บทความนี้ขออนุญาตขีดๆเขียนๆขึ้นมา โดยไม่ทราบว่ามันคือการเขียนไดอะรี่ หรือว่าเรื่องสั้น เรียงความ แต่เป็นความรู้สึกที่ออมสินทำแล้วมีความสุข..
ขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยนะครับ ที่ใช้พื้นที่นี้
"....ออมสินเหนื่อยจังกับการทำงานทุกวันนี้...ครอบครัวสอนเสมอๆว่า"งานคือเงิน-เงินคืองาน" แต่บ่อยครั้งที่ออมสินนั่งคิดว่า...ความสุขที่แท้จริงของเราอยู่ที่เงินจริงเหรอ?
วันหนึ่ง...ออมสินเคยก้มหน้ายื่นสายตาออกไปนอกหน้าต่างรถประจำทางที่แน่นิ่งบนท้องถนน...เห็นรถเก๋งสวยๆหลายคันจอดต่อท้ายด้านข้างรถประจำทางที่ออมสินยืนโหนอยู่นั้น เคยคิดว่า เขาสบายจัง...ไม่ต้องยืนเบียดผู้คน นั่งตากแอร์เย็นๆในรถ...ไม่ต้องเสียเวลายืนรอรถประจำทางนานๆ
แต่วันนี้....ออมสินเงยหน้าขึ้นมองรถประจำทางสายเดิม ผ่านกระจกฟิล์มกรองแสงอย่างดี ภายในเปิดแอร์เย็นฉ่ำ...ป้ายทะเบียนทั้งหน้าและหลังของตัวรถยังเป็นสีแดงอยู่....กลับอดคิดไม่ได้ว่า
พวกเขาที่อยู่บนรถประจำทางนั้น ช่างสบายเหลือเกิน จ่ายเงิน 3.50 ก็ไปไหนต่อไหนได้ ไม่ต้องเครียดเรื่องหาเงินเติมน้ำมัน ไม่ต้องคอยระมัดระวังการจราจรบนท้องถนน...เฮ่อ!! คนเรานี้หนอ...ยากจะหยั่งถึงจิตใจแท้ๆ
ออมสินเหนื่อยจังกับการใช้ชีวิตทุกวันนี้...แต่ท้อและถอยไม่ได้..ยังมีอีกหลายชีวิตที่ลำบากกว่าออมสิน เขาคือกำลังใจจากออมสิน
ออมสินพูดกับตัวเองมาหลายครั้งเหลือเกินว่าเหนื่อยกับงานที่ทำ...แต่ทุกครั้งที่พบเห็นผู้คนทั้งชายและหญิงที่ต่างถือซองเอกสารสีน้ำตาลเดินเข้าๆออกๆหลายๆบริษัทนั้น เขาเหนื่อยกว่าออมสินหลายเท่ายิ่งนัก มันทำให้ออมสินมีกำลังใจทำงานในปัจจุบัน และมองงานปัจจุบันให้สนุกเพื่อตัวเองจะได้มีความสุขจากงานที่ทำ
จากคุณ :
ออมสินไตตั้น
- [
21 ส.ค. 51 18:06:12
]