ความคิดเห็นที่ 1 ...เจ็ดโมงเช้า... หญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอน เธอจัดแจงโทรศัพท์ไปขอลางานโดยอ้างว่าเธอป่วยกระทันหันจนไม่สามารถลุกออกจากเตียงได้ ซึ่งนั่นก็เพียงทำให้หัวหน้างานของเธอตำหนิเธอนิดหน่อย ...ใช่...อย่างนี้ล่ะดีที่สุดแล้ว...ถึงช่วงบ่ายเพื่อนของเธอจะเจ็บท้องคลอด...ยังไงซะก็จะยังมีคนอื่นที่ต้องอยู่ทำงานแทนอยู่แล้ว... ...ทิ้งทุกสิ่งเรื่องในวันนี้ไปให้หมด...ขอเพียงให้ผ่านพ้นวันนี้ไปได้เท่านั้น... หญิงสาวเดินทางออกจากบ้านตั้งแต่บ่ายโมง ถึงแม้จะมีอะไรหลายๆ อย่างติดขัดอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เธอก็มาถึงสถานที่นัดก่อนเวลาถึงเกือบครึ่งชั่วโมง และที่ตรงนั้นเธอพบว่าชายหนุ่มเองมายืนรอเธออยู่ก่อนแล้ว หญิงสาวเดินข้ามฝั่งถนนไปหาชายคนรักด้วยความดีใจ แต่กระนั้นสายตาก็ยังคอยสอดส่องเหตุการณ์รอบข้างอย่างหวาดระแวง ...ไม่มีวี่แววของอสูรกายตนนั้น... “คุณมาเร็วจังนะครับ” ชายหนุ่มทักทายหญิงสาวด้วยความคุ้นเคย “แต่คุณมาเร็วกว่าฉันอีกนะคะ นี่มาถึงตั้งแต่กี่โมงคะเนี่ย” หญิงสาวถามด้วยความรู้สึกผ่อนคลายขึ้น “ก็ตั้งแต่ห้าโมงน่ะครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้มละไม “หา ทำไมมาถึงเร็วจังคะ ก็คุณเลิกงานสี่โมงครึ่งไม่ใช่เหรอคะ” หญิงสาวทำตาโตและขึ้นเสียงสูงเป็นเชิงแปลกใจ “ก็วันนี้ผมบอกคุณแล้วไงว่ามีอะไรพิเศษ แล้วนั่นก็ทำให้ผมไม่มีสมาธิทำงาน ผมเลยขอลางานมาตั้งแต่สามโมงครึ่งน่ะครับ” ชายหนุ่มอธิบาย น้ำเสียงบ่งบอกถึงความรู้สึกบางอย่างข้างใน “แล้วอะไรพิเศษที่ว่ามันคืออะไรล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ แอบยิ้มอยู่ในใจ เธอรู้อยู่แล้วว่านั่นคืออะไร “เดี๋ยวเราข้ามฝั่งไปหาอะไรอร่อยๆ กินฝั่งนั้นกันก่อนดีกว่านะครับ แล้วค่อยคุยกันเรื่องนี้” ชายหนุ่มพูดเชิญชวนหญิงสาวคนรัก ก่อนจะค่อยๆ พาเดินข้ามฝั่งถนน “ก็ดีค่ะ กำลังหิวเลยด้วย” หญิงสาวตอบกลับ ในใจนึกโล่งอกที่จะได้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้เสียที เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ห้าโมงห้าสิบนาทีเท่านั้นเอง ในที่สุดเธอก็ทำสำเร็จ “ระวังครับ” หญิงสาวหลุดจากภวังค์ เสียงอันดังและเรี่ยวแรงมหาศาลฉุดข้อมือหญิงสาวทำให้เธอรอดพ้นจากรถยนต์ที่วิ่งผ่านหน้าเธอไปเพียงแค่เส้นยาแดงผ่าแปด แต่กระนั้นแรงฉุดของชายหนุ่มก็ทำให้สิ่งที่หญิงสาวกำอยู่ในอุ้งมือมาตลอดปลิวหลุดออกจากมือในทันทีเช่นกัน หญิงสาวหันกลับไปมองตามวงแหวนสีทองที่ปลิวหลุดมือลอยคว้างอยู่ในอากาศ แสงสีทองสะท้อนอยู่ในดวงตา เธอรู้สึกว่ามันเชื่องช้าและเนิ่นนานราวกับมันลอยหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น ไวกว่าความคิด หญิงสาวกระโจนออกไปหมายจะคว้ามันกลับมาอย่างลืมตัว เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น เธอรู้สึกว่าไหล่เธอถูกรั้งเอาไว้ และเมื่อเธอหันกลับไปมอง ชายคนรักก็พุ่งตัวออกไปหาแสงสีทองเรืองรองเล็กๆ นั้นแล้ว ...ใช่...มันเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น...แต่มันกลับเป็นชั่วนิรันดร์สำหรับเธอ... น้ำตาไหลซึมออกมาในทันที ภาพชายคนรักที่ค่อยๆ ลอยออกไปสู่เงื้อมมือมัจจุราชที่บัดนี้มันได้มาอยู่ที่นี่อีกครั้งหนึ่งแล้ว ...และ... “เอี๊ยดดดดดด..........ดดดดดดดด โครมมมม...........มมมมมม” เหตุการณ์เดิมก็เกิดซ้ำขึ้นอีกครั้งหนึ่ง หากแต่ในครั้งนี้ปราศจากเสียงกรีดร้องใดๆ จากหญิงสาว เธอทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นถนน หยาดน้ำไหลออกมาราวสายเลือด กัดริมฝีปากอย่างลืมตัว มือไม่สั่นราวคนเสียสติ จิตใจอ่อนล้า เรี่ยวแรงหายไปจนหมดสิ้น สมองว่างเปล่าจนรอบกายเหลือเพียงความขาวโพลนไม่อาจจับจ้องสิ่งใดได้ ...เพราะฉันเอง...อีกนิดเดียวเท่านั้น...อีกนิดเดียว... หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้ง แต่ในคราวนี้เธอกลับรู้สึกเหมือนมีความอบอุ่นบางอย่างกำลังโอบคลุมรอบกายของเธออยู่ เมื่อเธอลืมตาและหันกลับไปมองเธอก็พบภาพใบหน้าอันคุ้นเคยนั้นอีกครั้ง หญิงสาวกระชับมือและอ้อมกอดของเขาให้แน่นยิ่งขึ้น น้ำเสียงและดวงตาเหม่อลอยออกไป “อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวฉันก็จะช่วยคุณได้อยู่แล้ว” “พอได้แล้วล่ะครับ คนดีของผม ยิ่งคุณพยายามเท่าไหร่ ยิ่งคุณคิดถึงเหตุการณ์นี้มากขึ้นเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งบอบช้ำและจมอยู่แต่กับอดีตที่โหดร้ายเหล่านี้มากขึ้นเท่านั้น” สองมือโอบประคองหญิงสาวไว้ “หยุดทำร้ายตัวเองได้แล้วครับ ไม่ว่าคุณจะพยายามยังไง ที่ปลายทางแห่งความฝันของคุณก็จะยังคงเป็นแบบเดิมไม่เปลี่ยนแปลง” สายตาอ่อนโยนหากแต่เศร้าหมองมองหญิงสาวในอ้อมกอด “สุดท้ายแล้วการที่ผมไม่ได้มีตัวตนอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว นั่นล่ะครับคือความจริง” รอบกายทั้งสองมีแต่ความเงียบเชียบ หญิงสาวหันกลับมาจ้องหน้าชายหนุ่มเสมือนต้องการจะแทรกลึกลงไปในดวงตาและจิตใจของเขา “ทำไม ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย คุณรู้ใช่ไหม...ฉันเจ็บ...” คำพูดปนสะอื้นไห้ของหญิงสาวพร้อมด้วยน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา ราวกับจะบ่งบอกถึงความบอบช้ำแสนสาหัสภายในใจของเธอ ชายหนุ่มโอบหญิงสาวกระชับแน่นเข้ากับอกอุ่น “ใช่...ผมรู้...ผมเองก็เช่นกัน...ความรู้สึกของผมไม่ได้แตกต่างไปจากคุณเลย” มือลูบศีรษะหญิงสาวอย่างทะนุถนอม “แต่นี่คือสิ่งที่คุณจะต้องผ่านพ้นมันไป คุณยังจะต้องเจอใครอีกมากมาย และสักวันคุณก็จะได้พบคนที่ดีและเหมาะสมกว่าผม” น้ำตาค่อยๆ ไหลซึมออกมาจากดวงตาอ่อนโยน “ไปเถอะครับคนดี ได้เวลาที่คุณจะต้องตื่นจากฝันร้ายแล้ว เลิกจมปลักอยู่แต่กับอดีต เลิกโทษตัวเองได้แล้ว ถึงเวลาที่คุณจะต้องเข้มแข็งขึ้นแล้ว” ทุกสิ่งพร่าเลือน รอยยิ้ม อ้อมกอด และคำพูดสุดท้ายของชายหนุ่ม ค่อยๆ ไกลออกไป กระแสลมแรงพัดผ่านด้านหลังของหญิงสาว อบอุ่น อ่อนโยนเหลือเกิน “เดินออกจากอ้อมกอดอันว่างเปล่านี้ไปสู่ที่ๆ จะให้ความอบอุ่นที่แท้จริงกับคุณได้เถอะนะ” ................................................... ภาพตรงหน้าค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้นเป็นลำดับ เธอหันมองรอบๆ กายและพบว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนม้านั่งในสนามหญ้าเขียวขจีแห่งหนึ่ง “เป็นอะไรหรือจ๊ะ จะเอาอะไรมั้ย หรือว่าหิว” น้ำเสียงอ่อนแรงหากทว่าอ่อนโยนอย่างยิ่งดังขึ้นใกล้ๆ หญิงสาว เธอหันกลับไปมองยังต้นเสียงนั้น ความรู้สึกหนึ่งเอ่อท้นออกมา “แม่คะ” เสียงอิดโรยดังแผ่วเบา แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้หญิงชราผู้ที่คอยเฝ้าดูแลหญิงสาวอยู่ไม่เคยห่างกายน้ำตารินออกมาได้อย่างง่ายดาย “รู้สึกตัวแล้วเหรอ ลูก” หญิงชราเอ่ยขึ้นราวเลื่อยลอย สีหน้าราวกับแสดงอารมณ์ออกมาไม่ถูก ทั้งดีใจและตื้นตัน สองมือค่อยๆ เลื่อนเข้าไปโอบประคองใบหน้าของหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ราวกับเธอกลัวว่าสิ่งที่เธอได้ยินได้เห็นในขณะนี้จะเป็นสิ่งลวงที่พร้อมจะแตกสลายไปได้ทุกเมื่อที่ถูกสัมผัส “หนูหายไปนานไหมคะ” หญิงสาวเอ่ย “นานจ๊ะ นานมาก นานจนแม่คิดว่าจะไม่ได้คุยกับหนูอีกแล้ว” น้ำเสียงสั่นเครือราวกับพยายามจะปกปิดความอ่อนล้าที่อยู่ภายใน หญิงสาวเลื่อนมือขึ้นโอบผู้เป็นแม่ น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ “หนูกลับมาแล้วค่ะ แม่” หญิงชราลูบหัวคนในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ น้ำใสค่อยๆ รินไหลออกมาเช่นกัน “จ๊ะ แม่รู้แล้ว กลับมาอยู่กับแม่นะ ที่รักของแม่ ปล่อยให้เรื่องทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้วเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะลูก” “ค่ะ แม่” ลมอุ่นพัดผ่านและโอบคลุมคนทั้งสองเข้าด้วยกันอีกครั้ง หญิงสาวได้หลุดพ้นออกจากภาพฝันอันดูเหมือนไร้ที่สิ้นสุดซึ่งปลายทางของมันมีอยู่เพียงจุดเดียว ภาพฝันที่เริ่มต้นจากจุดจบซึ่งทำให้เธอได้แต่จมดิ่งลงสู่ห้วงแห่งความทุกข์ระทม บัดนี้ เธอเดินออกจากอ้อมกอดอันว่างเปล่าที่เธอสมมติขึ้นเอง และกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง โลกที่เธอต้องยืนหยัดและผ่านพ้นมันไป จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 22 ส.ค. 51 19:28:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ^^ ขออนุญาตลงเรื่องเก่าครับ ห้วงคะนึง ...ผมลืมตาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด... ...มืดเสียจนผมไม่แน่ใจว่าผมได้ลืมตาขึ้นมาจริงหรือไม่ ผิวกายและลมหายใจสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นและชื้นแฉะรอบๆ บริเวณ... ...สายตาที่ลืมอยู่ในขณะนี้มองตรงไปด้านหน้าโดยที่ไม่อาจจับจ้องสิ่งใดได้... ไม่รู้ว่านานเท่าใดที่ผมนอนอยู่อย่างนั้น...ผมค่อยๆ ใช้มือและแขนอันปวดเมื่อยยันร่างกายที่อ่อนล้าเพื่อที่จะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ท่ามกลางสมองมึนงง ...ที่นี่ที่ไหน... รอบๆ ตัวในระยะที่สายตามองเห็น ไม่ว่าจะมองไปทางใดก็ล้วนมีแต่ความมืดมิดที่ไม่อาจแยกแยะทิศทางได้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ไม่แสดงการไหวติงใดๆ แม้แต่น้อย ...ไม่มีเสียงเดิน...ไม่มีเสียงตกกระทบ...ไม่มีเสียงสิ่งใดๆ เคลื่อนไหว...ไม่มีเสียงลมพัด... และ...ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของสิ่งอื่นใด ผมยืนนิ่งอย่างสับสน...ทำอะไรไม่ถูก ...ผมควรจะเริ่มทำอะไร...จากตรงไหน... ตอนนี้...แม้แต่ที่ๆ ยืนอยู่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าคืออะไรด้วยซ้ำ ...ผมมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร... ผมรวบรวมสติและตัดสินใจเดินสะเปะสะปะไปในความมืดโดยมีมือทั้งสองข้างปัดแกว่งคลำทางอยู่ด้านหน้าอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้ ความมืดมิดอันเวิ้งว้างที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดรอบๆ ตัวยังคงโอบคลุมผม ไม่ว่าจะก้าวไปทางใดก็ไม่อาจหลุดพ้นจากมัน ...ทุกย่างก้าวไม่อาจรับรู้ได้ว่าจะย่ำลงสู่พื้นเมื่อใด... ผมพยายามนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ อะไรที่ทำให้ผมมาอยู่ในที่แห่งนี้ ที่ซึ่งผมเองก็ไม่อาจรู้ได้ว่าคือที่ใด ...ที่ๆ แม้แต่แสงก็ไม่อาจส่องถึงได้แห่งนี้... ...เกิดอะไรขึ้นกับผม...อะไร...ที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี่...ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น... ...ก่อนหน้านี้... อาการปวดหัวเกิดขึ้นในทันทีที่ผมพยายามจะนึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้น ...ผมยังคงเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมายและเป้าหมาย... ...จุดหมาย...เป้าหมาย...อย่างนั้นรึ... สองคำนี้...ดูเหมือนจะเป็นคำที่ผมไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย...ทำไม...ผมรู้สึกว่ามันช่างห่างไกลกับสิ่งที่ผมเป็นอยู่อย่างมาก .................. ผมคิดว่าเป็นระยะทางพอสมควรแล้วที่ผมเริ่มเดินออกมาจากจุดเริ่มต้น ...ไม่มีทางออก... อาการรับรู้หลังจากผ่านการเดินเท้ามาระยะเวลาหนึ่งบอกผมอย่างนั้น และนั่นส่งผลให้จังหวะก้าวของผมช้าลงเป็นลำดับ ...ผมต้องนึกให้ออกว่าเกิดอะไรขึ้น...นั่นอาจจะเป็นทางเดียวที่จะไขทุกอย่างให้กระจ่างและเป็นกุญแจไปสู่ทางออกจากสถานที่อันมืดมิดและเงียบเชียบแห่งนี้... พลังความคิดถูกนำมาใช้แทนพลังกาย...เส้นเลือดบริเวณขมับบีบรัดและคลายเป็นจังหวะตามการพยายามใช้ความคิด ...อะไร... จังหวะก้าวเท้าช้าลงอีก .................. เหมือนทำนบกั้นน้ำแตก...นานเท่าใดก็ไม่อาจรู้ได้ที่พลังความคิดถูกใช้ออกไป...ภาพแห่งความทรงจำภาพแล้วภาพเล่าค่อยๆ ไหลพรั่งพรูออกจากสมอง ...ความล้มเหลวในชีวิต... ...ความผิดหวังนับครั้งไม่ถ้วน... ...ความท้อแท้ที่กัดกินหัวใจ... ...การลาจากอันแสนเศร้า... ...ความพลัดพรากจากสิ่งที่รัก... ...การดำเนินชีวิตอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย... ...เป้าหมายในชีวิตอันเลือนรางจนไม่อาจมองเห็นเป็นรูปร่างได้... ...ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... จังหวะก้าวช้าลงเรื่อยๆ สวนทางกับความทรงจำที่หลั่งไหลออกมา แรงกดดันมหาศาลถาโถมเข้าสู่จิตใจอันอ่อนล้าและไหล่ทั้งสองข้างจนหนักหน่วง ผมไม่อาจจะก้าวเท้าหรือแม้แต่จะพยุงร่างกายให้ยืนอยู่ได้อีกต่อไป ...ร่างกายทรุดลง...ก้มหน้า...น้ำตาไหล... ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นทำให้ผมไม่อาจดำรงอยู่ได้อีกต่อไป สถานที่มืดมิด หนาวเหน็บ และไร้ซึ่งแสงสว่างแห่งนี้ แท้จริงคือโลกภายในจิตใจของผม ...โลกที่ปิดกั้นผมจากความบอบช้ำภายนอกมาตลอด... ...ผมเป็นผู้แพ้ในโลกแห่งความเป็นจริง... ด้านหน้าของผมบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นทุ่งกว้างที่เขียวขจี ดวงอาทิตย์กลมโตลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าใสกระจ่างคอยส่องแสงทองสดใสลงมาอาบท้องทุ่งทั่วทั้งบริเวณ ลมเอื่อยเย็นสบายพัดพาดอกหญ้าลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ที่ปลายทุ่งตัดกับขอบฟ้ามีไม้ยืนต้นตระหง่านทอดร่มเงาคอยผู้ที่จะมาหลบพักกายและใจ ...ผมยันกายขึ้นยืนอีกครั้ง... ที่แห่งนี้เป็นที่ๆ ผมจะมีความสุขตลอดไป...โลกที่ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆ ภายนอก...ไม่มีการแก่งแย่งใดๆ...โลกที่เป็นนิรันดร์ ...โลกในห้วงคะนึงของผม... ...จังหวะย่างก้าวช้าๆ แต่สงบและเป็นสุข... ...และ...เมื่อผมมองกลับไปยังความมืดมิดด้านหลัง... ตึกรามบ้านช่อง อาคารสูงตระหง่าน การจราจรคับคั่ง ความเร่งรีบสับสน การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผลักดันให้ผมจมลงสู่ความมืดมิด... ...หากแต่...ก่อนที่จะก้าวลงไปยังทุ่งกว้าง... ...เสียงๆ หนึ่งซึ่งฟังไม่ได้ศัพท์ดังมาแต่ไกลจากที่ไหนสักแห่งในความมืดมิดเบื้องหลังนั้น...ผมหยุดก้าวเดินและหันกลับไปฟัง...เสียงอะไรบางอย่าง... ความคุ้นเคยและบางสิ่งบางอย่างในจิตใจถูกกระตุ้นโดยเสียงซึ่งไม่อาจแปลความหมายได้นั้น ...ผมหันกลับไปยังแสงสว่างอันอบอุ่นในทุ่งกว้างอีกครั้งอย่างลังเล...ก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปตามเสียงอันแผ่วเบาที่ดังผ่านความมืดมิดนั้น... ...ในความมืดมิด...เสียงนั้นดังมาจากที่ไหนกันนะ... เสียงเริ่มชัดเจนขึ้นตามระยะทางที่ได้จากการก้าวย่าง ...และ...ที่ตรงนั้น...แสงสว่างอีกแห่งหนึ่งที่สาดส่องอย่างเจิดจ้าท่ามกลางความมืดมิด... เสียงอันคุ้นเคยและชัดเจน...น้ำเสียงแสดงถึงความห่วงใยและระทมทุกข์ดังมาจากแสงสว่างนั้น ...ผมนิ่งอึ้ง...เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ในอก...ก่อนตัดสินใจ...เดินเข้าไปยังแสงสว่างตรงหน้า... .............. สายตาพร่ามัวของผมลืมขึ้นท่ามกลางรอยยิ้มและน้ำตาแห่งความปีติของผู้คนซึ่งรายล้อมอยู่รอบกายของผม...อ้อมกอดอุ่นและแววตาแห่งความอารีซึ่งดูเหมือนห่างหายไปจากผมเป็นเวลานาน ...น้ำตาผมไหลออกมาท่ามกลางบรรยากาศอันอบอวลไปด้วยความสุข... ...ถึงแม้ผมจะเคยผิดหวัง...ท้อแท้...และทำผิดพลาดมามากมาย...แต่ในวินาทีนี้...ผมรู้สึกว่าผมได้ตัดสินใจทำในสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว... ณ เตียงนอนในโรงพยาบาล คนไข้คนหนึ่งลืมตาตื่นขึ้นหลังจากการหลับไหลไม่รับรู้ต่อโลกรอบกายอย่างไม่ทราบสาเหตุมาเป็นระยะเวลานาน จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 22 ส.ค. 51 19:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จบอบอุ่นดีค่ะ :) จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 51 01:31:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องที่ 2 ใช้คำ ภาษาที่ให้ความรู้สึกเข้าถึงมากกๆๆๆ หรือว่าเทียนชอบสไตล์นี้ก็ไม่รู้นะ อิอิ เลยอิน จากคุณ : teansri - [ 23 ส.ค. 51 06:46:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่่านเรื่องนี้แ้ล้วคิดถึงหนังเรื่อง The lake house ขึ้นมาทันที แอบคิดว่าทำไมนางเอกไม่เลื่อนนัดเป็นวันอื่นหรือที่อื่นซะ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 23 ส.ค. 51 07:08:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จริงแฮะ นึกถึงอิลมาเร่จริงๆ จากคุณ : The SoVo - [ 23 ส.ค. 51 14:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อ... งืม... เฮือก... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ส.ค. 51 16:02:53 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ (สำหรับเรื่องนี้ที่นางเอกไม่เลื่อนนัด เพราะมันได้เกิดขึ้นไปแล้วครับ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นในเรื่องเป็นเรื่องที่หญิงสาวคิดเองทั้งหมด) ส่วนหนังเรื่อง lake house หรือ อิลมาเร่ ไม่เคยดูอ่ะครับ (สงสัยต้องไปหามาดูซะหน่อย อิอิ) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 23 ส.ค. 51 21:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อบอุ่นดีครับ  อ้อมกอดแม่ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 24 ส.ค. 51 23:34:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 26 ส.ค. 51 12:10:09 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ได้ตื่นมาซะที จากคุณ : Canossa - [ 26 ส.ค. 51 18:45:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กลับมายังโลกแห่งความจริง ทั้งสองเรื่องเลย.. แต่ชอบเรื่องแรก.. อบอุ่นดีคะ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ 26 ส.ค. 51 19:46:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^^ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 26 ส.ค. 51 21:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แง้มๆๆแงบๆๆๆ ไม่ได้มาห้องนี้นานคุณกะทิสบายดีนะค่ะ (เปลี่ยนชื่อให้ซะงั้น) อิอิ ยังอบอุ่นเหมือนเดิมนะค่ะผลงานแต่ละครั้ง สงสัยไขมันในดวงใจเยอะต้องเผาผลาญบ่อยๆ มั้งเนี่ย จากคุณ : sugarhut - [ 27 ส.ค. 51 16:06:44 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^^ อ่า กะทิ เฉยเลยอ่ะ คุณกระท่อมน้ำตาล ดีใจที่เห็นคุณเข้ามาเยี่ยมเยือนกันนะครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 27 ส.ค. 51 23:08:59 ]