ความคิดเห็นที่ 1 ธงปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบ  ดึงไฟฉายมาจากมือรำพึง ก่อนที่จะผลุนผลันออกไป ไม่ลืมที่จะคว้า พร้าหัวตัดที่พิงอยู่ข้างฝากระท่อม ติดมือไปเป็นเพื่อนเดินทาง ท่ามกลางสายฝนพรำ  แม้เวลาจะยังไม่ดึกนัก  แต่ความมืดก็แผ่คลุมไปทั่ว  ธงกราดแสงจากไฟฉายส่องทางเดิน อย่างระมัดระวังอันตราย จากสัตว์เลื้อยคลานที่ออกหากินกลางคืน   ระยะทางกว่าหนึ่งกิโลเมตร เพื่อชีวิตของลูกน้อย เป็นระยะทางสั้นนิดเดียวในความรู้สึกของธง แต่ในความคิดที่พลุ่งพล่านถึงความคับแค้นใจ ที่มีต่อผู้ใหญ่แม้น  มันมากมายนัก เนื่องจากความเอารัดเอาเปรียบลูกบ้าน ในเรื่องการจัดเก็บเงินในการขุดแร่   ใครไม่จ่ายห้ามขุด   ทั้งๆที่ไม่ใช่แผ่นดินในตระกูลของใคร   ทองที่ขุดได้จะขายที่อื่นไม่ได้นอกจากผู้ใหญ่แม้นแต่ผู้เดียว  และก็ถูกกดราคา ต่างกว่าพ่อค้ารับซื้อในตลาดมากมาย แต่ธง  แข็งเกินกว่าที่ผู้ใหญ่แม้นคิดจะกำจัดได้ง่ายๆ แม้จะไม่ลงรอยกันนัก  แต่เพื่อชีวิตของลูกในยามนี้  ธงจำต้องฝ่าสายฝน มาหาผู้ใหญ่แม้น  ถึงแม้จะไม่ใช่เป็นการบากหน้ามาขอความช่วยเหลือก็ตามที   แต่ก็มีสภาพที่ไม่ต่างกัน "ผู้ใหญ่...เปิดประตูหน่อย  ฉันเอง จะขอซื้อยา"   ธงตะโกนเรียกอยู่หน้าประตูรั้วบ้านผู้ใหญ่แม้น ท่ามกลางเสียงหมาเห่าเกรียวกราวใต้ถุนเรือน "ใครวะ  ฉันเองน่ะ หมารึคนเว้ย"  เจ้าเม่นสมุนผู้ใกล้ชิดผุ้ใหญ่แม้น แง้มประตูเรือนออกมาดู "ข้าเอง ไอ้ธง"  ธงตะโกนตอบ "อ๊ะ.....ไอ้ธง  เอ็งกล้าบุกบ้านผู้ใหญ่เลยเหรอวะเนี่ย"  เจ้าเม่นส่งเสียงเอ็ดตะโร "บุกอะไรละเว้ย  ข้าจะมาขอซื้อยาแก้ไข้ให้ลูกข้า  เอ็งช่วยไปบอกผู้ใหญ่หน่อยวะเม่น" ธงพูดเสียงราบเรียบข่มอารมณ์กับเจ้าเม่นคู่ปรับเก่าที่เคย รัวกำปั้นใส่กันมาแล้ว "เอ็งรออยู่นั่นแหละ"  เจ้าเม่นพูดจบปิดประตูโครม ธงขบกรามนิ่ง  เอาสายฝนอันชุ่มเย็นระงับความพลุ่งพล่านไม่อยากจะต่อความกับเจ้าเม่น ครู่หนึ่งเจ้าเม่นแง้มประตูเรือนพร้อมกับกับตะโกนออกมา "ไม่มีโว้ย   ท่านผู้ใหญ่บอกว่าหยูกยาอะไรไม่มีทั้งนั้น"  เม่นพูดจบพร้อมกับจะปิดประตู "เฮ้ย  เดี๋ยวโว้ยเม่น"  ธงรีบตะโกนสวนออกไป  เม่นชงักมองอย่างรำคาญ "เอ็งจะร่ำรี้ร่ำไรอะไรอีกล่ะวะ" "เอ็งฟังข้าก่อน  เม่น  ลูกข้ากำลังไม่สบายมาก  เพียงแต่เอ็งบอกผู้ใหญ่ขอเจียดยาแก้ไข้ที่มีอยู่ให้ข้าซักหน่อยเพื่อช่วยชีวิตลูกข้า ไม่ได้เชียวรึวะ" ธงกล้ำกลืนฝืนน้ำเสียงราบเรียบ "อุ๊วะ....ก็ท่านผุ้ใหญ่บอกแล้วว่าไม่มีๆเอ็งจะเคี่ยวอะไรอีก..........ไม่มีโว้ย"   เจ้าเม่นปิดประตูโครม ก่อนจะสิ้นคำ ธงยืนนิ่งขบกรามเป็นสันนูน ประกายตาลุกวาว  มือที่กำด้ามพร้าหัวตัด  เกร็งระริก     "ไอ้แม้น....."   เสียงคำรามในลำคอของธงไม่ต่างอะไรกับพยัคฆ์ร้ายกำลังจะตะครุบเหยื่อ  แต่เสียงของรำพึงที่ร้องสั่งไล่หลังก่อนที่ธงจะคล้อยหลังจากกระท่อมมาดังก้องหู "พี่ธง.....อย่าวู่วาม ลูกไม่สบายมากนะพี่นะ" ธงหันหลังกลับ แทบจะสิ้นเรี่ยวแรงก้าวเดิน "เดี๋ยวโว้ยธง"  เสียงห้าวๆของผุ้ใหญ่แม้นดังขึ้น ธงหันกลับไปมองอย่างเชื่องช้า  มองภาพผู้ใหญ่แม้นยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาพร่าเลือน  เจ้ากรรม   น้ำตา  หรือว่า น้ำฝนกันแน่วะไอ้ธง   "ได้ยินว่าลูกเอ็งไม่สบายมากงั้นรึ"  เสียงผู้ใหญ่แม้นเอ่ยถามสีหน้าเฉยเมย "เอ็งมีเงินรึเปล่า"    เสียงนั้นยังนาบเนิบเหมือนเดิม ธงยกมือขึ้นปาดน้ำฝนออกจากใบหน้า พยายามบังคับน้ำเสียงไม่ให้สั่นเครือ "เท่าไหร่" "ร้อยนึง"   เสียงเนิบๆจากผู้ใหญ่ตอบกลับมา "ได้....ขอให้ลูกข้าให้ไข้ข้าก็พอใจแล้ว" "เอ็งสบายใจได้  ยาข้าไม่เคยมีใครกินแล้วตาย..หรอกน่า" ธงแกะถุงพลาสติกที่ห่อเงินกันเปียกออกจากชายพก  พลางคิดคำนึงในใจ... "ดูเอาเถอะ  คนที่เอาเงินมาให้มันต้องเปียกฝนหนาวสั่น  แต่มัน ผู้รับเงิน อยุ่ในชายคาเรือนอันโอ่อ่า  นี่หรือวะคนที่ถูกคัดเลือกมาดูแลทุกข์สุขให้ชาวบ้าน..... ชาวบ้านที่จะรู้จักความสุขแม้แต่เพียงน้อยนิดก็แสนจะยากเย็น...." "เอ็งลงไปเอาตังค์ที่ไอ้ธง "  เสียงผู้ใหญ่แม้นร้องสั่ง แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 51 00:14:10 จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ - [ 22 ส.ค. 51 23:20:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้าเม่นกางร่มลงมาจากเรือน รับเงินจากมือธงไป  ผู้ใหญ่แม้น คลี่เงินออกนับซึ่งมีทั้งแบงค์ย่อยและเศษเงินเหรียญ  ปากก็ร้องสั่งเจ้าเม่น "เอ็งไปหยิบห่อยาในตู้มาไปให้ไอ้ธงมัน......เออ ครบถ้วนโว้ยธง  ขอบใจนะ"   พูดกลั้วหัวเราะชอบใจ เม่นเดินถือห่อยากำลังบันใดไปให้ธง  ผู้ใหญ่แม้นรีบละล่ำละลักเรียกไว้... " เฮ้ย ๆ  เดี๋ยวๆ ไอ้เม่น...." เจ้าเม่นชงัก " ธงโว้ย....ลืมไปว่ะ  เอางี้นะ  ก่อนที่เอ็งจะเอายาไป  เอ็งรับปากกะข้าหน่อยได้มั้ยวะ" ผู้ใหญ่แม้นเริ่มออกลายเล่ห์เหลี่ยมทันที " มีอะไรก็ว่ามาเถอะ"   น้ำเสียงเริ่มรำคาญเต็มที " เฮ่ย นิดเดียวเอง....ข้าอยากจะบอกเอ็งว่า ต่อไปนี้ข้าจะรับซื้อทองเอ็งคนเดียว เอ็งจะว่าไง" "ผู้ใหญ่จะพูดงั้นได้ไง  ของข้า ข้ามีสิทธิ์ที่ข้าจะขาย  หรือไม่ขายใคร ก็ได้ไม่ใช่รึ" ธงชักสีหน้าไม่พอใจกับเงื่อนไขนี้ "อืม...ก็จริงของเอ็งโว้ย.....แต่ยาของข้านี่ ข้าก็มีสิทธิ์จะขาย หรือไม่ขายให้เอ็ง ก็ได้ใช่มั้ยวะธง" ธงถึงกับอึ้งกรามขบเป็นสันนูน  ชีวิตลูกน้อยตกอยู่ในกำมือของคนเจ้าเล่ห์อย่างผู้ใหญ่แม้นเสียแล้ว  ธงกล้ำกลืนความรู้สึก  เสียงผู้ใหญ่แม้นสัมทับ "ว่าไงวะธง อย่าคิดมากเลยน่า ข้าก็คิดราคาเหมือนกับที่ซื้อ่จากคนอื่นนั่นแหละ" เสียงผู้ใหญ่แม้น เหมือนผู้ปรารถนาดีเสียเหลือเกิน ธงไม่อยากต่อปากต่อคำให้มากเรื่อง ความคิดขณะนี้คือต้องการไปเสียให้พ้นจากที่นี่พร้อมด้วยยาเพื่อรักษาลูก "เอาเถอะผู้ใหญ่  ข้ารับปาก"  ธงกัดฟันตอบรับ ผู้ใหญ่แม้นระเบิดเสียงหัวเราะ "มันต้องอย่างนั้นซิวะ เรามันคนกันเอง ยังไงก็ต้องช่วยเหลือกันโว้ยธง...ไอ้เม่นเอายาไปให้ไอ้ธงมัน" ธงรับยามาจากเจ้าเม่นพร้อมกับหันหลังกลับออกไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว  แต่ก็ยังแว่วเสียงผู้ใหญ่แม้นตะโกนไล่หลังมาสำทับ "ลูกผู้ชายนะโว้ยธง  พูดแล้วอย่าลืม เรื่องเล็กมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะโว้ย" ธงรีบเดินไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว  ก่อนที่จะเกิดการเปลี่ยนใจ  เพราะเขารู้ตัวเองดีว่า ไม่ค่อยจะทนต่อความรู้สึกกดดันได้นานนัก  แต่เพื่อลูกเมีย อันเป็นที่รัก   ธงยอมกล้ำกลืนความเคียดแค้นชิงชังไว้ชั่วคราวล ในเวลาต่อมา เมื่อลูกน้อยหายเจ็บไข้เป็นปกติ ธงกับเมีย ก็คร่ำเคร่งกับการงานหนักขึ้น  ธงหาทำเลเปิดหลุมใหม่ ในบริเวณที่ค่อนข้างห่างไกลจากผู้คน ธงลงมือเปิดหลุมไปได้ครู่หนึ่ง  เริ่มผิดสังเกตุ เมื่อเห็นโพรงเล็กๆข้างหน้า  และเมื่อขุดต่อไปโพรงนั้นก็ขยายกว้างขึ้น  มองเข้าไปภายในค่อนข้างลึกและมืด   ธงลังเลไม่กล้าตัดสินใจเข้าไปเนื่องจากขาดอุปกรณ์แสงสว่าง  จึงจัดการปิดโพรงนั้นไว้แล้วกลบเกลื่อนร่องรอยอำพราง วันรุ่งขึ้น  ธงกลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยเครื่องมือที่เพิ่มขึ้น  ธงลงมือขุดที่โพรงนั้นอย่างต่อเนื่องจนสามารถเอาตัวเล็ดลอดผ่านเข้าไปได้   และเมื่อผ่านโพรงนั้นมาเข้ามา  ธงกราดไฟฉายไปรอบๆ  จนพบกับทางเดินที่ค่อนข้างกว้างเป็นร่องรอยของการขุดแต่งด้วยฝีมือมนุษย์   ธงก้าวเดินช้าๆอย่างระมัดระวัง   และเมื่อหลุดจากมุมทางเดิน  ธงหยุดนิ่งมองไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้น  จากสายตาที่เห็นมันเป็นลานกว้างของถ้ำนั่นเอง  ถึงแม้จะมีกลิ่นอับ   แต่ก็มีความเย็นหายใจได้สบาย   นั่นหมายความว่าจะต้องมีช่องทางที่อากาศสามารถผ่านเข้าออกได้   ธงกราดไฟฉายสำรวจไปรอบๆ  แล้วหยุดนิ่งที่เงาตะคุ่มที่กองอยู่เบื้องหน้า   หีบไม้หีบเหล็กหลายใบ  วางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบติดกับผนังถ้ำด้านหนึ่ง  ธงระงับอาการตื่นเต้นค่อยๆก้าวเดินไปที่กองหีบอย่างช้าๆ   กราดไฟฉายส่องมองไปรอบๆอีกครั้ง  แล้ววางไฟฉายไว้บนหีบใบหนึ่ง ให้แสงสว่างสาดไปที่หีบไม้ใบบนสุด  ธงใช้อุปกรณ์สำหรับขุดแร่ ค่อยๆงัดฝาหีบเปิดออกโดยไม่ยากนัก และเมื่อฉายไฟส่องดู  ธงตะลึงกับธนบัตรที่มีคำว่ารัฐบาลไทยอัดแน่นอยู่เต็มหีบ  ธงปิดฝาหีบแล้วเดินไปที่หีบอีกกลุ่มหนึ่ง เปิดออกดู สิ่งที่ธงเห็นคือ เครื่องวัตถุระเบิดเต็มไปหมด ธง  หันไปจัดการกับหีบเหล็กที่อยู่อีกด้านหนึ่ง  แล้วจัดการงัดแงะอย่างเร่งรีบ ด้วยความอยากรู้ และเมื่อเปิดฝาหีบได้แล้ว   ธงยิ่งตื่นเต้นหนักขึ้นไปอีก   เมื่อเห็นแท่งสีทองเหลืองอร่ามเรียงอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย จากความชำนาญที่อยู่กับแร่ทองทุกวัน บอกกับธงว่านี่คือทองคำอย่างแท้จริง... "อา....ทอง...ทองคำสมบัติญี่ปุ่นตามคำร่ำลือ ที่มันแสวงหากันนัก  มันอยู่นี่เอง อยู่ตรงหน้าข้านี่เอง..."   ธงพึมพำ ละล่ำละลัก ก่อนจะปิดหีบไว้ตามเดิม  ธง ไม่ลืมที่จะคว้ามันติดมือมาด้วยจำนวนหนึ่ง แล้วจัดการปิดทางเข้าออกอย่างมิดชิด ภายในกระท่อมของธง คืนนี้มีเพียงแสงสว่างที่ริบหรี่  ธงมองลูกน้อยที่หลับตาพริ้มอย่างสบายในที่นอน  ขณะที่รำพึงมีสีหน้าแววตากังวล ต่างกับ ธง  กำลังวางแผนชีวิตใหม่ให้กับครอบครัว "เราจะไปหาที่อยู่ใหม่  จะไปให้มันสุดหล้าฟ้าเขียว ไปในที่ๆไม่มีใครรู้จักเรา  เพื่อความสุขของเอ็ง  เพื่อความสุขของลูก  มันจะต้องมีอนาคตที่ดี   มีการศึกษาดีๆ ข้าจะทำทุกสิ่งทุกอย่างให้สำเร็จในเร็ววัน" ธงยิ้มกริ่ม นั่งวาดฝันให้รำพึงฟัง   "เอ็งไม่ดีใจเหรอวะรำพึง" ธงหันมาถาม "ฉันกำลังคิดว่า มันกำลังจะสร้างความเดือดร้อนให้กับเรา"   เสียงรำพึงแผ่วเบา นั่งกอดเข่าสีหน้ากังวล "เอ็งเชื่อข้าเหอะ...ข้าทำได้"   ธงโอบไหล่รำพึงปลอบโยน ธงออกเดินทางเข้าตลาดในเมืองแต่เช้ามืด  มุ่งตรงไปโต๊ะรับซื้อทองเจ้าประจำ แต่ครั้งนี้ ธง นำทองแท่งมาให้ตีราคา เจ้าของโต๊ะพลิกไปพลิกมา สีหน้าแววตาเหมือนไม่แยแส  แต่ในใจนั้นร้อนรน จนแทบระงับความสั่นของมือไม่แทบไม่อยุ่ แต่ด้วยเล่ห์เหลี่ยมอันแพรวที่เกินกว่าชาวบ้านธรรมดาจะตามทัน   ราคาที่บอกมาไม่ต่างอะไรกับเศษทองที่ธงเคยนำมาขาย   แม้ธงจะเปลี่ยนไปหลายเจ้า  หลายร้าน  ราคาก็ไม่ต่างกัน ธงไม่อาจล่วงรู้ได้เลย ว่าตัวเขาเอง เป็นหอกระจายข่าวเคลื่อนที่ไปเสียแล้ว  พ่อค้ารับซื้อทองรู้กันทั่วทั้งตลาดถึงข่าวการพบทองญี่ปุ่นของธง ธง มาพบกับเสี่ยเล้ง พ่อค้าทองรายใหญ่ เพื่อหวังจะได้ราคาที่ดีกว่า โต๊ะรับซื้อในตลาด  และเสี่ยเล้งก็รู้ล่วงหน้าเป็นอย่างดีจากเครือข่ายที่กว้างขวาง เสี่ยเล้งมองดูทองแท่งที่วางอยู่บนโต๊ะ แบบไม่ยินดียินร้าย  แต่แววตาเท่านั้นที่บอกถึงความลิงโลด ทองญี่ปุ่นที่นักล่าสมบัติ ตามหากันจ้าละหวั่น บัดนี้คนที่ค้นพบนั่งอยู่ตรงหน้านี่เอง  แล้วเสี่ยเล้งเสนอราคาให้เป็นที่พอใจของธง   พลางสัพยอกธงอย่างอารมณ์ดี "อาธงโว้ย  ลื้อนี่โชคดีจริงๆ แต่ทำไมขุดมาได้แท่งเดียววะ  วันหลังนะ ลื้อขุดมาเยอะๆซิ   แล้วมาหาอั้ว ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า.....รับรองลื้อรวยเละ...ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..." เสี่ยเล้งหัวเราะร่วนโอบไหล่ธงเดินออกมาส่งหน้าบ้าน  แต่เมื่อคล้อยหลังธง มังกรเจ้าเล่ห์ก็ออกลาย  เสี่ยเล้งระดมลูกน้องให้ติดตามการเคลื่อนไหวของธง อย่างใกล้ชิด  แม้แต่ผู้ใหญ่แม้นก็เป็นคนหนึ่งที่ได้รับคำสั่งนี้ แก้ไขเมื่อ 23 ส.ค. 51 00:19:35 จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ - [ 22 ส.ค. 51 23:44:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ความเปลี่ยนแปลงในครอบครัวธง แม้จะเพียงเล็กน้อย  แต่ก็ทำให้เพื่อนบ้านมองอย่างสงสัยแปลกใจ  แต่ธงก็ทำตัวเป็นปกติ  ออกร่อนทองเช่นทุกวันที่ผ่านมา ที่บ้านผู้ใหญ่แม้น  ธงถูกเรียกมาพบ คาดคั้นเอาความจริงถึงจุดที่พบทอง  ธงก็ยังยืนคำเดิมที่ว่าหาได้จากการขุดในหลุมแร่ที่ขุดอยู่ทุกวัน   แม้จะจะพยายามหว่านล้อมข่มขู่  แต่ธงไม่เคยหลุดปาก   "เอ็งกลับไปคิดดูให้ดีนะ  ข้ายังเวทนาเอ็งไม่อยากเห็นเอ็งต้องเดือดร้อน"  ผู้ใหญ่แม้นสำทับ  ก่อนที่ธงจะลงไปจากเรือน ข่าวการพบขุมทองของธงแพร่กระจายไปในหมู่นักร่อนทองอย่างรวดเร็ว  ต่างคนต่างก็เฮโลขุดหาเป็นการใหญ่เสี่ยเล้งเห็นท่าไม่ดีหากมีการค้นพบโดยผู้คนจำนวนมาก   จึงสั่งเอาตัวธงมาคาดคั้นด้วยตัวเอง ที่บ้านผู้ใหญ่แม้นต่อหน้าเสี่ยเล้ง ธงถูกมัดมือซ้อมอย่างหนัก โดยสมุนของเสี่ยเล้ง และคนของผู้ใหญ่แม้นแต่เขาก็ยังคงยืนกรานในคำเดิมแม้จะบอบช้ำ "เอ็งพูดซะไอ้ธง  พูดความจริงออกมาว่าเอ็งไปเจอที่ไหน"   เสียงผู้ใหญ่แม้นคำราม "ก็ข้าบอกแล้วไง ว่าเจอในหลุม..." ผัวะ..!!! ธง หน้าหงายไปตามแรงหมัดที่เจ้าเม่นประเคนใส่   ถ่มเลือดออกจากปาก  ตาลุกวาว "ฆ่ากูซะเลยซิวะ  ไอ้พวกหมา" เสี่ยเล้งเดินเข้าประจันหน้าธง   "ฆ่านะ ฆ่าแน่  แต่ก่อนที่จะฆ่า   ดูโน่นก่อนซิวะอาธง" เสี่ยเล้งชี้ให้ธงดู  รำพึงกับลูก  ถูกกระชากลากเข้ามา "พี่ธง..." รำพึงหน้าตาตื่นเมื่อเห็นสภาพของธง  เลือดเปรอะกระจายใบหน้า "รำพึง"  ธงละล่ำละลัก ความเจ็บแค้นประเดประดัง  รำพึงผวาเข้าไปหาธง  แต่ถูกสมุนเสี่ยเล้งกระชากผมจนหน้าหงาย "ไอ้พวกหมานรก....ปล่อยเมียกู  ปล่อย...." ธง พุ่งตัวเข้าใส่เจ้าเม่นที่ยืนอยู่ใกล้  แต่มือที่ถูกมัดก็ทำอะไรไม่ถนัด   เจ้าเม่นจึงซัดด้วยแข้งเข้ายอดอกเต็มเหนี่ยว  ธงกระเด็นฟุบลงกับพื้น  รำพึงร้องลั่น "อย่า...อย่าทำเค้า.."    รำพึงผวาเข้าไปหาธง แต่ก็ถูกกระชากกลับมา  ลูกน้อยแผดเสียงจ้า ธง โงนเงนขึ้นมา  ถ่มเลือดออกจากปาก "ฆ่ากูซะ ไอ้พวกหมานรก"   "ฆ่าเอ็งนะแน่นอน  ถ้าเอ็งยังปากแข็ง แต่คนแรกที่กุจะฆ่าไม่ใช่เอ็งหรอกไอ้ธง" ผู้ใหญ่แม้นจิกหัวรำพึง "นี่...อีนี่..แล้วก็...ไอ้นี่."  ผู้ใหญ่พูดพร้อมกับบีบปากลูกน้อย เสียงเสี่ยเล้งสอดขึ้นมา "เอ็งจะปากแข็งทำไมเล่าโว้ยธง  ถ้าเอ็งบอก  ไม่มีใครตายหรอก  แถมรวยอีกตะหาก" "พี่ธง....พี่  ยอมเค้าเถอะนะ....เชื่อฉัน  ไม่มีของพวกนั้นเราก็อยู่ได้  มันไม่ใช่ของๆเรานะพี่ ไม่มีของพวกนั้นเราก็อยู่ได้  มีพี่  มีฉัน  มีเจ้าหนู  พริกกะเกลือ เรากินกันได้ไม่ใช่เหรอพี่.." รำพึงน้ำตานองหน้า  วิงวอนธง ธงขบกรามแน่น  มองหน้าลูกเมียครู่หนึ่ง  แล้วหลับตากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ  พยักหน้าน้อยๆ "กูยอมไอ้แม้น  ไอ้เล้ง" ธงพาคนทั้งหมดไปยังสถานที่ซ่อนสัมบัติ  แต่กลับเป็นอีกด้านหนึ่ง พลางครุ่นคิดหาทางหนีทีไล่ตลอดเวลา  และเมื่อสบโอกาส  ธงรีบผละหนีทันที   โดยมุ่งกลับมาช่วยเมียและลูกซึ่งถูกขังอยู่ที่บ้านผู้ใหญ่แม้น  ฆ่าผู้คุมตาย   แล้วพาลูกเมียหนีไป ผู้ใหญ่แม้นสั่งกระจายลูกน้องปิดกั้นการหลบหนีทุกเส้นทาง ธงลัดเลาะไปตามชายป่า ตามเส้นทางที่เคยสำรวจ  แต่ก็มีพวกของผู้ใหญ่แม้นซึ่งรุ้ทางพอๆกันสกัดกั้น ธงเลี่ยงหลบออกนอกเส้นทาง ทำให้ ต้องเข้าที่อับ ไม่สามารถฝ่าออกไปตามเส้นทางที่คิดไว้ได้ ธงจึงมุ่งขึ้นที่สูงโดยหวังว่าจะหาถ้ำให้ได้สักแห่งเป็นที่หลบซ่อน  พลางกระชับปมผ้าขาวม้า ที่ผูกลูกน้อยไว้แนบอกให้แน่นขึ้น  และปีนป่าย ลัดเลาะไต่หน้าผาขึ้นไป อย่างทุลักทุเล   เสียงตะโกนดังลั่นมาจากเบื้องล่าง "โน่นพี่เม่น  มันอยู่โน่น"    เสียงสมุนเม่นร้องบอก ปัง !!!.... เสียงปืนดังสนั่นขึ้น พร้อมกับเสียงร้องของรำพึง  ธงหันมองด้วยความตกตะลึง เมื่อเห็นร่างของรำพึงลอยละลิ่วลงสู่เบื้องล่าง "รำพึง......"    ธงตะโกนสุดเสียง มือที่เหนี่ยวก้อนหินสั่นระริก ปัง  !!  ปัง !! เสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัด  ธงกัดฟัน หลีกหลบเข้าหลืบหิน กระชับลูกน้อยแนบแน่น กล้ำกลืนน้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด ธง หลบหลีกจนมาพบถ้ำเล็กๆบนภูเขา  หาที่กำบังที่พ้นสายตา วางลูกลง "อย่าร้องนะไอ้หนูนะ  อยู่นิ่งๆตรงนี้"  แม้จะไม่รู้ความ  แต่ด้วยสัญชาตญาณ  เด็กน้อยมองหน้าพ่อตาแป๋ว  แล้วนิ่งเฉย จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ - [ 22 ส.ค. 51 23:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ความเสียใจแค้นใจแทบกระอัก เมื่อเห็นเมียรักตายไปต่อหน้า  ธงไม่คิดหนีอีกต่อไป  ความคิดหวนกลับหาทางกำจัดพวกที่ตามล่า......แลกกันด้วยชีวิต หลังจากที่ให้ลูกอยู่ในที่ๆปลอดภัย ธงเลี่ยงออกมาปากถ้ำ  เป็นจังหวะเดียวกับที่ฝ่ายตามล่ามองเห็นเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด   ธง หลอกล่อไปอีกทางหนึ่ง แล้วดักรอหาจังหวะตอบโต้ ธงซุ่มรอจังหวะ จนได้โอกาสเมื่อสมุนเจ้าเม่นคนหนึ่งใกล้เข้ามาในระยะประชิดตัว  ธงโผนเข้าใส่ก่อนที่มันจะลั่นไกปืน   โพล๊ะ !! เสียงดังหนักแน่นจากก้อนหินขนาดเขื่องกระทบหัวของมันก่อนที่จะแน่นิ่งไป  ลูกซองแฝด ถูกเปลี่ยนมาอยู่ในมือธง ธงยิงตอบโต้  กลุ่มของผู้ใหญ่แม้นแตกกระเจิง  แล้วกระจายกำลัง สาดกระสุนเข้าใส่ธง  หลายทิศทาง เสียงร้องจ้าของลูกน้อยดังออกมาจากในถ้ำแล้วเงียบไป ธงชงัก  รีบวิ่งกลับเข้าไปในถ้ำ ธงแทบสิ้นสติ เมื่อเห็นลูกน้อยนอนจมกองเลือดสิ้นใจ "ไอ้หนู.....ไอ้หนูลูกพ่อ...."   ธงคว้าลูกมากอดแนบอก  ร้องไห้น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือด  กอดรัดลูกน้อย   ทั้งน้ำตา  และหยดเลือดที่หลั่งไหลละเลงไปทั้งตัวสองพ่อลูก........ ธงส่งเสียงร้องก้องถ้ำอย่างบ้าคลั่ง  เขาต้องสูญเสีย เมียรักและลูกน้อยในเวลาเดียวกัน ธงกอดลูกน้อยแนบอก  รัดร่างลูกไว้ด้วยผ้าขาวม้า ตรึงแน่น แล้วคว้าลูกซองผลุนผลันออกไปจากถ้ำ ยิงกราดใส่กลุ่มเจ้าเม่น  และซุ่มเด็ดหัวพวกมันทีละคนๆ  จนแตกกระเจิง ธง แบกศพเมีย  ห่อศพลูกแนบอกเดินเข้าหมู่บ้าน ทั้งร่างอาบไปด้วยเลือดเมีย และ ลูก  ผู้คนที่พบเห็นต่างถอยกรูดด้วยความหวาดกลัว   ธง  ก้าวเข้าไปในบ้านผู้ใหญ่แม้นอย่างไม่สะทกสะท้าน ขณะเดียวกันบนบ้านผู้ใหญ่ก็เตรียมรับมือธงเต็มที่ และทันทีที่ธงวางศพเมียลงกลางลานบ้าน  ผู้ใหญ่แม้นก็ลั่นกระสุนเข้าใส่ทันที ปัง !! ธงผงะ  เลือดกระฉูดจากหัวไหล่ธง  พร้อมกับล้มกลิ้ง สาดกระสุนสวนกลับเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง ปัง !!....  ปัง !!.... ปัง !!.... แต่ละนัด  ที่ยิงออกจากปากกระปืนในมือธง  นั่นหมายถึง หนึ่งชีวิต ที่ร่วงไป  ธง  หลบหลีก หาที่กำบัง  ลุยขึ้นบนเรือนผุ้ใหญ่แม้นที่หลบหัวซุกหัวซุนพร้อมด้วยเสี่ยเล้ง ไม่มีคำพูดใดที่ออกมาจากปากธง  นอกจากเสียงปืน ที่ระเบิดเข้าใส่ ทั้งเสี่ยเล้ง และผู้ใหญ่แม้น เมื่อทั้งคู่จนมุม เสียงปืนสงบ ธง อุ้มศพเมีย ที่กลางลานบ้านใส่บ่าแบกเดินผ่านหมูบ้านที่บัดนี้เงียบกริบ  มองไม่เห็นผู้คน แม้แต่หมายังไม่โผล่หัวออกมาขวางทาง   คงมีก็แต่เพียง ประกายวูบวาบ จากลูกตาที่แอบมองผ่านรอยแตกของฝากระท่อมที่เรียงราย ธงแบกศพเมียรัก และลูกน้อยเดินอย่างสติเลื่อนลอยเข้าไปในโพรงถ้ำแห่งขุมสมบัติ     "ฉันกำลังคิดว่า มันกำลังจะสร้างความเดือดร้อนให้กับเรา"   เสียงของรำพึงก้องกังวานในโสตประสาทของธง  ซ้ำแล้ว  ซ้ำเล่า....... ร่างของธงลับหายไปในถ้ำเพียงครู่ใหญ่   พลันเสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ  ฝุ่นควันฟุ้งตลบอบอวล เสียงระเบิดดังต่อเนื่องไม่ขาดระยะ   หากจะมีใครสักคน เดินตามหลังธงมา  เขาก็จะมองเห็นฝุ่นควันฟุ้งตลบอบอวล  เสียงครืนครั่นแผ่นดินสะเทือนหินผาร่วงทะลายลง   และเมื่อฝุ่นควันจางลง  ภาพที่เห็นคือกองหินกองมหึมา กองทับซ้อนกันจนมองไม่ออกว่า  หนทางเข้าถ้ำอยู่ที่ใด สายน้ำในลำธารยังคงไหลเอื่อย ให้ความชุ่มชื้นแก่แผ่นดิน  หล่อเลี้ยงทุกชีวิต โดยไม่หยุดนิ่ง  จะมีก็แต่ชีวิตของคน  ที่ต่างก็ดิ้นรนแสวงหา  กอบโกย  แย่งชิงไม่รู้จบ   จนกว่า...จะถึงที่สิ้นสุดของลมหายใจ ฝนตั้งเค้ามาแล้ว  ไม่ช้า  สายฝนก็คงจะโปรยปรายให้ความฉ่ำเย็น  ชุ่มชื้นแก่ผู้คน ความสุขสงบก็จะกลับคืนมาสู่หมู่บ้านแห่งนี้อีกครั้ง. .................................................................................จบ.............................................................................. จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ - [ 23 ส.ค. 51 00:09:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ต่อไปนี้ข้าจะรับซื้อทองเอ็งคนเดียว อ่านแล้วแปลกๆ มิน่าเขาถึงหาทองกันไม่เจอ ไม่น่าโลภกันเลย จากคุณ : scottie - [ 23 ส.ค. 51 01:53:24 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าจะเป็น  ต่อไปนี้ เอ็งจะต้องขายทองให้ข้าคนเดียว  ... แฮะๆๆ ตามคุณ scottie มาอ่านค่ะ พล็อตดีนะเนี่ย เขียนยาวเป้นนิยายได้เลยล่ะ  เหมือนหนังสมัยก่อนไงคะ ยิงกัน สนั่นไปเลย จากคุณ : teansri - [ 23 ส.ค. 51 06:19:48 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แหะ..แหะ...ถูกต้องคร๊าบบบบ ขอบคุณครับผม ที่กรุณาช่วยชึ้แนะ จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ - [ 23 ส.ค. 51 08:57:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสงสารเหมือนกันนะครับเนี่ย เฮ้อ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ส.ค. 51 15:25:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณครับ คุณพีทคุง (พิธันดร) ไม่ทราบว่า  สงสารคนเขียน ที่พยาย๊ามมม พยายาม (ซะเหลือเกิน) งั้นป่ะครับ จากคุณ : ~นายเฉิ่มศักดิ์~ - [ 23 ส.ค. 51 17:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เจ๊ย แหม ที่จริงสงสารนายธงกับลูกเมียนะครับ แต่ถ้าคุณเฉิ่มอยากให้สงสาร ด้วย ก็ยินดีครับ จัดห้าย แหะๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ส.ค. 51 20:09:28 ]