ความคิดเห็นที่ 1 เพิ่งรู้ชื่อเล่นคุณเจียวต้ายนี่เอง ^___^................. จากคุณ : GTW - [ 25 ส.ค. 51 13:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อเป็นวัยรุ่นนุ่งกางเกงขาสั้นไปเป็นลูกจ้างใช้แรงงานที่กรมพาหนะทหารบกนั้น ผมต้องห่อข้าวไปกินกลางวันครับ เพื่อนผู้อาวุโสจึงตั้งชื่อผมว่าไอ้ห่อ มีนามสกุลว่า มากินานนท์ ชื่อนั้นจึงติดตัวมาจนถึงบัดนี้ครับ. แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 18:06:03 จากคุณ : เจียวต้าย - [ 25 ส.ค. 51 18:01:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขียนเล่าเรื่องเที่ยวเป็นกลอนได้สนุกค่ะ อ่านแล้วก็ชอบอีกแล้ว ^^ จากคุณ : Life's for Rent - [ 25 ส.ค. 51 18:22:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เยี่ยมยอดจริงๆค่ะ จากคุณ : teansri - [ 25 ส.ค. 51 20:07:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ธุค่ะ คุณเจียวต้าย ไม่ค่อยได้อ่านบทกวีของคุณเจียวต้าย อ่านแล้วก็ขำ เห็นวันเวลาแล้วต้องอมยิ้มแก้มป่องเลยค่ะ ก่อนหนูจันทร์เกิดอีกนะนั่น... เนื้อสะเต๊ะนี่มันไม้เล็กมาตั้งแต่สมัยนั้นแล้วหรือคะ โหน่าจะใหญ่ ๆ เนอะ พูดขึ้นมาก็อยากหม่ำเชียว บางปะอินนี่ไม่ได้ไปมาเป็นสิบปีแล้ว ส่วนรถไฟยิ่งไม่ได้ขึ้นนานมากกว่าอีก นึก ๆ แล้วก็ชักอยากหนีเที่ยวทางรถไฟสะแล้วสิ จากคุณ : Tethys - [ 27 ส.ค. 51 13:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคุณเทียนสี และคุณ Tethys ที่ชอบ ในสมัยนั้นสติปัญญาและร่างกายยังดีอยู่ ขาดก็แต่เวลากับเงินเท่านั้นครับ ผมชอบนั่งรถไฟชั้นสามไปเที่ยวกับเพื่อนสองสามคน(ไม่เกินหกคน) เพราะที่นั่งเก้าอี้ตัวละสามคน หันหน้าเข้าหากัน เป็นกลุ่มเดียว ไม่สนใจใคร คนหนึ่งถือขวด(เหล้า)แบน คนสองถือแก้ว(ลิคเคียว)เป๊กเดียวพอดี คนที่สาม รินน้ำเย็นรอ คนที่สี่หยิบกับแกล้ม คนที่ห้ารับแก้วไปกระดกแล้วคืน รับจอกน้ำเย็นแล้วคืนรับกับแกล้ม(แห้ง)แล้วคืน จากนั้นก็เปลี่ยนตำแหน่งไป คนถือขวดรับไปดื่มบ้าง คนที่หกคอยจดกลอนที่เพื่อนช่วยกันบอกต่อ แต่ถ้าสี่คนต้องทำคนละสองอย่างครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 27 ส.ค. 51 19:05:00 ]