ความคิดเห็นที่ 2 ลำพังตัวเธอเองคงไม่เป็นไร แต่คุณเรไร ลูกสาวผู้มีพระคุณต่อเธอต้องอาศัยอยู่ร่วมคาชายเรือนเดียวกันกับจำปี คงตกที่นั่งลำบากไม่น้อย อีกอย่างมีพียงเรื่องเดียวที่กิ่งแก้วจะขึ้นไปบนเรือนใหญ่ก็ด้วยความเป็นห่วงคุณเรไรเท่านั้น หากไม่มีธุระนี้ เธอเองก็ไม่คิดจะไปเหยียบให้ร้อนฝ่าเท้าเช่นกัน “คุณพี่สิ้นแล้ว หล่อนก็รู้ ฉันมีสิทธิ์ที่เรือนใหญ่ รวมถึงบ่าวไพร่ทั้งหมด ถ้าขืนหล่อนไม่เชื่อฟัง จะได้เห็นดีกัน ไป อีเอี้ยง” จำปีสะบัดหน้า จ้ำอ้าวลงเรือนไป เอี้ยงหันมาค้อนใส่กิ่งแก้ว แล้วเดินเชิดหน้า ตามนายหญิงไป แต่ไม่วายจงใจเหยียบขาของน้อยที่หมอบอยู่ น้อยร้องลั่นด้วยความเจ็บและโมโห ต่างจากเอี้ยงที่หัวเราะอย่างสะใจ ทั้งเจ้านายและบ่าวเดินหัวเราะกลับเรือน สวนทางกับจวนระหว่างทางพอดี จวนหลบไม่ทันแต่พยายามเลี่ยงไปอีกทาง “เอ็งจะไปไหนนังจวน” จวนหันหลังทำไม่ได้ยิน จำปีหยุดยืนตีหน้ายักษ์ใส่อย่างไม่พอใจ “หน่อยแน่...นังไพร่พวกนี้ หูตึงนักรึไง” จำปียกเท้าขึ้นถีบใส่จวนจนหน้าหงาย ล้มใส่พุ่มไม้ข้างทาง แล้วก้มหน้าหมอบกับพื้น อดกลั้นความเจ็บที่ปวดทั้งกายและใจ “คุณจำปีถาม แกไม่ได้ยินรึนังจวน” เอี้ยงเท้าสะเอว ประจันหน้าจิกผมของจวนให้เงยหน้าขึ้น จวนเงยหน้าจ้องเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว แต่ก็หลบสายตาเมื่อจำปีเดินเข้ามาใกล้ “บ่าวกำลังจะไปโรงครัวจัดสำรับให้ที่เรือนเจ้าค่ะ” “ก็แค่นั้น บอกแม่ของแกด้วยให้รีบจัดสำรับเร็วๆ” จวนก้มหน้ารับคำ แล้วรีบลุกเดินไป “ เดี๋ยวก่อนนังจวน!! ต่อไปนี้สำรับของฉันให้จัดแยกกับคุณเรไร จำไว้ด้วย ไปได้แล้ว !!ฉันหิว” “เจ้าค่ะ” จวนลุกขึ้นรีบเดินไปโรงครัวทันที โดยไม่หันกลับมาอีก ******* “เกลียดนัก ฉันเกลียดมันจริงๆพวกคางคกขึ้นวอ” ทันทีที่ถึงโรงครัว จวนก็ทุบอกตัวเองฉาดใหญ่อย่างเหลืออด จนนางจำลองต้องเงยหน้าจากเตาไฟที่กำลังตักแกงเลียงจากหม้อดินใส่ถ้วย “อะไรของเอ็ง นังลูกคนนี้โวยวายเสียจริง เอ็งเกลียดใครว่ะ?” “ก็พวกเรือนใหญ่นะสิแม่ ทั้งนายทั้งบ่าว วางอำนาจเต็มประดา คอยดูนะนังเอี้ยง เจอตัวต่อตัวเมื่อไหร่ฉันจะสอยให้ร่วงเลย” จวนรับถ้วยแกงจากแม่ แล้ววางใส่อีกถาด พร้อมกับเดินไปหยิบอีกถาดมาวางใกล้ๆกันสั่งแม่ให้ตักมาอีกถ้วย “พอแล้ว...เรือนนั้นทานกันไม่กี่คน จะตักไปให้ใครอีก นังน้อยมันก็แบ่งไปให้คุณกิ่งแก้วเธอแล้ว” นางจำลองหันมาดุ แล้วเดินออกไปพรางดึงผ้าผืนเล็กๆที่เหน็บอยู่ข้างเอวมาเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ไหลย้อย “แม่อย่ารู้มากนักเลย..เร็วเข้านี่เป็นคำสั่งของคุณจำปีเธอ ให้แยกสำรับเป็นสองชุด เพราะเธอไม่ต้องการทานร่วมกับคุณหนู” “เอ๊ะ!!นังลูกคนนี้นี่...จะเป็นแม่หรือเป็นลูกข้ากันแน่ว่ะ!!แต่ตะกี๊เอ็งพูดว่ากระไรนะ ใครไม่ร่วมสำรับกับใคร?” นางจำลองหันมาหลังจากฟาดผ้าที่อยู่ในมือใส่หน้าลูกสาว จนอีกฝ่ายต้องหลบเป็นลิง “คุณจำปีนะสิ บอกฉันว่าต่อไปนี้ให้แยกสำรับขึ้นไปให้เธอ ไม่ให้ตั้งรวมกับคุณหนู” พอฟังคำบอกเล่าจากลูกสาวแล้ว นางจำลองก็ได้แต่เศร้าใจ อดสงสารคุณเรไรไม่ได้ “เวรกรรมแท้ๆ เอ็งดูแล คุณหนูเรไรด้วยละกัน ทานคนเดียวก็ดี จะได้เจริญอาหาร” แม่ครัวมือหนึ่งหันไปบอกกับลูกสาว พรางตะโกนเรียกบรรดาบ่าวด้วยกันมายกสำรับของใครของมัน บ่าวทั้งหญิงและชายต่างวางมือจากงานที่ทำวิ่งกรูเข้ามาในโรงครัว ตักอาหารจัดสำรับกันอย่างดี เพราะต่างก็รู้หน้าที่กันเอง จวนรีบยกถาดอาหารขึ้นไปเรือนใหญ่ โดยให้บ่าวอีกคนช่วยยกถาดตามไป... เรไรเปิดประตูห้องเธอออกมาเห็นสำรับอาหารวางอยู่ที่ตั่งต่างระดับที่ยกสูงจากพื้นเรือนกลางบ้านมีสองสำรับก็แปลกใจ ยังไม่ทันที่จะเอ่ยปากถามจวน ที่นั่งปั้นสีหน้าไม่ถูกอยู่แถวนั้น เสียงจำปีก็ดังขึ้นเสียก่อน “แปลกใจรึคุณหนูเรไร น้าเป็นคนสั่งให้บ่าวจัดไว้เอง คุณหนูเรไรทานสำรับเล็กนั่นเถอะ” จำปีนั่งลงหน้าสำรับโบกพัดไปมา มองดูนังเอี้ยงตักข้าวให้ เรไรได้ฟังถึงกับจุกอกแต่ก็เก็บอาการนั่งลงที่สำรับของตัวเอง จวนคลานเข้ามาจัดแจงตักข้าว กินได้เพียงสองสามคำ เรไรก็ลุกขึ้นกลับห้อง “นังจวน ข้าว่านายของเอ็งคงไม่อิ่มหรอกนะ ช่วยแบ่งผลไม้นี่ไปให้ด้วย” จำปีเงยหน้าบอกกับจวนที่กำลังจัดเก็บสำรับ เรไรได้ยินหันมาบอกแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว (โปรดติดตามตอนต่อไป) จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 20 ส.ค. 51 18:24:29 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (คห.1 โดนอุ้มซ้างั้น!!) ไม่ทราบว่าเกิดจากสาเหตุอะไรครับ แก้ไขเมื่อ 20 ส.ค. 51 18:37:32 จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 20 ส.ค. 51 18:25:38 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อยู่ๆ เอารูปดารามลงเหมือนจะเป็นละครของตัว ไม่งามมัง จากคุณ : scottie - [ 20 ส.ค. 51 22:33:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คห. 1 หายไปนี่เอง ตอนแรกก็งงค่ะว่าตอนเริ่ม คห. 2 เหมือนมีอะไรบางอย่างหายไป ไม่ค่อยจะต่อจากตอนก่อนเท่าไหร่ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 21 ส.ค. 51 03:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับคุณscottie ขอบคุณครับที่ช่วยสะกิดเตือน แม้ออมสินจะไม่ได้มีเจตนาในด้านลบก็ตาม หรืออาจจะเป็นการรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ได้ แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้หากออมสินพิมพ์ให้เครดิตกับภาพนักแสดงนั้นแล้ว จะเหมาะสมหรือไม่ ก็ช่วยชี้แนะได้นะครับ ถือเป็นวิทยาทานและความรู้ด้วย ขอบคุณล่วงหน้าครับ สวัสดีครับพี่กุลธิดา ดึกของที่เมืองไทย ว่าแต่เป็นเวลาเท่าไหร่ของที่นู้นเอ่ย?  ขอบคุณนะครับสำหรับการติดตาม งานเขียนนี้มันย้อนไปมากเลย แบบว่าช่วงหนึ่งกระแส "นางทาส" ดังมากๆ ออมสินเองก็ดูบ้างไม่ดูบ้าง แม้แต่ก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบละครที่ออกแนวพีเรียด อย่างเรื่อง"สี่แผ่นดิน" เป็นต้น ก็ลองเขียนดู...อาจมีผิดพลาดบ้างเรื่องประโยคคำพูด หรือถ้าอะไรที่เพี้ยนมากไปรบกวนชี้แนะด้วยนะครับ ออมสินจะลองลงตอนที่หายไปดูอีกครั้ง (เพราะยังไม่ทราบสาเหตุที่โดนอุ้มไป อาจจะมีคำหยาบ หรือ เมื่อผสมคำกันแล้วมีคำแบนอยู่ก็ได้...ลองติดตามอีกครั้งนะครับ ขอบคุณครับ) สวัสดีครับ นักอ่านที่ไม่ได้ประสงค์ออกนาม หากงานเขียนนี้ผิดพลาดไป นอกเหนือจากพี่ๆ บนถนนฯแนะนำ ก็หวังว่าจะได้รับคำแนะนำเพิ่มเติมจากคุณด้วยนะครับ อย่างน้อยๆก็เป็นความรู้และครูให้กับออมสินได้อีกช่องทางหนึ่ง ขอบคุณล่วงหน้าเช่นกันครับ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 09:20:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ความเดิมจาก คห. 1 ที่หายไป ขออนุญาตแบ่งออกทีละช่อง เพื่อตรวจสอบข้อความด้วยครับ ...เสียงกรีดร้องอย่างตกใจของเอี้ยง บ่าวผู้จงรักภักดีของจำปี ดังเอะอะในห้องคุณท่าน จนจำปีต้องชะงักฝีเท้า ที่เดินไปหน้าชานเรือน เอี้ยงวิ่งรนรานหน้าตั้งออกมาจากในห้อง ตรงปรี่เข้ามาเกาะแข้งเกาะขานายหญิง “เป็นบ้าไปแล้วรึอีเอี้ยง แหกปากอะไรของเอ็ง เดี๋ยวคุณท่านก็ตื่นกันพอดี” จำปียืนเท้าสะเอวชี้หน้าถามบ่าวอย่างหงุดหงิด ยิ่งเห็นเอี้ยงรนรานปรี่เข้ามากอดแข้งกอดขาก็โกรธจัด ยกเท้าถีบโครมที่บ่าวคนสนิทจนหงายหลัง บ่าวคนอื่นๆวิ่งกรูกันขึ้นมายืนออที่หน้าบันได ไม่กล้าขึ้นไปบนเรือนได้แต่ชะเง้อคอรอฟัง ด้านกิ่งแก้วชะงักฝีเท้า บอกให้บ่าวทั้งสองคนฟัง น้อยกับจำลองป้องหูฟังในความเงียบนั้น ฟังว่าเสียงเอะอะดังมาจากเรือนใหญ่หรือเปล่า? กิ่งแก้วหันหลังเดินกลับไปตามเสียงนั้นทันที จนมาถึงเรือนใหญ่ กิ่งแก้วขึ้นเรือนทันที บ่าวไพร่พากันหลบให้  จำปีหันมาเห็นกิ่งแก้วแต่ไม่สนใจ หล่อนหันมาเอาเรื่องกับบ่าวบนเรือนอย่างโมโห จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 09:25:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “อีเอี้ยง!! คราวนี้บอกข้าได้รึยังว่าเอ็งแหกปากเรื่องอะไร?”  จำปีจ้องหน้าเอี้ยงตาขวาง แม้จะกลัวนายหญิงมากแค่ไหนแต่วินาทีนี้หล่อนกลัวสิ่งที่พบเห็นเมื่อครู่มากกว่า เรไรเปิดประตูห้องออกมาหลังจากฟังเสียงเอะอะอยู่ในห้องเป็นนาน เห็นบ่าวไพร่เต็มเรือนก็แปลกใจ  กิ่งแก้วเดินเข้าไปโอบกอดปลอบขวัญแม้ตัวเองจะยังไม่ทราบเรื่องก็ตาม “จะบอกข้าได้รึยังอีเอี้ยง?” จำปีเงื้อฝ่ามือขึ้น เอี้ยงรีบพนมมือขึ้นไหว้อย่างเกรงกลัว ใช่ว่าบ่าวไพร่อย่างอีเอี้ยงจะกลัวถูกตบ มันเองก็ชินชาหนังหนาเสียแล้ว แต่มันกลัวกับสิ่งที่เพิ่งพบเห็นต่างหาก “คุณท่านเจ้าค่ะ คุณท่านเสียชีวิตแล้ว” เอี้ยงพูดพรางชี้นิ้วไปที่ห้องท่านสมชาย “คุณพ่อ!!” เรไรตาเบิกกว้างตกใจ เมื่อได้ยินที่บ่าวของจำปีพูด หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปในห้องแล้วก็กรีดร้องกรี๊ดสุดเสียงก่อนที่จะเป็นลมล้มพับไป กิ่งแก้วรีบร้องเรียกบ่าวหายาหอมมาปฐมพยาบาลเร่งด่วน ท่ามกลางสายตาสะใจของจำปีที่วิ่งตามเข้ามาติดๆ แม้จะบีบน้ำตาร้องไห้คร่ำครวญแต่ก็ไม่สามารถเก็บซ่อนแววตานั้นได้ กิ่งแก้วจ้องมองสายตาของจำปี เหมือนกำลังค้นหาบางสิ่งจากเสียงคร่ำครวญร้องไห้นั้น มันไม่ใช่เสียงร้องไห้ที่เกิดจากความรู้สึกที่เสียใจเลยสักนิด... จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 09:30:33 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผ่านพ้นงานเผาศพของท่านสมชายเพียงวันเดียว จำปีก็ยกตำแหน่งของตัวเองขึ้นเป็นเจ้าของเรือนนี้เสียเอง ชี้นิ้วสั่งบ่าวไพร่ให้เคลื่อนย้ายตู้โต๊ะที่ไม่ชอบใจไปทิ้งให้หมด แล้วหาช่างฝีมือดีทำขึ้นมาใหม่ เอี้ยงคอยควบคุมบ่าวคนอื่นๆที่ก้มหน้าก้มตาขัดเช็ดทำความสะอาดถ้วยโถ และชามลายครามที่หยิบออกมาจากตู้หลังใหญ่ จำปีหันไปบอกบ่าวว่าหมดบุญของคุณท่านแล้ว ก็ควรจะมีสิ่งใหม่ๆในบ้านนี้เสียที “ดีเจ้าค่ะ บ่าวว่าคุณจำปีขยายห้องของคุณให้กว้างกว่าเดิมด้วยสิเจ้าคะ” เอี้ยงเงยหน้าจีบปากจีบคอประจบขณะที่มือก็บีบนวดตามร่างกายของเจ้านาย “เอ็งประชดข้ารึ” จำปีชายหางตามอง “มิได้เจ้าค่ะ บ่าวเห็นว่าห้องคุณจำปีเล็กพอๆกับห้องคุณกิ่งแก้ว ตอนนี้คุณจำปีเป็นถึงเจ้าของเรือนแล้วควรมีห้องที่ใหญ่ๆ บ่าวไพร่จะได้ไม่เอาไปเปรียบกับเรือนนู้นเจ้าคะ ” เอี้ยงพูดได้ถูกใจจำปียิ่งนัก จำปีพยักหน้าช้าๆเห็นด้วยกับคำพูดของบ่าวคู่ใจและคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ไป อีเอี้ยงเอ็งตามข้ามา ” จำปีลุกขึ้นยืน เตรียมตัวลงเรือน เอี้ยงถามอย่างสงสัยที่จำปีผลุนผลันลงเรือน “ไปไหนรึเจ้าคะ” “เอ๊ะ!!อีนี่ ข้าบอกให้ตามมา เอ็งก็มาสิ เซ้าซี้น่ารำคาญ” จำปีเดินเชิด มุ่งหน้าตรงไปที่เรือนของกิ่งแก้ว ที่เรือนนั้นปลูกอยู่ห่างจากเรือนใหญ่พอสมควร ข้ามคลองที่ขุดขึ้นมาในบริเวณเรือน ทำให้แบ่งชัดเจนระหว่างเรือนใหญ่ของจำปี และเรือนหลังเล็กที่อยู่ฝั่งเดียวกับโรงครัว และเรือนบ่าวอื่นๆ คลองที่ขุดกว้างมากพอที่จะให้เรือของท่านสมชายพายผ่านไปได้อย่างสบายๆ วิสัยทัศน์ที่กว้างไกลของท่านครานั้นให้บ่าวผู้ชายขุดขึ้นมาและให้เชื่อมตัดกับแม่น้ำสายใหญ่เพื่อสะดวกต่อการสัญจรทางเรือของแขกเหรื่อมาเยี่ยมเยียนสะดวกทั้งทางเรือและรถม้า   บุญวาสนาของจำปีเหลือเกินที่ได้เป็นเมียของคหบดีผู้มีอันจะกินมันก็สุขสบายดีแบบนี้นี่เอง ทรัพย์สินมีให้กินให้ใช้ไปทั้งชาติ จำปีเดินยิ้มกระหยิ่มในใจอย่างลำพองตัว สองเท้าที่ก้าวย่างไปยังที่หมายเร่งให้ทันอกทันใจของตัวเอง จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 09:36:04 ]

ความคิดเห็นที่ 11 “คุณจำปีเจ้าคะ ตำรวจไม่สงสัยที่คุณท่านเสียเลยรึเจ้าค่ะ?” จู่ๆเอี้ยงก็ถามขึ้น ด้วยความคาใจ อีกอย่างจำปีเองก็ดูจะเร่งจัดการกับศพของท่านสมชาย ให้เผาโดยเร็ว คำถามของเอี้ยง บ่าวคู่บารมีทำเอาจำปีใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ชะงักฝีเท้า หันมาตบเปรี้ยงเข้าให้จนเอี้ยงที่ไม่ทันระวังตัวหน้าหงาย คลุกดินลูบหน้าตัวเองอย่างงงๆ “อีเอี้ยง ถ้าเอ็งไม่มีอะไรจะพูดก็หุบปากของเอ็งเชียว อย่าพูดเรื่องนี้ให้ระคายหูข้า จำไว้” จำปีสะบัดหน้ารีบเดินข้ามสะพานไม้ข้ามคลองตรงไปที่เรือนของกิ่งแก้วทันที ภายในห้องของกิ่งแก้ว หญิงสาววัยสามสิบต้นๆ แต่ใบหน้ายังดูเหมือนสาวแรกรุ่น ผิวพรรณขาวผ่องดูมีสง่าราศี แทบจะนึกภาพเก่าๆของตัวเองไม่ออก เธอนั่งลูบปอยผมของเรไร ที่สะอึ้นร่ำไห้คิดถึงคุณพ่อ ฝ่ามืออบอุ่นนั้นลูบปลอบขวัญให้หายเศร้าโศก “อย่าเสียใจไปเลยคุณเรไร ไหนๆคุณพ่อท่านก็เสียไปแล้ว เป็นลูกท่านต้องเข้มแข็งสิเจ้าคะ ”  กิ่งแก้วเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวแม้ตัวเองจะหดหู่อยู่ลึกๆก็ตาม “เรไรจะอยู่ได้อย่างไร หากไม่มีคุณพ่อ เรไรไม่เหลือใครแล้ว” หญิงสาวสะอื้นร่ำไห้ น่าสงสาร “คุณเรไรยังมีอิฉันนะเจ้าคะ อิฉันจะขอดูแลคุณเรไรเองเจ้าค่ะ” กิ่งแก้วโอบกอดเรไรอย่างรักใคร่เอ็นดู เหมือนเครือญาติ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 09:38:58 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาอ่านจ้า ทำให้นึกถึงละคร สี่แผ่นดิน และเรื่อง นางทาสทันที งานของพี่ที่โพสต์วันนี้ก็หายไปเหมือนกันจ๊ะ ไม่มีแจ้งว่าหายไปได้อย่างไร แต่ก็ทำลิงค์ให้คนไปอ่านที่บล็อกไว้แล้ว จากคุณ : roslita - [ 21 ส.ค. 51 10:16:35 ]

ความคิดเห็นที่ 14 (โดนอุ้มไปอีกครั้ง...และคิดว่า(น่าจะ)ใช่สาเหตุที่คห.หายไป(คห.1และคห.12) ออมสินทำการแก้ไขใหม่แล้ว หากคิดตามนี้ถูกก็ไม่น่าจะหายอีกนะครับ...(หวังเช่นนั้น) เมื่ออ่านคห.ตอนนี้จบสามารถย้อนขึ้นไปอ่านต่อที่ คห.2 ได้เลยครับ ขอบคุณครับ) (ต่อบทความที่หายไป) ....ที่บริเวณด้านหน้า บ่าวไพร่กำลังก้มหน้า ก้มตา เช็ดถูเรือน โดยไม่ทันสังเกตผู้มาเยือน เอี้ยงเตะอ่างน้ำที่วางบนเรือนจนล้มคว่ำ  น้อยบ่าวประจำตัวของกิ่งแก้วเงยหน้าขึ้นตกใจ รีบลุกขึ้นขวางไม่ให้ขึ้นบนเรือนด้านใน “หลีกไปนังน้อย แกเห็นมั้ยว่าข้าเป็นใคร?” เอี้ยงเท้าสะเอวประจันหน้ากับน้อย “แกก็เป็นบ่าวเหมือนๆกันกับข้านี่แหละ มีเรื่องอะไรเดี๋ยวข้าจะเข้าไปเรียนคุณกิ่งแก้วให้” น้อยบอกพลางหลบสายตากับจำปีที่ยืนทำตาลุกวาวใส่ “ข้าไม่อยากมีอะไรกับแกหรอก แต่นายของข้ามี เป็นเรื่องของเจ้านายไพร่อย่างเอ็งไม่เกี่ยว หลีกไป” เอี้ยงผลักอกน้อยจนล้มหงายหลัง จำปีเตรียมจะเข้าไปในห้องของกิ่งแก้วแต่เห็นตะกร้าใส่ของที่เรไรถือบ่อยๆวางไว้อยู่ที่ตั่งยกระดับกลางเรือน ก็ชะงักเล็กน้อย ยังไม่ทันที่จะดันประตูเข้าไป กิ่งแก้วก็เปิดประตูออกมา จำปียิ้มให้เล็กน้อยให้กับเรไรที่เดินตามออกมา บ่าวอื่นๆหมอบลงกับพื้น “คุณหนูเรไรมาถึงเรือนนี้คงมีเรื่องไม่สบายใจอีกแน่ๆ” จำปีพูดเหน็บเล็กๆ ชายตามองเรไรที่เดินสวนไป “น้าจำปีมาถึงเรือนนี้ก็คงมีเรื่องไม่สบายใจเช่นกันรึ งั้นเรไรขอตัวกลับเรือนก่อนนะค่ะ” เรไรหันกลับมาสบตาด้วย ก่อนจะหันหลังเดินกลับไป จำปีกัดฟันไม่พอใจสะบัดหน้าจ้องเข้าหากิ่งแก้วอย่างโกรธจัด “คุณพี่มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเจ้าคะ” กิ่งแก้วนั่งลงหลังจากเชิญให้อีกฝ่ายนั่ง แต่จำปีเลือกที่จะยืนมากกว่า “ฉันจะมาแจ้งให้หล่อนรู้เท่านั้น ว่านับแต่นี้ไปหล่อนจะอยู่ที่นี่ในฐานะผู้อาศัยเท่านั้น อย่าได้ขึ้นไปที่เรือนใหญ่ ถ้าฉันไม่สั่ง” “แต่อิฉันก็เป็นเมียคุณท่านคนหนึ่งนะเจ้าคะ ย่อมมีสิทธิ์ ไม่ต้องรอคำสั่งใดๆจากคุณพี่” กิ่งแก้วเงยหน้าสบตา มันเป็นอย่างที่หล่อนเคยคิดไว้จริงๆ จำปีไม่เคยอ่อนข้อให้กับเธอทั้งต่อหน้าและลับหลัง ยิ่งสิ้นบารมีท่านสมชายไปแล้ว จำปีก็เป็นใหญ่เต็มเรือนในฐานะภรรยาใหญ่ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 10:35:43 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีครับพี่ยีนต์ ขอบคุณครับที่แวะมาอ่านครับ เรื่องสี่แผ่นดิน ผมว่ามันเป็นเรื่องราวที่เนื้อหาดีมากๆ นึกถึงกุลสตรีในรั้วในวัง ซึ่งเรื่องที่ผมเขียนอยากจะบอกว่า....อิอิ...ไม่บอกดีกว่า...อายตัวเอง มันนอกรั้วนอกวังเลย...และหาความเป็นกุลสตรีไม่พบเลย บอกแล้วไงครับว่าออมสินปลดปล่อยอารมณ์(ดิบ)ทั้งหมดลงเรื่องนี้...555 แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 51 11:33:13 จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 21 ส.ค. 51 10:38:04 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อดขำน้องออมสินไม่ได้ โดนอุ้มบ่อยจริง ๆ เลย แถมยังมีแรงโพสต์ต่ออีกนะ ...อิอิ งานของพี่ไม่ได้โพสต์ต่อจ๊ะ ทำลิงค์ให้นักอ่านไปอ่านที่บล็อกจ้า เพราะรู้ว่าถึงจะโพสต์ต่อก็ไม่ขึ้นแน่นอน จากคุณ : roslita - [ 21 ส.ค. 51 11:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขอโทษครับ พ.ศ.2430 มีคนตั้งชื่อ "สมชายแล้วเหรอครับ" ผมเข้าใจว่าชื่อ สมชาย สมหญิง สมศักดิ์ หรือ ชื่อลักษณะนี้ เกิดขึ้นหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 น่ะครับ จากคุณ : q_cosmo - [ 21 ส.ค. 51 17:30:16 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามารับฟังครับ ออมสินไม่ทราบข้อมูลนี้ครับ-ขอบคุณที่ชี้แนะ-และแนะนำครับจะรีบกลับไปหาข้อมูลทันทีเลยครับ แม้จะเป็นเรื่องเขียนจานด่วนแต่ก็ไม่อยากละเลยจุดอ่อนเรื่องนี้ไป ขอขอบคุณนะครับ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 22 ส.ค. 51 18:26:49 ]