ความคิดเห็นที่ 1 ต่อค่ะ หล่อนดึงดอกกุหลาบไปจากมือชายหนุ่มพร้อมเอ่ยเสียงหวาน “แล้วก็ขอบคุณสำหรับกุหลาบนะคะ เกรซรู้น่าว่าพี่ทัชจะเอาไปให้เกรซที่คณะใช่ไหมคะ เกรซรับตอนนี้เลยก็แล้วกัน” แม้หญิงสาวจะเห็นสีหน้าเหวอๆของคนตรงหน้า แต่หล่อนก็ไม่ได้สนใจ เธอเปิดประตูรถของเขาเข้าไปนั่งเอาดื้อๆ ทัชขับรถไปตามทางที่เขาจำได้ขึ้นใจแม้ว่าจะไม่ได้มีโอกาสมาบ่อยครั้งนักเพื่อไปรับเพื่อนสาวคนที่เขาหวังให้มาเป็นคนพิเศษ เสียงหวานของน้องเกรซยังคงเล่าเรื่องต่างๆให้เขาฟังไปตลอดทางแต่ทัชก็แค่เพียงตอบรับไปตามมารยาทเท่านั้น นี่จ๋อมจะคิดว่าเขากับน้องเกรซเป็นแฟนกันอีกหรือเปล่านะถึงมาด้วยกันแต่เช้าแบบนี้ แล้วอย่างนี้เขาจะมีโอกาสบอกความในใจกับจ๋อมได้อย่างไร ชายหนุ่มจอดรถหน้าที่บ้านเพื่อนสาวก่อนจะหันมาบอกสาวรุ่นน้องซึ่งนั่งรออยู่บนรถ “เดี๋ยวพี่ไปเรียกจ๋อมก่อนนะ น้องเกรซรอแป๊บนึงนะครับ” “บีบแตรเรียกก็พอมั้งคะพี่ทัช ไม่เห็นต้องลงไปเองเลย เราอุตส่าห์มารับเค้าทั้งที พี่จ๋อมเขาควรจะเตรียมตัวรออยู่แล้วนะคะ” สาวน้อยพูดอย่างไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญอะไร “พี่จะเข้าไปสวัสดีคุณพ่อคุณแม่พี่จ๋อมด้วยน่ะครับ มารับลูกสาวเขาออกไปจากบ้าน น่าจะขออนุญาตหน่อยที่บ้านเขาจะได้ไม่เป็นห่วง” เขาบอกเสียงเรียบก่อนจะเปิดประตูรถออกไปโดยไม่ฟังเสียงทัดทานอะไรอีก น้องเกรซจึงทำได้แค่เพียงเสียงฮึดฮัดก่อนจะกระแทกตัวลงกับเบาะรถอย่างขัดใจ ทัชกดกริ่งที่หน้าประตูบ้านแล้วรออยู่ไม่นาน หญิงสาวในชุดนักศึกษาคนที่เขาคิดถึงตลอดก็ออกมาเปิดประตูให้ “รอนานไหมจ๋อม” เขาทักพร้อมหยิบหนังสือในมือของเพื่อนสาวไปถือให้ “ไม่นานหรอก รถติดเหรอ” จ๋อมยิ้มให้ก่อนจะหัวเราะเบาๆเมื่อมองเห็นหญิงสาวอีกคนนั่งหน้างออยู่ในรถ “อ๋อ...รถไม่ติดแต่ติดสาวนี่เอง” “ไม่ใช่อย่างที่จ๋อมคิดน่า” “แล้วนี่น้องเค้าโกรธจ๋อมหรือเปล่าเนี่ยที่ทัชต้องเสียเวลามารับจ๋อมเนี่ย” จ๋อมถามถามพลางไขกุญแจเพื่อปิดบ้าน “จะมีสิทธิ์อะไรมาโกรธล่ะ รถก็รถทัช คนขับมาก็ทัช” เขาตอบรวนๆ “งอนกันมาล่ะสิ ถึงได้มาเหวี่ยงเอากับจ๋อมเนี่ย” “ไม่ใช่น่า” เขายกมือขึ้นตีหน้าผากนวลของเธอเบาๆ “เดี๋ยวทัชขอเขาไปสวัสดีคุณพ่อคุณแม่จ๋อมก่อนนะ” “พอดี พ่อกับแม่จ๋อมออกไปทำธุระแต่เช้าแล้วน่ะทัช” “อ้าว..เหรอ เสียดาย ทัชไม่ได้มาหาท่านตั้งนานแล้ว” ทัชบ่นเสียดายจากใจจริงก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถข้างหลังให้เพื่อนสาว ใจนึกอยากให้จ๋อมนั่งข้างหน้ามากกว่า แต่ครั้นจะบอกให้น้องเกรซไปนั่งข้างหลังแทนก็เกรงจะเสียมารยาทกับรุ่นน้อง ระหว่างทางที่ขับไปมหาวิทยาลัยนั้น น้องเกรซผูกขาดการสนทนากับเขาไว้ตลอดทาง ทำให้จ๋อมต้องนั่งฟังอยู่เงียบๆแม้เขาจะพยายามคุยกับเพื่อนสาวด้วยก็ตาม แต่เธอก็เพียงตอบรับไม่กี่คำ ทัชจึงทำได้เพียงแอบมองหญิงสาวผ่านทางกระจกมองหลังในเวลาที่เธอเผลอเท่านั้น “ทัชไปส่งจ๋อมก่อนก็ได้นะ ทัชจะได้มีเวลาทานข้าวกับน้องน่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อเพื่อนชายเลี้ยวรถเข้ามาในบริเวณมหาวิทยาลัย “นั่นสิคะพี่ทัช ไปส่งพี่จ๋อมที่คณะก่อนก็แล้วกัน” “ไปส่งน้องเกรซก่อนดีกว่า จ๋อมอยู่คณะเดียวกับพี่ ไม่อยากขับวนไปวนมาหลายรอบ” ชายหนุ่มหักพวงมาลัยรถไปทางคณะที่สาวรุ่นน้องเรียนอยู่ “แต่พี่ทัชบอกว่าจะทานข้าวเช้ากับเกรซนี่คะ” สาวรุ่นน้องเริ่มตัดพ้อ “ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกันนะครับเกรซ พี่มีเรียนตอนเช้าด้วย” ทัชตัดบทก่อนจะจอดรถเทียบที่หน้าคณะของหญิงสาวดาวมหาวิทยาลัย “ถ้าอย่างนั้นพี่ทัชต้องมารับเกรซไปทานข้าวกลางวันด้วยกันนะคะ ห้ามปฏิเสธแล้วด้วย” สาวน้อยแกล้งมองเขาด้วยแววตาเศร้า ทำไมเธอจะไม่รู้ว่า ‘พี่ทัช’ เป็นคนใจอ่อนแค่ไหน “ก็ได้ครับ งั้นเที่ยงนี้พี่มารับก็แล้วกัน” ทัชรับคำด้วยเกรงใจรถที่จอดติดกันเป็นแถวเพราะเมื่อเธอไม่ยอมลงจากรถเขาก็ไม่สามรถขยับรถออกได้ แต่ก็ดีเหมือนกันเที่ยงนี้เขาจะพูดกับเธอให้รู้เรื่องและเข้าใจเสียที เรื่องของเขากับเกรซควรจะจบได้แล้ว แต่ความจริงจะเรียกว่าจบก็คงจะไม่ถูกนักเพราะจริงๆแล้วมันยังไม่ได้เริ่มต้นเลยด้วยซ้ำ เมื่อสาวรุ่นน้องก้าวลงจากรถไปโดยไม่ลืมที่จะหยิบดอกกุหลาบดอกสวยที่เขาอุตส่าห์ตัดมากับมือเพื่อจ๋อมติดมือลงไปด้วย ทัชก็หันไปหาเพื่อนสาวทันที “ทานข้าวกันก่อนนะจ๋อม ยังพอมีเวลาก่อนเข้าเรียน” “เอ๊า...แล้วเมื่อกี๊นี้น้องเค้าชวนทำไมไม่ไปกับทานกับเค้าล่ะ ทำเล่นตัวไปได้น่ะทัช งอนอะไรกันก็ลืมๆไปเถอะน่า” ทัชขยับจะบอกออกไปอยู่แล้วว่าเขาอยากทานข้าวกับจ๋อมสองคนมากกว่าแต่เสียงโทรศัพท์มือถือของเพื่อนสาวก็ดังขัดขึ้นมาก่อน จ๋อมกดรับสายก่อนจะรับคำสั้นๆไม่กี่คำแล้วจึงวางสายไป “ใครเหรอ” เขาถามเหมือนไม่สนใจ “พี่เอ็มที่มาส่งจ๋อมเมื่อวานน่ะ พี่เขานัดจ๋อมทานข้าวตอนเที่ยงนี้น่ะ จ๋อมอยากเลี้ยงขอบคุณที่เขาเป็นธุระให้เมื่อวานก็เลยตอบตกลงไปน่ะ ทัชว่าจ๋อมจะไปทานที่ไหนดีล่ะ” “ไม่รู้สิ” ทัชตอบเสียงรวน เขาพยายามบอกตัวเองว่าอย่าหงุดหงิดใส่จ๋อมเพราะเขาไม่มีสิทธิ์อะไรเลยที่จะไปห้ามไม่ให้จ๋อมไปไหนกับใคร แต่เขาก็อดน้อยใจไม่ได้จริงๆ “เหรอ..ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยถามกิ๊บก็ได้ แล้วเดี๋ยวทัชจะแวะทานข้าวที่ไหนล่ะ จ๋อมนั่งเป็นเพื่อนเอาไหม” หญิงสาวถามเอาใจเพราะเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนชายอารมณ์ไม่ค่อยดี “ไม่เป็นไรหรอกจ๋อม ทัชไม่หิวแล้วล่ะ” เขาตอบเสียงอ่อนลง จ๋อมพยายามชวนเขาคุยอีกหลายประโยค แต่เมื่อเขาไม่ได้ตอบอะไรมากมายเธอจึงกลับไปนั่งเงียบเหมือนเดิมจนถึงคณะของเขากับเธอ ทัชเลือกจอดรถใกล้กับห้องสมุดเพราะที่จอดรถบริเวณนี้ใกล้กับโต๊ะของจ๋อมแม้ว่าเขาจะต้องเดินย้อนกลับไปที่ตึกเรียนอีกค่อนข้างไกลก็ตาม “ขอบคุณนะทัชที่มารับจ๋อมวันนี้น่ะ” หญิงสาวบอกเมื่อเขาจอดรถเสร็จแล้ว “ไม่เป็นไรหรอก งั้นเดี๋ยวทัชไปเรียนก่อนนะแล้วตอนบ่ายค่อยเจอกัน” “ตั้งใจเรียนนะ” จ๋อมยิ้มให้เขาก่อนจะหันหลังเดินไปหาเพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างๆห้องสมุด เขามองจ๋อมไปจนกระทั่งหญิงสาวนั่งลงกับกลุ่มเพื่อนแล้วจึงหยิบสมุดกับปากกาเดินย้อนกลับไปทางตึกเรียนที่เขามีเรียน มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 21 ส.ค. 51 21:20:27 จากคุณ : totolly17 - [ 21 ส.ค. 51 21:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อนะคะ หลังอาหารกลางวันที่ต้องไปทานกับน้องเกรซตามสัญญาแล้ว ทัชมานั่งจองที่เพื่อรอเรียนในวิชาที่เขาและเธอเรียนด้วยกันอย่างกระวนกระวายใจ ใกล้จะเริ่มคลาสแล้วทำไมจ๋อมยังไม่มาอีก ทุกครั้งไม่ว่าหญิงสาวจะเฉื่อยอย่างไรแต่ก็ไม่เคยเข้าเรียนสายเลยสักครั้ง จนทุกคนเข้าห้องเรียนกันเกือบหมดแล้ว ทัชจึงเห็นเพื่อนสาววิ่งกระหืดกระหอบมา “จ๋อมทำไมเพิ่งมาล่ะ ไปทานข้าวกับพี่เค้ามาแล้วเหรอ” ทัชถามเมื่อเธอเดินเข้ามานั่งข้างๆ “ฮื่อ..” หญิงสาวตอบสั้นๆก่อนจะเปิดสมุดเล็คเชอร์และเตรียมปากกาขึ้นมาจด “แล้วเป็นไงบ้างล่ะ” เขาถามเหมือนไม่สนใจแต่จริงๆแล้วแทบจะกลั้นใจรอฟังคำตอบ “ก็ไม่เป็นไงอ่ะ อร่อยดี” เธอตอบอย่างไม่ได้สนใจอะไร ก้มหน้าก้มตาจดเล็คเชอร์ต่อไปจนเขาอดรนทนไม่ได้ “แล้วพี่เขาว่ายังไงบ้างล่ะ เล่ามาสิยัยเฉื่อย” จ๋อมได้ยินเขาเริ่มรวนใส่ก็หันมาหัวเราะร่วน “แหม..ก็ตอนก่อนจะไปทัชทำเป็นไม่สนใจนี่ จ๋อมก็เลยนึกว่าทัชไม่อยากรู้นี่นา” เมื่อเห็นเพื่อนชายเริ่มงอนหญิงสาวจึงพูดต่อ “ฮื้อ...ทัชนี่ จะมาเหวี่ยงใส่จ๋อมทำไมเนี่ย โอ๋ๆๆอย่างอนจ๋อมเลยน่า เล่าให้ฟังก็ได้” จ๋อมเอื้อมมือมาเขย่าแขนเขาเบาๆทำเอาเขากลั้นยิ้มแทบไม่ทัน “พี่เค้าพาไปทานข้าวแถวๆสาทรน่ะ แล้วก็..เอ้อ..เล่าให้ฟังดีไหมเนี่ย” จ๋อมถอนใจหนักๆก่อนจะเล่าต่อ“พี่เค้าขอคบกับจ๋อมน่ะ” ได้ฟังคำตอบทัชถึงกับใจแป้วก่อนจะกลั้นใจถาม “แล้วจ๋อมตอบพี่เขาว่ายังไงล่ะ” “จ๋อมก็บอกพี่เค้าไปตามตรงว่าจ๋อมคงคบกับเค้าไม่ได้เพราะจ๋อมมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะ พี่เค้าก็เข้าใจ เราก็ยังเป็นพี่เป็นน้องกันได้เหมือนเดิม” หญิงสาวเอื้อมมือไปปัดผมที่หน้าผากให้ชายหนุ่ม “ไม่รำคาญเหรอทัช ผมมันแยงตาแล้วนะ” ทัชส่ายหน้ายิ้มๆ ก็จะให้เขาบอกได้อย่างไรล่ะว่าเขาไว้ผมทรงนี้เพราะจะได้ดูคล้ายกับนักร้องคนที่เธอชื่นชอบ แล้วอีกอย่างจ๋อมจะได้คอยปัดผมให้เขาอย่างนี้เรื่อยไปไง “แล้วทัชไปทานข้าวกับน้องเกรซมาเป็นไงบ้างล่ะ” หญิงสาวถามกลับแถมยังยื่นหน้ามาใกล้จนเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากเรือนผมของเธอ “อย่าโกหกจ๋อมน้า เล่ามาให้หมดเลย” เธออมยิ้มจ้องตาเขาเขม็งเหมือนพยายามจะจับโกหก “ก็ไม่มีอะไรมาก” เขายกมือลูบผมที่ระต้นคอแก้เขิน “ฮั่นแน่..” หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะพูดต่อ “ทัชเขินนี่นา จ๋อมรู้น้าทัชชอบลูบผมตอนเขินทุกทีเลย แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆเลย” “ทัชกับเกรซตกลงกันได้แล้วน่ะ” เขาบอกเธอสั้นๆไม่กล้าบอกหรอกว่าที่เขาเขินเนี่ยไม่ใช่เรื่องน้องกรซเลย แต่เป็นเพราะคนตรงหน้านี้ต่างหากที่มามองเขาเสียใกล้ขนาดนี้ แล้วการที่เขาบอกกับน้องเกรซไปตรงๆว่าเขามีคนที่ชอบแล้วและไม่คิดอะไรกับหล่อนเกินรุ่นพี่รุ่นน้อง แล้วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเขาก็ไม่สามารถไปรับไปส่งใครที่ไม่ใช่จ๋อมได้อีก น่าจะเรียกได้ว่าเป็นการตกลงกันได้แล้วนะ “แหม...ดีใจด้วยนะที่ตกลงกันได้แล้วน่ะ” จ๋อมกล่าวหลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ ชายหนุ่มเหมือนเห็นแววตาหม่นของเพื่อนสาวแต่เพียงแว่บเดียวมันก็จางหายไปเหลือแต่แววตายั่วเย้าเหมือนเคย “อย่างนี้ต้องแสดงความยินดีกับทัชด้วยนะที่อะไรๆมันลงตัวเสียทีไม่ต้องนั่งหงอยเหมือนเดิมแล้วน่ะ คงเหลือแต่จ๋อมล่ะมั้งที่ยังไปไม่ถึงไหนเลย ทัชแซงหน้าไปซะแล้ว แล้วอย่างนี้อีกหน่อยใครจะไปไหนมาไหนเป็นเพื่อนจ๋อมกันน้า กิ๊บก็เอาแต่ไปกับเอกตลอดเลยน่ะ แล้วพรุ่งนี้จ๋อมจะมางานกีฬากับใครดีเนี่ย” ชายหนุ่มกำลังจะแก้ความเข้าใจผิดของเพื่อนสาวที่คิดว่าเขาตกลงเป็นแฟนกับน้องเกรซอยู่พอดี จ๋อมก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “เอ่อ..ทัช” หญิงสาววางปากกาก่อนหันมาสบตาเขา “จ๋อมคิดว่าจ๋อมจะไปบอกคนที่จ๋อมแอบชอบอยู่แล้วล่ะว่าจ๋อมรักเขาน่ะ จ๋อมมานั่งคิดดูมันก็จริงอย่างที่ทัชพูดนะ บอกไปแล้วมันจะได้โล่งใจไม่ต้องมานั่งติดค้างอะไรในใจอีก อยากบอกให้เค้ารู้ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกน่ะ” “เหรอ” ชายหนุ่มตอบได้เพียงเท่านั้น ไม่คิดจะกลับไปแก้ความเข้าใจผิดอะไรอีกต่อไป เขาจะพูดไปเพื่ออะไรในเมื่อไม่ว่าเขากับเกรซจะเป็นอะไรกันหรือไม่ มันก็คงไม่สำคัญอะไรอีกแล้ว “พรุ่งนี้หลังงานกีฬาจ๋อมจะบอกเขาล่ะ ทัชว่าดีมั้ย” “ก็ดีเหมือนกันนะจ๋อม  จ๋อมจะได้โล่งใจไม่แน่นะคำตอบที่ได้อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้” “ไม่หรอกทัช” หญิงสาวยิ้มเศร้าๆมาให้ เศร้าเสียจนเขาอยากจะดึงเธอเข้ามากอดเพื่อปลอบโยนแล้วบอกให้เธอลืมคนอื่นเสีย แต่เขาเป็นเพียงแค่เพื่อนสนิทของเธอเท่านั้นคงไม่อาจทำอะไรอย่างที่ใจคิดได้ “จ๋อมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร” หญิงสาวพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาจดเล็คเชอร์ต่อไป ปล่อยให้เพื่อนชายจมอยู่กับความคิดของตัวเองตามลำพัง “วันนี้จ๋อมขอกลับบ้านกับทัชนะ รีบขอนั่งรถฟรีก่อนจะไม่ได้นั่งอีก” หญิงสาวบอกเพื่อนชายเมื่อเลิกเรียนคลาสสุดท้ายพร้อมส่งยิ้มล้อๆมาให้ “ได้สิจ๋อม” เขาพยักหน้ารับ “สำหรับจ๋อมได้เสมออยู่แล้วล่ะ” “งั้นเดี๋ยวจ๋อมขอไปเอาหนังสือที่โต๊ะก่อนนะ” จ๋อมยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งข้ามถนนไป “อย่าเฉื่อยนะไม่อย่างนั้นทัชไม่รอด้วย” เขาพยายามทำเสียงร่าเริงแม้จะรู้ว่ามันอาจดูฝืนอย่างไรชอบกล  ทัชมองเพื่อนสาวที่เขาแอบชอบมานานหยิบของที่โต๊ะของเธอด้วยความรู้สึกแปลกๆ ภาพสาวน้อยมัดผมหางม้าเมื่อแรกเจอตอนปีหนึ่งที่ยิ้มเขินๆให้เขาเมื่อตอนแนะนำตัวย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ คงอีกไม่นานเขาก็คงจะไม่ได้มีโอกาสคอยรับส่งจ๋อมอย่างนี้อีกเมื่อจ๋อมต้องมีใครมาดูแลแทนเขาเข้าสักวัน แล้วเขาก็คงเป็นได้แค่เพียงเพื่อนสนิทของเธอเท่านั้น ดีแล้วล่ะ ที่เขาไม่ได้บอกความในใจของเขาออกไป อย่างน้อยถึงเขาจะไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่ใจเขาอยากให้เป็น แต่มิตรภาพดีๆของเขากับจ๋อมก็ยังคงเหลืออยู่ ไม่โดนทำลายลงด้วยคำบอกรักโง่ๆของเขา เขาเห็นจ๋อมยืนคุยกับเพื่อนที่โต๊ะอยู่สักครู่ก่อนจะวิ่งกลับเข้าไปในตึกเรียน ลืมอะไรอีกแล้วหรือไงนะยัยจอมเฉื่อย ทัชส่ายหัวก่อนยิ้มกับตัวเอง สักครู่จ๋อมก็ออกมาพร้อมถุงขนมเต็มสองมือ  เธอเดินข้ามถนนกลับมาหาเขาที่รถพร้อมชูของในมือให้ดู “เอาไปเป็นเสบียง เผื่อรถติดจะได้ไม่ต้องแวะกินข้าวไง จ๋อมไม่อยากให้ทัชกลับบ้านดึก” เธอบอกพร้อมยิ้มกว้างอย่างภูมิใจทำเอาเขาอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ นี่แหละจ๋อมคนที่เขาหลงรัก คนที่มักจะคิดถึงคนอื่นก่อนอยู่เสมอ เขาไม่เคยนึกเสียใจเลยสักครั้งที่ได้รักคนดีๆอย่างจ๋อม ขอแค่ใครสักคนที่จ๋อมรักจะเห็นค่าในตัวจ๋อมอย่างที่เขาเห็นแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา “พรุ่งนี้จ๋อมมางานกีฬากับทัชได้ไหม” เขารวบรวมความกล้าถามออกไปหลังจากนั่งแอบฟังจ๋อมนั่งร้องเพลงหงุงหงิงอยู่ในรถเป็นเวลานาน จ๋อมหันมายิ้มให้ก่อนพยักหน้า “ได้สิ จ๋อมก็อยากชวนทัชอยู่พอดีเลย แต่ไม่กล้าน่ะไม่รู้ว่าทัชต้องไปกับน้องเกรซหรือเปล่า” “เกรซเค้าเป็นเชียร์ลีดเดอร์น่ะ ไม่มีเวลามาหาทัชหรอก” แล้วน้องเค้าก็จะไม่มาหาทัชอีกแล้วด้วย..เขานึกต่อเองในใจ “แหม..ไม่น้อยใจน่า เดี๋ยวเสร็จงานก็ได้เจอกันเองนั่นแหละ “ จ๋อมตบไหล่ปลอบใจเบาๆ “แต่จ๋อมคงไปเชียร์กีฬากับกิ๊บก่อนนะ ทัชไม่ต้องมารับที่บ้านก็ได้ เรามาเจอกันที่คณะเลยจะสะดวกกว่า งานกลางคืนปีนี้เริ่มกี่โมงน่ะทัช” “ก็คงประมาณทุ่มนึงหลังจบการแข่งขันต่างๆเหมือนเคยนั่นแหละ แต่ปีนี้พิเศษหน่อยตรงที่เค้าว่าจะมีการจุดดอกไม้ไฟด้วยนะ” ทัชหันมาบอก “แหม..โรแมนติกจังเลย ทัชแน่ใจนะว่าไม่อยากไปรับน้องเกรซมาดูกันสองคนน่ะ” จ๋อมหันมาถามพร้อมมองหน้าเขาตาแป๋ว ก็ในเมื่อเขามีจ๋อมอยู่ดูดอกไม้ไฟเป็นเพื่อนเขาแล้วนี่นา แล้วเขาจะต้องการคนอื่นอีกทำไมล่ะ ชายหนุ่มส่ายหน้าพร้อมยิ้มส่งอ่อนโยนไปให้ ก่อนจะหันไปใช้สมาธิกับการขับรถต่อ มีต่อค่ะ จากคุณ : totolly17 - [ 21 ส.ค. 51 21:26:44 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ต่อค่ะ บรรยากาศในงานกีฬาปีนี้ค่อนข้างคึกคักกว่าทุกปีที่ผ่านมา อาจจะเป็นเพราะทุกคนต่างก็ร่วมมือร่วมใจกันทำงานเพื่ออยากให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นกองเชียร์ที่ทุกๆปีต้องบังคับน้องปีหนึ่งขึ้นสแตนด์เชียร์ แต่ปีนี้กลับมีอาสาสมัครขึ้นเชียร์พร้อมเพรียงกันโดยไม่ต้องบังคับ คนที่ไม่อยากขึ้นไปร้อนอยู่ข้างบนก็ช่วยส่งน้ำ ส่งขนมหรือแม้กระทั่งซ่อมแซมอุปกรณ์ต่างๆที่จะใช้ในการเชียร์ ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนเองอย่างดีที่สุดจนลืมความเหน็ดเหนื่อยทั้งหลายไปได้ แม้คนที่ไม่ได้มีหน้าที่อะไรเป็นพิเศษอย่างจ๋อมและกิ๊บก็ส่งเสียงเชียร์ทีมของตนอย่างสนุกสนาน ไม่ยอมแพ้ทีมฝ่ายตรงข้ามเช่นกัน ทัชซึ่งแอบมองเพื่อนสาวของเขาจากอีกฝั่งของสแตนด์เชียร์อยู่เงียบๆ เห็นเธอมีรอยยิ้มอยู่เต็มดวงหน้าอย่างนี้ก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เขาได้แต่ภาวนาให้ความรักของเธอสมหวังเพื่อจะรักษารอยยิ้มนี้ไว้นานๆ แม้ว่าเขาจะต้องกลายเป็นคนที่ผิดหวังเองก็ตาม “เฮ้ย..เอาแต่แอบมองอยู่ได้ ถ้ายัยจ๋อมเก็บค่ามองเมื่อไหร่สงสัยได้รวยเป็นล้าน” เอกพลเดินเข้ามาหาพร้อมตบไล่เขาเบาๆ “แล้วจะให้ทำอะไรได้มากกว่านี้วะ ข้าก็ทำได้แค่นี้แหละ ได้ให้กำลังใจอยู่ห่างๆอย่างนี้ก็พอแล้ว” “ตามใจเอ็งละกัน ยังไงตอนเย็นฝากจ๋อมด้วยนะ กิ๊บเขาเป็นห่วงกลัวจ๋อมไม่มีเพื่อนไปงานเพราะข้ากับเขาดันจะไปดูคอนเสิร์ตกันต่อน่ะ” “บอกกิ๊บว่าไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะ เที่ยวให้สนุก ถึงไม่บอกยังไงข้าก็ต้องดูแลจ๋อมสุดชีวิตอยู่แล้วล่ะ” “ข้าอยากให้จ๋อมมาได้ยินประโยคแบบนี้ของเอ็งจังเลยว่ะ” เอกพลเอ่ยขำๆ “อย่าเลย ข้าไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ” ทัชบอกเพื่อนเรียบๆ อีกฝ่ายจึงไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรต่อ “ทุ่มนึงหน้าลานคณะนะ จ๋อมคงกลับไปเปลี่ยนเสื้อที่บ้านกิ๊บก่อนแล้วค่อยกลับมาคณะน่ะ” เอกพลทิ้งท้ายก่อนจะเดินแยกไปหาแฟนสาว บรรยากาศในตอนกลางคืนช่างหวานชื่นต่างกันกับตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง ดนตรีบรรเลงเพลงป๊อปซึ้งๆดังแว่วมาจากในคณะ ทัชออกมายืนรอจ๋อมก่อนเวลานัดสักครู่ใหญ่ๆก็เห็นหญิงสาวเดินลงมาจากรถของเพื่อน เธอโบกมือลาเพื่อนสาวคนสนิทก่อนจะข้ามถนนมาหาเขา วันนี้จ๋อมสวย น่ารักกว่าทุกวัน ชุดดเรสสั้นสีฟ้าหวานขับผิวผ่องของหญิงสาวให้ดูนวลตาโดยเฉพาะในแสงจันทร์อย่างนี้ “ทัชมารอจ๋อมนานหรือยัง” เธอถามเขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “วันนี้จ๋อมไม่ได้เฉื่อยนะ รถมันติดจริงๆ” “ยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อยเลย ร้อนตัวรึเปล่า” เขาจับปอยผมของเธอทัดหูให้อย่างเอ็นดู “วันนี้จ๋อมสวยจัง” เขาอดไม่ได้ที่จะชมเธอออกไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบรรยากาศของแสงจันทร์หรืออะไรทำให้เขาเห็นเหมือนใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นแล้วก็จางหาย “วันนี้วันพิเศษของจ๋อมนี่” เธอบอกเขาอายๆ จริงสินะ..วันนี้จ๋อมบอกเขาเองว่าเธอจะบอกคนที่เธอรักเสียทีว่าเธอคิดอย่างไร ผู้ชายที่โชคดีคนนั้น ผู้ชายที่ทำให้เธอแต่งตัวสวยมาในวันนี้ ผู้ชายที่ไม่มีวันเป็นเขา ทัชถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ ความหวานในใจหายไปกว่าครึ่งเหลือเพียงความเศร้าลึกๆอยู่ภายใน แต่อย่างไรเสียในวันนี้ เขาก็ยังมีจ๋อมยืนอยู่ข้างๆ ขอเขาเก็บความทรงจำหวานปนเศร้าไว้เพื่อจะมีความสุขบ้างเวลาที่หวนนึกถึงวันนี้ แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม “ทัชถอนใจทำไมน่ะ ยังไม่ดีกับน้องเกรซเหรอ มีอะไรก็เล่าให้จ๋อมฟังได้นะ” จ๋อมถามเขาเมื่อเห็นเขาเงียบไป “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก” เขายิ้มเศร้าๆให้ “ข้าไปในงานกันเถอะ ทัชหิวแล้วล่ะ” “อ้อ..ที่แท้ที่เงียบไปก็หิวนี่เอง” จ๋อมส่ายหน้าหัวเราะขำๆ “ไม่ต้องมาขำเลย ปล่อยให้ยืนรออยู่ตั้งนาน เดี๋ยวทัชก็แกล้งขยี้ผมให้หมดสวยหรอก” “อย่าน้า..อุตส่าห์ทำตั้งนาน เพื่องานนี้โดยเฉพาะเลยน้า” จ๋อมส่งเสียงวี๊ดว๊ายก่อนจะวิ่งหนีเขาให้เร็วที่สุดเท่าที่รองเท้าส้นสูงของเธอจะอำนวย “เดี๋ยวก็ล้มหรอกจ๋อม” ชายหนุ่มวิ่งตามพร้อมหัวเราะขำด้วยกับท่าทางการวิ่งของเธอ ไม่นานเขาก็จับแขนเธอได้ทัน “จับได้แล้ว มาให้ทัชขยี้หัวซะดีๆ” “ไม่เอา เดี๋ยวจ๋อมหมดสวยกันพอดี” หญิงสาวหัวเราะอย่างเหนื่อยอ่อนก็จะทิ้งตัวลงนั่งบนม้าหินหน้าคณะ “ทัชไม่ทำจ๋อมหรอก จ๋อมรู้” เมื่อเห็นสู้ไม่ได้หญิงสาวจึงใช้ลูกอ้อนซึ่งก็ได้ผล ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งข้างๆเธอก่อนจะหัวเราะเบาๆ “อ้อนตามเคยนะจ๋อม” “คงมีแต่ทัชคนเดียวแหละที่ยอมจ๋อมอย่างนี้น่ะ” จ๋อมยิ้มหวานให้เขาทำเอาคืนที่ฟ้าไร้ดาวอย่างนี้สว่างไสวไปชั่วขณะ “เข้าไปข้างในดีกว่า จ๋อมก็หิวแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับฉุดเพื่อนชายให้ลุกขึ้นยืนตามด้วย ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงเดินตามเธอยิ้มๆเข้าไปในงาน เสียงดนตรีหวานหูดังข้ามมาจากส่วนที่เคยเป็นห้องประชุมที่วันนี้ถูกจัดตกแต่งประดับประดาอย่างสวยงามให้กลายเป็นห้องสำหรับงานเลี้ยง ตรงโถงกลางโล่งยามนี้ถูกด้วยปูพรมเนื้อหนานุ่มสีอบอุ่นตาไว้ให้หนุ่มสาวทั้งหลายได้ออกมาเต้นรำกัน มีหลายคู่ซึ่งส่วนใหญ่เป็นคู่รักกันอยู่แล้วเต้นคลอเคลียกันอยู่อย่างหวานซึ้ง เขากับจ๋อมเลือกนั่งอยู่ที่โต๊ะริมสวน ฟังเพลงเบาๆที่แว่วมาจากในห้องประชุม ชายหนุ่มเห็นเพื่อนในคณะจะเดินเข้ามาทักเขากันหลายคน แต่เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่กับเขาแล้วก็ได้แต่เดินยิ้มๆหลบออกไปอีกทางหนึ่ง ดูเหมือนสิ่งที่อยู่ในใจเขาที่เขาคิดว่ามันเป็น ’ความลับ’  นั้น เพื่อน ๆ ในคณะต่างก็รับรู้กันดีทุกคน  จะมีก็แต่คนตรงหน้าของเขานี่แหละที่ไม่เคยรับรู้อะไรเลย เสียงผู้คบปรบมืออืออึงดังมาจากฝั่งที่เป็นสนามกีฬา พลุสวยนับสิบดอกถูกจุดขึ้น แต่งแต้มท้องฟ้าที่ไร้ดาวในคืนนี้ให้ดูสว่างไสว ภาพเสี้ยวหน้าหญิงสาวที่ยืนเหม่อมองไปบนท้องฟ้าอย่างหลงใหลทำเอาชายหนุ่มยืนมองเหมือนโดนมนต์สะกด “สวยจัง” เขากระซิบบอกเธอเบาๆ “ใช่..สวยจังเลยทัช นานแล้วนะที่จ๋อมไม่ได้ดูพลุสวยๆแบบนี้น่ะ” หญิงสาวเข้าใจไปอีกทางจนเขาอดยิ้มออกมาไม่ได้ “เต้นรำกับทัชมั้ยจ๋อม” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิทเหมือนผ้ากำมะหยี่ที่ทาบทับเหมือนเดิมและเพลงหวานจากในห้องประชุมก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง “ไม่เอา จ๋อมเต้นไม่เป็น อายคนเค้า” เธอส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่ได้เต้นให้ใครดูซะหน่อย เต้นตรงนี้ก็ได้ไม่มีใครเห็นหรอก” ชายหนุ่มยักคิ้วกวนๆไม่ฟังเสียงทัดทาน เขาดึงมือเธอให้ลุกขึ้นพร้อมโยกตัวไปตามจังหวะของอินโทรซึ้งๆ ที่ถูกเปิดขึ้น ในคืนนี้ดูเหมือนอะไรๆก็เป็นใจให้เขาได้บอกความในใจกับเธอเสียเหลือเกิน เขาโอบกอดเธอไว้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนกระทั่งจ๋อมเป็นฝ่ายรู้สึกตัวก่อน เธอดันตัวออกจากอ้อมกอดของเขาก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง “จ๋อม” เขาเรียกเธอซึ่งตอนนี้เหมือนตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง   “คือว่า...จ๋อม” หญิงสาวเอ่ยออกมาหลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ “จ๋อมต้องไปแล้วล่ะ” เขาสบตาเธอนิ่งนาน ก่อนจะพยักหน้า “ไปบอกคนที่จ๋อมรักใช่ไหม” “ฮื่อ..ก่อนที่ความกล้าจะหายไปน่ะ ขอบคุณทัชมากนะที่ทำให้จ๋อมมีความกล้าขนาดนี้ได้น่ะ” “ไม่เป็นไรหรอกจ๋อม เราเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” เขาพยายามให้กำลังใจเธอเท่าที่พอจะทำได้ จ๋อมยิ้มเศร้าๆโบกมือให้เขาก่อนจะเดินหายไปทางห้องประชุม คงจบลงแล้วสินะ เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นคนทำค่ำคืนที่แสนวิเศษนี้พังหรือเปล่า ค่ำคืนที่ดูเหมือนจะมีมนต์ขลัง แต่คงเป็นเขาคนเดียวล่ะมั้งที่ต้องมนต์นั้น แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่านี่เป็นค่ำคืนหนึ่งที่เขามีความสุขและเขาจะจดจำไปชั่วชีวิต มีต่อค่ะ จากคุณ : totolly17 - [ 21 ส.ค. 51 21:33:45 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียงสัญญาณจากโทรศัพท์มือถือว่ามีข้อความเข้ามาหาเขาดังขึ้น ชายหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้เมื่อข้อความนั้นส่งมาจากจ๋อมที่เพิ่งจะลุกออกไปเมื่อสักครู่ ‘I just want to say something to you, call me please’ จ๋อมคงได้คุยกับคนที่เธอรู้สึกดีๆด้วยแล้ว ทัชอดนึกเป็นห่วงไม่ได้ ทำไมจ๋อมต้องให้เขาโทร.ไปหาด้วย หรือว่าเธอร้องไห้กำลังอยู่ที่ไหนไม่กล้าออกมาข้างนอก ชายหนุ่มจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปยังเบอร์ที่เขาจำได้อย่างแม่นยำ ทัชนึกว่าเขากดโทรศัพท์ผิดเบอร์เมื่อสัญญาณรอสายที่คุ้นหูถูกเปลี่ยนให้เป็นเพลงทำนองหวาน ‘เพื่อนคนนึงแอบรักเธอ เก็บงำความรักนั้นอยู่ในใจ แต่ไม่เคยจะเผยใจ ก็กลัวจะเสียใจจะเสียเธอ ปิดบังอยู่ตั้งนาน แต่มันอัดอั้นใจ ยิ่งเราใกล้ชิดกันยิ่งหวั่นไหว เมื่อสบตากลับหลบตาเธออยู่เรื่อยไป ห่างกันเพียงเอื้อมมือ แต่มันก็แสนไกล ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิทยิ่งไม่มีสิทธิ์จะบอกไปว่ารักเธอ’ ทัชรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วครู่อยู่ ทุกสิ่งรอบตัวเขาไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว ชายหนุ่มยืนนิ่งฟังเพลงรอสายนั้นจนสายตัดไปก่อนที่จะกดฟังอีกเป็นครั้งที่สอง เขาเพิ่งจะเข้าใจวันนี้เองว่าคำว่าหัวใจพองโตมันเป็นอย่างไร เสียงเพลงรอสายของเธอบอกอะไรเขาได้หลายอย่าง เมื่อเขาเหลียวหาเจ้าของโทรศัพท์เครื่องที่เขาโทร.หา สาวน้อยแก้มใสก็มายืนยิ้มอยู่ข้างหลังเขา แก้มใสๆที่เคยเป็นสีชมพูระเรื่อบัดนี้กลายเป็นสีชมพูเข้มอย่างน่ารักที่สุด “แหม..ทัชอย่าทำหน้าอย่างกับเห็นผีอย่างนั้นสิ” จ๋อมส่งยิ้มเขินๆแบบที่เขาหลงใหลมาให้ “ก็ทัชบอกว่าจ๋อมควรจะบอกให้คนที่จ๋อมแอบชอบรู้ไม่ใช่เหรอว่าจ๋อมคิดยังไงน่ะ แต่แหม...ขอโทษด้วยน้าที่คนที่จ๋อมรักดันเป็นทัชซะได้น่ะ” หญิงสาวหัวเราะเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่ม “แต่ทัชไม่จำเป็นต้องตอบรับความรู้สึกของจ๋อมหรอกนะ ขอแค่ความเป็นเพื่อนทีมีให้จ๋อมเหมือนที่ผ่านมาก็เพียงพอแล้วล่ะ จ๋อมแค่อยากให้ทัชรับรู้ว่ายังมีอีกคนที่รู้สึกดีๆแล้วก็เป็นห่วงทัชมากๆก็แค่นั้น” หญิงสาวเอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าผากเพื่อนชายอย่างที่เคยทำประจำ แต่เขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดมือไปอีก ทัชคว้ามือนุ่มนั้นลงมาแนบแก้มก่อนจะดึงเพื่อนสาวเข้ามากอด เขามันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ แค่นี้ยังต้องให้ผู้หญิงมาบอกรักก่อน แค่ความกล้ายังมีได้ไม่เท่าจ๋อมเลย เขามันคนไม่เอาถ่านจริงๆ เอาน่า..ต่อจากนี้ไปเขาสัญญากับตัวเองว่าเขาจะบอกรักจ๋อมก่อนทุกวันไม่ต้องให้จ๋อมมาบอกรักเขาก่อนอีกแล้ว “ทัช..ทัช ปล่อยจ๋อมก่อน” เสียงงงๆของจ๋อมทำลายความเงียบขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนชายไม่ยอมคลายอ้อมกอดแข็งแรงเสียทีแถมยังรัดแน่นขึ้นอีกด้วย “ขอทัชกอดจ๋อมอย่างนี้ก่อนได้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแผ่ว หญิงสาวพยักหน้ากับอกกว้างยอมให้เพื่อนชายกอดอยู่อย่างนั้นสักครู่ก็ดันตัวออก “พอแล้วทัช ปล่อยจ๋อมได้แล้ว” จ๋อมบอกเสียงอู้อี้โดยไม่ยอมสบตาเขา ทัชจึงคลายวงแขนออกออกอย่างแสนเสียดายแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือนุ่มนั้น เขาค่อยๆช้อนดวงหน้าของหญิงสาวขึ้นมาก่อนเอ่ยถาม “ทำไมจ๋อมต้องไม่ให้ทัชตอบรับความรู้สึกของจ๋อมล่ะ” “จ๋อมไม่อยากให้ทัชลำบากใจน่ะเพราะจ๋อมคิดว่าทัชมีน้องเกรซอยู่แล้ว” หญิงสาวขยับจะพูดต่อแต่ก็ต้องหยุดเมื่อเพื่อนชายใช้นิ้วชี้ของเขามาปิดไว้ที่ริมฝีปากเธอ “ฟังทัชพูดก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างจ๋อมคิดเลย ทัชกับน้องเกรซไม่ได้เป็นอะไรกัน ทัชไปคุยกับน้องเค้าวันนี้ก็เพราะว่าไม่อยากให้เข้าใจผิดอะไรกันอีกต่อไป ทัชบอกน้องเค้าไปว่าทัชไม่เคยคิดอะไรกับเค้าเกินรุ่นพี่รุ่นน้องเลยแล้วน้องเค้าก็เข้าใจแล้วด้วย” เขาเว้นจังหวะนิดหนึ่งก่อนสบตาหญิงสาวนิ่ง “คนที่ทัชแอบรักมาตั้งแต่ปีหนึ่งก็คือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทัชต่างหาก ทัชมองจ๋อมมาตลอดก่อนที่จ๋อมจะหันมามองทัชเสียอีก” เขายิ้มกวนๆให้หญิงสาวก่อนจะก้มลงกระซิบที่ข้างหู “ทัชรักจ๋อมนะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้เมื่อมองสบตาเขา “จ๋อมรู้แล้ว ทัชไม่ต้องบอกไม่ต้องอธิบายอะไรก็ได้” “จ๋อมรู้ได้ยังไงล่ะ” เขาถามงงๆทำเอาหญิงสาวหัวเราะร่วน “จ๋อมรู้ตั้งแต่ตอนที่ทัชกอดจ๋อมแล้วล่ะ ก็ทัชเล่นกอดจ๋อมซะแน่นขนาดนั้นนี่นา บางทีคำว่ารักก็ไม่จำเป็นต้องบอกออกมาเป็นคำพูดอย่างเดียวก็ได้ไม่ใช่เหรอ” “ร้ายจริงนะ” เขาเตะที่ปลายจมูกสวยเบาๆ   “แล้วทำไมจ๋อมต้องเดินไปจากทัชเมื่อกี๊ด้วยล่ะ ทำไมไม่บอกทัชตรงๆเลย” “ก็แหม..” หญิงสาวยิ้มอายๆ “ก็ไปรวบรวมความกล้าน่ะสิ ถ้ามองหน้าทัชตรงๆจ๋อมไม่กล้าพูดหรอก” “แล้วตกลงจ๋อมบอกรักทัชหรือยังเนี่ย” เขาก้มหน้าลงมาใกล้พวงแก้มของหญิงสาวพร้อมทำตากรุ้มกริ่ม “จ๋อมบอกรักทัชไปแล้วนะ ทัชอย่าขี้โกงสิ” เธออุทธรณ์พร้อมยกมือขึ้นดันคนเกเรให้ห่างตัว “จ๋อมไม่ได้บอกรักทัชซะหน่อย จ๋อมให้ทัชฟังเพลงเฉยๆต่างหาก เร็วเข้า..บอกรักทัชมาซะดีๆ” เขายักคิ้วพร้อมส่งยิ้มยียวนอย่างเคยให้ก่อนจะสบตาเพื่อนสาวแล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “จ๋อมรักทัชบ้างหรือเปล่า” หญิงสาวยิ้มกว้างไม่ตอบอะไร ก่อนจะเขย่งปลายเท้าหอมแก้มชายหนุ่มหน้ากวนไปเบาๆ “อย่างนี้เขาเรียกว่ารักหรือเปล่าล่ะ” ทัชหัวเราะออกมาก่อนที่จะดึงเพื่อนสาวที่กลายสภาพมาเป็นแฟนสาวของเขาเข้ามากอดให้ชื่นใจอีกสักครั้งหลังจากที่เฝ้าหลงรักเธอมาหลายปี เสียงหวานใสของเธอบ่นอุทธรณ์เล็กน้อยอยู่ในอ้อมกอดเขาแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรและตอนนี้เขาก็มีความสุขเกินกว่าจะได้ยินอะไรทั้งนั้น Secret love ในใจเขานั้น บัดนี้คงไม่ต้องเก็บเป็นความลับอีกต่อไป ในเมื่อเขาและเธอต่างก็สามารถบอกกล่าวความในใจต่อกันได้เป็นร้อยเป็นพันครั้งนับจากวันนี้เป็นต้นไป ++++++++++++++++++++++++++ ขอบคุณที่อ่านกันมาจนถึงตรงนี้นะคะ ดีใจมากๆเลยค่า^^ จากคุณ : totolly17 - [ 21 ส.ค. 51 21:41:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหม แอบลุ้นใหจบหักมุม จ๋อมไปบอกรักคนอื่น กริๆ หวานดีค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 21 ส.ค. 51 23:14:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ...เข้ามาอ่านต่อ ...จ้า... จากคุณ : สวนดอก - [ 22 ส.ค. 51 05:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ย หวาน ถูกใจครับ  นี่ถ้าหักมุมไปจริงๆ ผมนั่งซึมแน่เลยนะเนี่ย อิๆๆ ลุ้นอยู่ตั้งนาน จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 ส.ค. 51 08:01:42 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณฮะ หวานจริง ๆ แก้ไขเมื่อ 22 ส.ค. 51 08:05:04 จากคุณ : Tanuki (one_tanuki) - [ 22 ส.ค. 51 08:04:42 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น่ารักค่าาา จากคุณ : Mnemosyne - [ 22 ส.ค. 51 08:36:50 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เฮ่อ..ใจหายใจคว่ำหมด  นึกว่าจะหักมุมซะแล้ว  สุดท้ายก็ Happy จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 22 ส.ค. 51 08:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านจบทั้ง 2 ตอนแล้วนะคะ น่ารักจังเลยค่ะ   อ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจจริงๆ จากคุณ : tato_jang - [ 22 ส.ค. 51 12:30:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮืม.....หวานจริงๆเลยนะ  ดูสิมดขึ้นหน้าจอเลย จากคุณ : ลี้อาเฮง - [ 22 ส.ค. 51 14:31:31 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เป็นกำลังใจที่ดีให้คนเขียนมากเลย ว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้เขียนแล้วนั่งอ่านอยู่คนเดียว ^__^ จะพยายามพัฒนาเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : totolly17 - [ 23 ส.ค. 51 15:34:06 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 23 ส.ค. 51 19:31:30 ]