PANTIP.COM : W6910424 [ผู้ชายดี ๆ มีแต่ในนิยาย] เรื่อง...คนดี...ที่ฉันไม่เคยลืม [เรื่องสั้น]

[ผู้ชายดี ๆ มีแต่ในนิยาย] เรื่อง...คนดี...ที่ฉันไม่เคยลืม

เรื่องความรักไม่มีใครบังคับกันได้แน่นอน บางคนฉันก็รักเขาแทบตายแต่เขาไม่เคยรักฉันเลย แต่บางคนดีแสนดีทำไมฉันไม่เคยรักเขา ส่วนบางคนฉันไม่ได้ตั้งใจจะรักแต่กลับรักเข้าอย่างจัง ทั้งหมดเหล่านี้มันเป็นเพียงความรู้สึกของหัวใจดวงน้อย ๆ ของฉัน และก็ไม่เคยลืมคนดีคนนั้นที่ฉันไม่ได้รัก คนดีที่มีความหมายคนหนึ่งในชีวิตของฉัน

แม้ว่าเรื่องราวเหตุการณ์มันเกิดขึ้นนานหลายปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยลืมมันได้สักที ในตอนนั้นฉันยังเด็กมาก ไม่รู้สังคมภายนอกมากนัก ไม่เคยเข้าใจถึงความรู้สึกของผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตตัวเองเลย ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากฉัน เพราะเขาไม่เคยบอกฉันตรง ๆ และฉันเองก็ไม่เคยถามเขาสักครั้ง ฉันจึงไม่เคยรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา

ทั้งชีวิตของฉันก็ไม่มีวันที่จะลืมเขาคนนี้ได้เลย ฉันไม่ได้รักเขาแต่ทำไมฉันไม่เคยลืมเขา หรือว่าเขาคือ ผู้ชายที่ดี ๆ ในนิยายอีกคนหนึ่งที่ฉันจะต้องขีดเขียนให้ทุกคนได้อ่านกัน และก็ถือเอาฤกษ์วันนี้เขียนเรื่องราวให้กับ ผู้ชายที่ชื่อ ทรายศิลป์ หรือที่ใคร ๆ เรียกกัน พี่ทราย

เมื่อหลายปีก่อน สมัยที่ฉันยังวัยรุ่น ยังเด็กมากและก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเกี่ยวกับความรักเลย ในตอนนั้นฉันทำงานโรงงานอยู่กับเพื่อนสาวหลายคน โรงงานที่ทำงานอยู่นั้น มีพนักงานผู้หญิงเยอะมาก ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ฉันและเพื่อน ๆ สาวไม่มีหนุ่มมาจีบสักคน เพราะมองไปทางไหนก็มีแต่ผู้หญิงทั้งนั้น เพื่อนสาวน้อยคนนักที่จะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน

อันที่จริงพวกฉันก็ไม่ได้หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่เลย ฉันและเพื่อน ๆ แต่ละคนก็มีหน้าตาพอไปวัดไปวาได้ ไม่โดดเด่นเหมือนสาวงามตามเวทีประกวดต่าง ๆ แต่ถ้าหนุ่มคนใดได้ควงก็ไม่อายเพื่อนแน่นอน ถึงแม้พวกฉันจะเป็นสาวบ้านนอก ทำงานเป็นแค่สาวโรงงาน แต่พวกฉันก็มีความน่ารักอยู่ในตัวเสมอ

เพื่อนสาวในโรงงานมักจะเรียกฉันว่า “อ้อน” อันที่จริงฉันก็มีชื่อเล่นและชื่อจริงอยู่เหมือนกัน แต่เพื่อน ๆ ในแผนกที่ทำงานอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีใครเรียกชื่อเล่นที่แท้จริงของฉันเลยสักคน ทุกคนร่วมด้วยช่วยกันตั้งชื่อใหม่ให้ฉันพร้อมกัน เพื่อที่จะให้ชื่อใหม่คล้องจองกับบุคลิคที่แท้จริงของฉัน

และนับตั้งแต่วันแรกที่เข้าไปทำงานในในไลน์การผลิต ฉันก็กลายเป็นคนชื่อ “อ้อน” ไปโดยปริยาย เรื่องของเรื่องก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะฉันเป็นคนที่พูดช้า พูดเอ๋อ ๆ เสียงเอื่อย ๆ ชอบลากเสียงแต่ละคำยาวมาก พูดหวานและออดอ้อนรุ่นพี่เป็นประจำ นี่แหละคือสิ่งที่ทุกคนยกฉายานี้ให้กับฉัน

ส่วนเรื่องการทำงานนั้น ฉันกลับตรงข้ามกับชื่อที่เพื่อนตั้งให้หมดเลย ถึงฉันจะพูดช้าและเอ๋อ ๆ ไปหน่อย แต่เวลาทำงานนั้น ฉันมักจะทำงานได้เร็วและเสร็จก่อนเพื่อนทุกที

“พี่อ้อขา...... งานหนูเสร็จแล้ว ช่วยเอางานตัวใหม่ให้หนูหน่อยได้ไหม”

ขาที่ฉันใช้เรียกชื่อเพื่อนแต่ละครั้งไม่ได้สั้น ๆ อย่างที่คนอื่นได้ยิน แต่ลากยาวเสียจนคนบางคนขนลุกเชียว

พี่อ้อมองค้อนและอมยิ้มกับน้ำเสียงของฉัน

“ไอ้น้องอ้อน ช่วยขาสั้น ๆ หน่อยได้ไหม นี่ถ้าเข้ากะดึกและเดินอยู่ในไลน์เงียบ ๆ คนเดียว พี่มีหวังขนลุกหัวตั้งแน่เลย”

เมื่อถูกเพื่อนตำหนิฉันก็ยิ้มเขิน ๆ “ค่ะ....” และก็ยังลากเสียงยาวเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้สั้นกว่าตอนแรกนิดหนึ่ง ทั้งหมดเหล่านี้คือเรื่องราวและความเอ๋อเหมือนไม่ค่อยจะเต็มของฉันเอง

แน่นอนทุก ๆ ครั้งที่แผนกของฉันทำงานได้เกินเป้าหมาย ซุปเปอร์ไวเซอร์ก็มักจะพาไปเลี้ยงตลอด ไม่ว่าจะไปเลี้ยงตามร้านอาหารหรือภัตตาคารต่าง ๆ หรือแม้แต่จัดนำเที่ยวก็มีบ่อยครั้ง ฉันในฐานะที่เป็นน้องใหม่ไม่ได้ร้ายแต่บริสุทธิ์ใจ ก็ตามรุ่นพี่เสียเหลือเกิน ไม่ว่าพี่ ๆ จะชวนไปเที่ยวที่ไหน ฉันก็ไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง และก็ตามเพื่อนรุ่นพี่ไปตลอด

ชีวิตของฉันไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก ฉันรู้ว่าป้ายรถเมล์ที่มารอรถรับส่งของบริษัทอยู่ตรงไหน รู้ว่าเส้นทางไปที่ทำงานคือถนนสายอะไร ส่วนห้างก็รู้แค่ไม่กี่แหล่งเท่านั้น สังคมของฉันแคบมาก จะว่าฉันอ่อนต่อโลกก็ใช่ ฉันก็ยอมรับว่าใช่และมันก็จริง ๆ เพราะฉันรู้เฉพาะในสังคมโรงงาน รู้เกียวกับเรื่องราวที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง รู้ว่าสิ่งที่พวกพี่ ๆ บอกสอนคืออะไร ดังนั้นจึงไม่แปลกที่ฉันมักจะทำตามและเชื่อฟังรุ่นพี่ตลอด และก็นับว่าโชคดีที่รุ่นพี่ไม่เคยพาฉันไปเสียคนเลยสักครั้ง

ตอนที่ฉันเข้าไปทำงานในโรงงานนี้ใหม่ ๆ ฉันก็สนุกสนานกับงานพอสมควร ฉันเห็นรุ่นพี่แต่ละคนพากันแซวพวกหนุ่มวิศวกรที่มาทำงานในแผนกเป็นประจำ ตอนนั้นฉันก็ได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“พี่โป้งหล่อจัง คนอะไรก็ไม่รู้ หล่อชะมัดเลย” รุ่นพี่พากันซุบซิบนินทาเกี่ยวกับหน้าตาความหล่อของวิศวกรหนุ่มที่เพิ่งจะเดินผ่าน

ฉันส่ายหัวไม่เห็นด้วยกับความคิดของรุ่นพี่ “ไม่เห็นหล่อเลย แก่ก็แก่”

ฉันเองก็ไม่เข้าใจความคิดของตัวเองเหมือนกัน ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าผู้ชายที่อายุยี่สิบห้าปีขึ้นไปถือว่าแก่มาก ๆ อาจจะเป็นเพราะว่าฉันยังเด็ก จึงชอบที่จะมีความรักแบบเด็ก ๆ ชอบที่จะมองผู้ชายอายุเท่า ๆ กันมากกว่า ถ้ามีผู้ชายคนไหนมาจีบ ฉันก็มักจะถามอายุเสียก่อน ถ้าอายุเท่ากับฉันและเกินกว่าหนึ่งปี ฉันให้จีบได้และยินดีคุยด้วย แต่ถ้าอายุมากกว่านั้น ฉันมักจะหลบหน้าเป็นประจำ

จากคุณ : roslita - [ 21 ส.ค. 51 05:20:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7

ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยชอบคนกินเหล้า แต่ฉันก็ชอบกับแกล้มในจานเป็นอย่างมาก ดังนั้นการนั่งในกลุ่มเพื่อนที่กินเหล้านั้นก็สุขใจไปอีกอย่าง ตรงที่อาหารการกินไม่ค่อยมีใครแตะเลย และฉันก็ทำหน้าที่นักกินกับแกล้มให้กับทุก ๆ คนได้เป็นอย่างดี

เมื่อเสื้อแห้งพอหมาด ๆ ฉันกับเพื่อน ๆ ก็พากันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันเป็นคนที่ชอบใส่กางเกงยีนเป็นชีวิตจิตใจ ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม ฉันกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นกางเกงยีนตัวเดิมแต่เปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ จากนั้นก็พากันมาเดินชมวิวเล่นรอบ ๆ แพ โดยที่เพื่อนบางคนเลือกที่จะเต้นรำสนุกสนานกับเพลงที่บรรเลงอยู่ ซึ่งอากาศในช่วงบายแก่ ๆ ที่เมืองกาญถือว่าดีมาก ๆ ไม่หนาวและไม่ร้อนจนเกินไป

ฉันชอบเดินเล่นขอบ ๆ แพเป็นที่สุด เพราะถือว่าเป็นการชมวิวที่ดูท้าทายกับสายน้ำไปอีกแบบ และก็ชอบพากันเดินและก็ยืนกระต่ายขาเดียวขอบ ๆ แพเสียด้วย อันนี้ก็เป็นเพราะว่าฉันและเพื่อน ๆ อยากพิสูจน์ความแข็งแกร่งของร่างกายตัวเอง โดยนิสัยส่วนตัวของฉัน จัดว่าเป็นคนที่ชอบอะไรที่ท้าทายเป็นที่สุด มีหรือที่จะไม่เล่นยืนกระต่ายขาเดียวบนไม้กระดานเล็ก ๆ ตรงขอบแพกับเพื่อน ๆ

ด้วยความที่แพเคลื่อนที่ตลอด ทำให้ฉันหน้ามืดตามัวอีท่าไหนก็ไม่รู้ ร่างตัวเองเริ่มโซเซเอียงซ้ายเอียงขวา พอวางขาอีกข้างกะจะตั้งหลักให้ดี ตัวฉันกลับก็เอียงไปทางน้ำเสียมากกว่า และสุดท้ายก็.......

“ตู้ม”

เพื่อน ๆ ที่เล่นกระต่ายยืนขาเดียวกับฉันดูตกอกตกใจกันใหญ่ เพื่อนบางคนวิ่งไปเอาห่วงยางที่อยู่ด้านหลังแพแต่ช้ามาก บวกกับแพเคลื่อนที่ไปด้วยทำให้ฉันอยู่ห่างเพื่อนออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งในตอนนั้นฉันใส่กางเกงยีนเสียด้วย และก็ไม่มีห่วงยางให้เกาะเหมือนในตอนแรก ทำให้ร่างของฉันจมลงไปใต้น้ำเสียนาน แม้ว่าฉันจะพยายามว่าน้ำและถีบตัวเองขึ้นมาเหนือน้ำ แต่ทำไมมันแสนลำบากเหลือเกิน

ช่วงที่อยู่ใต้น้ำนั้น ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะความกลัวทำให้หลับตาตลอด แม้ขาจะพยายามถีบตัวเองขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ทำไมมันช่างยากเย็นเสียจริง ๆ ฉันถีบน้ำดันตัวเองขึ้นมาจนไม่มีแรงจะถีบอยู่แล้ว บวกกับว่ายน้ำไม่แข็งด้วย ร่างของฉันจึงจมลงไปเรื่อย ๆ

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจมไปลึกและนานแค่ไหน รู้แต่ว่าเริ่มหายใจไม่ออก ไม่มีแรงจะว่ายน้ำอีกแล้ว จากตาที่หลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาทันที ในตอนนั้นฉันคิดว่าตัวเองต้องตายแน่เลย คงไม่มีใครมาช่วยฉันแน่ ๆ ฉันจึงหลับตาและปล่อยให้ร่างจมไปตามกระแสน้ำ

พอไม่นานก็ว่ามีมืออันแข่งแกร่งคว้าร่างฉันเข้าไปกอดอย่างจัง ด้วยสัญชาตญาณของลูกผู้หญิงเมื่อถูกกอดก็ต่อสู้ขัดขืนไม่ยอมให้คนที่มาช่วยกอดร่างเอาไว้ ยิ่งพอลืมตามาเห็นว่าคนที่กำลังกอดตัวเองอยู่เป็นผู้ชายเสียด้วย ฉันก็ยิ่งต่อต้านตลอด มิพอแค่นั้นก็ดึงคนที่มาช่วยตัวเองจมไปในน้ำด้วยกันอีก

ฉันเริ่มหมดแรง หายใจไม่ออกอีกครั้ง คิดว่าตัวเองกับคนที่ลงมาช่วยอาจจะได้ตายคู่กัน จึงหลับตาและปล่อยความต่อต้านทั้งหมด ขณะนั้นฉันไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองบ้าง มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่จันทรากดหน้าอกอยู่ และก็เหมือนมีคนเป่าลมใส่ปากฉันด้วย พอสักพักฉันก็พ่นน้ำออกมาเหมือนพญานาคตัวน้อย ๆ ที่หมดแรง จากนั้นก็ไอแค่ก ๆ เพราะสำลักน้ำ ความรู้สึกในตอนนั้นทรมานมาก ๆ สายตาก็พร่ามัวไปหมดไม่รู้ว่าใครเป็นใครบ้าง ได้ยินแต่เสียงพี่จันทรา

“ฟื้นแล้วเว้ย” พอเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ร้องไห้โห่ทันที โดยที่มีพี่จันทราโอบกอดไว้

“ขวัญเอยขวัญจ๋า กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว” ฉันยังร้องไห้กระซิก ๆ เหมือนเด็กน้อยที่หวาดกลัว และฉันก็กลัวจริง ๆ กลัวตายเป็นที่สุด

น้ำตาของฉันทำให้เพื่อนรุ่นพี่เดินเข้ามาปลอบขวัญเป็นว่าเล่น ซึ่งในตอนนั้นคนที่อาสากระโดดลงไปช่วยชีวิตฉัน ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพี่ทรายนั่นเอง โดยที่ชายหนุ่มเดินผ่านฉันไปแต่ไม่พูดไม่จาสักคำ แถมเนื้อตัวก็เปียกปอนไม่ต่างกับฉันเลยสักนิด เขาคงจะหมดแรงไม่น้อยที่เข้าไปช่วยชีวิตฉัน

ฉันได้แต่มองเขาด้วยสายตาที่อยากจะขอบคุณเป็นอย่างมาก จนแล้วจนเล่าฉันก็ไม่มีโอกาสได้ขอบคุณพี่ทรายเลยสักครั้ง และก็ก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตาอยู่อย่างนั้น ส่วนคนที่ช่วยชีวิตกลับเดินจากไปโดยที่ทิ้งแววตาอันห่วงใยให้ได้เห็นตลอด และก็ไม่เคยมีโอกาสได้พูดคุยกันเลย คงมีแต่เพียงสายตาของเขาที่ส่งมาให้ฉันเป็นระยะ ๆ

พอไม่นานเพื่อน ๆ ก็พาฉันไปนอนพักด้านในแพ เมื่อคิดว่าตัวเองดีขึ้น ฉันก็ขึ้นไปนั่งที่ชั้นบนสุดของแพ ซึ่งจัดว่าเป็นห้องนอนในส่วนของสาว ๆ ฉันนอนพักอยู่เสียนาน เพราะรู้สึกว่าตัวเองไม่ไหว ตัวร้อนและมีไข้เสียด้วย นับว่าโชคดีที่ได้ยาแก้ไข้จากเพื่อน ๆ ในกลุ่ม ทำให้ช่วยบรรเทาอาการไข้ได้บ้าง

ค่ำคืนนั้นฉันไม่ได้สนุกกับเพื่อน ๆ มากนัก คงได้แต่นั่งมองเพื่อน ๆ ในกลุ่มอยู่เงียบ ๆ และก็มีสายตาคู่หนึ่งที่ห่วงใยฉันส่งมาให้เป็นระยะ ๆ เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน

หลังจากที่กลับมาจากเที่ยวแพเธค ฉันก็นอนพักยาวจนกว่าจะหายป่วย พอหายป่วยก็กลับไปทำงานเหมือนเดิม วันแรกที่กลับไปทำงานนั้นฉันได้เข้าดึก ซึ่งการทำงานกะดึกนั้นก็เป็นกะที่ฉันชอบมาก ๆ เพราะฉันและเพื่อน ๆ มีโอกาสได้พูดคุยสนุกสนานเต็มที่ โดยที่ไม่ต้องห่วงเหล่าบรรดาผู้จัดการมาคอยควบคุมเสียด้วย

ช่วงที่ระหว่างนั่งทำงานอยู่นั้น จู่ ๆ ซุปเปอร์ไวเซอร์ก็มาตามฉัน

“น้องอ้อนมีโทรศัพท์มาหา”

ฉันกล่าวขอบคุณซุปเปอร์ไวเซอร์ตามมารยาท และก็เดินตามหลังเธอมาติด ๆ ฉันรู้ดีว่ากฏบริษัทห้ามพนักงานรับโทรศัพท์เกินห้านาที รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไร ฉันไม่รู้ว่าใครโทรมาหาฉันในตอนนั้น ซึ่งตอนแรกก็คิดว่าเป็นพี่สาวจากต่างจังหวัด พอยกหูรับสาย

“สวัสดีค่ะ” ฉันกล่าวทักทายคนต้นสายด้วยถ้อยคำสุภาพ

ไม่มีเสียงคนต้นสาย เงียบอยู่สักพัก พอประมาณสิบวินาทีผ่านไป ก็ได้ยินเสียงเขาคนนั้น

“อ้อนเหรอครับ จำพี่ทรายได้ไหม?”

คนต้นสายถามไถ่ด้วยถ้อยคำที่สุภาพเช่นเดียวกัน เขาเรียกฉันว่าอ้อนเหมือนที่เพื่อน ๆ ฉันเรียก และไม่ได้เรียกชื่อจริงของฉันแต่อย่างใด

“จำได้ค่ะ” ฉันตอบรับพี่ทรายด้วยถ้อยคำเหมือนเดิม ไม่ได้เย็นชาแต่ก็ไม่ได้ดีใจเลยที่ได้ยินเสียงเขา

“หายป่วยหรือยังครับ” พี่ทรายถามด้วยความห่วงใย

“ดีขึ้นแล้วค่ะ พี่ทรายมีอะไรหรือเปล่าคะ” ด้วยความที่เกรงว่าซุปเปอร์ไวเซอร์จะตำหนิเอา ฉันจึงรีบ ๆ ถามพี่ทรายด้วยเหตุผลที่โทรมาหา

“ไม่มีครับ พี่แค่โทรมาหา เพราะอยากรู้ว่าหายป่วยหรือยัง” น้ำเสียงของพี่ทรายเห็นได้เลยว่าน้อยใจกับคำถามของฉันมากทีเดียว

“ถ้าพี่ทรายไม่มีอะไร หนูขอไปทำงานนะคะ เพราะเดี๋ยวซุปจะดุเอา ซุปห้ามคุยโทรศัพท์นานค่ะ”

ในตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรมากนัก ด้วยความที่ยังเป็นเด็กจึงมักจะคิดว่ากฏระเบียบของบริษัทเป็นสิ่งสำคัญที่สุด โดยลืมนึกถึงจิตใจคนที่โทรมาหาตนเสียสนิท

“ครับ ดูแลตัวเองบ้างนะครับ” คือคำพูดครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากปากพี่ทราย

“พี่ทรายก็ดูแลตัวเองบ้างนะคะ” และก็ไม่ลืมที่จะบอกคนต้นสายให้ดูแลตัวเองเช่นกัน

ฉันยังนึกถึงเรื่องราวในวันนั้นได้ตลอด ด้วยความที่ตัวเองยังเด็กและไม่ค่อยจะเข้าใจโลกมากนัก ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองควรจะทำคืออะไร ฉันรู้ว่าตัวฉันต้องขอบคุณพี่ทราย แต่ทำไมฉันไม่กล้าทำเลย อยากจะมีโอกาสดี ๆ กว่านี้ แต่ฉันกลับไม่มีโอกาสเลย ครั้งสุดท้ายที่คุยกับพี่ทราย ฉันตั้งใจจะขอบคุณพี่ทรายมาตลอด แต่พอได้ยินเสียงพี่ทรายความรู้สึกหลายอย่างที่อยากจะพูดก็กลับหายไป สมองของฉันมันคิดอะไรที่ช้ามาก ๆ ช้ากว่าที่ใจฉันต้องการเสียอีก

และการพูดคุยโทรศัพท์กับพี่ทรายในครั้งนั้น ก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันได้ยินเสียงเขา จากนั้นเป็นต้นมาฉันก็ไม่ได้พบเจอพี่เขาอีกเลย แม้แต่เสียงทุ้มที่อ่อนโยนก็ไม่มีให้ได้ยิน คงมีแต่เพื่อน ๆ ที่แอบแซวฉันมาตลอด

"น้องอ้อนหักอกพี่ทราย" และก็ยิ้มสนุกสนาน "รู้ไหมพี่ทรายเสียใจมาก ๆเลย"

ฉันอมยิ้มทุกครั้งที่ถูกแซว เหมือนกับสิ่งที่ได้ยินนั้นเป็นเรื่องตลกเสียอย่างงั้น

"หนูไปหักอกพี่เขาตอนไหนเหรอ พี่ทรายกับหนูไม่ได้รักกันซะหน่อย"

และมันก็เป็นความจริง พี่ทรายไม่เคยบอกรักฉันมาก่อน ฉันไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากพี่ทรายเลย คงมีเพียบบทเพลง "กำลังใจที่เธอไม่รู้" เท่านั้นที่ฉันได้ยินจากพี่ทราย

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยโกหกตัวเองว่าอยากขอบคุณพี่ทรายมากแค่ไหน แม้แต่วันนี้ที่เขียนเรื่องราวเกี่ยวกับพี่ทราย ฉันก็อยากขอบคุณเขาเสียเหลือเกิน แต่ฉันไม่รู้ว่าตัวฉันจะมีโอกาสบ้างหรือไม่ หรือว่าโอกาสของฉันมันหมดไปแล้ว

ฉันไม่เข้าใจทำไมฉันถึงไม่ได้รักพี่ทราย ทำไมฉันถึงไม่ค่อยชอบพี่ทราย ทั้งที่พี่ทรายก็เป็นคนดี มีหน้าที่การงานที่ดี แถมยังเป็นคนที่มีพระคุณกับฉันอีกมาก มิพอแค่นั้นพี่ทรายก็เป็นผู้ชายคนแรกที่สัมผัสริมฝีปากนุ่มนวลของฉัน (เพื่อนบอกฉันหลังจากที่กลับมาจากเที่ยวแพเธคได้เดือนกว่า)

แม้ว่าการกระทำของพี่ทรายที่มีต่อฉัน จะเป็นการสัมผัสที่ฉันไม่รับรู้ถึงความรู้สึกตรงนั้น (เป่าปาก) แต่ฉันก็รับรู้ด้วยใจว่า พี่เขาตั้งใจช่วยชีวิตฉันจริง ๆ ไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกินแต่อย่างใด ซึ่งตรงนี้ฉันซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก มิพอแค่นั้นฉันก็แอบเคืองเพื่อนอยู่นิด ๆ ที่ไม่มีใครกล้าเป่าปากให้ฉันเลย แถมแต่ละคนก็เห็นพ้องต้องกันว่าให้พี่ทรายเป็นคนทำ ในบางครั้งฉันก็มานั่งคิดอยู่ตลอดว่า...พี่ทรายตั้งใจเป่าปากเพื่อช่วยชีวิตฉัน...หรือว่าแอบจูบฉันไปด้วยก็ไม่รู้ (แอบเขิน)

นอกจากนั้น เรื่องผ้าขนหนูที่พี่นกเอามาให้ฉันห่มตอนที่เล่นน้ำในแพเธคครั้งแรกนั้น ฉันเองก็เพิ่งจะรู้ว่า คนที่เป็นเจ้าของผ้าขนหนูก็คือพี่ทรายนั่นเอง ผู้ชายที่แอบมอบไออุ่นให้ฉันโดยผ่านผ้าขนหนูผืนนั้นมาตลอด และก็ฉันก็ไม่เคยรู้ตัวเลยสักนิด (ซื่อบื่อ)

แม้ว่าฉันจะรักพี่ทรายไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายถึงว่าฉันจะลืมพี่ทรายไปได้เลย ฉันยังคงมีพี่ทรายอยู่ในความทรงจำเสมอมา และก็มิอาจลืมเลยสักครั้ง

ถ้าไม่มีพี่ทรายในวันนั้น ก็อาจจะไม่มีฉันในวันนี้ก็ได้ และทุกท่านก็อาจจะไม่ได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับผู้ชายที่แสนดีคนนี้....ผู้ชายที่แสนดีในนิยายของฉัน

ขอบคุณนะคนดี.....ฉันต้องขอโทษที .......ที่ไม่ได้รักเธอ

แต่เธอ....ก็คือความทรงจำที่มีสวยงาม

และมีค่าอยู่ในหัวใจของฉันเสมอ.....ตลอดไป

pinkrose จบบริบูรณ์

ดาว เรื่องสั้นเรื่องนี้ ยีนส์เคยเขียนไว้หนึ่ง เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ในตอนนั้นเนื้อหาไม่ได้มีลักษณะอย่างนี้ จะเป็นเรื่องเล่าที่เขียนไปเรื่อย ๆ เหมือนเรื่องเล่าครั้งเยาว์วัยนะคะ แต่วันนี้ยีนส์เอามาปรับปรุงเขียนใหม่ เพื่อให้เนื้อหากระชับกว่าเก่า จึงอยากเอามาแบ่งปันทุก ๆ คนได้อ่านกันค่ะ ไม่แน่จัดว่าเป็นเรื่องสั้นหรือเปล่า หรือว่าเป็นเรื่องเล่าไปเรื่อย ๆ ก็ไม่รู้ ยังไงก็ขอฝากให้ทุกท่านช่วยอ่านและให้คำแนะนำด้วยนะคะ

ดาว หากท่านใดมีคำแนะนำติชมก็ขอให้บอกกันได้นะคะ ยีนส์ยินดีน้อมรับทุกคนแนะนำค่ะ และก็ขอออกตัวไว้ก่อนว่าเป็นคนที่เขียนเรื่องสั้นไม่ค่อยเป็นค่ะ ส่วนใหญ่จะถนัดเรื่องเล่า นิยายมากกว่าค่ะ (นิยายก็ยังอ่อน)

ดาว ยีนส์ขอขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตมาก ๆ ค่ะ และขอยกเครดิตให้เจ้าของภาพทั้งหมดค่ะ
แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 51 05:56:42
แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 51 05:55:05

จากคุณ : roslita - [ 21 ส.ค. 51 05:36:26 ]