ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “ขอบคุณครับ” ท่าทางของนักดาบดูโล่งอกขึ้นทันตากับข้อเสนอของคู่สนทนา “สำเนียงภาษาอังกฤษคุณดีจัง เคยเรียนต่างประเทศหรือครับ” “สมัยเรียน เคยไปแข่งไวโอลินในต่างประเทศบ่อยครับ” นายตำรวจหนุ่มอธิบาย “ถ้าไม่ได้ไปเป็นวง ผมเดินทางไปแข่งเองคนเดียวมาตลอด เลยจำเป็นต้องพูดและฟังให้ได้ดีหน่อย ไม่อย่างนั้นจะสื่อสารกับใครไม่ได้”   เรื่องที่เขาเล่าทำให้อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย และมองเขาด้วยความเห็นใจ “คงลำบากแย่...” “ผมว่าการแข่งฟันดาบที่ไม่มีโค้ชไปด้วยแย่กว่าการไปแข่งดนตรีโดยไม่มีครูไปด้วยหลายเท่าครับ...” เขาบอก “แข่งดนตรี จะชนะหรือแพ้อยู่ที่ตัวเราล้วน ๆ ว่าซ้อมมาดีแค่ไหนและเล่นได้ดีแค่ไหน ครูอาจดูแลเราได้ เป็นกำลังใจให้เราได้ แต่สอนเราระหว่างแข่งไม่ได้ ส่วนการแข่งฟันดาบ โดยเฉพาะประเภทฟอยล์กับเซเบอร์ โค้ช คือ คนสำคัญที่จะช่วยเราแก้เกมระหว่างการแข่งขัน ช่วยประท้วงกรรมการ เมื่อเห็นว่าแต้มเราไม่ขึ้นทั้งที่เราควรจะได้ ถึงทางผู้จัดการแข่งขันจะมีโค้ชเตรียมไว้ให้สำหรับนักกีฬาที่โค้ชไม่ได้มาด้วย แต่ยังไงก็สู้โค้ชของเราเองไม่ได้หรอกครับ” สิ้นประโยคนั้น มีเสียงหึเบา ๆ ในลำคอของนักกีฬามือหนึ่งของสมาคมฟันดาบที่ยากจะบอกว่านี่คือเสียงหัวเราะหรือเป็นเสียงที่เกิดขึ้นด้วยอารมณ์ใดแน่ “ทำไมผู้จัดการทีมถึงไม่เป็นคุณนะ” ประณตมองรุ่นพี่ของตนเป็นเชิงถาม และคำตอบที่ได้รับก็ทำให้เขานิ่งอึ้งกับสิ่งที่ไม่เคยรับทราบมาก่อน “ความจริง สมาคมเราส่งนักกีฬาไปแข่งต่างประเทศโดยไม่มีโค้ชมาหลายหนแล้ว...” อุเทนกล่าวเสียงขื่น “ผู้จัดการทีมบอกว่า สมาคมเราเป็นสมาคมเล็ก ได้รับงบประมาณน้อยอยู่แล้ว ในเมื่อไม่มีโค้ชก็ไปแข่งกันได้ นักกีฬาดูแลกันเองได้ ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะให้โค้ชไปด้วย” กล่าวแล้ว อดีตนักกีฬาทีมชาติที่ผันตัวเองมาทำหน้าที่ผู้ช่วยโค้ชก็ถอนใจเฮือกใหญ่ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “ถ้าจะให้พูดกันจริง ๆ เรื่องมันก็ยาว เอาไว้ซ้อมเสร็จก่อน เราค่อยคุยกัน”   หลังเริ่มต้นการซ้อมได้ไม่นานนัก นายตำรวจหนุ่มเริ่มมองเห็นคำตอบของคำถามที่เขาเคยนึกสงสัยว่า เพราะเหตุใดผลงานของนักกีฬาฟันดาบฝีมือดีอย่างนิกษ์จึงไม่ประสบความสำเร็จเท่าที่ควรชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ตลอดขั้นตอนการซ้อมตั้งแต่การอบอุ่นร่างกาย ซ้อมท่าพื้นฐาน มาจนถึงซ้อมการรุกและรับกับคู่ซ้อม ก่อนไปถึง ‘เบาท์’ (Bout) หรือการซ้อมเสมือนแข่งจริง ซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้ายก่อนคูลดาวน์ (Cooling down) ประณตสังเกตว่านิกษ์มีระเบียบวินัยสูง จริงจัง และทุ่มเทกำลังลงไปสุดแรงด้วยความมุ่งมั่นที่เหนือกว่านักกีฬาฟันดาบที่ติดทีมชาติคนอื่น ๆ ที่เขาเคยเห็นระหว่างที่แวะไปหาอาจารย์พิชิตและอุเทนที่สมาคมฟันดาบมาก การฝึกฝนอย่างเป็นระบบ ความเป็นนักกีฬาอาชีพ ความเป็นครู และระบบการทำงานอย่างมืออาชีพ คือ สิ่งที่หล่อหลอมให้ชายหนุ่มผู้นี้ขึ้นเป็นนักกีฬาฟันดาบฝีมือดี หากในขณะเดียวกัน ประสบการณ์ที่เคยได้รับมาจากต่างประเทศคงทำให้เขาต้องอึดอัดไม่น้อยกับสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ จังหวะการแทงและป้องกันของเขาเป็นสิ่งที่บอกว่า ฝีมือของเขาไม่เป็นรองใคร มิหนำซ้ำยังจะเหนือกว่า อุเทนซึ่งเป็นผู้ช่วยโค้ชด้วย ซึ่งการซ้อมกับคนที่ฝีมือด้อยกว่าหรือเสมอกันก็แทบไม่ต่างอะไรกับการเป็นโค้ชให้ตัวเอง เพียงแต่ยังดีที่มีคู่ซ้อมและคนที่คอยควบคุมการซ้อมให้เป็นไปตามตารางเท่านั้น ประณตเหลือบมองชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันที่กำลังใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าระหว่างพักจากการซ้อมชั่วครู่ซึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ตนเองด้วยความเห็นใจ และสะท้อนใจ ความเป็นไปที่เกิดขึ้น ทั้งความไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับงบประมาณของสมาคมที่อุเทนหลุดปากออกมาระหว่างสนทนากับเขาหลังการซ้อมที่ชมรม รอยร้าวระหว่างนักกีฬา สต๊าฟฟ์โค้ช และผู้บริหาร  รวมถึงความเพิกเฉยดูดายในเรื่องที่ดูเหมือนจะเล็กน้อยแต่เป็นเรื่องสำคัญของ ‘ผู้ใหญ่’ ในสมาคม ทำให้เขาไม่แปลกใจเลยที่ในระยะหลังมานี้ นิกษ์ รวมถึงนักกีฬาที่เคยเป็นความหวังของสมาคมคนอื่น ๆ จะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายสูงสุดที่สมาคมฟันดาบตั้งไว้ “เหนื่อยจนพูดอะไรไม่ออกเลยเหรอ ณต... ยืนเงียบเชียว” เสียงของอุเทนสะกิดให้เขาหลุดจากห้วงความคิด และส่ายหน้าแทนคำตอบ... แม้เสื้อยืดที่สวมจะเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการออกแรงไปมาก หากจังหวะหายใจของเขายังเป็นปกติดี เพราะอาชีพที่ทำบังคับให้ต้องออกกำลังอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้กำลังอยู่ตัว แต่ด้วยความที่ร้างจากกีฬาฟันดาบไปนานพอดู ความคล่องตัวที่พร่องไปจึงยังไม่กลับคืนมาเต็มที่นัก “ดีแล้วละ...” รุ่นพี่ของเขาว่า “แต่ถึงยังไง พี่ว่า เราเบาท์กันสักรอบเดียวก็น่าจะพอแล้วละ”   “จะเบาท์กี่รอบ หรือเบาท์เป็นชั่วโมงก็ได้ครับ ตารางการซ้อมเป็นแบบไหนก็ว่าไปตามนั้นเลย” เขารีบบอกด้วยความเกรงใจ “เบาท์รอบเดียวอย่างที่พี่เต้นบอกก็ดีครับ” นักกีฬาฟันดาบยิ้มกว้าง พร้อมขยิบตาให้ผู้ช่วยโค้ช “ปกติ ผมเบาท์อย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง โอกาสได้เลิกเร็วหาไม่ได้ง่าย ๆ ...” ว่าแล้ว เขาก็หัวเราะอารมณ์ดี เบี่ยงตัวหนี เมื่อเห็นผู้ช่วยโค้ชที่เป็นคู่ซ้อมให้ประจำแกล้งวาดขาเหมือนจะเตะด้วยความหมั่นไส้ให้สักทีหนึ่ง “ใส่เสื้อเกราะกับเกราะแขนได้เลยครับ ผมรอ... ผมใส่แค่หน้ากากกับถุงมือก็พอแล้ว” นิกษ์ว่า “แม่ผมเคยมาดูตอนผมซ้อมที่สนามหนหนึ่ง ท่านเกือบเป็นลมที่เห็นผมใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นเบาท์กับเพื่อน พอกลับบ้านท่านดุผมใหญ่ เพราะกลัวผมถูกดาบแทงตาย ผมกับแด๊ดต้องใช้เวลาอธิบายกับท่านตั้งนานกว่าท่านจะเชื่อว่า ดาบที่เราใช้ปลอดภัยมาก เพราะความยืดหยุ่นของใบดาบสูงมาก ทำอันตรายได้มากที่สุดแค่ทำให้ช้ำ หรือถลอกเท่านั้น ถ้าไม่หัก ก็ไม่มีทางแทงเข้าเด็ดขาด” นี่เป็นครั้งแรกที่อุเทนได้ยินนักกีฬาในความดูแลของตนพูดเรื่องของตนเองกับคนอื่นยาวมากขนาดนี้  นอกจากนี้ สีหน้าท่าทางที่ดูผ่อนคลายและรื่นเริงเป็นพิเศษของอีกฝ่ายก็ยังทำให้อุเทนอดดีใจไม่ได้อีกด้วย  หากในขณะเดียวกัน เขาก็นึกแปลกใจตนเองที่กิริยาเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกใจหายอยู่ลึก ๆ อย่างหาสาเหตุไม่ได้ เมื่อหาคำตอบให้ตนเองไม่ได้ เขาก็ตัดสินใจที่จะหยุดคิด และบอกตนเองให้หันกลับไปสนใจเรื่องเฉพาะอย่างการซ้อมเสียก่อน “อ้าว... ไม่ใส่เกราะหรือครับ” นิกษ์เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจที่ได้เห็นรุ่นน้องของผู้ช่วยโค้ชหยิบเครื่องป้องกันเพียงแค่ถุงมือ และหน้ากากขึ้นมาเช่นเดียวกันกับเขา “ไม่กลัวผมทำพลาดไปถูกคุณเข้าเหรอ” “คุณนิกษ์ละครับ... ไม่กลัวหรือ” ประณตย้อนถาม คนที่เขาถามส่ายหน้า “ไม่ครับ ผมเชื่อใจคุณ... และถึงจะพลาด ยังไงก็ไม่มีทางตายหรอก” “แต่ผมเชื่อฝีมือคุณมากกว่าฝีมือตัวเอง” คู่ซ้อมของเขาว่า “หรือว่าเราจะพบกันครึ่งทางที่ลองซ้อมกับชุดไฟไปเลยละครับ... ถ้าใช้วิธีนี้ เราต้องใส่แจ็คเก็ตเสมอกันทั้งคู่ เล่นกันได้เต็มที่ ส่วนพี่เต้นก็ไม่ต้องคอยขานแต้ม จะได้ดูฟอร์มการเล่นให้คุณถนัด” “ผมเห็นด้วยกับข้อเสนอของคุณ” นิกษ์หัวเราะ “ไม่คิดว่าจะมีตัวเลือกอื่นให้ นอกจากใช่กับไม่...” ประณตยิ้มน้อย ๆ “ถ้าวิ่งถึงทางตัน ถอยกลับไม่ได้ คุณนิกษ์จะเลือกชวนเพื่อนที่มาด้วยกันให้วิ่งชนกำแพงให้ทะลุแต่เจ็บตัว หรือจะพากันหาทางปีนข้ามไปอย่างปลอดภัยทั้งคู่ล่ะครับ” นักกีฬาหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ ในอาการครุ่นคิด หากไม่นานนัก ความเคร่งขรึมที่ฉาบคลุมอยู่บนใบหน้าก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มกระจ่างคล้ายได้พบกับทางออกที่ทำให้เขาพอใจอย่างที่สุด “นั่นสินะ...” (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ส.ค. 51 00:51:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) ไฟเขียวในเครื่องอ่านคะแนนทางด้านของนักกีฬาตัวเล็กกว่าที่อยู่ทางด้านซ้ายมือของสนามจำลองสำหรับแข่งขันกีฬาฟันดาบสากลสว่างวาบขึ้นเมื่อปลายดาบของเขาแทงเข้าที่อกของคู่ต่อสู้ซึ่งอยู่ทางขวามือเข้าอย่างจัง หลังปัดดาบของฝ่ายหลังที่จู่โจมเข้ามาโดยอาศัยความได้เปรียบด้านรูปร่างที่สูงกว่า และฉวยโอกาสเข้าประชิดวงในซึ่งเป็นระยะที่คู่ต่อสู้ไม่สามารถโต้กลับได้ถนัด แล้วอาศัยความเร็วแทงสวนกลับไปทันที คะแนนที่ได้มาเป็นคะแนนที่สิบห้า และทำให้เขาเป็นฝ่ายชนะไปในที่สุด ในการแข่งขันยกที่สาม ซึ่งเป็นยกสุดท้ายตามกติกาการแข่งขันที่กำหนดให้แบ่งการแข่งขันออกเป็นสามยก ยกละสามนาที โดยมีการพักระหว่างยกหนึ่งนาที นักกีฬาทำคะแนนได้จากการแทงใส่คู่ต่อสู้อีกฝ่ายหนึ่งได้ตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อปลายดายที่มีสปริงลักษณะเป็นสวิตช์สัมผัสถูกร่างกายของเป้าหมายด้วยน้ำหนักที่มากพอจะดันสปริงลงไปทำให้กระแสไฟฟ้าจากสายไฟที่ต่อเข้ากับโกร่งดาบครบวงจรทำให้ไฟฟากนักกีฬาที่แทงถูกตัวอีกฝ่ายติดขึ้น ฝ่ายใดทำได้ถึงสิบห้าคะแนนก่อน ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายชนะ   นักกีฬาทั้งสองถอดหน้ากากออก ยกดาบขึ้นทำความเคารพอีกฝ่ายและกรรมการ แล้วจับมือกันเป็นการจบการแข่งขัน จากนั้นก็จัดการปลดบอดี้คอร์ด และอุปกรณ์ต่าง ๆ ออกเก็บให้เรียบร้อย   “นิกษ์ชนะณตไป 15 -10... แต้มออกมาไม่เลวเลย สำหรับคนที่เพิ่งกลับมาเล่นอย่างณต” อาจารย์พิชิตซึ่งเข้ามายืนดูการซ้อมอยู่พร้อมกับพันโทสุกิจ ผู้จัดการทีม และธนัตถ์ นักกีฬาฟันดาบอีกคนหนึ่งในทีมในช่วงซ้อมเบาท์ออกปากแนะ พร้อมรับไหว้จากชายหนุ่มทั้งสองที่เดินลงมาจากสนามมารับฟังข้อวิจารณ์การเล่น “ณตมีรูปร่างดีมากสำหรับเล่นเอเป้ แขนยาว ขายาว เล่นวงนอกจะได้เปรียบ คนตัวเล็กกว่าเล่นด้วยยาก แต่จะเสียเปรียบถ้าเจออีกฝ่ายรุกเข้ามาเล่นวงในได้” เขาให้ความเห็น “ส่วนนิกษ์นี่ ที่เสียแต้มแรกให้ณต น่าจะเป็นเพราะไม่เคยเจอกันมาก่อน จับทางยังไม่ถูก พอตั้งตัวได้ถึงค่อยเรียกแต้มคืนมาได้ เรื่องความไว ปฏิกิริยาโต้กลับ และการแก้เกมทำได้ดีแล้ว ต่อไปถ้าเจอคู่ต่อสู้ที่มีรูปร่างแบบเดียวกันก็น่าจะเอาอยู่ แต่ต้องระวังเรื่องการเข้าทำอีกหน่อย ต้องใจเย็นกว่านี้ ไม่งั้นจะพลาดได้” กล่าวจบ เขาก็ถามนักกีฬาในความดูแลของตน “ไง นิกษ์ คู่ซ้อมคนใหม่ที่เต้นพามาใช้ได้ไหม” “ดีมากครับ ครู... เป็นการเบาท์ที่สนุกมาก” เจ้าของชื่อตอบทันทีชนิดแทบไม่ต้องคิดนาน “จิตใจของเขาดีมาก เล่นได้น่าประทับใจมาก”   “ครูเชื่อแล้วว่า ‘มาก’ อย่างที่นิกษ์ว่าจริง ๆ” อาจารย์พิชิตหัวเราะเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู และวางมือลงบนต้นแขนของชายหนุ่ม เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่จริงจังยิ่งขึ้น “นิกษ์รู้ไหมว่า ภาพของณตที่นิกษ์เห็นเมื่อกี้นี้ คือ ภาพสะท้อนของตัวนิกษ์เองนั่นละ...”   “ครูรู้ว่านิกษ์ไม่เคยถอดใจเวลาเจอคู่แข่งที่เก่งกว่า นิกษ์อาจจะรู้สึกแย่ที่มีคนพูดว่า นิกษ์แพ้เพราะยอมแพ้คู่ต่อสู้ที่มือวางสูงกว่าตั้งแต่ยังไม่ลงสนามหรือเปล่า แต่วันนี้ ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ก็เห็นแล้วว่า คนที่เล่นจนสุดความสามารถแล้วแพ้ ไม่ใช่ ‘loser’ เลย...” “ถ้าคิดอย่างนี้ได้ ก็จะเห็นว่าเงินที่ลงทุนไปกับนักกีฬาไม่ว่าจะกี่บาทกี่สตางค์ก็ไม่สูญเปล่า และไม่น่าเสียดายเลยสักนิดเดียว” สายตาของโค้ชฟันดาบปรายมองยังผู้จัดการทีมนิดหนึ่ง “จะแพ้หรือจะชนะมาก็ควรจ่ายให้นักกีฬาเราเต็มเม็ดเต็มหน่วยหน่อย เห็นด้วยไหมครับ เสธ.” พันโทสุกิจเลิกคิ้วนิดหนึ่ง แล้วยิ้มน้อย ๆ โดยไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เสมองไปทาง ‘คนนอก’ เพียงคนเดียวที่อยู่ในสนามซ้อม “ผู้หมวดประณตฝีมือไม่เลวอย่างที่อาจารย์กับเต้นเคยพูดไว้จริง ๆ นั่นแหละครับ...” “ใช่ครับ ผมว่าเขาเล่นดีกว่านักกีฬาที่บางคนที่ติดทีมชาติเพราะสนิทกับผู้ใหญ่เสียอีก” คำพูดประโยคดังกล่าวทำให้ทุกคนหันขวับมายังต้นเสียงแทบเป็นตาเดียว หากคนพูดยังคงตีหน้าตาย ทำเป็นไม่สนใจ “ถ้ามีเงินจ่ายให้คนที่ไม่ทำตัวเป็นประโยชน์ให้สมาคมได้... เอาเงินตรงนั้นมาจ่ายให้นักกีฬาที่มีผลงานให้ครบจำนวนตามที่ตกลงไว้ดีกว่า หรือถ้าไม่จ่าย ก็เอาไปซื้ออุปกรณ์เพิ่ม จ้าง PT2 เพิ่ม หรือเอาไปซื้อตั๋วเครื่องบินให้โค้ชตามไปดูนักกีฬาแข่งดีกว่า” พูดแล้ว นิกษ์ก็เหลือบตาไปยังนักกีฬาฟันดาบทีมชาติซึ่งเคยเป็นคู่กรณีกันมาก่อนที่ยืนกอดอกฟังเขาพูดอยู่เงียบ ๆ หากมีอาการบางอย่างที่บ่งบอกว่า เขากำลังพยายามเก็บงำบางสิ่งเอาไว้ในใจไม่ให้แสดงออกมาต่อหน้าโค้ชและผู้บริหารสมาคม “ซ้อมเสร็จไปเจอผมที่ห้อง เรามีเรื่องต้องคุยกัน” ธนัตถ์กล่าวสั้น ๆ ขณะสบตาอีกฝ่ายตอบกลับไป ก่อนขอตัวกลับไปที่ห้องของตนทันที “เฮ้ย เดี๋ยวก่อนสิ ต่อ... ใจเย็น รออาก่อน” พันโทสุกิจร้องเรียก หากคำขานของเขาไม่อาจหยุดฝีเท้าที่ก้าวไปข้างหน้าของชายหนุ่มได้ เขาจึงต้องกล่าวขอโทษอาจารย์พิชิต และวิ่งตามออกไปอีกคน โดยทิ้งเสียงบ่นด้วยความหงุดหงิดใจไว้เบื้องหลัง “ทำไมวันนี้มันถึงวุ่นวายแบบนี้ ตอนเช้า โค้ชป่วยไปคน ตกบ่ายนักกีฬายังมามีเรื่องกันอีก” ครั้นชายต่างวัยทั้งสองลับสายตาไป คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องโดยตรงกับเหตุการณ์ชวนอึดอัดที่เพิ่งจบลงก็ หยิบเสื้อยืดตัวใหม่ในกระเป๋าออกมาเปลี่ยน แล้วเก็บข้าวของส่วนตัวยัดลงในกระเป๋า ดึงกุญแจห้องพักมาถือไว้ “ผมไปหาต่อก่อนนะครับ ขอเวลาครึ่งชั่วโมง พี่เต้นกับคุณณตเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ไปรอผมที่ลานจอดรถของแฟลตได้เลย แล้วผมกับต่อจะลงไป” พูดจบ นิกษ์ก็คว้ากระเป๋าและอุปกรณ์ไหว้ลาโค้ชและผู้ช่วยโค้ชวิ่งออกจากสนามซ้อมไปอย่างรีบร้อน ***************************** (จบตอนที่ 1) ********************************* 2. Physical Therapist - นักกายภาพบำบัด รบกวนคุยกันท้ายเรื่องนิดนึงนะคะ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่สละเวลาเข้ามาอ่าน อ่านแล้ว มีความคิดเห็นอย่างไร พบเห็นข้อผิดพลาด มีข้อสงสัย หรือส่วนที่ไม่ชัดเจนมีข้อแนะนำประการใด ก็สามารถบอกกล่าวกันได้นะคะ ยินดีรับคำแนะนำและข้อคิดเห็นไปแก้ไขด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ :) เรื่องสั้นเรื่องที่แล้ว คือ พันธะ-ฆาต เคยเกริ่นมานิด ๆ ว่า ประณตเป็นสมาชิกชมรมฟันดาบ ก็ตั้งใจว่าจะลองเขียนเรื่องเกี่ยวกับชมรมฟันดาบและกีฬาฟันดาบกับเขาดูบ้าง (เหตุผลง้าย ง่ายเนอะ ^ ^") สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้จะเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้ข้อมูลเกี่ยวกับกฏกติกาหลักสูตรเร่งรัด จากนักกีฬาฟันดาบตัวจริง เสียงจริงที่เดินเล่นอยู่แถวถนนนักเขียนนี่เอง คือ กิฟท์ (waidhaya) ... ขอบใจมาก ๆ เพื่อน ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ :) ขอบคุณภาพจาก www.gettyimages.com ค่ะ แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 51 01:38:37 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 51 01:36:02 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 51 01:10:56 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 51 01:10:18 แก้ไขเมื่อ 24 ส.ค. 51 01:06:18 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ส.ค. 51 01:03:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แวะมาลงชื่อ... วุ้ยอารมณ์เสีย ไม่เห็น six pack ของเฮีย -*- จากคุณ : waidhaya - [ 24 ส.ค. 51 01:09:42 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ  เดาจากบทเริ่มต้นแล้ว คิดว่าคงเป็นเรื่องสั้นที่ต้องตามอ่านกันหลายตอนนนนน เหมือน พันธะ-ฆาต  แน่นอนค่ะ จากคุณ : teansri - [ 24 ส.ค. 51 02:53:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โห ละเอียดมากจริงๆ ค่ะ ชื่นชมในการหาข้อมูลทำงานค่ะ จากคุณ : The SoVo - [ 24 ส.ค. 51 11:13:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ความรู้แน่นครับ คนเขียนทำการบ้านมาดีจริงๆ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 24 ส.ค. 51 11:15:53 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เกี่ยวอะไรกะศรีปราชญ์หรือเปล่า เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 24 ส.ค. 51 11:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้โฮ ทันสมัยมากๆ จากคุณ : scottie - [ 24 ส.ค. 51 15:27:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอารูปดาบแต่ละประเภทมาให้ดูกันค่ะ ดาบที่เฮียณตเล่นกับคุณนิกษ์ เป็นดาบอันล่างสุดค่ะ แทงได้ทั้งตัว ไม่ต้องชิง สิทธิในการเข้าทำเหมือนฟอยล์ และเซเบอร์ จากคุณ : waidhaya - [ 24 ส.ค. 51 15:53:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้ อลังการมากครับ  เรื่องนี้ จะแฮปปี้เอ็นดิ้งเปล่าเนี่ย เห็นชื่อเรื่องแล้ว หวั่น ใจยังไงชอบก๊ล จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 ส.ค. 51 19:24:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นชื่อคนเขียนแล้วต้อิงแวะมาอ่านทันทีเลยครับ จากคุณ : GTW - [ 25 ส.ค. 51 05:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แวะมาลงชื่อครับ แม้ไม่ได้อ่านตอนนี้เพราะเรื่องสุขภาพ แต่ก็เก็บไว้แล้วครับ จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 25 ส.ค. 51 10:21:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อะฮู้ ศัพท์แสงเพียบ พอดีตามไปอ่านเรื่องเก่าไม่ทัน มาดูเรื่องนี้แล้วเหมือน ประณตจะเป็นตัวเอกใช่รึเปล่าคะ? หรือเป็นแค่ตัวดำเนินเรื่องอะ? อ้อ ชอบอันนี้แฮะ "นิกษ์" ใช้ตัว ษ วางไว้ตรงการันต์ ถ้าเป็นภาษาอังกฤษนี่ น่าจะเป็นตัว X หรือเปล่าน้อ จากคุณ : BestChild - [ 25 ส.ค. 51 13:02:45 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กรี๊ดๆๆ  คุณปิยะรักษ์กลับมาแล้ว ก็ว่าอยู่ว่า ณตนี่ ใช่คนเดียวกะเรื่องที่แล้วรึเปล่า แล้วก็คล้ายๆเป็นภาคต่อกันเลยนะคะ ประมาณคินดะอิจิ ไขคดีไปเรื่อยๆรึเปล่าเนี่ย อิอิ แต่แหม...เนื้อเรื่องเกี่ยวกับกัฬา  ช่างเข้ากะบรรยากาศโอลิมปิกดีจังค่ะ แล้วจะมาอ่านต่อตอนต่อไปนะคะ ปล.อย่านานน๊า   เห็นใจคนรออ่านมั่ง อิอิ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 26 ส.ค. 51 19:51:01 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ว้าวๆๆ ผู้หมวดประณต มาแว้ว คริคริ กีฬาฟันดาบ น่าสนุกดีนะคะ คุ้นหูกับประเภทเอเป้อยู่บ้างค่ะ แต่ไม่ค่อยรู้กติกาสักเท่าไหร่ แหะๆ ตามอ่านตอนต่อไปค้าบบบ จากคุณ : บุปผาหยกไร้ใจ - [ 26 ส.ค. 51 20:28:33 ]