ผมรู้สึกเหมือนว่าลืมอะไรไปบางอย่าง รู้สึกเหมือนมีเงาจางๆของใครคนหนึ่ง ผมพยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเงาจางนั้นคือใคร
ข้าวโพดมากินข้าวมา
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูด จำได้ว่าครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้วผมไม่ค่อยชอบเค้าซักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมดันไปสนิทสนมใกล้ชิดกับเค้าได้ยังไงนะ
เมื่อวานพี่เค้าโทรมาทำไมไม่คุยกับเค้าล่ะ ลืมเค้าแล้วเหรอ
เค้าหมายถึงใครผมไม่เข้าใจ หลังจากกินข้าวอิ่มผมออกมานอนรับลมตรงระเบียงบ้าน อากาศเย็นสบายดีครับ มีเก้าอี้เอนหลังอยู่หนึ่งตัวผมกระโดดขึ้นไปนอนเอกเขนกบนเก้าอี้ตัวนั้น จำได้ลางๆว่าผมมักจะมานอนบนตักของเงาจางๆนั้น ผมนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คุ้นๆเหมือนกับว่ามีใครเคยเกาคอเกาหัวให้ผม ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้ม เสียงเค้าคนนั้นถามผมว่า วันนี้อยากกินอะไรลูกชิ้นหรือไก่ย่าง ผมตัดสินใจไม่ถูกรู้แค่ว่าน้ำลายสอออกมาที่มุมปาก
โฮ่งๆ
ไม่ต้องเปิดตามองก็รู้ว่าเป็นเสียงเห่าของใคร ไอ้เฉาก๊วยครับ มันชอบมาขัดจังหวะเวลาผมพักสายตาทุกที ไอ้เฉาก๊วยมาบอกข่าวกับผมว่า ไอ้ไข่เค็มไม่สบายเป็นหวัดเลยออกมาหาผมไม่ได้ ซึ่งเป็นข่าวดีสำหรับผม
ไอ้เฉาก๊วยเข้ามานั่งตรงปลายเก้าอี้ มันทำให้ผมนึกถึงภาพเก่าๆ เมื่อครั้งก่อน มีผมนั่งบนตักของใครบางคน ไอ้เฉาก๊วยนั่งตรงขาเก้าอี้และเห่าอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะมันอยากขึ้นมานั่งด้วย ผมมองมันด้วยความสะใจที่มันไม่มีโอกาสได้นั่งบนตักอุ่นๆ
ข้าวโพดมานี่เร็ว แก้วโทรมาหา
ใครกันแก้ว? ผมนั่งเฉยไม่ขยับตัว ซักพักเขาเดินเข้ามาอุ้มผม จะพาผมไปไหนเนี่ย จากนั้นก็ยื่นสิ่งที่เค้าเรียกกันว่าโทรศัพท์ให้ผม ผมได้ยินเสียงลอดมาตามสาย
ข้าวโพด คิดถึงข้าวโพดจัง กินข้าวรึยังจ๊ะ
ผมจ้องมองโทรศัพท์ เสียงนั้นคุ้นมากๆแต่ผมจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงใคร
ข้าวโพดจำพี่ได้มั้ย พี่คิดถึงโพดมากๆนะ อีกไม่นานพี่ก็จะกลับแล้วนะเราจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิมไง
ผมไม่รู้ว่าเธอพูดเรื่องอะไร ใครจะไปไหน แล้วมาคิดถึงผมทำไม เราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอ ผมไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจเลยเดินออกมานอกบ้าน แต่ไอ้เฉาก๊วยไม่อยู่ซะแล้ว
ตกดึกคืนนั้นผมนอนดูทีวี รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปบางอย่างพอเข้านอนผมไปนอนซุกหมอนใบที่มีกลิ่นคุ้นจมูกผม แต่กลิ่นมันจางไปมากแล้ว
ผมนอนคิดว่ามันขาดอะไรไปในชีวิตผม เมื่อก่อนผมเคยมีความสุขมากกว่านี้ ผมเคยได้รับการเอาอกเอาใจจากใครคนนึง ผมดูหนังและเข้านอนพร้อมกันใครคนนึง ผมวิ่งเล่นและไปเที่ยวหลายๆที่กับใครคนนึง แต่ทำไมผมกลับนึกภาพคนๆนั้นไม่ออกนะ
ผมนอนไม่หลับเดินไปมาอยู่ในห้องนอน
ยังไม่นอนอีกเหรอโพด คิดถึงพี่แก้วเหรอ มา มาดูรูปฆ่าเวลากันดีกว่า
เขาเดินเข้ามาอุ้มผม และเปิดสมุดเล่มนึงให้ผมดู ในนั้นมีรูปแมวตัวเล็กๆสีส้ม เค้าบอกว่าเป็นรูปผมเอง ผมว่าผมดูหน้าตาดีกว่าไอ้แมวเด็กนั่นตั้งเยอะ เขาเปิดสมุดจนกระทั่งเจอรูปๆนึง เป็นภาพผมอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงคนนึง เขาบอกผมว่านี่คือ แก้วกับผม
ผมจ้องดูภาพนั้นเขม็ง ยิ่งดูยิ่งรู้สึกคุ้นหน้าผู้หญิงในรูป ผมจำได้ว่าวันนั้นเธอจัดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ผมสงสัยเลยกระโดดเข้าไปสำรวจดูในกระเป๋า เธอพยายามจับผมออกแต่ผมก็กลับเข้าไปทุกครั้ง เธอทั้งขำทั้งโมโห แต่ก็หยิบกล้องออกมาถ่ายถาพผมไว้ จากนั้นก็ถ่ายถาพเราทั้งคู่ไว้ด้วยกัน
ผมจำได้แล้ว ผมนึกใจหายขึ้นมาทันที มันนานมากแล้วตั้งแต่วันนั้นจวบจนวันนี้ วันที่เธอบอกว่าเธอจะไปต่างประเทศหนึ่งปี
ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าหนึ่งปีมันนานแค่ไหน แต่ตอนนึ้ผมรู้แล้วว่ามันนานชั่วนิรันดร์ คืนแรกที่เธอจากไป ผมนอนไม่หลับนั่งคอยว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมา จนรุ่งเช้าของอีกวันและต่อๆมา
ผมรู้เองหลังจากนั้นว่า เธอคงไม่กลับมาแล้ว ทุกคืนผมจะไปนอนซุกบนหมอนที่เธอเคยนอนอยู่ มันมีกลิ่นของเธอติดอยู่บนหมอนใบนั้น ผมออกมานั่งรอเธอหน้าบ้านทุกวัน แต่ก็ไม่เคยเห็นเธอกลับมาเลยซักครั้ง
ผมมักเดินไปดูในห้องน้ำและทุกห้องในบ้านคิดว่าเธอคงเล่นซ่อนแอบกับผม ทุกครั้งผมมักหาเธอเจอ แต่คราวนี้เธอซ่อนเ่ก่งมากผมหาเธอไม่เจอเลย
เมื่อไหร่ที่ได้ยินเสียงคนเดินผ่านหน้าบ้านผมต้องรีบวิ่งออกมาดูว่าใช่เธอรึเปล่า
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าภาพของเธอค่อยๆจางลงจนกลายเป็นเพียงแค่เงาของความทรงจำเท่านั้น
เช้านี้ผมตื่นมารู้สึกเหมือนผมลืมอะไรไปบางอย่าง ผมลืมอะไรไปนะ
จากคุณ :
ข้าวโพดแมวติสต์แตก 
- [
22 ส.ค. 51 11:34:12
]
ข้าวโพดแมวติสต์แตก ตอน ความทรงจำจางๆ
