยด้วยซ้ำ จะได้มีเวลาไปรับไปส่งจ๋อมนานๆ “แล้วทัชไม่ต้องไปรับน้องเกรซเหรอ ถ้าทัชไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ จ๋อมไปเองได้” “เอ๊...ยัยเฉื่อยนี่ ทัชบอกว่าจะไปรับก็ไปรับสิ จะลีลาทำไมกันล่ะ เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ หรือว่าจ๋อม อยากไปกับไอ้..เอ่อ..รุ่นพี่บัญชีนั่นกันแน่” ถามออกไปแล้วชายหนุ่มถึงกับกลั้นใจฟังคำตอบ “ไม่ใช่ซักหน่อย” หญิงสาวหัวเราะขำเสียงรวนๆของเพื่อนชาย “แค่เกรงใจน่ะ แต่ถ้าทัชอยากมารับมาส่งจ๋อมขนาดนั้นล่ะก็ จ๋อมไม่เกรงใจละกัน เกิดเป็นคนสวยนี่ลำบากเนอะมีแต่คนอยากมารับส่ง” “พอเลยยัยเฉื่อย ทัชแค่ไม่อยากให้ไปเฉื่อยกะบคนอื่นให้คนเค้ารำคาญก็เท่านั้นเอง” ชายหนุ่มตอบเสียงสะบัด “ให้เฉื่อยได้กับทัชคนเดียวเท่านั้นล่ะสิ อู๊ย..คำพูดมีความหมายลึกซึ้งน่าตีความ” จ๋อมแกล้งทำเสียงจึ๊กจั๊ก “เกิดมาสวยนี่ลำบากใจจัง” “เออๆๆ..สวยตายล่ะ สวยแล้วทำไมต้องแอบรักเค้าข้างเดียวเป็นข้าวเหนียวนึ่งอยู่อย่างนี้ล่ะ” ทัชแกล้งแซวแล้วก็แทบจะแขกหัวตัวเองเมื่อปลายสายเงียบไป “จ๋อม...ทัชขอโทษ ทัชพูดเล่นน่า อย่างอนน้า” “ไม่เป็นไรหรอกทัช จ๋อมเข้าใจน่า ไม่ต้องเป็นห่วง พอดีพี่เค้ามาพอดีเลยทัช จ๋อมต้องวางแล้วนะ” “แล้วพรุ่งนี้ทัชไปรับที่บ้านแต่เช้าเลยนะ” “ได้สิทัช แล้วพรุ่งนี้เจอกัน” ชายหนุ่มเกือบจะวางสายไปแล้วเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาวเรียกไว้ “เอ่อ..ทัช จ๋อมขอบคุณมากเลยนะที่ชวนคุยเป็นเพื่อนจนพี่เค้ามาถึงน่ะ” “จ๋อมรู้....” ชายหนุ่มครางเสียงอ่อย “โธ่..ทัช เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีแล้ว ทำไมจ๋อมจะไม่รู้ว่าทัชไม่ชอบคุยโทรศัพท์นานๆถ้าไม่จำเป็น ขอบคุณมากนะจ๊ะ ขับรถดีๆล่ะแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ” หญิงสาวกล่าวทิ้งท้ายก่อนวางสายไป ทิ้งให้เขานั่งอมยิ้มกับโทรศัพท์มือถือในมือ “พรุ่งนี้เจอกันนะจ๋อม แล้วทัชจะบอกทุกอย่างที่ทัชคิด ที่ทัชรู้สึกกับจ๋อมพรุ่งนี้ ไม่ว่าผลมันจะเป็นอย่างไรทัชก็จะยอมรับมัน ทัชจะไม่หนีอีกแล้ว” +++++++++++++++++ มาต่อพรุ่งนี้นะคะ ตอนแรกที่ลง นึกว่ามันสั้นคงจะลงหมดเลยจนจบได้ แต่พอลงไปจริงๆมันยาวกว่าที่คิดแฮะ เลยเขิน กลัวจะขี้เกียจอ่านกันน่ะค่ะ ยังไงพรุ่งนี้มาต่อละกันนะคะ ^____^ จากคุณ : totolly17 - [ 20 ส.ค. 51 11:12:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่านครับ..!!กำลังสนุก... จากคุณ : สวนดอก - [ 20 ส.ค. 51 11:42:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาต่อเร็วๆนะคะ  กำลังสนุกเลย จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 20 ส.ค. 51 12:46:11 ]

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังลุ้นด้วยคนครับ มาต่อเร็วๆ น้า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 20 ส.ค. 51 15:41:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โห เขาอุตส่าห์ขับรถออกมาดูหนังด้วย ยังไม่รู้อีก จากคุณ : scottie - [ 20 ส.ค. 51 22:00:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่าน พร้อมทั้งลงชื่อไว้ให้เป็นกำลังใจค่ะ จากคุณ : teansri - [ 21 ส.ค. 51 00:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 รอดูค่ะว่าจะเป็นยังไง จากคุณ : Mnemosyne - [ 21 ส.ค. 51 08:23:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มารออ่านต่อค่ะ ปล.มาให้กำลังใจคนเขียนด้วย จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 21 ส.ค. 51 09:37:46 ]